iet: 'Ik heb applaus nodig'
fit
ehji
Zuh
tl
MOP
ZATERDAG 3 JUNI 1978
Hij woont warempel echt in het
huis dat bij hem past; een huis
uit een sprookje midden in
het bos, Rien Poortvliet, de
man die vorige week zijn zes
de boek, Het Brieschend
Paard, presenteerde. Een
boek waarvan op het
ogenblik de eerste druk
(125.000 exemplaren) alweer
bijna is uitverkocht. Ook zijn
vijf vorige boeken bereikten
recordoplagecijfers. Hij klom
hoog op de bestsellerslijsten,
zelfs in Amerika.
Rien Poortvliet heeft de deur
van zijn Hans-en-Grietje-huis
midden tussen het groen in
Soesduinen al open als we'
aan komen rijden. Steekt een
arm joviaal in de lucht en zegt
met zijn donker stemgeluid:
"Hallo!" "Wat mooi op tijd,
dat maak je niet zo vaak mee
met
Voor ik wat terug kan zeggen
leidt hij me naar "zijn hok"
Schilderijen af en onaf op de
vloer en aan de muur, wat
jachttrofeeën, een groot
zwaar bureau met potloden
en penselen. Ik mag in een
zware leren grootvadersstoel.
Door de ramen zie je de bo
men, met vogels en zijn twee
pony's: Peer en Meneer Pas
toor.
Rien Poortvliet wijst naar bui
ten. "Met die twee rakkers is
het eigenlijk begonnen". Zij
zijn de aanleiding geweest
voor het Brieschend Paard,
zijn laatste kijkboek. Maker
van kijkboeken noemt hij
zichzelf.
Een maker met succes zeggen
wij dan, en hoe komt dat?
Rien Poortvliet wijst weer
naar buiten, naar de twee
kleine pony's. "Kijk, ik begin
dan aan zo'n paardeboek om
dat ik geïnspireerd wordt
door die twee diertjes. Niet
omdat er een gat in de markt
is te vullen, niet omdat de
Koninklijke Stallen honderd
jaar bestaan, dat hoorde ik
pas veel later, nee, gewoon
omdat ik het heerlijk vind om
dieren te tekenen. En dat suc
ces, ja, daar heb ik eigenlijk
nooit zo over nagedacht"
Ijdeltuit
Zijn vrouw, die hij knus aan
spreekt met "Mam" en zij
hem met "Pap" heeft inmid
dels de koffie gebracht. En
Rien Poortvliet probeert
antwoord te geven op onze
vraag: vanwaar zijn succes?
Zorgvuldig formulerend, soms
met zeer populaire termen,
dan weer met ouderwets dan-
doende woorden gaat hij van
start, daarbij eerst nog even
zijn pijp stoppend.
"In deze tijd, zei de oude baas,
zijn er zoveel dingen prefa
bricated, ook boeken, dat
mensen gewoon voelen als er
iets met de hand is gemaakt,
en met liefde, gedrevenheid is
gemaakt. En dan willen de
stadsmensen natuurlijk wel
weer iets meer van de natuur
weten, nou, doormijn boeken
kunnen ze dat. En tenslotte
kan ik ook niet onaardig te
kenen, mag ik wel zeggen"
Voor de bezoeker tijd heeft om
te denken dat de man een
ijdeltuit is, zegt Rien Poort
vliet dat zelf al: "Ik ben ijdel,
kom daar rustig voor uit.
Door ijdelheid' gedreven ben
ik dit ook gaan doen. Liever
dan dat ik andermans werk
verlucht.
Ik heb wel wat illustratief
werk gedaan, maar dit voor-
mezelf-werken is toch onein
dig veel leuker.
En natuurlijk werden het die
ren, daar ben ik altijd al dol op
geweest. Dieren zijn snoezig.
En ik teken ze dan ook zoals
ze zijn. En zoals ik denk dat
veel mensen het mooi vinden.
Ik zie niets in die moderne
kunst van een oranje vlek in
een geel veld en dat is dan een
vos in een korenveld. Ik weet
wel dat dit klinkt als een
zeurderig verweer van een
conservatieve verver, maar ik
heb de dieren gewoon te lief
om er iets mee te doen, ze ver
dienen het om getekend te
worden zoals ze zijn"
Weerzin
Gezien de oplagecijfers moet
Rien Poortvliet een leuke
cent verdienen met zijn boe
ken. Daarvan is hij echter niet
op de hoogte. Zijn vrouw re
gelt de financiën en alles wat
daarbij hoort.
"Ik heb een oprechte
om meer te verdienen. Ik ben
verschrikkelijk blij dat ik hier
maar de hele dag kan zitten
tekenen, daar ben ik God on
eindig dankbaar voor. Daar
om doe ik ook mijn best als ik
met een boek bezig ben, ik
raffel het niet af. Over het
Brieschend Paard heb ik on
geveer een jaar gedaan. Maar
hoeveel geld er daarvan nu
binnenkomt interesseert mij
helemaal niet. Ik hou niet van
uit eten gaan, van de winter
sporten van dure auto's. Zelfs
niet van vakanties. Al twintig
Door
Ria Schuurhuizen
jaar gaan we naar hetzelfde
huisje in Ouddorp. Daar zit ik
dan wat te houtsnijden"
Ook in oplagecijfers is hij niet
geïnteresseerd. "Kijk, dat ik
met het kabouterboek in
Amerika zo hoog heb gestaan,
natuurlijk, dat is leuk, dat is
fijn, maar als ik nu dadelijk
naar buiten ga en ik zie daar in
die boom een eekhoorn met
een jong, vind ik dat oneindig
veel leuker. Die oplagecijfers
zijn voor mij alleen maar be
langrijk, omdat ze me een in
dicatie geven van de appre
ciatie voor mijn werk. En zo
als ik gezegd heb, ik ben ijdel,
ik heb applaus nodig"
"Hoge wereld"
Zo koestert Rien Poortvliet zich
de belangstelling van de ko
ninklijke familie. "Ik ben zeer
dankbaar dat ik vanuit zo'n
hoge .wereld gekend word"
Belangstelling is leuk, maar kan
ook wel eens hinderlijk zijn.
Tijdens ons gesprek gaat de
telefoon herhaaldelijk, een
man die gedichten schrijft en
die aan Poortvliet wil laten le
zen, zodat hij er tekeningen
bij kan maken, een mevrouw
die de tekeningen van haar
kind aan hem wil laten zien,
iemand die zomaar even wil
praten, een collega die hem
voor een interview wil strik
ken.
Rien Poortvliet, pijp in de hand,
luistert vaderlijk, begrijpend,
maar wimpelt ze tenslotte
toch vastberaden af. "Als je er
eenmaal aan begint ben je
verkocht, dan blijf ik winkels
openen en acties voeren voor
de restauratie van de kerk"
Zijn bekendheid dankt
Poortvliet behalve door zijn
boeken natuurlijk ook nog
door zijn verschijning in het
NCRV-programma "Zo va
der, zo zoon". Maar van het
hinderlijk storen op straat
heeft hij niet zo veel last. "Ik
zit hier te werken of daar aan
de overkant in het bos. Ik zie
dus niet zo veel mensen, heb
er ook geen behoefte aan"
Schiedam
Rien Poortvliet (45) is een ge
lukkig mens, blijmoedig ook
en hij prijst dan ook de Heer
dat hij tien jaar geleden zijn
functie als senior manager
van een reclamebureau -
"met kamerbreed tapijt, een
gigantisch bureau en alles ge
regeld tot aan mijn laatste
ademtocht" - opgaf en voor
zichzelf begon. Hij staakte het
poppetjes tekenen bij het
reclamebureau en aangezien
niets hem langer bond aan
zijn geboorteplek Kethel (bij
Schiedam) ging hij daar weg
en vestigde zich meteen in dit
Hans-en-Grietje-huis in
Soestduinen.
'Zal 'k 't es zelf proberen en het
ging, maar ik heb er destijds
wel een paar nachten wakker
van gelegen. Je bent niet al
leen, je moet ook zorgen voor
vrouw en twee kinderen".
Tot op de dag van heden heeft
hij geen seconde spijt gehad
van die stap. Hij begon met
het maken van boekomslagen
en illustreerde wat. Hij kende
al sinds langere tijd mensen
van de uitgeverij Unieboek in
En
Bussum, omdat hij, toen hij
nog reclametekenaar was. in
zijn vrije tijd al wat voor zich
zelf deed.
ii t.yj ontstonden dan op een
ogenblik de kijkboeken. Dat
ze over dieren zouden gaan
stond voor hem al snel vast.
Omdat hij altijd al in dieren
geïnteresseerd was, er ontzet
tend veel van houdt, hoewel
dat wel eens verkeerd wordt
uitgelegd, omdat hij ook
jaagt.
"Laten we die discussie niet
voeren", verzoekt hij. De
standpunten liggen in Ne
derland te ver uiteen, maar ik
houd van dieren en daarom
kan ik ze ook zo goed tekenen.
Als ik het dashbord van mijn
auto moest natekenen zou ik
dat niet kunnen, omdat ik er
niet in geïnteresseerd ben.
Maar van een dier kan ik alles
uitbeelden. Daarvoor bestu
deer ik ze overigens ook wel.
Ik zit soms urenlang in een
boom, neem alles in me op.
Im mijn hoofd, schetsen
maak ik nooit"
Schilder
Waarover het volgende boek
van Rien Poortvliet zal gaan
weet hij zelf ook nog niet.
"Tijdens het maken van het
paardeboek schoten me wel
wat ideeën te binnen, daar
ben ik nu wat over aan het na
denken en verder ben ik aan
het schilderen. Als ik ooit nog
eens geld nodig zou hebben
kan ik ook altijd nog schilder
worden. Ik heb zeker tachtig
verzoeken gehad, maar ik kan
niet werken in opdracht. Dat
geouwehoer aan m'n hoofd
wil ik niet hebben. Laat mij
nou maar lekker mijn leven
slijten zoals ik het nu doe"
Mam brengt ons nog een keer
koffie, de vogeltjes tsjilpen en
Pap steekt nog een pijpje op.
Als ik wegga lopen ze beide
mee naar de autc, waar ik nog
wat foto's heb liggen die ik op
zijn verzoek heb meege
bracht: Rien en de prins, alle
bei met pijp.
"Nou ja, dat is mooi, daar ga ik
vanmiddag nog een lijstje
voor kopen. Bedankt hoor!"
m
Marianne Rietkerk
5 jaar
Brunelkamp 12
Leiderdorp
Er staan twee koeien in de wei.
Ene koe tegen de ander: "Waar
om sta jij zo te schudden met je
buik?"
Andere koe: "Ik ben morgen ja
rig en nu ben ik slagroom aan
het kloppen
Nelleke van Duyn
(11 jaar)
Kon. Emmastraat 28
Katwijk aan Zee
.Dave v. Winckelman (12 jaar) Vijf Meilaan 117, Leiden
Martijn v. d. Velden (6 jaar)
Leidseweg 381, Voorschoten
Voor kinderen van 4-12 jaar,
elke zaterdag in deze krant.
Inzendingen (met vermelding
van naam, adres, leeftijd) naar
Kinderrubriek
"De Klepperdoos"
Witte Singel 1
Leiden
Coen Timmerman (8 jaar) Leidseweg 250, Voorschoten
Petra Hoek (6 jaar) Boerslaan 21, Katwijk aan Zee
