„Duivekit tegen vandalisme is niets nieuws
Amsterdamse vei
Amsterdamse verkeerschaos geeft grote problemen
Nike van Samothrake:
een zegevierende godin
LEIDENAAR OVER PLAN VAN GEMEENTE OEGSTGEEST:
Zestig-jarige kan niet zonder korfbal
WOENSDAG 28 MAART 197
E
door
Sjak
Jansen
99
ÏÜ&SSÊ
Aad Vermeulen bezig met het aanbrengen van zijn kit tegen
vandalisme. Er komt een dun laklaagje overheen zodat vogels et
niet in vast raken, maar wie op het dak klimt krijgt het spul geheid
niet meer van zijn kleren, betoogt de Leidenaar.
Voor wie het tot op heden nog niet wist: het meest
bereden stokpaardje van Aad Vermeulen uit Leiden
is 'kit'. Inderdaad dat hardnekkige, verraderlijke
en uiterst kleverige spul. Je hoeft de 34-jarige Lei
denaar er niets over aan te smeren, want erin trap
pen doet hij toch niet. Alle wijsheid omtrent de kit
heeft hij reeds in pacht.
Niet eens zo gek, als je nagaat
dat deze "kleine zelfstandige"
de man is achter de firma
Vermeulen. Een eenmansbe
drijfje, dat zich bezighoudt
met de bestrijding van alle
ongedierte, vogeloverlast en
vandalisme. Werk waarin
Vermeulen helemaal opgaat.
Het was dan ook Aad die vorige
week op stel en sprong in de
pen klom om zijn hevige ver
ontwaardiging te uiten over
de gemeente Oegstgeest, die
AMSTERDAM - „Het is wel leuk om in
de binnenstad allemaal kleine ca
feetjes te hebben, maar het zou nog
veel leuker zijn als het biertje dat daar
gedronken wordt, ook afgeleverd zou
kunnen worden. En dat kan zo lang
zamerhand niet meer". Dit is één van
de veelgehoorde klachten die dagelijks
weerklinken in Amsterdam. Aange
paste varianten vallen te beluisteren
bij alle grote en kleine bedrijven die in
het centrum en in de negentiende
eeuwse wijken hun dagelijks brood
moeten verdienen.
Amsterdam is niet bereikbaar voor het
goederenverkeer. En dat geeft giganti
sche problemen. In veel van de oude
wijken geldt een parkeerverbod: bij
voorbeeld in de Kankerbuurt. Geen
mens die zich overigens daaraan
houdt. Integendeel, auto's staan vaak
dubbel geparkeerd, zodat trams er niet
langs kunnqi en er eindeloze files ont
staan.
Maandelijks worden er in de hoofdstad
260.000 parkeerovertredingen begaan,
er worden echter maar 15.000 bonnen
uitgedeeld. Gevolg: de Amsterdam
mer, toch al van nature wat gemakke
lijker, neemt het risico en trekt zich
nergens meer iets van aan, de chaos
wordt slechts vergroot.
„Er is geen beginnen meer aan", ver
zucht de politie en laat de z
voor wat ze zijn. Het zogen;
keerscirculatieplan had de
moeten zijn. Maar zelfs i
slechts een klein stuk erv
seerd is, maakt dat plan h(
goederenverkeer onmogelij
Ook de hotels klagen steen en
zit duidelijk omhoog met
afvoer van cliënten, temee
massatoerisme zijn passagii
pen vervoert, die verplaatst
bussen. De bussen kunnen
de binnenstad niet of nauw
bereiken; klachten daan
touroperators besluiten t
dan maar niet aan te doen. G
1977 liep het toerisme ter
procent, over 1978 met 5 pro
er niets verbetert zal deze
tendens over 1979 nog v
voelbaar worden. Het groo
drijf spreekt van een stijgin,
ten met 25 procent vanwege
bereikbaarheid voor de aar
van goederen. Men heeft g
ontlasting van het verkeer
nenstad, het aantal vervoe
gen te beperken; in plaats v
ne auto's per dag komen b
korf BV nu drie dieplade
langszij, maar het gevolg is j
PARIJS (GPD) - Bezoekers uit alle windstreken kennen
haan de Nike van Samothrake, bovenaan de trap in het
Louvre, niet als vrouw die net de deur heeft opengetrok
ken en roept Wie is daar?, maar als een zegevierende
godin, nee, als godin van de overwinning zelf.
Mevrouw Niesing: 60 jaar en met haar korfbalteam van Fides-
Pacta pas zaal-kampioen geworden.
AMSTERDAM - „Het is wel leuk om m
de binnenstad allemaal kleine ca
feetjes te hebben, maar het zou nog
veel leuker zijn als het biertje dat daar
gedronken wordt, ook afgeleverd zou
kunnen worden. En dat kan zo lang
zamerhand niet meer". Dit is één van
de veelgehoorde klachten die dagelijks
weerklinken in Amsterdam. Aange
paste varianten vallen te beluisteren
bij alle grote en kleine bedrijven die in
het centrum en in de negentiende
eeuwse wijken hun dagelijks brood
moeten verdienen.
Amsterdam is niet bereikbaar voor het
goederenverkeer. En dat geeft giganti
sche problemen. In veel van de oude
wijken geldt een parkeerverbod: bij
voorbeeld in de Kinkerbuurt. Geen
mens die zich overigens daaraan
houdt. Integendeel, auto's staan vaak
dubbel geparkeerd, zodat trams er niet
langs kunnep en er eindeloze files ont
staan.
Maandelijks worden er in de hoofdstad
260.000 parkeerovertredingen begaan,
er worden echter maar 15.000 bonnen
uitgedeeld. Gevolg: de Amsterdam
mer, toch al van nature wat gemakke
lijker, neemt het risico en trekt zich
nergens meer iets van aan, de chaos
wordt slechts vergroot.
„Er is geen beginnen meer aan", ver
zucht de politie en laat de zaken maar
voor wat ze zijn. Het zogenaamde ver
keerscirculatieplan had de oplossing
moeten zijn. Maar zelfs nu, terwijl
slechts een klein stuk ervan gereali
seerd is, maakt dat plan het beroeps
goederen verkeer onmogelijk.
Ook de hotels klagen steen en been. Men
zit duidelijk omhoog met de aan- en
afvoer van cliënten, temeer daar het
massatoerisme zijn passagiers in groe
pen vervoert, die verplaatst worden in
bussen. De bussen kunnen de hotels in
de binnenstad niet of nauwelijks meer
bereiken; klachten daarover doen
touroperators besluiten Amsterdam
dan maar niet aan te doen. Gevolg: over
1977 liep het toerisme terug met 3,5
procent, over 1978 met 5 procent, en als
er niets verbetert zal deze negatieve
tendens over 1979 nog wel sterker
voelbaar worden. Het grootwinkelbe
drijf spreekt van een stijging in de kos
ten met 25 procent vanwege de slechte
bereikbaarheid voor de aan- en afvoer
van goederen. Men heeft getracht, ter
ontlasting van het verkeer in de bin
nenstad, het aantal vervoersbewegin-
gen te beperken; in plaats van 350 klei
ne auto's per dag komen bij de Bijen
korf BV nu drie diepladers per dag
langszij, maar het gevolg is alleen maar
negatief: er is geen plek om te laden en
te lossen. Ook het aanleggen van de
vrije trambaan op de route Rokin-
Damrak is alleen maar rampzalig
gebleken: de vrije trambaan wordt ge
woon door iedereen bereden, de laad-
en losplaatsen worden niet of verkeerd
gebruikt, het openbaar vervoer loopt
even veel vertraging op als het particu
lier vervoer, de binnenstad ontvangt
daarom hoe langer hoe minder bezoe
kers.
Voor het grote zowel als het kleinere
transport wordt de ellende alleen maar
vergroot door het kwistig toepassen
van de zogenaamde Amsterdamse
paaltjes in de binnenstad, die het on
mogelijk maken de trottoirs als uit
wijkmogelijkheid te benutten. Die
binnenstand telt op het ogenblik 30.000
legale parkeerplaatsen en ongeveer
10.000 illegale plekjes. Het beleid van
de gemeente is er op afgestemd het
aantal legale plaatsen terug te brengen
tot 20.000. In de havengebieden is de
situatie bijkans hopeloos. Er zijn brede
trottoirs aangelegd en prachtige
vluchtheuvels sieren het midden van
de straat, maar vrachtverkeer kan er
nauwelijks langs.
Ook de middenstand klaagt steen en
been: wat moet de kleine ambachts
man, zoals de schilder, de loodgieter of
de timmerman beginnen met zijn wa
gen vol spullen als hij ergens een klus
heeft of.als hij voor zijn eigen zaak
moet laden en lossen? Men rekent zijn
autootje tot het particulier vervoer en
zoals de zaken er nu voorstaan is vooral
het midden- en kleinbedrijf de dupe
van een beleid dat door een besluite
loos gemeentebestuur van Amsterdam
aarzelend wordt uitgestippeld.
Al deze klachten zijn het gemeentebe
stuur bekend. Een wezenlijke oplos
sing die het doodbloeden van de bin
nenstad als koopcentrum zou moeten
tegengaan, is tot nog toe niet aange
dragen. Vandaar dat via de Kamer van
Koophandel in Amsterdam dezer da
gen staatssecretaris Smit-Kroes van
verkeer en waterstaat werd uitgeno
digd om eens kennis te maken met alle
knelpunten die er voor het goederen
vervoer in de Amsterdamse oude buur
ten zijn.
„Ik ben er werkelijk een beetje van ge
schrokken", zei ze na afloop van een
gecombineerde bus- en fietstocht
waarbij zowel zij als mensen van haar
ministerie levensgevaarlijke toeren
moesten verrichten om het vege lijf te
redden. Het is hier bepaald erger dan
de situatie in Den Haag en Rotterdam.
Ik verbaas me er overigens over dat
iedereen de zaken zo lakoniek op
neemt. Er is bij alle weggebruikers iets
van „er is toch niets aan te verande
ren". De zaak loopt in Amsterdam dui
delijk klem. Deze ellende tast het eco
nomische hart van Amsterdam aan. Ik
word nu met m'n neus op de feiten ge
drukt het verkeerscirculatieplan dat
wij vanuit de rijksoverheid van de
grond trachten te krijgen, moet meer
rekening houden met het goederen
vervoer, dat de bloedsomloop van de
hele economie is. Er staan twee studies
over het beroepsgoederenvervoer op
stapel, maar voor die tijd moeten we
vanuit Den Haag toch proberen om
met gesprekken en brieven de ge
meente te wijzen op de noodzaak van
betere mogelijkheden voor het goede
renvervoer. Ingrijpen kunnen we ui
teraard niet, maar via ter beschikking
gestelde gelden voor het verkeerscir
culatieplan houden we wel een vinger
in de pap".
„Verkeersproblematiek koppelen aan
een verplaatsingsbeleid? Daar moeten
we voorzichtig mee zijn. Aan de ene
kant los je een stuk ellende op, maar
aan de andere kant komt er een groter
stuk ellende voor in de plaats: zoals
bijvoorbeeld nóg verdere leegloop van
de binnenstad. Voor een gigantische
aanpak is op het moment geen geld.
Het is nu slechts een kwestie van keu
ze: óf het zware vrachtvervoer weren
uit de binnenstad, óf de parkeerverbo
den uitbreiden, maar dan als politieap
paraat niet met de handen in de schoot
gevouwen lijdelijk toezien hoe die ver
boden regelmatig worden overtreden.
De ellende in Amsterdam is, dat er veel
te weinig parkeerzekerheid is. Voor het
goederenverkeer niet, omdat zijn plek
voortdurend door verkeerd gepar
keerde personenauto's wordt ingeno
men; voor de particulier niet, omdat
die de schaarse plekken de ene dag wel
en de andere dag niet kan bereiken
door mijns inziens toch wat ongecoör
dineerd openbreken van soms hele
tracés. Een andere zaak is, dat je als
particulier niet met je auto op ieder
punt hoeft te komen; een stukje lopen
doet niemand kwaad. Maar je moet wel
de zekerheid hebben dat je je auto al
thans ergens kwijt kan".
Een troost voor allen die genoodzaakt
zijn de Amsterdamse binnenstad per
auto te bezoeken om goederen of per
sonen te laden en te lossen: Den Haag
houdt, zei mevrouw Smit-Kroes wel
degelijk een vinger in de Amsterdamse
verkeerspap. 't Is te hopen, dat men in
de residentie'die vinger eruit haalt voor
die pap al te heet geworden is.
ELLY VAN HOEVEN
PARIJS (GPD) - Bezoekers uit alle windstreken kennen
haan de Nike van Samothrake, bovenaan de trap in het
Louvre, niet als vrouw die net de deur heeft opengetrok-
i\Tr.„9 nlc oon 70öotriorpnHp
erop dat wind ontstaat door be
weging. En bomen bewegen, dus
maken ze wind.
Elke ochtend, steevast om tien uur, ga ik de stad en
regio in, op zoek naar mensen en dingen voor deze
rubriek. Tips en wensen voor "Publiek", kunt u tot klok
slag tien aan mij kwijt, tel. 071-144941, toestel 215.
Schriftelijke reacties zijn ook zeer welkom.
De Nike van Samothrake is een hel
lenistisch beeldhouwwerk uit het
begin van de tweede eeuw voor
Christus. Het stond oorspronke
lijk op de voorsteven van een
schip en hield waarschijnljk een
bazuin in de hand om het bericht
van een overwinning „uit te ba
zuinen". Haar plaats nu, tweeën
twintig eeuwen later, bovenaan
de grote trap in het Louvre is een
anonieme vondst die naar mijn
mening degene die haar deed de
onsterfelijkheid heeft bezorgd, zij
aan zij met zijn Nike.
Prachtig is de suggestie van vaart
die niet alleen door haar houding
maar meer nog door het opwaai
en van haar gewaad wordt te
weeggebracht. Doordat de wind
haar kleding tegen het lichaam
blaast komen de vormen ervan
op wel bijzonder aantrekkelijke
wijze onder de ogen van de toe
schouwers.
Nu kan ik natuurlijk wel, zoals on-
telbaren voor mij gedaan hebben,
schrijven dat er zoveel vaart in
dat beeld zit, maar als ik er voor
sta betrap ik mezelf er op dat ik
het niettemin als een statisch
werk blijf beschouwen. De we
tenschap dat marmer niet vanzelf
kan bewegen staat me in de weg.
Is de verbeeldingskracht van de
kunstenaar voor de zoveelste
keer aan banden gelegd door de
materie? Heeft de dode materie
de levende een halt toegeroe
pen?
Als we aan beweging in de kunst of,
sterker uitgedrukt, aan bewe
gende kunst denken, dan denken
we natuurlijk allereerst aan de
film. Arnold Hauser, die de so
ciale geschiedenis van de kunst
beschreef, sprak zelfs over onze
eeuw als The Film Age. Daar zit
ten we dan met zijn allen in de
bioscoop! We vergeten echter dat
de film zelf niet beweegt. Ze
schuift weliswaar door de projec
tor, maar de beeldjes ten opzichte
van elkaar bewegen niet, niet
zomin als de vleugel van onze Ni
ke beweegt ten opzichte van haar
rechterknie, of aan welk welge
vormd lichaamsdeel u ook wenst
te denken. Alleen wanneer ons
oog in snelle opeenvolging de af
zonderlijk geprojecteerde beel
den waarneemt, ontstaat de illu
sie dat de beelden bewegen. De
beweging zit dus in onze manier
van waarnemen, die op haar
beurt weer gebonden is aan het
zogenaamd "iets nieuws" zou
hebben bedacht in de strijd
tegen jeugdvandalisme: dui
vekit. Het plaksel om vanda
len van hun doelwit terug te
schrikken. Een nieuw be
strijdingsmiddel dus.
Rotzooi
„Niets is minder waar", zegt een
nog steeds verbaasde Ver
meulen. „Ten eerste is duive
kit niet nieuw en ten tweede is
het rotzooi. Vogels raken er
met hun poten en vlerken in
verstrengeld en gaan er on
herroepelijk onderdoor. Je
krijgt er de grootste last mee
met de dierenbescherming.
Nee, duivekit is troep. Ik ge
bruik een speciaal soort kit".
„Waar die kit gemaakt wordt
zeg ik niet je moest eens we
ten hoeveel kapers er op de
kust zijn. Mijn kit komt in
derdaad uit het buitenland.
En hij is erg stevig. Ik smeer
er altijd een dun laklaagje
overheen zodat de vogels er
net niet in vast raken. Maar ik
verzeker je dat je die troep
niet van je kleren afkrijgt. El
ke twee weken doe ik een
nieuwe overall aan, de oude
gaat dan in de vuilnisbak. Is
dan zo stijf als een plank".
Discrediet
Waar Vermeulen's boze brief nu
feitelijk om te doen is, is dat
"collega's" die rotzooi als
duivekit gaan gebruiken,
Aads beroep in discrediet
brengen. Vermeulen: „Dat
'niet alleen. Ik zie het ook als
een vorm van concurrentie
met de kleine zelfstandige".
„Zo is het toch, nee, ik werk niet
met derderangs materiaal. Bij
mij krijg je de zuiverste kit
van 15 gulden de tube. En
door de klanten wordt dat
gewaardeerd".
„Goed aanbrengen is het halve
werk. Kan lang niet iedereen,
moet je voor gestudeerd heb
ben. Iets ander is dat ik mijn
kit niet los verkoop. Weet jij
veel wat men met mijn kit uit
spookt. Nee, niet uit angst dat
functioneren van onze „waarne-
mingsapparatuur"
Een voor het zien van een film on
misbare eigenschap van die
waarnemingsapparatuur is dat zij
het ontbrekende aanvult. Een
beweging die in een aantal afzon
derlijke fasen op het scherm ver
schijnt, wordt door het menselijk
oog als een vloeiende beweging
geïnterpreteerd. En omgekeerd
is het menselijk oog niet in staat
om uit een waargenomen
vloeiende beweging de afzon
derlijke fasen vast te stellen.
Vandaar dat de fotografische ex
perimenten van de Amerikaan
Eadweard Muybridge en de
Franse zooioog Jules-Etienne
Marey, die door een reeks elkaar
snel opvolgende opnamen het
verloop van een beweging analy
seerden, zo'n succes hadden.
Wanneer men er zich nu van be
wust is dat de indruk van bewe
ging die door filmbeelden wordt
gewekt even denkbeeldig is als
de gesuggereerde beweging in de
de kit wordt nagemaakt, want
dat lukt niemand. Op de Er-
asmusuniversiteit heeft men
het zelfs geprobeerd, maar
mijn kit bleek niet te ontle
den".
Waarmee we zijn aanbeland bij
het hoofdstuk 'ongedierte' in
Aads afwisselde werk. De
muizen en ratten bijvoor
beeld. Vermeulen daarover
„Onvoorstelbaar, hoeveel
mensen wel niet in hun piep
zak zitten voor die beesties. Ik
spoor ze op aan de hand van
Mevrouw Niesing zegt de korl
en de bal beslist nodig te heb
ben. "Het is goed voor je li
chaam en je conditie. Je loopt
eens fijn je zenuwen eruit.
Daardoor kan ik alles betei
aan. Na de wedstrijd ben je
heel erg ontspannen. Komt
ook door de erg fijne team
geest bij Fides-Pacta. De
sfeer is prima. We organiseren
na het korfballen dan ook
vaak dingen. Uit eten gaan
bijvoorbeeld".
In het korfballen geldt geen
pensioengerechtigde leeftijd.
Mevrouw Niesing kan net zo
lang doorgaan als zij zelf wil.
Anno 1979 is zij één van de
weinigen (misschien wel de
enige) in ons land die zich op
een dergelijke leeftijd zo in
tensief met de korfbalsport
bezighouden, 's Zomers staat
ze op het veld en in de winter
speelt ze micro-korfbal in de
zaal.
Kampioen
Uitgerekend dit jaar is ze met
beeldende kunst, dan zal men de
ze laatste met enige inspanning
sterker dan tevoren kunnen erva
ren. Van de hinderlijke weten
schap dat een beeldhouwwerk of
de voorstelling op een schilderij
niet écht kan bewegen zijn we
verlost zodra we beseffen dat elk
filmbeeld op zichzelf ook statisch
is.
Waardoor wordt nu bij een beeld of
in een schilderij de suggestie van
beweging opgewekt? Door de
houding van de figuren, door hun
onderlinge relatie, door hun ge
baren enz. Een beetje beeldhou
wer kan heel goed het verschil
uitdrukken tussen een danseres
die op de punt van haar voet ba
lanceert en een hardloper die de
borst vooruit werpt om als eerste
het lint bij de finish te breken.
Maar er zijn ook invloeden van
buitenaf die de suggestie van be
weging kunnen opwekken en
ondersteunen. De wind is zo'n
factor. De wind is evenwel on
zichtbaar en laat zijn aanwezig
hun urinespoor. Haal vervol
gens de vitaminepreparaten
te voorschijn, meng dat met
het voer en kien de juiste
plaats uit om dat neer te zet
ten. Als die muizen daarvan
eten wordt hun bloed zo dun,
gaat het zo ontiegelijk hard
stromen, dat de muizen er na
een uurtje bij neervallen. Een
pijnloze dood trouwens".
Spuitbussen
Bij schadelijke insecten gaat
Vermeulen vaak met spuit-
Fides-Pacta kampioen ge
worden in de zaal. Niet de eer
ste keer overigens in al die ja
ren op de kop af vijf jaar is ze
er tussenuit geweest, vanwege
de geboorte van haar drie
zoons, die alle drie ook korfbal
spelen).
,Van de korfbalvereniging De
Algemene heb ik vorig jaar
een taart gekregen omdat ik
verreweg de oudste in het
veld was. Heb ik erg gewaar
deerd. Nee, ik ben nog geen
erelid van Fides-Pacta. Daar
hoef ik voorlopig ook niet op
te rekenen, want Fides heeft
al twee ereleden: de twee
voorzitters".
Gezondheid
Tenslotte zegt ze: „Als ik mijn
huidige gezondheid en condi
tie kan behouden, zal ik niet
van het korfbalveld verdwij
nen. Ik kan er eenvoudigweg
niet buiten".
heid slechts blijken door wat hij
aanricht wapperende haren,
vallende bladeren, bollende zei
len enz. De wind laat zich soms
ook horen, maar daar hebben we
in de beeldende kunst niet mee te
maken.
U weet toch wat kinderen denken
over het ontstaan van de wind?
Misschien hebt u het zelf ook wel
gedacht. Sommige kinderen me
nen dat de wind wordt veroor
zaakt door de beweging van de
bomen. Zij geloven niet in het on
zichtbare. Het is helemaal geen
gekke gedachte, al zeggen vol
wassenen natuurlijk onmiddel
lijk dat het kind oorzaak en ge
volg verwisselt. Maar je kan toch
ook jezelf koelte toewuiven met
een waaier (het woord is al zo
suggestief!), of het vuur aanbla
zen met een blaasbalg?
Ik geloof daarom ook niet in een
verwarring van oorzaak en ge
volg bij het kind. Alle analogieën
die het kind kan waarnemen - ik
noemde er zojuist twee - wijzen
bussen te werk. Met tegenzin,
want hij vindt het levensge
vaarlijke dingen. „Het is een
kwestie van de juiste manier
van spuiten. Goed kijken hoe
de windrichting is. Want als je
die rotzooi inhaleert of, nog
erger, in'je ogen krijgt ik
moet er niet aan denken. Als
ik ga spuiten moet dan ook de
hele kamer ontruimd zijn. Het
preparaat laat ik dan in de
muren en het plafond trekken
en daar is tijd voor nodig.
Daarna moet de kamer nog de
Hoe onzichtbaar de wind is wordt
ons duidelijk als we omhoog kij
ken naar de torenspits van de
kerk. Het weerhaantje, de wind
wijzer maakt de windhoek zicht
baar. Zonder zo'n wijzer is de
windrichting alleen voelbaar.
Maar op voetgangersniveau is de
wind onzeker welke kant zij uit
moet, met al die straten en stegen,
hoog- en laagbouw, hoeken en
gaten. Vandaar dat het weerhaan
tje het hoogste punt opzoekt.
In de tuinen van het Rijksmuseum
waait het meestal, zoals overal el
ders. Maar niet altijd. Nu herin
ner ik mij dat op een windstille
dag modefoto's werden gemaakt.
Om er wat leven en natuurlijk
heid in te brengen gingen de fo
tograaf en zijn assistent als volgt
te werk. Zij drapeerden de rok
ken van hun modellen op een
sierlijke wijze naar één kant, met
een uitwaaierende slip, die met
wasknijpertjes werd vastgezet.
Zo suggereerden zij het buiten
zijn.
Ik geloof dat er geen beter voor
beeld is om de tweeslachtigheid
van het wind- en stormgebeuren
in de kunst aan te duiden. Gaat
het om de sierlijkheid van het
wapperende gewaad, of gaat het
om de natuurlijkheid die het spel
van de wind aan hét gebeuren
verleent?
nodige tijd worden gelucht.
Je kunt geen enkel risico lo
pen".
,Ik moet een paar liter melk
drinken voordat ik met die
vergiften ga spuiten. En goed
boeren.
Nooit muggebeten
Thuis aan de Jan Luijkenlaan
zal Vermeulen nooit spuiten.
Hoeft ook niet want hij heeft
er geen last van. „Ik heb
nooit muggebeten, komt
omdat dat gif in mijn huid is
gaan zitten. Nee, ik garan
deer je dat een mug nooit de
kans krijgt mij te bijten.
Want voordat-ie bij me is, is
het al met 'm gebeurd".
Wat echter de beeldhouwer van de
Nike van Samothrake in de eerste
plaats nastreefde is duidelijk. De
wijze waarop het gewaad tegen
het lichaam wordt gedrukt kan
alleen maar door een sterke
luchtstroming zijn veroorzaakt.
Het sierlijke effect is secundair,
hoewel de beeldhouwer daarvoor
vanzelfsprekend wel oog heeft
gehad. De wind kan een grote
schoonheid te voorschijn roepen.
De Romeinse dichter Vergilius
beschrijft de godin Venus en
roemt de pracht van haar loshan
gend haar dat door de wind in
beweging wordt gebracht.
Luwte
Over het geheel genomen heerst er
luwte in de kunst. Als het waait of
stormt is het zelden gelijkvloers,
maar meestal in de hemel waar
goden en godinnen onstuimig
voortrazen met hun vierspannen.
Een sterveling in de wind zoals ir.
Cornelis Lely aan de Afsluitdijk
is een uitzondering. De beeld
houwer Mari Andriessen liet een
slip van Lely's jas opwaaien. En
iedereen zou het, denk ik, onna
tuurlijk gevonden hebben als
niet iets van het plaatselijke kli
maat in de artistieke uitbeelding
tot uitdrukking was gekomen.
Wie de wind in de kunst werke
lijk wil zien moet oorzaak en ge
volg verwarren, net als het
kind.
DRS. EMILE MEIJER
Deze week wordt mevrouw J. Niesing uit de Atjehstraat in Leiden
zestig jaar, maar zelfs op die respectabele leeftijd zal niemand
haar ervan kunnen weerhouden elke week te gaan korfballen. In
competitieverband wel te verstaan. Want sedert jaar en dag ver
dedigt ze de kleuren van de Leidse korfbalvereniging Fides-Pac
ta, waar ze in het achtste team thans vijfde van het veld is.
