"We
hebb
er nog
steeds
zin in"
ZATERDAG 8 SEPTEMBER 1979
EXTRA
PAGINA 27
ROTTERDAM - "Uiter
aard, men moet het ijzer
smeden als het heet is.
Op het juiste moment
een single of een lang-
speler lanceren. Maar er
komt natuurlijk meer
voor kijken om jaren
lang aan de top te kun
nen meedraaien". Er
gens middenin het in
terview geeft George
Kooymans, de vormge
ver, zeg maar de muzi
kale smid van de "Gol
den Earring", zijn ge
heim ongevraagd prijs.
"De continuïteit, dat is
onze grote kracht. Sa
men met de drang om te
expirementeren, steeds
weer iets nieuws te
willen brengen, heeft
die er voor gezorgd dat
we na al die jaren nog
altijd succesvol zijn".
We praten met de muzikant en
kele uren voor het bijzonder
geslaagde concert in het met
duizenden laaiend enthou
siaste bezoekers gevulde
sportpaleis Ahoy. De gitarist,
die ondanks alle successen in
eigen land en tot ver daarbui
ten een "gewone jongen" is
gebleven ("Ik loop heus wel
eens met m'n hoofd in de
wolken maar ik zie ook de be
trekkelijkheid van al die roem
in, daarom doe ik maar liever
gewoon").
In zijn kleedkamer ligt Kooy
mans onderuitgezakt op een
leren bank; Hij oogt vermoeid
en zijn nek wordt ontsierd
door een flinke, nog niet ge
heel genezen, wond. De her
innering aan een foutief afge
stelde rookbom (dat schijnt er
vandaag de dag nu eenmaal
bij te horen) die hem ruim een
week eerder, tijdens een op
treden ergens in Groningen,
tegen de bühne sloeg. Een
abrupt einde van het concert
en een rit per ambulance naar
het ziekenhuis waren' de tries
te gevolgen. Kooymans is
de klap duidelijk nog niet te
boven. Vandaar zijn verzoek
om tijdens het interview geen
foto's van hem te maken.
"Weetje, ik voel me best aar
dig maar ik zie er zo vreselijk
uitgepoept uit".
Toch beschikt de 32-jarige ras-
Hagenaar kennelijk nog over
voldoende energie om een in
tensief gesprek te voeren en
luttele uren later een immen
se zaal "plat" te spelen. Onder
het wakend oog van drummer
Cesar Zuiderwij k en een meer
dan breedgeschouderde por
tier doet de sympathieke mu
zikant zijn verhaal.
Stimulans
Het begon allemaal in septem
ber 1965 met "Please Go". De
viermans formatie (toen nog
Golden Earrings) bestaande
uit bass-gitarist Rinus Gerrit
sen, solo-gitarist George
Kooymans, drummer Jaap
Eggermont en zanger Frans
Krassenburg bestormde met
deze compositie de vader
landse hitparade. Dé Earrings
verschaften zich onmiddel
lijk een plaatsje aan de top
van de Nederlandse popscene
om die tot de dag van vandaag
niet meer af te staan.
George Kooymans: "In die be
ginperiode rommelden we
maar wat aan. Spelen konden
we nauwelijks en we kenden
hooguit drie woorden Engels.
Toch lag ons geluid kennelijk
lekker in het gehoor. Een sti
mulans om door te gaan. Op
muzikaal gebied ontwikkel
den we ons bijzonder snel en
de successen kwamen van
zelf'.
In 1967 werd zanger Frans
Krassenburg ingewisseld
voor Barry Hay en twee jaar
later nam Cesar Zuiderwijk
de plaats van drummer Sieb
Warner in, die kort daarvoor
in de plaats was gekomen van
Jaap Eggermont. Kooymans:
"Met de komst van Cesar en
Barry kreeg onze muziek
meer "power". Bovendien
nam Barry door zijn afkomst
een schat aan kennis van de
Engelse taal mee. We werden
als band beslist completer en
voordat we het wisten bereik
ten we hier in Nederland een
verzadigingspunt. We hadden
het op een gegeven moment
wel bekeken hier. De motiva
tie zakte en we hebben zelfs
overwogen om er maar mee te
kappen".
Inspiratie
Deze overwegingen waren zo
serieus dat het viertal ging
werken aan een afscheid sal-
bum. Dat zou het album
"Moontan", geinspireerd op
ervaringen opgedaan tijdens
een trip door Amerika, wor
den. Het uitkomen van dit al
bum, in de zomer van 1973,
betekende evenwel de om
mekeer. Een van de zes
nummers, "Radar Love"
werd een wereldhit. Op de
Engelse en zelfs Amerikaanse
hitlijsten gooide dit meester
werk hoge ogen. Opeens was
de inspiratie weer terug.
het gevolg van onze creatieve
inslag. Dat komt ook tot ui
ting in onze optredens. Die
zijn nooit exact hetzelfde. Wij
proberen experimenterend
tot een hoogtepunt te komen.
Bij veel groepen is dat anders.
Die spelen avond aan avond
noot voor noot hetzelfde. Al
les is voorpelbaar, ook hun
platen. Wij willen dat vermij
den omdat de lol er dan snel af
Experimenteren
"Misschien is dat uit commer
cieel oogpunt niet zo slim.
Lang niet iedereen accepteert
het namelijk. De meesten
willen dat je een vast geluid
brengt. Natuurlijk bestaat er
wel zoiets als een "Earring-
sound" maar die laat vol
doende ruimte over voor ex
perimenten. Dat experimen
teren is, naast de continuïteit
die we qua bezetting hebben
weten in te bouwen, onze gro
te kracht. Maar tegelijkertijd
ook ons zwakke punt. Gaat
dat experimenteren goed dan
spelen we de sterren van de
hemel maar lukt het een keer
niet dan gaat het meteen goed
fout ook. Doordat wij elkaar
op muzikaal gebied, maar ook
daarbuiten, enorm goed aan
voelen gaat het gelukkig maar
zelden mis".
"Een geslaagd concert is voor
mij het mooiste wat er is.
Wanneer het goed gegaan is
en de "kids" waren enthou
siast dan krijgen we daar stuk
voor stuk een enorme kick
van. Dan hebben we een ge
voel...eh, een gevoel alsof we
hier in de kleedkamer ge
woon de muren opzij kunnen
duwen".
Inhouden
Regelmatig heeft de Earring
gepoogd om met een vijfde
man nog meer inhoud aan
hun muziek te geven. Eerst
werd saxofonist Bertus Bor-
gers aangetrokken. Zijn rol
bleef evenwel beperkt tot het
meespelen op enkele lang
speelplaten, zoals "Moontan"
en "To the Hilt". Bij het uit
komen van het album
"Switch" verscheen opeens
toetsenman Robert Jan Stips
(ex-Supersister) op het toneel
om na enige tijd plaats te ma
ken voor gitaarvirtuoos Eelco
Gelling (ex-Cuby and the
Blizzards). Ook Gelling werd
na korte tijd aan de dijk gezet.
Met andere woorden, voor
een vijfde muzikant is er ei
genlijk geen plaats in de
band.
Kooymans: "Met een vijfde
man moeten we ons te veel
inhouden. Opeens volgens
vaste patronen gaan spelen
wat de creativiteit niet ten
goede komt. We hebben het
geprobeerd om meer muzi
kale inhoud te krijgen maar
dat is niet gelukt. Integen
deel, onze "power" werd er
door verminderd".
Bekijken
De toekomstplannen van
Neerlands meest succesvolle
popformatie aller tijden zijn
nog tamelijk vaag. De in de
maand juli gestarte toernee
door Nederland loopt op z'n
einde. Kooymans over wat er
daarna gaat gebeuren: "Onze
laatste single, "Weekend Lo
ve", wordt binnenkort in
Amerika uitgebracht. Verder
zijn we van plan om hier in
Nederland een "losse" single
uit te brengen waarna we
gaan werken aan een nieuwe
LP die waarschijnlijk begin
volgend jaar gaat uitkomen.
Dat is de laatste LP die we
volgens ons contract moeten
maken. Daarna gaan we de
zaak maar eens bekijken.
Kijk, in principe ga je door
zolang je succes hebt, of zo
lang je vindt dat je succes
hebt. Maar je moet wel tijdig
een stapje terug doen want dit
bestaan is natuurlijk enorm
heftig. Ach, we zien wel hoe
het loopt. Voorlopig hebben
we er allemaal nog zin in".
Uitzinnig
Hetgeen overduidelijk blijkt
wanneer de vier Earring-le-
den even later boordevol dy
namiek aan hun zoveelste
succesvolle optreden begin
nen. In een moordend tempo
wordt een groot aantal wer
ken van hun meest recente
albums ("Grab it for a Se
cond" en "No Promises No
debts") ten gehore gebracht.
Afgewisseld met wat oudere
succesnummers zoals "She
Flies on Strange Wings",
"Radar Love" en "Kill me, Ce
Soir". Het publiek klimt al di
rect bij het eerste nummer
("Don't stop te Show") bo
venop de banken om daar tij
dens het gehele, bijna twee
uur durende, concert niet
meer af te komen.
Na het uitzinnige publiek met
vier toegiften volkomen te
vreden te hebben gesteld
spoeden George, Rinus, Ce-
sar en Barry, omgeven door
een horde potige lijfwachten,
richting kleedkamer. Op weg
dus om muren te gaan verzet
ten.
We stuurden zelf gemaakte
filmpjes maar die werden niet
geaccepteerd. Ze wilden dat
wij zelf naar de studio kwa
men en voor zo'n belachelijk
decor gingen staan. Nu doen
ze niet anders dan met film
pjes werken. Ook bij Hilver
sum 3 zijn ze tot inkeer geko
men. Achteraf hebben ze ons
dus gelijk gegeven".
Volgens George Kooymans
gaat het op dit moment een
stuk beter met de Nederland
se pop. "De pop heeft hier
echt een beroerde tijd achter
de rug. Voor een belangrijk
deel is dat te wijten aan de
opkomst van die drive-in dis
cotheken. Die hebben hier
een heleboel kapotgemaakt.
Beginnende bandjes kwamen
er niet meer aan te pas, men
nam liever een discotheek die
bekende muziek bracht van
gevestigde namen. Daardoor
zijn er een heleboel bandjes
naar de knoppen gegaan".
"Dat is nu anders. Er is opeens
volop actie en het wemelt
weer van de bandjes. Ook de
radioprogramma's zijn kwali
tatief een stuk beter gewor
den. Talent is er voldoende,
kijk maar naar een Herman
Brood, Massada, The Meteors
en Vitesse. Steken stuk voor
stuk ver boven de middel
maat uit. Een ongekende si
tuatie, zoveel talent. Je krijgt
nu ook een zeker competitie
element. Dat kan alleen maar
gunstig werken op de ont
wikkeling van die bandjes".
Investeren
Veertien jaar aan de top, dat
moet de muzikanten geen
windeieren hebben gelegd.
Kooymans: "Dat valt reuze
mee, of liever tegen. Natuur
lijk verdienen wij aardig maar
verreweg de meeste winst
wordt geinvesteerd. Zo heb
ben we laatst een nieuwe ge
luidsinstallatie aangeschaft,
koste ons een half miljoen. Op
zo'n moment ben je bijna fail
liet. Maar wil je op internatio
naal niveau blijven meedraai
en dan zul je regelmatig van
dergelijke inversteringen
moeten doen. En wat denk je
van die toernees. Dan neem je
al gauw dertien man perso
neel mee en die moeten alle
maal te eten, te drinken en
een salaris hebben. Dan blijft
er echt niet zo gek veel over".
Muzikaal lijkt de Earring een
voortdurende ontwikkeling
door te maken. De muziek is
nooit voorspelbaar. Elke
nieuwe langspeelplaat klinkt
weer totaal anders dan de vo
rige. Betekent dit dat de
groep haar draai niet kan vin
den? Kooymans: "Beslist
niet. We zijn gewoon voortdu
rend aan het experimenteren,
Met het succes van Radar Love
ging er voor de Earring een
geheel nieuwe wereld open.
Eerst werd de oversteek naar
Engeland gemaakt waar de
band zich terdege voorbe
reidde op een "sprong" naar
het beloofde land in de pop
wereld, Amerika. Het pleit
voor het uit Den Haag afkom
stige viertal dat zij zich in dit
land van de onbegrensde mo
gelijkheden (ook op muzikaal
gebied) staande wist te
houden.
Kooymans: "Wanneer je in
Amerika, maar ook in Enge
land komt, staan ze klaar om
je te "rippen". De bekende
zakkenvullers die zogenaamd
het beste met je voor hebben.
Als je even niet uitkijkt slach
ten ze je. Wij hadden gelukkig
de mazzel dat we de juiste
mensen bij ons hadden die
alles voor ons regelden.
Daardoor, en natuurlijk ook
door ons eigen inzicht, heb
ben we het weten te redden".
Achterstand
Kooymans vervolgt: "Toen we
voor het eerst in Amerika
kwamen wisten we niet wat
ons overkwam. We hebben
eerst een tijdje om ons heen
staan kijken want zoiets had
den we niet voor mogelijk ge
houden. Overal steengoeie
muziek op de radio, in welke
uithoek je ook kwam. Overal
mensen met enorm veel ver
stand van muziek en alles wat
daarbij hoort. We hebben
daar waanzinnig veel geleerd.
Niet alleen op muzikaal ge
bied maar ook onze "act" is er
sterk verbeterd".
Drie keer is de Earring voor een
langdurige toernee terugge
keerd naar Amerika. "Toen
we voor het eerst in Amerika
kwamen hadden we een
enorme achterstand op de
topformaties daar. Die ach
terstand hebben we groten
deels weg kunnen werken
door keihard te werken. We
hebben ons daar werkelijk
helemaal scheel gespeeld.
Het was zo erg dat we soms
niet meer wisten waar we za
ten. Soms zaten we vier keer
per dag in een vliegtuig".
Tijdens deze vermoeiende pio-
nierstochten werden redelij
ke successen geoogst maar
toch is de Golden Earring niet
echt doorgebroken in het
land van "Wolfman-Jack"
(de Amerikaanse "Joost den
Draaier"). Kooymans, na enig
peinswerk: "We hebben met
alle grote bands opgetreden.
The Who, Led Zeppelin,
Doobie Brothers en ga zo
maar door. We hebben zelfs in
Cleveland voor 20.000 man
gespeeld. We zijn overal ge
weest en iedereen in de States
George Kooymans in een fraai standje tijdens het uitermate geslaagde concert vorige week vrijdag in
Ahoy: "Wij komen experimenterend tot een hoogtepunt"
heeft wel eens van de Earring
gehoord. Ik bedoel maar, wat
heet doorbreken".
Kapsones
Hun in Amerika opgedane er
varingen hebben George, Ce-
sar, Barry en Rinus in Neder
land willen overbrengen. Dat
is hen, vooral in het begin,
bepaald niet door iedereen in
dank afgenomen. "Wij wer
den niet begrepen", meent
George Kooymans. "Ze ver
weten ons dat we in Amerika
kapsones hadden gekregen.
Waarom? Omdat we kritiek
hadden op de Nederlandse
radio en niet meer in dat lulli
ge Top-Pop wilden optreden.
Tekst:
Jaap Visser
Foto's:
Bert Rietmulder
Barry Hay
George Kooymans en drummer
Cesar Zuiderwijk in een muzikaal
onderonsje.
