"Je moet liegen om aan spul te kunnen komen" LEZERS SCHRIJVEN: VRIJDAG 16 JANUARI 1981 Door Anneloes Timmerije Tien jaar verslaafd aan heroïne. Begon als jongen van zestien met hasj, daarna LSD, speed (pepmiddel) en vanaf dat moment was het nog maar een kleine stap. Acht tien maanden in Scheveningen (jeugdgevangenis) doorgebracht en binnenkort nog acht voor de boeg. Daarna stoppen met alles. Opnieuw beginnen. René Jansen, zesentwintig jaar, heeft vele pogingen ondernomen om 'er af te ko men'. Hij spuit niet meer, maar is, zoals hij zelf zegt, nu verslaafd aan methadon. Die methadon kan hij krijgen bij het consultatiebureau voor Alcohol Drugs in Leiden, ofwel CAD, een hulpverleningscentrum voor alkohol- en drugsverslaaf den. Van alle kanten hoor je, dat er aan die hulpverlening nogal wat schort. René heeft er ook niet zo'n hoge pet van op. "Het ergste is, dat je altijd moet liegen. Om aan methadon te komen moet je een 'motiva tie' hebben. Ik wil er af, zeg je dan. Mijn vooruitzichten zijn op het ogenblik erg goed. Volgende week krijg ik een kamer. Ik heb iemand gevon den die me goed kan helpen, enz. Allemaal onzin natuur lijk. het enige wat je wil is methadon. In het begin viel het allemaal nog wel mee. Dan is het ta melijk onschuldig. Ik zag er ook absoluut geen kwaad in om af en toe eens wat speed of LSD te nemen. We deden het altijd alleen in het week einde. Als we dan naar een popconcert gingen, namen we altijd wat mee. De muziek klinkt dan tien keer beter, 's Maandags gewoon weer aan het werk. Niets aan de hand. Ik werkte toen als heftruck chauffeur bij Nutricia. Na an derhalf jaar was er iemand in onze kennissenkring die he roine snoof. Dat wilde ik ook wel eens proberen. Nog niets aan de hand. Je raakt niet zo snel verslaafd", "Ik weet het nog goed, dat ik op een maandagmorgen ineens niet lekker werd. Ik kon niet meer goed werken. Mijn li chaam weigerde dienst. Het was zover. Vanaf die tijd moest ik me te pletter werken. Ik draaide alle ploe gendiensten. Per dag had ik vijftig gulden nodig voor de heroïne. Mijn loon was toen zestienhonderd gulden per maand. Dat is best veel voor die tijd. Als ik terug kijk, is het eigen lijk een opeenstapeling van allerlei factoren geweest die me ertoe brachten te gaan spuiten. Mijn ouders zijn al tijd erg streng geweest. Ik had het thuis niet zo naar m'n zin. Ik wilde ook niet meer naar school. De MAVO, waar ik toen op zat heb ik dan ook niet afgemaakt. Maar het was vooral de groep; als je niet meedeed stond je er buiten en alleen is ook maar alleen. Ik denk dat dat het geweest "Op een goed moment kon ik het niet meer betalen. Ik ging stelen. Allerlei kruimeldief stallen. In winkels, bijvoor beeld elektronische appara tuur, dat verkocht goed. Af en toe een inbraak en ga zo maar door. In die tijd bestond het CAD nog niet. Ik ben toen naar Den Haag gegaan. Daar kon je methadon krij gen. Je moest wel eerst het bekende verhaaltje 'ik wil zo graag stoppen' ophangen, maar je kreeg het". Hartaanval "Thuis begonnen mijn ouders ook te merken, dat er iets met me aan de hand was. Af en toe was ik zo stoned, dat ik boven m'n eten in slaap viel. Toen mijn moeder tussen de was mijn spuit vond, brak de paniek los. Ze konden het he lemaal niet aan. Een hele tijd heb ik het volgehouden om steeds maar weer te beloven dat ik ermee op zou houden. Maar op het laatst werd het hoe langer hoe ongeloofwaar diger. Mijn moeder is toen naar een club voor ouders van verslaafde kinderen ge gaan. Daar spraken ze met el kaar over hun problemen. Na een tijdje heeft ze het kunnen accepteren dat ik verslaafd was en bovendien, dat zij er niets aan kon doen. Zij kon me niet helpen. Niet lang daarna kreeg mijn va der een hartaanval. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig. Al die ellende had ik op m'n geweten. Daarom ging ik steeds meer spuiten, om het maar te kunnen vergeten. Ja. ik weet dat het een vlucht is. Op die leeftijd heelt iedereen het moeilijk met zichzelf. Het is geloof ik een kwestie van karakter, anders zou iedereen verslaafd raken. Het was thuis zr langzamer hand een onhoudbare situa tie. Ik ben toen op kamers gaan wonen. Meestal in kraakpanden. Heel Leiden heb ik doorgezworven". 'Je bent als gebruiker eigenlijk een hele domme dief. Je wordt altijd gepakt, meestal voor kleine dingen. Op een gegeven moment loopt het zo op datje moet gaan zitten. In de gevangenis krijg je geen methadon, valuim hooguit, maar dat neem ik niet. Daar wordt je waanzinnig van. Maar dan komt de hel. Wat dat is? Niet te beschrijven. Alsof je geestelijk en licha melijk gemarteld wordt. Je krijgt verschrikkelijke pij nen. overal. Je bent bang dat je gek wordt". 'Vijf of zes keer heb ik gebro- beerd om 'af te kicken'. De Jellinekklinick was redelijk goed. Het grote nadeel daar is, dat je na zes weken met weekend-verlof mag. Die lui komen altijd met heroïne te rug, geheid. Daar kan je niet tegen op als je net 'clean' bent. Die verleiding is veel te groot. Op de Emiliehoeve Je kan het gewoon niet onder ogen zien. Dan ga je steeds meer gebruiken en raak je dieper en dieper in de put. Op dit ogenblik spuit ik niet meer. Ik ben nu gewoon ver slaafd aan methadon. Elke dag haal ik m'n druppels bij 't CAD. Dan ga ik naar huis en beetje opruimen, boodschap pen doen enzo. Verder lees ik heel veel. Science fiction- boeken. 's Avonds naar de bioscoop, of naar de televisie kijken. Het gaat nu wel zo'n beetje. Ik zie alleen vreselijk tegen die gevangenis op. Ik moet nog ongeveer acht maanden zitten voor allerlei zaakjes. Ik wou dat het al voorbij was. Daarna wil ik echt opnieuw beginnen. Ik sta nogal hoog op de lijst bij huisvesting. Dan krijg ik mis schien een kamer. En dan na tuurlijk een baan zoeken. Het liefst zou ik* vrachtwagenrij der worden. Niet meer in de fabriek, nooit meer. Dan ga ik ook minderen met de metha don. Die mensen bij het CAD begrijpen niet dat dat nu nog niet kan. Bij alles wat me nog te wachten staat weet ik ze ker, dat ik er nog niet tegen op kan. Pas als ik weer hele maal op mezelf kan zijn, weer meedraaien net als ieder an der dan gaat het. Als ik dan weer zou gaan gebruiken is het mijn eigen schuld, want ik heb dan niets meer te vre zen. Geen gevangenis, geen politie die me steeds contro leert. Ik denk dat je dat niet alleen kan. Je hebt op z'n minst hulp nodig van instellingen als het CAD. "Die hele hulpverlening vind ik maar een rare zaak. Het enige wat verslaafden doen is hui chelen. Bij welk hulpverle ningscentrum dan ook. Als je niet zegt dat je wilt ophou den, krijg je geen methadon, dus je moet wel. Daar word ik nou gek van. Ik ben al zolang bij het CAD. Ik sta bekend als een hopeloos geval, niets meer aan te doen. Ik wil heus wel, maar pas als het kan. Die artsen zouden gewoon moe ten vragen: 'wat wil je heb ben, wat heb je nodig'. Dan kan je tenminste vrijuit met ze praten. Dat hele 'motiva- tie-gedoe' moeten ze over boord zetten. De enige moti vatie die verslaafden hebben is gratis methadon. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar niet veel. Volgens mij zien ze dat zelf eigenlijk ook wel in. Om de tien maanden zit er een andere arts. Dat is toch ook niet zomaar. Ze kunnen het zelf niet aan. Wat zal. denk je. het moeilijkste zijn, als je 'er helemaal af bent'' "Het weer geaccepteerd wor den door je omgeving. Men sen reageren heel vreemd en angstig op een verslaafde of een ex-verslaafde. Ze denken minstens dat je op elk mo ment hun portemonnaie jat. Je hebt echt een stempel Dat geldt ook voor het zoeken naar een baan. Laatst sollici teerde ik als taxi-chauffeur. Watje daarvoor nodig hebt is een bewijs van goed gedrag. Ik een briefje geschreven naar de politie en gevraagd om een bewijs van goed ge drag. Kreeg jk me toch een waslijst met wat ik allemaal had uitgevreten! Maar geen bewijs van goed gedrag Wel begrijpelijk natuurlijk". kwjg je een soort heropvoe ding. Je wordt er als een baby behandeld. De hele dag loop je met een bord om je nek. waar op staat wat je die dag wel of niet hebt gedaan. Deze methode spreekt mij hele maal niet aan. En dan lukt het gewoon niet. Als je weg bent ga je meteen weer spui ten" Wat voor gevoel is dal? "Ja.... wat voel je als je spuit, die 'flash', dat is helemaal te gek, dat kan ik je niet uitleg gen. Het duurt maar twee mi nuten. Daarna voel je je heel rustig, tof. je hebt het gevoel dat je alles aankunt. Alles is o.k. Je vergeet al je proble men. je vergeet dat je alleen bent. Ik heb namelijk hele maal geen vrienden, die heeft geen enkele verslaafde. Ieder denkt alleen aan zichzelf. Je hebt alleen kennissen uit het wereldje. Onlangs werd door de burge meesters van Den Haag. Utrecht. Rotterdam en Am sterdam hel idee geopperd om drugsverslaafden onder dwang te laten a.fkicken. "Dat kunnen ze wel vergeten, dat lukt nooit. Alleen als je zelf wilt heb je een kans van slagen, maar zeker niet onder dwang. Het gratis verstrek ken van heroïne lijkt mij wél een goed plan. Je hoeft niet meer te stelen om aan heroï ne te komen. Het aantal cri minelen zou zeker afnemen" In Engeland hebben ze jaren lang gratis heroine verstrekt. Dal is grandioos mislukt. De verslaafden kwamen alleen als ze geen andere mogelijk heid meer hadden Ondertus sen werd er druk doori'er- kocht door mensen die de dubbele hoeveelheid vroegen van wat ze werkelijk nodig hadden. "Dat snap ik echt niet. Als je dat hier zou doen loopt half Nederland er naar toe. dat weet ik zeker. Je moet alleen wel goed uitkij ken aan wie je het geeft. De controle moet heel streng zijn. Ter plaatse innemen, dan kan niemand doorverko pen. Volgens mij moeten ze methadon geven en geen he roïne Op die manier raak je Hallelua Wat proberen mensen uit jouw omgeving zoal om er af te ko- "Sommigen kruipen bij elkaar en maken een kindje. Ze den ken dat dat ze van de heroïne af kan helpen. Ik heb het ge zien, één baal ellende. Zo'n baby wordt verslaafd gebo ren. Het is niet te overzien ge woon. Er zijn er ook die zich bij één of andere Jezus-bewe- ging aansluiten. Laatst is er een televisie-programma ge maakt van twee mensen die ik wel ken. Op het moment dat het werd uitgezonden rie pen ze 'hallelua. Jezus heeft ons gered', maar in werkelijk heid zaten ze alweer op de Zeedijk in Amsterdam". Waarom begin je steeds weer? "Altijd is er die drang. Die gaat nooit weg. En dan de schade die je allemaal hebt aange richt. Je ouders, je kennissen, je hebt ze bedrogen, bestolen. "lk voelde me soms zo schuldig: je richt als junk veel schade ami" er nooit vanaf. Een heleboel junks zijn verslaafd aan de 'flash', aan de de naald. Die nemen geen genoegen met methadon. Bonafide Het is al heel wat jaren geleden dat ons, via de STER-reclame. vrien delijk werd verzocht, de Fyffes- bananen, voortaan Chiquita te noemen. Het is even wennen, werd er begripvol bijgezegd. Ik moest daaraan denken toen ik in het LD van 14 januari, in de hoofdredactionele kolom nog wel, iets las over bonafide kra kers. Bonafide was niet lussen aanhalingstekens geplaatst, dus de goede man meende het echt. Volgens de zienswijze van Uw hoofdredacteur kan men zich dus op bonafide wijze vergrijpen aan andermans have en goed. Het is nu nog maar een kwestie van wachten op menslievende moor denaars, liefdadige bankrovers en celibataire verkrachters. Ook buiten de criminele sfeer zie ik grote mogelijkheden. Wat dacht U van alcoholvrije jenever, mas sieve luchtbanden en maagdelij ke hoeren? Om van het spreek woordelijke levende lijk maar te zwijgen. Het komt mij voor, dat het de schenders van de menselij ke basisrechten wel erg gemak kelijk wordt gemaakt, wanneer bonafide kranten de erosie der normen een handje komen hel pen. op de manier waarop Uw hoofdredacteur dat in dit geval heeft gedaan. Temeer waar hij in de aanhef stelde, het noch voor de politie, noch voor de krakers, of wat daarvoor moet doorgaan, te zullen opnemen. Met het zeer suggestieve, en naar mijn mening volkomen misplaatste, gebruik van het woord bonafide kiest hij wel degelijk partij vóór het kra ken als verlocderingssymptoom in het algemeen. H.J. Peeters. Rijnzichtweg 38 2341 AC Oegstgeest. Drugs Het is onbehoorlijk een recht streekse verbinding te leggen tussen de heroïnegebruiker en de toenemende criminaliteit vindt de heer Koren in uw artikel over drugs (L.D. 10 jan.). Een groot ge deelte van de mensen die bij zijn bureau komen werken immers gewoon en betalen het spul van hun salaris. Een behoorlijke gebruiker heeft per dag ongeveer 400.- nodig om zijn heroïne te kopen. Een groot gedeelte van de heroïnege bruikers moet dus minstens J 400,- per dag netto verdienen, dat is dus netto 365 x 400,- is f 146.000.- per jaar. Bruto inclu sief belastingen, eten, wonen enz. betekent dit dus een salaris van ca. 300.000,- per jaar. Aan het einde van het artikel staat te lezen dat een groot gedeelte van de verslaafden na sociale en psychische begeleiding weer te rug in de maatschappij kan. De kern van het probleem is nu ech ter het niet accepteren van de ex- verslaafde door de maatschappij. Vreemd is dat. Toen ze drugs gebruikten vonden ze banen waar ze 300.000.- per jaar verdienden en toen .ze clean waren wilde niemand ze in dienst Hoe zit dat? Gaarne opheldering van de Harmo- nisatieraad Welzijnsbeleid of van Anneloes Timmerije. H. Eikelenboom. Katwijk aan Zee) (Het zou aan te bevelen zi jn het arti kel nog eens goed te lezen. Redac tie.) In de knel Ik wil even ingaan op het stukje "Klein Bedrijf zit in knel", wat woensdag 4 januari in Uw krant stond: Ik ben namelijk loodgieter en wil nog eens onderstrepen hoe erbar melijk slecht de verkeerssituatie in Leiden is. Als ik alleen al denk aan de stoplichten die helemaal niet op elkaar afgesteld staan. Neem nu maar het Rapenburg richting Kort Rapenburg. Bij dat stoplicht mag je blij zijn als er twee auto's doorheen gaan. En zo zou je nog zoveel punten kunnen opnoemen, waar het al even er barmelijk is. U moet weten dat wij in ons vak een hoop gereedschap en materiaal nodig hebben, dus moet de auto bij de klanten kunnen staan. Nou, vergeet hel maar. Neem nu laatst toen moest ik een klus doen in de Salomonsteeg. maar ik kon de au to niet kwijt en dan maar zoeken dwars langs al die rotpaaltjes naar een parkeerplaats. Dat kan je wel vergeten, nergens een plaatsje. Toen heb ik hem maar van armoe langs de Pieterskerk gezet en dan maar hopen dat je geen bon krijgt: spullen uitladen en dan ongeveer 100 a 150 meter lopen met de hele handel naar de Salo monsteeg. Ik word er niet goed van en de mensen schrikken zich dood van de rekening. Ik geef hierbij nog een paar voor beelden: Even een klusje doen in de Haarlemmerstraat? In de Breestraat? Rapenburg? Noord- einde? Langcbrug? Steenstraat? Of even wat spullen halen bij de groothandel. Het is beslist geen doen meer voor ons als je in de stad moet werken, daarom zoe ken wij hoe langer hoe meer onze heil in de omliggende dorpen. Je kunt hier ook niet bepaald van een goed beleid spreken. Laten de heren wethouders maar eens een dagje met mij meegaan, en mijn klanten zijn. die dan later de rekening gepresenteerd krijgen, misschien dat zij dan gaan inzien hoe slecht de situatie is. Ik hoop dat dit stukje een beetje een indruk geeft van de situatie in Leiden en dat er ook daadwerke lijk iets aan gedaan wordt. Zou het niet mogelijk zijn dat bedrij ven zoals wij een parkeeronthef- fing kunnen krijgen die wij dan achter de voorruit van de auto kunnen plaatsen? E. v.d. Zweeuw. Lammenschansplein 8 Leiden Psychiater Na het lezen van uw artikel over het proefschrift van psychiater Hof man (Lcidsch Dagblad d.d. 13 jan. '81 pagina 7), leek het mij noodzakelijk een weerwoord te gevem aan de gedachten die de heer Hofman in zijn proefschrift lanceert. Noodzaak, omdat het ie ders plicht is zich te verzetten te gen elke poging om je als mense lijk wezen te laten degraderen tot een willoze stompzinnige, poten tiële crimineel, tot een slaaf van willekeurige omstandigheden. Zijn wij geen menselijke wezens omdat wij ons in de natuur onder scheiden van andere wezens door ons denkvermogen? Is de psy chiater (die toch een deskundige zou moeten zijn op het gebied van de psyche) vergeten dal ons denkbewustzijn de uiteindelijke oorzaak is van elk systeem? Of ontstaan (om bij het voorbeeld van de heer Hofman te blijven) fascistische systemen niet dank zij zelfzucht en overheersings- drang enerzijds en lafheid en slaafse onnadenkendheid ander- zuds? Hoe kan iets het gevolg /nn van datgene waar het zelf de oor zaak van is? Dat wil dan doorgaan voor doctor in de rechtsgeleerdheid. Wat een mentaliteit. Mensen zyn de schuld van wat mensen wordt aangedaan. Juist door niet zich zelf als oorzaak te zien van om standigheden. worden belangrij ke initiatieven geremd om werkelijk iets aan problemen te doen Het initiatief namelijk om het menselijke denken te verede len. Dat is belangrijk omdat uit edel denken edele systemen voort vloeien. Door een mentaliteit als waarvan de heer Hofman getuigt, wordt het veredelen van het den ken niet gestimuleerd, maar zelfs ontraden. We zijn immers slechts produktcn van omstandigheden, heet het. Met alle recht kan daarom gesteld worden, dat de "psychiater" ge vaarlijk is. omdat hij een manier van denken vertegenwoordigt, die strikt in tegenspraak is met alle edele pogingen tot verheffing van de mensheid. Als mens zijn wij denker. Door dit denken heb ben wij de mogelijkheid te zijn wat we willen. Als wy ons denken richten op het gevoel niets aan de omstandighe den te kunnen veranderen, slechts een arme zondaar te zijn, als wij ons denken richten op ma terieel welzijn, persoonlijk wel zijn, competitie, slaafse volg zaamheid (sekten), afgescheiden heid. zelfzucht etc., dan roepen we systemen op om deze karakte reigenschappen uit te kunnen le- Maar als we ons denken richten op naastenliefde, broederschap, on zelfzuchtigheid is het uitgesloten om, door welk systeem ook, tc vervallen tot het zijn als een wil loos beest. Willem Rijksen Zeestraat 109 B Noordwijkerhout

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1981 | | pagina 19