Woodhouse: 'Ik kon zo
niet langer doorgaan'
Versleten heupen
Gebroken pols
Kapotte rugwervels
ZATERDAG 4 JULI 1981
EXTRA
PAGINA 25
HUIZEN - Versleten
heupen, een gebroken
pols en twee ruggewer-
vels die niet meer func
tioneren. Het zware
werk heeft zijn tol
geëist. Accordeonist
John Woodhouse is op.
Zijn dokter heeft hem
sterk ontraden nog lan
ger met het loodzware
instrument op te treden
Slechts mondjesmaat
mag de artiest nog eens
op het toneel verschij
nen. Of een program
maatje voor de radio
opnemen. Maar dan
houdt het op.
Woodhouse, die eigenlijk Hols-
huysen heet, keert Nederland
voor goed de rug toe. Nog dit
jaar verhuist hij samen met
zijn vrouw en zestienjarige
zoon Pieter naar het Spaanse
eiland Mallorca. Daar heeft
hij al jaren een appartement.
Z'n dochter Henneke, haar
man en half jaar oude zoon,
blijven achter. Misschien rei
zen óók zij eens de familie
achterna. John, en zeker zijn
vrouw, hoopt iiet van ganser
harte.
Zo maar ineens de knoop door
hakken en alles achter je ver
branden, het knaagt aan de
artiest. Niet minder dan 44
jaar stond hij op het toneel.
Al die jaren heeft hij, soms
dagen achtereen, met twintig
kilo aan zijn borst gelopen.
Bovendien moest Woodhou
se steeds zelf een ton bagage
in-en uit zijn auto laden.
"Natuurlijk, het heeft me ont
zettend veel moeite gekost
om te zeggen tot hier en niet
verder. Maar ik kon zo niet
langer doorgaan. M'n licha
melijke conditie liet het ge
woon niet toe. Ach, ik kap er
niet helemaal mee. Ik zet al
leen een andere koers in."
Geveild
De villa in Laren wordt geveild.
Zes kopers hebben zich daar
voor aangediend. Het met
zorg vergaarde antiek heeft al
een nieuwe eigenaar gevon
den. De oude klokken, waar
van John Woodhouse zo
hield, zouden het op Mallorca
snel begeven. Het klimaat is
funest voor het antiek. Een
paar keer heeft hij wel moe
ten slikken als een koper met
één van zijn stukken het huis
verliet.
John Woodhouse wordt weer
gewoon John Holshuysen.
Moeite heeft hij er totaal niet
mee. "In deze tijd", maakt hij
duidelijk, "kun je beter ano
niem zijn, dan bekend. Drie
keer ben ik al bedreigd. Dan
moetje de politie weer bellen
om je huis in de gaten te hou
den. Narigheid hoor. Overal
had ik de zaak elektronisch
laten beveiligen. Op het dak
stonden drie grote sirenes.
Ging ik 's avonds naar bed,
dan deed ik de deur van de
slaapkamer op slot. En voor
de buitendeur lag een grote
herdershond. Zodra ze mer
ken, dat je twee cent meer in
je zak hebt dan een ander,
ben je de klos. Daarom vind
ik het helemaal niet zo erg
om anoniem te worden. Als
onbekende kan ik op het ei
land leven. Daar verlang ik
ook naar. Ik heb al zoveel
drukte om me heen gehad.
Het is welletjes
"Omdat alle omstandigheden
op Mallorca beter zijn. Het le
ven is er een stuk goedkoper.
Moet je hier eens een wagen
met stookolie laten voorrij
den... Nou, tel uitje winst. Je
hebt die rommel wél nodig,
anders brandt de kachel niet.
Daar moetje misschien in ja
nuari eens een paar blokjes
stoken. Om wat bij te verwar
men. Meer is een nodig. Aan
een korte broek en een dun
truitje heb je genoeg op
Mallorca."
Moeite
Heeft Woodhouse weinig pro
blemen met zijn overstap
naar het Spaanse eiland, z'n
vrouw heeft dat wél. "Tja. je
laat iets achter, hè? Ik zie dat
wat realistischer dan zij." Re
lativeert: "Mijn dochter zal
Tekst:
Jan Westerlaken
Helemaal onverwacht
komt de beslissing van
John Woodhouse niet.
Al twee jaar lang deed
de accordeonist het
een stak rustiger aan.
Tot een arts hem zei
het niet meer verant
woord te vinden als hij
op volle kracht zou
blijven doorwerken.
Taal die niet tegen do
vemansoren was ge
sproken. John Wood
house, een pseudoniem
voor Holshuysen, be
sloot het advies van
zijn dokter op te vol
gen. Na 44 jaar hangt
hij zijn elektronische
accordeon aan de wil
gen. Met veel pijn in
het hart. Dat wel.
Zijn landhuis in Laren
is te koop. De inboedel
wordt geveild. Dan
vertrekt de familie:
vader, moeder en zoon.
Dochter Henneke
blijft in het Utrechtse
Huizen wonen. Pieter,
de zestienjarige zoon
van Hoishaysen, gaat
op het Spaanse eiland
Mallorca een interna
tionale school bezoe
ken.
Woodhouse treedt terug
in de anonimiteit. Hij
heeft daar geen moeite
mee. "Ik heb lang ge
noeg mensen om me
heen gehad", zegt hij.
"Het is welletjes ge
weest......." Holshuysen
overweegt slechts een
kleine harmonica mee
te nemen naar zijn
nieuwe 'thuis'. Optre
den daar is er niet
hij.™.
John Woodhouse: zijn
magische, elektroni
sche accordeon blijft in
Nederland.
k Aan gouden platen heeft hel Woodhouse niet ontbroken. Deze foto v.ierd in 1972 gemaakt. Nadien zijn er nog 'enkele' bijgekomen.
heus wel eens een weekje
met onze kleinzoon overwip
pen hoor. We zitten tenslotte
niet aan de andere kant van
de wereld. Een kleine twee
uurtjes vliegen en je bent op
Mallorca."
De pols van de accordeonist zit
in een leren koker. Heel zijn
leven zal hij die moeten blij
ven dragen Het bot groeit
niet meer aan elkaar. Tien
jaar heeft Woodhouse zo ge
speeld. Tot hij onlangs bij
een arts kwam en vroeg ook
maar eens naar die pols te kij
ken. Toen bleek dat 'ie was
gebroken. Opereren heeft
geen zin. Want dan loopt
Woodhouse de kans er stijve
vingers aan over te houden
Een risico dat hij beslist niet
Wél kan hij zich nog herinneren
hoe het is gebeurd. Op een
avond, hij was erg vermoeid,
gaf 'ie een ongecontroleerde
ruk aan z'n accordeon. Een
stekende pijn ging er door
het gewricht. Nooit heeft
Woodhouse er bij stilgestaan
dat het bot wel eens stuk zou
kunnen zijn Een lapje met
azijn deed hij erom. Omdat
'ie dacht dat het was ver
stuikt. Doorwerken was het
enige dat hij wilde
De artiest begrijpt het nu maar
al te goed. Dat steeds maar
doorgaan is hem uiteindelijk
opgebroken "ik ben 59 jaar
en moet, gedwongen, stop
pen. Anders ging ik zeker tot
m'n tachtigste door. Ach. he
lemaal hoef ik het bijltje er
niet bij neer te leggen. Af en
toe mag ik wat spelen. Als ik
het lichamelijk aankan In
eens de touwtjes doorknip
pen is me ontraden. Rustig
afkicken. Beter worden doet
het toch niet. Zeker niet op
mijn leeftijd", realiseert
Woodhouse
Verplichtingen
De verplichtingen die John
Holshuysen heeft, zal hij na
komen. Een soort afscheids
toernee. Dan valt definitief
het doek Wellicht komt hij
één keer in het jaar terug om
wat opnamen voor een radio
programma te maken. Over
enige tijd zich weer voor
goed in Nederland vestigen''
"Oh, nee. vergeet het maar",
roept Woodhouse uit "ik
Woodhouse over eventuele op
tredens op Mallorca "Dat
ben ik zeker niet van plan.
Weet je. m'n instrumenten
neem ik niet eens mee. Die
laat ik in Nederland. Mis
schien dat ik een losse accor
deon inlaad. Het elektroni
sche gedeelte blijft in elk ge
val achter."
Vijftien jaar jong van Johnie
Holshuysen toen hij in 'het
vak' stapte. Erg veel veran
derd is er in die jaren wel.
Niet in het voordeel van de
amusementsmuziek. Want
dat is alleen maar bergaf
waarts gegaan. Vroeger wa
ren de mensen bereid bij el
kaar in te haken en mee te
zingen. Tegenwoordige krijg
je ze niet meer zo ver
Woodhouse kan zich hennne
ren, dat hij contracten had
waarin was opgenomen, dat
'ie 's avonds om half tien aan
de bak moest en moest door
gaan tot de laatste klant op
stapte. "Slavernij was dat",
zegt hij nu. "Je moet het mee
maken. Weet je wat het is.
Hoefje nu niet mee aan te ko
men. Als iemand nu een aar
dig liedje zingt en succes
heeft, laat 'ie artiest in z'n
paspoort zetten. Nee, in Carré
heb ik het vak bepaald niet
geleerd. Door het knoeien in
de café's ben ik groot gewor
den. Want daar kwam je van
alles tegen. Rijke directeu
ren, maar ook Jan de misda
diger die net uit de gevange
nis was ontslagen. Met al die
mensen moest je wel kunnen
omgaan."
Kraken
"De hele maatschappij wordt
er toch niet beter op?", zegt
Woodhouse mef stemverhef
fing. "Jaren geleden haalde je
het niet in je hoofd om in een
huis dat leegstond te krui
pen. Nu doen we dat gewoon.
Ik denk dat de mensen zich
willen afzetten tegen alles
wat vroeger is geweest. Kom
je niet alleen in de muziek te
gen Je vindt het in de kunst
en eigenlijk overal...."
Die slechte tijd gaat ook niet
aan de artiesten voorbij. "De
collega's die wat minder aan
de top staan, voelen het goed.
Welk bedrijf geeft er tegen
woordig nog een feestje voor
zijn personeel? Ja, en daar
moeten wij het van hebben.
Ik heb goede en minder goe
de tijden meegemaakt. Dat is
m'n geluk. Voor de oorlog
stond ik wel voor één piek
per uur te spelen Jammer
hoor, wat er van het vak is ge
worden. Iedereen zingt nu al
leen maar voor geld. Echte
prestaties zie je niet meer
Het vak lijkt een soort pop
pentheater: de één treedt met
'wuppies' op en een ander
met kabouters. Moet je ze
eens vragen om een muziek
noot te lezen.... Nee, daar
hoef je niet mee aan te ko
men. Ze zien liever drie blote
dames. Zingen'' Ach, dat
hoeft niet zonodig. Als ze op
rolschaatsen maar een paar
rondjes kunnen draaien. Dan
is het allang goed. Een onge
zonde situatie hoor
De collega's van Woodhouse
hebben laconiek gereageerd
toen hij bekend maakte te
zullen stoppen. Roddel
praatjes, noemt de accordeo
nist het "De één zegt dat ik
failliet ben en een ander be
weert, dat ik m'n schaapjes
op het droge heb. Met een
grote boog ga ik daar om
heen. Hartelijk lachen doe ik
erom. Meer niet."
Hoogtepunten
Hoogtepunten en dieptepunten
heeft John Woodhouse in zijn
lange carrière ala artte I I
meegemaakt Een dieptepunt
ondergaat hij nu. Praktisch
volledig afhaken kost hem
zichtbaar moeite
Veel hoogtepunten heeft
Woodhouse in zijn loopbaan
meegemaakt. Zoals een hoge
onderscheiding voor gjjjn
werk die hu uit handen van
Maurice Chevalier kreeg; een
ridderorde toen Juliana ze
ventig jaar werd; een optre
den samen met Jacques Brei
en zijn ongekende successen
in eigen land. Zo kan hij er
nog vele opsommen. Keurig
ingepakt liggen thuis een
Edison, zeventien gouden- en
negen platina platen. Ze gaan
mee naar het Spaanse Mailor
ca Als herinnering aan iets
dat niet meer terugkomt
