Kees Verkerk:
"Ik stop met
Zweedse ploeg"
Ernst Happel:
"Ik geef
waarschijnlijk
voorkeur aan
Harelbeke..."
Krappe zege van tafeltennisteam
'KONSUMENTEN ICONTAKT'
BOYCOT 'ROOKCAMPAGNE'
Lions
deelt
en pakt
beker
"Ik moet werken vooreen fooi"
DONDERDAG 18 JANUARI 1979
SPORT
PAGINA 13
Ernst Happel
ROTTERDAM - Ernst Happel ziet definitief af van zijn Amerikaanse
plannen. Hoewel de Oostenrijker zijn handtekening in Los Angeles al
onder een voorlopig contract zette, geeft hij er de voorkeur aan in België
te blijven. Happel: "Vóór 15 januari had de knoop doorgehakt moeten
zijn. Nu ziet het er naar uit dat het Harelbeke wordt; een tweede-divi
sieclub. Zaterdag heb ik nog een bespreking met die mensen. En ver
loopt dat goed, dan zit ik zondag al op de bank als Harelbeke tegen
Hasselt speelt".
De weersomstandigheden moeten echter het competitievoetbal niet on
mogelijk maken. Happel: "Het slechte weer is er de oorzaak van geweest
dat ik de ploeg nog niet in actie zag. Dat is jammer. Maar we kunnen niet
langer wachten. Harelbeke heeft acht punten uit 15 wedstrijden. Dat
beschouw ik als een uitdaging voor me in de vier maanden dat ik er zal
werken. Nee, dat heeft niets met Anderlecht te maken. Daar ga ik name
lijk niet heen".
FC Dordrecht
Het gemeentebestuur van Dordrecht is niet bereid het noodlijdende FC
Dordrecht meer steun te geven dan thans het geval is. Nu wordt er alleen
financieel bijgesprongen voor de huur van de accommodatie aan de
Krommedijk. De gemeente volgt wel de particuliere reddingsplannen
op een afstand waarvoor het nodige begrip wordt opgebracht.
Overigens willen de spelers er niet in geloven, dat de FC Dordrecht op 2
februari a.s. ophoudt te bestaan. Op die datum zou de KNVB geen steun
meer verlenen zodat de spelersgroep geen salaris meer ontvangt. Bij de
spelers leeft het plan om als amateur-formatie de competitie in de eerste
divisie af te maken als er in februari geen loon beschikbaar is. Zodoende
krijgt de leiding dan de handen vrij om in meer rust naar een financiële
oplossing te zoeken.
OUD BEYERLAND (ANP) - De
4-3 overwinningdie het Ne
derlands tafeltennisteam gis
teravond in Oud Beyerland
tegen Griekenland behaalde,
was ruimschoots voldoende
om zich uit de gevarenzone
van de Europese eerste divisie
te werken. Met drie overwin
ningen uit vijf duels neemt
Nederland nu een veilige
plaats in de middenmoot in.
Vooruitzichten op de titel en
de daaraan verbonden terug
keer naar de Superliga bezit
de ploeg van bondscoach Bert
Schoofs echter niet. Daarvoor
moet Polendat ongeslagen de
ranglijst aanvoert met slechts
een individuele verliespartij
Bert Schoofs had zijn lesje ge
leerd. De twee nederlagen te
gen Italië en Luxemburg), die
Nederland tot een zeer be
scheiden rol in de eerste divi
sie veroordeelden waren het
gevolg van pure onderschat
ting. Tegen Griekenland nam
hij geen risico's. Met de duels
tegen de twee sterkste landen
(Poleti en Bulgarije) nog in
het verschiet wilde Schoofs
niet het gevaar lopen door een
nederlaag tegen Griekenland
in de degradatiezone te blij
ven hangen. Om die reden
trad Nederland in de sporthal
,fiet Paradijsvoor 500 toe
schouwers in de sterkste op
stelling aan.
Het leverde tegen Griekenland,
dal zijn nationale kampioen
Desis thuis had moeten laten
wegens zakelijke beslomme
ringen, niet meer dan
4-3
ing
op. Bert van der Helm opende
tegen Prytis onbeheerst. Zijn
spel was te onrustig om de
kort achter de tafel blokkende
22-jarige Griek in moeilijk
heden te brengen. Toen Van
der Helm forehand gevaar
loos bleek was het snel ge
beurd met de Nederlandse be
kerhouder: 16-21 en 17-21.
De zege van Nico van Slobbe in
de tweede partij tegen de zeer
simpel spelende Mandalis
hing aan een zijden draadje.
Na verlies in de eerste game
(19-21) kwam de nationale
kampioen in de tweede game
achter met 11-18De 31-jarige
corpulente Griek werd over
moedig en Van Slobbe produ
ceerde opeens in alle situaties
winnende klappen die hem
alsnog de game (23-21) en de
partij (21-13) in de derde ga
me opleverde.
Tucsa loammidou stond tegen
Bettine Vriesekoop als ver
steend achter de tafel. De bal
len vlogen in rap tempo aan
alle kanten langs haar en in
kort tijdsbestek werd de
Griekse gedeklasseerd door de
Europese nummer 12: 7-21,
11-21.
Na verlies van het gelegen-
heidsdubbel Vlieg /Gootzen
dat de stand na vier duels op
gelijke hoogte bracht, was de
inbreng van de combinatie
Van der HelmtVriesekoop
doorslaggevend voor de
triomf van de Nederlandse
ploeg.
Met messcherp aanvalsspel
werd het Griekse duo constant
onder druk gehouden. Deze
tactiek leverde het gewenste
resultaat op. Met 21-13,21-10
sloeg de balans duidelijk
naar het voordeel van Ne
derland door. De vooraf ver
wachte overwinning van Van
der Helm op Mandalis bete
kende het vierde en beslissen
de punt in dit duel. De zege
was veilig, de wijze waarop
deze tot stand kwam weinig
overtuigend.
DEN HAAG - Konsumenten Kon-
takt heeft de sportverenigingen
gevraagd de nieuwe reclameac
tie van tabaksfabrikant Nie-
meyer te boycotten. Deze cam
pagne looft vijf cent uit voor el
ke lege sigaretten- of shagver-
pakking die de clubs inleveren.
In een brief aan alle bonden die bij
de Nederlandse Sport Federatie
zijn aangesloten, vraagt Kon
sumenten Kontakt niet aan deze
actie mee te doen. Bij de Recla
me Codecommissie heeft KK te
gelijkertijd een klacht inge
diend tegen de reclameactie.
Volgens de organisatie maakt
tabaksfabrikant Niemeyer het
zó bont dat de Reclame Code
commissie een algeheel verbod
moet afkondigen voor adverten
ties die een verband leggen tus
sen roken en sport.
Al enkele weken geleden diende
KK een klacht in tegen een ad
vertentie van Niemeyer, waarin
Johan Cruijff de lezer oproept
tot verstandig roken. Volgende
week wordt over deze adverten
tie een uitspraak verwacht.
Konsumenten Kontakt is boos
over de wijze waarop Niemeyer
zijn rookwaren aan de man pro
beert te brengen. De meeste
sportverenigingen zitten in fi
nanciële nood. Zij zullen daar
om geneigd zijn aan de actie van
de tabaksfabrikant mee te doen,
ook al weten ze dat roken zeer
schadelijk is voor de gezond
heid.
Aangezien sportverenigingen veel
jonge leden hebben, worden
vooral jongeren aangespoord
met roken te beginnen. Met zijn
actie wekt Niemeyer onmisken
baar de suggestie dat roken he
lemaal niet slecht is voor de ge
zondheid. Een dergelijk recla-
mebeleid noemt Konsumenten
Kontakt „meer dan schanda
lig".
GRONINGEN -Tien jaar geleden steeg de populariteit van
Kees Verkerk naar een absoluut hoogtepunt, maar tege
lijk namen de zorgen om hem toe. Wat moet er van de
kleine schaatsheld terechtkomen als de ijzers niet meer zo
snel vooruit willen? Dat begon zelfs de grootste genieter
van zijn in perfecte stijl uitgevoerde jachten over het ijs
zich ongerust af te vragen. Omdat studie en topsport in
zijn ogen niet samen konden gaan, was het eerste er bij
ingeschoten. De enige uitweg naar een maatschappelijke
toekomst leek het café van zijn vader Pleun in Putters-
hoek.
zullen zijn Hans van Helden (links), omdat hij niet langer waardig wordt bevonden voor de Nederlandse
schaatskernploeg; Kees Verkerk, omdat hij zijn ontslag als coach van de Zweedse schaatsequipe heeft aangekon-
Het is met Kees Verkerk wel een
beetje anders'gelopen. In de zo
mer van 1966 ontmoette hij Sally,
de dochter van een camping-ei
genaar in Hamresanden. Deze
had de zo succesrijke Nederland
se schaatsploeg uitgenodigd voor
een vakantie. Enkele jaren later
trouwden Sally en Kees Verkerk.
Zijn toekomst lag vanaf dat
ogenblik in Noorwegen. Hij
woont er inmiddels vijf jaar, is
vader van twee kinderen (van
vier en een) en werkt in het be
drijf van zijn schoonvader.
„Het allerliefst", zegt hij, „zou ik
een hotelletje hebben, ergens in
de bergen. Nee niet zo erg afgele
gen dat er geen hond komt na
tuurlijk. Ben je gek. 's Zomers het
gezellig maken voor de toeristen
en in de winter skilessen geven,
aan Nederlanders bijvoorbeeld.
Maar jammer genoeg voelt Sally
daar niets voor".
Waar hij ook verschijnt, Kees Ver
kerk is overal het middelpunt.
Nog altijd is hij de populaire jon
gen, die de toehoorders amuseert
met kostelijke verhalen, maar
ook van zijn grote gevoeligheid
blijk geeft wanneer zeer pijnlijke
herinneringen boven komen.
„Toevalligheden"
Maar de babbelaar is al vertrokken
voordat het startschot heeft ge
klonken: „Ik zou hier nooit heb
ben gezeten als er in '62-'63 niet
zo'n strenge winter was geweest.
Want hoe is Kees Verkerk schaat
senrijder geworden? Door toe
valligheden. In 's-Gravendeel
konden de kampioenschappen
van Zuid-Holland worden ge
houden. Mijn vader nam me er
mee naar toe. Derde werd ik. La
ter kreeg ik een uitnodiging voor
de Nederlandse kampioen
schappen in Groningen. Daar
was ik vierde achter drie jongens
van de kernploeg, Rudi Lie-
brechts, Arie Zee en Chria
Meeuwisse. Dat was geweldig
voor me. Ik mocht mee met de
groep naar een trainingskamp
van drie weken in Noorwegen.
Klaas Schenk en Egbert van 't
Oever waren de trainers.
Ik viel af en moest naar huis.
's Zomers heb ik wat getraind
Soms in een zaaltje. Ik kwam in
de kernploeg en behaalde zilver
op de Olympische Spelen van
1964 in Innsbruck. Vanaf dat
moment telde ik mee en ging het
ieder jaar beter. Eén Europees en
twee wereldkampioenschappen,
het hadden er net zo goed vier
kunnen zijn. Ja toch? In'68 had
den we die trammelant met Wim
de Graaff, een jaar later kwam
Deventer waar ik als de grote fa
voriet aan de start kwam".
Bij dat titeltoernooi staat Kees
Verkerk even stil. Het was in ze
kere zin een keerpunt in zijn car
rière. Hij verkeerde na een bewo
gen Europees titelgevecht in In
zeil (gedupeerd door plotseling
slecht ijs op de 5000 m en een
glanzend wereldrecord op de 10
km) en een nieuw 1500 m record
in uitmuntende vorm, maar
knapte af op het beslissende
moment, terwijl de slechte ver
standhouding met coach Leen
Pfrommer er voor de eerste maal
aan het licht kwam.
Verkerk: „Mijn 500 meter was be
roerd, maar ik won daarna twee
afstanden en kon toch nog kam
pioen worden als ik ook de 10 km
won. Mijn voorbereiding op die
race tegen Guttormsen was
slecht. Er was geen tijd geweest
voor massage. Na zes rondjes
merkte ik dat het niet ging en
twee rondjes later zat ik te jan
ken. Nu zitten hier 24.000 mensen
en kun je het niet maken, dacht ik
steeds. Later werd me duidelijk
dat Jan Bols eerder flink ge
scheurd had tegen Dag Fornaess,
mijn grootste concurrent. Leen
zweepte hem op en Jan trok For
naess naar een scherpe tijd. Later
op het banket sprak Leen meer
over die geweldige 10 km van Jan
dan wat er met mij gebeurd was.
Als ik toen kampioen was gewor
den, zou ik mijn schaatsen gelijk
aan de kant hebben gegooid. Met
drie wereldtitels was ik klaar ge
weest".
Gespannen
Met Leen Pfrommer bestond vanaf
het begin een gespannen relatie.
„Ard Schenk was vijf jaar lang
mijn slapie geweest, daarvoor
had ik steeds iemand anders bij
me op de kamer gehad. Dat was
niks voor mij, want ik moet tel
kens verschrikkelijk wennen. Ja,
wat wil je. Iedereen heeft zijn bij
zonderheden. De een snurkt, de
ander neemt een vrouw mee zijn
nest in. Ik zei tegen Leen: „Wat
wil je nou eigenlijk, waarom moet
er weer gewisseld worden. Ik ben
geen hoerejong. Maar hij haalde
Ard en mij uit elkaar om Jan, zijn
eigen pupil, een goed vriendje te
geven. Leen maakte ook de fout
om twee rijders tegelijk te willen
coachen. Eerst overlegde hij met
mij op welk schema ik zou ver
trekken, daarna ging hij naar Ard
om te vertellen wat ik van plan
was. Ik kreeg er wat van".
Het dieptepunt met Pfrommer
werd in 1970 bereikt. Verkerk:
„Een week voor de Europese
kampioenschappen in Innsbruck
hield hij nog een selectiewed
strijd in Inzeil. Ik was ziek ge
weest en voelde daarom weinig
voor zo'n gevecht. Maar het
moest. Leen dacht mij te kunnen
wippen. Ik voelde dat hij van me
af wilde. Na de 1500 meter kwam
toen de explosie. Eddy Verheijen
die tegen me had gereden was
steeds een metertje of twee ach
ter me gebleven en dacht zo op
een behoorlijke tijd uit te komen.
Maar ik reed niet best en Eddy
vond dat hij door mij was bela
zerd. Leen kwam toen naar me
toe en zei: nou is het wel genoeg
geweest Kees. Huilend van
kwaadheid ben ik het bos in ge
lopen. De omroeper in het sta
dion hoorde ik zeggen dat Jan
Bols bezig was een wereldrecord
te rijden. Toen ik later terug
kwam in de kleedkamer stond
Ard daar met mijn schaatsen in
de handen. Hij gaf ze me en zei
alleen: ze zijn geslepen, goeie
reis. Alles heb ik er op die v(jf
kilometer uitgegooid. De terug
slag kwam een week later in
Innsbruck, op de tweede dag van
de Europese kampioenschap
pen".
Verkerk nu: „Ik had het verschrik
kelijk moeilijk. Ik twijfelde en
dacht: ben ik inderdaad bezig de
sfeer te verpesten? Maar er was
meer. Ik was terug in Innsbruck,
een plaats met een bijzondere be
tekenis voor me. Iedereen kent
het verhaal van mijn bontmuts,
die ik altijd droeg. Hij was van
mijn moeder geweest. Ze had
hem voor de Olympische Spelen
van 1964 gekocht. Voor de eerste
keer zag ze me in een wedstrijd en
toen won ik zilver. Een dag na de
huldiging lag ze dood in bed.
Toen ik zes jaar later in Inns
bruck mijn bontmuts afzette, was
dat voor iemand die er niet meer
bij was. Zonder dat hij het wilde
had mijn vader het nog extra
moeilijk voor me gemaakt. Don
derdagsavonds zei hij tegen me:
Kees, je weet het hè? Hier moet
het gebeuren. Maar twee of drie
mensen wisten wat ik daar in
Innsbruck doormaakte. Daar lui
je uit jezelf niet over natuur
lijk".
Vanaf dat toernooi maakte Kees
Verkerk op de schaatstroon
plaats voor Ard Schenk. Hij
moest zich tevreden stellen met
een paar incidentele succesjes, de
kruimels die Ard Schenk liet lig
gen. Na de ontgoochelende prof
periode („Die Amerikanen waren
oplichters") beëindigde hij zijn
glorierijke loopbaan vijf jaar ge
leden. Toen de Zweedse bond
een opvolger zocht voor Kees
Broekman bleek hij een bereid
willige kandidaat.
Geen diploma
Een trainersdiploma heeft Kees
Verkerk nooit gehaald. „Maar dat
zegt niet zoveel. Ik kan iemand
die wel de papieren heeft binnen
een half uur onder de tafel lul
len". Hij ging aan de slag met een
nieuwe en jonge ploeg, waaruit
de opvolger van Goeran Claeson
te voorschijn zou moeten komen.
Dat is tot op de dag van vandaag
niet gelukt.
Kees Verkerk: „Misschien zal het
ook nooit gebeuren. In de breedte
zijn we wel sterker geworden,
maar wat wil je in een land waar
maar 1500 actieve schaatsers zijn,
de toertochtrijders meegere
kend. Ik kan in Zweden niet doen
wat ik wil. Er is hiaar een budget
van 20.000 gulden. Allereizen doe
ik per auto. Twaalf tot dertien uur
rijd ik om de trainingen te bezoe
ken en dan moetje bedenken dat
ik er hooguit 35 trainingen per
jaar bij kan zijn. Wat kun je een
schaatser nou in 35 trainingen le
ren? Verdere begeleiding is er
niet, geen dokter, geen masseur,
niks. Daar is geen geld voor. De
schaatsers zijn volledig op mij
aangewezen, terwijl ze best wel
eens behoefte zullen hebben om
tegen iemand anders aan te klet
sen. Ze worden toch zo kotsmis
selijk van me. Ik heb uitgerekend
dat ik 100 dagen per jaar weg ben
voor de Zweedse bond. Voor een
fooitje doe ik het, maar het vol
gend jaar stop ik er onherroepe
lijk mee. Ik kan met mijn gezin
niet langer aandoen om zo vaak
weg te zijn".
De laatste jaren is het topschaatsen
een kant uitgegaan waarvoor
Kees' Verkerk niet zo bar veel
bewondering kan opbrengen.
„Nu is het bijna allemaal puur op
kracht gebaseerd. Het is geen
kunst om een jongen van 18 jaar
binnen een jaar tweemaal zo
sterk te maken. Dan heeft hij wel
sterke spieren, maar het is te laat
om nog goed schaatsenrijden te
leren. Niemand neemt haast nog
de tijd om echtte glijden. Je moet
leren van de afzet te profiteren,
want die levert een glijmoment
op welke geen inspanning kost.
De Noren kunnen dat helemaal
niet. Die gaan met hun korte slag
recht vooruit".
Vooral op de Noorse coach Johs
Tenmann is hij erg kritisch:
„Tenmann vernielt de Noorse
schaatssport", is zijn onomwon
den oordeel. „Storholt en
Stenshjemmet kreeg hij in de
schoot geworpen. Sjoebrend is
zijn enige rijder en die gaat met
een verkrampte kop over het ijs.
Tenmann wil met niemand an
ders in Noorwegen iets te maken
hebben. Al zijn gegevens bewaart
hij voor zich alleen en daarom
heeft hij veel vijanden gekregen.
Hij houdt zijn rijders maar steeds
angstvallig bij elkaar in Hamar.
Omdat hij als leraar niet weg kan,
zitten ze daar maar steeds met
grote ogen naar elkaar te loeren.
Daar gaan die kerels stuk
In Puttershoek staat nog steeds het
café dat ooit zijn bestemming
leek te worden. Er is een andere
naam op ruiten geschilderd. Drie
jaar geleden stierf Pleun Ver
kerk. De jongste zuster van Kees
Verkerk en zijn zwager hebben
de zaak van de erfgenamen ge
pacht. "Het gaat niet zo goed met
het café, helemaal niet best.zelfs",
zegt hij met een hees geworden
stem.
LEIDEN - De 4-4 deling, die het
ijshockeyteam van Menken/Lei-
den Lions HYS gisteravond af
dwong, was voldoende om zich
tot eindoverwinnaar te kronen
van een serie van vier vriend
schappelijke ontmoetingen met
die Haagse ploeg. Eerdere duels
waren tweemaal in Leids (6-2 en
10-5) en eenmaal in Haags (9-0)
voordeel beslist.
Aanvankelijk zag het er niet naar
uit dat Leiden Lions-captain Jiri
Anton de aan die wedstrijdserie
verbonden beker uit handen van
Leids burgemeester Vis zou mo
gen ontvangen. Evenals in het
competitietreffen van zaterdag
avond tegen SIJC zaten de Sleu
telstadbewoners in de openings
fase vast; verliepen de aanvalsac-
ties van de McSheffrey-brigade
op aanzienlijk soepeler wijze.
De Lions-defensie had vooral in het
begin geen enkel vat op de Haag
se combinaties, die met name de
eerste HYS-aanvalslijn geregeld
op het ijs legde.
De 0-1, die Phil McKenzie (assist
Piet Roskam) na 6.36 minuut
scoorde, was dan ook het logi
sche gevolg van het Haagse
overwicht. Ook na die snelle ope
ningstreffer van HYS slaagde
Leiden Lions er niet in de - tradi
tionele - bakens te verzetten. De
Leidenaars moesten zich vooral
beperken tot het ontregelen van
de Haagse aanvallen en waren in
het stadium van de wedstrijd
vrijwel nooit bij machte aanval
lend weerwerk van importantie
te leveren. Nadat McKenzie kort
voor het verstrijken van de eerste
periode andermaal succes had
gehad en Brian McSheffrey (in de
tiende minuut van de tweede pe
riode) zelfs de 0-3 had gevonden,
leek Leiden Lions rijp voor de
slachtbank.
Rob Hagendoorn luidde met zijn
1-3 evenwel het onverwachte
herstel van de Paul Domm-bri-
gade in. Een opleving, die volle
dig gestalte kreeg, nadat Wiel-
heesen fraai solowerk beheerst
had afgerond. De 'blauwwitten'
lagen na die goal weer volledig in
de "bekerrace", wat even later
nog eens duidelijk werd onder
streept, toen Jiri Anton de 3-3 ter
wereld hielp. Die gelijkmakende
treffer had op de Uithof-bewo
ners een demoraliserende wer
king. Goed, Harry Turk mocht
zijn equipe nog eenmaal aan de
voordelige kant van de marge
brengen, toen eenmaal Ivan Ko-
canda zijn ploeg op 4-4 had ge
bracht, mocht Leiden Lions de
Vriendschapsbeker' definitief in
de prijzenkast opbergen.
