„We hebben het altijd
heel gezellig gehad"
Op theevisite bij de Libanese bevolking
Opnamen in hoofdstad
voor Franse komedie
UI/MM
publiek
Leerlingen Johannes
Postschool met
„Koning Ikke-Ikke"
naar De Efteling
PAGINA 4
VRIJDAG 18 MEI 1979 VI
Elke ochtend, steevast om tien uur, ga ik de stad en
regio in, op zoek naar mensen en dingen voor deze
rubriek. Tips en wensen voor "Publiek", kunt u tot klok
slag tien aan mij kwijt, tel. 071-144941, toestel 215.
Schriftelijke reacties zijn ook zeer welkom.
Het huishouden doen voor een pastoor
is heel iets anders, zegt mevrouw Evels
De leerlingen van de Hazerswoudse school die "Koning Ikke-Ikke de Eerste" tot leven zullen
brengen
'Jij bent toch zeker ook gelijk? Of
hoe koning Ikke-Ikke de Eer
ste tot inkeer kwam'. Zo luidt
de titel van een mini-musical
die twintig leerlingen van de
vijfde en zesde klassen van de
Johannes Postschool in Ha-
zerswoude-Dorp morgen in
De Efteling opvoeren.
Dit tijdens een door Unicef-Ne-
derland, in het raam van het
Jaar van het Kind, georgani
seerde manifestatie in het
Kaatsheuvelse sprookjes-
park. Temidden van holle
bolle Gijs, Sneeuwwitje en de
wolf en de zeven geitjes zullen
dertig groepen van tien tot
twintig kinderen hun inter
pretatie uitbeelden van. de
tien rechten van het kind. Dat
in de vorm van bijvoorbeeld
een toneelstuk, tekeningen of
een poppenkast.
De Hazerswoudse protestants-
christelijke basisschool koos
het eerste recht: het recht van
gelijkheid, zonder onder
scheid van ras, geloof of na
tionaliteit. Rondom dat the
ma hebben Remco van den
Hove en Rich Lindhout, on
derwijzers van de Johannes
Postschool, een verhaal met
liedjes geschreven. Hun colle
ga Ben van Leeuwen speelt
daarbij gitaar.
De mini-musical vertelt het
verhaaltje van koning Ikke-
Ikke de Eerste, die voor de
kinderen uit het bos een feest
geeft. Iedereen is welkom en
moet zo mooi mogelijk gekleed
zijn. Fraai uitgedost gaan de
kinderen naar het feest, maar
de heraut stuurt hen stuk voor
stuk terug: de kleren zijn voor
de koning niet mooi genoeg.
Wanneer er niemand over
blijft, komt de koning tot in
keer. Hij beseft dat hij ieder
kind in zijn eigen waarde
moet laten en ziet in dat alle
kinderen gelijk zijn.
Na twee weken van ijverig in
studeren zullen de scholieren
van de Johannes Postschool
en de andere groepen morgen
van elf tot vier uur laten zien
hoe zij over hun eigen rechten
denken.
Als de fotograaf voorrijdt en het
haar duidelijk wordt dat ze dra
naar 'het vogeltje' moet kijken,
is mevrouw E. Evels even van
haar a propos. Al mompelend
dat ze in dat geval toch maar
even een andere jurk zal aan
trekken, zet ze pardoes haar
kopje koffie op de ronde tafel en
begeeft ze zich naar boven.
Amper een paar tellen later
staat ze er weer. „Nog even",
zegt ze. Ze haalt uit de kast de
pro ecclesia, die ze vorige week
ter ere van haar 45-jarig jubi
leum als huishoudster van de
geestelijkheid heeft gekregen,
en speldt die vol trots op. Dan is
ze zover, het kiekje kan ge
maakt worden.
Een gezellige 'tante', die me
vrouw Evels uit Oude Wetering.
Ze ratelt aan één stuk door en
legt de klemtoon vooral op de
tientallen data, die ze feilloos uit
haar geheugen weet op te diep
en. Je kunt er geen woord tus
sen krijgen. Met haar smeuïge
tongval vertelt ze het ene ver
haal na het andere. Toch komt
er één zinnetje steeds in terug:
„Zet dat maar niet in de krant,
want stel
Hele eer
Voor haar 76 jaren is ze een
kwieke vrouw. Geboren en op
gegroeid in Duitsland, bracht ze
haar eerste Nederlandse jaren
door in Voorburg. Nadat ze kor
te tijd bij een slager en een ban
ketbakker had gewerkt, werd ze
in 1933 in de Haagse voorstad
huishoudster van pastoor Möl-
ler. „En dat was wat in die tijd
hoor. Huishoudster worden van
een pastoor was niet voor ieder
een weggelegd. Nee, het was
een hele eer als je bij de geeste-
Mevrouw Evels is trots op haar
lijkheid mocht dienen. Tja, in
feite ben je de huisvrouw van de
pastoor".
Na vijf jaar veranderde ze van
werkkring. Ze besloot de huis
houding te gaan doen bij dc veel
jongere pastoor Ouwendijk. Bij
hem heeft ze, tot zijn overlijden
vorig jaar op 84-jarige leeftijd,
uselijke onderscheiding.
40 jaar gediend. Nu vindt ze het
welletjes.
„Toen ik bij pastoor Ouwendijk
kwam, was hij pastoor in
Zwijndrecht. Daarna zijn we
naar Boskoop gegaan, vervol
gens Vlissingen en in 1955 naar
Rijpwetering. Daar is de pas
toor tot 1968 gebleven. Toen
was het voor hem tijd om te
gaan rusten en heeft hij dit
huisje gekocht.
Vol ontzag vertelt mevrouw
Evels dat hij sindsdien elke
ochtend aan tafel een mis hield.
„Dan legde ik er een wit laken
op, een vaas bloemen en de
kelk. Toen de pastoor nog fit
was, hield hij 's ochtends de mis
op deze hoge kast. Dat was zijn
'altaar'. Ja, we hebben het altijd
gezellig gehad met z'n tweetjes.
Wat mij betreft mag hij terug
komen".
„Als er boodschappen gedaan
moesten worden, stapten we in
zijn Dafje, zodat ik niet hoefde
te sjouwen. En 's zomers gingen
we altijd naar mijn familie in
Duitsland. We trokken altijd
met mekaar op".
Geen zorgen
Ze kijkt met veel voldoening te
rug op het afgelopen weekein
de, toen pastoor Lemmens, en
kele oud-pastoors en huis
houdsters uit de omliggende
dorpen haar de pauselijke on
derscheiding kwamen brengen.
„Ja", peinst ze, „huishoudsters
zijn schaars tegenwoordig. Ik
weet niet....het huishouden
doen bij een pastoor is natuur
lijk heel anders. Veel gezelliger.
De pastoor heeft geen zorgen
hè".
Ze kan niet anders zeggen dan
dat ze een hele goeie tijd heeft
gehad. „Ik heb het altijd mira
kels naar mijn zin gehad. Als ik
het over mocht doen, dan graag
precies zo, hoor"! Een cliché
matige uitdrukking, dat laatste.
Toch....op de manier waarop
mevrouw Evels het zegt, klinkt
het héél anders. Raar is dat....
Door
Cor Schoneveld
vanuit Libanon
AMSTERDAM (GPD)-Voor twee weken is hij neerge
streken in Amsterdam: Yves Robert, de Franse ko
mediefilmmaker. Werkend aan zijn nieuwste speel
film „Courage fuvons", met in de hoofdrollen Ro
bert's vaste acteur .Jean Rochefort en gaste Catherine
Deneuve. Op een korte persconferentie, er moest nog
gefilmd worden, liep Robert breed gebarend te filo
soferen over wat „leuk" nu eigenlijk is. Vertelde erg
weinig over zijn nieuwste film, die zich voor een
klein deel in Amsterdam zal gaan afspelen. Robert
was in 1976 voor het eerst in Amsterdam en vond de
stad zo fascinerend dat hij besloot een deel van een
film hier te gaan opnemen. De rest van de opnamen,
in totaal zo'n week of negen, wordt in Parijs ge
maakt.
Het is voor het eerst dat Robert buiten Frankrijk aan
het filmen is. De regisseur, producent en scenario
schrijver wilde weinig kwijt over de inhoud van zyn
nieuweling. Jean Rochefort speelt in deze komedie
een apotheker die, aangetrokken door het imago van
Amsterdam, de stad schijnt voor veel Fransen het
toppunt van „vrijheid" te zijn, zich in de armen stort
van madame Deneuve. Zij speelt de rpl van een niet
al te brave jazz-zangeres, die optreedt in een cabaret
in de Amsterdamse haven.
Voor Rochefort is het al de zesde Robert-film, waarin
hij een belanrijke rol speelt. Courage Fuyons zal na
de twee weken Amsterdam verder worden afge
werkt in Parijs, waar de film eind oktober in premie-
re zal gaan. Kort na die première zal de film in ons
land te zien zijn. Er werken geen Nederlandse spelers
mee bij de Amsterdamse opnamen voor de film. De
rolverdeling is zeer beperkt en draait, voor wat de
opnamen in Nederland betreft, alleen rond het duo
Rochefort-Deneuve.
begin was ik dan ook altijd
bang om te veel te eten zodat
er niets voor de vrouwen over
zou zijn, maar er wordt blijk
baar wel rekening mee ge
houden, want er is altijd ge
noeg voor iedereen.
Helaas is er deze week een on
geluk gebeurd waarbij een
korporaal om het leven is ge
komen. Dat kwam bij ieder
een ontzettend hard aan,
vooral omdat het door een
stom ongeluk kwam. Tijdens
de twee minuten stilte op 4 mei
werd de korporaal door ie
dereen van het bataljon her
dacht.
Door zulke gebeurtenissen word
je wel weer met je neus op het
feit gedrukt dat je hier in Li
banon bent en dat zo'n onge
luk voor hetzelfde geld jou had
kunnen overkomen. We zullen
maar hopen dat zulke dingen
niet meer gebeuren.
Van de week zijn er ook drie Ne
derlanders gegijzeld door
Falangisten. Dat was voor
namelijk omdat de Falangis
ten geld van de VN wilden
hebben voor de familie van
die Falangist die toen in Na-
qoura was doodgeschoten. Ik
heb een van die soldaten ge
sproken en die zei dat ze rede
lijk behandeld waren. Het
enige angstige was dat een
broertje van die overleden
Falangist nogal vaak bij hen
in de buurt met een wapen zat
te spelen en daarbij helemaal
niet vrolijk keek. Na ongeveer
vijftien uur zijn de jongens
weer vrijgelaten maar hun
spullen zijn ze bijna allemaal
kwijt. Ook hun persoonlijk
wapen en het is maar de
vraag of ze dat terugkrijgen.
Wij hebben in ons kamp van de
week een generator gekregen.
Dat is een hele luxe want nu
hebben we altijd stroom en
zijn we niet meer afhankelijk
van de stroomvoorziening uit
Tyrus. Die was namelijk de
helft van de tijd afgesloten
omdat Tyrus nogal eens
wordt beschoten. Ook is ons
een ijskast beloofd, dat zou
helemaal te gek zijn. Een koud
biertje, ik weet helemaal niet
meer hoe dat smaakt. Voorlo
pig gaat alles nu dus weer zijn
gangetje. We brengen alle
maal onze tijd door met lezen
en brieven schrijven en weer
uitkijken naar de volgende
post. Sommige jongens zijn de
dagen al aan het aftellen dat
ze met verlof naar Nederland
gaan.
Alles is hier in Libanon nog
steeds redelijk rustig, dus
hebben we ook weer wat tijd
om af en toe eens bij de gewone
burger op bezoek te gaan. Dat
doen we dan ook want je
wordt ontzettend vaak uitge
nodigd door die mensen en als
je bijvoorbeeld eens iemand
hebt beloofd dat je 's avonds
langs zult komen en je bent
opeens verhinderd, dan ko
men ze de volgende dag ver
ontwaardigd vragen waar je
gebleven bent en je moet dan
bijna zweren dat je die dag
wél langs zult komen.
Ik dacht altijd dat de Engelsen
veel thee dronken maar hier
kunnen ze er ook wat van
hoor. Met bijna elke gelegen
heid wordt hier wel thee ge
dronken, van 's ochtends
vroeg tot 's avonds laat.
De huizen waarin de mensen
hier wonen zijn erg simpel
van bouw. Meestal een vier
kant betonnen gebouwtje met
alleen een begane grond en
soms een dakterrasje. In de
woonkamer staat meestal een
oude bank en aan de wand
hangen bijna overal wel foto's
van zonen of familieleden die
overleden zijn. Vaak zijn die
gesneuveld tijdens beschie
tingen of ze hebben vroeger in
het Libanese leger gevochten.
De mensen beginnen dan ook al
tijd wel verhalen over de ge
sneuvelden te vertellen. Het
blijkt dan wel dat ze zo lang
zamerhand stevig balen van
die oorlogjes hier en daarom
zijn ze ook ontzettend blij dat
wij hier zijn want sinds de VN
hier is, is het in dit gebied veel
rustiger dan vroeger.
Bijna zou ik nog het belangrijk
ste meubelstuk vergetenWant
ja hoor, ook hier staat de tele
visie, meestal nog levensgroot
ook 's Avonds zit men ook hier
met de gehele familie rond het
toestel geschaard en ook hier
bekijkt men de avonturen van
Steve Austin. Ook Rawhide
heb ik hier weer een keertje
kunnen zien.
Het theedrinken gebeurt hier
meestal met mannen onder el
kaar. De vrouwen kijken toe
en drinken zelf zelden mee. Als
je eenmaal een bakje thee op
hebt moet je niet proberen om
al weer op te stappen want je
moet en zal ook. een tweede
drinken. Eerder kom je het
huis niet uit want anders
denken ze dat ze niet gastvrij
genoeg zijn.
Soms moet je ook blijven eten.
Wat je dan eet weet ik echt
niet, wantje ziet de vreemdste
dingen op tafel komen en er is
altijd een ruime keuze. Ook
bij het eten kijken de vrouwen
eerst toe hoe de heren zich te
goed doen aan al die lekker
nijen en de dames komen niet
eerder aan bod dan dat de he
ren zijn uitgegeten. De restjes
zijn voor de vrouwen. In het
