Cancun: vrijblijvend gepraat met twijfelachtig resultaat
Het gelijk van Joop den Uyl
Kort geding werkt
tegen onderhoudsgebreken
IIIJ.'II.'MJ.'I
Instituut Burgerraadslieden
DONDERDAG 29 OKTOBER 1981
Zelf zijn de deelnemers nogal te
vreden over de afloop van de
Noord-Zuid-conferentie in Can
cun. De dialoog komt tenminste
weer op gang, dankzij de 'toe
geeflijkheid' van de Amerikaan
se president Reagan. Maar op
vallend bij de optimistische ge
luiden is, dat die voornamelijk
uit de hoek van de rijke landen
komen (VS, Frankrijk), terwijl
de arme landen nagenoeg zwij
gen.
Kritiek komt vooral van de zijde
van de Sowjet-Unie. Maar dat is
niet meer dan logisch. Moskou
weigert immers deel te nemen
aan dit soort bijeenkomsten met
het smoesje dat de Noord-Zuid
kwestie, het probleem van een
betere verdeling van de rijkdom
tussen rijke en arme landen,
voornamelijk is veroorzaakt door
de kapitalistische westerse lan
den. Want volgens het commu
nistische systeem bestaat - naar
de mening van de heren in het
Kremlin - het verschil tussen
rijk en arm niet.
Wat echter uit deze kritiek duide
lijk boven komt drijven is het feit
dat de Noord-Zuid-dialoog
wordt verstrengeld met het Oost-
West-conflict. Het zijn weer de
Sowjet-Unie en de Verenigde
Op deze manier wordt het werkelij
ke probleem versluierd en gaan
de landen van de Derde Wereld
opnieuw met een kater naar huis.
Want niet alleen wordt de kwes
tie in de Oost-West-sfeer getrok
ken. maar van een betere verde
ling is ook al weinig sprake. De
Amerikaanse minister van bui
tenlandse zaken Alexander Haig
heeft het zelf heel duidelijk ge
zegd: "We moeten de welvaart
niet verdelen, maar we moeten
over de hele wereld streven naar
een grotere welvaart voor ieder
een". Dus: de rijke landen nog
rijker, de arme landen ook rijker,
maar de kloof blijft bestaan.
Waar de Amerikaanse president
c.s. op bleef hameren was het
ontwikkelen van een vrije markt
economie in de landen van de
Derde Wereld. Nu heeft de ge
schiedenis geleerd dat die vrije
markteconomie slechts in het be
lang van de sterksten werkt.
EG
De Europese Gemeenschap is daar
een voorbeeld van. Het vrijhan-
delsverkeer tussen de landen
van de EG is een van de belang
rijkste principes van dat EG-ver
band Tegelijkertijd wordt dat
principe met voeten getreden.
vooral door Groot-Brittannié, dat
vooral op het gebied van land
bouw en visserij allerlei stringen
te maatregelen bepleit om onder
die vrije handel uit te komen. En
wie binnen de EG worden de du
pe9 Arme landen zoals Italië en
Ierland, die daarom dan ook wel
cynisch de 'Derde Wereld-lan
den' van de EG worden ge
noemd.
Overigens is - op een andere ma
nier - Groot-Brittannié evengoed
een voorbeeld van het niet
werken van een vrije markt-eco
nomie De Britse premier Marga
ret Thatcher kan er dan wel - sa
men met haar compaan Reagan
een groot voorstander van zijn
het systeem heeft de Britse
derdanen tot nu toe alleen maar
windeieren gelegd.
Bovendien gaat die vrije markt
economie pas op. wanneer aan
een bepaald aantal voorwaarden
is voldaan. Zo moeten landen die
met elkaar dat vrijhandelsver-
keer hebben afgesproken op on
geveer gelijk niveau staan wat
betreft hun economische ont
wikkeling (inflatiepercentage, fi
nancieringstekort. werkloos
heidscijfers en produktie-appa-
raat).
Alleen deze voorwaarden al maken
het voorstel van Reagan tot een
regelrecht lachertje. Hoe moeten
Dorde Wereld landen vanuit hun
huidige positie in een vrije
markt-economie concurreren
met de rijke landen9 Het is op
zijn minst een staaltje van groot
opportunisme van mijnheer Rea-
gan dit voorstel m Cancun te de
poneren. De VS kunnen er im
mers alleen maar beter van wor
den?
President Shagari van Nigeria
merkte in dit verband terecht op
"U bepaalt welke prgzen wij
moeten betalen voor wat we (van
de rijke landen) kopen, maar als
u onze goederen (van de arme
landen) koopt roept u: vrge
markt, vrije markt".
Dooie mus
Het lijkt er dan ook op dat de lan
den van de Derde Wereld naar
huis zgn gestuurd met een dooie
mus in de hand Er is slechts vol
daan aan de minimale voorwaar
den. waarmee het rapport van de
commissie-Brandt vorig jaar de
Noord-Zuid-dialoog weer op
gang wilde brengen Dat overleg
was toen totaal vastgelopen en
de commissie deed in het zoge
naamde Brandt-rapport de aan
beveling om een topconferentie
te organiseren, waar de leiders
van zowel landen uit de Derde
Wereld als van rgke landen met
elkaar zouden moeten praten
over de mogelijkheid om de dis
cussie over het probleem weer
op gang te brengen. Een nogal
voorzichtig uitgangspunt praten
over hoe je weer kunt gaan pra
ten.
Binnen de Verenigde Naties is
men een jaar aan het bakkeleien
geweest om zo n topconferentie
te organiseren. Die is dan nu ge
houden En het enige resultaat is
zo vrijblijvend en droevig tege
lijk. dat de vraag rijst of er wel
ooit een oplossing kan komen:
de dialoog zit niet meer vast.
maar er kan verder worden ge
praat. Datum en tijdstip of alleen
maar een agenda met uitgangs
punten zyn echter nog niet vast
gesteld.
Om met de Canadese premier Tru-
deau te spreken: "Er is niets
waarmee we morgen of volgende
week kunnen beginnen
Het resultaat van Cancun is dan
ook veel twyfelachtiger dan uit
kreten van sommige staatslieden
die over "het wonder van Can
cun" spraken, valt af te leiden.
ANNEMIEK RUYGROK
Met een minutenlange staande
ovatie heeft het congres van de
PvdA Joop den Uyl het afgelopen
weekeinde een flinke portie
krachtvoer meegegeven voor de
"vechtfase" waarin de informa
tie nu is beland. Het zou echter
pas nieuws zijn geweest als
applaus er niet u
Ome Joop rekende volledig op de
steun van zijn achterban. De ka
binetscrisis vroeg eenvoudig om
een signaal in de richting van
CDA, D'66 en VVD Want in die
kringen bestond een sterke nei
ging om "het gedram" van Den
Uyl bij het opstellen van de rege
ringsverklaring als oorzaak van
de crisis te zien. En zo zou buiten
het Binnenhof wel eens de indruk
kunnen ontstaan dat de crisis ei
genlijk nergens over ging. De
PvdA wenste dat niet en onder
streepte Den Uyls leiderschap
dus nog eens met een ferm ap
plaus: zijn strijd voor een werk
gelegenheidsplan was de strijd
van zijn achterban.
Dat werkgelegenheidsplan en het
financierinsgtekort (het oude te
kort en de erfenis van het vorige
kabinet) zijn de sleutelbegrippen
in de strijd die de afgelopen
maanden in het nieuwe kabinet
is gevoerd. Het tekort op de over
heidsbegroting is de afgelopen
jaren sterk toegenomen. Tijdens
de kabinetsformatie bleek het
om een kleine acht procent te
gaan. En dat vonden de politieke
partijen veel te hoog.
In de zomerperiode werden er op
twee fronten afspraken gemaakt
om de tekorten terug te dringen.
Het oude kabinet (CDA/WD)
deed dat aan de hand van de Mil
joenennota, en de nieuwe coali
tiepartners (CDA/PvdA/D'66)
probeerden dat te doen via het
regeerakkoord. Uit beide clubs
rolden de volgende conclusies:
CDA en VVD besloten het finan
cieringstekort in 1982 terug te
brengen tot 6,5%, hetgeen een
vermindering met 1Vi% bete
kende.
CDA/PvdA/D'66 kozen voor een
verlaging in 1982 met 1%.
Sindsdien hebben die twee beslui
ten voor grote verwarring ge
zorgd. De oude regeringscoalitie
had als uitgangspunt een tekort
van 6.5%. Met andere woorden:
valt het tekort groter uit dan
wordt er meer dan l'/4% bezui
nigd. De nieuwe coalitie sprak
slechts over een vermindering
met 1%, los van de hoogte van
het uiteindelijke tekort.
Tijdens de gesprekken die ter
voorbereiding van de regerings
verklaring werden gevoerd
kwam het bericht van het minis-
terie.van financiën dat het finan
cieringstekort volgend jaar door
allerhande tegenvallers tegen de
9% zou gaan bedragen. Had het
vorige kabinet er nog gezeten,
dan had dit op grond van de af
spraken in de Miljoenennota
moeten besluiten tot een totale
bezuiniging van 2,5%. In die
kring was een tekort van ten
hoogste 6.5% immers het uit
gangspunt.
In de nieuwe ploeg daarentegen is
nimmer een afspraak over de
omvang van het tekort gemaakt.
In die kring is slechts volstaan
met een vermindering van 1%.
Dat leverde tijdens de laatste
vergadering van het kabinet een
belangrijk knelpunt op. De
PvdA wilde vasthouden aan de
1%,-norm, omdat anders de finan
ciering van het werkgelegen
heidsplan in gevaar kwam. Het
CDA, daarin aarzelend bijgeval
len door D'66, keek over het re
geerakkoord heen en kwam met
de formule van het vorige kabi
net op de proppen. Nieuwe cij
fers, dus een nieuwe situatie, al
dus het CDA.
Het regeerakkoord bleek ook op
dit punt al na luttele weken een
moeilijk te hanteren richtsnoer.
De PvdA weigerde de afspraken
van het regeerakkoord te verla
ten en de breuk was een feit.
D'66-leider Laurens-Jan Brink
horst kwam vervolgens met het
voorstel om een "boedelbeschrij
ving" op te stellen over de stand
van zaken met "s lands finan
ciën": de oorzaak van het plotse
ling toegenomen financieringste
kort moest op tafel komen. Aan
vankelijk leek het erop dat de in
formateurs Halberstadt en De
Galan zo'n beschrijving zouden
ophoesten, maar inmiddels is dat
zeer twijfelachtig geworden.
VARA's herboren actualiteitenru
briek "Achter het nieuws" gaf
die cijfers (afkomstig van het mi
nisterie van financiën) vorige
week maandag wel. Een bedrag
van 4,2 miljard aan tegenvallers,
veroorzaakt door öf onvoorziene
Het gelijk van Joop den Uyl is het gelijk van de PvdA
omstandigheden (minder op
brengsten uit het aardgas door
een veranderde dollarkoers) öf
door het uitgeven van "ongedek
te cheques" op een aantal depar
tementen (Verkeer en Waterstaat
800 miljoen, Volkshuisvesting
740 miljoen. Onderwijs 400 mil
joen etc.). "De informateurs De
Galan en Halberstadt hebben
zich'een enorme klus op de hals
gehaald", maar, voegde parle
mentair redacteur Henk van der
Hoorn er cynisch aan toe: "Ge
lukkig heet zoiets in Den Haag
een uitdaging".
Om in WD-jargon te spreken, het
nieuwe kabinet zal eerst het
"puin moeten ruimen" dat het
vorige kabinet heeft achtergela
ten. Minister van financiën Van
der Stee, in het verleden nogal
gekritiseerd vanwege zijn bezui
nigingen via boekhoudkundige
trucs, is nu door een nota van
zijn eigen ambtenaren door de
mand gevallen als de zwakke mi
nister waar financieel/monetaire
deskundigen hem al enige tijd
voor hielden.
Wat het voorstel van de informa
teurs ook mag inhouden, zeker is
dat in de geprekken met de poli
tieke leiders van CDA, PvdA en
D'66 twee bekende, in politieke
termen vertaalde economische
theoriëen over het financierings
tekort weer op tafel zullen ko
men. De ene theorie, het sterkst
beleden door de WD, stelt een
verlaging van het financierings
tekort hoe dan ook voorop. De
andere, aangehangen door de
PvdA. wil die verlaging ook,
maar legt een relatie met de
werkgelegenheid.
De opvatting van de informateurs
(die bekend staan als gematigde
socialisten) bleek vlak vóör de
crisis duidelijk uit een mede
door hen opgesteld rapport van
een Commissie van Economi
sche Deskundigen (CED) uit de
Sociaal Economische Raad.
Die commissie schreef:
"Het nastreven van een lager fi
nancieringstekort als doel op
zich brengt direct ongunstige
werkgelegenheidseffecten mee
die bovendien op zich weer tot
vergroting van het beroep op de
collectieve sector leiden. De bood
schap dient dus niet te zijn: ver
laag koste wat het kost het finan
cieringstekort, maar: houd er re
kening mee dat het tekort behalve
disciplinaire effecten binnen de
collectieve sector ook macro-eco
nomische effecten heeft".
In de dagelijks politieke praktijk
koerste het CDA tijdens de sa
menwerking met de WD in de
richting van de door de CED ge
kritiseerde oplossing van "koste
wat kost een lager financierings
tekort". Als coalitiepartner van
de PvdA leken de christendemo
craten tijdens de kabinetsforma
tie hun koers enigszins te gaan
verleggen. Het leek erop dat het
CDA bij het terugdringen van
het tekort rekening wilde hou
den met negatieve effecten voor
de werkgelegenheid.
De breuk in het kabinet heeft dui
delijkheid gebracht over de keu
ze die het CDA nu op dit punt
heeft gemaakt: onder de gegeven
omstandigheden is een werkge
legenheidsplan nog steeds zin
vol, maar verdient verlaging van
het financieringstekort een lich
te voorrang.
Die keuze is vermoedelijk ook
beïnvloed door de wisseling van
coalitiepartner. Het CDA is er
veel aangelegen om aan te tonen
wat Van Agt en Van der Stee tij
dens de vorige periode voortdu
rend betoogden: ander beleid is
onmogelijk.
De PvdA heeft die opvatting
steeds bestreden. Ander beleid
was volgens de socialisten wel
degelijk mogelijk. Dat was en is
een kwestie van kiezen, bijvoor
beeld voor een geleidelijker ver
laging van het financieringste
kort. De PvdA en de vakbewe
ging huldigen de theorie dat ma
tiging beter te verkopen is als
duidelijk wordt dat de opbrengst
van die matiging voor werkgele
genheid wordt ingezet.
Maar van belang zijn ook de door
de CED genoemde "macro-eco
nomische effecten". Grote bezui
nigingen bij de overheid leiden
tot meer werkloosheid Een fors
verlies aan koopkracht (zoals bij
voorbeeld onlangs door prof
Goudzwaard in Hervormd Ne
derland werd bepleit) heeft een
negatieve invloed op het niveau
van de binnenlandse bestedin
gen en zal alleen al in het mid
den- en klein bedrijf op korte ter
mijn tot hernieuwde afbraak van
werkgelegenheid leiden
Vice-voorzitter mr J Nelissen van
de raad van bestuur van de Am-
robank becijferde onlangs in
"Economisch Stati®-' Berich
ten" dat een bedrag van acht mil
jard nodig is om de nationale in
vesteringen weer op het niveau
van 1979 te brengen, de periode
van vóór de huidige recessie
Ook hij trekt de conclusie dat dat
geld er moet komen door j;erla
ging van het financieringstekort
en de daarmee samenhangende
verruiming van de mogelijkhe
den voor het bedrijfsleven om op
de kapitaalmarkt investerings
krediet te lenen
In zijn artikel blijft, als in veel be
schouwingen over dit onder
werp. het nadelige werkgelegen
heidseffect van een onmiddellij
ke forse verlaging van het over
heidstekort onbesproken. Nelis
sens' verhaal bevat wel de sleutel
voor een uitwerking van hel
PvdA- en CED-alternatief. Een
gefaseerd verlagen van het finan
cieringstekort. gekoppeld aan
een werkgelegenheidsplan van
de overheid, brengt zowel op de
kapitaal- als op de arbeidsmarkt
verlichting
Gesuggereerd is wel dat de PvdA-
aanpak alleen voor de korte ter-
myn werkgelegenheid oplevert,
terwijl de aanpak van de WD en
nu ook het CDA op langere ter
mijn een meer blijvende oplos
sing zou bieden Dat laatste moet
worden betwijfeld De door deze
partijen aangehangen theorie, in
de economie bekend als die van
de "supply economy", gaat uit
van het beginsel dat loonmati
ging en goedkope kredieten de
rendementspositie van de bedrij
ven verbeteren en .lulomatisch
tot uitbreiding van werkgelegen
heid leiden. Hoewel veelvuldig
beproefd is daar in de geschiede
nis helaas nooit iets van geble
ken.
Er is nog een wapen dat politici
(Van der Stee) en economen
(Zglstra en tot veler verbazing re
centelijk ook diens opvolger als
president van de Nederiend e
Bank prof. Duisenberg) in de
strijd hebben geworpen Een
laag tekort van de overheid doet
de behoefte om op de kapitaal
markt te lenen, afnemen Dat
heeft een gunstig effect op de
rente, die dan tot onder de*icn
procent zal dalen De juistheid
van die redenering wordt dOOI
het Centraal Plan Bureau sterk
betwijfeld. Er is geen BOdd OOI
dat te berekenen. Bovendien zal
de invloed van het buitenland
waar de rente nog hoog is. door-
slaggegevend zijn. zo luidde
veertien dagen geleden het com
mentaar in deze krant van dr.
Lempers (Centraal Planbureau),
de man die de regering van cij
fers over de economische ont
wikkeling voorziet.
Het mag daarom nauwelijks ver
rassing wekken dat de PvdA be
zuiniging gekoppeld aan een
werkgelegenheidsplan tot een
keihard strijdpunt heeft ge
maakt. Zelfs de dreiging van een
hernieuwde oppositierol heeft de
sociaal-democraten daar - te
recht - niet vanaf kunnen bren
gen
TON VAN BRUSSEL
Huurders van woningen of ka
mers hoeven niet lijdelijk toe
te zien. dat hun huisbaas
noodzakelijke reparaties aan
de woning weigert te verrich
ten. Integendeel, zij hebben
zelfs de keuze uit verschillen
de methoden om de repara
ties af t dwingen.
Toch blijven veel huurders ja
renlang met achterstallig on
derhoud zitten. En dan gaat
het niet alleen om oude hui
zen. Nieuwe of gerenoveerde
woningen worden tegen
woordig maar al te vaak al
met gebreken opgeleverd. De
bewoners van het Heren-
gracht/Zijlsingel-gebied
kunnen erover meepraten.
Daaruit blijkt bovendien, dat
dit probleem ook huurders
van woningbouwverenigin
gen treft.
Vaak komen huurders uit angst
niet in aktie Ze zijn bang
voor ruzie met hun huisbaas
of erger. Of ze geloven diens
verhaal, dat hij hen op straat
mag zetten.
Maar we denken, dat huurders
ook vaak niet goed weten,
wat ze tegen die onderhouds-
gebreken kunnen onderne
men. Daarom hebben we
hieronder de verschillende
mogelijkheden van aktie te
gen de eigenaar op een rij ge
zet. Aanleiding vormen de
succesvolle onderhoudsak-
ties in Amsterdam van de
laatste tijd (hierna bij punt 4
besproken). Deze staan be
schreven in het blad Rechts
hulp (1980, nr 7 en 1981 nrs.
3. 4 en 9). Behalve van deze
artikelen hebben we voor dit
stukje ook gebruik gemaakt
van het boek "Recht voor de
huurder" (D. Hartkamp e.a.,
uitg. de Mandarijn, Gorin-
chem), overigens een rima
gids voor huurders en hulp
verleners.
Welke mogelijkheden?
Het is duidelijk, dat de huurder
moet beginnen zijn huisbaas
kenbaar te maken welke re
paraties moeten worden ver
richt. Daarbij moet het na
tuurlijk gaan om reparaties,
die voor rekening van de ei
genaar komen. Komt de eige
naar zijn verplichtingen töt
onderhoud niet na, dan kan
de huurder het volgende
doen.
1. Hij kan de huurverhoging
weigeren te betalen. (Voor
met Rijkssteun gebouwde of
verbeterde woningen bestaat
deze mogelijkheid de eerste 5
jaar overigens in beginsel
niet. Ho^ de huurverhoging
geweigerd moet worden,
staat in de jaarlijks verschij
nende folder van het Ministe
rie van Volkshuisvesting
over de huuraanpassingen.
In deze rubriek hebben wij
daarover ook al eens geschre
ven (L D 30-5-'81).
Daarmee kan de huurder berei
ken, dat de verhuurder eieren
voor zijn geld kiest en toch
maar repareert. Dit middel is
vooral bruikbaar, als er niet
al te veel aan het huis man
keert en reparatie niet op stel
en sprong hoeft te gebeuren.
2. De huurder Kan douw- en
Woningtoezicht van de ge
meente inschakelen. (In Lei
den: stadsbouwhuis, spreek
uur 's morgens van 11 tot 12
De gemeente heeft nl. op grond
van de Woningwet tot taak
erop toe te zien. dat achter
stallig onderhoud aan wonin
gen wordt opgeheven. Om
dat te bereiken schrijft de ge
meente de eigenaar, die geen
of te weinig onderhoud ver
richt, aan om de gebreken
binnen een bepaalde termijn
te verhelpen. Doet de eige
naar dat niet. dan laat de ge
meente de onderhoudswerk
zaamheden zelf uitvoeren. De
kosten worden op de eige
naar verhaald.
Het staat er allemaal heel dwin
gend, in de Woningwet: de
gemeente moet dit, de ge
meente moet dat. De praktijk
is ook hier wel eens anders
dan de leer. Zo werkt deze
methode naar onze ervaring
niet, als de huisbaas een wo
ningbouwvereniging is. De
huurders van particuliere ei
genaren kunnen bij Bouw- en
Woningtoezicht wel goed ge
holpen worden. De ambtena
ren van deze dienst proberen
eerst n overleg met de eige
naar een oplossing te vinden.
Lukt dat niet, dan kan een
aanschrijving volgen. Deze
weg lijkt minder geschikt, als
de eigenaar onwillig blijft en
de huurder haast heeft.
3. De huurder kan de kanton
rechter verzoeken om ge
machtigd te worden de on
derhoudswerkzaamheden
zelf te laten verrichten en de
ze met de huur te verrekenen.
Deze procedure is net erg po
pulair en dat is te begrijpen.
Voor kleine reparaties is zg
immers te ingewikkeld, ter
wijl voor de grote weer het
bezwaar is, dat de huurder de
kosten moet voorschieten
(hij krijgt deze immers pas
achteraf terug via verreke
ning met de huur).
4. De huurder kan de eigenaar
voor de rechter dagen en zo
eisen, dat hij zijn onder
houdsverplichting nakomt
Meer in het bijzonder kan dat
gebeuren via een kort geding
voor de president van de
rechtbank. De hulp van een
advokaat is daarvoor vereist.
Midden 1980 ontdekten Am
sterdamse rechtshulpverle
ners, dat het kort geding een
zeer effectief middel kan zgn
ter bestrijding van onder
houdsgebreken. De (vice-
)president van de rechtbank
in de hoofdstad deed toen de
uitspraak, dat in kort geding
opgetreden kan worden te
gen die onderhoudsgebre
ken, die "bezwaar" opleveren
voor de huurder, mits duide
lijk is, dat reparatie daarvan
voor rekening van de eige
naar komt. Deze voorwaar
den zijn begrijpelijk, omdat
het kort geding een snelle
procedure is, die geen uitge
breid onderzoek toelaat.
Hier volgen wat voorbeelden
van gebreken, waarvan de
president in deze uitspraak
herstel op straffe van een
dwangsom heeft bevolen:
- afbrokkelend slaapkamerpla
fond;
- verrotte keukenvloer;
- zolderraam, dat niet open of
dicht kan.
- omhoog komend water in de
gootsteen.
- omheining van tuin aan straat-
zyde, die door de slechte
staat gevaar oplevert voor
spelende kinderen;
buitenschilderwerk, dat in zö
slechte staat is. dat gevaar
voor lekkage en tocht dreigt
en het aanzien van het pand
ernstig wordt geschaad
Bevredigend
In dezelfde tijd staken Amster
damse rechtshulpverleners
en wijk- en buurtcomites de
koppen bg elkaar Zg togen
de wyken in en verzamelden
klachten Voor 80 m.
gingen vervolgens advokaten
aan het werk Vaak bleek de
aanmaningsbrief van de ad
vokaat al tot resultaat te lei
den in maar liefst 68 nktB
kwam het zonder kort geding
tot een voor de huurder be
vredigende oplossing
De Amsterdamse rechtshulp
verleners gaan door. Zg
werken nu met een stan-
dMfd mmanmgsbricf en
een standaard-dagvaarding.
Interessant is de medewer
king van de Amsterdamse
dienst Bouw en Woningtoe
zicht. De ambtenaren van de
ze dienst helpen de advoka
ten met het opsommen van
de gebreken in de dagvaar
ding. En ook bg de uitvoe
ring van het vonnis verlenen
zij medewerking in de vorm
van controle (door de advo
kaat gevraagd en door de
rechter opgelegd)
Navolging
Het is duidelijk, dat deze aktie
in andere steden navolging
verdient De Leidse rechts
winkel is al bezig met een
plan Ook de gemeente zal
zich eens moeten beraden op
haar rol in deze Laten ook de
wgk- en buurtcomite's hier
eens over nadenken en na-
tuurlgk de huurders zelf
De strgd tegen achterstallig on
derhoud is de moete waard
om gestreden te worden, niet
alleen in het belang van de in
dividuele huurder, maar ook
in het belang van de leefbaar
heid van de buurt in het alge
meen.
