The Photos:
dansbare
muziek
1
voor de
EzIhéB
'gewone man'
Bruce
Spring
steen op
z'n best
CONCERTAGENDA
Joe Jackson maakt
iets zinnigs
van rock and roll
Thin Lizzy: lekkere
hardrock uit Europa
Dire Straits: de
verrassing is eraf
Manfred Mann: hier
en daar clichématig
DONDERDAG 6 NOVEMBER 1980
EXTRA
I
PAGINA 19
AMSTERDAM - De punk mag dan inmiddels worden be
schouwd als voltooid verleden tijd, de sporen zijn nog
steeds merkbaar. Punk-pioneer Johnny Rotten zit wel
iswaar zelf veilig opgesloten in de kerkers van het Ierse
Dublin maar dankzij zijn baanbrekend werk is de weg
naar de alles bepalende platenmaatschappijen voor veel
jonge groepen geopend.
Niet alleen bereikten deze bandjes
dankzij de punkbeweging het
grote publiek, maar werden er
ook door beïnvloed. Met name bij
onze westerburen oefent deze
ontwikkeling een verfrissende
invloed uit op het popgebeuren
aldaar. Een van de treffende
voorbeelden daarvan is The Pho
tos. Met de charmante Wendy Wu
aan het vocale roer maakt deze
jonge Engelse groep een storm
achtige ontwikkeling door. Aan
het einde van hun Europese toer-
nee hadden bassist Dave Spar
row en genoemde Wendy Wu in
de catacomben van Paradiso
even tijd voor en gesprek. Met
pils binnen handbereik praten
over hoe het is op de drempel van
een internationale doorbraak.
Oorsprong
De oorsprong van de groep ligt in
Birmingham, die grauwe stad in
het van fabrieksgassen zwangere
Midden-Engeland. Waar het
Aankondigingen in deze agenda sturen naar redactie Galgenrad,
postbus 54, 2300 AB Leiden
Vrijdag 7 november; Den Haag, Paard van Troje: Skids
Zondag 9 november; Amsterdam, Melkweg: Chords
Maandag 10 november; Rotterdam, Doelen: Gladys Knight
Maandag 10 november; Amsterdam, Paradiso: Skids
Maandag 10 november; Amsterdam, Melkweg: Hazel o'Connor
Dinsdag 11 november; Amsterdam, Flora: Hugh Mundell
Dinsdag 11 november; Rotterdam, Doelen: Kool and the Gang
Woensdag 12 november; Rotterdam, Ahoy: Rod Stewart
Vrijdag 14 november; Amsterdam, Paradiso: Angel City
voetbalveld en de muziek de eni
ge uitlaatkleppen voor de jonge
ren vormt. Op één van de schaar
se boerderijen in dat gedeelte van
het Verenigd Koninkrijk verliet
Wendy in het ochtendgloren het
bed om de koeien te melken en de
oogst binnen te halen. Ondertus
sen probeerden haar latere muzi
kale maatjes Steve Eagles en Da
ve Sparrow met hun duivelse
punkband Satans Rats tever
geefs aan de weg te timmeren.
Met de komst van "powerdrum-
mer" Ollie Harrison werd de
naam van de band veranderd in
The Photos. De zanger van de
groep (Dave Sparrow: "Die jon
gen kon absoluut niet zingen")
werd aan de dijk gezet en Wendy,
die inmiddels het agrarisch be
staan voor een managersfunctie
van een ander muziekgezelschap
had verruild, werd met open ar
men ontvangen. Dave: "We zoch
ten dus iemand die wél kon zin
gen en dat was zij". Wendy zelf:
"Het enige wat de jongens van
mij wisten was m'n telefoon
nummer"
Dankbaar
Voor beide "partijen" een gok die
verrassend goed uitpakte. Op de
stoffelijke overblijfselen van de
punk haakte de groep in op het
modeverschijnsel van dit mo
ment. Dansbare rock die terug
grijpt op de muziek van de jaren
zestig. Wendy Wu: "Punk was
dying. Dus we zochten naar an
dere wegen in de popmuziek. We
wilden het publiek geven wat het
wilde: goede muziek, voor ieder
een toegankelijk. Nu blijkt dat we
de juiste keus hebben gemaakt.
Onze muziek wordt beluisterd
door punks, discofreaks maar
vooral door "normal people"
Mensen die geen bepaalde trend
volgen maar gewoon zichzelf
blijven".
In Groot Brittannië gaat het de
Photos al een tijd voor de wind.
De eerste langspeler verkocht
prima, de groep had een beschei
den hit en de Britse pers ligt aan
de voeten van Wendy en de ha
ren. "Darlings of the press" wor
den Wendy, Steve, Dave en Ollie
koesterend genoemd. Op het
vasteland wil het nog niet zo vlot
ten. Als voorprogramma van The
Undertones, The Knack en The
Police werd het Europese kli
maat al ettelijke keren geproefd.
Met name de laatste trip met The
Police, vorig jaar, was leerzaam.
Wendy: "Vooral Sting gaf ons nut
tige aanwijzingen. Voor elk op
treden kwam hij even bij ons in
de kleedkamer om ons moed in te
spreken. Ook Andy Summers en
Stewart Copeland toonden re
gelmatig interesse. Het was echt
een geweldige ervaring. Spelen
voor acht, negenduizend mensen
gebeurt niet elke dag"
Handjevol
Zeker niet nu The Photos als kleine
zelfstandigen Europa aandoet.
Zo trok een optreden in het Rot
terdamse Eksit slechts een
handjevol nieuwsgierigen en
keek Wageningen langdurig de
kat uit de boom om uiteindelijk
toch voor het swinggeweld te
moeten zwichten. Ook het door
de wol geverfde Paradi-
so-publiek wachtte langdurig af,
maar toonde uiteindelijk zijn en
thousiasme door de groep tot
twee keer toe terug te roepen.
Dave Sparrow. "Voor het concert
stierven we van de zenuwen.
Vooral door die slechte beurt in
Rotterdam. We voelden ons net
als schoolkinderen die zich na
een slecht rapport extra wilden
bewijzen. De spanning verdween
pas toen we de zaal meekregen.
We zijn erg gelukkig met dit op
treden"
Veel enthousiasme toonde de zaal
voor Wendy's vertolking van "I
just don't know what to do with Eenmalig
myself'. Eens een hit van Dusty
Springfield. Haar moeder maakte
Wendy enthousiast voor de mu
ziek van die Engelse zangeres.
Wendy: "Al op zesjarige leeftijd
was ik in de ban van Dusty. Later
heb ik tegen de jongens gezegd
dat we eens een nummer van haar
in ons reportoire moesten opne
men. Steve koos toen een num
mer dat geschikt was om op gi
taar te spelen. Dat werd "I just
don't know". Maar voor mij had
het elk willekeurig nummer van
haar kunnen zijn. Want ik vind
het allemaal even fantastisch".
"Nee, dat is niet mogelijk. Zij was
gewoon eenmalig"
"Dat zeker niet. Ik ben toch geen
sekssymbool?" .Dave valt haar
bij: "You know, she's just a new
Wendy Wu".
JAAP VISSER
BART JUNGMAN
PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN
Jacksons
voor
uitbundige
disco-
avondjes
Triumph - The Jacksons (Epic)
Het zoveelte feestartikel van de
Jackson-vijf. Opgedragen aan
"beautiful Katherine Jackson",
ofwel "ma Jackson". Swingen
troef van de allereerste tot de al
lerlaatste groef. Geen muzikale
hoogvlieger maar oen onont
beerlijk artikel voor feesten en
uitbundige disco-avondjes.
Michael Jackson heeft uiteraard
het leeuwendeel van zowel het
componeerwerk als het zang
werk voor z'n rekening genomen.
"Triumph" brengt geen nieuws
onder de zon. Integendeel zelfs.
"Lover one" lijkt verdacht veel
op Michael's hit "Don't stop till
you get enough". "Walk right
now" roept herinneringen aan de
Four Tops op en "Give it up" is
gebaseerd op McCartney's "Let
Het zal de broertjes Jackson waar
schijnlijk een zorg zijn want een
nieuwe langspeler betekent voor
hen toch bij voorbaat "kassa".
Als het maar dansbaar is en dat is
"Triumph" dus.
J.V.
The River - Bruce Springsteen (CBS)
Het is toch beslist niet gering wat er de laatste maand(en) allemaal
op popgebied verschijnt. The Police, Joe Jackson, Stevie Wonder
en als klap op de vuurpijl ook weer eens een plaat van Bruce
Springsteen. Dik twee jaar na Darkness on the edge of town komt
het fenomeen uit New York met een dubbelelpee, The River.
Het grote succes voor Springsteen kwam vijfjaar geleden met Born
to run. Het op Greetings from Ashbury Park en The Wild, the
innocent ten toon gespreide talent kreeg op die plaat echt gestal
te. Teksten met inhoud en muziek recht uit het hart gegrepen
waarop Clarence Clemons naar hartelust met zijn saxofoon over
heen kon scheuren. Enerzijds was grote waardering (vooral in
Amerika) Springsteens deel, terwijl hij anderzijds door sommi
gen als een modegril werd afgedaan. Maar dat gebeurt natuurlijk
nog al gauw met iemand die met Bob Dylan wordt vergeleken.
Hoe goed Springsteen werkelijk was, bleek eigenlijk pas op Dark
ness.... waarop hij de voor hem meest ideale vorm had gevonden.
Nog steeds dezelfde gedrevenheid, maar veel compacter.
Dat niveau heeft Springsteen op The River kunnen handhaven.
Zijn liedjes gaan nog altijd over meisjes en snelle auto's. Dat
klinkt niet erg interessant, maar ze zijn zo treffend geschreven en
Springsteen zingt ze met zoveel inzet dat het materiaal ver boven
zijn ogenschijnlijk oppervlakkige peil uitstijgen.
De rol van Clemons' sax is teruggedreven en Roy Bittan krijgt op
piano meer de ruimte. Dat laatste dan vooral in de langzame
nummers, waarin Springsteen ook het sterkst is.
De emoties die hij oproept in ballades als Indepedence day, Drive
all night en Wreck on the highway kennen kennen wat mij betreft
nauwelijks hun gelijke in de popmuziek.
De rock and roll is volgens het bekende Born-to-run-recept. Voor
het merendeel ijzërsterk, al klinken ze in in de muur van geluid
die producer Springsteen in de beste Phil Spector-tradities op
trekt, te eensluidend. De grote kwaliteit van de begeleidende
E-street Band blijkt er in elk geval overduidelijk op.
Van de twintig nummers zijn er slechts twee benedenmaats. Aller
eerst Sherry Darling, dat aan een James Last-vrolijkheid ten
onder gaat en Jackson Cage dat te zeer naar het werk van Elvis
Costello neigt. Met alle respect, maar daar is Bruce Springsteen te
goed voor.
BART JUNGMAN
"De muziek zal anders zijn", zo
kondigde Joe Jackson zijn derde
langspeler aan. Stel: je bent een
Jackson-fan. De titel van de
nieuwe LP doet je de schrik om
het hart slaan: "Beat Crazy". Zou
Jackson het roer echt rigoureus
hebben omgegooid? Het zal 'm
toch niet in de bol zijn geslagen?
"Beat Crazy"....!?
Je snelt onmiddellijk naar de pla
tenboer om toch maar zo snel
mogelijk alle onzekerheden weg
te nemen. Met angst en beven
haal je de opvolger van "I'm the
man" uit z'n omhulsel en legt 'm
op je platenspeler.
Het openingsnummer, tegelijk de
titelsong, vervult je met twijfels.
Prachtig, schitterend zelfs, Maar
wie is dat die deze gevoelige aan
klacht tegen "die jeugd van van
daag de dag" zingt? Een blik op
de achterzijde van de hoes leert
dat bassist Graham Maybe de
"lead vocals" op "Beat Crazy"
voor zijn rekening heeft geno
men. Op het al even fraaie "One to
one" neemt Jackson de zang
weer voor eigen rekening. Na de
derde rustige ballade "In every
dream home" gaat eindelijk de
beuk er in.
Na één keer draaien twijfel je nog.
Na twee keer al minder. Na drie
keer word je enthousiast. En als
je bij de vierde keer draaien het
tekstblad erbij neemt, kent je
Joe Jackson en band.
geestdritt geen grenzen meer.
Jackson, die conservatieven en
trend-volgers, keihard onderuit
trapt is groots op "Beat Crazy".
Zijn beste. Zonder meer.
Tot slot lees je achterop de hoes:
"Dit album is een wanhopige po
ging iets zinnigs van rock and roll
te maken. Diep, in onze harten
wisten we dat deze poging ge
doemd was te mislukken. Blijft
over de vraag: "Waarom hebben
we 't geprobeerd". Je antwoord is
duidelijk: "Het is gelukt Joe...."
JAAP VISSER
"Chinatown", Thin Lizzy (Phonogram).
Die jongens van Thin Lizzy weten hoe een gitaar moet klinken. De groep
onder aanvoering van de Ierse "mafioso" Phil Lynott is, sorry maar ik
kan het ook niet helpen, de enige hard-rockgroep die ik kan waarderen.
Nieuwe man in de gelederen van Thin Lizzy is gitarist Snowy White. Een
jongen die zich naar mijn idee nog niet helemaal thuisvoelt in de groep,
maar die zeker tot een grootheid kan uitgroeien.
Met als basis het stevige bas- en drumwerk zorgt White samen met solo-gi
tarist Gorham telkenmale voor uitstekend en spetterend gitaargeweld.
Let vooral op de "harmony-solo's" (dubbelspel van White en Gorham).
De elpee kreeg de titel "Chinatown" mee naar het Londense stadsdeel
Soho. In de Good Earth studio in die wijk is de elpee opgenomen. Met
China heeft de muziek in de verste verte niets te maken. Het is gewoon
lekkere Europese hardrock. Vakwerk.
H.V.
"Makin' Movies", Dire Straits (Phonogram).
De verrassing is eraf. Daarom stelt "Makin' Movies" de derde elpee van de
Engelse formatie Dire Straits lichtelijk teleur. Slaggitarist David
Knopfler heeft de groep verlaten, in zijn plaats assisteert toetsenman
Roy Bittan van Bruce Springsteens E-Street Band het resterende drietal
op deze plaat. Met een meer dan redelijk resultaat: Bittans piano- en
orgelpartijen voegen zeker een dimensie toe aan de songs op "Makin"
Movies".
De ambachtslieden onder aanvoering van songschrijver Mark Knopfler
leveren degelijk werk, daar gaat niets vanaf. En als je het voor lief neemt
dat Knopflers stem bij vlagen aan Dylan in zijn beste dagen doet denken
(bijv. in Romeo Juliett en Solid Rock) en dat het openingsnummer
Tunnel of Love als twee druppels water lijkt op de eerste hit Sultans of
Swing, dan is aanschaf verantwoord. Het oubollige "Les Boys", een
cabaret-achtig deuntje over homo-jongens in leren pakken, krijg je er
gratis bijgeleverd. Mafheid ten top gevoerd.
H.V.
"Chance", Manfred Mann's Earth Band (Ariola).
Meer dan een jaar heeft Manfred Mann met zijn Earthband nodig gehad
om de elpee "Chance" te voltooien. Het is er niet aan af te horen. Het
singletje Lies, ook wel genoemd Through the Eighties, is het beste
nummer van de plaat en dat zegt wat.
De inmiddels 40-jarige Manfred scoorde in zijn jeugdjaren heel wat hits en
maakte tot op heden een respectabel aantal elpees Op "Chance" lijk'
Mann wat uitgeblust. Als je na een jaar voor een bepaald nummer nog
geen tekst kunt schrijven en dan maar een garantieformulier van de een
of andere firma op muziek zet, ben je het spoor aardig bijster.
Bekend is dat Manfred goed overweg kan met de synthesizer, hét instru
ment van de jaren tachtig. Hij was een van de eerste muzikanten die de
mogelijkheden ervan volledig wist te benutten. Op "Chance" dient de
Earth Band zuiver ter ondersteuning van Manns capriolen op de
"synth". Capriolen die hier en daar weliswaar wat clichématig aandoen,
maar op de liefhebber wel aantrekkingskracht zullen hebben.
"Chance" kortom: een elpee zonder dat vleugje inventiviteit dat de plaat
interessant had kunnen maken.
HANS VELDHUIZEN
