"Ik ben gewend
dat ik niet in
de prijzen val
Griekse actrice Irene Papas:
Bunuel is
het zeker
nog niet
verleerd
NEDERLANDSE FILMS
VOORGEDRAGEN
Turks Fruit mogelijk
terug in bioscopen
vrijdag 8 december 1978
AVORIAZ - Meer dan met de namen van regisseurs of
acteurs, laat de Griekse cinema zich vereenzelvigen met
de namen van twee actrices met wereldfaam: Irene Papas
en Melina Mercouri. Papas is het meest bekend door haar
optredens in grote, internationale produkties als De Ka
nonnen van Navarone, Zorba de Griek, Z., Anne of Thou
sand Days of de tv-film Mozes.
Onveranderlijk zette ze daarin
krachtdadige vrouwpersonen
neer, die overeind bleven onder
de meest vreselijke vormen van
tegenslag. Feitelijk waren dat
telkens weer min of meer com
merciële uitvergrotingen van de
rollen die ze gespeeld heeft in de
door Michael Caccoyannis ver
filmde klassiek-Griekse drama's.
Als tragedienne staat Papas nu
eenmaal op eenzame hoogte, zo
als thans valt vast te stellen in de
Nederlandse bioscopen waar
sinds kort Iphigineia wordt ver
toond.
Met Caccoyannis heeft Papas, be
halve Zorba drie Euripidesver-
filmingen gemaakt, waarvan de
eerste - Elektra - in 1962 de naam
gevestigd heeft van zowel deze
regisseur, als deze actrice. In '71
volgde De Trojaanse Vrouwen eii
in 1977 maakten ze diepe indruk
op het festival van Cannes met
Iphigineia.
Naar welk onderdeel van het drie
luik gaat de voorkeur uit van Pa
pas zelf?
Irene Papas: „Dat is moeilijk voor
mij om te zeggen, omdat ik er zelf
in heb gezeten. Elektra was voor
mij erg aangrijpend om te doen
en Iphigineia beviel me ook uit
stekend. De Trojaanse Vrouwen
was een andere stijl en bovendien
Engels gesproken. Die film liet
me nogal koud, hoewel ik daar
het samenwerken met actrices
als Katherine Hepburn, Vanessa
Redgrave en Genevieve Bujold
erg plezierig gevonden heb"
U heeft vier keer met Caccoyannis
samengewerkt. Wat bevalt u zo
aan deze regisseur?
Moeder
„Hij is grandioos in zijn spel-regie,
bovendien zyn wij van dezelfde
generatie, afkomstig uit. dezelfde
culturele traditie. Hij maakt het
soort films dat mij bevalt. Tijdens
het werken geeft hij vrijheid, ver
trouwen of steun op exact de
momenten dat ik het nodig heb
Het is verder moeilijk om onze
psychologische affiniteit te defi
niëren. Ik ken hem zo goed, dat
het net zoiets wordt als wanneer
je je eigen moeder probeert te ty
peren, ik zou het niet kunnen.
Mensen die je zo na staan, die kun
je niet meer objectief bekij
ken".
„Natuurlijk heeft hij ook een hoop
films gemaakt zonder mij en ik
zonder hem, maar zo gauw als hij
me nodig heeft, geeft hij me een
seintje en als ik me maar enigs
zins vrij kan maken, dan kom ik
Niet alleen voor films overigens
Binnenkort gaan we in Amerika
samen toneelprodukties doen..
Ja. ik doe wel vaker theater, hoe
wel ik moet zeggen dat film mijn
voorkeur heeft. Daarom beperk
ik mijn toneelactiviteiten zoveel
mogelijk tot het festivalwerk, dat
een maximum aan voorberei
dingstijd geeft tegenover een mi
nimum aantal voorstellingen.
Speciaal als het gaat om klassieke
rollen die ik al in films heb ge
speeld, is mijn enthousiasme niet
zo groot. Ik heb er grote moeite
mee om, als Medea, gedurende
lange tijd avond aan avond om
klokslag half tien mijn kinderen
te moeten vermoorden"
.,Film is daar als medium geschik
ter voor. Ik kan het dan ook beter,
want als een scène erg sterk is,
moet je je honderd procent kun
nen geven. In een toneelvoor
stelling, mag je dat niet doen,
omdat je dan geen reserve meer
over hebt voor de rest van de
voorstelling. Fysiek is dat niet op
te brengen. Bij film echter, kun je
je elke scène inzetten met alles
wat je in huis hebt. Bovendien
kan ik dan per scène beoordelen,
wat ik ervan terecht heb gebracht
en indien het me niet bevalt, ei
sen dat het wordt overgedaan. Je
hebt wel eens regisseurs die het je
niet toestaan om de „rushes" te
zien. Maar daar neem ik geen ge
noegen mee. Alle technici zien
voortdurend precies wat ze doen,
hoe kun je acteurs dan dat recht
misgunnen?"
- Toen Iphigineia in '77 in Cannes
werd gepresenteerd, was dat een
jaar dat er ineens opvallend veel
goede vrouwenrollen te bewonde
ren vielen. Iedereen was het er
overeens dat u in elk geval een
van de drie beste rollen had ge
speeld maar de actrice-prijs ging
u voorbij. Was dat een teleurstel
ling?
Nooit een prijs
„Nee, daar ben ik wel aan gewend
Ik heb erg vaak de meest fantasti
sche kritieken gekregen, maar
nog nooit in mijn leven een prijs.
Maar als je naar een festival gaat,
heb je je simpelweg te onderwer
pen aan het oordeel van de jury
Je moet incalculeren dat je met
lege handen naar huis teruggaat
Niet dat ik op zo'n Cannes-onder-
scheiding of op een Oscar zit te
wachten, maar als ze me er eentje
zouden geven, dan gaf ik hem ze
ker niet terug"
- Die voor de actrices toen extra
zware competitie, markeerde in
'77 de doorbraak van de vrou
wenfilms. Dat was toch een gun
stig verschijnsel?
..Jazeker, het is alleen te hopen dat
die doorbraak meer heeft voorge
steld dan een mode-verschijnsel.
Het was hard nodig en het is nog
altijd hard nodig dat filmers eens
meer aandacht zouden geven aan
wat vrouwen denken en belang
rijk vinden. Je kunt nog altijd
zeggen, dat de helft van de we
reldbevolking in haar denkbeel
den genegeerd wordt. Tot op he
den speelden de vrouwen vrijwel
altijd de minnaressen en echtge
notes achter de eigenlijke hoofd
personages; de mannen om wie
het dan ging. Eerst nu wordt er af
en toe toegegeven dat vrouwen
hun eigen problemen en interes
ses kurinen hebben, hun eigen
vrienschappen, hun speciale re
laties met de wefeld: intellectu
eel, ideologisch, sociologisch. Tot
dusver werd de vrouw uitslui
tend beschouwd zoals de maan,
die alleen licht kan geven als ze
door de zon beschenen wordt.
Men vergeet altijd dat er universa
bestaan met meer dan èèn zon.
Die verouderde beschouwings
wijze verliest nu terrein, op be
perkte schaal betekent dat een
revolutie"
.,Ik hoop dat men zo snel mogelijk
zal stoppen met het maken van
pornografie waarin het vrouwe
lijk lichaam geëxploiteerd wordt.
Een lichaam is belangrijk door
wat het voelt, niet doordat het
verondersteld wordt een kijkspel
te zijn. En gevoelens hebben
niets te maken met spieren of de
lijn van een been of andere de
tails. Sex heeft niets te maken
met veronderstelde schoonheid.
Ik hoop dat er meer „vrouwelijk"
gekeken gaat worden in films. Je
hoeft geen vrouw te zijn om het
absurd te vinden dat vrouwen
zich schuldig voelen omdat ze
geen „Playboy-figuur" hebben.
Vrouwen worden nog altijd ver
plicht zo mooi mogelijk te zijn,
terwijl mannen zich kunnen
kwalificeren door intelligentie,
kracht en persoonlijkheid. En
daarom denken vrouwen hun ha
ren te moeten verven, valse wim
pers aan te plakken, zich onder de
make up te smeren. Een vrouw
die kaal of rimpelig is, die ont
vangt geen liefde en met haar
wordt geen liefde bedreven. Ze
wordt gestraft. Dit is een wrede,
onredelijke belasting van de
vrouwelijke psyche. Vrouwen
zijn nog steeds een achtergestel
de groep"
- U heeft een image dat bepaald is
door zwaar-dramatische rollen
in klassieke tragedies. Beschouwt
u dat als een beperking van uw
talent?
„Wat is klassiek, en wat is zwaar
dramatisch? Zoiets bestaat niet,
noch heeft het ooit bestaan. Maar
als je bedoelt, datje mij nog nooit
in komedies hebt zien spelen, dat
is de fout van de film-industrie,
die geen geld over heeft voor
films waarin ik komische rollen
zou spelen. Het gaat zo: als ie
mand een huis bouwt en hij heeft
een open haard nodig, dan laat hij
iemand komen die fraaie open
haarden kan bouwen. Als ze mij
laten komen, dan doen ze dat om
me een rol te laten spelen die lijkt
op wat ze van mij kennen. Dat is
inderdaad een miskenning van
mijn beroep, dat immers vaar
digheid veronderstelt om juist
iedere keer een ander mens te
verpersoonlijken...."
„Nee!, je kunt niét zeggen dat Cac
coyannis mij óók gebruikt voor
type-casting. Caccoyannis be
perkt zichzelf nu eenmaal tot een
bepaald soort films. Als hij ook
andersoortige films zou maken,
dan vroeg hij mij ook voor ander
soortige rollen. Overigens ben ik
niet gewend onderscheid te ma
ken tussen tragedies en kome
dies. Ik analyseer rollen in emo
ties. Laten we zeggen rauw -
rood, tederheid - blauw. Dan zeg
ik, dat een bepaalde rol bestaat
uit meer rood dan blauw, on
geacht in wat voor film of stuk die
rol thuishoort. Ik geloof niet dat
er zoiets bestaat als speciale ko
medie-karakters"
- U heeft vrij recent een grote ro„
gespeeld in The Messenger, een
film over min of meer de profeet
Mohammed. Die is nooit in Ne
derland vertoond geweest. Wat
voor karakter speelde u toen?
,Voor The Messenger was het van
Moslem-zijde verboden om Mo
hammed of zy n naaste verwanten
op te voeren. Ik speelde een vij
andin van Mohammed, eentje die
de oom van de profeet ver
moordt, diens lever uitrukt en
opeet, omdat de man in een ge
vecht haar broer en vader had ge
dood. Later laat ze zich toch tot de
Islam bekeren. Weer dus een
overwegend „rode" rol dus, ha
ha!. ...Ik vond de film wel ge
slaagd, vooral heel goed in de
massa-scènes, omdat de massa's
ménsen zijn gebleven".
- Naast Caccoyannis is in Grie
kenland nu Angelopoulos tot
prominentie gekomen. Wat vindt
u van zijn werk? En hoe vindt u
dat de Griekse cinema in het al
gemeen er voorstaat en hoe Grie
kenland zelf?
Aangegrepen
„Ik hou erg van Angelopoulos, hij is
buitengewoon getalenteerd. Zijn
O Thiassos heeft me ontzettend
aangegrepen. Erg goede ge
zichtspunten en een magistrale
techniek. Ik weet alleen niet of
zijn stijl wel dicht genoeg bij het
publiek staat. Ik vind weliswaar
niet dat een cineast verplicht is
om altijd en eeuwig rekening te
houden met het begrip van het
breedst denkbare publiek. Een
cineast moet vooral zijn eigen
weg kunnen gaan. Maar ik vind
het toch een beetje jammer als
gevreesd moet worden dat een
erg groot deel van de mensen niet
bij machte is de juiste waarde te
schatten van deenorme inzichten
en kwaliteiten waarover Angelo
poulos beschikt".
„Misschien dat er wat meer balans
ontstaat bij de verdere ontwik
keling van Angelopoulos... Maar
er zijn meer jongere, Griekse fil
mers, die op het ogenblik interes
sante dingen doen. Panayouto-
poulos bijvoorbeeld, Voulgaris
en Aristopoulos. De Griekse ci
nema staat er niet slecht voor..
Wat Griekenland betreft... Het is
in elk geval beter dan tijdens de
kolonels. Wij zijn geen gevange
nen meer van de dictators. Er is
nu een redelijk functionerend
parlement. Maar iedereen weet
dat Griekenland nu een rechtse
democratie heeft. Nu gaat het er
dus om dat het volk haar stem
recht op een zinniger manier zal
gebruiken".
- U heeft opvallend vaak Anthony
Quin als tegenspeler gehad.
„Dat klopt wel, hem vraagt men bij
voorkeur voor net zulke films, als
waarvoor de industrie mij graag
gebruikt. We hebben al zo vrese
lijk vaak samengespeeld, dat ik
de tel ben kwijtgeraakt. De eerste
keer was geloof ik op mijn 23ste
Heel lang geleden dus. Hij is als
een broer voor me. Het blijft ie
dere keer een feest om met Tony
samen te werken. Vorig jaar had
den we samen The Greek Tycoon
zullen doen. Ik zou de Callas-rol
hebben gespeeld, maar opeens
ging het niet door... Ik ben daar
over nog altijd tegen de produ
centen aan het procederen. Ze
hebben me niet correct behan
deld en dat zal ik ze laten voelen
ook!'
Hoe het met dat proces is afgelo
pen, kunnen we niet zeggen.
Maar een soort van soelaas moet
het voor Irene Papas zijn, dat ze
nu alsnog Callas kan spelen in de
film die Franco Zeffirelli overhet
leven van de legendarische ope
ra-zangeres gaat maken.
PIETER VAN LIEROP
Hij mag dan inmiddels 78 jaar zijn
en al zo'n dertig films op zijn
naam hebben staan, Luis Bunuel
weet - hoewel hij na het uit 1970
daterende Tristana aankondigde
te zullen stoppen - nog altijd niet
van ophouden. Het eerste wat
dan ook, gezien die imponerende
staat van dienst, opvalt bij zijn
laatste werkstuk Cet obscur objet
du désir, is de opmerkelijke vita
liteit die er vanaf straalt.
Een vlotte verteltrant, subtiele hu
mor kortom een film waarbij je je
geen moment verveelt. Dat wordt
dan misschien een wat vreemde
opmerking als ik beken, dat ik
Bunuels surrealisme, dat hij na al
die jaren nog trouw is, niet volle
dig kan doorgronden. Hoe kan
iemand zich bij een film amuse
ren, die hij niet helemaal begrijpt.
Daarin schuilt echter één van
Bunuels krachten. Net als in
Belle de Jour vlecht hij in het
verhaal van Cet obscure objet een
aantal verwarrende en merk
waardige gebeurtenissen, die
soms wel en soms niet terugke
ren. Maar daarnaast verschaft
Bunuel ook zoveel aanknopings
punten, dat je toch gefascineerd
blijft kijken en probeert de inge
wikkelde puzzel rond te krijgen.
Dat dat niet helemaal lukt, geeft
echter beslist geen onbevredigd
gevoel.
Cet obscur objet du désir; regie;
Luis Bunuel; hoofdrollen: Fer
nando Rey en Carole Bouqet:
theater: Studio; leeftijd; 16 jaar.
In het begin van Cet obscur objet
lijkt er niets aan de hand. Een
simpele liefdesgeschiedenis; de
keurig gesoigneerde en gefortu
neerde aristocraat Mathie Fabert
(een geknipte rol voor Fernando
Rey) wordt tot over zijn oren ver
liefd op het nieuwe dienstmeisje
Conchita. Op het moment dat hij
handtastelijk wordt, verdwijnt ze
spoorloos. Fabert kan de intrige
rende schoonheid van de Spaan
se niet vergeten. Hij blijft haar
achtervolgen en Conchita krijgt
in de gaten hoe diep Mathieu's
passie voor haar is en dat gaat ze
knap bespelen. Ze jaagt zijn
hoofd op hol om hem vervolgens
even snel te laten vallen. In Se-
villa lijkt de breuk definitief,
maar als Mathieu in de trein naar
Madrid zijn medepassagiers over
haar vertelt, duikt Conchita weer
op. Het liedje dreigt weer van vo
ren af aan te beginnen, maar een
bomaanslag maakt of lijkt een
einde aan hun hopeloze romance
te maken. Het is echter tevens het
slot van de film, zodat de kijker
zich over de puzzel kan gaan bui
gen. Over de aanslagen en kapin
gen, die als een soort rode draad
door het verhaal liepen. Over de
jute zak, die Fabert bij zich draagt
en waar vlak voor de bomontplof
fing een naaister haar met bloed
besmeurde spullen uit haalt.
Raadsels, waar ieder een andere
verklaring voor zal hebben maar
die vooral niemand moeten
weerhouden om deze (zeker voor
Bunuel) charmante film te gaan
BART JUNGMAN
DEN HAAG (ANP) - Zes Nederlandse films worden voorgedragen voor
Franse.prijzen en eveneens zes rolprenten zijn gekozen voor Italië. Dit
heeft de werkgroep Frans-Italiaanse filmprijzen meegedeeld.
Naar Frankrijk gaan: "De beste van de klas" van Wim van der Velde, "O,
my darling" van Borge Ring, "De elektriseermachine van Wimhurst"
van Erik van Zuylen, "absurd" van Zaev Nirnberg, "A.P.O. of the primi-
tivyvan Henk Meulman, en "Adios Bernardo" van Edmond van Putte.
Naar Italië gaan ook de vier eerstgenoemden van die voor Frankrijk,
alsmede "Er gebeurt helemaal niets" van Ernie Damen, en "Nederlan
der in de Donaudelta" van Jan Wiegel.
De films zijn uitgezocht door filmrecensent B. Bertina, regisseur-produ
cent Wim van der Velde en distributeur en filmexploitant Max van
Praag, die werden bijgestaan door adviseurs van de Franse en de Ita
liaanse ambassade in ons land.
Het kan verkeren in de wereld van
de grote Amerikaanse acteurs.
Maakten we enige jaren geleden
kennis met David Carradine als
de eenzame Kung Fu specialist
Kwai Chang Cane. Zagen we hem
dit jaar nog in Bergmann's Slan-
genei als Amerikaan in het Ber
lijn van 1923, nu kunnen we hem
zien in Death Race 2000. Dit keer
als keiharde, meedogenloze au
tocoureur. Ook Sylvester Stallo
ne, bekend van Rocky en de re
cente produktie F.I.S.T, wist re
gisseur Bartel voor deze film te
interesseren. Wat deze twee top
acteurs ertoebewogen heeft mee
te werken aan deze film blijft ech
ter onduidelijk, want script, en de
realisatie daarvan zijn verre van
goed te noemen. Het gaat in
Death Race 2000 allemaal om een
Carradine en
Stallone
gestrikt voor
lugubere
dodenrit
wedstrijd tussen 5 lugubere au
tocoureurs, die in een 3 dagen du
rende rit zo snel mogelijk naar de
andere kant van de Verenigde
Staten moeten rijden. De win
naar zal een jaar lang de populair
ste, en een van de belangrijkste
figuren in het Amerika van het
jaar 2000 zijn. De coureurs kun
nen hun winstkansen nog verho
gen doormiddel van het omver
rijden van .mensen. Zij ver
krijgen hiermee extra punten,
(hij vermoord, wordt dus: hij
scoort!). Het meest aardige aspect
van deze film schuilt in de door
de hele film verweven parodie op
de Amerikaanse verslaggeving,
maar dit aspect is zeker niet door
slaggevend voor de beoordeling
van deze Death Race.
Death Race 2000; regisseur: Paul
Bartel; Voornaamste rollen Da
vid Carradine, Sylvester Stal
lone, Simone GrilTeth; Theater:
Euro 4; Leeftijd: 16 jaar.
DICK QUINT
HILVERSUM (ANP) - de Mogelijkheid is niet uitgesloten dat de film
Turks Fruit, die niet door de TROS op de televisie zal worden uitgezon
den, weer in de bioscopen zal gaan rouleren. Producent Rob Houwer, die
voor zaken in München is, heeft dat voornemen onlangs kenbaar ge
maakt. Zodra hij terug is uit Zuid-Duitsland wil Houwer in overleg
treden met de maatschappij Tuschinski, die de film destijds, in 1973
heeft uitgebracht.
Volgens Houwer zou er geen sprake van zijn, dat, nu de TROS heeft
besloten deze film niet in de huiskamer te brengen, een andere zendge
machtigde dat wel zou kunnen doen. Veronica's directeur Rob Out had,
vlak voordat hij met vakantie naar Suriname vertrok, gezegd, dat zijn
omroep de film, in tegenstelling tot de TROS. wel onverkort op de
televisie zou willen brengen. Daarom had Out zich tot de TROS gewend,
die echter niet bereid bleek te zijn de verworven rechten aan Veronica af
te staan.
Blijvers
„GREASE" - Nog steeds niet
uitgewoed in Luxor, Leiden.
"Moord op de Nijl" - Lange film
met veel bloed, Lido 1, Leiden.
"Piranha" - Hapgrage vissen,
Lido 2, Leiden.
"The Medusa touch" - Richard
Burton laat kerken instorten en
vliegtuigen te pletter slaan via
afstandsbediening, Lido 3, Lei
den.
"De Turkse non" - Doodgewo
ne sadistische sex onder een
bedenkelijk mom, Trianon,
Leiden.
Terug in Leiden
„My name is nobody" - Een
bijna klassieke kraker, Camera,
Leiden.
"Vrouwenkamp" - Sex, Rex,
Leiden.
Nieuw in Alphen
„Diamonds are forever" - Ja
mes Bond in de bocht, Euro 1.
Kindermatinee
„Popeye festival" - Camera,
Leiden.
"Donald Duck" - Lido 3, Lei
den.
"Peter en de draak Elliot" -
Studio, Leiden.
"De gelaarsde kat en de
krachtpatser" - Rex, Leiden.
"Old Shatterhand" - Euro 4,
Alphen.
Nachtfilms
„Psycho" - Camera, Leiden.
"Blonde hartstocht in Afrika"
- Rex, Leiden.
"Diamonds are forever" - Euro
1, Alphen.
"De slag bij Anzio" - Euro 2,
Alphen.
"The last detail" - Euro 3, Al
phen.
"Porno-toer in Bangkok" - Eu
ro 4, Alphen.
Haagse bioscopen
APOLLO 1: Wegens renovatie
gesloten.
APOLLO 2: "Butch Cassidy en
the Sundance Kid", dag. 7.00 en
9.30 uur, do., vr., ma. en di. 2.00
uur, 12 jr.
ASTA: "Grease", da. 2.30, 7.00
en 9.30 uur, zo. 1.30,4.00,7.00 en
9.30 uur, al.
BIJOU: "Eyes of Laura Mars",
da. 2.00,7.30 en 9.45 uur, zo. 1.30,
4.00, 7.30 en 9.45 uur, 12 jr.
CALYPSO: "Herfstsonate", da.
2.15, 7.15 en 9.30 uur, zo. 1.45,
4.15 uur enz. 16 jr.
CAMERA: "Salo of de 120 da-
gen van Sodom", da. 2.15, 7.00
en 9.30 uur, zo. 1.30, 4.15 uur
enz., 16 jr.
CINEAC: "The mountain of the
cannibal god", da. 1.30, 4.00,
7.00 en 9.30 uur, za., zo. en woe.
alléén 7.00 en 9.30 uur, 16 jr.
CORSO: "Turks Fruit", da. 2.00,
6.45 en 9.15 uur, zo. 1.45, 4.00,
6.45 en 9.15 uur, 16 jr.
DU MIDI: "Once upon a time in
the West", da. 8.00 uur, 12 jr.
EURO: "Ben Hur", da. 7.30 uur
za. en zo. ook 3.30 uur, al.
METROPOLE 1: "Revpnge of
the pink panther", da. 2.00, 6.45
en 9.30 uur, zo. 1.15, 4.00,6.45 en
9.30 uur, al.
METROPOLE 2: „Who's killing
the great chefs of Europe?", da.
2.00, 6.45 en 9.30 uur, zo. 1.15,
4.00 enz. al.
METROPOLE 3: "Moord op de
Nijl", da. 2.00 en 8.15 uur, al.
METROPOLE 4: "The boys
from Brasil", da. 2.00, 6.45 en
9.30 uur, zo., 1.15, 4.00, 6.45 en
9.30 uur, 16 jr.
METROPOLE 5: "Cet obscur
objet du désir", da. 2.00, 6.45 en
9.30 uur, zo. 1.15,4.00 uur enz. 16
jr.
ODEON 1: "Moord op de Nijl"
da. 2.00 en 8.00 uur, al.
ODEON 2: "Bloed uit de graf
kelder", da. 2.00, 6.45 en 9.15'
uur, zo. 4.30, 6.45 en 9.15 uur, 16
jr.
ODEON 3: "Revenge of the
pink panther", da. 2.00, 6.45 en
9.15 uur, zo. ook 4.15 uur, al.
ODEON 4: "Alice in sexland",
da. 2.00, 6.45 en 9.30 uur, zo. ook
4.30 uur, 16 jr.
PASSAGE: "Piranha", da. 2.00,
7.00 en 9.30 uur, zo. en zo. 1.30,
4.00, 7.00 en 9.30 uur, 16 jr.
STUDIO 2000: "Grease", da.
2.00, 7.00 en 9.30 uur, zo. 1.00
7.00 en 9.30 uur. al.
DE UITKIJK: "American Graf
fiti", da. 2.00,7.15 en 9.45 uur, 12
jr.
