,Een diploma is niet écht'
Reportage
6SZE238
Het is goed toeven aan zijlijn van'n mars
.JsJLi
DONDERDAG 23 JULI 1981
PAGINA 11
Door Miep de Graaff
en Olaf Hoenson
Foto's W ini Dijkman
j Dubbelaar en de heer Bet-
Eerste vier daag se-lustrum voor de Warmondse gebroeders Van Leeuwen
Majoor Stam plus echtgenote: smokkelen met schoeisel
Lotgevallen van streekgenoten bij de vierdaagse
NIJMEGEN/LEIDEN
Tussen 19.443 sjokkende,
strompelende, sjouwende
en marcherende deelne
mers aan de 65-ste vier
daagse bevinden zich ook
ettelijke inwoners van de
ze regio. Wat bezielt ze,
om vier dagen lang een
eindeloos aantal kilome
ters af te leggen in ruil
voor een certificaat (30/40
km per dag) of een heuse
medaille (50 km)?
Een antwoord op die vraag is dezer
dagen te krijgen langs het par
cours rond Nijmegen. Sommige
toeschouwers nemen er speciaal
een stoel voor mee. Want het
meest populaire Nederlandse
wandelfestijn is niet alleen leuk
om te belijden, maar is minstens
ook een blik vanaf de zijlijn
waard.
uit. "En ze hadden gezegd dat ik
het lopen wel kon vergeten. Nou,
u ziet het."
En de doorsnee wandelaar waar
deert de aanwezigheid van het
publiek. Soms maakt dat het lij
den gemakkelijker. Een andere
keer dient een praatje met ie
mand in de berm als een goed ex
cuus om even uit te blazen.
Dat geldt evenzeer voor de streek
genoten in het bonte gezelschap
der vierdaagse-lopers. Maar al te
graag blijken zij bereid het thuis
front te informeren over het wel
en wee in en rond Nijmegen. Een
enkele deelnemer is zelfs bereid
zi.jn blaren te tonen. Dat hoeft
nou ook weer niet.
"Waarom ik het doe?" Leiderdor
per majoor Van Duuren stelt die
wedervraag oprecht verbaasd.
"Nou, omdat het zoiets móóis is
hier. Je vormt een éénheid met
elkaar, terwijl je wildvreemden
bent. Maar ik sleep dan ook ie
dereen met me mee onderweg
Ritme
Dat is duidelijk. Want Van Duuren
wil best even praten, maar -als
één van de weinigen wandelaars-
al lopende. Stilstaan, daar begint
hij niet aan. "Dan is je ritme er
meteen uit hè" zegt zijn maat,
Sassenheimer De Vries, ietwat
vergoelijkend.
Meer tijd voor een praatje neemt
de Alphense Astrid Haverkamp
van Schooien. Zij blijkt het leven
van de zonnige kant te zien. Na
een dag lopen is zij niet vroeg on
der de wol gedoken, maar heeft
zij zich in het feestgedruis ge
stort. Last heeft ze daar nu. de
tweede dag. niet van. "Die fees
ten horen er toch ook bij? En ik
loop gewoon door. Ik ben niet
stijf. En ik plak mijn voeten van
te voren af met pleisters." Bo
vendien is er dat zakflesje, waar
uit ze af en toe een slok kan ne
men als ze een opkikkertje nodig
denkt te hebben.
Een gerichte boodschap heeft Lei
derdorpenaar Dekker. Na zich
ervan te hebben verzekerd "die
mensen van de krant" voor zich
te hebben vist hij een briefje uit
zijn zak. Dat blijkt een bedankje
te zijn voor de medische staf van
de afdeling 4A van het Elisabeth-
ziekenhuis. zonder wie hij zijn
vijftiende vierdaagse niet (meer)
had kunnen lopen "Ik heb een
hernia-operatie gehad" legt hij
Verrassing
Onder de vele deelnemende mili
tairen (of liever: geüniformeer
den) bevindt zich ook luitenant
Van Dorp uit Leiden. Veertig ki
lometer loopt hij, maar daar blijft
het niet bij. Als rechtgeaard mili
tair zeult hij ook nog eens met
tien kilo bepakking, in de vorm
van zakjes zand. Hij loopt alleen.
"Zodra je sergeant bent of hoger
mag dat" legt hij uit. Over blaren
bekommert hij zich niet. Hoewel
het voor hem telkens weer een
verrassing blijkt om te zien hoe
zijn voeten er na een dag lopen
bijstaan.
Een wat hoger geplaatste militair
loopt samen met zijn vrouw. Om
dat zijn 'legerkisten' na een dag
vol regen doorweekt waren loopt
majoor Stam in zijn 'survival
boots'. Hij smokkelt dus een
beetje, en geeft dat verlegen toe.
Uit Warmond komen de drie ge
broeders Van Leeuwen. Ze vie
ren hun eerste vierdaagse-lus-
trum. Al vijfjaar lang offeren zij
een deel van hun vakantie op om
in vier dagen 200 kilometer te
voet af te leggen. En daarbij blijft
het niet, want de heren maken de
tocht Warmond-Nijmegen w per
fiets. Ze zijn niet te stoppen.
"Nee, dan moet er heel wat ge
beuren. Je kunt het toch niet ma
ken om op te houden?" zegt één
van het drietal.
En dan arriveert Rob Zandbergen,
een 22-jarige beroepsmilitair uit
Leiden. "Dus is lopen voor mij
geen probleem" zegt hij opge
wekt. Evenals de meeste buiten
landse militairen, ruim vertegen
woordigd. is Rob ondergebracht
in het kamp Heumensoord. Of
het daar gezellig is? "Ja. we heb
ben wel lol 's avonds. Vooral de
Zweden, want die drinken zich
hier vol. Dat is wei te begrijpen,
want alcohol is in Scandinavië
niet te betalen" aldus Rob.
Tussen de stroom voetgangers valt
af en toe een fietser waar te ne
men. Éen van hen is de Zoeter-
woudenaar Vink. werkzaam op
een Leids postkantoor Voorop
zijn fiets is een grote kist beves
tigd waarop het embleem van de
Nationale Reserve pronkt.
Vink's taak is het om een ploeg
van 39 man aan de gang te hou
den. En daarvoor is de praktisch
complete huisapotheek in die
kist onontbeerlijk. Vink krijgt na
afloop, alhoewel hij zijn kilome
ters deels fietsend aflegt, toch
een medaille. Voor zijn verzor
gend werk, maar ook vanwege
het feit dat hij meer loopt dan
fietst. Af en toe tracht een over
vermoeide wandelaar, vertelt
Vink, bij hem achterop te sprin
gen. Maar met zo iemand maakt
Vink korte metten. "Nee. want
dan trek ik z'n startkaartje van
z'n jas en dan is 'ie uitgevallen."
Verkocht
Een leuke combinatie vormt het
Katwijks-Lissese wandelpaar
Beltgens/Dubbelaar. In het dage
lijks leven zijn ze kennissen van
elkaar Het enthousiasme dat de
Katwijker over de vierdaagse
tentoonspreidde stak ook me
vrouw Dubbelaar aan. Vandaar
dat ze met hem meewandelt.
Want: "Het wordt een ziekte. Als
je éénmaal hebt meegedaan ben
je verkocht" vertellen ze, elkaar
afwisselend. "Zo'n laatste avond,
dat maak je nergens mee. Dui
zenden mensen zitten op terras
jes. Er is geen verkeer in de Nij
meegse binnenstad. Er spelen al
lerlei orkestjes. sommen ze op.
"En iedereen vindt elkaar." zegt
de heer Beltgens. "Moet je na
gaan, ik liep hier in '66 voor het
eerst. En nu nog zijn er mensen
die ik dat jaar heb gezien, die me
kennen en een praatje maken."
Zo tevreden als het tweetal is over
de sfeer, zo ontevreden is het
over de bijna traditionele acties
tegen de aanwezigheid van dui
zenden militairen op de vier
daagse. "Want vergeet niet dat
deze wandelmars van oorsprong
juist een militaire mars is. Maar
die actievoerders houden zich
gelukkig rustig" aldus mevrouw
Dubbelaar.
De Alphense politieman Kees
Duin (25) loopt alleen. Zijn colle
ga's, ene 'Hans' en een zekere
Piet Vink. is hij even uit het oog
geraakt. Het is Kees' tweede vier
daagse. De eerste liep hij niet uit.
"Ik had toen helemaal niet ge
traind. dus dat ging helemaal
niet." Piet heeft de zaken dit jaar
serieuzer aangepakt. Hij liep in
totaal 150 kilometer als training
en lijkt daar nu profijt van te
hebben: de 50 kilometer legt hij
tot dusver af zonder een centje
pijn. "Nou. een klein blaartje
dan" geeft hij toe.
De Koudekerker Dick de Jong
heeft duidelijk meer klachten.
"Opgerekte kniebanden" ver
klaart hij, een passend pijnlijk
gezicht trekkend. Ook hij pikt de
maximale afstand van 5(Tkilome-
ter. "30 of 40 is niet echt. tenmin
ste, dat zeggen ze."Waar De Jong
op doelt, en die mening wordt
die dag vaker verkondigd, is dat
de felbegeerde medaille slechts
wordt uitgereikt aan lopers van
de 50 kilometer. De overigen ont
vangen een certificaat. "En een
diploma is niet echt" zo oordeelt
de Koudekerker. "Maar een eind
is het wèl, die 50 kilometer, 's
Morgens vraag ik me steeds weer
af waar ik aan begin. Als je 's
avonds klaar bent dank je God
op je blote knieën. Nee. ik lig om
half negen op bed. Als je alle
feesten afloopt kun je de volgen
de dag toch zeker niet lopen.
Hij heelt er speciaal een nieuw trai
ningspak voor gekocht, dus
moet Leidenaar Peter Klein op
de foto. Pontificaal gaat hy dan
ook staan.
Veteranen
De 'ouwe getrouwen' mogen in dit
verhaal ook niet ontbreken. Zo
als mevrouw Leemans bijvoor
beeld. Drie-en-zeventig jaar oud
en voor tie 23-ste keer de vier
daagse lopend. Ze hoopt de 25-
ste editie nog te halen Dit jaar
heeft ze ook mynheer Lan, ook
een oud-gediende,weer ontmoet.
Samen halen ze herinneringen
op. "Vroeger werd er meer ge-
zóngen dan nu" vertelt mevrouw
Leemans nostalgisch. En tenslot
te roept veteraan Schipper, een
77-jarige Noordwyker. uit "Ze
zeggen altijd over me: de jonge
hond is er ook weer." En dat kan
kloppen, want Schipper loopt
zijn 23-ste vierdaagse als een kie
vit.
Dick de Jong uit Koudekerkde
voeten omhoog tegen de opgerekte
kniebanden
