Flutterig boekje
over popkritiek
YES: GEEN NIEUWS
"De jeugd denkt niet meer na"
TheJam
wacht op
Europese
braak
Vienna van Ultravox:
een plaat met body
ii,r jir a r j
FILM
MUZIEK
Revanche
voor
Jethro
Tuil
Groenewoud
treedt op
in Katwijk
De Belgische minstreel, nou ja,
minstreel, fenomeen is mis
schien een beter woord, Ray
mond van het Groenewoud,
komt voor een eenmalig optre
den naar Katwijk. De stichting
Evenementen Katwijk (in op
richting) organiseert morgen (11
september) een optreden van
Raymond en zijn begeleidings
band The Centimeters in Tripo
dia aan het Hoornesplein.
Er is voor de gelegenheid ook een
voorprogramma georganiseerd.
Dat wordt verzorgd door de
Rijnsburgse groep "Spirit Li
cence". De aanvang is 19.30 uur.
Tweehonderdentweeënzeventig
pagina's kunnen niet duidelijk
maken wat Boudewijn Büch en
Constant Meijers er toe heeft be
wogen een boek samen te stellen
over popkritiek. In eerste instan
tie ben je geneigd het
toe te schrijven aan de uit de hand
gelopen gewoonte krantenarti
kelen te bundelen. Iets wat voor
een eendagsvlieg is bestemd toe
vertrouwen aan de eeuwigheid
moet toch iets met arrogantie te
maken hebben.
Maar al lezende lijkt er achter die
egotripperij toch ook een portie
masochisme schuil te gaan. Twee
citaten ter illustratie, medewer
ker Wim Noordhoek: "De klant
die meer dan twee tientjes neer
telde voor een elpee die hem zo
maar beviel, heeft geen oren naar
wijsneuzigheden van zogenaam
de kenners" en Büch en Meijers
zelf in de inleiding: "Voorshands
kan popkritiek enkel nog maar
als bezigheid worden gecategori
seerd". Waarom dan niet voors
hands gewacht met een dergelijk
boek al§ de dames en heren wat
verder zijn?
Ook de formule waarvoor de sa
menstellers hebben gekozen is
weinig gelukkig. Inspelend op de'
manie voor lijstjes is aan een stel
oudgediende recensenten ge
vraagd een top tien samen te
stellen van platen die tussen 1970
en 1980 zijn verschenen. De ge
zamenlijke nummer één, Songs
in the key of life (Stevie Wonder),
werd gelijk gebruikt als titel voor
het werkje, want enig gevoel voor
symboliek is ze niet vreemd.
Van de bedoeling om via het keu
zeproces "de belangrijkse Ne
derlandse popcritici over hun
vakgebied aan het woord te la
ten" komt echter bitter weinig te
recht. Niet zo vreemd natuurlijk,-
want de overwegingen bij per
soonlijke favorieten zijn nu niet
zo'n praktisch 'handvat' om daar
iets over te vertellen. Sommigen
doen zelfs nauwelijks een poging
in die richting. Neem nu Con
stant Meijers. Hij bazelt wat over
het wezen popcriticus ("verslaafd
aan muziek als genotmiddel",
alsof dat voor eenvoudige lief
hebbers niet zou kunnen gelden)
om vervolgens vast te stellen dat
hij bij zijn keuze zich heeft laten
leiden door "emoties die voor mij
aan deze platen vast zitten". Hoe
kom je er op.
Wim Noordhoek levert nog de
meest leesbare bijdrage, maar die
is dan ook zo verstandig geweest
zijn keuze proces te laten voor
wat het is en gewoon te schrijven
over tien jaar ervaring met mu
ziek.
Het tweede deel van Songs in the
key of life is wat zinniger van op
zet. Daarin een aantal verhalen
van popmusici die je kenmer
kend voor de manier van werken
voor deze generatie poprecen
senten zou kunnen noemen.
Toch ook hier kanttekeningen en
vraagtekens. Wat doet bijvoor
beeld de tekst van Gruppo Spor-
tivo's Disco really made it er tus
sen. Wellicht dat Büch en Meijers
Hans Vandenburgs schepping
wel een leuk nummer vonden, t
maar het heeft weinig uitstaande
met het onderwerp.
Jammer is dat de voortreffelijke
romanachtige serie van Peter van
Bruggen over de Beach Boys
ontbreekt. Een bijdrage die bo
vendien uitstekend had gepast in
de visie van de samenstellers dat
de popjournalist tot op heden
meer met taal dan met muziek
bezig is geweest. De popkritiek
staat nog in de kinderschoenen
en "deze zwanezang van een ge
neratie popcritici" zou volgens
hen moeten bijdragen aan "een
spoedige heroriëntatie op de uit
gangspunten".
Dat Büch en Meijers het bij die con
statering laten en verder niet of
nauwelijks aangeven hoe het dan
in de toekomst verder moet. geeft
eens te meer de flutterigheid van
het boekje aan.
Laten we maar hopen dat de 'zwa
nezang' van de nieuwe generatie
poprecensenten in 1990 wat
doordachter en zinvoller zal zijn.
BART JUNGMAN
Boudewijn Büch/Constant Meij
ers - Songs in the key of life
(Jongeren media)
AMSTERDAM (GPD) -
In Nederland is de En
gelse groep Jam nog
niet echt doorgebro
ken. In Engeland daar
entegen heeft The Jam
op dit moment liefst
tien singles tegelijk ge
noteerd staan in de En
gelse Top-100.
Een succes dat nooit eerder is
voorgekomen. Het nummer
'Eton Rifles' van de elpee
'Setting Sons' stond weken
lang nummer één om uitein
delijk te worden verdreven
door het nummer 'Going Un
derground' dat eveneens van
The Jam is.
The Jam startte tijdens de
punkperiode als punkgroep
met de elpee 'In the City' als
voor het daarop volgende al
bum, 'This is the modern
world', gold de kritiek dat The
Jam wel heel sterk werd
beïnvloed door de mod-groep
uit de jaren zestig The Who.
Het derde album, 'All mod
cons' betekende voor The
Jam de absolute doorbraak.
Het Who-imago werd min of
meer afgeschaft en zanger-gi
tarist-componist Paul Weller
beweest prachtige nummers
The Ja blijft proberen de vonk va
slaan.'
te kunnen schrijven. Met het
laatst verschenen vierde al
bum 'Setting Sons' is in En
geland de ^doorbraak defini
tief. De rest van Europa ligt
nog grotendeels braak, maar
daar zal The Jam wel snel ver
andering in brengen.
Record
a Engeland ook op Het continent over te laten
daad een record. Goed voor
het Guinness Book of Re
cords. Een verklaring voor
dat succes? Ach, het is een
combinatie van factoren. Ten
eerste hebben we vier jaar
lang vrijwel dagelijks de En
gelse clubs platgespeeld Dan
leert iedereen je kennen. En
doordat het nummer 'Going
Underground' in een keer op
de eerste plaats terecht
kwam, raakte toch een hoop
ons geïnteres
seerd. Blijkbaar hébben die
ook onze vorige singles ge
kocht, gezien het succes van
die platen".
„Maar het zal wel niet alleen
hard werken zijn. Onze mu
ziek spreekt het publiek ook
wel aan. Het succes heeft ook
niet veel voor ons veranderd.
We sterven van het werk,
maar dat deden we altijd al".
PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN PLATEN
Yes - Drama (Atlantic)
Het zou een wel erg flauw woordgrapje zijn om de titel van de nieuwe
Yes-elpee in letterlijke zin te gebruiken bij de beoordeling. Bovendien
voert het wat te ver om van een 'drama' te spreken. Zo vreselijk blijkt het
na een paar maal beluisteren nu ook weer niet te zijn.
Wel is duidelijk dat de groep voor een beslissende fase in haar bestaan
staat. Een logische zaak voor wie de voorgeschiedenis kent, waarin Yes
zorgde dit jaar voor het meest opzienbarende transfernieuws van dit
jaar. Dat Rick Wakeman (voor de tweede keer) opstapte, was niet eens zo
bijzonder, maar het vertrek van zanger Jon Anderson was andere koek.
Zo mogelijk nog opmerkelijker waren de twee vervangers: het Engelse
duo Geoff Downes-Trevor Horn dat onder de naam The Buggies garant
stond voor vrolijke hitmuziek (Video killed the radio stars) en nu z'n
kunsten moét vertonen'in de zware symfonische hoek, waarin Yes zich
ueweegi
Een merkwaardige combinatie die je met Drama (toch een heel matige
plaat) direct, kunt afwijzen, maar ook nog een tweede kans kunt geven.
Het was duidelijk dat Yes na een dikke tien jaar wel aan een nieuwe
dimensie toe was en wie weet dat de twee Buggies die dimensie kunnen
geven. Op Drama zijn hét vooralsnog twee werelden die elkaar slechts
sporadisch treffen. Zoals in het nummer Into the lens bijvoorbeeld.
Maar verder borduurt Yes voort op het inmiddels toch wat achterhaalde
bombastische stramien. Het zware baswerk van Chris Squire en Steve
Howe's felle gitaarspel overheeren.
Bovendien is Trevor Hom zo overstandig best om Jon Anderson te imite
ren. Zijn stembereik is echter lang niet zo groot, hetgeen hem tot aller
leistembuigingen dwingt. Een geforceerde mislukking is dan ook de
beste typering voor Yes' negende. Het tiende produkt moet maar uitma
ken hóe het verder moet. Opdoeken of radicaal een andere weg inslaan.
BART JUNGMAN
"A" - Jethro Tuil (Ariola).
Hoewel "A" oorspronkelijk was
bedoeld als solo-elpee van zan
ger/fluitist Ian Anderson is de
plaat toch onder de groepsnaam
Jethro Tuil op de markt ver
schenen. Anderson heeft er een
gedeeltelijk nieuwe groep aan
overgehouden: uit de oude Tuil
verdwenen Barlow, Palmer en
Evan. Nieuwe leden zijn toet
sen- en vioolspecialist Eddie
Jobson (ex-Roxy Music en UK)
en de jonge drummer Mark Cra-
ney. Anderson deed een beroep
op hen (én op de Tuil-leden Dave
Pegg en Martin Barre) om hem te
assisteren bij zijn solo-project.
Anderson begon daaraan na de
zeer matige Tuil-elpee "Storm-
watch". Toen de opnamen van
"A" waren voltooid was hij ech
ter zo tevreden over het nieuwe
geluid dat hij besloot met ge
noemde muzikanten een nieuwe
Jethro Tuil te beginnen.
Het Anderson-project "A" is vol
ledig geslaagd. Hij heeft zich
uitstekend gerevancheerd op
het Stormwatch-debacle. An
derson heeft voor dit album tien
intelligente songs geleverd
waarbij hij dankbaar gebruik
maakt van elementen uit sym-
"k 'li,, '"lillik «n
iiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiuuiiü
FAME:
AARDIG
Diverse artiesten - Fame
(RSO)
Filmmuziek laat zich in twee ca
tegorieën verdelen. Enerzijds
de film (meestal musical)
waarin de muziek een wezen
lijk bestanddeel vormt en an
derzijds muziek die een louter
illustrerende functie heeft,
bedoeld om een bepaalde
sfeer te schetsen.
Soundtracks (zoals dat heet)
van de eerste soort zijn na
tuurlijk veel leuker dan de
tweede. Allemaal op zichzelf
staande liedjes en niet een
thema dat wordt uitgemolken
om het vinyl maar vol te krij
gen.
Een wat lange inleiding die ons
voert naar de soundtrack van
Fame die twee weken geleden
zijn Leidse première beleef
de. De film gaat over acht tie
ners die op de New Yorkse
High School of Performing
Arts zitten. Een school met
opleidingen voor dansen,
musiceren, zingen en ander
cultureel spul.
Een diversiteit die ook door
klinkt op de elpee. Het va
rieert van disco, ballads tot
gospel. De disco biedt weinig
nieuws, maar de langzame
nummers (Is it okay if I call
you mine?) en het gospel-ge
deelte (Never alone) zijn pre
cies zoals moet: respectieve
lijk mooi en opwindend.
Daarom doet Fame het in de
lawine van filmmuziek die
zich de laatste tijd over ons
heeft uitgestort, beslist niet
slecht.
B.J.
Xanadu: niet
erg bijzonder
"XANADU" - diverse artiesten
(CBS)
"Xanadu", de soundtrack van
de gelijknamige film die in
oktober ook in ons land in
première zal gaan is niet on
bekend meer. De titelsong
van Olivia Newton John be
haalde inmidels een specta
culaire verkoop in ons land.
in de film speelt Olijfje één van
de negen dochters van Zeus
die samen met haar acht zus
jes naar aarde komt om haar
dromen in werkelijkheid om
te zetten. Enfin, het kan niet
anders of dat moet wel een
hoop zoetgevooisde muziek
opleveren.
De muziek is van Jeff Lynne, de
drijvende kracht achter het
Electric Light Orchestra, die
vijf songs voor de soundtrack
schreef en van John Farrar,
die er eveneens vijf voor zijn
rekening nam. Farrar schreef
ook de hit "Hopelessly Devo
ted To You", dus dan weetje
wel uit welke hoek de wind
waait. Olivia Newton Jhon
zingt op kant één drie mooie
duetten van Farrar (waarvan
één met Cliff Richard), twee
ballads en een stevige roek-
song met The Tubes. Klinkt
allemaal niet slecht, maar
toch, veel om het lijf heeft het
niet.
Kant twee bevat merendeels
nummers van Jeff Lynne en
zijn E.L.O. waaronder het als
single uitgebrachte "I'm Ali
ve". Aardige stukjes muziek,
maar niet wat we van E.L.O.
gewend zijn.
JAN RIJSDAM
fonische rock en folkmuziek. Die
folkinvloeden b.v., zijn zeer dui
delijk terug te vinden in het
prachtige Flyingdale Flyer (met
formidabel zangwerk) en de
heuse jig (een Schotse dans) Pine
Marten's.
Stemgeluid en fluitspel van Ian
Anderson zijn natuurlijk ken
merkend voor het Tuil-geluid.
Daarnaast biedt Eddie Jobson
zijn baas uitstekend tegenspel,
Can't stop
the music:
swingend
"CAN'T STOP THE MUSIC" -
diverse artiesten (Arrival
Records)
"Can't Stop The Music" wordt
ongetwijfeld de meest swin
gende muziekfilm die dit na
jaar in de bioscopen gaat
draaien.
De soundtrack die op de film
vooruit loopt bevat in elk ge
val tien swingende nummers.
De grootste bijdrage aan de
elpee wordt geleverd door de
Village People. Behalve het
bekende Y.M.C.A. staan van
deze groep 5 nieuwe stampers
op de plaat die het stuk voor
stuk goed zullen doen in de
discotheek. Vooral "The
Milkshake", een nieuwe dans,
springt er uit. Om nog maar te
zwijgen van The Richie Fa
mily die slechts twee num
mers leveren maar waar wel
effe de spetters vanaf vliegen.
Met "Give Me A Break" be
stormt The Richie Family op
dit moment de hitparades en
het zou gek zijn als The Villa-
ge People hen niet binnen
kort op de hielen zit met de
titelsong van "Can't Stop The
Music". De elpee wordt vol-
gemaakt met twee nummers
van David London.
niet alleen op toetsen, ook op
viool. Luister naar het nummer
Uniform met een kort vraag- en
antwoordspel tussen Jobsons
viool en Andersons fluit. "Wis-
hin' you good-bye till further
on" zingt Anderson in het slot
nummer. Dat zal wel lukken.
"A" is een prachtalbum dat on
getwijfeld een nieuw publiek zal
trekken. Ongehoord koopbaar.
HANS VELDHUIZEN
Het kan niet anders of "Can't
Stop The Music" moet wel de
grootste disco-sensatie van
dit najaar worden.
J.R.
Paul Simon
heeft het
weer gemaakt
One Trick Pony - Paul Simon
(WEA)
Nog maar nauwelijks is de l.p.
One Trick Pony van Paul Si
mon uit, of het nummer Late
in the Evening prijkt alweer
op de nationale hitlijsten. De
helft van het eens (en nog) zo
befaamde duo heeft het weer
gemaakt. En terecht, want de
kwaliteit van deze plaat staat
buiten kijf. Zowel de teksten
als de muziek zijn door Simon
"Vienna", Ultravox (Ariola)
Nadat elektronica-purist John
Foxx vorig vooijaar zijn geestes
kind Ultravox de rug toekeerde
werd algemeen aangenomen dat
het gedaan zou zijn met de groep.
Dat was, getuige de nieuwe (vier
de) Ultravox-elpee "Vienna",
wat al te pessimistisch. De groep
ging door, versierde een nieuw
platencontract en herstelde zich
uitstekend. Het bewijs ligt nu in
de winkels.
"Vienna" is een klasse-elpee voor
de liefhebber van new-waverock
waarin de synthesizer voor een
groot deel bepalend is voor het
geluid. De elpee opent met een
gedreven instrumental getiteld
Astradyne: prachtige orkestrale
geluiden die alle functioneel zijn
en nimmer vervallen in 'bombas-
tiek'.
zelfgeschreven. De nummers
variëren van stevig ritmisch
tot zacht en lieflijk, geschikt
voor een avondje kaarslicht.
De muzikale begeleiding is met
zorg uitgekozen. Op de hoes
staan de namen van eerste
klas sessie-muzikanten ver
meld, zoals Steve Gadd, Tony
Levin en Richard Tee. De
elektrische gitaar van Eric
Gale zorgt hier en daar voor
een wat jazzy-sound.
One Trick Pony werd gemaakt
voor de gelijknamige film,
waarin Paul Simon zelf de
hoofdrol vertolkt. Behalve
dat de film gaat over een
rondtrekkende popmuzikant
(Paul Simon) die wat moeite
heeft met de veranderende
tijden en de huidige opvattin
gen van popmuziek (zoals
veel popmusici op leeftijd), is
er weinig over bekend. De
première wordt medio no
vember verwacht.
Het is overigens niet de eerste
keer dat Simon zich op of na
bij het witte doek begeeft. Al
eerder verzorgde hij samen
met collega Garfunkel de
filmmuziek voor The Gradua
te, met het legendarische
nummer Mrs. Robinson. Ver
der maakte hij zich verdien
stelijk bij de opnamen van
Annie Hall van Woody Allen.
Rest mj nog op te merken, dat
Paul Simon en zijn gezel
schap zondag 2 november zal
optreden in het Amsterdamse
Carré.
ANNELOES TIMMERIJE
De eerste kant verschilt duidelijk
van kant twee: met uitzondering
van de ouverture Astradyne
staan er op kant één vier up-tem-
po rocknummers waarin de gi
taar veel aandacht opeist. Kant
twee geeft meer ruimte aan het
experimentele synthesizerwerk.
Opvallend is de rol van violist
Billy Currie die voor tal van ver
rassende momenten zorgt. Het
prachtige titelnummer "Vienna",
waarmee de groep hoge ogen
gooit in Engeland, is een onbe
twist hoogtepunt. Een plaat met
body; het beluisteren meer dan
waard.
H.V.
Sterke Stewart
"24 ARROTS" - Al Stewart (RCA)
Sinds "The Year Of The Cat" heeft
Al Stewart niet meer zo in de be
langstelling gestaan. Die tanende
publiciteit is allerminst van in
vloed geweest op zijn muzikale
prestaties. Al Stewart blijft mooie
songs afleveren. Een bewijs
daarvan is zijn nieuwe langspeler
die een vergelijking met eerdere
werkjes gemakkelijk kan door
staan..
Op zijn nieuwe elpee "24 Carrots"
maakt Al Stewart weer heel
mooie muziek. Niets nieuws
maar gewoon wat we gewend
zijn. De elpee bevat negen songs
die een eenheid vormen met het
eerdere werk van Al Stewart.
Heel sfeervolle en melodieuze
muziek... om lekker bij onderuit
te zakken dus Al Stewart doet
geen concessies aan het grote
pu bliek maar kiest voor een e igen
stijl die een duidelijk bewijs is
van aanwezige kwaliteit.
De verkoopcijfers van "Year Of The
Cat" zal Al Stewart wel niet meer
halen maar zijn muzikale pn fta-
ties zijn er niet minder om.
J.R.
