Complicaties met het Algerijnse aardgas
Wereld bezien uit kraaienest van VN
ELSEVIERS
ONDERDAG 22 NOVEMBER 197!
iardgas is een bruikbare en
milieuvriendelijke brand
stof - dus is er iets voor te
zeggen om het ook te im
porteren; niet om er nog
lustiger op los te kunnen
stoken, maar om langer
met onze eigen voorraden
te kunnen doen. Energie
besparing én het onlangs
bekend geworden feit, dat
de bewezen voorraad on
der Slochteren groter is
dan werd aangenomen
maken daarbij wel dat we
ons niet hals over kop in
elke invoermogelijkheid
moeten storten, ongeacht
de consequenties. Toch is
dat nu net wat er gebeurd
is, ruim een jaar gele
den.
loordat de leveranties aan de Ver
enigde Staten niet 'doorgingen,
richtte Algerije zich voor verkoop
van gas uit de Algerijnse eigen
gasvoorraden op de Europese
markt. Het gas werd aangeboden
als LNG, vloeibaar gemaakt
aardgas; Algerije had een om
vangrijk investeringsprogramma
voor de bouw van installaties om
gas vloeibaar te maken opgesteld
omdat, gezien de grote afstand
voor de VS alleen in vloeibare
vorm gastransport mogelijk zou'
zijn geweest.
>e Gasunie sloot een contract voor
vier miljard kubieke meter gas
per jaar, later uitgebreid tot 5.4
miljard. Toen moest echter de
publieke besluitvorming over het
aanvoeren van LNG naar Neder
land nog beginnen.
Probleem
Daarin school een groot probleem,
want transport, aanlanding en
opslag van LNG brengen aan
zienlijke risico's met zich mee en
vragen om condities waaraan de
ligging van Nederland niet
beantwoordt. Aanvoer over diep
open water naar een haven ver
van bewoonde omgeving is wél
iets anders dan grote, moeilijk
hanteerbare LNG-tankers via het
druk bevaren Kanaal langs een
dicht bevplkte Nederlandse kust
op weg niar...
Ja, naar waar? Er ontstond een wil
de nek-aan-nek-race tussen Rot
terdam (met de Maasvlakte) en
het Noorden van het land (met de
Eemshaven) als gegadigden voor
de LNG-aanlanding. Het Noor
den won die race, toen de rege
ring in september 1978 besloot tot
aanlanding van LNG in de
Eemshaven; een besluit geno
men zonder voldoende antwoord
op de vraag, óf aanvoer van het
gas in vloeibare vorm naar Ne
derland wel mogelijk was zonder
aanvaardbare risico's. De „winst"
voor het Noorden was dan ook
zeer betrekkelijk: in ruil voor
groot risico zou men „een extra
impuls" krijgen, dat was het lok
kertje waarmee de regering de
Tweede Kamer het plan voorleg
de. Een risico echter dat goed be
schouwd niet meer dan enkele
tientallen blijvende arbeids
plaatsen voor het Noorden zelf
zou opleveren, zonder enig con
creet perspectief op vervolgacti
viteiten.
Stelling
Was dit alles voor de D'66-fractie in
de Tweede Kamer al aanleiding
om in het LNG-debat eind okto
ber vorig jaar stelling te nemen
tegen het besluit van de regering,
er kwam nog wat bij. Aan het
LNG-contract zelf zaten nogal
wat haken en ogen, er werd ge
marchandeerd met de verlaad
plaats van het gas en er waren
nogal wat problemen voor Alge
rije met de financiering van de te
bouwen LNG-installatie voor
vloeibaarmaking van het gas; lo
gisch, want gas vloeibaar maken
is een dure zaak, die een zes tot
zeven keer zo hoge investerings-
last met zich meebrengt als uit
voer via een pijpleiding.
Voor de VS was een pijpleiding niet
mogelijk, maar voor leveranties
naar het dichterbij gelegen Euro
pa wél Dat zou voor Algerije aan
trekkelijker kunnen zijn dan het
vasthouden aan een té ambitieus
LNG-programma met grote kapi-
taalslasten en een technologie
waarin men zelf nauwelijks kan
voorzien. Naast de Algerijnse
LNG-zorgen - die voor Neder
land in zoverre een zorg vormen,
dat ze een contract met onzekere
uitvoering opleveren -, zou pijp-
leidingtransport voor Nederland
een groot voordeel hebben boven
LNG-aanvoen het vermijden van
de onzekerheden en veiligheids
risico's van het transport per
schip. Bovendien ging het niet
Lambers-Hacquebard,
Tweede-Kamerlid
D'66
om een theoretische mogelijk
heid: Italië had al een LNG-con
tract met Algerije omgezet in een
gascontract en er waren ver
gevorderde plannen voor een
pijpleiding van Algerije naar het
vasteland van Italiè. Wat lag er
meer voor de hand, dan te probe
ren ook het Nederlandse contract
om te zetten en het gas per pijp te
laten komen? Des te aantrekke
lijker omdat door de Nederlandse
gasleveranties aan Italië er zelfs
tot 1994 een ruil zou kunnen wor
den gepleegd, terwijl het gas
daarna in omgekeerde richting
via Italië naar Nederland zou
kunnen gaan.
Alternatief
De regering weigerde zelfs de mo
gelijkheid van dit alternatief te
onderzoeken, ook toen D'66 in
een heropening van het debat
met nieuwe aanwijzingen kwam
dat ook Sonatrach (de Algerijnse
gasmaatschappij) meer zou voe
len voor pijpleidingtransport.
Een voorstel om uitstel van de be
sluiten hierover totdat door de
regering alsnog meer inzicht zou
zijn verschaft, werd op het nip
pertje, met slechts enkele stem
men te kort, verworpen.
Daarmee was de kous niet af. Er
kwamen steeds meer signalen,
dat het allemaal in Algerije zo vlot
niet liep, de haast met het verder
rondmaken van de contractien
leek helemaal niet zo groot meer,
de aanwijzing van de verlaad
plaats in Algerije werd uitgesteld.
Toch bleef minister Van Aarden-
ne hardnekkig roepen dat er niets
aan de hand was. In het voorjaar
werd duidelijk, waarvoor ik in
het oktoberdebat al had gewaar
schuwd: dat met ons haastige
toehappen we tegenover de fi
nancieringsproblemen van Alge
rijnse kant en daarmee gepaard
gaande verzoeken om kredieten
bijzonder zwak zouden staan.
Banken bleken het risico niet te
willen lopen en de regering ver
klaarde zich in arren moede in
maart van dit jaar garant voor een
ongebruikelijke kredietverzeke
ring ten behoeve van Sonatrach,
om het contract toch maar te la
ten doorgaan.
Feiten
En hoe heeft de situatie zich sinds
dien ontwikkeld? De analyse die
ik een jaar geleden gaf, wordt
steeds meer door de feiten beves
tigd. Algerijnse woordvoerders
spreken steeds openlijker en na
drukkelijker een voorkeur voor
pijpleidingcontracten uit. In een
inmiddels gepubliceerde notitie
van minister Van Aardenne aan
de Kamer wordt nu eindelijk ook
toegegeven dat er complicaties
zijn: het te dure en ambitieuze
LNG-programma in Algerije
wordt heroverwogen, voor de
bouw van een fabriek waaruit
Nederland LNG zou krijgen
(LNG-3 in Arzew) moet de eerste
spade nog in de grond en andere
LNG-installaties worden niet
meer gebouwd. De hele LNG-
operatie lijkt op losse schroeven
te staan. Ondertussen is een be
gin gemaakt met de aanleg van de
pijpleiding Algerije-Italië, die zó
voorspoedig verloopt dat de lei
ding zeker begin jaren '80 klaar
zal zijn en dat men volgens de be
trokken Italiaanse maatschappij
al bezig is met plannen om, met
het parallel leggen van nog enige
pijpen, de capaciteit te vergro
ten.
Consequenties
ontwikkelingen in Algerije, die
over enkele maanden zeker dui
delijker zullen worden. Tot zo
lang kan men maar beter de aan
landingsvoorbereiding in Ne
derland laten rusten, zodat geen
onnodige financiële verplichtin
gen worden aangegaan.
Het is bijna niet te geloven, dat bij
alle vingerwijzingen naar een
ontwikkeling die een jaar gele
den al voorzienbaar was, de rege
ring zelf de bakens nog steeds
niet heeft verzet en niet zelf, in
plaats van lijdelijk af te wachten,
al initiatieven heeft ondernomen
om te komen tot omzetting in een
pijpleidingleverantie en eventu
eel een ruilcontract met Italië.
Zonder zulke initiatieven zou het
gas wel eens helemaal onze neus
voorbij kunnen gaan. Beter laat
dan nooit! Misschien is er nog tijd
om te zorgen dat we én de uitvoe
ring van de gasleverantie veilig
kunnen stellen én het gas op een
veilige manier hier kunnen krij
gen. Het extra geld dat de rege
ring voor aanlanding in het
Noorden over had, kan misschien
beter worden besteed voor ande
re projecten in het Noorden - die
meer werk kunnen opleve
ren.
Verder kunnen we ook proberen
gasleveringen (per pijpleiding)
uit de nieuwe Noorse gasbel en
uit Rusland te krijgen. Dat lijkt
een reëlere vorm van spreiding
dan nog volstrekt onzekere (en
door de afstand ongetwijfeld ex
tra dure) leveringen van LNG uit
Nigeria, waaraan minister Van
Aardenne zich nu als aan een
laatste strohalm lijkt te willen
vastklampen.
lier, vanuit New York, waar
ik door mijn fractie ben
heengezonden om te kij
ken hoe het er bij de Ver
enigde Naties toegaat en
met name ook hoe Neder
land en andere landen van
de Europese Gemeen
schap en het Westen zich
daar opstellen, mis je een
zesde zintuig voor wat in
Nederland het meest actu
eel is.
ian de andere kant is dat mis-
schien ook wel eens goed, omdat
wij in Nederland ook wel eens
wat vlug de neiging hebben om te
denken, dat wij eerder dan Rome,
Parijs of voor mijn part Timboek-
toe, het centrale punt zijn waar de
- hele wereld om draait.
lu denken ze dat in New York ook,
en al zijn ze daar met name voor
wat betreft de wereldgeldhuis
houding en het internationale
politieke praatwerk wat dichter
bij de waarheid, zelfs daar gaat
het niet echt op. Gelukkig maar
misschien, want zelfs hier is in
vele opzichten machteloosheid
i troef, zowel voor wat betreft de
oplossing van de gróte interna
tionale politieke problemen tus
sen bijvoorbeeld Oost en West,
als voor wat betreft de oplossing
van de grote internationale eco
nomische verschillen tussen
Noord en Zuid.
Treuren
Maar misschien is machteloosheid
niet het juiste woord, omdat er de
suggestie van uitgaat dat het an
ders zou moeten zijn; dat er
daadwerkelijk wel macht aanwe
zig zou moeten zijn en dat het
juist de afwezigheid van zo'n stuk
centrale macht is waar we om
moeten treuren.
Ik weet niet of ik daar wel zo treurig
om moet zijn en of dat wel zo'n
grote ramp is. Als er één ding is
waar de mensen in de meeste
westerse landen, en ook zeker in
ons eigen, tot in allerlei details
supergeorganiseerde landje
langzamerhand een broertje aan
dood krijgen, is het aan een alles
aan zich trekkende centrale
macht, zoals bijvoorbeeld hun ei
gen centrale overheid er een is,
dan wel hard op weg is te wor
den.
En als er een politieke c
Nederland in schijn aanwezig is,
is het over de noodzaak tot
„spreiding van de macht", „het
bestuur naar de mensen toebren
gen", „afhankelijkheid in eigen
kring", of hoe men dat ook maar
vanuit het eigen partijpolitieke
taalgebruik mag formuleren.
Maar als dat al nationaal in een
qua oppervlakte en qua commu
nicatiemogelijkheden uiterst
overzichtelijk klein land als Ne
derland het geval is, hoeveel te
meer dan wanneer we in termen
van grotere eenheden moeten
gaan denken.
Vrijheid
En het is dan misschien ook alles
behalve toevallig, dat in vele lan
den waar men van boven af vindt
dat er van alles zo nodig in de
kortst mogelijke tijd moet, de
vrijheid voor de individuele bur
ger om zichzelf te ontplooien ver
te zoeken is. En je vraagt je dan
ook af wat er mondiaal met die
vrjjheid zou kunnen gaan gebeu
ren wanneer de VN zich ooit een
keer als een superwereldregering
zou kunnen gaan ontplooien.
En wat dat betreft, is het dan mis
schien toch maar goed dat de af
zonderlijke landen daar elk op
hun manier en tijd toch daad
werkelijk tegenspel tegen leve
ren, al ware het te wensen dat dat
tegenspel over het algemeen wat
minder alleen op het specifieke
eigen belang van het betreffende
land of blok, en wat meer op het
algemene belang van de gehele
volkerengemeenschap ware ge
richt.
Of datzelfde overigens ook gezegd
kan worden van die andere grote
internationale organisaties waar
wij naast de Verenigde Naties
ook lid van zijn, de NAVO en de
EG, is een andere kwestie. Ook
daar speelt voor wat betreft de
deelnemende landen, waaronder
ook ons land, in wezen dezelfde
problematiek, dat er een zekere
spanning bestaat tussen de
rechtmatige wens tot behoud van
een zo groot mogelijke mate van
vrijheid van elk afzónderlijk
Door
j. J. P. de Boer,
lid CD A-fractie
Tweede Kamer
deelnemend land en de noodzaak
tot een zekere mate van geza
menlijkheid in optreden.
Verschuiving
Maar anders dan bij de VN, heeft bij
de EG reeds een aanzienlijke ver
schuiving van de macht, weg van
de nationale en in de richting van
de centrale gemeenschappelijke
organen, plaatsgevonden en is
een verdere verschuiving daar
van als het ware zelfs min of meer
voortdurend aan de gang.
Dit is overigens een situatie die wij
met z'n allen zelf gewild hebben
en bewust zo gekozen hebben en
laatstelijk nog als het ware on
derstreept ter gelegenheid van de
Europese verkiezingen. Hetgeen
niet wegneemt dat niet langza
merhand hier en daar in de ge
meenschap en met name in voor-
trekkersland Nederland de ogen
toch wel beginnen open te gaan
voor mogelijke keerzijden van de
Europese medaille.
Of dat laatste, dat open gaan van de
ogen voor mogelijke keerzijden
van de medaille, ook opgaat voor
de NAVO, een organisatie waar
wij al weer jaren lid van zijn en na
een soort althans politieke win
terslaap zich nu ook weer op
maakt om intern als het ware
weer eens wat meer orde op za
ken te stellen, is echter op dit
moment misschien voor Neder
land wel politiek het meest actu
eel.
Zij het dat dit probleem zich niet
frontaal aandient, maar slechts in
de marge van de besluitvorming
over de zogenaamde modernise
ring van de kernwapens aan de
orde lijkt te zijn.
deze beslissing, ook voor wat be
treft de rol die de kernbewape
ning in de bondgenootschappe
lijke strategie van oorlogsvoor-
koming en verdediging in de toe
komst kan en mag vervullen, op
het gebied van de keuze voor be
wapeningswedloop, respectie
velijk wapenbeheersing van
doorslaggevende betekenis kan
blijken te zijn.
Politiek gewichtiger dan dat is ech
ter wellicht op den duur de wijze
waarop men in bondgenoot
schappelijk verband zou beslui
ten hoe de hoger genoemde, bin
nenkort aan de orde zijnde mo
derniseringsbesluitvorming en
toekomstige daarmee te vergelij
ken besluitvormingen, daadwer
kelijk in het bondgenootschap
tot stand zouden dienen te ko-
dan door sommige bondgenoten
en door het Brusselse NAVO-ap-
paraat wordt toegedacht, en waar
een deel van de vaderlandse opi
niemakers zich de laatste maan
den voor beijverd heeft te propa
geren dat wij ons daar maar bij
neer zouden moeten leggen, staat
in deze opzet zelfs de logischer
wijs bij een dergelijke construc
tie behorende mogelijkheid om
dan maar over de hele handel een
veto uit te spreken, niet ter be
schikking.
Immers, voor wie daar een beroep
op zou trachten te doen, stuit dan
ineens af op de in dat geval niet
alleen formeel, maar ook feiteijk
onverkort te handhaven natio
nale soevereiniteit van de andere
bondgenoten.
Belang
Het heeft er immers alle schijn van,
dat, los even van de formele
handhaving van het beginsel dat
alle landen op het terrein van hun
bewapening binnen de NAVO
volledig soeverein zijn, er toch
naar een soort volledige unanimi
teit van de te nemen modernise-
ringsbesluiten wordt ge
streefd.
Reden waarom met name er voor
de Nederlandse regering vrijwel
geen ruimte zou zijn om met een
echt eigen standpunt te komen
en dat ook in het N AVO-beraad er
door te kunnen halen.
Dat laatste punt is van uitzonderlijk
groot belang. Met name omdat
Wisseltruc
Kort en goed, in deze opvatting
mag Nederland niet van haar na
tionale soevereiniteit gebruik
maken om af te wijken van het
standpunt van de andere bond
genoten, maar zouden de andere
bondgenoten dat wel mogen om
Nederland een soort vetorecht
over de gezamenlijke besluit
vorming te onthouden.
Wie in een dergelijke wisseltruc
stapt, die is natuurlijk pas goed
bezig nationale soevereiniteit in
te leveren, en komt daarmee on
herroepelijk vroeg of laat ontzet
tend op de koffie. „Nederland, let
op uw zaak" is een vaderlands ge
zegde, dat wel oud is, maar ken
nelijk nog zeer actueel.
Ifeel lezenswaardigs deze keer in de
weekbladen, en dat dan niet dank
zij diepgravend speurwerk of in
teressant nieuws, maar veelal
door veel achtergronden bij ac
tuele zaken, zoals de discussie
over de kernbewapening en de
ontwikkelingen in de islamiti
sche wereld.
vervolgt het blad zijn onderzoek
naar handel en wandel van onze
notarissen en geeft het een terug
blik op de poging van Albeda een
historisch compromis tussen
werkgevers en werknemers tot
stand te brengen.
hervormd
nederland
frij Nederland heeft bijvoorbeeld
vrijwel het gehele kleurenkatern
gewijd aan het onderwerp
"Kernwapens in Nederland".
Veel informatie over het arsenaal
aan atoomwapens waarover NA
TO en Warschaupact beschikken,
over opslagplaatsen van kernwa
pens in Nederland, over de inter
nationale discussie over de mo
dernisering van kernwapens en
het "noodzakelijke" antwoord op
de Russische SS-20 raket en ten-
slotte een samenvatting van het
debat dat de kamer heeft gewijd
aan het in West-Europa statione
ren van de Pershing-II en kruis-
rakketen. Een nummer om te
I bewaren.
Pok in het eigenlijke VN-nummer
nog aandacht voor de bewape
ning en dan meer speciaal voor de
rol van het CDA in deze kwestie.
I ("Terzijde": afPershing). Verder
Ook in HN vanzelfsprekend uitge
breid aandacht voor de kernbe
wapening. De Leidse ethicus dr.
W.E. Verdonk krijgt gelegenheid
zijn opvatting uiteen te zetten:
"Een overheid die bereid is kern
wapens te gebruiken is niet meer
een overheid die als één van de
ordeningen van de schepping kan
worden gezien. Zq'n overheid
neigt naar een totalitaire staat.
Daarom is de tijd nabij gekomen
om op te roepen tot burgelijke on
gehoorzaamheid".
Enkele bladzijden verder volgt het
zeer kritisch commentaar van het
Interkerkelijk Vredesberaad op
het CDA-rapport over vrede en
veiligheid, het zogenaamde rap-
port-Neuman. Het IKV-commen-
taar is zo scherp, omdat men te
leurgesteld is over het bedenke
lijke filosofische en theologische
gehalte van het rapport. Een
bladzijde verder tenslotte een
verslag van de vorige week ge
houden "ideeëndag over kerne-
nergiebestrijding." Niet over
kernwapens, maar over het zoge
naamde vreedzame gebruik van
kernenergie gaat het verhaal over
Karen Silk wood, een laborante
bij een plutoniumfabriek in de
Verenigde Staten. Karen kwam
vijf jaar geleden onder verdachte
omstandigheden om het leven,
nadat was gebleken dat zij in het
bezit was van bewijzen dat er in
de fabriek waar zij werkte opzet
telijk fouten werden verdoezeld.
Op het omslag van De Tijd prijkt
Cornelis Verhoeven, onlangs be
giftigd met de P.C. Hooftprijs. In
het interview binnenin zegt de
schrijvende boerenzoon dat hij
schrijft zoals zijn voorouders aan
hun oogst werkten: "Dag en
nacht, omzichtig en in goed ver
trouwen dat er iets van terecht zal
komen".
Arie Kuiper blikt terug op "Ander
half jaar rampspoed en treurnis
in Iran", een overzicht van het
islamitisch verzet dat in mei 1978
begon en dat dezer dagen via be
zettingen van ambassades de
aandacht van de gehele wereld
opeist. Citaat van Chomeini: "Als
Christus op aarde was zou hij
Carter afzetten".
Ook kernbewapening in De Tijd en
wel via een gesprek met Laurens
Jan Brinkhorst, oud-staatssecre
taris en nu defensie-specialist
van D'66. Brinkhorst is van me
ning dat het parlement meer
moet worden betrokken bij het
buitenlands beleid: "Het parle
ment moet de bevoegdheid krij
gen de regeringsopstelling in de
NATO-ministerraad te toetsen".
Aardig is tenslotte nog het portret
van "De Johan Cruyff van het
kabinet-Van Agt, minister Pais
van onderwijs.
Het omslagverhaal van het magazi
ne van deze week is gewijd aan de
gijzeling in de Amerikaanse am
bassade in Teheran. Onder de
kop "Explosie van de haat"
wordt de toestand geschilderd
van een land dat "in naam van de
revolutie alle internationale con
venties met voeten treedt". Een
zeven weken oud interview met
de verdreven sjah, door een ver
slaggever van The Sunday Times,
moet dienen om wat meer inzicht
te verkrijgen in het karakter van
de man om wie het allemaal is be
gonnen.
De kernwapenkwestie komt in EM
slechts aan de orde in het com
mentaar van Hoogendijk, die
Scholten afschildert als een
boodschappenjongen, die als een
clown aan de besprekingen van
de NAVO moet deelnemen.
Daarmee zet het CDA volgens de
commentator niet alleen het
prestige van de partij op het spel,
maar ook het prestige van ons
land in het internationale over-
voorzitter van de KVP,
Piet van Zeil, heeft zijn beden
kingen tegen de positie die het
NKV inneemt binnen de FNV.
Hij wil dat de fusie tussen NW
en NKV opnieuw wordt beke
ken: "Het NKV zou zich opnieuw
moeten bezinnen op het functio
neren van de eigen identiteit en
maatschappij-opvattingen bin
nen de FNV".
Alice Oppenheim schetste een pro
fiel van VNO-voorzitter Van
Veen. Af en toe een wat rommelig
en onsamenhangend verhaal,
want dwars door opmerkingen
van Van Veen over de invoerihg
van wachtdagen voor de ziekte
wet begint Oppenheim bijvoor
beeld over de muzikale klank die
het lepeltje van de werkgevers
voorzitter in zijn theekopje
maakt. Nieuwe journalistiek of
Alice's privé-opvatting over de
noodzakelijke vrouwelijke in
breng in een sombere mannen
wereld?
De christelijke collega van Van
Veen, Van Eijkelenburg van het
NCW, komt in de Haagse Post
aan het woord. Er is werk ge
noeg", zegt de werkgever, die be
zig is zijn organisatie om te vor
men van een perfecte bijrolspeler
tot een bescheiden hoofdrolspe
ler.
HP ging op zoek naar de identiteit
van Nederlands onbekendste
minister, Ton van Trier van we
tenschapsbeleid. Hij volgde in
mei Peijnenburg op. De ener-
ziids-andumjds benadering
blijkt Van Trier zeer aan te spre
ken. EcnCDA'erdus? Inderdaad,
"Er zullen bepaalde zaken zijn
waarin ik het meer eens ben met
de PvdA en andere waarin ik
meer zit op de VVD-lijn. Dat is
eigen aan de positie van het CDA
en ik voel me daar goed thuis" al
dus de minister, die toen hij tot
deze hoge post werd geroepen
eerst nog even lid moest worden
van het CDA.
In de rubriek "crimineel" deze
week een prachtig verhaal over
een flessentrekker "Ik voel me
het prettigst tussen de pooiers, de
bikkers, de krakers, de oplichters,
de mensen die je vindt om vier,
vijf uur 's nachts in de kroegen.
De mensen die. uitgerommeld
zijn... Dat noem ik het milieu
Waarin je ronlloopt als een
doodgewone rat. Verder in de HP
veel ruimte voor kunst en cultuur
via een boekengedeelte, waarin
onder meer een intervieuw met
Norman Mailer.
BAS VAN KLEEF
