De Filippijnen-een gespleten land
„Meer vliegeT'dai naren"
publiek
Wij hoeven niet
mooi te zingen
Er komt langzaam verandering in de traditionele berusting
DONDERDAG 7 JUNI 1979
door
Sjak
Jansen
Elke ochtend, steevast om tien uur, ga ik de stad en
regio in, op zoek naar mensen en dingen voor deze
rubriek. Tips en wensen voor "Publiek", kunt u tot klok
slag tien aan mij kwijt, tel. 071-144941, toestel 215.
Schriftelijke reacties zijn ook zeer welkom.
Op dit moment zal Cees Voordouw met auto en
speedboot vast en zeker op weg zijn naar Zeebrugge
om de avondboot naar Engeland te kunnen halen.
Dit weekeinde reeds neemt de 26-jarige Warmonder
in Bristol deel aan de wereldkampioenschappen
speed bootracing.
En dan te bedenken dat Voor-
douw nog geen week geleden
tijdens de Grand Prix van
Brussel met zijn 'vederlichte'
vaartuig de lucht in vloog. ,,Ik
zal wel te hard zijn gegaan" is
het simpele excuus dat de
Warmondse ovenbouwer
voor dat onfortuinlijke avon
tuur in huis heeft. „Ik zat ach
ter twee Engelsen aan, voer
zo'n 100 kilometer per uur en
tjatoen ging ik de lucht
In dezelfde nonchalante toon
aard daarop voortbordurend:
„Ik kwam met de punt in het
water terecht en dook zo naar
beneden. Duikers hebben de
boot weer op het droge ge
bracht. Het dek was door
midden gescheurd. Het zal
dus wel met een enorme vaart
zijn gegaan. Het is meer vlie
gen dan varen, ja verdomd als
het niet waar is."
Veelbelovend
Zelf wist de Warmonder er zon
der kleerscheuren vanaf te
komen. En dat was volgens
hem te danken aan zijn
zwemvest en helm: twee kle
dingstukken die men in de
bepaald niet ongevaarlijke
speed bootracery verplicht is
te dragen.
Ofschoon Cees momenteel
door een lichte verkoudheid
wordt geplaagd, ziet hij de
drie 'heats', die hij dit week
einde in de Oostengelse bad
plaats zal moeten afleggen,
met vertrouwen tegemoet.
Kennelijk berust dat zelfver
trouwen niet op luchtkaste
len. Voordouw (wederom
achteloos): „Koud een jaar
beoefen ik deze tak van sport.
En ach, vorig jaar werd ik
meteen derde bij de Neder
landse kampioenschappen.
Dus waarom WÊÈÊÊÊÊ
Bristol niet laten inschrijven,
dacht ik. De Nederlandse
bond keurde het goed."
Een veelbelovende start dus
voor de Warmonder. Deson
danks denkt hij nog dit jaar
een punt achter de speed-
bootracerij te zullen zetten.
Hij bekent ruiterlijk dat de
sport hem een beetje te duur
begint te worden. „Het on
derhoud, de benzine etcetera,
slokken zoveel geld op, dat
het nog amper valt op te
brengen. Kijk, een eerste prijs
in een wedstrijd, vergoedt
veel. Maar om daarop telkens
te gokken....?"
Over de kop
„Een jaar geleden heb ik deze
boot voor 15.000 gulden ge
kocht. Hij is uiterst fijn ge
bouwd, weegt nog geen 85
kilo. Jaah, je gaat, voor je er
erg in hebt, met dat ding over
de kop. Als je iets te hard ofte
scherp om de boei vaart, kap
seis je zonder meer. Dat
merkte ik wel weer in Brus
sel."
„Het kan ook zo ontiegelijk
hard gaan. Als je even een te
harde ruk aan het roer geeft,
klapje bekant al tegen de wal
aan. In Bristol is op en top
voorzichtigheid geboden,
daar schijnen hoge kaden te
Voordouw mag die hoge kaden
tijdens de 'heats' dan niet uit
het oog verliezen, niettemin
Hikt het aannemelijk dat de
Warmonder er geen risico
minder om zal nemen. En dat
vooral gezien zijn zesjarige
carrière als motorcoureur.
Kick
Op een machine van 500 cc
heeft hij aan menige wegrace
in binnen-en buitenland
deelgenomen. „M'n vrouw
vond het te gevaarlijk Wor
den, dus ben ik maar op de
speedboot overgestapt. In
wezen geven die races een
zelfde kick. Zo ver mogelijk
dat pedaal intrappen en dan
maar proberen je boot recht te
houden."
Zijn motivatie om zich tel
kenmale weer aan dergelijke
gevaren bloot (e stellen is
tamelijk voor de hand lig
gend. „Ik ben een sensatie
mannetje", aldus een gnui
vende Cees Overdouw.
..Wij gaan er vanuit zo enthou
siast mogelijk te zingen. Het
hoeft niet mooi te zijn. Wij
verlangen niet van het
publiek dat men ademloos
naar ons gaat luisteren."
Ziedaar zo maar enkele kreten
opgelepeld uit de mond van
Jan van Beijeren Bergen He
negouwen, de dirigent van
jongerenkoor 'The Lord's
Folks'. Dit koor. dat vrijwel
wekelijks in de Herensingel
kerk valt te beluisteren, viert
zondagmiddag met een open
huis zijn tienjarig bestaan.
..Op welke manier houd je je
koor jong? Dat is al tien jaar
ons grote probleem", ver
klaart Jan van Beijeren. Tien
jaar geleden sproot dit koor
voort uit een groepje van ne
gen zingende en spelende
jongerep. Het eerste lustrum
werd gevierd met 95 koorle
den en anno 1979 bestaat het
koor uit om en naby de 55 le
den.
De nieuwbakken dirigent (vo
rig jaar volgde hij de naar
Brabant vertrekkende heer
Vlasveld op, die negen jaar als
'tijdelijk' dirigent het koor
met raad en daad had bijge
staan) wijt die terugval aan
het verminderde kerkbezoek.
„Tegenwoordig wordt een
knaap vierkant in zijn gezicht
uitgelachen, wanneer hij te
genover zijn vrienden ver
klaart dat hij op een koor zit.
Vandaar ook dat ons koor
Teamgeest
De voortreffelijke teamgeest
heeft 'The Lord's Folks' al die
tijd op de been gehouden. De
26-jarige Rijswijker: „Het
gekke is ook dat de leidingge
vende functies binnen het
koor wor'den vervuld door
mensen die reeds jarenlang
lid zijn. En dat gaat uitste
kend."
Als voorbeeld draagt Van Beije
ren zichzelf aan. Toen Vlas
veld zijn vertrek aankondig
de, bleek met geen enkele ge
schoolde dirigent overeen
stemming te bereiken over de
te bewandelen koers. „Men
wilde ons koor 'mooi' maken.
En dat is nu juist iets, waar
van wij niets moeten hebben.
Wij willen de mensen laten
meezingen. Daarom plaatsen
we onze teksten zoveel mo
gelijk in deze tijd. We maken
dus eigen teksten op be
staande melodieën."
Gezelligheid
Elke vrijdagavond worden,
volgens Van Beijeren, in het
eigen zaaltje achter de kerk
de kelen flink losgegooid.
Toch staat gezelligheid tij
dens die wekelijkse repetitie
voorop.
Met pastoor De Ridder als stu
wende kracht heeft het koor
meerdere malen het voor
beeld mogen zijn voor nieuw
op te richten jongerenkoren
(het Petra Jeugdkoor bij
voorbeeld). „Dat was in de
tijd dat de beatmissen popu
lair werden."
Twee jaar geleden heeft het vier
man tellende combo van de
jubilerende zanggroep een
andere bezetting gekregen.
Van Beijeren: „De combole
den liepen al tegen de dertig,
tja....waar blijf je dan als jon
gerenkoor. Daarom geldt hier
als regel dat wanneer de kloof
te groot wordt, de ouderen
hoe dan ook hun biezen moe
ten pakken!"
MANILLA - Het gedeelte van het
Laguna de Bay-meer waar vrij
gevist kan worden, wordt steeds
kleiner. Mensen met geld kunnen
van de omliggende gemeenten
pachtrechten verkrijgen voor
delen van het meer. Met grote
netten wordt zo'n gebied dan af
geschermd. Maar de dorpsvis-
Door
Bas de Gaay Fortman
sers, die zijn aangewezen op het
vrije viswater, maken zich er niet
druk over. „Vandaag is het hun
dag", zeggen ze, „straks is God
weer voor ons".
Met 'straks' wordt bedoeld de tijd
van de wervelwinden en de stor
men. Vroeger werden die na
tuurverschijnselen door de vis
sers gevreesd. Nu zijn ze er blij
mee, want dan ontstaan er grote
vloedgolven die de vis van tussen
de netten in het vrije water werpt.
Dan is God weer voor de gewone
dorpsvissers!
De gelaten houding van de vissers
tegenover de wijze waarop de rij
ken hen hun brood oiiukiiich, is
typerend. De grote massa in dit
land ziet rijkdom en armoede nog
als een natuurlijke zaak. Zo is het
nu eenmaal; een mens moet zich
schikken in zijn lot.
Toch komt er heel geleidelijk enige
verandering in die traditionele
berusting. De vissers hebben niet
alleen te lijden van de netten van
de rijke pachters, maar ook van
de opkomende industrie. Rond
om het meer verrijst de ene fa
briek na de andere. De waterver
ontreiniging is dodelijk voor de
visstand. Hier kan de natuur het
onheil niet meer corrigeren; de
vissers moeten zelf in actie ko
men. Gezamenlijk komen ze nu
op voor hun belangen.
VERZET
Sociale onrust is er al lang onder de
suikerrietsnijders van het eiland
Negros, onder de boeren en vis
sers van Samar, in de armste de
len van het grote eiland Luzon
(3,5 keer Nederland) en vooral op
het zuidelijk eiland Mindanao.
Op Mindanao is het door moslims
georganiseerde gewelddadig
verzet het sterkst Tegelijk is daar
ook de onderdrukking door le
ger, politie en veiligheidsdienst
het grootst. De „Werkgroep voor
Politieke Gevangenen", waar
vooral de oversten van de ver
schillende religieuze ordes achter
staan, komt dagelijks met nieuwe
feiten over willekeurige aanhou
dingen zonder arrestatiebevel,
martelingen, verdwijningen en
gevallen van langdurige opslui
ting zonder dat enige aanklacht
werd ingediend.
Wat vooral opvalt, is de gespleten
heid van dit land. Op eigenlijk elk
terrein stuit je op twee volstrekt
verschillende werelden. Er is de
glamour-wereld van president
Marcos en zijn vrouw, van het
conferentiecentrum van 300
miljoen gulden, van de stralende
gastheer van de Unctad-confe-
rentie, van de prachtige boule
vards en de vijf-sterrenhotels
(gebouwd met drieën half mil
joen gulden ontwikkelings
geld).
Tegelijk is er de wereld van boeren
en vissers die moeten knokken
om hun bestaan, van intimidatie
en geweld onder de sinds 1972
bestaande staat van beleg, waar
bij mensen kunnen worden op
gepakt en vastgehouden zonder
dat er een aanklacht tegen hen
wordt ingediend, de wereld van
Tondo en de andere krottenwij
ken in Manilla, een stad van 8
miljoen inwoners waarvan er 5
miljoen onder de armoedegrens
leven. Er is het ontwikkelings
land Filippijnen dat al voor de
korte termijn een internationale
lening moet afsluiten van 200
miljoen gulden. Daarnaast is er
de opkomende wereldnatie Fi
lippijnen, die met 50 miljoen gul
den een van de hoogste financiële
bijdragen aan het grondstoffen-
fonds van de Unctad heeft gele
verd.
NAVELS
De gespletenheid is er zelfs in de
cultuur. Een_ onlangs gepubli
ceerde roman heet „De vrouw
met de twee navels". Het gaat
over de Filippina. Zij heeft naast
haar Filippijnse navel ook een lit
teken van een Amerikaanse voe
dingsbron. In elke Jeepney, de
tot publiek vervoermiddel om
gebouwde Jeep, waarmee zich
vooral in de stad de meeste men
sen verplaatsen, hangen twee
prentjes: een portret van een hei
lige en een sexy foto van een film
ster. Het een symboliseert 350
jaar katholieke opvoeding onder
de Spanjaarden, het ander 50 jaar
Hollywood met de Amerika-
De Zuideuropese, Spaanse cultuur
is geheel in de traditionele ge
meenschap ingebed. Maar de
Amerikaanse cultuur pakt het
individu. In dit land met zijn 47
miljoen inwoners worden weke
lijks 5 miljoen stripverhalen ver
slonden; er zijn 250 radiostations
met voortdurende commerciële
onderbrekingen, terwijl op vijf
kanalen kleurentelevisie wordt
geboden van de bekende Ameri
kaanse soort (een „happy day" is
een „pepsi day"). Zelfs in de krot
tenwijken zie je de televisie-an
tennes uit de stulpen omhoogrij-
Overspoeld door het op het indivi
du gerichte materialisme van de
commercie, verliezen velen het
zicht op hun werkelijke behoef
ten. In Manilla, zo bleek uit een
recent onderzoek, kijken kinde
ren gemiddeld 30 uur per week
televisie. Al die tijd leven ze in
een schijnwereld van consump
tie, supergeweld, glamour en
pop. Maar zodra ze hun blik van
het toestel afwenden, zitten ze
weer in de armoede en de sme
righeid. Over de invloed die dit
heeft op de persoonlijkheids
vorming. kunnen we niet somber
genoeg zijn.
TWEE KERKEN
Er zijn in feite ook twee katholieke
kerken. Er is de kerk van kardi
naal Rosales, de vertrouweling
van mevrouw Imelda Marcos. Dit
is de kerk van de gevestigde bur
gerij, die het leven van de rijken
een religieuze versiering geeft.
Maar gelukkig is er ook de kerk
van zuster Mariani Dimaranan,
die de Werkgroep voor Politieke
Gevangenen leidt. Dat is de kerk
van de religieuze oversten, ver
scheidene bisschoppen, vele
nonnen en paters die zich inzet
ten voor de armen en de ontrech
ten, de kerk van pater Zuchelli
met zijn ambachtsschool voor de
jongens van Tondo en van zo vele
andere missionarissen die de
mensen helpen zichzelf te ont
wikkelen.
Naast het intellectuele verzet, dat
geconcentreerd is rondom de
universiteit van de Filippijnen in
Quezon City vormt de kerk de
enige echte oppositie tegen het
bewind van het echtpaar Marcos.
Voor de woorden van protest uit
deze hoek is het bewind bepaald
niet ongevoelig. Maar het is sterk
de vraag of de centrale regering
wel echt een greep heeft op wat er
in de verafgelegen gebieden op
de verschillende eilanden ge
beurt.
Een kort geleden ondernomen in
spectietour van minister van de
fensie Enrile naar het eiland Sa-
mar bracht vele misstanden en
leugens van de plaatselijke auto
riteiten aan het licht. Daarmee
worden de berichten bevestigd
van de Werkgroep voor Politieke
Gevangenen 'dat plaatselijke
commandanten voortdurend
mensen die ze hebben opgepakt
buiten de wettelijke procedures
weten te houden.
Ook op sociaal-economisch gebied
staat de regering ver van de basis.
Als gouverneur van Manilla is
mevrouw Marcos een hervesti
gingsproject begonnen voor
krotbewoners. Maar het zijn open
huisjes geworden, zonder enige
privacy, zodat niemand er in wil
wonen. Tussen de regering en de
mensen in de krottenwijken ont
breekt een gesprekbasis zoals de
paters en zusters die wel met de
armen hebben.
De vissers rondom Laguna de Bay
denken niet langer dat rijkdom
en armoede, ongecontroleerde
macht en onrecht onderdelen
vormen van een door God gewil
de natuurlijke orde. Geïnspireerd
door de kerk van de basis begin
nen zij zich te organiseren en
coöperaties te vormen. Ze nemen
hun lot in eigen hand. In die ont
wikkeling ligt de hoop voor dit
gespleten land.
Iedereen in ons land heeft bij zijn
adres een postcode gekregen.
Ook de bewoners van de School
straat in Voorschoten. De post
code hoort by bepaalde straten of
stukken straat. Nummer zus-tot-
zoveel hebben code dit, nummers
hier-tot-daar hebben code dat. Er
bestaat ook een postcodeboek,
dat iedereen op de postkantoren
voor niets kan krijgen, en daarin
kun je dan aan de hand van
straatnamen en huisnummers de
postcodes opzoeken van mensen
aan wie je wil schrijven.
De PTT wekt voortdurend op tot
gebruik van de code, via prijsvra
gen, spelletjes, televisiepro
gramma's, advertenties en aan
plakbiljetten. „Postcode, gebruik
hem goed", is de nationale post-
leuze.
Op een dag, na de codering van de
adressen in ons land, besluit de
gemeente Voorschoten wegens
een herindeling de huisnummers
in de Schoolstraat te veranderen.
Dat levert hele verschillen op
Nummer 38 wordt bijvoorbeeld
142. Dit scheelt zoveel, dat het
adres (straatnaam en huisnum
mer) van een andere postcode
het postcode-
boek onder een andere code
blijkt te vallen.
Gewoon de oude
Men heeft in de gaten dat dit een
hele verwarring kan gaan geven,
want de huisnummers zijn nu wel
verhuisd, maar de huizen zelf
staan nog op hun oude plaats. De
plaatselijke bladen en het post
kantoor geven daarom het ad
vies: stoor u niet aan het code
boek. maar blijf gewoon de oude
code gebruiken.
Zo is het kwade bijverschijnsel
enigszins ingedamd, maar wel
van slechts een kant. Dat blijkt
alras. De Postcheque- en Giro
dienst begint zijn klanten aan de
Voorschotsense Schoolstraat
toch met andere postcodenumers
aan te spreken. Namelijk wèl de
codenummers die in het grote
boek overeenkomen met de
Door
G. Bakker
nieuwe huisnummers. De me
neer van Schoolstraat 38. die is
opgenummerd naar 142, en die
volgens de adviezen zijn oude
code 2251 BK moest handhaven,
ziet op zijn giroafschrijvingen in
eens een code 2252 JB staan.
Omdat hij een winkel heeft en
dus ook zakelijke corresponden
tie, wil hij maar liever geen mis
verstanden over zijn juiste posta-
Hardnekkige fout
Hij schrijft aan de Girodienst dat er
een fout is gemaakt, en hij bestelt
meteen nieuwe girokaarten met
zijn oude postcode 2251 BK. Die
krijgt hij, dus dat euvel lijkt ver
holpen. Maar als hij de volgende
keei nieuwe Kaarten ontvangt,
staat daar wéér die andere post
code 2252 JB op En ook op zijn
dagafschriften blijft hij hardnek
kig de foute code houden.
Bij hernieuwde navraag verneemt
hij dat de Girodienst hem alleen
maar kan helpen als hij bij elke
bestelling van overschrijvings
boekjes of betaalkaarten apart
verzoekt om de oude postcode
erop te zetten.
Die meneer verzucht tegenover
ons: „Hoe zit dat nou, werkt de
PTT nou anders als Postgiro dan
als Postdienst? Meer bewoners in
mijn straat kampen mei dit euvel.
Hoe lang blij ft zoiets doorwer
ken?"
Zo komt dat
ingewikkeld schijnbaar eenvoudi
ge dingen kunnen zijn onder het
bewind van de tegenwoordige
computeradministraties, blijkt
uit het antwoord dat wij op vra
gen over deze kwestie van de PTT
krijgen: „Grote woonplaatsen
zi jn in overleg met de gemeenten
onderverdeeld in wijken. De
adressen in één (lange) straat
kunnen in twee of meer wijken
vallen. De scheiding van de wij
ken wordt door de PTT in een au
tomatisch computerbestand
aangegeven met huisnummers.
In het geval Voorschoten School
straat lag die grens bij nummer 58
voor wijk (225)1 en wijk (225)2.
Om de wijkindeling na de ver
nummering van de huizen niet te
wijzigen, was een ingreep nodig
die slechts bij uitzondering voor
komt, namelijk een bestaand
De PTT vervolgt: „Hiermee be
stond het probleem dat het com
puterbestand waarin de series
huisnummers met bijbehorende
postcodes zijn opgenomen - en
dat de Postgiro als hulpbestand
gebruikt voor het aanbrengen
van de postcode op bijvoorbeeld
de dagafschriften - moest wor
den aangepast. Deze aanpassing
kan niet met behulp van het
standaardprogramma worden
uitgevoerd. Er moest een speciale
procedure worden gevolgd die
uit meer fasen bestaat en daar
door mëer maanden in beslag
neemt. Momenteel verkeert de
aanpassing in de laatste fase".
Aldus het relaas van dè PTT.
U ziet het. een vriendelijke brief.
Drieëneenhalve maand nadat de
Girodienst de verkeerde code
begon te gebruiken is het euvel
bijna hersteld. Ze doen heus wel
hun best bij de PTT. maar zal het
nog ooit weer zo makkelijk wor
den als voor de postcode?
