Forse inklapbare werkbank maken
Persoons vormen eigen
club in atietiekwereld
Rood staan, zonder een cent uit te geven
Bumper
meubel
Controleband van Giro helpt in praktijk niet
Familie in de ban van het lopen
ZO DOE
JE DAT
ZATERDAG 1 AUGUSTUS 1981
De familie Persoons neemt een aparte plaats In de atle-
tiekwereld in. De kinderen Leendert (16), Maike (18) en
Jek (19) hebben al tientallen bekers naar Ter Aar ge
sleept; vader traint en coacht hen en voorts bekleedt
hij tal van functies binnen de Koninklijke Nederlandse
atletiekunie (KNAU). Ten slotte kruipt moeder soms
achter het stuur van de wagen en rijdt dan van hot naar
her om haar 'kroost' naar de wedstrijden te brengen.
Een verhaal over de Persoons', waarin Jek en Maike cen
traal staan. Jek is al verzekerd van een startbewijs
voor de Europese jeugdkampioenschappen die medio
augustus in Utrecht worden gehouden. Maike aast daar
nog verbeten op. Het komende weekeinde hoopt zij tij
dens de Nederlandse titelstrijd voor senioren de limiet
te halen op de 1500 meter.
TER AAR - Persoons senior mag zich weliswaar geen
bevoegd atletiektrainer noemen; enig inzicht kan hem
niet worden ontzegd. Vijftien jaar geleden voorspelde
hij dat zijn dochter „een geboren atlete" was. „Want
dat zie je aan de manier waarop zij in het bos holt",
hield hij zijn vrouw voor. Hij moest evenwel nog vijf
jaar wachten, totdat hij Maike als lid kon aanmelden
bij het Amsterdamse Blauw Wit.
Van dat moment af is Persoons sr
een vertrouwd gezicht geworden
bij de nationale wedstrijden.
Duizenden kilometers legt hij
jaarlijks voor zijn sport af en dui
zenden guldens verdwenen uit
zijn portemonnee om zijn kinde
ren in optima forma atletiek te
kunnen laten bedrijven. Met de
financiële steun van een plaatse
lijke sportzaak werkte hij afgelo
pen winter samen met Maike en
Jek ook een trainingsstage af in
Las Palmas. Ten slotte werd zijn
huidige woning in Ter Aar tien
jaar geleden zorgvuldig uitge
zocht. Een atletiekbaan moest
immers vlak in de buurt zijn.
Dankzij „horen, zien en kijken"
kan hij met schema's van bonds
coach Haico Scharn zijn kinde
ren begeleiden. Het familieclub
je is de afgelopen maanden bijna
dagelijks te vinden geweest op
de kunststofbaan van de Leidse
Hout. Zowel Maike als Jek houdt
er andere trainingsopvattingen
op na dan de coaches bij ADA en
AAV'36.
Maike was AAV'36 vorig jaar al
ontgroeid. Zij leek lange tijd on-
klopbaar („Ik liep niet tegen
mijn tegenstandsters, maar te
gen het klokkie") bij de jeugd.
Vandaar dat zij vorig jaar verkas
te naar het Amsterdamse ADA.
Tot voor kort werd zij bijna dage
lijks door haar ouders naar de
hoofdstad gebracht. Maar ook
daar houdt Maike het wat betreft
de trainingen voor gezien.
Jek „rotzooide" tot ongeveer een
jaar geleden in zijn eentje wat
aan op de atletiekbaan van Al
phen aan de Rijn („Want ik was
tot vier iaar terug een klein, kort
dikkertje dat er door Maike werd
uitgelopen"). Zeilen had eigen
lijk zijn voorkeur, maar zijn va
der („Hij is een enorme fanati
cus") trad corrigerend op als het
begrip 'stoppen' in hem dreigde
op te komen. Jek bleef derhalve
lange tijd in de schaduw van zijn
zus lopen. Een gesprek met on
der andere bondscoach Haico
Scharn zorgde voor een omme
keer. „Als jij meer lijn brengt in
je trainingen dan kun jij een li
miet halen voor het Europees
jeugdkampioenschap in
Utrecht", hield Scharn hem
voor. Jek volgde die raadgeving
op; ging sindsdien serieus rpet
zijn vader trainen en realiseerde
op de Nederlandse titelstrijd
voor junioren in Nijmegen de li
miet op de 1500 meter.
Jek schetst de situatie bij het Al-
phense AAV'36 op het moment
met: „Er is nu sprake van een
wapenstilstand. Bij AAV is nu
eenmaal geen plaats voor top
sport. Iemand die atletiek be
drijft zoals ik dat doe is een
ego-tripper. Ik ben altijd alleen
bezig, omdat de anderen te
langszaam zijn voor mij". Jek
overweegt dan ook naar een
Leidse vereniging te verhuizen.
De titelhouder op de 1500 meter
kreeg overigens vlak na zijn
vakantie „behoorlijk de schrik in
de benen" toen de KNAU hem
meedeelde dat er een fout was
gemaakt met de limiet op de 1500
meter. Hoewel hij aan de gestel
de minimumeis van 3 minuten
en 52 seconden had voldaan, was
door een misverstand de limiet
van de IAAF door de KNAU ver
keerd afgedrukt. Het had 3.50
het EK. „Het is een mooi verhaal
hoor, junioren te leren pieken
voor dat soort wedstrijden",
steekt h(j cynisch van wal. „maar
ik ben het er niet mee eens Tij
dens de yijf-distnctenontmoe-
ting in Leiden, waar de eerste li-
mietwedstrijd werd gehouden,
zaten ze hier midden in de exa
menperiode" Jek onderbre
kend. „Ik had vanwege myn stu
die b^na geen wedstrijd gelopen,
waardoor ik niet eens werd opge
steld voor mijn district. Ik heb
heel wat moeten soebatten om
buiten mededinging te kunnen
meedoen. Uiteindelijk won ik de
1500 meter
Persoons sr. vervolgt: „Ik heb de
sectie wedstrijdsport ook ge
schreven dat de Nederlandse
kampioenschappen geen ge
schikte hmietwedstrijden waren.
Daar heb je tegenstrijdige belan
gen. De ëën loopt voor de titel en
laat degene die op een limiet aast
het kopwerk verrichten om daar
vervolgens op het laatste rechte
stuk van te profiteren. Maike
heeft op die wijze Jacky Winkel
man naar de titel gelopen. Dat is
niet leuk, want je gaat elkaar
scheef aankijken en je maakt el
kaar verwijten".
„En voor de 'nationale' voor senio
ren geldt hetzelfde verhaal Dan
moet je in de senes verdomd
hard lopen wil je de finale halen.
Maar de gewoonte is dat de
meesten dan de kat uit de boom
kijken. En wil Maike een limiet
lopen, dan is ze toch ook een
beetje afhankelijk van de tegen
stand"
Met stemverhoging vat Persoon sr
zijn (ideale) meningen over kwa
lificatie samen: „Het is toch een
hard gelag dat je als gastland niet
zoveel mogelijk mensen selec
teert. Het kost je weinig en de
jeugd doet er een brok ervaring
op. Het verbaast mij dan ook dat
de KNAU de limieten van de
IAAF voor de meisjes nog heeft
verscherpt. In Frankryk knippe
ren ze met de ogen als je de beste
seizoen prestatie van Maike
noemt. En wedden dat dat land
ook op de 1500 meter een meisje
uitzendt? Bovendien vind ik het
een griezelige zaak dat iemand
een herexamen krijgt of zakt om
dat hij zoveel tijd aan de atletiek
heeft besteed. En wat is zijn
waardering als hij op één of twee
tiende seconde een limiet mist?
Zo'n prestatie kun je niet alleen
afdoen met een paar woorden in
de geest van: 'Het is jammer,
maar je had iets harder moeten
lopen'. Als je dat hoort vraag je
jezelf ook af is me dat die in
spanningen allemaal waard ge
weest?".
Voorlopig zal Persoons sr zich nog
een groot aantal jaren inzetten
voor de atletieksport De derde
Persoon staat inmiddels in de
startblokken om door te breken
naar de juniorentop. Leendert is
volgens zijn ouders „het grootste
talent van de familie". En dat is
bepaald geen Persoons-verheer-
hjking...
HERMAN POOS
minuten moet zijn en Jek liep
3.51.8 in Nijmegen. Gesnuffel in
officiële uitslagen zorgde voor
opluchting bij de KNAU: Jeks
tussentijd op de 1500 meter van
de 'mijl van Leiden' was 3.49.9,
waarmee de bond zijn uitzending
naar de Domstad kon verdedi
gen.
Daar waar Jek zijn kroon zette op
zijn extra-inspanningen, moest
Maike een forse teleurstelling
verwerken, omdat zij zich tijdens
die limietwedstrijd niet had we
ten te plaatsen voor de Europese
titelstrijd. Vorig jaar behoorde ze
nota bene nog tot de tien snelste
juniores van Europa op de 1500
meter met een tijd van 4 minuten
en 22 seconden. Daarmee bleef
zij maar liefst drie tellen onder
de limiet. „Daarom snap ik het
zelf niet dat het me nog steeds
niet is gelukt me te kwalificeren
voor Utrecht. Ik moet 4.25 mak
kelijk kunnen lopen".
Hoewel Maike haar oudere broer
op school inhaalde (beiden de
den tegelijkertijd met succes ex
amen voor het atheneum), boek
te zij in psychisch opzicht niet
zoveel progressie zoals Jek. De
Ter Aarse atleet is zelfverzekerd
(„Wees maar niet bang hoor. Ik
loop die officiële limiet ook nog
wel"); Maike is bijna zijn tegen
pool. „Ik ben een beetje onzeker
en te netjes tijdens wedstrijden.
Als ze mij passeren doe ik als het
mogelijk is zelfs nog een stapje
opzij. Ik moet veel brutaler wor
den".
Maike, die erom bekend staat geen
eindsprint in de benen te heb
ben, vervolgt: „Ik kijk ook altijd
enorm tegen het laatste stuk op.
Ik kan niet versnellen. Daar snap
ik geen fluit van. Het vreemde is
dat anderen op apegapen liggen
als ze finishen, terwijl ik gewoon
door kan lopen. Ik zal dus veel
meer lef moeten tonen. Gelukkig
kan in een paar weken nog veel
veranderen. Tenminste daar ga
ik vanuit". De twijfel tekent zich
echter duidelijk af op haar ge
laat. Jek aanvullend: „Je moet
gewoon zeggen: 'Ik ga het ma
ken' en je eens een keer écht
leeglopen".
Dat laatste vatte Jek tijdens de na
tionale crosskampioenschappen
op Duindigt wat al te letterlijk
op. Ongeveer zevenhonderd me
ter voor de finish, week hij van
het parkoers af en „knalde met
mijn kop tegen een boom op".
„Op zoek naar Wim de Koning,
die ook de finish niet was gepas
seerd, kwamen ze mij tegen in
het bos. Met een brancard ben ik
afgevoerd en ik heb vervolgens
het hele jury kamertje onder ge
kotst".
Waarna Persoons sr. zijn gal spuit
over de limietwedstrüden voor
De familie
Persoons maakt
een trainingsstop
voor de fotograaf
V.l.n.r.; Persoons
sr, Jek. Maike en
Leendert.
(foto: Dijkman sr)
De ontwikkelingen in de auto
industrie brachten de Maas
trichtse meubelfabrikant Fer-
mate op een heel nieuw idee.
De verchroomd stalen auto
bumper is aan het verdwij
nen; in de plaats daarvan ko
men kunststoffen. Een zeer
taai-elastisch polyurethaan-
schuim, ontwikkeld door
Bayer, dat aan de buitenkant
glad en van binnen celvormig
is, moest volgens Fermate
ook uitstekend geschikt zijn
om er moderne, „zachte"
meubels van te maken.
Een serie meubelen op basis
van dit materiaal (overigens
op een stalen profiel ge
schuimd, om de vereiste ste
vigheid te verkrijgen) werd
ontworpen door de Parijse
Evert Endt, die er meteen een
belangrijke onderscheiding
mee verwierf.
Aan de meubels kun je je niet
bezeren, wanneer ze bij ver
schuiven ergens tegenaan
stoten leidt dat niet tot be
schadigingen. Die eigen
schappen maken de meubels
vooral ideaal voor hotelka
mers, maar het is best voor te
stellen dat menigeen er ook
graag zijn huis mee zal willen
inrichten.
Iemand maakte maar erg weinig ge
bruik van zijn postgirorekening,
g. Half augustus vorig jaar had hij
er een saldo van 2 gulden op
staan, en dat was al sedert maart
zo. Maar toen kwam er toch bewe
ging in. Een afboeking van
f 174,50. Volgens de codeaandui
ding gebeurde dit wegens af
schrijving op een acceptgirokaart
van het energiebedrijf Rotter
dam. „U heeft saldotekort. Houdt
u rekening met administratiekos
ten", schreef de Giro.
Nu woonde de bewuste persoon in
een plaats ten noorden van Den
Haag, en daar levert Rotterdam
helemaal geen energie.
„Kennelijk een vergissing", zei een
mevrouw die hij via het PTT-
nummer 0017 belde. Na een week
werd het geld teruggeboekt. Het
tekort verdween, zijn saldo was
weer 2 gulden. Hij kreeg een kaar
tje met excuses.
Dit geringe saldo bleef staan tot be
gin december. Toen kreeg hij er
ineens twee bijschrijvingen bij.
Eentje van 2 cent, zijnde zijn ren
te over het voorbije jaar. En een
van f 11,40. Deze bijschrijving
was niet voor hem bestemd. Hij
pakte weer de telefoon, belde op
zijn kosten de Girodienst, ont
ving een kaartje waarop stond dat
het de Giro speet dat de fout was
gemaakt, en de f 11,40 werd weer
afgeboekt. Binnen twee dage-
Niet zijn telefoon
De dag voor Kerstmis was er op
nieuw een verandering op zijn gi
ro. Van zijn tegoed van 2 gulden
en 2 cent was nu f331,61 afge
boekt. Dat zette hem voor f 329,59
„in het rood".
„U heeft saldotekort. Houdt u reke
ning met administratiekosten",
waarschuwde de girostrook
weer. Het geld bleek automatisch
te zijn afgeschreven door het Te
lefoondistrict 's-Gravenhage.
„Betreft telefoon tijdvak nov-
dec" (en dan stond er een num
mer).
Dat was een heel ander nummer
dan het zijne. Hij belde op ei
gen Kosien op om ae tout te mel
den. Twee weken later werd de
f331,61 teruggeboekt, waardoor
zijn saldo weer positief kwam te
staan op 2 gulden en 2 cent.
„Postgiro-Rijkspostspaarbank
wenst u een voorspoedig 1981"
stond er onder. Ook kreeg hij
weer het briefje met de vaste ex
cuses.
Hij schreef een boze brief aan de
Giro: dit is nu al de derde fout in
een half jaar tijd.
Na een maand antwoordde men
hem met extra verontschuldigin
gen voor het ongerief.
Maar diezelfde maand (februari van
dit jaar) was nog niet om, of daar
ging hij opnieuw de rode cijfers
in. „U heeft saldotekort. Houdt u
rekening met administratiekos
ten", stond er weer. En meteen
werd zijn aandacht gevraagd
voor een bijgesloten folder „Ver
standig geld lenen".
Nu twee telefoons.
Zijn schuld bleek nu f 249,96 te zijn
geworden. Er waren ditmaal twee
automatische afschrijvingen ge
daan voor telefoonrekeningen
van het Telefoondistrict 's-
Gravenhage. Eentje onder het te
lefoonnummer waarvoor men in
december ook al geld van hem
had geincasseerd, en nu ook een-
Het lijkt erop dat de leiding van de Postcheque- en Girodienst van
mening is dat wij wel degelijk gelijk hebben met onze kritiek op
de gang van zaken met automatische afschrijvingen, maar dat
men eenvoudig geen betere werkwijze in praktijk weet te brengen.
Op hetzelfde moment dat wij werden geconfronteerd met het be
schreven malle geval, stuurde de chef Commerciële zaken Be
taaldiensten van de Giro ons een verklaring waarin werd gezegd
uat ongewenste automatische afschrijvingen door de Giro op
verzoek van particuliere rekeninghouders wél worden gestopt.
Onze klachten over het laten doorlopen van ongewenste af
schrijvingen door de Giro waren dus eigenlijk niet juist, wilde
hij hiermee zeggen.
Deze Giro-functionaris verklaarde dat niemand bang hoeft te zijn
dat er op een ingetrokken machtiging nog eens automatisch een
tweede of een derde afschrijving zal komen. Als men het maar
eventjes aan de Girodienst meldt. Dan komt de weigering op een
computerband te staan die het onmogelijk maakt dat het geld
n*g van de rekening wordt afgehaald. Die band draagt volgens
hem de naam „intrekkingenbestand".
Hij schreef letterlijk aan ons: „Voordat een incasso-band van een
incassant onze computer in gaat, wordt hij eerst langs dit intrek
kingenbestand gevoerd. Een incasso op de band, die tevens in het
intrekkingenbestand voorkomt, wordt automatisch gesignaleer-
't Is mooi bedacht, en misschien bestaan zulke automatische waar-
schuwers wel in de theorie van het girale geldverkeer. (Al is de
Girodienst daar tot dusver, tegenover alle kritiek, nooit mee op
de proppen gekomen). Hoe dan ook, in de praktijk gaat het
Het is geen oplossing om dan vanuit de Giro nu maar door het
opvoeren van geheimzinnige technische middelen, te gaan doen
alsof het allemaal eigenlijk beter werkt dan het werkt Want iets
werkt alleen maar goed als het niet steeds fout gaat
Enfin,
tje voor een ander
an hem was.
opgebeld en geschre
ven, en nu ook een hele lange
brief met de verzameling klach
ten van een halfjaar, aan de direc
teur van het Girokantoor 's-
Gravenhage gestuurd.
Na een kleine twee weken werd het
geld weer teruggeboekt, zodat hij
zijn eigen 2 gulden-zoveel weer
bezat.
En tezelfdertijd een brief van de
zelfde man van het Girokantoor,
die ook de vorige excuses had ge
maakt.
In deze brief stond weer het oude
„niets aan te doen"-verhaal van
de Giro. „De inzending van de op
drachten vond plaats op een mag
neetband. Wanneer op een mag
neetband een foutief debetnum
mer is opgenomen, wordt het
daarbij behorende bedrag ook
van de verkeerde postrekening
afgeschreven".
\chteraf kan het geld dan alleen
maar weer worden teruggeboekt.
Dat wil zeggen, als de particuliere
rekeninghouder tenminste in de
gaten heeft wat men met zijn giro
rekening aan het uithalen is, en
hij op tijd protesteert.
(n zijn geval, zo schreef de Giro-
dienst hem, had men zelfs de
moeite genomen de collega-PTT-
dienst, het Haagse telefoondis
trict, te waarschuwen.
Hoe kwam het dan dat dit telefoon
district het twee maanden later
wéér deed? Was dat dan geen le
lijke fout?
Ach, zo zwaar tilt de Giro daar niet
aan. „Ons bericht kwam waar
schijnlijk te laat in het bezit van
het telefoondistrict om de foutie
ve afschrijving op 24 februan
1981 te voorkomen".
Wéér was het dus niet de Girodienst
geweest die de zaak in de gaten
hield. Opnieuw was het de bena
deelde zelf, die het moest ontdek
ken. En die tevens moest consta
teren dat de waarschuwing die de
Giro zegt aan het telcfoondistrict
te hebben gegeven, nu werd ge
volgd door twee foute afschrij
vingen inplaats van één
Dit is een sprekend voorbeeld van
de slecht geregelde gang van za
ken met de automatische af
schrijvingen. Iemand met nota
bene maar 2 gulden op zijn reke
ning werd binnen een half jaar
tijd voor bij elkaar ruim 7101
den „rood" gezet door anderen,
die zonder enig recht aan zijn re
kening kwamen. Toevallig waren
de „daders" deze keer allemaal
overheidsdiensten. En in drie van
de vier gevallen ging het om een
zogeheten automatische incas-
BERT BAKKER
1. In de tekeningen is uitgegaan van
„zwaar" hout: ong. 10x5 cm. De
hele werkbank kan eventueel
ook wat lichter worden gebouwd.
Begin met een vaste draagbalk te
gen de wand te monteren. Boor
ruime gaten tot de halve hout
diepte waarin de schroeven ver
zinken. Zet de balk met lange,
dikke schroeven en met pluggen
stevig vast.
2. Maak twee pootstellen, ong. 80
cm hoog en even breed als het
werkbankblad; een handige
breedte is 50 cm. Zet de vier on
derdelen van elk pootstel met
halfhoutverbindingen in elkaar;
lijmen en spijkeren (of schroe
ven). Let erop dat de constructie
haaks is. Schuur de verbindingen
en de kanten van het hout.
3. De pootstellen worden onder de
vaste draagbalk scharnierend te
gen de wand bevestigd. Gebruik
daarvoor zware scharnieren; per
pootstel twee. Eerst aan de poot
stellen bevestigen, daarna aan de
muur. Zorg voor enkele millime
ters speling tussen de onderkant
en de vloer. Schuiven ze toch
over de vloer, dan de onderkan
ten even afschaven.
4. Het blad bestaat uit tegen elkaar
gelijmde balken; hier 10x5 cm
voor een „zware" werkbank,
eventueel lichter hout als niet zul
ke hoge eisen gesteld worden.
Klem de met lijm ingestreken de
len tegen elkaar en lijm en spijker
twee klampen dicht bij de uitein
den. Ze dienen straks tevens als
„aanslag" voor de pootstelle-
5. Een gaaf werkbankoppervlak on
tstaat door er een stuk berken
multiplex op te lijmen. Ook wa
tervast hardboard (masonite)
vormt een goed oppervlak. Lijm
het materiaal met houtüjm en leg
er een aantal zware dingen op. om
het aan te persen. Schaaf of
schuur het langs de kanten gelijk
met het hout. Indien gewenst
kunnen ook de kopste kanten
met strookjes triplex o.i.d. wor
den afgewerkt.
6. De werkbank is klaar, een ding
dat wat stevigheid betreft niet on
der hoeft te doen voor een echte,
zware timmermanswerkbank.
Het voordeel is dat hy na het
werk kan worden weggeklapt, zo
dat hij in garage of schuur geen
sta-in-de-weg vormt Zoals te zien
is, zijn werkbankblad en draag
balk ook met zware scharnieren
verbonden.
