De dansvloer
js afgeladen
met jongens
in Vj donker
pak en ze
dragen zelfs
een das...
Door Bert Paauw
Punk is niet langer de geweldda
dige avant-garde van het Engelse
popmuziek-bedrijf. Deze vorm
van muziek heeft een doodzonde
begaan en is ouderwets gewor
den.
•indige speurtocht
nieuwste van het nieuwste op mu
ziekgebied is zo nieuw dat de
aanhangers nog niet eens over
eenstemming hebben bereikt over
een naam ervoor. Sommigen
noemen het de Seventies Beat,
anderen „de Power" of „Thomes
Beat". Hoe het etiket uiteindelijk
ook zal luiden,er bestaat geen on
enigheid over wat het is.
,fiet" draagt gewone pakken, „het"
speelt korte, aanstekelijke melo
dieën, „het" is schoongewassen,
Jiet" is goedgemanierd en de
vrouwelijke fans dragen mini
rokjes. In wezen lijkt het ver
schijnsel opmerkelijk veel op de
Beatles Gn de rest van die aan
minnige jonge ragebollen die
vijftien jaar geleden de pop-scene
in vuur en vlam zetten. De jaren
zestig zijn weer in de mode.
In de voorste linies van de nieuwste
Nieuwe Golf staan The Pleasers.
In Leighton Buzzard (Bedfords
hire),hun thuisbasiskunnen der
tigjarigen met heimwee naar hun
tienertijd hartverwarmende
dingen zien. Op het podium van
een grote danszaal staan vier
kortharige jongens in blauwe
pakken. Ze zingen over vriendin
netjes, over het vertellen van leu
gens en over ontrouw. Vele van de
liedjes hebben ze zelf gemaakt
andere zijn van de Beatles en-
Buddy Holly.
De dansvloer is afgeladen met jon
gens in een donker pak met smalle
revers en een bijpassende das. Ze
dansen met meisjes in een witte
bloes en een zwa rte mini-rok. Hun
uiterlijk wordt voltooid met
een schooldas en zwarte kousen.
1 like sport
Hoewel wij sterke herinneringen
aan de Beatles oproepenontken
nen The Pleasers dat ze imitators
zijn, ook al is er een duidelijke
overeenkomst met de Beatles,
want hun eigen materiaal wordt
geschreven door twee leden van
de groep. Benham en mc-
Nerley.
Overigens blijft de Beat niet be
perkt tot Leighton Buzzard.
Soortgelijke groepen met fris uit
ziende jongens en namen als The
Stuka's, The Boyfriend en The
Radio Stars, spelen in heel Lon
den voor uitverkochte zalen.
Sommige teksten zouden een half
jaar geleden nog ondenkbaar
zijn geweest. .Sport, sport, 1 like
sport - Running, jumping in the
physical sort", luidt een strofe
van een lied van The Boyfriend.
Ted Carol, eigenaar van een aantal
zaken die gespecialiseerd zijn in
grammofoonplaten uit de jaren
zestig, is min of meer een goeroe
geworden voor de nieuwe groe
pen. Hoewel ze lijnrecht tegen
over de punk staan, zegt hij, heb
ben de punks de weg voor hen
vrijgemaakt. De Sex Pistols en al
die andere groepen verwierpen
alle ornamenten waar het mu-
ziekbedrijf mee gesierd was ge
raakt en gingen terug tot de basis.
„Uiteraard doen die knapen nu
aan muziek uit de jaren zestig.
Het maakt deel uit van hun oor
sprong. De punks hebben een hele
generatie iioortgebracht die niet
bang was om een gitaar te pak
ken en een paar liedjes te ram
melen in een eenvoudig ritme.
Maar ze wilden niet allemaal
rauwe, grove punk spelen".
Een van de jongens die genoeg
kreeg van de groPieid van punk
was Glen Matlock, een van de
eerste leden van de Se.r Pistols,
die wegging om zijn eigen groep
The Rich Kids, te vormen. Maar
het zijn niet alleen de jongeren die
weer teruggaan naar de jaren
zestig. Eind januari kondigde
Adam Faith, ster uit die tijd die
enkele jaren geleden zei dat hij
geen geld meer wilde hebben,aan
dat hij uit zijn producerkantoor
zou komen om het toneel weer op-
te gaan.
En deze maand kondigde Dusty
Springfield, met modieus ver
ward kapsel en zonder make-up,
aan dat ze na een lange retraite
eveneens een come-back wilde-
maken.
Zoals bij elke opleving van de nos
talgie is er iets merkwaardigs
aan de hand met de tijdschaal.
Flower Power, waar de Beatles
zeker vijf jaar voor nodig hadden
om er aan toe te komen, is alweer
in het gezicht verschenen. De
groep John Moped heeft een plaat
uitgebracht met de titel Cy-
cledelic" en een groep uit Camb
ridge. The Soft Boys, speelt mu
ziek die sterk verwant isaan Pink
Floyd - de sterkste van de oor
spronkelijke psychedelische mu-
Punk, met zijn schelden, spugen en
veiligheidsspelden, verwekte op
winding maar ging ten gronde
aan het dilemma tussen anti-
commercieel en tegelijkertijd suc
cesvol zijn. Dergelijke conflicten
hebben op Power Pop geen in
vloed.
Het kan een korte mode blijken te
zijn - een zure commentator
merkte op: .Jioe kun je nou voor
uitgaan vanuit een anach
ronisme?" - maar het zou ook een
langdurig verschijnsel kunnen
worden. Hoe dan ook, voorlopig
geeft deze nieuwe muziek het
antwoord op de gevreesde v-
raag: „Wat nu weer?"
ZATERDAG 25 FEBRUARI 1978
Erbarmelijk
Met vijftig anderen (mijnwerkers, stu
denten, vakbondsleiders) werd hij naar
Chili verbannen waar de heersende
generaals ook wel raad met hen wisten.
Ze werden in kleine dorpjes in het ui
terste zuiden van Chili geplaatst waar
zij zich twee keer per dag bij de politie
moesten melden en in erbarmelijke le
vensomstandigheden verkeerden.
Dankzij de commissie voor de rechten
van de mens van de Verenigde Naties
en dankzij de solidariteit van actieg
roepen in Europa bemachtigden de
Bolivianen een visum en konden zij
naar Europa afreizen.
Tomas Castrillo belandde in Nederland.
Daar zit hij nu, op een kamertje in
Delft, ver van zijn familieen kennissen,
de Nederlandse taal amper machtig.
Een al langer in Nederland verblij
vende landgenoot van Castrillo helpt
hem bij het doen van zijn verhaal.
Castrillo: "De mensen in Nederland met
wie ik in contact kom hebben wel be
grip voor mijn situatie maar je voelt je
toch geïsoleerd. Niet alleen omdat de
Nederlandse taal zo moeilijk is en het
klimaat zo anders maar ook vanwege
het verschil in cultuur. Nou valt het
voor mij nog mee want ik heb in Boli
via gestudeerd maar voor de verban
nen mijnwerkers en arbeiders is het
veel en veel moeilijker".
Overigens onderhoudt Tomas Castrillo,
die van de gemeente Delft een uitke
ring krijgt om in zijn levensonderhoud
te voorzien, wel contacten met zijn
landgenoten in Nederland. Alle vluch
telingen zijn per landin comité's
georganiseerd. Comité's die onderling
maar ook met organisaties in Bolivia in
contact staan. Met als gezamenlijk
doel: ondermijning en omverwerping
van het regime van Banzer.
Corruptie
Vijftien jaar geleden deed de militaire
dictatuur in Bolivia zijn intrede. Daar
voor van 1952 tot '64 deelde de aan de
macht zijnde (en gekozen) Nationale
Revolutionaire Beweging de lakens
uit. Het aanvankelijk enthousiasme
voor laatstgenoemde linkse beweging
werd allengs geringer toen corruptie
schandalen de kop opstaken en het re
volutionaire elan verdween. In '64 zag
een aantal rechtse militairen zijn kans
schoon en werd de linkse regering om
ver geworpen.
De daarop volgende jaren ontstond een
felle strijd tussen de generaals om de
politieke macht. De verdeeldheid bin
nen het militaire apparaat bereikte in
1970 een crisis toen op zekere dag vier
generaals zichzelf tot president be
noemden. Mede onder invloed van de
slechte economische situatie en de
dreiging van een volksopstand kwam
de gematigde generaal Torres als
overwinnaar uit die slag tevoorschijn.
Volgens Tomas Castrillo was de zege van
Torres een duidelijke concessie van de
kant van de militairen om een con
frontatie tussen leger en volk te voor
komen: "Anders zou er zeker een bur
geroorlog zijn ontstaan"
Het bewind van Torres was een periode
zonder onderdrukking waarin de
linkse oppositie de gelegenheid kreeg
zich goed te organiseren. Maar Torres
bleef niet lang aan de macht want al
een jaar later werd hij weggejaagd (hij
is in '75 in Argentinië gedood) en kreeg
generaal Hugo Banzer de touwtjes in
handen.
Aan banden
Onder Banzer werden de politieke par
tijen verboden, weed de persvrijheid
aan banden gelegd en werden de be
voegdheden van de vakbeweging be
knot. Bovendien werden volgens To
mas Castrillo en volgens Amnesty In
ternational tegenstanders gevangen
gezet, gedood of verbannen. Ook na
men velen de vlucht. Op het ogenblik
verblijven om laatstgenoemde rede
nen ongeveer 19.000 Bolivianen in het
buitenland. De regering van Banzer
noemt echter slechts een aantal van
700.
Ondanks al die maatregelen is het de af
gelopen jaren onrustig geweest in Bo
livia. In '75 gingen de mijnwerkers in
staking tfbor betere sociale omstan
digheden en hogere lonen. De staking
betekende een groot gevaar voor de
economie van Bolivia want die econo
mie draait grotendeels om de mijnin
dustrie (tachtig procent van de export
bestaat uit gedolven grondstoffen uit
de mijnen). De mijnwerkers, die zwaar,
gevaarlijk en ongezond werk verrich
ten (hun gemiddelde leeftijd is 34 jaar!)
kregen bovendien steun van andere
bevolkingsgroepen zoals leraren en
studenten. Van die tijd dateert ook de
verbanning van Tomas Castrillo.
Ook op dit moment is het weer onrustig
in Bolivia. Mede onder druk van de po
litiek van de Amerikaanse president
Carter (die de nadruk legt op dé men
senrechten) heeft generaal Banzer voor
juli van dit jaar verkiezingen uitge
schreven die zijn bewind een democra
tisch vernisje moeten geven. Verder
kondigde hij eind vorig jaar een be
perkte amnestie af. Zijn politieke te
genstanders wilde hij evenwel in de
gevangenis laten zitten. Op laatst ge
noemde punt heeft hij echter bakzeil
moeten halen.
Veertien vrouwen en kinderen gingen 28
december vorig jaar in hongerstaking,
een actie die zoveel indruk op de be
volking maakte en steun verwierf dat
Banzer wel tot een algehele amnestie
moest besluiten om een chaos te voor
komen.
Optimisme
Tomas Castrillo volgt de ontwikkelingen
vanuit Nederland met een zeker opti
misme. Hij zegt "Er is op het ogenblik
toch weer een opening voor de opposi
tie om zich te organiseren al moet je je
van die verkiezingen natuurlijk niet
teveel voorstellen. Er mogen geen
openlijke verkiezingscampagnes wor
den gevoerd, voor de politieke partijen
is er nauwelijks tijd om zich te organi
seren, er is een vrij eenzijdige propa
ganda van de kant van het regime ter
wijl de regering ook gemakkelijk met
de verkiezingscijfers kan rommelen.
Zonder algehele amnestie zouden de
verkiezingen helemaal een toneelstuk
zijn geworden.
De verovering van amnestie op de dic
tatuur stemt in ieder geval enigszins
optimistisch al blijven andere zaken
ook van belang zoals het legaal maken
van de vakbonden en de verwijdering
van legerdivisies uit de mijndistricten.
De soldaten intimideren de mijn
werkers terwijl er ook mishandelingen
plaatshebben".
Wat Tomas Castrillo beangst is de steeas
sterker op gang komende emigratie
van Zuidafrikaanse en Rhodesische
blanken naar Bolivia. Blanken die het
in hun eigen land niet meer zo zien zit
ten maar door het Boliviaanse regime
met open armen worden ontvangen.
Volgens Castrillo hebben al 55.0UO
blanke gezinnen, met meestal Duitse
of Nederlandse paspoorten, toestem
ming gekregen zich in Bolivia te vesti
gen. "Dat is natuurlijk een geweldige
versterking van de reactionaire krach
ten", zegt hij.
Opbouw
Toch hoopt hij dat de huidige weestand
onder het volk tegen Banzer doorzet
zodat hij in de naaste toekomst naar
zijn land kan terugkeren. Tomas, die
zijn al bijna in Bolivia voltooide studie
weg- en waterbouwkunde aan de TH
in Delft denkt af te maken, wil zijn
kennis graag in dienst stellen van de
opbouw van zijn land.
Voorlopig zit hij echter nog in Nederland
en probeert hij met zijn eveneens ver
bannen of gevluchte landgenoten ac
ties tegen het regime-Banzer op touw
te zetten. Tomas: "Het politieke werk
van de vluchtelingen hier is de ont
maskering van de zogenaamde democ
ratisering in Zuid-Amerika. Wij moe
ten zoveel mogelijk informatie geven
over de situatie daar om duidelijk te
maken wat er gaande is. Dat kunnen
we vanuit onze posities in alle open
heid doen. We hebben immers niets te
verliezen".
De verbannen Thomas
Bayron Castrillo (foto rechts):
Duidelijk maken wat er in Bo
livia gaande is".
Het verhaal van Tomas Bayron Castrillo
is eigenlijk niet nieuw meer. Wat hem
is overkomen hebben in de afgelopen
jaren vele Zuidamerikanen meege
maakt. Chilenen, Argentijnen, Brazi
lianen en anderen hebben moeten
vluchten of zijn verbannen omdat hun
activiteiten de heersende militaire re
gimes niet aanstonden.
Het is een bekend gegeven: voor de
rechtse dictaturen in Zuid-Amerika is
de term 'mensenrechten' een vies
woord. Democratische vrijheden be
staan er niet of nauwelijks. Wie naar de
mening van de generaals te lastig
wordt wordt verbannen of eenvoudig
geliquideerd. Op deze meerdere malen
door een gezaghebbende organisatie
als Amnesty International gesig
naleerde feiten maakt Bolivia helaas
I geen uitzondering.
'Dit land, ongeveer 33 maal zo groot als
Nederland maar met slechts vijf mil
joen inwoners, zucht sinds augustus
'71 onder het bewind van generaal
Banzer die in dat jaar via een bloedige
staatsgreep aan de macht kwam. In de
loop der jaren heeft Banzer onder meer
via verbanning geprobeerd zijn tegen
standers uit te schakelen.
Tomas Bayron Castrillo viel in juni '75
ook dat lot ten deel.
Dictator Hugo Banzer van
Bolivia (foto links) lacht hier
nog maar de onrust in zijn land
neemt toe.
DELFT - Tomas Bayron Castrillo zit al
weer bijna een jaar in Nederland.
Noodgedwongen. In zijn eigen land,
Bolivia, is de 28-jarige Zuidamerikaan
niet welkom. Althans niet zolang de
militaire dictatuur, met generaal Hugo
Banzer aan het hoofd, de regeermacht
uitoefent.
Een archief-foto van de Beatles, daterend uit 1963. V.l.n.r.; John Lennon, Ringo Slaix, Paul McCartney en George Harrison.
