Annie Golden over
succes van Shirts:
"Niets gaat vanzelf"
Police: gemengde gevoelens
SWINGENDE ELPEE VAN
VEERTIGJARIGE RICHARD
Broodpap
niet te
verteren
Turf is
belofte
voorde
toekomst
Hayward niet opzienbarend
LUISTEREN IS VEREIST
BU THE ASSOCIATES
Dalek 1: geen pure
syn thes izer-groep
WOENSDAG 8 OKTOBER 1980
EXTRA
PAGINA 13
PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN
makkelijkste manier van
werken.
Dat we zo ontzettend veel werk
hebben moeten verrichten
om uiteindelijk gewaardeerd
te worden heeft het saamho
righeidsgevoel van de groep
enorm versterkt. We zijn nu
erg overtuigd van wat we
willen. Daardoor is het on
mogelijk dat de platenmaat
schappij ons manipu
leert.
Nee. we hebben geen haatge
voelens ten opzichte van de
platenmaatschappij. We be
seffen heel goed dat niets
vanzelf gaat. Dat is onze filo
sofie. We blijven doorgaan.
Net als een tank. We kunnen
misschien teruggeslagen
worden, maar ze kunnen ons
niet stoppen.
Het publiek is gelukkig ook
veranderd. Dat punk-gedoe is
een beetje voorbij. Ze staan
tenminste niet meer naar je te
spugen op het toneel. De
mensen vergeten nog wel
eens dat wanneer je op tour
nee bent je geen tijd hebt om
ook nog eens je kleren te was
sen. Dus dat gegooi met bier
is helemaal niet leuk. Daar
komt nog bij dat veel groepen
helemaal geen geld hebben
om nieuwe kleding aan te
schaffen. Dat begrijpen ze
niet. Denken ze niet bij na.
Maar stel dat ik met bier gooi.
En zo'n toeschouwer heeft
maar één overhemd? Wat
dan? Vindt hij toch ook niet
leuk. The Shirts is trouwens
ook geen punkband. Dus
hoeven we ook niet zo te wor
den behandeld.
Ik ben erg nieuwsgierig hoe on
ze plaat op dit moment in
Amerika verkoopt. Er hangt
ontzettend veel vanaf. Mijn
vriend houdt mij op de hoogte
door dagelijks een brief te
schrijven. Genummerd zodat
ik ze in de juiste volgorde kan
lezen. Hij is gitarist van The
laughing dogs uit Brook
lyn.
Hoe dan ook wanneer deze el
pee het niet redt, is het afge
lopen met ons contact met
Capitol. Maar niet met The
Shirts. Die blijven doorgaan.
Er zijn genoeg andere maat
schappijen in ons geïnteres
seerd. Daarbij werken wij niet
voor de platenmaatschappij
en maar voor het publiek. En
het publiek maakt ons elke
dag weer gelukkig Kijk.
Laugh and walk away is nu
een hit in Portugal. Daar heb
ben we nu gespeeld. Maar dat
enthousiasme van het
publiek... ongelooflijk. En dat
terwijl we er nog nooit waren
geweest. Tijdens het optre
den daar viel vijf maal de
stroom uit. Nou. dat is niet
leuk voor een artiest. Je staat
dan voor joker. Maar het
publiek nam het ons beslist
niet kwalijk. Ze voelden met
ons mee. Het werd een echte
happening. Dat houdt je op de
been. Dan weet je weer waar
je uiteindelijk voor werkt"
AMSTERDAM (GPD)- "Moet je eens kijken
wat ik vanmiddag gekocht heb". Ze wor
stelt met een grote plastic tas waaruit een
paar schoenen met hoge hakken te voor
schijn komen. Niet gewoon wit of zwart,
maar voorzien van een slangehuidwerkje.
Echt of namaak? „Wat denk je wel", lacht zij,
„ik ben Keith Richard of Rod Stewart niet"
Verder blijkt Annie Golden, zangeres van
The Shirts, nog een paar extravagante
truitjes te hebben aangeschaft, voordat zij
een zonovergoten tafeltje uitzocht op het
terras van het Amsterdamse Americain-ho-
tel.
Ze ziet er stralend uit. Haar
weelderige bos blond haar is
gedeeltelijk in een staart ge
bonden. Haar toch al erg ex
pressieve ogen zijn, licht aan
gezet met wat zwarte masca
ra. Ze kletst honderd uit. Veel
lachen. En daar is ook reden
toe want The Shirts zijn po-
populair in Nederland en Bel
gië. Een stuk populairder dan
in thuisland Amerika. De
nummers Tell me your plans
en Laugh ans walk away wa
ren alleen hier hits. Daarom
verblijft de groep relatief veel
in ons landje. Zo ook onlangs
om op te treden tijdens enige
festivallen en om promotie te
verrichten voor de nieuwste
en tevens derde elpee van de
groep, genaamd Inner Sleev
es. Een wat steviger geluid
dan de vorige twee platen,
waarbij wat minder aandacht
is geschonken aan afleidende
tierelantijntjes. Met een
beetje geluk betekent deze
plaat ook in Amerika de
doorbraak voor The Shirts.
Geen promotie
„Wanneer ik hier voor het laatst
was? Ik denk een jaar gele
den. Dat is het enige verve
lende van dit beroep. Je weet
nooit meer wanneer iets was.
Er gebeurt zoveel in zo weinig
tijd. Je kunt het soms hele
maal niet meer plaatsen. Maar
ik geloof toch dat het een jaar
geleden was.
Het afgelopen jaar hebben we
voor het eerst een tournee
gemaakt door ons eigen land.
En dat terwijl we al zowat tien
jaar bestaan. Tot nu toe was
onze platenmaatschappij er
niet in geïnteresseerd om
zoiets voor ons te financieren.
Daarom hebben we het uit
eindelijk maar zelf betaald.
Eerlijk gezegd snappen we er
niet veel van. Wanneer je een
groep drie elpees laat maken,
ben je toch verplicht daar ook
promotie voor te maken.
Want als de plaat niet ver
koopt komt er ook geen geld
in het laatje van de maat
schappij.
Waarschijnlijk is het ons ook
kwalijk genomen dat we ons
contract tekenden bij EMI in
Engeland, waarbij we door
Capitol werden vertegen
woordigd in Amerika. Daar
komt dan nog eens bij dat we
onze eerste elpee opnamen in
eveneens Engeland. Met een
Engelse producer. Nou, daar
stoot je de Amerikanen mee
voor het hoofd. Ze mochten
dus alleen maar de distributie
verzorgen. En dat pikten ze
niet. Dus geen promotie.
Bij de tweede elpee hebben we
de Engelse producer over la
ten komen naar New York.
Toen waren ze er dus wel bij
betrokken en ook meer geïn
teresseerd. Vervelend alleen
daarvan was dat slechts het
bijkantoor in New York ons
leuk vond. Het grote hoofd
kwartier zit in Los Angeles.
Aan de andere kant van Ame
rika dus. Of je het gelooft of
niet, maar Los Angeles bleek
geen interesse te hebben voor
activiteiten van het New-
yorkse filiaal. En dat terwijl al
het geld en alle macht is ge
concentreerd in Los Angeles.
Maar we hebben wel de hele
oostkust afgespeeld. Alleen is
dat veel te weinig.
Rare toestand
We hebben uiteindelijk beslo
ten dan maar zelf naar Los
Angeles te gaan. Via Colora
do. Ohio. Utah en Nevada. En
onderweg traden we dus op.
Zo hebben we ons letterlijk
de Verenigde Staten doorge
speeld naar L.A. En toen we
dan plotseling bij ze op de
stoep stonden, konden ze
moeilijk anders doen dan de
media op ons attenderen. In
terviews en dergelijke. Nou,
de pers wilde daar bij wijze
van gunst wel eens naar ons
komen luisteren.
Nieuwsgierig waren ze natuur
lijk ook wel. Maar ze waren
verbaasd hoe goed we waren.
We wisten niet wat we kon
den verwachten en waren
daarom gewoon ons zelf.
Toen was er plots volop vraag
naar biografieën en foto's van
ons.
Maar we hebben het zelf be
taald. We sliepen onderweg in
de bus. We hebben er de tijd
voor genomen. We moesten
elke dag New York opbellen
om te vragen waar we de vol
gende dag moesten spelen.
Een rare toestand. Maar de
enige mogelijkheid voor ons
om L.A. te bereiken.
Ondertussen moest ik nog een
keer naar New York vliegen
ook, omdat mijn vader her
trouwde. Een extra uitgave.
Maar het heeft succes gehad,
want nu kennen ze ons in L.A.
We hebben alle grote bazen
leren kennen. En de grote ar
tiesten. We werden een beetje
het middelpunt. Echt opwin
dend. Daarom hebben we
daar ook onze derde elpee op
genomen. Met Amerikaanse
producer en in Los Angeles.
En diverse beroemde hulp
krachten. Onze laatste plaat
heeft ook meer een live-ge
luid dan onze vorige elpees.
De studio-franje is er een
beetje af.
Ik begin ook steeds meer num
mers te schrijven voor de
groep. Maar zelf kan ik geen
instrument bespelen. Wan
neer ik dus een bepaald idee
in mijn hoofd heb ga ik naar
onze gitarist en hij vertaalt
dan mijn gedachten met zijn
gitaar. Ik neurie het en hij
speelt het dan, waarbij ik cor
recties aanbreng. En dat. tot
dat er een nummer is ontstaan
dat ik in mijn gedachten had.
Nee, inderdaad niet de ge-
I'm no hero - Cliff Richard (EMI)
Zelfs Amerika ging vorig jaar plat
voor Clif Richards single We
don't talk anymore. Terecht,
want hét was één van de beste
singles van vorig jaar. Tuk op een
tweede succesje mocht de com
ponist van dat nummer, Alan
"Wait a minute", Herman Brood
(Ariola).
De status van "Nederlands enige
echte rockster", alias Herman
Brood, is al enige tijd ernstig aan
getast. Geen wonder, want een
status die stoelt op de rod-
delblaadjes-publiciteit houdt na
tuurlijk nooit lang stand. Brood
maakte driftig gebruik van de
lust naar hete verhalen van de
dikke-duimen-schrijvers van de
Privé-en Story-pulp. Hij plaatste
zich daarmee op één lijn met de
lieden die slechts dankzij deze
blaadjes "bekende Nederlander"
blijven. Uiteindelijk nam nie
mand de "Asser musicus H.B."
meer serieus. Zwak presteren op
de vaderlandse podia was daar
ook debet aan.
Alweer enige tijd ligt z'n nieuwste
album "Wait a minute" in de pla
tenwinkels Gesteund door onder
anderen Robert-Jan Stips, Geor
ge Kooijmans, Bertus Borgers en
Danny Lademacher en de Ame
rikaanse duizendpoot Kim Fow-
ley (verantwoordelijk voor een
groot deel van de teksten) tracht
Brood op deze plaat zijn status als
rock 'n roll-ster wat op te poet
sen. Het mag echter niet baten,
"Wait a minute" is een haast on
verteerbare broodpap met
slechts enkele krenten, zoals de
nummers "All the girls 're crazy"
en "Outside lookin' in".
Nee. de tijden van "Saturday
Night" lijken voor goed voorbij.
H.V.
Tarney alle nummers schrijven
voor en de produktie verzorgen
van Richards laatste elpee, I'm no
hero.
Dat heeft een typisch Tarney-al-
bum opgeleverd. Geen moeilijk
doenerij maar gewoon gemakke
lijk in het gehoor liggende num
mers. Heel anders dan Rock and
roll Juvenile - de vorige plaat van
Cliff Richard - die veel ruiger
was. 'Opa' Richard (veertig jaar
alweer) heeft daar wel een risico
mee genomen, want niet iedereen
is even dol op het werk van Tar
ney. Het klinkt inderdaad wat
eenvormig (komt vooral door de
produktie), maar daar staat te
genover dat het zeer swingend
klinkt. Muziek die beter bij de
brave Cliff past dan de rock and
roll van Juvenile. Het enige wat
eigenlijk ontbreekt zijn de balla
des, want als Cliff ergens goed in
is, dan is het wel daarin.
BART JUNGMAN
"Crime of Passion", Turf (Ario
la).
De naam Turf is misleidend.
Die doet nu niet direct den
ken aan een groep die zich
beweegt binnen het symfo-
nische-rockidioom. (Hoe
komen ze trouwens bij zo'n
naam?) "Crime of Passion" is
de titel van de debuutelpee
(na negen jaar aan de weg
timmeren) van deze Neder
landse formatie rond zanger
componist Willem Henneke.
Een uitstekend debuut, dat
ver boven de grauwe (Neder
landse) middelmaat uit
steekt.
Belangrijkste man is de al ge
noemde Henneke. Hij com
poneerde de tien nummers
op de plaat en was verant
woordelijk voor het grootste
deel van de teksten. Hij is
ook bepalend voor het geluid
van de groep. Henneke be
schikt over een intrigerend
stemgeluid dat qua intonatie
het midden houdt tussen dat
van Ray (Kinks) Davies en
Brian (Roxy Music) Ferry.
"Crimekenmerkt zich
door symfonische elementen
en experimenten in ritme en
melodieën, creatief gitaar-
en toetsenwerk en (belang
rijk!!) de zang van Henneke.
Zang die er niet 'bovenop'
ligt, maar die zeer is verwe
ven in de muziek. Ook de
saxofoonlijnen van Fred van
Gelderen zijn geheel geïnte
greerd in het Turfgeluid: ze
vallen niet meteen op, maar
ze er niet
waren. De groep past veel
tempo-wisselingen toe en
zorgt regelmatig voor ver
rassende contrasten tussen
lichte en zware passages in
de verschillende nummers.
Nogmaals: een uitstekend de
buut en een belofte voor de
toekomst.
HANS VELDHUIZEN
De afgelopen dagen heeft de derde
Police-elpee vrijwel constant op
mijn draaitafel rondgecirkeld en
als er ooit sprake was van ge
mengde gevoelens, dan is dat nu
wel. In de traditie van Police be
slist een goede plaat, maar de
vraag rijst of het kader waarin
Sting en de zijnen werken niet
wat te beperkt is. De mengelmoes
van new wave en reggae, door el
kaar gehusseld volgens het in
middels overbekende Police-re-
cept blijkt geen verrassingen
meer te kunnen bieden. Ook de
toevoeging van disco-ritmen
(vooral door de weer uitstekend
drummende Stewart Copeland
ingebracht) kan dat niet. Afge
zien daarvan (als dat mogelijk zou
zijn) zou de conclusie even goed
kunnen luiden: een goede elpee,
volledig beantwoordend aan wat
je van The Police kunt verwach
ten.
Ook wat de titel voor deze plaat be
treft hebben Sting en de zijnen
volgens het verwachtingspa-
Sting, Copeland, Summers - verrassing i
troon gehandeld: Zenyatta Mon-
datta. net zo mysterieus en in
houdsloos als Out landos d'amour
en Regatta de blanc. Nederland
spreekt op Zematta Mondatta
trouwens ook een behoorlijk
woordje mee. Het album werd
opgenomen in de Hilversumse
Wisseloord-studio's en in het
nummer Man in a suitcase zijn
Schiphol-geluiden te herkennen.
Geopend wordt met het van de ra
dio bekende Don't stand so close
me. Ongetwijfeld op weg een
monsterhit te worden en terecht
want het doet niet onder voor
eerdere krakers als Message in a
bottle en Roxanne. Niets nieuws
onder de zon. Om kwaliteitsre
denen in dit geval niet storend,
maar dat is bij een aantal andere
nummers wel het geval. Zoals in
When the world is running down.
Copeland roffelt er lustig op Jos,
Sting verzorgt het verbindende
baswerk en Andy Summers lar
deert daar wat gitaarloopjes bij.
De hoge, typische zang van Sting
doet de rest. Het bekende werk
dus.
Het grootste bezwaar tegen Zenyat
ta Mondatta is dan ook dat het
teveel aan Regatta de blanc doet
denken. Vakwerk maar het
nieuwe is er af. Aan de andere
kant zijn de vakwerk en originali
teit van Police weer zo groot dat
de groep beslist nog niet moet
worden afgeschreven. Zeker niet
als live-groep. Enige bezinning
op de toekomst is echter wel
dringend gewenst
B.J.
"Nightflight", Justin Hayward (Phonogram).
Voor wat hoort wat, dacht producer Jeff Wayne. Hayward hielp mij met
'War of the Worlds', oké, dan help ik hem met 'Nightflight'. Wayne nam
dus de produktie voor zijn rekening van de derde solo-elpee van Moody-
Blueszanger Justin Hayward.
Zingen kan-ie, die Hayward, dat bewees hij in het verleden. Maar daar
blijft het verder bij. Hij componeerde (best aardig overigens) vier van de
tien nummers op de plaat waarin van tijd tot tijd het erkende M-B-ge-
luid te horen is ('Suitcase' bijvoorbeeld). Geen opzienbarend album.
Geschikt voor Moody-Bluesfans die inmiddels net als Hayward een
dagje ouder zijn geworden.
H.V.
"The Affectionate Punch" - The Associates (Polydor).
Het hele team dat verantwoordelijk was voor de produktie van één van de
beste elpees van dit jaar ("Seventeen Sekconds" van The Cure) is inge
schakeld voor de eerste lp van The Associates. Producers, hoesontwer
per en zelfs de fotograaf zijn dezelfde. Daarbij is zelfs Cure-gitarist
Robert Smith (zij het alleen in de achtergrondvocalen) op de plaat te
horen.
The Associates (Billy Mackenzie en Alan Rankine) zijn er desondanks in
geslaagd een volkomen eigen geluid in de groeven te deponeren. Een
geluid ook waarbij zeer bewust naar nieuwe wegen is gezocht. Daarbij
zorgt de welhaast wanhopige zang van Mackenzie en de zorgvuldig
afgewogen instrumentatie voor een af en toe dreigende, donkere sfeer.
Gitaar- en synthesizergeluid vlecht zich rond de drijvende basloopjes en
stevige ondergrond van de drums.
Dat Smith in de buurt was heeft effect gehad op het gitaarwerk op de plaat
(luister naar Logan Time), zonder vervelend te worden overigens
"The Affectionate Punch" is een u itdaging voor de luisteraar. De plaat is in
het geheel niet geschikt als achtergrondmuziek voor een feestje. Luiste
ren is vereist
H.V
"Compass", Dalek I (Phonogram).
Vooral Engeland loopt voorop in de trend naar meer "gecomputoriseerde"
popmuziek. De synthesizer-groepen komen vooral uit het Verenigd
Koninkrijk, zo ook de groep Dalek I. Getuige hun debuutalbum dat
onder de titel "Compass" in de winkels ligt één var dt ;r tctes^antste
groepen.
Achter Dalek I verschuilt zich het duo Alan Gill en Dave Hughes. Zij
tekenden voor dertien van de veertien composities. Nummer veertien is
Kinks-klassicker "You really got me" in een nieuw jasje
De muziek op "Compass" is dik voor mekaar een plaat met een breekbare
sfeer, met een minimum aan orkestratie - al wat overbodig bleek bleef
achterwege - en mooie gepolijste zang van het duo
Dalek I is geen pure synthesizer-groep meer traditionele instrumenten
schuwt zij niet. Op de plaat worden gitaar en drums voor de juiste
accenten gebruikt waardoor de steriele sfeer van veel andere synthesi-
zergroepen wordt vermeden. Uitstekend.
H.V
