DE ZAAK VAN DE ACHT
Wapenhandel haalt opgelucht adem
Blik in de weekbladen
HP
■KQ2CE&3BB
Teleurstelling na VN-zitting over ontwapening
deïïjd
EISEVIERS
DONDERDAG 6 JULI 1978
PAGINA 15
De verhouding tussen ouders en
hun kinderen ligt in elk gezin
anders. Er liggen ontelbaar veel
nuances tussen van de ene kant
ouders die hun kinderen ver
waarlozen en aan de andere
kant ouders voor wie niets an
ders op de wereld meer bestaat
dan hun kinderen. Tot mijn
verbijstering vernam ik dat één
miljoen kinderen tot 15 jaar dit
jaar niet op vakantie gaan. Dat
kan weer veel oorzaken heb
ben. De VARA-ombudsman
had het er onlangs over. Als een
belangrijke oorzaak noemde
hij de steeds vaker voorko
mende echtscheidingen waar
bij geen van de ouders de ver
dere opvoeding van de kinde
ren op zich wil of kan nemen.
Die kinderen komen dan in de
tehuizen terecht. Een mooi ini
tiatief heeft de leiding van een
van die tehuizen genomen door
de 150 kinderen een paar we
ken naar Spanje mee te nemen,
naar een tehuis aldaar, waarvan
de kinderen die weken naar
Nederland komen. Hoe de op
voeding geweest is blijkt soms
heel duidelijk uit de verhou
ding die er bestaat tussen de
kinderen die al van huis zijn en
hun alleen achter gebleven ou
ders. Hier dan een merkwaar
dig maar authentiek verhaal.
In 1937 trouwden ze en begonnen
een rijwiel bedrijf met werk
plaats in Oegstgeest. De zaak
floreerde. Zo kregen ze het al-
leen-verkóoprecht van een be
kend merk voor een uitgebreid
districht. In een vlot tempo van
1938 tot 1951 werden de kinde
ren geboren, vijf jongens en
drie meisjes. Het laatste was
een zesdemaands kindje en
woog twee pond bij de geboor
te. In die jaren beleefde Ne
derland een moeilijke tijd van
werderopbouw. Er werd veel
reclame gemaakt voor emigra
tie. Vooral Canada was in. Zij
verkochten hun bedrijf en een
inmiddels betrokken losstaand
huis en emigreerden naar Ca
nada, vooral met het oog op de
toekomst van hun kinderen.
Hun eerste woonplaats was
Winnipeg. Daar ging hij wer
ken in een champignon-kwe
kerij en zij maakte zich ver
dienstelijk o.m. door met haar
kinderen een mini-koortje te
vormen dat uitzendingen gaf
voor de Canadese t.v. Na enige
tijd verhuisden zij naar Van
couver. Daar ging het al beter.
En zij dorsten, alweer na een
paar jaren, de sprong te wagen
naar Amerika. Ze vestigden
zich in San Pedro, 25 mijlen van
Los Angeles in Californië. Daar
ging hij werken bij een groot
wasserij-bedrijf. Hij doet dat nu
nog twee dagen per week hoe
wel hij al bijna 70 is. Zij werd
lerares en bleef dat 15 jaar. Met
de kinderen ging het goed. De
oudste, nu een vrouw van 40
jaar, trouwde en ging in Canada
wonen, waar haar man een be
langrijke baan heeft bij de Ca
nadese t.v. De jongens kwa
men, de een na de ander, ook
prima terecht. Merkwaardig
genoeg allemaal in Canada. De
twee jongsten, allebei meisjes,
bleven in San Pedro. De jong
ste is nu 27 jaar.
Door
Piet Wesseling
De ouders, alleen achtergeble
ven, wilden uit het grote huis,
dat ze al die jaren gehuurd had
den en zochten een goed gele
gen bungalow. Ze vonden hun
droomhuisje. De moeilijkheid
was hoe ze het zouden moeten
financieren. Na veel passen en
meten en rekenen dorsten ze
het aan. De makelaar eiste 3000
dollar als eerste aanbetaling én
hij hield zich het recht voor om
het huis aan een ander te ver
kopen wanneer die zich binnen
drie maanden aandiende. In
tussen mochten ze de bunga
low vast betrekken. Ze deden
het, zij het niet zonder een
beetje angst, zoals te begrijpen.
Anderhalve maand ging alles
goed. Toen bracht de post op
een morgen een grote aangete
kende brief van de makelaar
plus een notaris. Hun werd on
der veel excuses meegedeeld
dat er zich inderdaad een koper
had aangediend die méér wilde
betalen. De conclusie lag voor
de hand. Zij moetsen het pand
zo snel mogelijk verlaten wan
neer de nieuwe koper dat eiste.
De twee mensen waren er ka
pot van. Zo maar 3000 dollar
kwijt en geen woonruimte. Wel
bevatte de brief een p.s. waarin
aandacht werd gevraagd voor
een ingesloten bijlage. Na een
uurtje groot verdriet besloten
zij de bijlagen even in te zien.
Daarin lazen ze tot hun stijgen
de verbazing, dat de nieuwe ei
genaar as: "The Company of
Eight", (het bedrijf van de acht)
Deze vroeg hen in hun bungalow
te blijven wonen, zolang als zij
dat wensten. Alles, huis en gro
te voor- en achtertuin konden
ze beschouwen als hun eigen
dom. Op één voorwaarde: ze
mochten zich absoluut niet
meer met de betaling be
moeien, die was door The
Company geregeld. Ook de
3000 dollar kregen ze terug.
Wanneer ze ooit zouden ver
huizen dan wilden ze wel zo
goed zijn The Company op de
hoogte te stellen. Daaronder
een groot indrukwekkend
stempel én: de namen van hun
acht kinderen
De ouders zijn op het ogenblik in
Nederland, om gedurende vier
weken oude kennissen en fa
milieleden op te zoeken. Zij
waren vol van hun kinderen.
De moeder zei: werkelijk, wij
hebben alléén geleefd voor on
ze kinderen. Zij zijn alles voor
ons. Ik vroeg mezelf af of die
liefde wel heel en al wederkerig
zou zijn. Maar het verhaal van
The Company of Eight nam el
ke twijfel weg. Dit merkwaar
dige verhaal zal de grootste
pessimist toch wel even doen
glimlachen.
En zou het helemaal waar zijn?
Och, laat ik U de naam dan
maar noemen. Het gaat om de
familie W. Karpes. Zij noemt
haar eigen naam niet zo graag,
want hij klinkt ginds een beetje
Duits. Zij heet van haarzelf n.l.
Wesseling. Dank u.
De Tiende Speciale Zitting van de Verenigde Naties is
voorbij. Twee dagen later dan voorzien gingen de 149
delegaties, na zes weken over ontwapening in de we
reld te hebben gesproken, weer naar huis. Het doku-
ment, dat nu ter tafel ligt, wijkt sterk af van wat aan
vankelijk de bedoeling was. Geen concrete plannen
voor de toekomst, waar de landen zich gebonden ach
ten, maar een slap aftreksel met vage beloften, waar
mee men nogal wat kanten op kan.
De wapenhandelaars kunnen weer opgelucht adem
halen. Er is geen vuiltje aan de lucht, hun werkgele
genheid is voorlopig niet in gevaar. De wereld gaat
rustig door met 400 miljard dollar per jaar aan bewa
pening uit te geven. Is dat het enige resultaat van deze
algemene vergadering van de V.N.?
Het moet gezegd, niemand mocht in de gemoede ver
wachten, dat als gevolg van de vergadering direkte
ontwapeningsactiviteiten zouden plaatshebben,
maar zeker wel overeenstemming over volgende
stappen en krachtige impulsen daartoe.
Les
Een van de redenen van het ge
ringe resultaat is dat de landen
naar algemene instemming
met de slotverklaring zochten,
in plaats van dat een tekst met
meerderheid van stemmen
werd opgesteld. Nu verwaterde
de inhoud steeds verder. Het
streven naar algemene in
stemming, waarvan ook de Ne
derlandse regering voorstan
der was, ging uit van de ge
dachte, dat autonome landen
niet dan met instemming tot
wapenbeheersing zouden ko
men. Achteraf en als les voor de
toekomst moeten daarachter
vraagtekens worden geplaatst.
In diepste zin gaat het om de
politieke wil van de landen. En»
die was er, ondanks alle mooie
woorden, niet. Bovendien
stond men te weinig onder
druk van de publieke opinie
Vier weken geleden, halverwe
ge de bijeenkomst, waren de
eerste tekenen van naderende
problemen al zichtbaar. Al
gauw bleek, dat de Sovjet-Unie
de grote dwarsligger was. In
feite wilde dat land alles bij het
oude laten; er moest een We
reldontwapeningsconferentie
plaatsvinden. Daarvoor wer
den reeds lang bekende voor
stellen gedaan terwijl allerlei
formele zaken aan de orde wer
den gesteld, die grote vertra
ging veroorzaakten. Reeds toen
werd duidelijk, dat de bijeen
komst in tijdnood zou komen
Maar dat ook andere landen
meer hun eigen belang, dan dat
van anderen op het oog had
den, zal hieronder blijken.
De gedelegeerden hadden vanaf
de opening van de bijeenkomst
op 23 mei, twaalf dagen lang
geluisterd naar de opvattingen
van staatshoofden, minister
presidenten, ministers of am
bassadeurs van de verschillen
de landen over wat er op het
gebied van de ontwapening
moest gebeuren. Landen, die
midden in een oorlog betrok
ken waren hadden nog betere
ideeën dan de andere, al was
het vaak zo, dat vooral naar de
grote mogendheden werd ge
wezen. Die moesten maar eerst
eens beginnen. Zo onredelijk
was overigens deze houding
niet. De Verenigde Staten, de
Sovjet-Unie, China, Frankrijk,
Engeland en West-Duitsland
nemen immers driekwart van
de 400 miljard dollar, die de we
reld aan de bewapening uit
geeft, voor hun rekening.
Van de andere kant richtte de in
ternationale wapenhandel zich
in 1977 voor driekwart op de
landen van de Derde Wereld.
De wapens worden in de rijke
landen vervaardigd en de om
zet bereikte een bedrag van 20
miljard dollar. Daarmee namen
de arme landen 20% van alle
militaire uitgaven voor hun re
kening en dat, terwijl zoveel
honderden miljoenen in die
landen van een bestaansmini
mum leven.
Het bewapeningsprobleem raakt
dus alle landen, niet alleen de
rijke. Dat zou in de bijeen
komst in New York ook meer
hebben moeten doorklinken.
Particuliere ijveraars voor ont
wapening aldaar bekritiseer
den bovendien de schamele
behandeling van de media, die
deze speciale zitting zou heb
ben gehad. "De wereld ligt nog
niet wakker van het probleem,"
vond men.
Zo zijn in feite maar twee positie
ve punten van de bijeenkomst
te melden.
Allereerst is het niet zonder bete
kenis, dat zoveel landen zolang
uitsluitend over ontwapening
hebben gesproken. In de V.N.
kunnen weliswaar geen beslui
ten, b.v. op het gebied van ont
wapening vallen, die de landen
zouden binden. Dat zou wel
kunnen in de door de Sovjet-
Unie gewenste Wereldontwa
peningsconferentie, maar
daarvoor achtte men de tijd nog
niet rijp. De wereldwijde dis
cussie is echter op gang geko
men, zal in het najaar tijdens de
algemene vergadering worden
voortgezet, terwijl over drie
jaar weer een Speciale Zitting
zal plaatsvinden. Het onder
werp zal de landen voortaan
blijvend bezighouden.
Het meest concreet nog is het feit,
dat de sinds 1959 in Genève
plaatshebbende Ontwape
ningsconferentie zal worden
georganiseerd.
De bezwaren tegen de huidige
gang van zaken waren, dat de
twee supermogendheden sa
men het voorzitterschap be
kleedden, waardoor deze lan
den te veel konden domineren.
De stoel van Frankrijk was om
die reden al vanaf het begin
leeggebleven. omdat Charles
de Gaulle, de toenmalige Fran
se president, zich in die positie
niet wenste te schikken. Hij
had daarin wel gelijk, maar
daardoor onttrok Frankrijk
zich als kernwapenland aan het
beraad. Daardoor ook kon op
het gebied van de nucleaire
bewapening geen redelijk re
sultaat worden bereikt en be
gonnen de Sovjet-Unie en de
Verenigde Staten eigen bilate
rale besprekingen (SALT). Ge
nève kwam mede daardoor de
laatste jaren helemaal op de
achtergrond. Nu het exclusieve
recht op het voorzitterschap
wordt vervangen door een
roulerend voorzitterschap on
der de leden, zal Frankrijk weer
aan de onderhandelingen mee
doen. Het aantal leden zal met
een klein aantal worden uitge
breid, terwijl niet-leden voor
problemen, die hen betreffen,
mogen meepraten. Dit nieuwe
gedemocratiseerde ontwape
ningscomité kan aan de ont
wapening in de wereld nieuwe
impulsen geven. Dat is winst.
Zoals bekend staan in het inter
nationale verkeer tussen de
landen de factoren van econo
mische en militaire macht
voorop. Soms speelt ook de
publieke opinie een belangrij
ke rol. Dan moet het onderwerp
wel voldoende in de belang
stelling staan of de publieke
opinie kans krijgen zich te ui
ten. Zoals gezegd, de publieke
opinie speelde in New York
niet erg mee, zodat tijdens de
onderhandelingen het machts
denken centraal stond en het
wederzijds vertrouwen ver was
te zoeken. Geen wonder dat het
cynisme over de kansen voor
ontwapening groot was.
Wie zag hoe de ruilhandel in New
York over de tekst van de slot
verklaring, vooral de laatste
drie dagen en nachten, plaats
had, kon met moeite zijn erger
nis verbergen. Vooral de kern-
wapenstaten treden op de
voorgrond. Zij beschikken
immers over militaire en eco
nomische macht en demon
streerden die onbeschaamd en
zonder "terughoudendheid. Ik
zal een en ander nader illustre-
De Sovjet-Unie
Gromyko hield in het begin van
de speciale zitting een gema
tigde rede (na de scherpe aan
val van de plaatsvervangende
president van de Verenigde
Staten Mondale). Hij herinner
de aan de gewenste Wereld
ontwapeningsconferentie,
bracht de neutronenbom weer
ter sprake en toonde zich voor
stander van een ongewijzigde
Geneefse Ontwapeningsconfe
rentie. die sinds 1959 in feite zo
weinig had opgeleverd.
Na de "vertragingsmanoeuvres in
het begin van de onderhande
lingen. bleek, dat de Sovjet-
Unie niet wilde, dat een nieuw
actieprogramma tot stand zou
komen. Vanuit deze absoluut
negatieve opstelling ging de
Sovjet-Unie bij wijze van con
cessie aan het eind van de pe
riode tenslotte akkoord met de
hierboven aangeduide verbete
ring en ombouw van het Ge
neefse overleg. Het concrete
actieprogramma was echter
wel van de baan.
Frankrijk
De terugkeer van Frankrijk aan
het ontwapeningoverleg is het
belangrijkste resultaat van de
zes weken. Maar niets voor
niets in het internationale ver
keer. De onderhandelingen
over een volledig verbod van
Door Ton Frinking
lid Tweede Kamer CDA
kernproeven tussen de Sovjet-
Unie en Verenigde Staten wa
ren al ver op dreef. Frankrijk
zegt thans daaraan niet te zul
len meedoen, omdat de beide
andere landen op dat gebied
een grote voorsprong hebben
en Frankrijk niet onder wil
doen. Toch zou een volledig
verbod op kernwapenproeven
de eerste stap naar de afbouw
van de kernbewapening kun
nen betekenen. Machtsstreven,
eigenbelang en een te zwakke
Franse publieke opinie op het
gebied van ontwapening spe
len elk hun eigen rol.
China
De minister van Buitenlandse
Zaken van China hield in de eer
ste periode een keihard betoog
tegen met name de Sovjet-Unie
Veel voorstellen op het gebied
van ontwapening kwamen echter
niet over de lippen van minister
Huang Hua.
Toen de onderhandelingen be
gonnen zeiden de Chinezen: "Wij
hebben niet aan de voorbereidin
gen meegedaan, wij zijn het dus
in principe niet met de voorlig
gende tekst eens. Gaan jullie je
gang maar, wij zullen wel zien
wat er op tafel komt." Zo behoef
den de Chinezen zich nergens
over uit te spreken en bleven zij
zonder verplichting ten opzichte
van de eindtekst. Ook de voor
stellen over de herziene Geneefse
Conferenties zijn de Chinezen
zonder commentaar gepasseerd.
Ingewijden leiden daaruit af, dat
China (het vijfde kernwapen-
land) misschien toch aan de
nieuwe opzet zullen gaan mee
doen. Maar de Chinezen zelf
zwijgen daarover.
De Verenigde Staten
"Zonder schade uit deze zitting
zien te komen", zei een Ameri
kaans diplomaat in New York.
Amerika wilde geen concessies
doen, die haar belangen konden
schaden en die lagen vooral bij de
besprekingen in SALT (gericht
op nucleaire wapenbeperking) en
MBFR (wederzijdse afbouw van
bewapening van Oost en West).
Enige tegemoetkomendheid was
wel onvermijdelijk, maar verder
moest het gehele vraagstuk op
termijn en zeker onder voldoen
de eigen controle blijven. Daar
om ook kwam president Carter
zelf niet naar New York. Er viel
niets bijzonders te vertellen. Ook
het groeiende verzet in de Ver
enigde Staten tegen een volledig
verbod op proeven met kernwa
pens heeft de kleine hoop op het
begin van de zitting op een spoe
dig akkoord weer doen verdwij
nen. De modernisering van
kernwapens kan weer doorgaan
en de jongste berichten over de
stilzwijgende verbetering van
tactisch nucleaire wapens doen
het ergste vrezen. Troostprijs
voor de andere landen: ook Ame
rika stemde in met het loslaten
van zijn positie in Genève.
Of ik nu toch ook cynisch ben?
Neen, ik ben eerder teleurgesteld
over het magere resultaat. Cy
nisme leidt tot niets en dat is bij
dit onderwerp niet verantwoord.
Het ombuigen van de bewape
ningswedloop naar ontwapening
zal vrees ik veel tijd vergen, tien
tallen jaren. Maar zonder een
meer geïnteresseerde publieke
opinie zal het Westen voorlopig
niet veel verder gaan dan in de
afgelopen weken is gedemon
streerd.
Toch gaat het om de bedreiging
van de mensheid door nucleaire
wapens en in de arme landen
vooral om de rechten van de
mens, die daar meer in het geding
zijn dan de opbouw van strijd
krachten.
Terugblikkend naar de laatste zes
weken kan ik me wel vinden in de
benadering van de Zweedse
vrouwelijke staatssecretaris Inga
Thorsson. Zij gaf de supermo
gendheden de schuld, dat tijdens
de speciale zitting niet in positie
ve en constructieve zin was ge
werkt. De oorzaak daarvan was
de verslechtering in de relaties
tussen de supermachten. Daar
om was er nog geen SALT 2-ak-
koord, geen verdrag over een
volledig verbod op proeven met
kernwapens en geen voortgang
in de onderhandelingen over een
verdrag op het bezit van chemi
sche wapens. Hadden deze ver
dragen of een uitzicht op deze
verdragen tijdig voor de zitting
op tafel gelegen, dan was de bij
eenkomst in een betere stem
ming begonnen en zouden niet
zoveel delegaties zich opgesloten
hebben in halstarrige en tegen
strijdige opstellingen gedurende
het proces van onderhandelin
gen. Voordat een tweede zitting
zal plaatsvinden moet resultaat
zijn bereikt in SALT 2, moet
SALT 3 zijn begonnen, moet er
een volledig verbod op kern
proeven zijn, moet het chemisch
verdrag zijn afgesloten en moet
begonnen zijn met nucleaire
ontwapening. Een en ander ont
slaat de andere landen niet van
hun eigen verantwoordelijkheid
Soms was er tijdens de zitting een
lichtpuntje. De secretaris-gene
raal van de V.N., Kurt Waldheim,
stelde voor om de defensiebegro
ting met 0,1% te verminderen en
het vrijkomende bedrag te be
stemmen voor ontwikkelings
hulp. Iran besloot daarop dit per
centage. dat neerkwam op 7 mil
joen dollar, inderdaad van de de
fensiebegroting af te trekking en
te bestemmen voor het Interna
tionale Jaar van het Kind. Nu zegt
iederen weer Iran met zijn om
vangrijke defensiebegroting kan
dat gemakkelijk doefi. Maar of
dat nu waar is of niet Iran deed
het dan maar. Egypte zal Iran
volgen, terwijl India, Canada en
Sri Lanka het voorstel nog in be
raad houden.
Zouden de NAVO-lamlen het
voorbeeld niet kunnen volgen?
MACA7.INF,
Het begint echt zomer te worden.
Zelfs Elseviers Magazine blijft
deze week onder de 100 pagina's.
En als het kabinet-Van Agt niet
met de bezuinigingsnota was ge
komen, is het de vraag hoe het
blad was volgekomen. Dat geldt
overigens wel voor meer
weekbladen deze week. Elsevier
weet trouwens waar de naam van
de ombuigingsnota aan is ont
leend. Bestek '81 is gewoon een
afkorting van Beste Kiezers.
Minister Andriessen van financiën
wordt over de nota aan de tand
gevoeld door Frans de Lugt. Uit
de woorden van de minister proef
je dat er nog wel het een en ander
aan de voorstellen van het kabi
net kan worden bijgesteld. "Het
is voor elke regering onmogelijk
om voorstellen door te drukken
dwars tegen de samenleving in",
aldus Andriessen.
Een van de mensen met wie het ka
binet het het meest aan de stok
zal krijgen is de ABVA-voorzitter
Jan Dutman. René de Bok onder
zocht de "militante metamorfo
se" van Dutman. Hij zou niet in
staat geweest zijn, tegenwicht te
bieden aan de radicaliserende
krachten binnen de ABVA. "Hij
onderging de frustratie van de
boodschappenjongen die zelf een
boodschap wil uitdragen. Maar
zijn verterende machtshonger,
zijn ambitie hield hem daar, waar
hij hoog in het zadel zat. Daar ligt
het fundament van zijn revolu
tionair elan". En zo bazelt "psy
chiater" De Bok nog een paar
kolom vol.
Pierre Huyskens, de naar Amster
dam overgewaaide olijkerd uit
het Zuiden, schrijft een stukje
over de Tour de France. Leuke
woordspelingen zoals een slager
die het naar den vleze is gegaan.
Je moet er maar opkomen.
L/ri
VRU NEDERLAND
Vrij Nederland, vorige week duur
der geworden, deze week dunner.
Joop van Tijn en Piet Piryns be
handelen de financiële nasleep
van een valse start oftewel het
fiasco van de Tour de France in
Leiden. De redacteuren gingen
praten met de juridische advi
seurs Jan Karstens en Jos Lin-
kens en Groenoordhal-directeur
André de Jong. De laatste heeft
inmiddels iets gevonden om Lé-
vitan "terug te pakken". De
Fransman krijgt namelijk nog 50
duizend gulden van de Leidse
tourorganisatie. De oplossing
van André de Jong: "We zouden
eigenlijk dat geld midden in de
Breestraat moeten leggen. En
dan zetten we al die reclame die
niet bij start mocht, er omheen.
En dan zetten we Lévitan op een
fiets, en dan moet hij erheen fiet
sen. Dwars door het publiek
heen. Ja, dwars er doorheen. En
als hij het geld dan heeft, als hij
het dan hééft, dan pikken we het
af, en dan zeggen we: haha, dat
telt lekker niet, het geld is geneu
traliseerd".
Martin van Amerongen heeft zich
gestort op de problemen die er
zijn rond het financiële Dagblad.
De courantier Sijthoff heeft de
redactie voor de tweede maal
binnen een jaar voor een voldon
gen feit geplaatst. En dat pikken
de journalisten van een van
Neerlands meest gezapige
dagbladen niet. Van Amerongen
voorspelt dan ook dat met nog
een paar jaar de familie Sijthoff
aan het bewind, de redactie van
het financiële Dagblad de ar
beidsdag zal beginnen met het
zingen van de Internationale.
De kleurenbijlage van VN is deze
week gewijd aan TBR. De ru
briek Terzijde heeft nog een toe
passelijke tip voor de vele vakan
tiegangers: "Een luier met een
piasgootje om je nek helpt ook
tegen de regen".
De redactie van de Haagse Post is
blijkbaar in zijn geheel op vakan
tie. Het blad wordt deze week
voor het grootste deel gevuld
door losse medewerkers. Het
omslagartikel over de CIA is
overgenomen van het Ameri
kaanse tijdschrift Playboy.
Tom Eijsbouts, docent aan de
School voor de Journalistiek en
oud-buitenland redacteur van de
Volkskrant schrijft een lezens
waardig artikel over een nieuwe
ontwikkeling in de journalistiek: -
buitenlandcommentaren op de
sportpagina. Het gaat hier over de
verslaggeving rond de wereld
kampioenschappen voetbal in
Argentinië.
Erg weinig aandacht besteedt de
Haagse Post aan de grootste om
buigingsoperatie sinds Lieftinck.
Leon de Wolff gelooft niet dat de
plannen van het kabinet-Van Agt
onverkort zullen worden aan
vaard en voorspelt de nodige
moeilijkheden.
Ischa Meijer schrijft in zijn week-
boek ook over de Tour de France.
Ditmaal geen reportage vanuit
Leiden. Ischa woonde de finish
van de tweede etappe bij, in de
Franse provinciestad Saint-
Amand les Eaux. Het bekende
verhaal dat toch ieder jaar weer
geschreven wordt.
De Tijd ging praten met Harm van
der Meulen, voorzitter van het
CNV, de vakvereniging die nog
het dichtst bij het kabinet-Van
Agt staat. Ook hij is niet erg te
spreken over het heilsplan van
Van Agt: de laagste inkomens
dreigen te veel de dupe te worden
en er zijn te weinig garanties dat
de matiging die de werknemers
wordt opgelegd ook werkelijk tot
meer werk zal leiden.
Hoofdredacteur Arie Kuiper geeft-
de journalist Harry van Wijnen
een uitbrander, omdat hij te
klakkeloos het bericht heeft ge
publiceerd dat 38 kamerleden en
8 ministers een koopsompolis
zouden hebben gehad.
Verder in De Tijd extra veel aan
dacht voor boeken en een portret
van een wao-er.
