„Ik denk aan
Alphen terug
met plezier"
Wereldkampioene Petra de Bruin: '34 centimeter'
Mientje Wortman: „We hebben
zitten huilen van blijdschap"
Mr. R. M. Gallas:
4
ZATERDAG 29 DECEMBER 1979
PAGINA 25
„Last van? Ach. dat mag ik ei
genlijk niet zeggen. Maar het
klimaat is hier anders dan ik
gewend was. Het lijkt hier
meer op een parlement. De
politiek speelt er zwaarder"
U hebt toen uw benoeming be
kend werd gezegd: Zolang
men niet op de man speelt,
maar op de bal, zal het ivel
gaan. Is die veronderstelling
uitgekomen
Gallas glimlachend: „Ja, maar
men moet het goed m de ga
ten houden hier"
Men is hier veel informeler. Ben t
U veranderd?
„Ja, beslist! Ik moet eenvou
digweg wel. Ik sta er nou
eenmaal voor. Ik probeer ui
teraard wel mezelf te blijven"
Bij zijn benoeming tot burge
meester van Delft zei Gallas
onder meen „Zo n echt oud-
Nederlandse stad, met zo'n
magnifiek centrum met zo'n
naam, om daar in de rij van
bestuurders te staan, dat trekt
me erg aan"
„Dat handhaaf ik helemaal",
zegt Gallas onmiddellijk „Die
oude stad doet me wat. 't Is
prachtig hier, op welke dag of
in welk jaargetijde dan ook"
Cultureel
Op cultureel gebied is er in
Delft genoeg te beleven. En
dat kon (en kan) van Alphen
niet gezegd worden. Gallas
daarover „Het culturele pa
troon wordt hier inderdaad
zeer gewaardeerd. Ik heb hier
in een paar maanden meer
gehoord en gezien dan in Al
phen in jaren, maar dat komt
ook omdat ik hier met veel
verenigingen en instellingen
kennis wil maken. Je hebt
hier bijvoorbeeld twee zeer
goede toneelverenigingen die
beschikken over een eigen
gebouw, een zogenaamd mi
cro-theater. „Kijk, dat is ook
Delft", klinkt het enthousiast
Bestuurder zijn van Delft is
overigens een slopend be
staan. Er wordt regelmatig tot
diep in de nacht gewerkt. .Je
moet proberen je gezondheid
op peil te houden door ook,
net als vroeger, te wandelen
en te fietsen. Dit tot je drieen
zestigste jaar volhouden lijkt
mooi. Maar daar zit ik geluk
kig nog ver vanaf. Ik heb nog
zeven jaar voor de boeg. U
moet niet denken dat ik reik
halzend naar het einde uitzie.
Zo is het niet. Ik werk graag"
Vanuit Delft vraagt hij nog:
„Mag ik via U de Alphenaren
een voorspoedig 1980 toe
wensen
CHRISTA VAN HEES
DELFT - „Ik denk aan Alphen terug met plezier. Niet
met weemoed, nee. Er spelen hier trouwens zoveel
problemen, dat ik niet veel tijd heb om daarover na
te denken. Ik kom eigenlijk te weinig in Alphen.
Binnenkort hoop ik mijn opvolger in Alphen te
ontmoeten. Ik wil de bekende gezichten wel weer
eens zien. Als er zich een aanleiding voordoet kom
ik graag naar Alphen"
Op 11 april dit jaar werd bekend
dat Alphens toenmalige bur
gemeester, mr. Robbert Marie
Gallas (56). de nieuwe eerste
burger van Delft zou worden.
Een maand later, op 12 mei,
volgde het afscheid van Al
phen, waar hij elf jaar burge
meester was geweest.
„Het is toch wel een hele grote
verandering geweest", be
kent Delfts nieuwe burge
meester in zijn kamer aan de
sfeervolle Oude Delft. „Gro
ter dan ik verwacht had, ja",
beaamt hij.
Delft kent grote problemen,
waarvan het grootste naar het
oordeel van burgemeester
Gallas het gebrek aan grond
is. Gebrek aan ruimte heeft
Gallas in zijn vorige gemeen
ten, Alphen en Leiderdorp,
nooit gekend. „Delft zit hele
maal ingeklemd en dat geeft
enorme problemen voor bij
voorbeeld de woningbouw,
de industrie en de sport. Er
komen hier aanbiedingen van
bedrijven die zich in Delft
willen vestigen, waarvan ik
met mijn Alphense instelling
zeg: daar wil iK graag mijn
medewerking aan geven,
maar er is hier geen plaats
verzucht Gallas. „Dat vind ik
echt het allergrootste
probleem, een gemeente die
geen grond heeft"
Het liedje van „geen geld" komt
er in Delft overigens onmid
dellijk achteraan", vertelt mr
Gallas. „De begroting 1980 is
nog wel sluitend, maar we
balanceren op de financiële
rand"
Wennen
Alphens vroegere burgemees
ter heeft moeten wennen aan
zijn nieuwe gemeente. „In
veel opzichten loop je ano
niem door zo'n plaats heen.
Dat geelt aan de ene kant
voordelen. Maar ik vond .het
in Alphen ook altijd wel ge
zellig dat velen je kenden en
omgekeerd"
Politiek gezien is de CDA-er
Gallas in het college van bur
gemeester en wethouders,
met PvdA-ers, VVD-ers en
een D'66-er, een vreemde
eend in de bijt.
Hebt U daar last van?
HAZERSWOUDE-RIJNDIJK - "Toen ik die brief van
de provincie, want ik zag aan de envelop gelijk al
dat die van de provincie was, in de bus vond, stond
ik gelijk te trillen op mijn benen. Ik durfde hem ook
niet open te maken, maar mijn man zei: maak hem
maar open, dat moet toch gebeuren. En toen bleek
dat we mochten blijven zitten, hebben we hier aan
tafel zitten huilen van blijdschap
Erger
Het werd allemaal steeds erger
"Eerst kwam er een man die
ons vertelde dat wat hem be
trof het huisje wel kon blijven
staan. Maar toen puntje bij
paaltje kwam, trok hij zijn
plank op. Ook zijn er een keer
tibee mannnen geweest die
ons huisje kwamen fotografe
ren, en die zeiden verder
niets"
Eind augustus brak echter de
eerste zonnestraal door in de
vorm van een ambtenaar van
de provincie. Die kwam ook
eens kijken hoe het uit 1897
daterende woninkje erbij
stond. "Hij zei tegen ons dat
het zonde was als het zou wor
den afgebroken, en dat hij in
zijn rapport zijn bestzoudoen
voor ons", vertelt mevrouw
Wortman opgewekt.
Toen kwam de zware tocht naar
het provinciehuis, waar het
echtpaar zijn verhaal mocht
vertellen. "We zaten daar met
het wijkcomité en toen kwam
er langs onze plaats een oud,
gebogen mannetje lopen met
heel slecht passende kleren
aan. We dachten eerst dan het
een boertje was, maar het
bleek de rechter te zijn
Grijnzend denkt mevrouw
Wortman aan dat moment te
rug. Ze heeft daar ook wel re
den toe, want dat mannetje
besliste dat het echtpaar mag
blijven zitten.
Alhoewel, er dagen al weer
nieuwe wolken aan de hori
zon op. Een bouwmaatschap-
Dat is de herinnering van het
echtpaar Wortman aan het
glorieuze moment toen de zon
door de donkere wolken die
zich boven hun woninkje aan
de Rijndijk hadden samenge
pakt, heenbrak
In het begin van dit. jaar kreeg
het echtpaar Wortman in een
schrijven van drie regels van
het gemeentebestuur te horen
dat hun huisje, waarin ze al
22 jaar wonen, zou worden
afgebroken. Reden: het was te
bouwvalligHet echtpaar te
kende gesteund door het wijk
comité die hebben ons steeds
geweldig geholpenprotest
aan bij de gemeenteraad,
maar die besloot in februari
dat burgemeester en wethou
ders gelijk hadden. Slopen
dus. "Zelf ben ik niet naar die
raadsvergadering geweest"
vertelt mevrouw (Mientje)
Wortman, "ik heb de hele
avond door het huis lopen be
ren"
Het echtpaar ging toen in be
roep bij de provincie, maar
met de verwachting dat dit
allemaal maar uitstel van
executie zou zijn. Want je
vecht dan toch tegen de bier
kaai", meent Wortman.
Het werd een hele zware acht
maanden voor het bejaarde
echtpaar. "Ik heb er nachten
niet van geslapen. Dan kon ik
weer niet in slaap komen, en
ging drie, vier keer in de
nacht maar beneden zitten
vertelt mevrouw Wort-
pij heeft de drie woningen-in
een-blok gekocht, en heeft tot
nu toe niets van zich laten ho
ren. "We weten helemaal niets
van wat die maatschappij
van plan is. Ik vind het
schandalig dat ze maar niets
van zich laten horen" rea-,
geert mevrouw Wortman.
Dat het echtpaar ooit zijn wo
ninkje zou verlaten, daar is
wat de Wortmannen betreft
geen sprake van. "We hebben
indertijd drie jaar moeten
wachten op dat huisje, we
hebben er voor moeten vech
ten. Zo'n huissie krijgen we
nooit meer, en ze zullen ons er
nooit van ons leven uitkrij
gen", zegt Wortman strijdlus
tig. En zijn vrouw vult aan:
"Ze zullen ons er aan onze ha
ren uit moeten slepen
SJAAK SMAKMAN
NIEUWKOOP - "34 centimeter
scheelde het. De speaker heeft het
op de foto-finish nagekeken. Het
was een kwestie van spontaniteit.
Op dat moment dacht ik dat ik ge
wonnen had, maar die Belgische
kwam nog hard op me af. Ik moet
zeggen dat ik dat beeld nog vaak
heb teruggezien".
Petra de Bruin (17) gaat in gedachten graag
nog even terug naar Valkenburg, 25 augus
tus van dit jaar. De dag, waarop de jeugdige
Nieuwkoopse bij volslagen verrassing tot
wereldkampioene op de fiets werd ge
kroond. Naar het moment ook, dat ze de
fout van haar sportleven dreigde te maken
door ruim voor de meet al van de triomf te
gaan genieten. Jenny Desmeth, haar Belgi
sche rivale in de laatste meters, kwam uit
eindelijk 34 centimeters tekort om het goud
voor de juichende blonde Petra weg te ka
pen.
De nieuwe draagster van de regenboogtrui
schrok even. Niet voor lang. Zij raakt niet zo
snel geïmponeerd, hetgeen ook bleek toen
zij plotseling het middelpunt van de be
langstelling werd. "Het was natuurlijk
grandioos", zegt zij, opnieuw genietend.
Want de napret is nog niet op. "Ik heb hele
maal niet staan huilen of zo. Ik lachte me
juist elke keer weer rot. Prachtig. Ga je na
de finish naar de perszaal toe, waar allemaal
buitenlandse vragen aan je worden gesteld.
Die moesten wel vertaald worden, maar ik
vond het wel geinig".
Rustig eten
"Daarna naar het hotel, rustig eten. 's Mid
dags weer naar het parcours gegaan. Er was
wel uit Nieuwkoop gebeld, maar s avonas
was er een gezellige avond in Valkenburg.
En toen ik de volgende dag bij de profs ging
kijken, kreeg je het al. "Daar gaat ze, werd er
geroepen. Komt er 'n klein jongetje op je af
en meteen staat er een hele kring om je
heeri. Leuk, joh, maar je komt alleen niet
weg'ï:
"Toen naar huis en de intocht met de arreslee
- ook door Noorden - meegemaakt. Het
weer was slecht. Ik ben er twee weken ver
kouden van geworden. Jackie aan, jackie
uit. Ze wilden allemaal die trui zien. In huis
stonden verschrikkelijk veel bloemen".
"Ik had altijd een voorbeeld genomen aan dat
meisje van zeventien, die Beate Habets. En
dan ben je ineens zelf kampioene. Gran
dioos".
"En onderweg, hè. Zit je op je fiets en al die
Hollanders naar je roepen. Hardstikke
mooi, al dat gekrijs, daar onder aan die
Cauberg. Ja, grandioos".
Opgewonden
De directe flitsen raken op. Petra de Bruin,
thuis op een stoel aan tafel van een eenvou
dige woning aan het Zuideinde, kan er ei
genlijk nog steeds niet over uit. Ze praat
enigszins opgewonden. In dat opzicht is ze
veranderd. Maar ook in andere. "Ik ben iets
veranderd, vind ik zelf. Vroeger was ik al
tijd met meiden onder elkaar. Jongens inte
resseren me nu ook. Je gaat iets verder den
ken. Jongens trok je nooit zo mee op, maar
ik heb yu een hoop mensen leren kennen".
"Elke dag is er, ook nu nog. eigenlijk steeds
wel wat. Je krijgt veel telefoontjes. De tv is
geweest, ook op school. Ik heb twee fietsen-
zaken geopend. Je lost wel eens ergens een
startschot. Vooral in het begin waren er veel
huldigingen. Oh, ja, ik heb zelfs een café
geopend. Moest ik 's morgens in Dronten
rijden, kwam die man me daar ophalen om
in Oosterhout een café te openen. Dat soort
dingen. Leuk hoor. Ik heb net een gesprek
met de radio gehad, samen met Bettine
Vriesekoop, Marjan van der Torre en Ria
Visser. Dat wordt in januari uitgezonden.
En ik heb een uitnodiging om op 10 januari
naar de verkiezing van sportman/sport
vrouw van het jaar te komen. Je ontmoet
plotseling allerlei mensen. Bij een ploegen-
voorstelling van Amstel kwam ik Willy Al-
berti tegen. Gebeurt je anders toch niet?"
Gewend
"Ik raakte snel aan die veranderingen gewend
omdat ik het gauw genoeg overal naar m'n
zin heb. Maar er komen na zo'n kampioen
schap ook ineens een hoop sponsors op je af
en met dat soort dingen zit je echt. Ik kan
geen geld aannemen. Dus zegt er een: kom
joh, dan rijd je volgend jaar in Amerika.
Zegt de directeur van Gazelle, mijn ploeg:
als je wil kan je bij ons ook naar Amerika.
Zo gaat dat. Ben van Erp, onze ploegleider,
is een beste man. Daarom wil ik niet weg.
Hij behartigt mijn belangen ook".
"De mensen denken gelijk dat je alles kunt
gaan doen. Je houd er wel wat van over,
maar geen huis of auto. Je begint pas. Kijk,
Keetie, die al zestien jaar bezig is, heeft wel
wat meer. Je verdient er niets mee,
maar
"1979 is voor mij een onvergetelijk jaar, denk
ik. Ik kijk er met voldoening op terug. Ik
neem een voorbeeld aan Keetie. Ze stopt.
Dat is 'n opening in het dameswielrennen.
Petra de Bruin.
Dit jaar heb ik haar nog een paar keer ver
slagen. Daar was ik wel trots op. Ze moest
echt op me letten en ik fiets pas vier jaar"
Nooit
Ik heb ook nooit zo over het trainen nage
dacht. Die amateurs bij ons in de ploeg, die
letten op het eten wat ze krijgen, op het op
tijd naar bed gaan etc. Ze fietsen wel alle
maal goed. Maar daar heb ik nooit bij stil
gestaan. Je moet ook niet te ver in dat soort
dingen pluizen, maar het kan wel goed voor
jezyn"
Een wereldkampioene krijgt ook bezoek aan
huis. Middels brieven klopten honderden
mensen - "een schoenendoos vol" - aan bij
Petra, die felicitaties ontving uit Engeland,
België, Duitsland en Tsjecho-Slowakije.
"Ik kan ze niet allemaal schryven, maar het
is wel leuk. Net zoals die 83-jange man uit
Badhoevedorp. Die kwam me op de fiets
speciaal feliciteren. Op het dorp kwam ik
hem al tegen en zei: ga effen mee koffie
drinken. Zit 'ie bij ons aan tafel van: ik drink
nu lekker koffie met de wereldkampioene.
De mensen denken datje anders bent, maar
je blijft hetzelfde. Je moet tenminste probe
ren jezelf te blijven en je niet belangrijker
gaan voelen. Raar, hoor. Want als je eens
iemand "vergeet" gedag te zeggen, heb je
gelijk "kapsones".
"School", besluit Petra, "is moeilijk te com
bineren met alles wat by zo'n titel komt kij
ken. M'n interesses liggen momenteel an
ders. Als je naar bepaalde byeenkomsten
moet, zitje er mee. Ik wil de INAS - ik zit in
m'n examenjaar - wel afmaken, hoor. Maar
eigenlijk ben ik een jaar te vroeg kampioene
geworden".
WIM VAN WANROOY
AS**
De Wortmannen in hun huisje dat i
de provincie mocht blijven staan
