„Serpentine" mikt op
breed vrouwenpubliek
MAATSCHAPPIJLEER WORDT VOLWASSEN
HP
deTijd
DONDERDAG 13 SEPTEMBER 1979
PAGINA 19
„Als een leerling een mening kan verdedigen, dan is doel bereikt"
HEERLEN (GPD) - Van alle vakken in
het voortgezet onderwijs heeft maat
schappijleer ongetwijfeld het meeste
stof doen opwaaien in de korte tijd dat
het gedoceerd wordt. Het was dan ook
geboren onder een ongelukkig ge
sternte: pas in 1970 werd het haastig als
vak op de scholen ingevoerd nadat het
bij de Mammoetwet in 1963 reeds offi
cieel was ingesteld.
Wat maatschappijleer precies inhield is
tot op de dag van vandaag nog niet wet
telijk vastgelegd, en wie werkelijk be
voegd is het vak te doceren wordt nu
pas langzamerhand duidelijk. Vooral
het feit dat eigenlijk zowat iedereen die
in enig vak een academische graad had
gehaald bevoegd was maatschappij
leer te geven, heeft het geen goed ge
daan. Thans wordt meer en meer ge
vraagd naar leraren die aan een lera
renopleiding maatschappijleer als
hoofdvak hebben gehad.
De ongunstige beginsituatie werd nog
verergerd door het feit dat leerlingen
het vak vaak beschouwden als een
„gelegenheid om eens uit te blazen" of
een dutje te doen: er wordt geen exa
men in afgenomen en aangezien de be
trokken docent zelf moest vaststellen
wat de normen waren waaraan de be
heersing van zijn vak diende te vol
doen, viel het met de cijfers die men
ervoor kreeg ook vaak wel mee.
Legio is het aantal gevallen geweest
waarin ouders en collega-docenten -
terecht of ten onrechte - de leraar
maatschappijleer aanvielen op grond
van vermeende „indoctrinatie" en
dan nog het vaakst met denkbeelden
van socialistische of dergelijke allu-
Aan die totale versukkeling komt, meent
mr. Jan Smulders uit Heerlen (en hij
niet alleen) nu gelukkig spoedig een
einde. Hijzelf is een van de leraren in
dit vak die is afgestudeerd aan de eer-
ste-graads opleiding aan de Katholieke
Hogeschool in Tilburg. „Vroeger had je
op de hbs staatsinrichting en recht, en
op het gym had je niks. Toch zag Simon
Stevin in 1590 al in, dat iets als maat
schappijleer in het leerplan van de
scholen moest worden opgenomen, al
was zijn doel ook een zekere indoctri
natie. Stevin wilde de burgers van de
nieuwe Staat der Nederlanden wijzen
op de plichten die zij hadden ten op
zichte van de gemeenschap. In 1863
werd op de hbs de staatsinrichting en
de staathuishoudkunde ingevoerd die
samen met (handels)recht kenmer
kende vakken waren van de hbs-
Nadien - in 1919 - is o.a. door de Belg De
Coene een poging gedaan de maat
schappijleer als bastion tegen het op
komend socialisme al op de lagere
school in te voeren, en ook in de derti
ger jaren werd er levendig over gedis
cussieerd: de socialist Klinkenberg
promoveerde in 1933 op een proef
schrift over socialistische opvoeding
en ook de NSB wenste politieke op
voeding in het onderwijs. Deze partij
sprak van het bijbrengen van „het na
tionaal politieke ethos der natie" aan
de kinderen.
Na de Tweede Wereldoorlog, in de sfeer
van „dat nooit meer", wilde men zor
gen dat de jeugd bewust werd opge
voed in een sfeer die zou kunnen bij
dragen tot een uitbanning van de oor
log. Aanvankelijk zag men dan ook de
staatsinrichting en de burgerschaps
kunde in dienst van de opvoeding tot
„goede democraten"; vervolgens ont
stond een verlegging van het accent
van staat en burger naar de maat
schappij en het individu, waarbij nog
altijd werd uitgegaan van de bestaande
maatschappij: het ging om het je aan
passen in die maatschappij. Opvallend
is in de vijftiger jaren de sterke invloed
van het bedrijfsleven, dat - zoals een
zekere Bouman in het blad De Onder
neming in 1959 schreef - voor het on
derwijs de taak weggelegd zag, bij te
dragen tot verhoging van de produkti-
viteit.
Na de invoering van de Mammoetwet
hebben vele intelligente deskundigen
zich beziggehouden met de invulling
van het toen plotseling bestaande vak
maatschappijleer. „Sociale en politie
ke vorming" is een van de samenvat
tingen die gehanteerd werd. Dat wil
zeggen: het beter verstaan van proces
sen in de samenleving en de bevorde
ring van inzicht, kennis, houding en
vaardigheid. Ook is uitgegaan van het
begrip „kritische sociale bewustwor
ding" of van „sociale bewustwording",
gericht op het brengen van de leerling
tot rationeel politiek handelen, tot aan
„politieke vorming". Dit is het actief
stelling nemen en kritisch participeren
in politieke verbanden.
Nog scherper geformuleerd (maar wel
beïnvloed door de hiervoor genoemde
denkwijzen) komt het naar voren in het
dit jaar gepresenteerde rapport van de
commissie WULMA aan de Academi
sche Raad: de leerling moet bewust
worden gemaakt van het feit dat hij
deel uitmaakt van de samenleving en
een verantwoordelijkheid heeft ten
aanzien van die samenleving. Het stre
ven is gericht op houdingsvorming, op
het aanleren van bereidheid tot parti
ciperen en actief handelen.
De hamvraag - die een beetje klinkt als
mosterd na de maaltijd - blijft: moet
maatschappijleer, zo gezien, geen on
derdeel vormen van élk vak op school?
Maar aan de vraag naar de maatschap
pelijke relevantie van het geleerde
komt men helaas minder en minder
toe, zegt Smulders: „De exameneisen
worden van jaar tot jaar zwaarder en
ook door de sterke vakkenscheiding
lijkt me dit minder en minder te reali
seren".
Smulders vindt het van groot belang zelf
op de achtergrond te blijven. In een
stencil dat hij heel in het begin van het
schooljaar aan de leerlingen uitreikt
staat een soort „plan de campagne"
voor de maatschappijleer, waarin ook
de opmerking voorkomt, dat „de hoog
te van je cijfer voor dit vak niet afhangt
van de vraag in hoeverre je de leraar
napraat".
Hoewel maatschappijleer dus geen vak is
waarin uitsluitend kennisoverdracht
plaasvindt, is het toch wel mogelijk cij
fers te geven voor prestaties van leer
lingen. De leraar oordeelt dan op grond
van de mate waarin de leerling geacti
veerd is geraakt, wat hij gedaan heeft
met datgene dat door de leraar is aan
gedragen.
„Als een leerling zijn mening en eventu
eel handelen goed kan verdedigen,
welke mening dat ook is, dan is onge
veer bereikt wat het doel was", zegt
Smulders. Vooroordelen, stereotypen,
emancipatie, discriminatie, terroris
me, een greep uit de onderwerpen die
Smulders in het stencil noemt. „Er zijn
veel dingen verkeerd in de wereld, en
met de achtergrond daarvan gaan wij
ons bezighouden", schrijft hij. Voor
zover mogelijk gaat het in de vorm van
projectonderwijs.
Daarbij steekt Smulders zijn eigen me
ning niet onder stoelen of banken. „Het
is mijns inziens juist goed te laten mer
ken dat je niet objectief kunt zijn. Je
eigen mening ventileren onder het
motto dat dat nu de objectieve waar
heid is, dat is pas verkeerd", meent hij.
„Soms wordt wel gepoogd het „alge
meen belang" als geobjectiveerd crite
rium op te voeren. Maar ik vraag dan
altijd maan wiens algemeen belang
wordt dan bedoeld?".
De ouders, meent Smulders, hebben het
recht te verlangen dat beide kanten
van een za&k belicht worden, en ook de
leerlingen hebben daar recht op. „Ik
wil discussie uitlokken, maar discussie
is pas mogelijk als je beschikt over alle
relevante informatie. Natuurlijk moet
je dan ook de mogelijkheid open laten
dat de informatie zelf ter discussie
wordt gesteld".
Neemt de stof van met name het vak
maatschappijleer geen geringe plaats
in, vergeleken bij de informatie die de
leerling uit radio en tv over zich heen
gestort krijgt? Dat valt volgens Smul
ders wel mee. Volgens hem kijken
leerlingen betrekkelijk weinig tv. Mu
ziek neemt wel een belangrijke plaats
in, en daar moet je op inhaken. Net zo
goed als je moet proberen te laten blij
ken dat ook een tekst - een gedicht, een
boek - die je moet lezen voor de Ne
derlandse literatuurlijst een maat
schappelijke relevantie kan hebben
Dat is óók de taak van de docent die dit
vak geeft. „Dat mag dan een druppel
op een gloeiende plaat lijken", zegt
Smulders, „maar ook èèn druppel doet
het hitteniveau van de plaat da
len".
Smulders vindt het een goed teken als de
leerling de leraar na de les benadert
met zijn persoonlijke problemen. „Dat
heeft trouwens niets te maken met de
vraag, welk vakje geeft. Dat gebeurt bij
alle leraren. Maar als je pretendeert je
vormende taak goed te volbrengen,
dan is dat de toetssteen. Als je je op dat
moment met waar kunt maken, prikje
jezelf door".
SANTÉ BRUN.
AMSTERDAM (GPD) - Er is een nieuw vrouwenblad op de
markt: Serpentine. Afgelopen zaterdag werd de „geboor
te" van het eerste nummer in het Amsterdamse vrouwen
café Sarein gevierd, met alle vrouwen die zin hadden
daarbij aanwezig te zijn. Een eerste blik op het omslag
doet denken aan bladen als Margriet, Viva en Libelle,
maar als je iets beter kijkt, blijkt er toch een groot verschil.
Serpentine heeft geen afbeeldin
gen van een keurig opgemaakte,
glad gepolijste schoonheid op de
voorkant, zoals die bij Margriet
en de andere bladen (vanwege de
verkoopcijfers) geen week wordt
overgeslagen. Serpentine heeft
een prent op de voorkant die voor
de meeste vrouwen iets dichter
bij de herkenbare werkelijkheid
zal liggen: een afbeelding van een
overgrootmoeder, grootmoeder,
moeder en dochter.
Geen knippatronen
Met de inhoud is het al net zo: in
Serpentine geen artikelen over
ieder rimpeltje wegvervende
make-up, over knusse prulletjes
en knippatronen volgens de laat
ste mode, maar wel een verhaal
over de relatie tussen moeders en
dochters, een verhaal over com
plexen vanwege de „schoon-
heidsfouten" van je lijf, een in
terview met twee meiden op de
huishoudschool, eeji stuk over
Margaret Thatcher, een foto-re
portage over gastarbeidersvrou
wen, een interview met Conny
Stuart, een artikel over een kof
fiejuffrouw, een interview met
een 83-jarige kunstenares, een
commentaar op het aftreden van
Irene Vorrink, en een reportage
over de vrouwenbeweging in een
van onze provincies: deze keer
Overijssel.
Geen Margriet-formule dus, Ser
pentine wordt dan ook aange
kondigd als „e?n opinieblad voor
en door vrouwen". Toch ziet het
er een stuk „Margrieteriger", ge
zelliger in elk geval, uit dan be
staande opiniebladen als de
Haagse Post of de Tijd. Een be
wuste keuze, hoor ik later, om le
zeressen van Margriet, Viva en
Libelle niet af te schrikken.
Eerste stap
Het redactiecollectief van Serpen
tine bestaat uit elf vrouwen die
allemaal werkzaam zijn oij de
media: kranten, tijdschriften, ra
dio, enzovoort. Voor een deel
komen ze uit de kring van de fe
ministische uitgeverij Sara. Een
van de redactieleden is Hanneke
Acker, die tot dit voorjaar redac-
trice was van de vrouwenpagina
van het Utrechts Nieuwsblad.
Aan haar de vraag voor wie Ser
pentine vooral bedoeld is.
Hanneke Acker: „Het is voor alle
vrouwen bedoeld, maar vooral
voor die vrouwen die het vage
gevoel hebben dat ze best iets an
ders of iets meer zouden willen
dan hun huisvrouw- en moeder
rol, maar die nog niet weten hoe
ze de eerste stap moeten zetten.
Maar ook voor vrouwen die die
eerste stap wel al hebben gezet,
bij voorbeeld op een VOS-cursus
of op de moeder-mavo. Wij willen
zulke vroywen op weg helpen
met informatie, die je in de da
mesbladen als Margriet niet zult
vinden".
„Daarnaast willen we ook steeds
wat doen voor meiden vanaf een
jaar of twaalf; voor deze groep is
er helemaal niets op de markt dan
een blad als Tina, dat helemaal
geënt is op een meisjesboeken
stijl in de sfeer van Cissy van
Marxveldt".
„Maar ook oudere vrouwen, zeg
maar de 50-plus-vrouwen reke
nen we tot ons lezerspubliek. We
willen deze vrouwen laten zien,
dat de zin van je leven niet voorbij
hoeft te zijn als de kinderen de
deur uit zijn. In dit nummer staat
bijvoorbeeld dat interview met
die 83-jarige kunstenares die
nog midden in het volle leven
staat".
„We willen ons overigens echter
niet beperken tot onderwerpen
die zo dichtbij spelen als bijvoor
beeld je lijf. Ons gezichtsveld
strekt zich wijder uit, en we wil
len dan ook interesse wekken
voor zaken die verder van ons af
staan, bijvoorbeeld in de rubriek
„buitenland". Maar we proberen
over alle onderwerpen, in een
gemakkelijke, niet al te be
roepsmatige stijl te schrijven, zo
dat het blad voor veel vrouwen
gemakkelijk leesbaar zal
zijn"
Vertrouwen
- Denk je wel dat er behoefte is aan
jullie blad? Bladen als Margriet,
Viva en Libelle geven toch ook
steeds meer informatie die met
maatschappij en emancipatie te
maken heeft?
Hanneke Acker „Bladen als Viva
hinken op twee gedachten: aan
de ene kant belangrijke artikelen
over je positie en leven als vrouw,
maar aan de andere kant ook
weer de geijkte rubriek zoals
„Voor en na de schoonheidsbe
handeling", waarbij je dan ziet
hoe iemands eigen gezicht hele
maal weggepolijst wordt achter
de make-up.
Zulke bladen brengen alleen uit
marktoverwegingen emancipa-
tienieuws; ze schrijven dat het
leuk is om aan een VOS-cursus
mee te doen en over overblijf-
mogelijkneden op school, maar
ondertussen moet je voor die
bladen ook de super-huisvrouw
zijn, die mooi is, eigen brood
bakt, lege flessen naar de contai
ner fietst aan de andere kant van
de stad en prachtige borduur
werken maakt. Iedereen weet
toch dat dat niet te combineren
valt; er wordt een soort van
droomwereld geschapen waar
aan geen mens kan voldoen".
„Wij willen in Serpentine een beeld
geven dat meer met de werke
lijkheid overeenstemt en dat
vrouwen het vertrouwen geeft
dat ze zelf ook prestaties kunnen
leveren"
- Is dat niet hetzelfde als wat het
maandblad Opzij wil?
Hanneke Acker: „Wij mikken met
Serpentine op een ander publiek
dan Opzij, vooral op een minder
geschoold publiek. Dat kun je
zien aan onze schrijfstijl, aan de
onderwerpkeuze en aan de leng
te van de artikelen. Hoewel het
een feit is dat Opzij zich, sinds er
sprake is van het ontstaan van
Serpentine, haar best doet voor
een breder publiek te schrij-
Huisvrouwen
- Jullie richten je in Serpentine
vooral op vrouwen die wat aan
hun leven willen veranderen;
wil je in je artikelen ook ruimte
laten aan vrouwen die het liefst
huisvrouw zijn en blijven?
Hanneke Acker: „We verwerpen
het niet als iemand dolgelukkig is
met de huidige taakverdeling.
Maar we geloven dat er voor de
meeste huisvrouwen weinig te
kiezen is geweest, dat het gewoon
een kwestie van omstandigheden
was waardoor ze huisvrouw
werd. We willen dus niemands
huisvrouwschap afkeuren, maar
we willen wel meer mogelijkhe
den scheppen, bevorderen dat
vrouwen meer onderwijskansen
krijgen bijvoorbeeld"
„In principe staat onze redactie
achter het idee van een korte
werkdag, individualisering van
arbeid en inkomen en een nieu
we arbeidsverdeling. Om dat al
les te bevorderen, werken we ook
aan Serpentine, we hebben een
politieke motivatie, we willen
veranderingen in de maatschap
pij bereiken. Serpentine is dan
ook een serieus blad, waarbij het
niet om ontspanning gaat. Hoe
wel we de ontspanning niet uit
het oog verliezen: er staan teke
ningetjes in, strips, en we bren
gen een grote variatie m de on
derwerpen. Zo'n interview met
Conny Stuart bij voorbeeld is niet
loodzwaar"
Tientje
Serpentine heeft een lange ont
staansgeschiedenis. Ongeveer
anderhalf jaar geleden ontston
den de eerste plannen. De vrou
wen besloten niet de gemakke
lijkste weg te kiezen: ze wilden
Serpentine niet bij een van de be
staande uitgevers onderbrengen.
Aangezien binnen een uitgeve
rijbedrijf de redactie niets over de
aankoop van advertenties te zeg
gen heeft, waren de vrouwen
bang om met allerlei make-up- en
wasmiddelen-advertenties opge
zadeld te raken. Daarom besloten
ze zelf een drukker te zoeken en
zelf de uitgave verder te begelei
den.
Daartoe vroegen ze een startsubsi
die aan bij CRM. Dit ministerie
De redactie van Serpentine: boven van links af: Marjovan Soest. Ageeth
Scherphuis. Anja Meulenbelt, Ina Bonman, Hanneke Acker, onder van
links af: Jolet Leenhouts. Hennie van der Zande, Aukje Holtrop, Marijke
Rawie en Hanneke Groenteman
was aanvankelijk enthousiast,
maar raakte in de war toen het al
langer bestaande vrouwenblad
Opzij een soortgelijke subsidie
aanvraag indiende. Al met al is er
nog steeds geen uitspraak over de
subsidie (CRM verwees de aan
vraag door naar het Bedrijfsfonds
voor de Pers. waarna er ni£ts
sloot de redactie van Serpentine
gewoon van start te gaan - zonder
betaalde medewerksters.
Het afgelopen voorjaar riep de
redactie vrouwen op een tientje
te gireren, waarvoor ze de eerste
twee nummers toegestuurd zou
den krijgen. Tweeduizend vrou
wen gaven aan deze oproep ge
hoor, waardoor de drukker voor
het zojuist verschenen septem
bernummer betaald kon worden.
Dit nummer is nu bij tijdschrif
tenhandelaren en kiosken te
koop. De oplage is 30.000, en als
er genoeg exemplaren verkocht
worden, zal eind november een
tweede nummer verschijnen. Pas
daarna zal bekeken worden of
genoeg vrouwen abonnee willen
worden, zodat in 1980 elke maand
een nummer zal kunnen ver
schenen.
Betaald werk
Een voorwaarde voor de redactie
om door te gaan is. dat er kijk op
is dat al het huidige vrijwilli
gerswerk in de toekomst betaald
werk zal kunnen worden.
„Vrouwen worden al te vaak met
vrijwilligerswerk opgezadeld",
vindt de redactie. „Wie voor Ser
pentine werkt, moet daar wel
haar brood mee kunnen verdie-
Overigens zal er nooit meer winst
gemaakt gaan worden, dan voor
het betalen van onkosten en sala
rissen nodig is; mocht er toch
meer geld binnen komen, dan
zullen andere vrouwenprojecten
daarmee worden gesteund. Van
daar ook dat Serpentine een
stichting is.
NEL VAN BEMMEL
L/T-0
VRU NEDERLAND
Een tamelijk rustig weekje in de
weekbladen. Evenals in de ha
vens kabbelt de staking ook hier
lustig door. Geen enkel blad laat
dit onderwerp onbesproken.
Vrij Nederland publiceert een open
brief van James Baldwin aan An
drew Young. Om Baldwin is het
een tijdje rustig geweest. Maar
het gedwongen aftreden van
Young als ambassadeur voor de
Verenigde Staten in de Verenig
de Naties is aanleiding voor hem
geweest tot activiteit.
"Wij staan voor een chaos, mis
schien zelfs - echt waar? - op de
rand van een burgeroorlog. De
chaos, die ik bedoel, bestaat al,
overal in de wereld. Mijn vriend
Andrew Young heeft geprobeerd
een nieuwe holocaust te voorko
men. Hij deed dat met een over
dosis aan liefde en moed, onlaak
baar en edel, zonder het aan de
grote klok te hangen. Voor mij is
hij een held. Iemand die door laf
aards werd bedrogen".
En met die lafaards bedoelt Bald
win onder anderen president
Carter die Young als zijn vriend
de politiek binnenhaalde, maar
hem nu als een baksteen heeft la
ten vallen.
Het bezoek van Van der Klaauw
aan Oost-Duitsland is de moeite
waard voor het voorpaginaver-
haal. De voorzichtige manier,
waarop de minister de mensen
rechten ter sprake bracht wordt
door Max van Weezei onder de
loep genomen.
Een prachtig verhaal over een mo
deshow in de Bonnetrie moet
voor de luchtige noot zorgen: "En
als u dan wordt gevraagd bij de
Van Halsemaatjes of bij de Van
Veentjes, en u denkt wat
moet ik aaan, dan zijn hier de
dinnersuits, tailleurs van zijde,
heel gedekt, voor de vrouw die
niet zoveel bloot wil laten zien"
Het verschijnsel Benidorm werd
door Willem Diepraam op de ge
voelige plaat vastgelegd. In het
kleurkatern een in veel opzichten
toch onthullende reportage over
dit vakantieoord.
ELSEVÏERS
MAGAZINE
Wie nog dacht dat 4 oktober we
relddierendag was, moet Elsevier
van deze week eens lezen. Want
op die dag wordt de nationale
aandeelhouder sdag inNederland
gevierd. Wat de bedoeling is van
zo'n dag mag J.Ph. Korthals Al-
tes, voorzitter van de Vereniging
voor Effectenhandel uitleggen:
"Het meest belangrijk is dat het
aandeel en de mogelijkheid van
belegging in aandelen nog weer
eens onder de aandacht van een
grotere schare mensen, dus on
der ons publiek wordt gebracht"
Alice Oppenheim ging bij de 55-ja-
rige violist Theo Olof op bezoek.
Naast een bijna uitputtende be
schrijving van het interieur van
zijn appartement, laat de schrijf
ster ook de maestro zelf nog aan
het woord: "Hoe Bach dat deed
met al die kinderen...ik kan me
dat niet voorstellen"
Olof heeft duidelijk rust nodig.
Voorts in Elsevier, dat overigens
steeds meer kwaliteit lijkt in te
moeten leveren voor kwantiteit,
een verslag uit Havana, een over
zicht van het toneel-wintersei
zoen en het vervolg op de serie:
'De hechte banden tussen IRA.
PLO en Libië Niets om wakker
van te liggen dus.
hervormd
nederland
'Het perverse denken van Henry
Kissinger" luidt h«-t omslagarti
kel van Hervormd Nederland.
Het blad heeft zich nogal opge
wonden over de tamelijk agres
sieve rede die Kissinger begin
september in Brussel heeft ge
houden. Het kwam erop neer dat
West-Europa beslist niet mag
denken buiten schot te zullen
blijven wanneer het tot een
(nucleair) treffen tussen de Sow-
jet-Unie en Amerika komt. Met
andere woorden, aldus Her
vormd Nederland: ten koste van
alles moet de Amerikaanse 'be
schaving' worden gered.
"Het denken van Kissinger is even
pervers en bloeddorstig gebleven
als twintig jaar geleden is het
commentaar van het blad.
Een ander geluid iaat opperpredi-
ker Billy Graham horen De ver
schillen tussen Oost en West zijn
geen kernoorlog waard".
Hoe ouder Graham wordt, hoe
meer hij ziet welke wereld zijn
generatie heeft gemaakt, bekent
hij. Zelfs Graham is kennelijk
niet te oud om nog te leren.
Het omslagartikel gaat over 'de
mishandelaars', met name man
nen die hun vrouwen slaan. Jan-
tiene van Achs schreef over dit
steeds meer naar buiten tredende
verschijnsel een genuanceerd ar
tikel. Hierin komen niet alleen'de
mannen als mishandelaars uit de
bus, maar blijken ook vrouwen
geestelijke folteraars te kunnen
zijn. Toch wil de schrijfster de
mannen niet vrijpleiten: "Elkaar
slaan, treiteren, het bloed onder
de nagels vandaan halen is wel
degelijk een vorm van contact
houdenDat wil niet zeggen dat
een vrouw geslagen wil worden.
Ze wil aandacht en liefde. En ie
mand die je slaat is in veel geval
len iemand die om je geeft".
HP signaleert 'het wilde wielren
nen'. de buiten de KNWU geor
ganiseerde beoefening van de
wielersport als een snel populair
wordend verschijnsel. Het is
nauwelijks meer trimmen te
deze sportiviteit zelfs een halve
baan nemen om in training te
blijven.
Het portret van schrijvcr-filosoot
Albert Camus krijgt deze week
een vervolg.
"Olie en gas is er genoeg consta
teerden de geologen. Maar waar
om reageert de regering zo laks
En verdween het rapport discreet
in de onderste lade op het minis
terie van economische zaken?
"Het heeft er alle schun van dat
men dit onderzoek wil traine
ren", constateert Leo Jansen,
tweede kamerlid voor de PPR.
"Het zou inderdaad kunnen dat
men speculeert op initiatieven
van de oliemaatschappijen".
Jelticn Kraaijeveld. staatssecreta
ris die zich vooral met emancipa
tiezaken mag bezighouden,
moest zeven miljoen van haar be
groting inleveren Die hield ze
gewo.,M.i\ei J. i Kurik. I.
de staatssecretaris hoe dat moge
lijk was.
"Het is mijn verantwoordelijkheid
zorgvuldig met dat geld om te
gaan En niet omdat de tijd dringt
ineens als een malle geld uit te
gaan geven om het maar kwijt te
zijn", aldus mevrouw Kraaije
veld. Tenminste iemand in Ne
derland die vrijwillig matigt, al is
het de vraag of dat juist op dit
ANNEMIEK RUYGROK
