Op maan voelde ik God in mijn nabijheid
fel IfllS
Tegenwoordig praat ik meer met mijn klanten
[AANWANDELAAR JAMES IRWIN SPREEKT EN GETUIGT IN ALPHEN
17 M
ONDERDAG 25 SEPTEMBER 1
jPHEN AAN DEN RIJN - De Amerikaanse astronaut
:olonel James Irwin bezocht gisteren de gemeente Al-
ihen aan den Rijn. Het waren zijn eerste stappen op Ne-
[erlands grondgebied.
s Irwin, één van de leden van
Apollo 15-bemanning, wan-
elde in 1971 op de maan en ver-
amelde daar een schat aan ste-
Deze man te kunnen horen is
ip zich al reden genoeg om een
lartelijke ontvangst voor te be-
eiden op het Alphense raadhuis,
er is meer. De kolonel ver-
iondigt Het Woord. Op de maan
eeft James Irwin de aanwezig
heid van God zeer sterk ervaren.
Sinds zijn terugkomst op aarde
draagt hij deze ervaringen met
God uit in alle hoeken van de we
reld.
Niet verwonderlijk dus dat zijn be
zoek aan Nederland op uitnodi
ging van de Evangelische Om
roep is. Zaterdag zal hij de jeugd
toespreken tijdens de EO-jonge-
rendag, bovendien worden er en
kele 'specials' rond zijn persoon
gemaakt.
Burgemeester Paats van Alphen
voelde zich gisteren niet zo op z'n
gemak. Een echte maanwande-
laar kom je tenslotte niet elke dag
tegen. Een geruststelling was
echter het in Engels geschreven
openingswoord waar bureau
voorlichting zich voor had inge
spannen.
Paats sprak over het niet bestaan
van het 'mannetje op de maan' en
over de maan als sfeermaker in
tal van rijmen en refereerde aan
"Au claire de la lune" en "Zie de
maan schijnt door de bomen"
Natuurlijk was er voor de Ameri
kaanse gast een Hollands cadeau:
een foto van de molenviergang
bij Aarlanderveen en een kaasje.
Voorrecht
De raadzaal vormde het decor van
een uitstekende lunch. Tussen de
soep, het slaatje en de broodjes
bestond de mogelijkheid om Ja
mes Irwin vragen te stellen over
zijn trip naar de maan en de daar
opgedane ervaringen.
"Het is een voorrecht om in de
ruimte gereisd te mogen heb
ben", zegt Irwin. "Er is geen wa
ter, er zijn geen planten, geen tul
pen op de maan. En toen ik mijn
voetstappen zag in het tijdloze
stof van de maan en op de achter
grond die prachtige blauwe
knikker, de aarde, dacht ik: je
bent gelukkig dat je kunt leven
op zo'n mooie aarde. Het is prach
tig". Voor het eerst sinds zijn
aankomst in Alphen was er een
glinstering te zien in zijn overi
gens onbewogen ogen. Want eén
ding werd snel duidelijk, James
Irwin is een zeer bedaard man
van wie een onmiskenbare rust
uitgaat.
Na het aanschouwen van ruimte
postzegels, verzameld door een
philatelistisch aangelegd raads
lid, en de vraag of zijn beeltenis
op enkele van deze postzegels
hem ook financieel voordeel
bracht (waarop de astronaut ove
rigens ontkennend antwoordde)
was het al snel tijd.
Volgens een persbericht over de
komst van James Irwin naar Ne
derland heeft deze bij zijn terug
keer op de aarde gezegd: "Het
was een gevoel, dat God daar per
soonlijk aanwezig was. Ik was me
daar zó sterk van bewust, dat ik
soms rondkeek om te zien of ik
iemand daar zag. Maar ik zag
niemand, behalve dan m'n colle
ga Dave Scott..."
Diepgang
Een verklaring met een dergelijke
strekking legde James Irwin gis
termiddag af tijdens een perscon
ferentie.
"Bijna alle astronauten hebben
door hun ruimtereis een nieuwe
geestelijke diepgang gekregen.
Eén van de astronauten zei echter
tegen mij: Maar ik heb God niet
gezién! Ik heb God ook niet ge
zien, maar ik voelde hem in mijn
nabijheid. Voordat ik naar de
maan ging was ik ook een Chris
ten, maar niet actief. Ik was zelf
zuchtig en reikte naar de hoogste
top. Op mijn toppunt ervaarde ik
God van zeer nabij en sindsdien
ben ik zijn dienstknecht met
slechts één missie. Bemoediging
van al die gelovigen, dat we kun
nen uitzien naar de wederkomst
van Jezus Christus. Eén van de
doelen van de ruimtereizen is: is
er elders leven? Maar bewijs is er
nog niet gevonden. Zelfs niet op
foto's die ons bereiken van de
onbemande ruimtevaartuigen
die Jupiter, Venus en Mars aan
doen. Maar, is er hier op aarde
werkelijk het rijke leven? Ja,
maar alleen als de Heer in ons
midden staat. We spreken veel
over UFO's (zeg maar vliegende
schotels-red.). Maar het enige
wezen van buitenaf is Jezus
Christus."
James Irwin is sinds zijn reis naar
de maan twee keer getroffen door
een ernstige hartaanval. Veertien
dagen voor zijn eerste hartaanval
was hij nog grondig onderzocht
op een ruimtevaartcentrum en in
orde bevonden: in staat om nog
mee te kunnen met eventuele
volgende vluchten. "Sinds mijn
vlucht ben ik een paar maal dicht
bij de dood geweest. Mijn fysieke
hart is niet sterk, maar mijn
geestelijke hart des te meer. De
vluchten in de ruimte hebben de
deur geopend naar een nieuw ge
bied. Er zijn geweldige toe
komstmogelijkheden. Er wordt
zelfs gedacht aan een stad in de
ruimte! Maar er is nog veel meer.
Alleen het voorstellingsvermo
gen van de mensen stelt grenzen
aan het gebied. Ik moet echter
wel zeggen dat het leven van God
op aarde belangrijker is dan het
lopen van mensen op de maan"
Evolutietheorie
Het zaaltje
de conferentie
James Irwin
(links) krijgt voc
zijn optreden in
Alphen een
geschenk
overhandigd vat
de heren
Ramaker (m.) en
Treffers (r.).
werd gehouden, de 'kelder' van
het kerkgebouw van de Baptis
tengemeente aan de Alphense
Vijverstraat, was voor het over
grote deel gevuld met Baptisten.
Eén van hen vroeg of de verza
melde maanstenen nu het schep
pingsverhaal of evolutietheorie
staafden. "Beide kanten kunnen
er hun weg mee. De discussie
hierover is nog steeds gaande.
Wel is er vastgesteld dat de maan
ongeveer even oud is als de aarde,
zo'n 4000 miljoen jaar oud. Maar
"Ir iiiiTOr iiiirrr
de methoden van onderzoek
kunnen worden bestreden. Ik
heb de aarde gezien als een spe
ciale plaats in het heelal en blijf
daarin geloven".
James Irwin ging joggen om het li
chaam in conditie te houden.
Door de Alphense straten trok hij
zijn 'springes' om weer fit te zijn
voor de lezing die hij 's avonds
zou houden in de Adventskerk
aan de Julianastraat na eerst nog
een wat formelere bijeenkomst te
hebben gehad met enige baptis
ten en andere genodigden.
Het programma voor hem in de
komende dagen: morgen, vrij
dagmiddag en zaterdag bij de EO.
Vrijdagmorgen is hij op bezoek
bij Pieter van Vollenhoven en
waarschijnlijk prinses Margnet.
Daar zal hij een geschenk van de
NASA overhandigen; de Neder
landse vlag die is meegegaan met
dé vlucht van de Apollo 15 naar
de i
HU1B HIKKE
ALPHEN AAN DEN RIJN - "Het woordje "tevre
den" kent men niet meer. Men wil altijd meer,
maar er zijn grenzen. Als je gezond bent en de
winkels liggen nog vol, dan denk ik wel eens: men
sen, zanik niet zo."
Zo'n uitspraak moet uit
de mond komen van
iemand die enige le
venservaring heeft op
gedaan. Het betreft zus
ter E.H. Braakman, die
deze maand haar 25-ja-
rig jubileum als wijk
verpleegkundige viert.
Een cadeau
voor mijn
broer en
zuster...
NOORDWIJK - "Een cadeau
voor mijn broer en zus", zei
een man door de telefoon te
gen een Noordwijkse radio-
en tv-handelaar. De man
doelde op een gloednieuw te
levisietoestel waarnaar hij
bij de handelaar had geïn
formeerd.
Met het oog op de plaatsing
daarvan gaf hij naam en
adres van broer en zus alvast
op. Bekende Noordwijkse
namen voor de winkelier.
Geen enkele reden voor ach
terdocht van de winkelier.
Ook niet toen twintig minu
ten na de bestelling de man
in een grote auto voorreed.
Hij wilde het toestel liever
alvast meenemen, dan zou
hij het persoonlijk aan zijn
familieleden kunnen aan
bieden. Afgesproken werd
dat de handelaar het toestel
een paar dagen later zou
aansluiten, dan kon er met
een worden afgerekend.
Het toestel werd ingeladen en
de man reed weg.... Bij na
vraag van de winkelier bleek
de betrokken Noordwijkse
familie niets van een besteld
tv-toestel af te weten.
De "weldoener" liep tegen de
lamp toen hij door de politie
van Franeker voor een ander
feit werd aangehouden. De
man (35), zonder vaste woon-
of verblijfplaats, bekende
toen ook de oplichting in
Noordwijk. Het televisietoe
stel had hij op de automarkt
te Utrecht verkocht.
Zuster Braakman is de laatste
elf jaar in dienst van de Al
phense Kruisvereniging. De
collega's zorgden voor een
bos van 25 rode rozen én 4 wit
te. Het duurde even voordat
Ouderlijk huis
Bettine
Vriesekoop
brandt af
HAZERSWOUDE - De inboe
del van het ouderlijk huis
van de bekende top-tafel-
tennisster Bettine Vriese
koop aan de Frans Hals
straat 8 in Hazerswoude-
dorp is gisteravond geheel
verbrand.
De moeder van Bettine Vriese
koop, die alleen thuis was,
had wasgoed boven een ka
chel te drogen gehangen. Zij
is vervolgens, zo vermoedt
de politic, bij de kachel in
slaap gevallen. Het wasgoed
vatte vervolgens door de hit
te vlam.
Mevrouw Vriesekoop werd
wakker, mogelijk door de
brand. Zij kon tijdig het huis
verlaten. Het enige dat over
bleef, waren de kleren die zij
aanhad. Mevrouw Vriese
koop is bij familie onderge
bracht. Haar dochter Bettine
is momenteel voor trainin
gen in China.
de jubilaris doorhad dat ze als
56-jarige nog vier jaar voor de
boeg heeft en dan wellicht
met vervroegd pensioen gaat.
In haar werk heeft de van ge
boorte Leidse veel momenten
beleefd, die diepe indruk op
haar hebben gemaakt. Dat
begon in 1944 toen ze als jon
ge leerling-verpleegster het
Westeindeziekenhuis in Den
Haag binnenstapte en gecon
fronteerd werd met slachtof
fers van de bombardementen
op het Haagse Bezuidenhout
èn de gevolgen van de hon
gerwinter.
"Als je vroeger het verpleeg
stersvak koos, dan moest je
wel erg gemotiveerd zijn.
Voor het geld hoefde je het
niet te doen, er moest geld bij.
Het enige dat je kreeg was
kost, inwoning en bewassing.
De lessen moest je buiten de
werkuren volgen."
Het Haagse ziekenhuis was van
de rk-stichting Johannes de
Deo en in die tijd werkten er
nog nonnen van de Zusters
der Liefde. "Dat bracht een
heel aparte sfeer mee. Ze wa
ren er altijd en dat was een
hele steun voor ons jonge
mensen. De leerlingen woon
den ook in het ziekenhuis en
als meisje uit een groot gezin
was ik er maar wat trots op
een eigen hoekje te hebben."
Beeld
Bijna was de opleiding in 1944
niet begonnen in verband met
de spoorwegstaking, maar
uiteindelijk kon er toch een
groepje van 12 leerlingen
worden gevormd. "Ik werd in
de tijd van de bombardemen
ten ingezet op de eerste-hulp-
post. Met handkarren en op
kruiwagens werden gewon
den binnengebracht. Het
ideale beeld, dat ik had van de
verpleging - kindertjes ver
zorgen en zo - was uit handen
geslagen. Je zal allemaal in
hetzelfde schuitje en je maak
te er geen probleem van. Ge
lukkig werden we wel goed
opgevangen."
Zuster Braakman weet zich nog
goed te herinneren dat na de
bevrijding de Canadezen
weer voor penicilline zorg
den. "In de laatste oorlogsja
ren was er geen penicilline.
Als iemand dan bijvoorbeeld
longontsteking had, werd dat
heel kritiek. Met het medicijn
waren de patiënten zo beter.
Ik vond dat zo raar, ik liep
steeds maar lang*; de bedden
om te controleren of het goed
ging."
Mensen
Na hiervoor de opleiding te
hebben gevolgd, was zuster
Braakman korte tijd opera-
tiezuster, maar dat viel haar
tegen. "Ik dacht dat het erg
interessant was, maar ik zal
alleen maar lampen en ik mis
te de mensen. Soms moest ik
de patiënt onder narcose
brengen, nu is daar een spe
cialist voor. Dat er vroeger
niet meer ongelukken zijn
gebeurd, begrijp ik niet."
Na korte tijd als particulier ver
pleegster te hebben gewerkt,
volgde zuster Braakman
dankzij de "fondsen" van
haar vader de dagopleiding
voor wijkverpleegkundige.
Ze kreeg daarna een baan in
Den Haag, Scheveningen,
Duindorp en Statenkwartier
waar de beter gesitueerden
woonden. "In die tijd kwa
men de repatrianten uit Indië
binnen. De mensen zaten in
contractpensions en stierven
van de kou. Ik gaf ze voorlich
ting over voeding en kleding.
De Indische mensen hechtten
zich enorm aan je. Ik was hun
verpleegster."
Vroeger hadden de mensen
geen geisers. "Als ik bij ie
mand was zette ik een ketel
water op het gas en ondertus
sen vloog ik naar een ander
om daar vast wat te doen.
Ach, ik heb wat gepionierd in
die tijd. In Scheveningen
hielp je een voddeman in een
zinken teiltje en een half uur
later moest van de professor
de badthermometer gebrui
ken. Je moest bliksemsnel
kunnen omschakelen."
De laatste jaren werkt zuster
Braakman niet meer in uni
form. "Ik heb altijd een hekel
aan het uniform gehad. Het
doet zo autoritair aan, het
schept afstand. Nu sta je meer
naast elkaar, meer op gelijke
voet met de mensen. Je komt
veel gezelliger bij de r
binnen."
In Alphen had
Braakman de perikelen rond
de fusie van de kruisvereni
gingen meegemaakt. "Ik ben
blij dat die fusie is gekomen.
Soms werkten er drie wijk
zusters van verschillende
verenigingen in één straat.
Dat was toch belachelijk."
Sinds 1977 is er een grote kruis
vereniging met 17 verpleeg
kundigen en een hoofdwijk-
verpleegkundige, zuster
Takken, die volgens me
vrouw Braakman veel goed
werk doet in de begeleidende
en coördinerende sfeer.
Zuster Braakman: "Tegenwoordig heb je als wijkverpleegkundige t.
p"Vroegei
Meer praten
Ik sta niet meer de hele dag te
wassen, maar praat meer met
de mensen. Praten over op
voeding. praten met jonge
moeders hoe ze het moeten
aanpakken, de stervensbe
geleiding."
Een zwaar t
moest je 24
staan. Met de komst van
cao werk je acht uur per
en worden de weekeinddi
sten goed geregeld. Vroe
was je solisten stond je ovi
alleen voor. Nu heb je ooi
vrije tijd."
Alphen: "Op de
n mooie aarde...'
James Irwin (links) tijdens zijn spreekbeurt
cht ik: je bent gelukkig dat je kunt leven op i
