The Shoes:
begonnen inde
mandolineclub
De korte maar hevige
carrière van Catapult
Van
Catapult
tot
Monotones
EXTRA
Van de groepen die drie oktober in de Stadsgehoorzaal
acte de présence geven, is The Shoes dan ook ongetwij
feld de bekendste groep en bovendien de groep met een
turbulente geschiedenis, waarin de bekende hoogte- en
dieptepunten elkaar afwisselden. Drummer Henk Ver-
steegen (voor Leidse buiten-de-deur-eters: Henk ser
veert in restaurant La Bota, broer Jan doet hetzelfde in
de Malle Jan) verhaalt in z'n Hazerswoudse woning over
die roemruchte Shoes-historie. Een vraag over hoe het
allemaal zo is gekomen, is voor hem het startsein voor
eerlange monoloog. Het is ook niet de eerste keer dat hij
het verteld. "Onvoorstelbaar hoeveel mensen je nog
kennen. Praktisch elke avond moet ik het verhaal op
dreunen". Nog één keer dan.
"Het begon allemaal in de mando
lineclub in Zoeterwoude. M'n
broer en ik zaten daar op en ook
Wim van Huis en Jan Heems
kerk, die een paar jaar met ons
heeft meegespeeld. Met z'n vie
ren vormden we een groepje,
waar in het begin ook een paar
zangeressen aan meededen. De
gezusters Goud als ik het me
goed herinner. Op de ambachts
school traden we in elk geval
zonder die meiden op en vlak
voor het podium stond een klein
zeikteije dat persé wilde meezin
gen en gitaar spelen. Vooral dat
laatste zagen we toen zo zitten.
Toch een keer laten meedoen en
hij zong ons prompt van het po
dium. Dat was dus Theo van Es.
Veel succes in die periode had
den we in 't Achtje, dat was een
club aan de Nieuwe Beesten
markt. Vooral met drie oktober
stond het daar op z'n kop."
Henk
Versteegen anno
1980 met de
borden in
restaurant La
Bota: echt
hartstikke leuk
werk.
The Shoes van links naar rechtsWim van Huis (gitaar), Theo i
Versteegen (drums) en Jan Versteegen (bas).
i Es (zang, let op de rechterarm!), Henk
Beroeps
"We zullen toen een jaar of vijftien
geweest en wilden beroeps wor
den. Daarvoor moest je naar
Duitsland, want daar kon je ten
minste geregeld optreden. De
eerste keer liep het op een fali-
kante mislukking uit, maar tij
dens onze tweede trip hadden we
vreselijk veel werk. Zeven
avonden in de week. Zes maan
den werken en een maand vakan
tie. Vier jaar lang.
Veel Ventures, Buddy Holly, Cliff
Richard en the Shadows. Later
vooral Tielman Brothers, die echt
waanzinnig goed waren. Dat was
ook de periode dat Jan Heems
kerk er uit stapte. Leerde een
meisje kennen en kapte met de
muziek.
Met z'n vieren gingen we de Beat
les-tijd in. Haartjes naar voren
maar dat viel in het conservatieve
Duitsland eigenlijk niet zo goed.
Hoop problemen. Wel in Ham
burg veel contacten met Engelse
groepen, waardoor we ook een
grote voorsprong hadden op Ne
derlandse bands. Die waren nog
lang niet zo ver. Dat bleek wel
toen we naar Nederland terug
kwamen. Niet dat we zo nodig te
rugwilden hoor, we hadden het
best naar ons zin. Maar Aad van
Delft vroeg elke keer als hij naar
Duitsland kwam - en dat was
vaak - wanneer we weer naar Ne
derland kwamen. Eerste keer
was in het Antonius Clubhuis in
Leiden. Iedereen was razend en
thousiast. We begrepen er wer
kelijk niets van. Aad had Freddy
Haayen van Polydor ook uitge
nodigd en die was ook door het
dolle heen.
Dus direct een platencontract. Eer
ste single was Standing and sta
ring. Haalde een elfde plaats op
de hitparade, maar werd dan ook
vreselijk geplugd door de disk
jockeys die ons kenden van een
serie optredens in Loosdrecht,
dat in die jaren hét uitgaanscen
trum van Nederland was." (top-
disk-jockey Joost den Draaijer
placht in die tijd van "de Shoes
uit Shoesterwoude" te spreken).
Break-out
"Na-na-na was de tweede single
en dat was echt onze break-out.
zoals dat schijnt te heten. Het
ging toen trouwens met alle
groepen goed. Het positieve was
dat iedereen zich vermaakte. De
groep vermaakte zich en het
publiek vermaakte zich.
In het begin van de jaren zeventig
was het voor ons zo'n beetje
voorbij. Je kreeg toen de progres
sieve muziek, het hasj-gebeuren
en dat ging aan ons voorbij, heb
ben we nooit zo begrepen.
Publieke belangstelling liep ook
terug, we hebben het nog wel ge
probeerd, maar het lukte gewoon
niet meer.
Zonder Theo zijn Wim, Jan en ik
nog een tijdje met z'n drieén
doorgegaan. Een leuke tijd,
waarin we voornamelijk semi-
akoestisch werk speelden. Een
paar keer in voorprogramma's
van Golden Earring en Earth and
Fire. Of we ons daar niet te groot
voor voelden? Nee hoor, dat was
geen probleem. We hebben nooit
zo op stand geleefd.
Al vrij snel probeerden mensen ons
toch weer bij elkaar te krijgen.
Met Theo er langdurig over ge
sproken en besloten het maar te
proberen. De eerstvolgende
single was Face to face en die
werd gelijk alarmschijf bij Vero
nica dus we zaten meteen gebei
teld.
Met de opkomst van de disco's was
het echter definitief bekeken.
Daarmee brak voor ons een
moeilijke periode aan. Vijftien
jaar lang beroeps geweest, toch
een ontzettend belangrijk deel
van je leven. Alleen Theo bleef in
de muziek. Via vrienden kwam
hij aan een platencontract in
Frankrijk.
Na eerst een tijdje van een uitke
ring te hebben geleefd, ben ik
met mijn broer een jaar taxi
chauffeur geweest in Leiden, erg
taai werk. Wim kon bij de NS
komen, eerst lokettist en nu is-ie
conducteur. Via een kennis zijn
m'n broer en ik daarna in de ho
reca terecht gekomen. Dat doen
we nou zo'n twee jaar en echt met
het grootste plezier. Tijden be
vallen ons ook prima. Ach ja, aan
's avonds werken waren we na
tuurlijk al gewend. Bovendien
liggen onze hobby's overdag.
Wim. m'n broer en ik zijn vrese
lijk fanatiek met hardlopen. Lan
ge afstanden, naar Boskoop, Zoe-
termcer. Zo'n 110 kilometer elke
dag."
Beatnach
"Nee, plannen om weer terug te ke
ren in de muziek hebben we ei
genlijk niet. Na de Haagse Beat
nach - een groot succes trouwens
- zijn we nog een paar keer ge
vraagd, Amsterdam. Den Haag
en natuurlijk drie oktober. Dat
wordt echt iets speciaals. We
kennen hier iedereen, zyn in Lei
den begonnen.' Nee, dat wordt
beslist een succes.
Maar om nou opnieuw te beginnen.
Ik zie het er niet van komen. Ja,
als iemand ons nog wil hebben,
willen wij ook wel. Maar dan niet
meer dan een paar keer in de
maand, want beroeps zit er echt
niet meer in".
Jammer9 Bij het vertrek blijkt van
wel: "In een band spelendat is
echt hetallermooiste. Je bent
creatief bezig, altijd op weg naar
het onbekende".
BART JUNGMAN
Van 1973 tot pakweg 1975 be
stookte de groep voortdurend
de vaderlandse hitlijsten met
meestampers als "Hit the big
time", "Let your hair hang
down", "Teenybopper
Band", "Seven, eleven" en
"Remember september".
Imca Marina
Plotseling was Catapult even
wel voltooid verleden tijd.
Aad van Delft trok zich terug
en de heren bandleden deden
een commerciéle knieval
omwille van de eigen porte
monnee. De besloten ven
nootschap "Cat Music" werd
in het leven geroepen en aan
de Hazerswoudse Rijndijk
verrees een eigen studio. Het
vijftal houdt zich nu hoofdza
kelijk bezig met het schrijven
van nummers voor andere
Nederlandse groepen en ar
tiesten. Variërend van de Sur
fers tot Imca Marina. Van tijd
tot tijd klimmen Kees Berg
man (zang). Aart Mol (bas).
Gert Jan Hessing (drums),
Erwin van Prehn (gitaar) en
Elmer Veerhof (toetsenman)
op de planken in de gedaante
van de Monotones (waanzin
nig populair in Duitsland en
België) of de Rubberen Rob
bie Band. "Dit ter vermijding
van stress en aanverwante
verschijnselen", aldus
drummer Gert Jan.
De Hazerswoudse studio dient
als decor voor ons gesprek dat
nogal chaotisch verloopt. De
aanwezigheid van Theo van
Es is daar niet in de laatste
plaats de oorzaak van. "De
zanger met de aardappel in de
strot" heeft onder vakkundi
ge leiding van het Cat-perso-
neel zojuist een nieuwe single
opgenomen en is aandachtig
toehoorder van de hieronder
weergegeven woorden
stroom van de Leidse pop
muzikanten, welke hij regel
matig met gekscherende op
merkingen onderbreekt.
Als een trein
"Op het moment dat Aad van
Delft zich met ons ging be
moeien begonnen de zaken
als een trein te lopen. Aad zag
onze muziek helemaal zitten
en hielp ons al snel aan een
platencontract. Ook producer
Jaap Eggermont zag onze
muziek meteen zitten maar
hij vond dat we geen geschikt
werkje hadden om op single
te zetten. Telkens als hij
het: "Weer niks, ik kom over
een tijdje wel weer eens kij
ken". Elke keer namen we
ons heilig voor om hem het
water in te flikkeren als hij het
volgende nummer weer zou
afkeuren. We hadden in die
tijd namelijk oefenruimte bij
Asopos, de roeivereniging.
En daar lag een hele plas wa
ter voor de deur. Maar goed.
we hebben het dus nooit echt
gedurfd. Uiteindelijk werd
"Hit the big time" op single
gezet en knalde gelijk de top
20 binnen. De tweede single.
"Let your hair hang down",
haalde zelfs de top 5.
'Toen wij hier in Nederland
succes kregen brak net de
Earring door in Amerika. Ie
dereen dacht toen: "Dat flik
ken wij ook wel even". Er
werd hier op grote schaal
"klein Amerikaantje ge
speeld". Je kent dat wel: ie
dereen schafte gigantisch0
licht- en geluidsinstallaties
en grote vrachtwagens aan.
Zwaèr in de schulden en veel
meer onkosten dan inkom
sten met als uiteindelijk re
sultaat dat de hele zaak over
de kop ging. Wij hebben ge
lukkig tijdig ingezien dat het
zo geen haalbare kaart was en
onze koers veranderd".
Harde hand
"Ons succes hebben we groten
deels te danken gehad aan
Aad van Delft. Aad was gelou
terd door alles wat hij in z'n
Shoes-tijd had geleerd. Daar
hebben wij van geprofiteerd
Wij gingen voor Aad door het
behang. Hij was een soort va
der voor ons. Dat klinkt mis
schien een beetje gek maar je
moet bedenken dat we toen
pikkies van nog geen twintig
jaar waren en dat we van de
ene op de andere dag in een
waanzinnige roes terecht
kwamen. We waren opeens
razend populair maar Aad
zorgde er wel voor dat we niet
naast onze schoenen gingen
lopen. Hij zei altijd: "Geen
sterallures anders kun je een
schop onder je kont krijgen".
Van Delft regeerde echt met
harde hand en dat was waar
schijnlijk maar goed ook".
En toen was het opeetis over
"Het werd allemaal wat minder
he. Aad trok zich terug als
manager. Hij vond dat we oud
en wijs (nou ja) genoeg waren
geworden en dat het tijd werd
dat we op eigen benen kwa
men te staan Hij was ook wel
een beetje teleurgesteld. Hij
had met Catapult de Earring
van de troon wil stoten en dat
is tot op heden dus nog nie
mand gelukt. Daar had hij wel
een beetje de smoor over in".
"Een andere reden om met Ca
tapult te kappen waren de
uiteenlopende ideeen over
muziek die zich binnen de
groep begonnen te ontwik
kelen. Er bleven een heiebod
nummers in de kast liggen
omdat we ze voor Catapult
niet konden gebruiken of
omdat andere bandleden ze
niet zagen zitten. We zijn die
werken toen aan anderen
gaan slijten en dat ging van
kwaad tot erger. Zo is eigen
lijk Cat Music bv ontstaan".
Brok in de keel
"Je kunt het inderaad een
commerciële knieval noemen
maar wij noemen het wat an-
meer inkomsten te genieten
dan uitgaven te plegen. In elk
geval verdienen we op het
moment een aardige boter
ham. Alleen de belastingaan
slagen veroorzaken soms een
brok in de keel. Die lui van de
belastingdienst lezen kenne
lijk alleen maar die verhaal
tjes in Privé en denken dat ze
ons aan alle kanten kunnen
plukken. Ongelooflijk Als
wij bijvoorbeeld glitterkos
tuums als werkkleding willen
opvoeren is het van: "Nee,
alleen een overall is werkkle
ding". Vandaar dat we nu dus
als Robberen Robbie Band in
overall optreden".
De Beatnachl?
"Dat wordt natuurlijk helemaal
te gek We gaan compleet uit
de bol. Het is alleen te hopen
dat we de avond halen want
het is op drie oktober natuur
lijk wel, om met Rubberen
Robbie te spreken: "Hup met
die glase". Begrgppe
JAAP Vlbbhn
ATERDAG 27 SEPTEMBER 1980
HAZERSWOUDE - Zoals de voetbalsport nu zijn 'als-
twee-druppels-water' heeft in de gebroeders Van
der Kerkhof, zo had de popmuziek tien, vijftien jaar
geleden soortgelijke fenomenen in Jan en Henk
Versteegen. Foto's van The Shoes in bladen als Pop
foto en Muziek Parade kon je er dankzij de Zoeter-
woudse tweeling zo uithalen. Naast de visuele kant
had The Shoes het ook wat het geluid betreft goed
voor elkaar. Met de nauwelijks te omschrijven
klanken van zanger Theo van Es (het leek soms wel
of de andere bandleden z'n stembanden hardhandig
dichtknepen) klonk een nieuwe single je direct be
kend in de oren.
De bloeiperiode van Catapult was kort maar hevig.
Vlak nadat de wildgroei van welhaast ontelbare
bandjes een even plotseling als resoluut halt was
toegeroepen door het oprukkende fenomeen "drive
in discotheek" sloeg het Leidse vijftal keihard toe.
Weinig binnenlandse concurrentie en een door de
"Shoes-wol" geverfde manager Aad van Delft
creërden voor het Leidse vijftal een gunstig klimaat.
