Huidige regime
Cambodja wreder
dan het vorige
m
•t
Kerkje "wit"
door wilde-
duivenplaag
Noordwijk: "Postzegel aap-noot-mies...
II8SI18I1II
In Noordwijkerhout
STRANDZEILERS GAAN
STUK VERDER OEFENEN
BRANDSPUIT VERKOCHT
PAGINA 4
VARIA
DINSDAG 25 APRIL 1978
door
Herman van
Amsterdam
Tips voor deze rubriek kunt U elke
morgen tot 10.00 uur aan mij kwijt, tel.
071-144941, toestel 215. U mag ook
schrijven.
Noordwijkerhout kampt momenteel met een kleine
verwilderde duivenplaag. Met name het Witte
Kerkje, pas opnieuw in de verf, moet het ontgelden.
Het "Witte
Kerkje" in
Noordwijkerhout:
zoveel last van
verwilderde
duiven, dat er
naar de mening
de gemeente
Als de koster eens in de zoveel
weken de kerkzolder inspec
teert weet hij al wat hem te
wachten staat: duiven, die
zich wel door de smalle galm
gaten naar binnen hebben
weten te wringen maar er
daarna niet meer uit konden
komen. De meeste zijn
daarom ook al dood. En op
hoeveel 's zondagse pakken en
jurken is tot nu toe niet een
lading duivenmest gespat?
Om nu van de zich snel uitbrei
dende hoeveelheid "kerkdui
ven" af te komen wil het ge
meentebestuur van Noord
wijkerhout met een duivenbe-
strijder in zee gaan. Het be
drag dat daar voorlopig mee
is gemoeid: 3000 gulden. De
Veel overlast
Op grote pleinen in de steden
mag de aanblik van rond
scharrelende verwilderde
duiven dan weliswaar iets
vredigs over zich hebben, feit
is dat diezelfde duiven in Ne
derland voor veel overlast
zorgen. Gebouwen en huizen,
ongeacht de historische
waarde, worden met duive-
mest bestookt en in de land- en
tuinbouw worden pas inge
zaaide kool- en erwtenvelden
geplunderd.
Ook uit het oogpunt van de
volksgezondheid staan de
verwilderde duiven niet hoog
De gemeente Sassenheim heeft de uit 1954 daterende brand
weerwagen, tot voor kort nog in gebruik, van de hand gedaan.
Een advertentie leverde drie serieuze gegadigden op van wie
Sassenheimer Hoogduin het hoogste bod uitbracht namelijk
2000 gulden. In de afgelopen 24 jaar heeft de auto 15.000 km
afgelegd.
De nieuwe eigenaar moet nog even op zijn brandweerauto wach
ten. Er moeten wat onderdelen van worden overgezet op de
nieuwe overigens ook zonder die onderdelen kan er nog mee
gespoten worden, maar dat is niet de bedoeling. Hoogduin wil
de auto in onderdelen van de hand gaan doen.
aangeschreven. Immers, ze
zijn potentiële dragers van
parasieten en ziekteverwek
kers.
Dat geldt uiteraard ook voor de
Turkse tortel, een wilde duif
die zich hierzo'n twintig jaar
geleden voor het eerst liet zien
en nu erg groot in aantal is.
Hoeveel verwilderde en wilde
duiven Nederland telt is met
geen mogelijkheid te zeggen.
Feit is in elk geval wel dat
jaarlijks enkele tienduizen
den (geringde) jonge postdui
ven niet meer op het thuishok
terug keren en zich aansluiten
bij de verwilderde-duivenpo-
pulatie, die zelf ook al voor de
nodige aanwas zorgt.
In de grote steden wordt al ja
renlang stelselmatig jacht
gemaakt op verwilderde dui
ven. Met klap- en schietnetten
met vang- en klapkooien. In
Amsterdam bijvoorbeeld zijn
er jaarlijks zo'n 4000 duiven
het haasje. In Utrecht zelfs nog
1000 meer.
De werkgroep Verwilderde
duiven" (Faunabeheer, Den
Haag) heeft dezer dagen een
rapport uitgebracht
wat tips worden gegeven c
de duivenpopulatie in
hand te kunnen houden.
Aan het publiek wordt onder
meer de suggestie gedaan het
voeren te minderen of achter
wege te laten en het nestelen
tegen te gaan door daarvoor
geschikte plaatsen ontoegan
kelijk te maken. Daarnaast
zouden er meer verwilderde
duiven moeten worden ge
vangen dan er bijkomen.
Hoeveel dat er dan zouden
moeten zijn weet men echter
ook niet.
De aanwas van verwilderde
duiven zou eveneens kunnen
worden tegengegaan door
bijvoorbeeld aan maïskorrels
bepaalde stoffen toe te voegen
die een tijdelijke onvrucht
baarheid tot gevolg hebben.
Plastic zak
Volgens de samenstellers van
het rapport kunnen de ver
wilderde en wilde duiven op
een humane manier om zeep
worden gebracht. Hun sug-'
gestie: doe de duif in een plas
tic zak, dien koolzuurgas toe
en binnen anderhalve minuut
is het duiveleven geweken.
Een nadeel zou zijn dat de me
thode kostbaar en arbeidsin
tensief is. Bestrijding met een
geweer wordt afgeraden,
vooral in een stad.
Om een grotere zekerheid te hebben dat er
op het strand geen wandelaars of dieren
van de sokken zullen worden gereden
hebben de Noordwijkse bezitters van een
strandzeilwagen besloten hun oefenter
rein (pal voor de boulevard) een stuk te
verleggen richting Zandvoort, waar door
gaans beduidend minder volk op de been
is. Met die verhuizing is tegemoet geko
men aan de wens van de Noordwijkse poli
tie.
De strandzeilers hebben van de gelegenheid
gebruik gemaakt om de krachten te bun
delen in een vereniging, die de naam
"Noordwester" heeft gekregen. Alle veer
tien Noordwijkse strandzeilers hebben
zich aangemeld. De meesten zijn ook al lid
van de Noordwijkse zeezeilersvereniging.
Strandzeilen is een typisch winterse aan
gelegenheid.
Onder de leden bevindt zich Noordwijker
Ron van der Berg. Hij is de snelste van het
stel. Een paar jaar terug werd hij tijdens
wedstrijden in de Flevopolder kampioen
van Nederland.
Strandzeilen wordt in Noordwijk al zo'n
veertig jaar bedreven, maar pas nu voor
het eerst in verenigingsverband.
Strandzeilen in Noordwijk: niet meer pal
voor de boulevard
Als eerste in Nederland gaat de
Noordwijkse vereniging van
postzegelverzamelaars jeug-
dexamens afnemen, die bij
voldoende resultaat een di
ploma opleveren. De exa
mencommissie wordt ge
vormd door het hoofd van de
Chr. Koningschool, leraar
Favier, en door de 74-jarige
postzegelspecialist Theo
Schipper van wie dit examen-
en cursusidee afkomstig is.
Deze stelde ook het lesmate
riaal samen.
De cursus bestaat uit acht
maandelijkse lessen waarin
kennis wordt bijgebracht
over onder meer de postze
gelgeschiedenis en de ver
schillende soorten zegels.
Schipper, dertig jaar geleden
oprichter van de Noordwijkse
vereniging van postzegelver
zamelaars: "Deze cursus met
diploma is een stukje plaat
selijk chauvinisme. We willen
bereiken dat onze jeugdleden
qua kennis anderen ver de
baas zijn. Wat mij betreft heb
ik liever niet dat andere ver
enigingen het idee overne
men. Laat het maar een
Noordwijkse aangelegenheid
blijven."
De Noordwijker, die op het ge
bied van de postzegelboekjes
landelijk hoog- staat aange
schreven, wil desondanks
zijn lesmateriaal in boekvorm
laten verschijnen. Hij zegt:
"Er bestaat al zoiets als het
ABC van de philatelie. Maar
wat daar in staat is gortdroge
stof. Daar is voor niemand die
het nog allemaal moet leren,
nauwelijks doorheen te ko
men. Mijn lessen zijn een stuk
levendiger."
OSLO - „In het dorp Trapeang Kes zag ik drie grote bergen
lijken, opgeblazen, in staat van ontbinding. Vijf kilometer
verder weer twee bergen, zeker zeventig lijken, gekleed in
het uniform van het voormalige republikeinse leger. Vlak
bij de lijken lagen twee baby's, ik denk zo'n zeven maan
den oud. Er was niemand bij. Ze huilden verschrikkelijk.
Op brug nummer zeven vroeg een man mij te helpen zijn
vrouw te redden. Zij kreeg een kind langs de kant van de
weg. De moeder bloedde dood. De baby stierf ook. In de
pagode van Treng zag ik hoe twee vrouwen kinderen ter
wereld brachten. De volgende morgen moesten de gede
porteerden verder trekken. De baby's werden achter gela
ten. In Samlaut lagen er op de oever van de Dang Tong
honderden lijken. De volgende dag zagen we hoe ze door
een gele bulldozer bij elkaar geharkt werden en begra
ven."
Een groep Cambodjaanse vluchtelingen in ThailandDe verhaleni
Toch moet men ze aannemen, de bewijzen zijn overduidelijk.
e komen zijn haast niet te geloven.
„Ik werd te werk gesteld op een
suikerplantage. Op een dag - we
stonden in de rij om naar het
werk te gaan - kwam er een Rode
Khmer en hij wees drie van ons
aan. Het waren functionarissen
van het oude regime. Hun vrou
wen en kinderen - zeven in totaal
- en de zuster van een van hen, ze
moesten allemaal in een vracht
wagen gaan zitten. Een uur later
kwam de vrachtwagen terug. Er
zaten zeven of acht Rode Khmers
in. Ze hadden de kleren aan van
de mensen die een uur tevoren-
waren weggevoerd."
Feiten
Een fragment uit een getuigenis
van een veertigjarige Cam
bodjaanse vluchteling. Een van
een tiental Cambodjaanse vluch
telingen die de afgelopen drie da
gen in Oslo een beeld van on
voorstelbare verschrikking
schilderden tijdens een inter
nationale hoorzitting over Cam
bodja. Een groep Noorse burgers,
gesteund door hun regering, nam
het initiatief met de bedoeling
zoveel mogelijk feiten bijeen te
brengen over de toestand in wat
nu heet Democratisch Kam
puchea. Sinds de communisti
sche machtsovername op 17 april
1975 is Cambodja waarschijnlijk
het meest gesloten land ter we
reld, ten prooi aan een revolutio
nair proces zonder weerga. Ge
leid door een niets ontziende
groep waarover verbijsterend
weinig bekend is en die soms
schuil gaat achter de naam Ang-
kar, „de Organisatie" naar het
schijnt identiek met de Cam
bodjaanse communistische
partij.
Vrijdag noemde president Carter
van de Verenigde Staten het re
gime in Pnom Pen „de grootste
schender van mensenrechten ter
wereld". Drie dagen lang ge
tuigenissen van mensen die dit
land ontvluchtten, vaak met ach
terlating van hun hele gezinnen,
emotioneel geladen ooggetuige
verslagen over massamoord, sla
vernij, vernietiging van een totale
beschaving bevestigden Carters
kwalificatie.
Dr. Nal Oum, een arts van het
ziekenhuis in Pnom Pen die één
jaar na de machtsovername naar
Thailand vluchtte: „Wat het
nieuwe regime wil is in een klap
een eind maken aan tweeduizend
jaar beschaving en daarvoor in de
plaats een absolute dictatuur ves
tigen, waarin begrippen als vrij
heid en eigen initiatief volstrekt
niet meer bestaan. Een volkomen
nieuwe maatschappij waarin elk
onderscheid tussen mensen, elke
herinnering aan het verleden is
uitgeroeid. Een uitsluitend op
landbouw gebaseerde maat
schappij, waarin slechts absolute
loyaliteit aan de Organisatie telt".
„Cambodja is een land zonder on
derwijs, zonder gezinnen, zonder
steden, zonder geld, zonder per
soonlijk bezit, zonder godsdienst,
zonder gezondheidszorg. Pago
des zijn werkplaatsen, graansilo's
of gevangenissen. Musea zijn
verwoest. Boeken dienen als si
garettenpapier".
Stervende
De gevluchte arts maakte de be
ruchte ontruiming van de hoofd
stad Pnom Penh na de macht
sovername mee, toen drie mil
joen mensen werden gedepor
teerd. Een jonge Rode Khmer
soldaat dwong Nal Oum te ver
trekken. „Wij zullen wel voor je
patiënten zorgen", werd hem ge
zegd. Nal Oum wilde protesteren,
dacht zelfs even aan een misver
stand. Maar hij moest vertrekken
of riskeren ter plaatse neerge
schoten te worden. Later vond hij
sommigen van zijn patiënten te
rug: stervend in een ziekenhuis
bed ergens langs de kant van de
weg, sommigen met het infuus
nog in hun arm.
De hoorzitting in Oslo was vaak een
frustrerende, soms pijnlijke
zoektocht naar „de waarheid"
over Cambodja. Pijnlijk door de
soms aan het licht tredende ga
pende kloof tussen de wereld van
de vluchtelingen en die van het
internationale panel van journa
listen, politici en anderen die hen
moesten ondervragen. Charles
Meyer, een van de uitgenodigde
deskundigen en dertien jaar lang
persoonlijk adviseur van de
voormalige Cambodjaanse leider
prins Norodom Sihanoek waar
schuwde: „Hier botsen ver
schillende culturen, wij denken
niet hetzelfde, dit is geen proces."
Vietnam
Opmerkelijk was het wantrouwen
tegen Cambodja's buurstaat
Vietman dat op deze hoorzitting
naar voren kwam. De officiële
vrees uitgesproken door radio
Pnom Penh, dat Vietnam een In-
dochinese federatie nastreeft
overheerst door Hanoi, blijkt ook
door die deskundigen gesteund
te worden die het regime in Pnom
Penh van massamoord be
schuldigden. Meyer waar
schuwde zelfs dat Vietnam inter
nationale verontwaardiging over
schending van mensenrechten in
Cambodja zou kunnen aan
grijpen om het buurland onder-
de voet te lopen.
Vietnam hamert op de wreedheden
die in Cambodja worden ge
pleegd. „We weten dat de kolo
niale machten in het verleden
vaak het argument gebruikten
dat ze „wilden" moesten over
heersen om hun „beschaving" bij
te brengen. Zij hebben opvolgers
gekregen die dezelfde ambities
nastreven, alleen het woord
gebruik is veranderd".
Anthony Paul die met John Barron
een beroemd geworden boek
over Cambodja schreef, vertelde
dat de Cambodjanen zelf de af
gelopen tijd vele pogingen heb
ben gedaan zich van het terreur-
regime te ontdoen. Dat bleek uit
verklaringen van vluchtelingen
uit Cambodja onder wie de
laatste tijd steeds meer Rode
Khmer-militairen blijken te zijn,
vaak zelfs vrij hooggeplaatsen,
die niet langer wilden meewer
ken aan massamoord en onder
drukking.
Maar volgens deze vluchtelingen is
de alom tegenwoordige Angkar
er keer op keer in geslaagd ver-
zetshaarden opstanden en sa
menzweringen op te ruimen even
efficiënt als meedogenloos.
Spion
Dr. Nal Oum: „Iedereen houdt
iedereen in de gaten. In elke
groep van meer dan dertig men
sen zit zeker een spion die rap
porteert aan de Angkar". Kong
Samrach, een gevluchte amb
tenaar „Toen ik in mijn geboor
tedorp terugkwam zeiden mijn
vrienden: wees erg voorzichtig.
Het is beter te luisteren dan te
spreken, als iemand je iets vraagt,
zeg dan dat je niets ziet, niets-
weet, niets hoort".
Volkomen eensluidend waren de
verklaringen van de getuigen
over het gedwongen werk op het
land en de honger. De hele bevol
king, mannen vrouwen en kinde
ren, werkt op het land, vaak van
zes uur in de morgen tot elf uur in
de avond. Op een paar happen
""s4
I
rijst en soms wat gecondenseerde
melk.
Een vluchteling: „Degenen die tot
nu toe in leven hebben weten te
blijven zijn levende skeletten die
zich nauwelijks overeind kunnen
houden. Als deze verwoestende
omstandigheden nog een paai
jaar voortduren zal het Cam
bodjaanse volk niet meer be
staan". Deze getuige schatte het
aantal doden door ziekte, uitput
ting, honger en moord in driejaar
tijd op meer dan drie miljoen.
Het was slechts een van de vele
schattingen tijdens de hearing.
Sommige panelleden verdeden
nogal wat tijd met pogingen des
kundigen en getuigen dit soort
schattingen (volgens velen vol
strekt onmogelijk) te ontlokken
alsof het van wezenlijk belang is
te weten of er een, twee of drie
miljoen mensen direct of indirect
om het leven zijn geholpen. Als
of dat nog verschil maakt.
Indrukwekkend was de toe
spraak van de Franse schrijver en
journalist Jean Lacouture, een
overtuigd socialist die in het ver
leden in zijn artikelen de strijd
van de Rode Khmers voortdu
rend heeft gesteund en persoon
lijk bevriend was met enkele van
de huidige leiders. Hij zei dat het
Cambodjaanse regime door zich
socialistisch te noemen „dit
woord en dit idee waarmee ik mij
diep verbonden voel heeft on-
teerd. Dit regime heeft geen en
kele overeenkomst met de prin
cipes en doelstellingen van-
het marxisme".
Opzetje
Lacouture verwierp argumenten
van een kleine linkse groep in
Oslo die de hoorzitting min of
meer heeft afgeschilderd als een
opzetje van de Amerikaanse CIA
om de Amerikaanse wandaden in
Indochina te doen vergeten.
„Lang voordat we ons keerden
tegen de onderdrukking door Pol
Pot en de zijnen hebben wij bij
voortduring het schandalige
Amerikaanse ingrijpen, de ver
schrikkelijke verwoestingen
door de Amerikanen veroor
deeld. Evenmin vergeten wij dat
het Franse kolonialisme het land
in een staat van onderontwikke
ling heeft achtergelaten. Maar
alle slachtoffers van deze twee
vormen van imperialisme van
buitenaf zijn alles bij elkaar veel
geringer dan het aantal slach
toffers van drie jaar zogenaamde
bevrijding", aldus Lacouture. Hij
zag als belangrijkste achtergrond
voor de daden van de Rode
Khmer zich te ontdoen van te
genstand. „Beter hon
derdduizend lijken dan het risico
van verzet", zo stelde Lacouture
vast.
De Franse schrijver en geeste
lijke Francois Ponchaud, die tien
jaar in Cambodja woonde, legde
er de nadruk op dat de Cam
bodjanen hét volste recht hebben
een volstrekt nieuwe maat
schappij op de bouwen, uniek in
de geschiedenis, maar daarom
nog niet te veroordelen. Vergelij
kingen met andere maat-
schappijvormen die wij kennen
doen volgens hem volstrekt niet
ter zake. Het enige waar wij een
oordeel over mogen hebben is de
zaak van de mensenrechten, al
dus de Franse auteur. Hij con
stateerde dat de Khmers een vol
strekt gerechtvaardigd doel voor
ogen hebben maar dat de prijs die
daarvoor betaald wordt te hoog
is. Zijn verdediging van de
doelstellingen van de Rode
Khmers bracht hem tevens tot de
vaststelling dat de eliminatie van
elke tegenstand geen kwestie is
van plaatselijke excessen, maar
een onderdeel van een bewust al
gemeen plan.
Te vreemd
De Amerikaanse journalist John
Barron ging in op de vragen die
regelmatig gesteld worden over
de betrouwbaarheid van verkla
ringen van vluchtelingen. Hij
wees op de voortdurend te con
stateren overeenkomsten in ver
klaringen van de vluchtelingen,
afgelegd tegenover zoveel ver
schillendejournalisten en onder
zoekers. Rapporten van inlich
tingendiensten behoeven zeker
niet te worden vertrouwd, aldus
Barron. Maar inlichtingendien
sten van totaal verschillende lan
den komen met overeenstem
mende informatie.
