HP
deTijd
'Pas op
jongens
Kilsdonk
uitkijken'
L/n
EISEVIERS
HAVANA - Op het moment dat
je het vliegtuig op Schiphol
instapt op weg naar Havana,
via Oost-Berlijn, besef je al
snel datje een andere wereld
tegemoet gaat. Het toestel van
de Oostduitse maatschappij
Interflug vliegt over Dene
marken naar de DDR. Het is
immers nog steeds verboden
voor Oosteuropese maat
schappijen over Westduits
grondgebied te vliegen. Om
èèn nacht in Oost-Berlijn te
overnachten moeten we ruim
twee uur in de rij staan voor
het invullen van papieren.
Twee uur vliegen van Am
sterdam en je krijgt direct het
gevoel dat je moet boeten,
omdat je uit het kapitalisti
sche Westen komt.
De volgende dag bij het vertrek
naar Cuba worden we op
nieuw op de proef gesteld.
Gelaarsde douaniers houden
een van de Nederlandse jour
nalisten aan omdat hij een
stapel, vooral Spaanse, boe
ken in zijn handbagage heeft.
Die boeken zouden weieens
schadelijk voor Cuba kunnen
zijn; alsof de Cubaanse doua
ne niet bij machte is dat zelf te
beoordelen. De „internatio
nale solidariteit" gaat ons op
dat moment wat al té ver. Na
wat heen en weer gepraat
mogen de boeken mee. Op het
Canadese eiland New
Foundland, nog zes uur vlie
gen van Havana, maken we
een stop van een uur. Onze
Oosteuropese medepassa
giers verlaten met ons het
vliegtuig. Een Oostduitse
passagier houdt het meteen
voor gezien en blijft in Cana
da.
Wanneer we eindelijk op Cuba
landen voelen we onmiddel
lijk het verschil met Oost-
Duitsland, al was het maar de
temperatuur. Er is een vrien
delijke ontvangst, dat het leed
van opnieuw in te vullen for
mulieren verzacht. Tijdens de
tocht, onder begeleiding van
een motoragent, naar ons ho
tel zien we de vele affiches en
vlaggen met revolutionaire
leuzen. De revolutie druipt
letterlijk van de muren. Op
het vliegveld van Havana
krijgen we de eerste gids toe
gewezen. In het luxueuze ho
tel Habana Libre, het genaas
te Hilton-hotel, komen er nog
enkele gidsen bij. Gedurende
ons verblijf lijkt het aantal
gidsen met de dag toe te ne
men. Bovendien heb ik nog
nooit in mijn leven zoveel
formulieren ingevuld. Mijn
opleiding, de naam van mijn
ouders, mijn adres en geboor
teplaats en noem maar op,
moet iedere keer opnieuw
worden vermeld. De Cuba
nen weten na èèn dag meer
van mij dan ik van Cuba.
Respect
De revolutie die op 1 januari
1959 een feit was, heeft in Eu
ropa altijd veel respect gekre
gen. Het socialistische sys
teem verschilt op het eerste
gezicht erg veel met dat in
Oosteuropese landen. Het is
natuurlijk een knappe presta
tie dat Cuba zich heeft kun
nen ontworstelen aan de
Zuidamerikaanse wantoe
standen als dictatuur, honger
slechte gezondheidszorg en
pure armoede. Chili, Argenti
nië, Brazilië, Bolivia zijn wat
dat betreft schrijnende voor
beelden.
Maar de kritiek op Cuba is de
laatste jaren sterk toegeno
men. De positie van het land
van Castro in met name Afri
ka wordt fel bekritiseerd door
de westerse mogendheden.
Cuba heeft mensen in Angola,
Mozambique, Guinea, Ethio
pië. Castro noemt deze men
sen adviseurs. Hij vindt dat
overal ter wereld de Cubanen
de revolutie moeten onder
steunen uit „internationale
solidariteit"
In een interview met enkele
Amerikaanse journalisten zei
hij onlangs: „Wij krijgen kri
tiek van de imperialistische
landen omdat wij de strijd
van de volkeren in Afrika
steunen. Maar wat deden de
Amerikanen in Vietnam?"
Vooral Angola spreekt de
Cubanen aan. In dit land, ge
regeerd door de MPLA van
Neto, zitten enige duizenden
Cubanen. „Niet om Angola te
regeren, maar om ze te steu
nen tegen reactionaire krach
ten", aldus Castro.
Ogenschijnlijk hebben de Cu
banen geen enkel probleem
met de hulp aan Angola. Een
Cubaanse vrouw vertelde me
dat ze het uitstekend vindt
dat haar man in Angola mee
helpt. Maar als hij nu om
komt, vroeg ik. "Dan ik hij
een held van de revolutie",
antwoordde ze
Na enig doorvragen vertelde ze
dat er voor de „internationale
solidariteit" inderdaad erg
"Veel opofferingen getroost
moeten worden. De economie
in Cuba is hoe dan ook nog
steeds erg kwetsbaar en de
steun aan Afrikaanse landen
vertraagt zonder twijfel de
Cubaanse ontwikkeling.
Twijfels
Over de positie van de Cubanen
in Ethiopië bestaan meer
twijfels. Een felle urenlange
discussie met enkele Cuba
nen verduidelijkte dat. Onder
het regime van Haile Selassie
steunde de Sowjet-Unie met
enkele andere socialistische
landen de onafhankelijk
heidsstrijd van Somalië en
Eritrea. Nu Haile Selassie is
verdwenen en Ethiopië onder
leiding van Mengiftu socialis
tisch is verklaard, zijn deze
landen radicaal omgedraaid
De Eritrese onafhankelijk
heidsstrijders zijn nu opeens
contra-revolutionairen.
In feite gaat het om een enorme
machtsstrijd. Het bleek tij
dens de discussie met de Cu
banen dat zij erg weinig we
ten van dit voorspel in Ethio
pië. Een Cubaanse ingenieur
„Ja, misschien is er een ge
brek aan informatie. In
Granma (de Cubaanse partij
krant) heb ik dat niet gele-
Tijdens het festival vroeg Oli
vier Tambo van de Zuidafri-'
kaanse verzetsbeweging Af
rican National Congress
steun aan Castro. Daarmee
wordt de betrokkenheid van
Cuba sterk vergroot. Op dit
moment zitten er drie Cuba
nen gevangen in Zuid-Afrika.
De Cubaanse krantelezer
weet hier nog niets van. Als je
vraagt of Cuba op deze ma
nier niet als pion door de
Sowjet-Unie wordt gebruikt
op het schaakbord van de
macht, wordt dat fel afgezwo-
Het eind juli tot en met begin
augustus op Cuba gehouden
elfde Wereldjeugdfestival
was voor de Cubanen een
uitgelezen mogelijkheid de
resultaten van de revolutie
aan de vele buitenlanders te
tonen. Onze medewerker
Kees Boonman was gedu
rende het festival op Cuba en
schreef een verslag over dit
socialistische eiland.
De hulp van de Sowjet-Unie aan
Cuba is overigens enorm. Op
dit moment zijn op Cuba zo'n
20.000 Russen aanwezig. En
kele miljarden dollars wor
den per jaar aan Cuba gege
ven. Het valt niet te ontken
nen dat Cuba zonder die
steun niet zo ver was geko
men in haar ontwikkeling.
Sinds de Amerikaanse blok
kade in 1961, en nadat de „on
afhankelijke" Latijnsameri-
kaanse staten in 1964 even
eens de handel met Cuba
hebben stilgelegd, was het
land economisch praktisch
lamgelegd.
Door
Kees Boonman
De Sowjet-Unie was het enige
land dat zijn hand uitstak
Daar ligt meteen een verkla
ring voor het dreigende af
glijden van Cuba naar Oost
europese trekken. De com
munistische partij op Cuba
heeft voor de revolutie ver
klaard dat Castro en Che
Guevara eigenlijk een stel
letje avonturiers waren. Op 26
juli 1953 deden zij een aanval
op de Moncada-kazerne in
Santiago de Cuba (duizend
kilometer van Havana) om
aan wapens te komen en het
land vervolgens te bevrijden
van de dictatuur van Batista.
De aanval mislukte, maar het
was de aanleiding tot de re
volutie die volgend jaar 1 ja
nuari haar 20e verjaardag
viert.
Na de revolutie werden de
anarchistische trekjes snel
verwijderd en \verd het de
communistische partij die het
voor het zeggen kreeg, met
Castro aan het hoofd. Dat Che
Guevara minder genoemd
wordt op Cuba is een teke
nend voorbeeld. Hij wilde
bijvoorbeeld het geld afschaf
fen. Nu zie je steeds meer de
bureaucratie de overhand
krijgen. Met een bonboekje
kunnen de mensen goederen
krijgen. Per jaar één broek,
een paar schoenen en twee
overhemden. Ook het voedsel
is gelimiteerd, behalve dan in
de dure hotels. Er moet wel
bij gezegd worden dat ieder
een te eten heeft. Dat was
vóór de revolutie wel anders.
Fruit en aardappelen zijn nog
steeds schaars, evenals
groente. De export, dus de
deviezen, is belangrijker.
Een liter melk voor kinderen en
bejaarden per dag. de mensen
daar tusêenin hebben het
minder nodig en krijgen het
dus niet. Wie meer wil hebben
kan goederen ruilen of de
zwarte markt opgaan, al staan
daar wel zware straffen op
Voor dertig gulden per
maand huur je een nieuw
huis, al is er nog een schro
melijk tekort aan huizen.
Speciale brigades, vrijwilli
gers bouwen
De meeste aandacht is gericht
op de jeugd. Tijdens het festi
val werd trouwens een spe
ciale Kinderwet gelanceerd,
met de rechten en de plichten
van de kinderen. Tot het veer
tiende jaar gaan de jongeren,
pioniers, naar school. Meestal
zijn dat internaten. De Staat
voedt de jeugd op met „res
pect voor het socialisme", zo
staat het althans in de wet.
Toch is het merkwaardig om
kinderen van zeven jaar, in
een weliswaar vrolijk uni
form, te horen roepen: „Weg
met de imperialisten, voor de
internationale solidariteit"
Maar de kinderen zijn letter
lijk de kinderen van de revo
lutie. Het meest opvallend is
dat er totaal geen onderscheid
wordt gemaakt tussen blank
en zwart.
Gratis
De gezondheidszorg is vrijwel
gratis. Het is dan ook geen
wonder dat epidemieën op
Cuba de laatste jaren vrijwel
niet meer voorkomen. Toch
zijn er mensen „meer gelijk"
op Cuba en dat is het partij
kader. Het is een privilege om
lid van de enige partij te mo
gen worden. Er zijn op een
bevolking van negen miljoen
~i slechts 300.000 leden.
Zij rijden wél in de r
to's, Russische Lada's of af
hankelijk van je plaats in Alfa
Romeo's. De meeste Cubanen
rijden in oude Amerikaanse
auto's uit de jaren vijftig. In
het openbaar klaagt niemand
daarover. „We hebben wel
andere dingen aan ons
hoof'", werd me verteld.
De meeste Cubanen hebben di
recte invloed in hun wijk in de
comités ter verdediging van
de revolutie (CDR). Hierin
wordt gesproken over wijk-
verbetering, onderwijs en an
dere zaken waarbij de men
sen direct zijn betrokken. Ie
dereen is in principe lid van
zo'n CDR. Er worden pogin
gen ondernomen om de men
sen meer directe invloed te
geven op het democratisch
centralisme. Alle wijken zijn
weer onderverdeeld in zones,
daarboven heb je de volks
macht (Poder Popular), de
gemeenten, provincies en
uiteindelijk de nationale as
semblee waar Fidel Castro de
baas van is.
Overal in het land zie je dat de
mensen betrokken zijn bij de
opbouw van het land. De kin
deren, die nu een speciale wet
hebben waarin hun rechten
en plichten staan, de werkers,
de studenten en de vrouwen,
die georganiseerd zijn in de
vrouwencomitès (FMC).
Is iedereen het dan eens met het
systeem, vraag je je af. Er zijn
wel degelijk ménsen die vin
den dat revolutie een insti
tuut dreigt te worden. Ook
zijn er mensen die liever wil
len vertrekken naar westerse
landen, de zogenoemde apa-
tico's. De meeste Cubanen
zijn echter zelfverzekerd over
hun geslaagde revolutie. Ze
durven, zij het voorzichtig,
zelfs weer betrekkingen aan
te gaan met de Verenigde Sta
ten. Een oude Cubaan daar
over: „En als ze weer probe
ren ons land de nek om te
draaien, hebben we de CDR's
om ze te grijpen."
Het is voor een westerse jour
nalist een ervaring om op Cu
ba rond te kijken. Er is duide
lijk meer te zien dan een sui
kerplantage. Het is ongetwij
feld een prestatie dat in ja
nuari de 20e verjaardag van
de revolutie wordt gevierd.
Cuba is geen paradijs op aar
de, ook al is het heerlijk om te
zwemmen in de Caraibische
Zee. Ondanks de kritiek ver
dient het land het voordeel
van de twijfel.
ilezo pagina
zijn voor rekening
van do auteurs
Door Piet Wesseling
Er gaat geen dag voorbij of we lezen, horen en zien over vele actie
groepen die bezig zijn te protesteren tegen wat zij als onrecht
beschouwen. Het betreft zaken van de meest uiteenlopende aard.
Staatssecretaris Haars kan nu wel hartstochtelijk roepen dat ze
zo blij is in een integere rechtsstaat te mogen regeren, maar een
grote groep Marokkanen zat allang in de gevangenis van Ma-
rokkko en omstreken wanneer niet een stel doorbijters dag in dag
uit voor hun medemensen gepleit had.
Naar mijn gevoel hebben actievoerders tegen de Urenco-affaire een
nederlaag geleden, maar de regering zal de komende jaren ook in
dit opzicht wel op haar tellen moeten passen. De fiets wordt in
bescherming genomen door warmbloedige Amsterdammers tegen
de auto. Ze hebben nog niet gewonnen, maar het begint te dagen
Dit waren maar een paar voorbeelden uit ons eigen land. Maar het
eigenzinnige Nederland is vanouds gewend zich te bemoeien met
wat er buiten zijn deur plaats vindtArgentijnse kolonels hebben
vast niet met veel plezier de Nederlandse sportcommentaren op de
wereldkampioenschappen voetbal gevolgd. En nu: het grote
woord moet eruit, gaat er een nieuwe paus gekozen worden. Laat
Nederland zich onbetuigd? Allerminst.
Onverwoestbare profeet
Als een onverwoestbare profeet uit het begin der tijden hoorde ik
Jan van Kilsdonk weer eens even tekeer gaan. Deze vrome weer
barstige Jezuïet, die elke zondag bij de studentenecclesia in Am
sterdam zeer actief bezig is en tot nu toe elke bisschop en klooste
roverste de baas is gebleven, houdt schitterende preken. Want hij
kent niet alleen de bijbel, maar ook de mensen voor wie de bijbel
geschreven werd. In zijn zwarte archaïsche pak, zijn hoed op, op
zijn eeuwige kreupele damesfiets, rijdt hij dwars tegen het ver
keer in, maar iedereen schijnt met hem in Amsterdam rekening te
houden. "Pas op jongens, Kilsdonk, uitkijken."
Hij had het op het Malieveld in Den Haag over de nieuwe paus. IK
citeer hem letterlijk: "Na de pauskeuze zullen wij op het balkon
van de Sint P ieter niet een jeugdige .vindingrijke vrouw zien Ook
nieteen besluitvaardige jonge man,niet eens een manvanveertig
jaar
Niemand zou dit verwachten of zelfs maar gewenst hebben. Maar
wat dan wel? En dan wordt het moeilijk.Zou het deze keer voor de
tweede maal in de wereldgeschiedenis een niet-Italiaan worden?
Of een niet-blanke, een niet-kardinaal of een niet-bisschop? Het
kan allemaal, maar het zal niet gebeuren.
Wat die groepjes weerbarstige katholieken overal in het land aan
wensen op spandoeken en hardop roepend meedragen, gaat veel
verder. Ik denk aan de droom van Martin Luther King. Het is bij
zijn droom gebleven. Als je het de dromers van deze dagen zou
vragen, zouden ze je onmiddellijk toegeven dat ze helemaal niet
verwachten dat het uitvoerbaar is wat zij verlangen Maar ze
willen dat het gezegd wordt. Ze willen het geworpen hebben als
zaad in een nog onvruchtbare bodem. Het komt in grote lijnen
hierop neer. Het werd talloze malen op verschillende wijzen geuit
door de man van Nazareth. In zijn bergrede, in zijn gelijkenissen
en parabels, vooral in zijn wijze van handelen, zijn manier van
doen.
Een aantal hoogleraren, theologen van internationale klasse, heejt
een profiel geschetst van de toekomstige paus. In alle eerbied die
zoveel geleerdheid eist waag ik toch eraan te twijfelen of die
voging enig nut heeft. Verstandiger leken mij de opmerkingen
van pater Van Kilsdonk cum suis dat een ideale paus ondenkbaar
is. Immers, een man die alle geleerdheid en alle heiligheid, alle
kennis in zich bevat, bovendien weet wat er in alle volkeren van
de wereld omgaat, de boodschap van het heil tot in de diepste
bodem heeft doorwrocht, verder ijzersterk moet zijn van gezond
heid, alle deugden tot in de hoogste mate moet bezitten- gaat U zo
nog maar een tijdje door-is onvindbaar op deze gammele aarde
We zouden gaan denken aan een of ander bionisch wezen,de man
van zes miljoenhet produklvan de meest uitgekiende computers.
Zo'n man bestaat niet
In één woord: zo'n man bestaat niet, kan ook niet bestaan. Vandaar
dat de mensen op het Malieveld in Den Haag de verslaggevers
eenvoudig meedeelden dat hun wensen onvervulbaar waren. De
enige, door God gezondene en door God gedrevene, het Woord van
God zelfwerd vermoord kort na zijn dertigste jaar. Het is oprecht
te vrezen dat ieder ander die, hoe aarzelend ook, zijn voetstappen
tracht te gaan, hetzelfde lot zal overkomen.
Maar die ene, Jezus de Heer, probeerde toch zijn doel te bereiken
door kleine groepjes. Terecht. Het laatste groepje waarmee hij
aan tafel zat vlak voor zijn dood, vroeg hij te blijven doen als hij.
Overal ter wereld waar die groepen klein zijn gebleven kon het
werk doorgaan. Maar waar het grote afmetingen ging aannemen
stortte het ineen. Geringe kloosterorden en geringe congregaties
begonnen in alle eenvoud, zonder pretenties. Maar bij het groeien
van het aantal leden kwam de ondergang steeds dichterbijNu
zijn het machtsinstituten geworden met grote rijkdom en wie
gelooft nog in hun voortbestaan? Het machtsinstituut van de
kerk, het grootste en rijkste, het meest wereldomvattende, staat
ook op instorten.
Kleine groepen van mensen die zich van hun geringheid bewust
zijn.zullen het telkens weer reddenOok de groep op het Malieveld
die ik hier als symbool wil zien. Maar helaas niet de wereldom
spannende groep waaruit het conclaaf bestaat, dat dezer dagen
de strijd op leven en dood gaat aanvangen.
VRU NEDERLAND
"Nog zeven, acht jaar Van Agt,
houdt daar maar terdege reke
ning mee". Dat zegt in hot ope
ningsverhaal van Vrij Nederland
niet iemand van confessionele
huize, zoals je zou verwachten,
maar Cees Schelling van de Voe
dingsbonden FNV. Het stuk gaat
over de verwijdering die lang
zaam aan het groeien is tussen
PvdA-kopman Den Uyl en de
FNV.
Groenevelt laat zich ook weinig
vriendelijk uit. Hij zegt aan het
kabinet-Den Uyl geen beste her
inneringen te hebben: "Den Uyl
sprak als minister-president ook
steeds over offers en liet onder
tussen Lubbers het kapitaal uit
delen met kwistige hand, en, keek
niet waar het terecht kwam"
Volgens de schrijver van het arti
kel, Salverda, gelooft overigens
op dit moment ook geen enkele
econoom meer dat loonmatiging
zal leiden tot omvangrijke nieu
we werkgelegenheid. En daar
mee zou dan de basis zijn ontval
len aan Bestek '81, de beleidsnota
van het kabinet-Van Agt. Kort en
goed, we kunnen een mooie, poli
tieke herfst verwachten.
Voorts duikt VN in de manoeuvres
van het bouwbedrijf Melchior,
"de hoeksteen van de Maas
trichtse gezondheidszorg", een
verhaal met Nollen-achtige as
pecten.
Grootmeester Genna Sosonko kan
zich "nauwelijks voorstellen dat
de tweekamp Karpov-Kortsjnoi
een gewoon einde krijgt". Dat
zegt hij in een uitvoerig interview
met Max Pam. De vlucht van
Kortsjnoi naar het westen blijkt
hem bepaald niet geïmponeerd te
hebben. "Als hij in 1974 niet zijn
eerste tweekamp van Karpov had
'verloren maar gewonnen, zouden
de rollen wellicht volstrekt om
gedraaid zijn".
Verder in VN: "De blinde machts
honger van Mario Soares" en
"Het vertrouwen van Anthony
Perkins". Het kleurenkatern gaat
over het elfenvolkje en "De juf
frouw uit de eerste klas", erva
ringen van o.a. Maarten 't Hart en
Piet Grijs over het eerste school
jaar. Tot slot Ter Zijde: "Als Wil-
lebrandts straks wordt gekozen
mogen de cafés in de binnenstad
de hele nacht openblijven".
Het aantal nonnen in Nederland
neemt af. Er zijn nu nog 23.000
(5000 minder dan in 1968). Vier
vrouwen, die er ongeveer tien
jaar geleden uit gingen, vertelden
aan HP in een veel ruimte be
slaand artikel ("Het taaie onge
rief') wat het leven in het klooster
voor hen betekend heeft. "Rita
.vertrok in september 1968. Ze
was 48 jaar. Ze nam van niemand
afscheid, dat kon ze niet. Later
dacht ze: wat afschuwelijk datje
veertien jaar met elkaar samen
leeft en zonder gedag weggaat"
Emma Brunt laat haar licht schij
nen over het criminologendebat,
"Om de bruidsschat van Buik-
huisen", de zoveel lawaai veroor
zakende kwestie van de Leidse
hoogleraar, die aan zijn benoe
ming de voorwaarde verbond dat
hij de biologische eigenschappen
van de delinquenten zou onder
zoeken.
'Buikhuisen wint ieder duel op zijn
sloffen. Zijn beste verdediging is
een meewarige blik naar de
geachte opponenten en de vraag:
"Maar heren, waar hebt u het ei
genlijk over? Ik heb mijn onder
zoeksplan nog niet eens ont
vouwd". Een-nul voor Buikhui
sen. Een ijzersterke strategie,
maar hij verliest met het verstrij
ken van de tijd wel aan geloof
waardigheid".
'Wetenschappelijk en ethisch ge
sproken staat Buikhuisen in de
rode cijfers en hoe langer hij blijft
zwijgen, des te onwaarschijnlij
ker wordt het dat hij het tekort
kan aanzuiveren".
Het Leids Criminologisch Instituut
had het hiervoor uitgetrokken
kwart miljoen beter nog even in
de zak kunnen houden, aldus de
conclusie van HP.
Verder "De opiumboeren van de
Gouden Driehoek", "De padvin
derij doet aan relatievorming" en
het volksverzet in Oost-Gronin-
gen tegen de komst van een aan
tal zigeunerfamilies.
MAGAZINE
Na een paar jaar gezwegen te heb
ben over de kwaliteit van het
kopje koffie in Nederlandse
etablissementen, neemt Elsevier
de draad weer op met de befaam
de koffie-tests. De reden? "Sinds
enige tijd bereikten ons van ver
schillende zijden alarmerende
berichten over het kopje koffie
dat men de passant voorzet"
Elsevier is na de test van oordeel
dat "blijvende waakzaamheid
gewettigd is". De Nederlandse
horeca-ondernemer koopt wel
koffié van behoorlijke kwaliteit
in, maar de behandeling van het
produkt laat veel te wensen over.
En de bediening in de diverse res
taurants is vaak treurig.
Elsevier biedt verder een interview
aan met president Carter. Hij zegt
"het niet erg te vinden tegen de
bierkaai te moeten vechten. Dit is
geen ambt dat men kan uitoefe
nen door alleen naar bijval te
streven. Als mijn enige doel zou
zijn in 1980 herkozen te worden
dan zou ik behoedzaam alle con
troversiële onderwerpen vermij
den".
Ook Elsevier buigt zich over de zo
omstreden figuur van staatsse
cretaris mr. Elbarta Alijda Haars,
"de liefdeloze tante van justitie".
Ze wenst hier geen stuwmeer van
vluchtelingen "Er is een
groeiend aantal vreemdelingen
dat zich hier als vluchteling
meldt, niets te vrezen heeft, maar
heeft gehoord van de sociale
voorzieningen...". Ook in Else
vier. bewogenheid en trauma van
het IKON, "Studiemogelijkhe
den een onoverzichtelijk geheel",
"Ziekenfondsen willen artsen op
de loonlijst" en zeer veel aan
dacht voor de pauskeuze.
"Ik ben niet van plan me dat keuri
ge diplomaten etiket te laten op
plakken".
Dat zegt Carters rellenschopper nr.
1, VN-ambassadeur Andrew
Young, in een interview in De
Tijd. Over zijn controversiële uit
spraken meldt hij koeltjes: "Wat
ik in het openbaar heb gezegd,
werd privé in diplomatieke krin
gen al lang gesproken".
Ook hier ruime aandacht voor het
geen de nieuwe paus moet zijn
("meer katholiek dan rooms").
DeTijd beticht de ABN ervia "t.
collecteren voor Videla" en somt
de problemen op die de AVRO
heeft met TopPop.
