„China speelde met vuu
a
Van
der
Stoel
hield zijn adem
dagenlang in...
EISEVIERS
DONDERDAG 15 MAART 1979
Dc stoom lijkt een beetje van de ketel af.
China zegt al enige dagen dat het zijn
invasiemacht uit het noorden van Viet
nam terugtrekt. Vietnam eist een „schit
terende overwinning" voor zich op,
maar is niettemin tot onderhandelen be
reid. Sowjet-partijleider Leonid Brezjn-
jev leek vorige week vrijdag in niets op
de door Chinese diplomaten zo gemin
achte „Russische ijsbeer", veeleer, en
tot opluchting van de hele wereld, op de
(eveneens uit Peking afkomstige) „pa
pieren tijger". Hij zwaaide niet met vu
rige zwaarden tegen China, hij dreigde
niet met wraakacties of grootscheepse
steun voor de Vietnamese bondgenoot,
hij trok in feite de ontsteking uit de tijd
bom die in het Verre-Oosten onder de
wereldvrede was gelegd.
»ct zo ernstig? Speelde Peking echt
met vuur? Waren de risico's van „de straf
expeditie" tegen de Vietnamezen voor
nei uunreken van geweld op internatio
nale schaal inderdaad zo groot als in vele
hoofdsteden ter wereld is gefluis
terd?
Vragen die ons al wekenlang bezig houden.
Vragen ook die daarom zo huivering
wekkend klinken, omdat jc hier, ver van
het Oostaziatische strijdtoneel, en opge
zadeld met een hoogst partijdige, ondui
delijke frontverslaggeving, het gevoel
hebt totaal geen vat op de gebeurtenis
sen te krijgen, en dat niemand eigenlijk
in staat is het uit de hand lopen van zo'n
ordinaire burenruzie te voorkomen. Met
logica was er nog wel een aantal sussen
de antwoorden te bedenken: „China zou
het wel uit het hoofd laten, op een
conflict met dc militair oppermachtige
Sowjet-Unie aan te sturen; Moskou zou
wel uitkijken zich ten behoeve van zijn
jongste bondgenoot (Hanoi) in een oorlog
te storten; Amerika en West-Europa
staan er buiten, sterker nog, het Westen
is eigenlijk lachende derde bij deze
marxistische burenruzie".
Logisch of niet, feit is dat internationale
conflicten, wereldoorlogen, juist kunnen
uitbreken omdat de ene partij zich nou
net niet door de ander laat voorschrijven
welke houding of welke tegenactie lo
gisch of rationeel is.
Het gevoel van onbehagen, onrust, vrees
zelfs, wordt nog versterkt doordat er de
ze dagen, deels samenvallend met het
onheilspellende wapengekletter in het
Verre-Oosten, ook in het'Midden-Oosten
ontwikkelingen gaande zijn waarvan
niemand de ernst en de betekenis hele
maal kan overzien. Een orthodox-isla
mitische volksbeweging is in staat het
bewind van de sjah in Iran, toch een van
de sterkste in heel Azic, zomaar onder de
voet te lopen. Diezelfde islam-revival
voert Pakistan terug naar voor-kolonia
le tijden waarin een inquisitie-achtigc
dictatuur van de godsdienst past. In Af
ghanistan idem. De beide Jcmens raken
slaags en dreigen er de na het dicht
draaien van de Iraanse oliekraan be
langrijkste redder in de westerse bezine-
nood, Saoedie-Arabië, bij te betrekken.
Andere olieproducenten aan de Golf ne
men de pro-PLO-houding van de kenne
lijk almachtige ajatollah in Teheran
over en beginnen toekennen van Pales
tijnse rechten als pressiemiddel tegen
olie-afnemers te gebruiken.
Midden-Oostenkenners zien ten slotte het
uit pure financiële noodzaak naar vrede
hunkerende Egypte als volgende doelwit
van de mohammedaanse reformatie.
Waarmee in eerste instantie Israël, maar
direct daarna toch ook de westerse be
langen in dit explosieve stuk wereld
sterk benadeeld lijken te zullen worden.
Carter wuift met de ene hand de vredes-:
palm en stuurt met de andere oorlogs
schepen naar de benarde Golf. We krij
gen het onbehaaglijke gevoel dat er heel
veel heel vlug uit de hand loopt.
Is die vrees overdreven? Reinier van de
Loo vroeg oud-minister van buitenland
se zaken Max van der Stoel, kenner van
het internationale politieke toneel bij
uitstek, de beheerste diplomatie in eigen
persoon, naar diens mening. En die me
ning is nogal verbijsterend. Hij heeft na
de Chinese invasie de adem ingehouden.
Hij vindt dat Peking inderdaad met vuur
heeft gespeeld. De wereldvrede is vol
gens hem wel degelijk in groot gevaar
geweest.
DEN HAAG - „China speelde met vuur. Ik heb me met
ingehouden adem dagenlang afgevraagd: hoe rea
geert Moskou? Een supermogendheid kan zijn pres
tige natuurlijk niet onbeperkt laten aantasten. En dat
prestige stond wel degelijk op het spel toen China, de
hele internationale rechtsorde aan zijn laars lappend,
voor eigen rechter ging spelen en een bondgenoot
van de Sowjet-Unie aanviel. Nu China vindt dat het
zijn straf heeft uitgedeeld, blaast het af, maar ik denk
dat de terugtocht eerder te verklaren is uit het feit dat
de operatie helemaal niet zo vlot verliep als de Chine
zen hadden gehoopt, en vooral uit een wel wat erg laat»
opgekomen vrees voor verdere complicaties en in
ternationale escalatie".
ÜP
Max van der Stoel geeft het
ronduit toe: hij begrijpt en
onderschrijft de gevoelens
van onbehagen en vrees voor
een wereldconflict, zoals die
bij veel mensen hebben ge
leefd en mogelijk nog leven.
Hij vindt het „hoogst onge
past", dat sommigen in het
Westen zich handenwrijvend
en onbezorgd zaten te ver
kneukelen over de commu
nistische broederstrijd.
Avonturisme
Er heerst in Peking sinds de
dood van Mao een ongekend
soort avonturisme. Ik ken vi-
ce-premier Deng. Hij straalt
dat ook uit. De Chinezen zijn
aan een totale heroriëntatie
van hun wereldbeeld bezig.
De toenadering tot Amerika
en de verdere verslechtering
van de verhouding met de
Sowjet-Unie zijn er de meest
extreme voorbeelden
„Daarbij komt nog het al lang in
China bestaande fatalisme
over de onvermijdelijkheid
van het conflict met de Rus
sen. Of liever de vrees voor de
onvermijdelijkheid. De Chi
nezen zijn ervan overtuigd
dat het ooit zo ver komt. Niet
voorniets zijn ze al jaren bezig
het Westen te waarschuwen
voor de „Russische agressie
ve bedoelingen", niet voor
niets gaan ze te keer tegen
onderhandelingen over wa
penbeperking".
„Maar Peking weet ook best dat
het de "Russen militair (nog)
niet aankan. Ze hebben voor
hun invasieplan in Vietnam
dus duidelijk erop gespecu
leerd dat ze een beperkt risico
konden en moesten lopen om
de Vietnamezen op hun
plaats te zetten. Daarbij gin
gen zij er dus van uit dat ze
hun actie zo beperkt konden
houden in tijd en omvang, dat
Moskou zich niet tot ernstige
tegenmaatregelen geroepen
zou voelen".
Doodeng
„Het doodenge is echter, dat dit
soort militair avonturisme
maar al te gemakkelijk uit de
hand kan lopen. Bij de drei
gende afgang (tegen de zeer
ervaren Vietnamese divisies)
kan de vrees voor prestige
verlies leiden tot een nood
greep naar het kernwapen.
Vul de rest van de opeenvol
gende escalerende gebeurte
nissen dan maar in".
„Ik vind dat wij westerlingen
een duidelijk taak hebben te
genover de Chinezen: al onze
Peking-reizigers, diplomaten
en handelsmensen, moeten
hun die boodschap duidelijk
fatalisme, hun avonturisme.
Ik ben voor normale betrek
kingen tussen Amerika en
China, tussen de EG en Chi
na, tussen Nederland en Chi
na, maar wij hebben de taak
hen die boodschap duidelijk
over te brengen. Ik geloof niet
dat ze in Peking echt door het
dolle heen zijn, maar een
waarschuwing tegen het
soort geldingsdrank als nu te
genover de Vietnamezen is
gedemonstreerd, is dringend
nodig. China moet duidelijk
worden gemaakt dat het zich
zelf gemakkelijk in een nieuw
isolement manoeuvreert door
dit soort acties. En ze hebben
juist westers krediet, onze
technologie, onze know-how
en handelsbetrekkingen
broodnodig om, zoals zij zelf
zo graag willen, eindelijk ook
echt een grote mogendheid te
worden met een gezonde le
vensstandaard voor bijna een
miljard inwoners en met in
ternationaal respect voor po
litieke stabiliteit".
Pruisen"
„Overigens moet ik zeggen dat
ook de Vietnamezen duide
lijk risico's hebben genomen
door als buur van China zo
provocerend militair op te
treden, zo nadrukkelijk naar
tSni
Max v.d. Stoel
uitbreiding van hun in
vloedssfeer in buurlanden te
streven en vooral zo intensief
partij te kiezen voor China's
grootste tegenstander, de
Sowjet-Unie. Het onlangs ge
sloten vriendschapsverdrag
tussen Moskou en Hanoi, het
toetreden tot de Comecon (de
Oosteuropese 'EG'), en de
met Russisische instemming
uitgevoerde invasie in Chi
na's beschermeling ftartipu-.
cha, waren natuurlijk pro-,
vocaties van de eerste orde. Ik
kan me best voorstellen dat
de Vietnamezen door China
worden betiteld als de 'Prui
sen van Indochina'.
Uiteindelijk lijkt er echter van
dc hele Chinese opzet niet zo
bar veel terecht te komen.
Hanoi heeft zijn aanwezig
heid in Cambodja niet noe
menswaardig verminderd,
van een 'blitz-krieg' met da
verend snel succes is geen
sprake, van een echt de les le
zen evenmin. Mogelijk is de
vrees voor een mislukking nu
de aanleiding tot de aftocht
geworden".
Interessant is nu, te zien hoe er
aan beide zijden concessies
worden gedaan, ondanks
propagandistische bewerin
gen van het tegendeel: China
heeft de eis van een Vietna
mees vertrek uit Kampuchea
laten vallen, en Hanoi is be
reid de terugtrekkende Chi
nezen ongemoeid te laten en
over grenscorrectie te gaan
onderhandelen. Des te be
ter".
Stel je voor
„Stel je voor dat de Chinese di
visies vanuit de Vietnamese
grensprovincies richting Ha
noi waren opgerukt. Dan had
Moskou het niet bij zijn serie
mondelinge waarschuwingen
kunnen laten. Dan was Leo
nid Brezjnjev in een positie
gekomen van 'hou me vast,
want anders...'.
Ik acht het van buitengewoon
groot belang, dat Brezjnjev zo
koel en nuchter is opgetre
den. Ik moet bekennen dat ik
met rode oortjes naar ziin
speech van vorige week vrij
dag heb geluisterd. Zou hij
acties aankondigen? Niet
meer uit de spiraal van steeds
sterker wordend verbaal ge
weld kunnen komen, zodat
het waarmaken van zijn
waarschuwingen onvermij
delijk werd? Niets van dat al
les. Brezjnjev had zijn winst al
uitgeteld: niet Vietnam (en hij
dus) maar Peking stond in
ternationaal te kijk. China
had zich de ergernis van zijn
nieuwe liefde Washington op
de hals gehaald. Wat minister
Blumenthal in Peking zei,
was echt keihard naar diplo
matieke maatstaven. Ameri
ka heeft overduidelijk laten
weten hoogst ongelukkig te
zijn met de Chinese agres-
Dat Deng tijdens zijn bezoek
aan de VS Amerikaanse steun
zou hebben gekregen of zelfs
maar zou hebben gevraagd
voor zijn plannen tegen Viet
nam, sluit ik beslist uit.
Brezjnjev moet dat ook heb
ben beseft. Anders dan 'zijn'
staatspersburea Tass, dat wel
van een Chinees-Amerikaan
se samenzwering sprak, repte
de Russische president met
geen woord over welke rol
van de Amerikanen dan
ook".
Schaars
„Hij wist wel beter. Je moet niet
vergeten dat Russische di
plomaten geen „Draufgan-
gers" maar schakers zijn. Dat
hebben ze tijdens de Cuba-
crisis ook bewezen. Moskou
wint niets bij een oorlog met
China, maar heeft er evenmin
belang bij de Amerikanen te
gen zich in het harnas te ja
gen. Volgens mij is er
Brezjnjev uitzonderlijk veel
aan gelegen, met Carter tot
een tweede SALT-akkoord te
komen. Dat zelfde geldt
trouwens voor de Ameri
kaan.
Exact dat was dan ook de
hoofdmoot uit de rede van de
Rus: hij was bewonderings-
waardig gematigd jegens
China en opvallend positief
over SALT (Amerikaans-
Russisische vermindering
van strategische bewapening
- VdL.). Ik denk dat juist
Brezjnjev de eer toekomt, te
hebben voorkomen dat het
Chinese avontuur uit de hand
liep. Nu geloof ik overigens
niet dat Moskou meteen tot
een grootscheepse actie zou
zijn overgegaan. Ik geloof
meer in de mogelijkheid van
het langzaam opvoeren van
de druk. Een rechtstreekse
aanval op de Chinese kernin
stallaties in Sinkiang of een
invasie van een legereenheid
over de beruchte grensrivier
Oessoeri (Mantsjoerije) zou
pas aan het slot van een hele
reeks stappen liggen".
Scenario
„Ik kan me wel een scenario
voorstellen: Moskou stelt een
spectaculaire luchtbrug naar
Hanoi in, maakt vervolgens
een niet mis te verstaan ge
baar in de vorm van het zen
den van vrijwilligers, „advi
seurs" zo je wilt, stuurt flot
tieljes naar de omstreden Pa-
racel-eilanden of naar de
monding van de Rode Rivier
(bij Haiphong, Vietnam), ens
ceneert een aantal grensinci
denten en ten slotte, in uiter
ste nood, een aanval. Zo'n
omzichtigheid stempelt Mos
kou echter nog niet tot een
papieren tijger of een mach
teloze reus. Het tekent hun
bedachtzaamheid. Ik geloof
ook niet dat het China's be
doeling is geweest, zoals in
Vrij Nederland gesteld, de
Russen uit te dagen, integen
deel. Hun tijdige terugrocht
bewijst dat wel".
Midden-Oosten
„Dat soort speculaties ontstaat
echter snel in zulke spannen
de, ongrijpbare situaties. Ik
ben het met u eens dat dat on
grijpbare, enigszins angst
aanjagende, ook in het Mid
den-Oosten opdoemt. De re
cente gebeurtenissen in Iran,
Pakistan, Afghanistan, de
Jemens, en de Golfstaten, het
'terug naar af van de oude is
lamitische waarden a la Cho-
meini, de steeds sterker wor
dende steun voor de Palestij-
nen in de vorm van 'olie-druk'
op het Westen, de verdere
isolering van Israël en Egyp
te. dat alles voert ook in dit
dichterbij gelegen deel van
Azië tot de-stabilisatie.
Wat president Carter nu ook
mag bereiken, een vredes
verdrag tussen Egypte en Is
raël lost lang niet alles op.
Dacht u dat de Palestijnen, als
ze eenmaal zelf wat te vertel
len hebben op de Westoever
en in Gaza, daarmee genoe
gen zouden nemen? Zij eisen
meer. Veel meer. En een ver
drag maakt er de situatie in
het hele Midden-Oosten niet
beter op.
Egypte zal nog verder geïso
leerd raken in de Arabische
wereld. Het heeft de vrede
bitter hard nodig. Het land is
uitgemergeld door de oor
logskosten. Maar het kan zich
niet permitteren nog verder af
te drijven van de andere isla
mitische staten. Zo'n volks
beweging als van Chomeini in
Iran kan dan heel wel ook in
Egypte de kop opsteken. Sa-
dat heeft er zijn hoofd ver ge
noeg voor uitgestoken, hoe
wel ik meen dat hij toch heel
wat dichter bij zijn volk staat
dan de sjah.
Er gebeurt inderdaad erg veel
tegelijk op het ogenblik. Ik
acht het einde van al die on
rustbarende ontwikkelingen
ook nog niet in zicht. Er
heerst werkelijk een flink
stuk zorgwekkende onzeker
heid. En om dan in de opposi-
tiebanken te zitten en je op
volger te kritiseren of door
hem gekritiseerd te worden,
is voor mij dan ook heel wat
minder interessant dan wer
kelijk bij het buitenlandse
beleid betrokken te zijn in tij
den als deze". Aldus een ex-
minister. Zijn handen lijken
te jeuken.
jhervormd
nederland
De politieman is al bezig zijn Euro
pese uniform aan te trekken.
Hervormd Nederland belicht de
steeds nauwere politionele sa
menwerking tussen de landen in
de Europese Gemeenschap. Ook
doemen de contouren op
EG-verdrag tegen terrorisme.
Volgens HN dreigt Nederland in
dat geval zelf af te zakken tot het
peil van het meest repressieve
land van de EG, t.w. West-Duits-
land. 'Immers, in het strafrecht
geldt niet de wet van de commu
nicerende vaten. De strenge lan
den zullen niet geneigd zijn toe
schietelijker te worden', zo wordt
een uitspraak van prof. Nagel,
oud-hoogleraar strafrecht in
Leiden, aangehaald.
De strijd tegen de kernwapens
wordt weer eens breedvoerig be
licht. De gematigd progressieve
Amerikaanse senator Hatfield
'kraakt' het komende Salt II-ak-
koord met de Russen: "Als je iets
maar vaak genoeg beperking van
de kernwapens noemt gaan de
mensen geloven dat het dat is".
Minister Van Aardenne van eco
nomische zaken, voorstander van
kernenergie, krijgt een veeg uit
de pan waarbij de termen 'gren
zeloze arrogantie' en 'gemis aan
inzicht' vallen. Verder wordt nog
gewezen op de grote mate van
eenstemmigheid tegen de kern
bewapening tijdens de onlangs
gehouden Hervormde synode.
Henri Faas, voorlichter van de Eu
ropese Gemeenschap maar voor
al vermaard vanwege zijn vroege
re parlementaire rubriek Wan-
delganger in de Volkskrant, vindt
de eenwording van Europa een
onontkoombaarheid "Er is geen
alternatief. Evenmin als er een al
ternatief is voor de Drentenaren
om binnen het Nederlandse
staatsverband te leven".
Henri Faas doemt ook op in De
Tijd. Ditmaal niet als geïnter
viewde maar als beschouwer van
Jelle Zijlstra, 'de sterke man met
de zachte hand'. Oud-premier
Zijlstra, thans directeur van de
Nederlandse bank, heeft zijn bio
grafie laten schrijven. Volgens
Faas blijkt uit die biografie dui
delijk dat Zijlstra niet van poli
tiek houdt en wel omdat hij niet
tegen kritiek kan. Faas schrijft:
"Waarmee niet gezegd wil zijn dat
hij 's nachts in zijn bed ligt te
woelen als iemand 'iets onvrien
delijk over hem heeft gezegd.
Eerder in deze zin: als hij vindt
dat iets wetenschappelijk juist is,
moet men bij hem niet meer aan
komen met andersoortige op
merkingen, want die komen niet
verder dan zijn enkels".
Herman Hertzberger, de veelge
prezen ontwerper van het
Utrechtse muziekcentrum Vre-
denburg, toont zich in een uitge
breid vraaggesprek niet al te op
timistisch over de bouwmoge
lijkheden in Nederland: "Ik denk
dat ik maar een kamertje ga hu
ren in Parijs om eens na te den
ken. Daar gebeurt tenminste nog
wat. Zelfs in België gebeurt meer
dan in Nederland".
De Leiderdorpse schrijver Kees
Holierhoek. bekend van scripts
voor tv-senes als Waaldrecht en
Klaverweide wijt de veelal nega
tieve kritiek ten aanzien van Ne
derlandse tv-drama's aan een in
dit land bestaande allergie voor
emotioneel gebruik van de Ne
derlandse taal op tv. Holierhoek:
"Ik heb een aardige passieve
kennis van de Engelse taal. Als ik
wel eens Engelse series hoor
denk ik: wat wordt hier slecht
geacteerd. Maar in Nederland
valt niemand daarover".
Voorts in De Tijd een reportage van
het kick boxen, een vechtsport
waarbij zo'n beetje alles mag be
halve spugen en iemand de ogen
uitsteken. Het publiek weert zich
ook geducht. "Sla de krullen uit
z'n kop' is nog één van de vrien
delijkste aanmoedigingen.
In HP een treurig stemmend ver
haal over de abortuspraktijken in
West-Duitsland waar op papier
een legale abortus mogelijk is
maar weer in de praktijk veel
vrouwen naar het buitenland,
worden 'gejaagd'.. Ieder jaar ko
men er tussen de 60.000 en 65.000
Duitse vrouwen naar Nederland
om zich te laten aborteren. Aan
vaarding van het wetsontwerp
De Ruiter/Ginjaar zou voor deze
vrouwen een moeilijke toestand
scheppen. "Als Holland wegvalt
staan wij volledig in de mist",
zegt iemand van een Duitse ac
tiegroep.
Warren Beatty, de Amerikaanse
filmacteur die betiteld wordt als
Hollywoods echte superman,
voelt zich geen echte acteur. "Ik
heb in 18 jaar maar 15 films ge
maakt, dat kun je nauwelijks veel
noemen. Ik ben geen acteur, ik
ben iemand die af en toe acteert.
Een echte acteur speelt wanneer
en zo vaak als hij kan, hij moet
spelen. Ik maak af en toe een
film". Beatty, broer van Shirley
McLaine, blijkt zeer geïnteres
seerd in politiek.
Die belangstelling heeft hij gemeen
met de 45-^jarige Frits Bolkestein,
buitenland-specialist van de
WD-fractie, die zich razendsnel
omhoog heeft gewerkt. Hoe zo
iets in zijn werk gaat? Bolkestein:
"Ik zat al een tijd bij de Shell en ik
had aardige vooruitzichten. Maar
het voldeed me niet. Toen ben ik
gaan kijken of er politiek voor mij
een kans inzat. Ik was jaren weg
geweest, ik kende in de WD
niemand. Ik ben op m'n fiets ge
klommen en heb het land afge
fietst. Ik heb bij wijze van spre
ken op alle deuren waar WD op
stond geklopt en gezegd wie ik
Verder in HP een artikel over de
disco-rage ('Het treurige eindsta
tion van twintig jaar pop') en een
verhaal over de pogingen van Eu
ropese top-ondernemers om bij
de Chinezen in het gevlij te ko-
Vrij Nederland verwijt de Partij
van de Arbeid een onwerkelijke
oppositie. De socialisten krijgen
dit verwijt naar het hoofd geslin
gerd omdat zij op het punt van
inkomens- en loonpolitiek voor
keur tonen voor overleg tussen
werkgevers en werknemers bo
ven ordening en plannen voor het
parlement. Redacteur Feike Sal-
verda ziet hierin zelfs aanleiding
om te schrijven: "Zo onbetrouw
baar het CDA is tegenover coali
tiepartners, zo onbetrouwbaar is
voorlopig de PvdA in haar eco
nomische politiek".
Ook minder vleiende kwalificaties
zijn er voor het Ogem-concern
dat 'roofbouw' heeft gepleegd op
de Nederhorst-bouwbedrijven.
De handelwijzen van Ogem-
topmensen als Udink en Boers-
ma worden kritisch doorgeno
men. Evenmin vriendelijke op
merkingen worden gemaakt aan
het adres van de Nederlandse
makelaars voor wie op het
ogenblik 'magere jaren' zijn aan
gebroken.
In VN is het deze week bijna alle
maal kommer en kwel want de
misère van de metaal-arbeiders
in het Franse plaatsje Longwy
wordt ook al breed uitgemeten.
En van de artikelen over de oer
conservatieve Westduitse presi
dentskandidaat Carstens en de
(nog) in het zadel zittende Oe-
gandese president Amin wordt
men ook al niet vrolijker.
Verder nog in VN het verhaal van
de ondergang van het vrou
wenblad Elle en de metamorfose
van bokser Rudie Koopmans. In
het kleurenkatern de perikelen
van 'de kleine boer'.
Jonkvrouwe Wttwaal van Stoetwe
gen veegt in EM alle welzijns
werkers, advocaten, gedetineer
den en anderen die klagen over
de omstandigheden in de Bijl
merbajes de mantel uit. "De
mensen hebben het daar uitste
kend" en "Het is daar een para
dijs" zijn enkele van de kreten
van het vroegere CHU-kamerlid
die zich destijds een felle voor
vechtster toonde van verbetering
van vrouwen-gevangenissen.
Een maand voordat de Bijlmer
bajes officieel werd geopend is de
freule er een kijkje gaan nemen
op eigen houtje. Haar conclusie:
"De dames worden als ladies be
handeld".
Peter Faber, momenteel de meest
gevraagde acteur van ons land,
voelt niet veel voor televisiewerk.
"Al die omroepen houden jaren
lang regisseurs in vaste dienst uit
wier handen niets creatiefs meer
komt. ze zijn vastgeroest en heb
ben zichzelf in feite overbodig
gemaakt. Zo'n sleur is vernieti
gend voor elke vorm van creativi
teit".
Elseviers-redacteur Philip Mok
volgde president Carter tijdens
zijn vredesmissie in het Midden
Oosten op de voet. Een verslag
van Carters reis die volgens Phi
lip Mok behalve het bereiken van
een vredesakkoord nog een an
der belangrijk doel voor ogen
had: zijn tot een tragisch mini
mum gezonken prestige in eigen
land te redden.
Aandacht voorts voor de troebelen
bij de VARA. Adjunct-directeur
Ben Eikerbout die is opgestapt
zegt: "De crisis van de VARA is
geen identiteitscrisis maar een
gezagscrisis".
BERT PAAUW
