in)(g]1iW© tF@g°©rg)lttong1j'
GELUK
V©tn) ©©gOifi)
WOENSDAG 24 DECEMBER 1980
Georges d'Aulnis, 34 jaar. Gescheiden, vader van twee kinderen, zoon (6) en dochter (5). Komt zoals
hij dat zelf noemt uit een alternatief-aristocratisch milieu. Hij is iemand uit het rode boekje, ofwel
met blauw bloed. Georges Baron D'Aulnis dus. Woont in de Jordaan in Amsterdam
"Ik woonde hier nog maar net toen "Dikke Joop naar me toe kwam en zei: ik hoor datje baron bent.
Nou daar hoefje niet moeilijk over te doen, want een eindje terug woont De Koning en verderop in
straat woont De Graaf'. En zo is 't maar net, vindt Georges.
Als de buitendeur opengaat sta
je eigenlijk al meteen in de
huiskamer. Het huis van
Georges en zijn kinderen is
niet groot.
Er heerst een gezellig, rom
melige sfeer. Ik word met kof
fie in een stoel geplant en of ik
me maar even rustig wil hou
den. Georges moet eerste zijn
ingezonden stuk aan de
Volkskrant aftikken. Het gaat
over echtscheiding en de ge
volgen daarvan voor de kin
deren. Dit onderwerp be
heerst op dit ogenblik een
groot deel van zijn leven. Hij
heeft zijn vaste baan moeten
opgeven, omdat hi j thuis voor
zijn kinderen wil zorgen.
"Een goed half jaar geleden op
15 mei, besloot mijn vrouw
(de scheiding is nog niet offi
cieel) opeens de kinderen aan
mij af te staan. Nadat wij uit
elkaar gingen is dat altijd
mijn grootste wens geweest.
Zij betekenen heel veel voor
me en daarom wil ik ze bij me
hebben. Ik was dan ook erg
gelukkig met haar beslissing.
Het is helaas nog steeds zo,
dat wanneer de vrouw na een
scheiding de kinderen wil
houden je als man niets hebt
in te brengen. De wet gaat er
nog steeds van uit. dat moe
der en kind een onafscheide
lijke, natuurlijk biologische
twee-eenheid vormen.
Met de komst van de kinderen
kwam ik voor allerlei proble
men te staan. Zo kon ik moei
lijk aan een baan dicht bij
huis komen. Ik was in de po
sitie waarin heel veel vrou
wen verkeren.
Wanneer ik ergens sol
liciteerde en vertelde dat ik
een 'alleenstaande vader' was
kwamen de vragen los. Wat
AnneloesTimmerije
denkt u te doen als één van de
kinderen ziek wordt? U moet
zeker altijd op tijd thuis zijn?
Ik heb toen geprobeerd iets
voor mijzelf te beginnen,
maar dat is op niets uitgelo
pen. Ik kon niets investeren,
want ik had geen geld. De
leefkosten van mijn vrouw en
kinderen moesten
ook betaald worden.
Het vinden van goede woon
ruimte heeft nog heel wat voe
ten in de aarde gehad. Bij het
centraal bureau voor huisves
ting kwam ik op een wacht
lijst te staan en zou daar de
eerste twee jaar niet vandaan
komen. Maar ik moest en ik
zou een goed huis voor mij en
mijn kinderen zien te vinden.
Als de rechter me er straks
naar vraagt moet ik kunnen
zeggen: ik heb een goed huis
voor ze met voldoende ruim
te, kom maar kijken!
Na veel omzwervingen - ik heb
nog een tijdje in een garage
gewoond - kon ik dit huis ko
pen. Een familielid bood aan
de hypotheek te verstrekken.
Dansstudio
Mijn vriendin is zeer intensief
bij ons gezin betrokken. Zij is
actrice en is veel weg voor
haar werk. Wij zijn van plan
om samen een dansstudio te
beginnen. Hier vlak om de
hoek is een ruimte te huur, die
daarvoor in aanmerking
komt. Ik zal dan vooral als be
heerder en zakelijk leider
gaan functioneren. Mijn
vriendin wil tapdanslessen
geven. Op die manier kan ik
mijn eigen tijd een beetje in
delen. Ik kan af en toe naar
huis gaan als dat nodig is, of
de kinderen uit school halen.
Ik ben een tegenstander van
crèches en andere opvang
centra voor kinderen. Daar
om hebben we een meisje ge
nomen, die ze kan opvangen
als ik niet thuis kan zijn. Ze
komt uit Engeland, een werk
studente. Ze woont hier gra
tis, eet hier en verder krijgt ze
elke week zakgeld. Dit is voor
ons de enige mogelijkheid.
Een Nederlandse kracht zou
te veel geld kosten. De huis
houdelijke taken worden
over het meisje, mijn vriendin
en mij verdeeld. Dat gaat erg
goed.
Genegenheid
Mijn vriendin heeft de taak van
de moeder op zich genomen.
De kinderen en zij hebben een
natuurlijke genegenheid voor
elkaar. Zij is werkelijk fantas
tisch met ze. Een krachtige,
consequente opvoedster. Ik
geloof, dat dat mijn kinderen
heel goed heeft gedaan. Zij
waren natuurlijk toch wat uit
het lood geslagen door alle ge
beurtenissen. De eerste twee
jaar hebben ze bij hun moeder
gewoond. In de week-ends
waren ze altijd bij mij, zodat
de overgang niet al te plotse
ling voor ze is geweest.
Mijn zoon, die veel meer een ge
voelsmens is dan mijn doch
ter, is de eerste maand dat ze
bij mij waren erg in zichzelf
gekeerd geweest. Kinderen
hebben een sterk loyaliteits
besef. Zij zullen niet snel de
ene ouder tegenover de ande
re veroordelen. Met veel extra
aandacht en de goe
de begeleiding die hij op
school kreeg is hij er weer bo
venop gekomen. Ik vind dat
mijn kinderen gezonde, vro
lijke en levenslustige jonge
mensen zijn. Ik ben erg blij,
dat ze alle twee op een goede
school zitten. Afwijkend ge
drag wordt meteen opge
merkt en de school geelt die
kinderen dan extra begelei
ding. We hebben het nu heel
fijn samen. Alles in dit huis
hebben we zelf opgebouwd.
Het is heerlijk om met de kin
deren thuis te zijn. Om met ze
te praten, of spelletjes te
doen. Zij zijn altijd heel be
langrijk voor me geweest. Ik
was destijds net zo zwanger
las hun moeder.
De meeste moeite heb ik gehad
met de reglementen van so
ciale instanties als huisves
ting en de Raad van Kinder
bescherming. Er gelden hier
heel strakke regels. Regels
die zijn opgesteld voor de
meerderheid, maar geen of
nauwelijks ruimte bieden aan
een enkeling. Er zou wat dat
betreft heel wat verbeterd
kunnen worden. Een beetje
meer clementie voor minder-
heidsgroepen zou geen
kwaad kunnen. Ik bedoel
hiermee te zeggen, dat een ge
scheiden vader echt moet
vechten als hij zijn kinderen
wil behouden. Het is maar zo
gewoon dat een kind bij de
moeder blijft.
Verzet
Je krijgt voortdurend te horen
welke rechten je wel en welke
je niet hebt. Daar heb ik me
tot het uiterste tegen verzet en
dat zal ik altijd blijven doen
De enige die ergens recht op
heeft is het kind. Het heeft
recht op ouders. Of die nou
gescheiden zijn of niet. Of het
kind nu aan de moeder of aan
de vader is toegewezen, het
maakt niet uit. Het enige wat
je als ouders hebt is plicht.
Plicht ten opzichte van je kin
deren. Ouders hopen met een
scheiding een oplossing te
vinden, maar voor de kinde
ren is het een probleem. Zij
worden er de dupe van terwijl
ze er niets aan kunnen doen.
Je hebt ze tenslotte op de we
reld gezet. Daarom komen bij
mij de kinderen op de eerste
plaats. Ook al kost het mij m'n
baan, m'n geld, m'n alles. Zij
zijn mijn eerste verantwoor
delijkheid. Ook al kom ik
daardoor zelf in de proble
men.
Er schort dus nogal wat aan die
wetgeving. Daar ben ik niet
tevreden over. Begrijp me
goed, ik wil niets afschuiven.
Tenslotte ben ik door mijn ei
gen toedoen in deze situatie
terecht gekomen, maar voor
mij is het duidelijk dat er hier
en daar wel wat moet veran
deren. Het is anders vechten
tegen de bierkaai.
Ik heb een hoop te danken aan
mijn instelling. Ik ben een ra
s-optimist, niet te kraken ge
woon. Het leven is tekort om
ruzie te maken"
Georges staart voor zich uit en
zucht. 'Tja, de muren van het
leven zijn behangen met zor
gen, en daarin heb ik een aan
zienlijk aandeel. Ik weet af
en toe niet hoe ik de eindjes
aan elkaar moet knopen.
Toch ben ik nu heel
tevreden en gelukkig met
mijn twee kinderen en mijn
vriendin"
BAARLO/LEIDEN - De
kolenkachel brandt be
haaglijk, een grote rij
stevlaai staat op tafel en
de koffie pruttelt op het
vuur. De schoondoch
ter zit op de poef, doch
ter Rietje neemt plaats
op het puntje van de
bank. Diny en Lambert
zitten ieder op een de
gelijke leunstoel. De ka
mer lijkt nu vol. Toch
zaten ze hier dikwijls
met z'n twaalven.
Toen ze acht kinderen hadden,
waren er drie onder de twee
jaar. Daar hoorde Rietje (nu
twintig) bij, een peuter met
een aangeboren hartafwij
king. Dat betekende veel ex
tra zorg en op en neer rennen
naar het Groene Kruis. Hulp
konden ze niet betalen. En het
was nog een hele klus om elke
dag 79 broekjes en luiers ha
gelwit aan de lijn te krijgen.
"Ik weet zelf ook niet meer
hoe ik dat allemaal voor el
kaar heb gekregen", zegt Di
ny. "Ik gooide nooit iets weg,
zelfs van oude interlocks
maakten we nog onderbroe
ken voor de kinderen. Ik
merk dat mijn dochters dat
nu ook hebben. Ik zag laatst
dat ze de knopen van het
slechte goed afhaalden".
Trots laat ze haar eigen kno-
penpotje zien
De kolenman belt. Honderd
twintig kilo antraciet wordt
gebracht. Bert wordt cr met
geld op uitgestuurd. "We heb
ben er vaak over nagedacht
om op centrale verwarming
over te gaan, maar gezien de
stijgende hypotheekrenten
en aardgaskosten zien we er
steeds van af. Het gebruik van
kolen heb je in de hand. Een
dikke trui helpt heus, als je
het wat zuiniger aan moet
doen. Het is niet makkelijk
om met twee studerende kin
deren het hoofd boven water
te houden". De anderen bea
men dit.
Badhanddoeken
"Toch, als ik het leven over
mocht doen", gaat moeder
'verder, "zou ik het precies
Familie Gielen: v.l.n.r. Moeder en vader Gielen, dochter Rietje en schoondochter Marian.
eender doen". Dochter Rietje
vraagt verbaasd:"Toch geen
tien kinderen meer hè?". Ze
aarzelt even. "Nee, mijn kin
deren zou ik dat niet meer
gunnen. Ruimer wonen en
meer financiële armslag is
ook heel wat". Ze stoot haar
man even aan. Ze vindt het
fijn dat hij vandaag vrij is.
"Ik voel me met kleine dingen
gelukkig. Badhanddoeken
bijvoorbeeld". Iedereen bulkt
van het lachen. Pa legt uit dat
dat haar mooiste huwelijksca
deau was.
"Het is niet zo dat wij nooit eens
een keer in de put zitten en
alleen maar met opgewekte
gezichten door het huis lopen.
Nee, als ik mij rot voel, ga ik
schilderen tot diep in de
nacht. Of mijn man en ik pak
ken de auto en trekken samen
de bossen in. Op zoek naar
denneappels, prima aan-
maakhout voor de kolenka
chel.
Ik heb geprobeerd onze levens
houding op de kinderen over
te brengen. Bij een paar weet
ik zeker dat het is gelukt. Zij
laten zich door niets en nie
mand van de wijs brengen.
Aan statussymbolen hebben
we nooit gedaan. Je moet je
zelf niet overal de zin in ge
ven. En de kinderen evenmin.
Bij de verjaardagen zorgden
we altijd voor iets leuks. Ze
mochten vriendjes en vrien
dinnetjes uitnodigen en dan
speelden we Bingo. Iedereen
kreeg een klein prijsje en ging
met iets lekkers de deur uit.
Ik herinner mij het moment
nog goed dat één van mijn zo
nen dreinend na afloop zei-
:"Waarom heb je geen patat
gebakken? Dat hoort toch bij
een verjaardag". Nu aan dat
soort grillen gaf ik niet toe.
Waar ik tegenwoordig wel eens
moe van wordt, is van al die
protesten. Ze kletsen alle
maal tc veel. Ze moeten meer
doen. Alles wordt uit elkaar
gerafeld". Ineens schiet ze in
de lach. "Ja ik klets ook wel
veel....
Het kan tegenwoordig haast niet meer in Nederland: een gezin van tien kinderen. Dat zien
Lambert en Diny Gielen-Jacobs, beiden 57 jaar oud, ook wel. Toch hebben ze er nog veel
schik in en zouden ze het precies zo overdoen.
Ineen klein huis, op de hoek van een rijtje, zijn hun zes dochters en vier zonen groot gebracht.
De familie woont in Baarlo, samen met Maasbree. een 4000 inwoners tellende gemeente
onder de rook van Venlo. De drie jongsten (20.17.151 zijn nog thuis De rest - op eeri
uitgezonderd - woont en werkt in de omgeving van Baarlo. De oudste zoon isnaar 'Holland'
(Utrecht) getrokken.
Al veertig jaar werkt vader Lambert in de bouw. de laatste jaren als uitvoerder. Diny. is de
spil in het gezin waar alles om draait. Op een sympathieke manier heeft zij de touwtjes
stevig in handen. Oprecht vertellen ze dat ze beiden, ondanks moeilijkheden en tegenslagen,
nog steeds gelukkig leven.
Eerste schrik
Veel heeft in het gezin Gielen
om Rietje gedraaid. Ze mocht
niet sporten of zwemmen, al
lemaal dingen die ze toch pro
beerde te doen. Toen de huis
arts er na drie maanden mee
voor de dag kwam schrokken
we erg. "Na het gehoord te
hebben ben ik met Rietje in
de kinderwagen de hele mid
dag boodschappen gaan doen
en heb thuis de boel de boel
gelaten. Ik moest weg. Enkele
avonden later zag ik een tv-
programma over achterlijke
kinderen. Onmiddellijk dacht
ik bij mezelf: het kan nog er
ger. Wat moet dat een opgave
zijn. Van de ene op de andere
minuut kon ik het aan. In de
watten hebben we haar nooit
gelegd. Ze draaide gewoon
mee met de rest van het gezin.
De ergste momenten vonden
we eigenlijk als we weer voor
de beslissing of ze haar wel of
niet moesten opereren. Toch
hadden we zelf heel goed in
de gaten dat het moest gebeu
ren. Ze had vaak last van dui
zelingen en raakte dan be
wusteloos".
Alle onderzoeken, operaties en
controles vonden steeds
plaats in het Academisch Zie
kenhuis Leiden. Reistijd:
ruim drie uur. Na de derde
operatie, op 11-jarige leeftijd,
was het nog niet goed met het
hart van Rietje. "De artsen
hadden al gezegd dat als ze
achttien was er nog veel meer
moest gebeuren. Voor ons
hoefde het niet meer. Dat
klinkt nu heel egoïstisch,
maar we leefden elke keer
weer in een verschrikkelijke
door
Saskia Stoelinga
spanning. Na een paar weken
leg je je er toch bij neer. Ze
had geen toekomst, ze kon
niet voor de uitzet sparen.
Het vertrouwen in de hartspe
cialisten hebben wij. zelfs na
alarmerende publicaties,
nooit verloren. Voor deze art
sen in Leiden niets dan lof.
Elk moment van de dag
mochten we bij haar zijn en er
werd steeds precies verteld
wat ze hadden gedaan en wat
haar verdere kansen waren.
Heel wat vlaaien heb ik voor
hen meegesleept".
Wachttijden
Rietje zit er rustig bij. Tegen de
operatie heeft ze nauwelijks
opgezien. Het nare vond ze ei
genlijk de wachttijden. Bijna
een jaar heeft het geduurd eer
ze boven aan de opnamelijst
stond. "En maar sinaasappels
moeten eten van mijn moeder
om in conditie te blijven",
grapt ze
Moeder Gielen had het beste
met haar dochter voor. Elke
dag was ze weer present. De
ene keer sliep ze in het zieken
huis en de andere keer bij
haar zoon in Utrecht. Zij heeft
haar dochter door en door le-
ren kennen.
"Toen ze na de operatie op een
dag tegen mij zei:"Ik ga
dood", dacht ik. daar moet ik
iets aan doen. Dit mag niet ge
beuren, ze heeft nu zolang ge
vochten. Het is gelukt. Ze is er
nu weer aardig bovenop.
Oh nee, bij de andere kinderen
was geen spoor van jalouzie te
ontdekken. Integendeel om
de beurt draaiden ze telefoon
dienst om al het nieuws te ver
nemen. En ze zorgden voor
vader, die kon heel slecht te
gen al die spanning. Als het
werk het toe liet kwam hij ook
naar Leiden".
"Ik heb veel kracht geput uit
mijn geloof. Vaak dacht ik,
stel je voor, de mensen die he
lemaal niets hebben om op te
rug te vallen. En we lopen
heus niet te preken hoor. Ik
heb tijdens mijn hele leven er
varen dat er altijd wel een op
lossing komt. Je moet daar
natuurlijk wel zelf iets aan
doen".
Op de vraag of ze na die opera
ties van Rietje anders zijn
gaan leven antwoordt Vader
Gielen onmiddellijk: "Be
wuster, we maken ons niet
meer zo druk om een nieuw
bankstel of stoel. We probe
ren het zo goed mogelijk te
doen in het leven". Diny Gie
len knikt en zegt: "Hier op het
dorp zeggen ze wel eens tegen
mij:"Oh je zou het zo goed
kunnen hebben als al je
werkende kinderen je wat ex
tra geld gavenKei zegt
ze:"Ik zou het niet willen! Ik
weet dat ze er zelf hele goede
dingen mee doen Mijn zoon
in Utrecht geeft elke maand
geld voor een jongen in de
Derde Wereld, die hij heef*
geadopteerd. Deze „ongen is
zelfs al een keer in Nederland
geweest. Ook hier in Baarlo
en je zag gewoon dat hij erg
dankbaar was dat hij de mo
gelijkheid had om tc stude
ren. Moet ik dat geld dan heb
ben?'
