verenigde v
Nou
en
Oefenruimte moet, voor Milk Cow's van nu
Programma Beatnacht
r jl
MILK
COW
LEIDEN - Acht groepen treden
volgende week vrijdag aan op
Drie Oktober-Beatnacht (nou
ja, nacht) in de Leidse Stads
gehoorzaal. De avond wordt
om half acht geopend met een
disco van golden oldies.
Daarna zal zangeres Tonny
Vreeswijk haar speciaal voor
deze gelegenheid gecompo
neerde Beatnacht-liedje zin
gen.
Het verdere programma:
20.05-20.35 uur Spiders
20.45-21.15 uur Catapult
21.20-21.30 uur. optreden van
Go-Go ballet onder leiding
van Mariolein Brièr
21.30-22.00 uur Runaways
22.10-22.40 uur Trail
22.45-22.55 uur optreden van
de befaamde boeienkoning
en acrobaat Harry Alouette
22.55-23.25 uur Nou
23.35-00.05 uur Namby Pam-
by's
00.50 tot ongeveer 2 uur Shoes
Kaarten - 15 gulden voor dit
evenement kunnen op de
volgende voorverkoopadres
sen worden gekocht kanto
ren van het Leidsch/Alphens
Dagblad (Witte Singel 1. Lei
den; Badstraat 9. Katwijk;
Julianastraat 19, Alphen) en
bij de platenzaken Gé Hofenk
(Haarlemmerstraat 66. Lei
den) en Plato (Breestraat 15,
Leiden).
Het duurde even voordat alle stampers
van toen weer onder het stof vandaan
waren gehaald, maar tijdens de genera
le repetitie liepen vergeelde oudjes van
The Kinks, The Who, The Pretty Things
e.a. weer geolied als nimmer tevoren.
Nou vijftien jaar later: alsof de tijd
heeft stilgestaan
Nou aan het repeteren voor de 3 oktober-beatnacnt
kxi'ui.ssK j\ is risen
in; i i'( >i'
i i 11i
COItlt AllKI.X
II KII.IIOSCII MOUSI.AAX lij ll.llll.N
ATERDAG 27 SEPTEMBER 1980
Achteraf bezien had
je als zestienjarige
eigenlijk betrekke
lijk weinig keuze,
zo halverwege de
jaren zestig. Naast
het klassieke boe
kenwurm-type
restten slechts twee
mogelijkheden. Je
joeg een deciliter,
brillantine door het
kapsel, stapte in
paar stevige pun
ters, drapeerde ver
volgens het post
puberal lijf in een
zwart-lederen jack
en de status van bul
was een feit. Het
enige alternatief
was een gestreepte
heupbroek, liefst
met echt suède
Clarks eronder en
het haar vetvrij gol
vend in de nek. Ar-
tistiekeling, zei de
bul dan.
En toen was er opeens de rau
we rock and roll en Nou
een kakofonie van geluiden
waarin zowel de vetkuif als
het streepjespak zich uiter
mate goed konden vinden.
Maar wat wilde je ook: heuse
happenings op het toneel,
wekkers die afliepen en niet
te vergeten al die leuke meis
jes die naar Nou kwamen
kijken.
Alleen de naam al: Nou De
ambtenaar, belast met het
verwijderen van aangekalk-
te leuzen, moet er zowat in
digestie van hebben gekre
gen. Want geen muur, hek of
fietsenstalling van enige be
tekenis ontkwam er aan in
die dagen.
Gekkenhuis
Nou stond voor Roland, Ar
thur, Dick, Willem, Teun en
Jerry. Een inventieve kle-
dingverkoper, Henk ge
naamd, had dit zestal aaneen
gesmeed en daarmee zichzelf
tot manager gebombardeerd,
een aanzienrijke positie in die
tijd. Het eerste optreden was
meteen al raak. In het voor
programma van The Shoes
toverde Nou het anders zo
rustige Allemansgeest om in
een gekkenhuis. Een week la
ter onderging het Dorpshuis
in Leiderdorp hetzelfde lot.
Hoewel kleinschaliger,
doemden hier herinneringen
op aan het legendarische op
treden van The Beatles in
Blokker, althans zo zag je dat
destijds. Maar dat er werke
lijk iets aan de hand moge
blijken uit een wanhoops
daad van de beheerder, die al
na een half uur spelen in to
tale ontreddering de stekker
uit het stopcontact trok. Suc
ces, heette zoiets.
LEIDEN - Een week of wat ge
leden viel het oog op een, voor
mij althans, opmerkelijk be
richt in deze krant. Ruim 50
Leidse popgroepen hadden
de handen ineen geslagen en
een belangenvereniging op
gericht. Een verlanglijstje
was er al. Voornaamste wen
sen: goede oefenruimte en be
tere speelgelegenheid. Werk
groepen zouden een en ander
verder uitwerken. Zo onge
veer luidde de strekking en
inmiddels schijnt de daad
reeds bij het woord te zijn ge
voegd.
Voorwaar, een loffelijk streven.
Al wordt het, in dubbel op
zicht, tijd ook dat er eens wat
leven in de brouwerij komt.
Sinds mensenheugenis na
melijk moeten beginnende
bandjes in Leiden op alle mo
gelijke manieren improvise
ren. En wel zó, dat vaak de
dood er opvolgt. Want con
stant met je kop tegen de
muur - waar dan wel je naam
opstaat maar wat dat nog,
want hard blijft—ie - aanlopen
is slecht voor het moreel. Nee,
wat dat aangaat hadden ze in
Rotterdam en Den Haag al
veel eerder in de peiling dat
het bundelen van de krachten
best wel eens meer resultaat
zou kunnen opleveren dan
dat ieder maar voor zich zit te
klooien. Maar goed, het hoeft
ook hier nog niet te laat te zijn.
Dat bundelen even terzijde ge
laten: eigenlijk nog opvallen
der aan dat bericht vond ik
het genoemde getal. 50 Leidse
popgroepen. Vijftig maar
liefst. Mijn eerste gedachte
was dat dit een zetfout moest
zijn, maar stad- en popredac
teur Jaap Visser ontzenuwde
dat. Nou had ik het vermoe
den dat de punk- en new wa
Plat
Zoiets mag natuurlijk nooit
lang duren, en dat deed het
dan ook niet. Nou heeft
welgeteld twee jaren bestaan,
maar in die honderd week
ends werd dan ook complete
plaatselijke clubhuizencir-
cuit platgelegd. Wat is er nog
van oven het Kraaienest, de
Spreeuwpot, het Antonius
Clubhuis, het Patronaatsge
bouw, de Kleine Burcht, de
Maria Gijzensteeg, zaal Mekel
en de Grote Burcht, waar een
nog beginnende André van
Duyn met zijn toenmalige
bandrecorder-act werd weg-
geschreeuwd door honder
den kelen die alleen maar
'Nou voortbrachten.
Het succes bracht Nou al
gauw buiten de gemeente
grenzen. Eerst weifelend naar
Alphen, Leimuiden en Gou
da, maar later zelfs helemaal
naar Breda, Gebrek aan erva
ring met dit soort verre trips
moet er de oorzaak van zijn
geweest dat - eenmaal gearri
veerd in Brede - het uiterst
belangrijke koffertje met alle
snoeren erin ontbrak. Met
nog tweeënhalf uur te gaan
was goede raad duur. Drie
man raasden tenslotte in een
oude Opel richting Leiden.
Maar pech komt zelden al
leen, dus dat van die lekke
band ter hoogte van de Maas
tunnel, dat voelde u al. Maar
wat nog erger was: de reser
veband bleek bij nader inzien
van een Taunus te zijn, dus
wat nu? Laten we het netjes
houden: nog geen tien minu
ten later stond ergens in Rot
terdam zo'n zelfde Opel in
eens op drie wielen en precies
op tijd werden in Breda de
snoertjes ingeplugd.
ve rage ook hier ter stede wel
een en ander zou hebben los
gemaakt bij de nieuwe gene
ratie maar dat er sprake was
van zoveel jonge 'aanwas
overtrof toch de stoutste ver
wachtingen. Rubberen Rob
bie (een dertiger overigens),
de Monotones (idem) en de
echt jonge en veelbelovende
Dummies, die kende ik. En
van de muur heb ik dan ver
der omtrent het bestaan van
Case en Leeds vernomen
(tenminste, als dat al staat
voor de namen van groepen),
maar dan houdt het ook echt
op. Gaat de tijd dan zo snel..?
Kan haast niet. Tijd voor een
korte overpeinzing.
In nieuwbouwwijken maken
ze, in het kader van de milieu-
en energie(be)sparing tegen
woordig alles lucht- en ge-
luiddicht. Dat moet het zijn.
Want het lijkt me sterk dat die
50 Leidse popgroepen alle
maal van elders uit de stad
komen. Hoe dan ook bij mij in
de buurt hoor ik nimmer het
geluid van een gitaar, een
drum of een bas, laat staan die
voor groepen geijkte instru
menten allemaal bijelkaar.
Geen band te bekennen. En
een centrale oefenruimte is er
nog niet, want daar gaat nu
pas aan gewerkt worden dus
die aankomende sterren moe
ten het voorlopig althans nog
thuis doen. Zeker altijd de
ramen dicht. Het punt is, dat
Telfout
En dan was er natuurlijk het
Braassem-concours, toch wel
een hoogtepunt in het korte
bestaan van Nou Twee
tourbussen, volgepropt met
fans, begeleidden de groep
naar de voorronde in het Pan-
cratiusgebouw in Roelofa-
rendsveen. Er kon dus weinig
mis gaan. De jury besliste
evenwel anders: Nou werd
tweede. Een domper. Hoewel,
eenmaal op de terugweg ont
dekte een pientere geest een
vitale telfout in het jury-rap
port. Toch eerste dus. Bussen
rechtsomkeer. Met de jas ,al
aan erkenden de juryleden
hun dwaling, en dat beteken
de een maand later de finale.
Weer twee volgepropte bussen:
we zouden ze een poepje laten
ruiken. Dat ondergetekende
reeds bij het opgaan van het
doek met zijn beide drum
sticks dwars door een trom
mel sloeg, mocht niet weg
nemen dat Nou nu echt en
overtuigend als eerste ein
digde. Bekers voor de beste
presentatie en de beste com
positie werden in de algehele
feeststemming gevuld met
champagne en nog pittiger
En zo kon het gebeuren dat de
jonge Roland de volgende
morgen met rode oogjes drie
uur te laat op school ver
scheen. Bedremmeld legde
hij de rectrix uit dat hij de vo
rige avond het Braassem-
concours had gewonnen,
waarop zij hem begrijpend
doch vermanend toesprak:
"Ik vind het leuk dat je zeilt,
maar je moet wèl studeren"
WILLEM SCHRAMA
weetje er maar één te vinden,
dan komt de rest vanzelf wel.
Of kreeg je maar een'kaartje
in handen gespeeld met de
naam van de groep en het te
lefoonnummer van de mana
ger. Vroeger zag je die dingen
overal. Toevallig vond ik er
gisteren nog een. Maar die
was 14 jaar oud.
Milk Cow stond erop en erg lang
nadenken om dat koetje in z'n
juiste weide te plaatsen bleek
niet nodig. Gezelligheid kent
blijkbaar geen tijd; ik zie de
boys in de band uit de buurt
nog zo voor me. De naam was
ontleend aan een nummer
van de Kinks - nog zo'n tijd
loos gebeuren trouwens,
want die zijn net terug van
een succesvolle Amerikaanse
toernee stond er in OOR.
waarvan Hitweek de voorlo
per was, - van welke groep
trouwens flink wat nummers
werden gecoverd. Langslo
pend in clarks en corduroy
zag en hoorde je de basgitarist
op zijn radio de loopjes
van Pete Quaife oefenen ter
wijl een eindje verderop de
zanger de gimmicks van Ray
Davies voor de spiegel onder
de knie trachtte te krijgen. En
Milk Cow, dat overigens na
twee optredens in het Volks
huis de pijp aan Maarten gaf
nadat een of andere onverlaat
er met de spullen vandoor
was gegaan, was beslist niet'
de enige band in dat deel van
Leiden.
Ook de Moenpiepers waren er
regelmatig te beluisteren. Bij
de buren boven op zolder
speelden ze op zaterdagavond
de pannen van het dak. Die
boys schreven al eigen num
mers. Dat hoorde je zo. Erg
veel ergernis wekte de over
last die ze veroorzaakten
trouwens niet op. Het nieuwe
verschijnsel - dat een mu-
ziekgroepje in die stijl toen
was - werd tolerant bejegend.
Waarschijnlijk onder het mot
to 'dat gaat vanzelf wel weer
over'. In veel gevallen was dat
ook inderdaad zo.
Behalve de wortels die in eigen
directe omgeving boven de
grond kwamen kende ik in
cue lijd toch ook zat groepen
uit andere delen van de stad.
Meestal via vrienden ol be
kenden, die of er zelf in speel
den of op hun beurt weer
vrienden of kennissen in zo'n
bandje hadden. Een zanger in
White Rabbit, een sologitarist
in Blue Planet, een drummer
in Nou of een vaste
toehoorder bij Vijf voor Half
Zes. Hun kaartjes, plus die
van een stuk of veertig andere
formaties, lagen bij Hofenk
en Musica d' Italia dus lokali
seren was so wie so niet
moeilijk vanwege dat onver
mijdelijke correspondentiea
dres van de manager. Boven
dien hoorde je als je door de
stad liep uit sommige huizen
ook nogal eens live-muziek
opklinken. Ze waren er na
drukkelijk te zijn. En The
Shoes wist natuurlijk ieder
een te vinden.
Het paradepaardje uit Zoeter-
woude - welk dorp zich des
tijds streelde met de naam
Shoesterwoude - was zelfs tot
over de grenzen bekend en
het was mooi meegenomen
dat buitenstaanders het altijd
hadden over de Leidse forma
tie (niemand wist natuurlijk
waar Zoeterwoude lag) want
zo telde je als je elders was
tenminste nog een beetje
mee. Ik bedoel, Amsterdam
had z'n Outsiders, Volendam
z'n Cats, Den Haag z'n Mo
tions en Earrings en wij zou
den anders met lege handen
staan. Voor ons dus The
Shoes wiens leden toen lokale
beroemdheden waren die
overigens ten alle tijden aan
spreekbaar bleven in het
zwembad of de Vicolo-bar.
Kapsones was hen vreemd, je
behoefde niet eens bij de in
timi te behoren om ze in het
oefenlokaaltje aan de Vrou-
wenweg gewoon te kunnen
opzoeken. Wat zegt u Inder
daad, een oefenlokaaltje.
Want wat dat aangaat waren
Theo van Es en de zijnen
spekkopers. Hoewel het nou
ook heus geen wereldtent was
waar hits als Standing and
Staring, Na Na Na, No Money
for Roses en Osaka hun oor
sprong vonden, was het in elk
geval iets. Beter dan het niets
waar de meesten het maar
mee moesten doen. En of het
nu daar aan lag of dat het een
voudig een kwestie van meer
talent of geluk of noem maar
op was, feit is wel dat als je
terugkijkt op twintig jaar
popmuziek in Leiden The
Shoes - het kind van iemand
anders notabene - er ver bo
venuit springt. Qua muziek
en qua uithoudingsvermo
gen. Zelfs m'n vader was vol
ledig op de hoogte van hun
repertoire. Genoeg met de
overpeinzing
Bij nader inzien vind ik het
streven van die vijftig mij
goeddeels onbekende groe
pen van heden ten dage toch
belangrijker dan de macht
van het getal. Of eigenlijk, net
zo belangrijk. Want - en dan
los van de manier waarop The
Shoes het hebben gemaakt -
het is natuurlijk een abc'tje
dat de bal pas de kant op gaat
rollen die jij wilt als er eerst
stevig getrained is kunnen
worden. En datje slechts ple
zier in het spel houdt als je
vooruitgang daarin ziet. Die
geluiddichtc fiats of die tien
jaar leeftijdsverschil zeggen
wel iets. maar lang niet alles.
Vaste en geschikte oefen-
runnte(n) voor de Milk Cow's
van nu. Dat moet het toch wel
vreemd lopen willen niet een
paar van die vijftig popgroe
pen straks net als The Shoes
naar voren treden. Zal je zien
dat er toch een paar knapen
uitjouw buurt in zo'n nieuwe
topper spelen, waardoor je
vanzelf wel weer volledig op
de hoogte raakt van het Leid
se popgebeuren. Heren, denk
aan het kaartje voor mijn ver
zameling. Bü voorbaat dank.
AD VAN KAAM
