©©IfV®®0
m®©© y§©
teU1
H®dh) Nl®§§
ZATERDAG 10 DECEMBER 1977
[nn)®©^®!]3
V©©
Door
Jan Kees Kokke
De Lutine-bel wordt bij
Lloyd's eenmaal geluid voor
slecht nieuws en tweemaal voor
goed nieuws (foto links). Op de
foto rechts Lloyd's zoals het er
nu uitziet.
Zakenmensen zijn gewend te
leven met risico's, maar de
laatste tijd ook in toene
mende mate andere risico's.
Geen risico gevaarlijke
kans, gevaar van schade of
verlies) is echter zo groot, zo
bizar, zo ondenkbaar, of je
kunt je er wel tegen verzeke-
Neem nu de Amsterdamse za
kenman M. Caransa. Die had,
zoals hij zij na zijn vrijlating
vertelde, al maanden het
sterke vermoeden, dat hij
ontvoerd zou worden. Ca
ransa had zich dan ook best
tegen kidnapping kunnen
verzekeren. Dat doet een
sterk groeiend aantal zaken
lieden.
Ontvoeringen van zakenmen
sen waren met name in La-
tijns-Amerika al jarenlang
schering en inslag. Sinds ge
ruime tijd is men in Europa en
in het bijzonder in Italië ook
aardig aan het wennen aan dit
verschijnsel. Sinds 1974 zijn
er in het totaal al meer dan
4.000 zakenmensen ontvoerd.
Honderden miljoenen gul
dens aan losgeld zijn betaald.
Het is echter mogelijk om zich
in te dekken tegen de finan
ciële gevolgen van een ont
voering. En waar komt men
dan voor dit soort buitenspo
rige risico's terecht? Natuur
lijk. Bij Lloyd's of London.
In Nederland is, voorzover ons
bekend, geen verzekerings
maatschappij die het risico
tegen een ontvoering wil
dekken. In sommige Euro
pese landen is zo'n verzeke
ring zelfs verboden, zoals in
Italië. De Italiaanse wetgever
is bang dat dit soort verzeke
ringen juist ontvoeringen
uitlokt.
In Duitsland kan men zich wel
verzekeren tegen kid
napping, op voorwaarde ech
ter dat het absoluut geheim
blijft. Voor de kidnappers is
een verzekerd slachtoffer al
leen maar interessanter, om
dat in dat geval het maximaal
gevraagde losgeld ongetwij
feld makkelijker op tafel
komt.
Vertrouwelijk
De meeste verzekeringen tegen
ontvoeringen worden onder
gebracht bij Lloyd's. „Het is
echter een uiterst vertrouwe
lijke materie", vertelt de heer
T. A. F. Atkins van de voor
lichtingsafdeling van Lloyd's,
waar 75 procent van dit soort
kidnappingsverzekeringen
worden ondergebracht.
De eerste keer dat er via Lloyd's
een kidnapverzekering werd
afgesloten was al in 1932, vlak
na de ontvoering van de zoon
van Charles Lindbergh.
„Sinds 1971 is het aantal ont
voeringspolissen sterk toe
genomen", aldus Atkins. „Op
het ogenblik bedraagt het
premie-inkomen van Lloyd's
uit dit soort verzekeringen
jaarlijks al zo'n 125 miljoen
gulden. Na de gebeurtenissen
in Duitsland en Nederland zal
dat voor 1977 naar verwach-
Nu is 20 procent een zeer hoge
premie - alles boven de 10
procent betekent eerder een
zekerheid dan een risico. Bij
Lloyd's was men dan ook erg
argwanend en na eén korte
overweging weigerde men
die verzekering. Een dag later
werd bekend dat Ali last had
van hernia en dat het gevecht
uitgesteld werd. „In principe
verzekeren we alles", zegt een
Lloyd's makelaar. „Maar eer
lijk gezegd, als de premie ho
ger is dan 15 procent, dan
wordt het voor ons gevaarlijk.
Dan hebben we zo'n verzeke
ring liever niet dan wel. Dan is
het voor ons zakelijk minder
interessant, omdat de kans op
een uitkering bij een premie
van meer dan 15 procent ook
groter is. Toch zijn er wel ge
vallen, waarbij de premie 20
procent of zelfs wel meer be
draagt".
Stravinsky
De beroemde componist Stra
vinsky moest, toen hij op z'n
83-ste nog voorstellingèn gaf,
een verzekeringspremie be
talen van 15 procent, terwijl
een gemiddelde musicus met
een redelijke gezondheid een
premie betaalt van ongeveer 3
procent. Zo'n verzekering
dekt elke schade, die voort
vloeit uit het niet meer kun
nen spelen als gevolg van li
chamelijke omstandigheden.
Niet alleen kunstenaars worden
verzekerd, maar ook kunst
werken. Al bleek de Mona
Lisa te duur, toen het
schilderij in New York ten
toongesteld werd; uitge
breide veiligheidsmaatrege
len waren goedkoper. Toen
het in 1973 naar Japan ging,
werd het echter wel verze
kerd. „Het was een grappige
verzekering", herinnert een
makelaar zich. „Het schilderij
kreeg een nominale waarde
van 200 miljoen Franse fran
ken, tegen een premie van
slechts 0,5 procent. Ik be
twijfel of dat zelfs het risico
dekte tegen een aardschok".
Andere merkwaardige verzeke
ringen, die via Lloyd's gedekt
werden. Honderden Australi
sche zakenmensen dekten
zich via een polis in voor het
geval dat het bezoek van ko
ningin Elisabeth aan Austra
lië niet door zou gaan, om wat
voor reden ook. Ze zouden in
dat geval ernstige schade
lijden bij de verkoop van
„koninklijke" souvenirs.
Toen de beroemde bergbe
klimmer Chris Bonington een
expeditie naar de Everest
leidde, verzekerden allerlei
organisaties, die hem voor le
zingen hadden uitgenodigd,
zich voor het geval hij zou
verongelukken. Volgens een
vertegenwoordiger van
Lloyd's was het risico niet zo
groot. „De leider keert vrijwel
zeker terug. Z'n teamgenoten
lopen echter veel meer ge
vaar".
„Het gaat er bij verzekeringen
om dat het niet de bedoeling
is, dat de klant winst maakt",
vertelt men bij Lloyd's. „Een
verzekeringspolis is er om de
klant terug te brengen op de
plaafs waar hij was, voordat
de ramp zich voordeed. Als je
winst wil maken uit een voor
spelling, dan moetje naar een
beroepswedder gaan".
Monster van
Loch Ness
Een ongewoon geval kreeg
Lloyd's ook aangeboden in
1972. Een Schotse whisky-
firma had een prijs uitgeloofd
van vijf miljoen gulden voor
de eerste persoon, die het
monster van Loch Ness zou
vangen. Dat is een enorm be
drag en er zijn heel wat men
sen. die al het mogelijke zul
len doen om „Nessie", zoals
het monster bekend staat, te
vangen. Uiteindelijk besliste
de whisky-firma dat de prijs
alleen uitbetaald zou worden
als „Nessie" met een stok en
een touw gevangen zou wor
den. Desondanks meende de
whisky-firma dat de kans dat
het monster - waarvan
niemand weet of het werke
lijk bestaat - gevangen zou
worden, toch niet nihil was.
En daarom verzekerde de
firma zich bij Lloyd's voor het
geval ze de som van vijf mil
joen gulden zou moeten uit
betalen. Geen probleem voor
Lloyd's, die een premie vroeg
en kreeg van 12.500 gulden.
Het gebeurt wel vaker dat or
ganisaties zich verzekeren te
gen prijzen die zij uitloven
voor een bepaalde prestatie.
Zo zijn er golfclubs, die een
prijs geven aan een speler, die
een „hole-in-one" slaat; dat
wil zeggen dat hij de bal in een
slag in het gaatje slaat. Dit
soort verzekering begon bij
een golfclub in Australië, die
een polis vroeg bij Lloyd's,
die het risico accepteerde
zonder de baan ter plaatse te
inspecteren. Het bestuur van
de golfclub vond het een
goede reclame als veel men
sen de prijs voor de „hole-in-
one" wonnen. De plek rond
het gat werd daarom zo aan
gelegd, dat de bal er zachfjes
naar toe gleed. „Nadat we dit
ontdekt hadden, accepteren
we dit soort verzekeringen
alleen maar op goedgekeurde
banen en bij speciale toer
nooien", zegt de woordvoer
der van Lloyd's. De stan
daardpremie voor dit soort
verzekeringen is nu 0.09 pro
cent van het prijsgeld. Met
andere woorden, de verzeke
ringsactuarissen hebben be
rekend. dat negen van de
10.000 mensen er in slagen
een "hole-in-one" te slaan.
Niet gokken
„We maken een duidelijk ver
schil tussen gokken en verze
keren", zegt men bij Lloyd's.
Een jockey kan bij voorbeeld
wel op zichzelf wedden of op
een ander paard, maar hij kan
zich niet verzekeren voor het
geval hy de race verliest. Hij
kan zich wel weer verzekeren
tegen een ongeval, als gevolg
waarvan hij inkomsten derft.
Als hij vaak gewond raakt,
dan stygt de premie. Net als
by artiesten, die er bekend
om staan dat ze veel voorstel
lingen of filmopnames mis
sen. Zo kreeg Elisabeth
Taylor bij de opnamen van de
film Cleopatra het hoogste
bedrag uitbetaald dat ooit
uitgekeerd is op een „niet-
verschijningspolis".
„Mensen en voorwerpen wor
den alleen verzekerd, voorzo
ver ze vertaald kunnen wor
den in geld", zo argumenteert
men by Lloyd's. Toen Jim
Slatet;. een befaamd financier
uit de Londense zaken
wereld, een levensverzeke
ringspolis voor zichzelf nam
voor 50 miljoen gulden, was
dat niet omdat zijn ingewan
den van goud waren, maar in
verband met de waarde, die
de verzekeraars toekenden
aan zijn vermogen om geld te
verdienen.
Een Amerikaanse vrouw daar-
lichaam van haar man op een
reis door Europa wou mee
nemen, had grote moeite om
hiervoor een verzekering te
vinden. „De meeste verzeke
ringsmaatschappijen verze
keren geen voorwerp, dat
geen marktwaarde heeft en
naar onze mening heeft een
dode man geen markt
waarde", aldus een
woordvoerder van Lloyd's.
Toch zijn er maar weinig ver
zekeringen, waarop Lloyd's
het antwoord schuldig blyft.
Een sponsor van een paar
denrace verzekerde zich eens
voor het geval er twee win
naars precies gelijk over de
eindstreep zouden komen en
hij twee bekers, in plaats van
een zou moeten uitreiken. Dat
kostte hem slechts 75 gulden
aan premie, terwijl een extra
beker hem 20.000 gulden zou
hebben gekost.
Uniek is het geval, waarbij een
directeur van een lijmfabriek
zich verzekerde bij een pu
bliciteitsstunt, waarvan hij
zelf het slachtoffer kon wor
den. Hij sneed het touw van
een guillotine doormidden en
plakte het toen weer met zijn
eigen lijm. De directeur legde
daarop zijn hoofd onder de
guillotine om het geloof in de
hechtkracht van zijn produkt
uit te drukken.
Niets te dol
De City van Londen is een van
de meest conservatieve bol
werken van Engeland. Ook
bij Lloyd's in Lime Street
draagt men nog graag de bol
hoed. de paraplu, het keurde
donkere costuum en het ge
streepte overhemd met de
witte boord. Maar wat verze
keringen betreft is Lloyd's
niets te dol. Zonder een spier
\-.n het uitgestreken Britse
gezicht te vertrekken, dekt de
Lloyd's assuradeur elk risico.
Er is slechts een moment in de
immense zaal van het Lloyd's
gebouw, waar de dagelijkse
zaken worden afgehandeld,
waarop iedereen even het
werk neerlegt. Dat is wanneer
de bel van de „Lutine" geluid
wordt. Een slag betekent
slecht nieuws en twee slagen
goed nieuws. Goed nieuws is
bij voorbeeld als een konin
klijke bezoeker de zaal be
treedt. Slecht nieuws is als
Lloyd's het bericht ontvangt
dat er een hoog verzekerd
schip is vergaan. De bel is af
komstig van het goudschip
„Lutine", dat in 1799 tussen
Vlieland en Terschelling ver
ging. De lading was verzekerd
bij Lloyd's. Het was een van
de zwaarste verliezen uit de
geschiedenis voor de Lon
dense assuradeuren. On
danks onderzeese zoekacties,
die tot op de dag van vandaag
voortduren, is slechts een mi
nimaal deel van de goudla
ding teruggevonden.
De laatste keer dat de „Lu-
tine"-bel geluid werd voor
slecht nieuws was in januari
1976, toen de Noorse tanker
Berge Istra by de Philip-
pynen verging.
ting aanzienlijk groter wor
den".
Bij Lloyd's is men echter voor
zichtig met nadere details
over kidnapverzekeringen.
Bekend is dat nogal wat grote
maatschappijen hun topmen
sen laten verzekeren tegen
ontvoeringen. Vooral dege
nen, die reizen maken in ge
bieden, waar de risico's het
grootst zijn. Niemand zal ech
ter publiekelijk te koop lopen
met het feit dat hij verzekerd
is. Dat maakt de kans dat hij
ontvoerd wordt in elk geval-
tegen de 100 procent.
Lloyd's staat in de hele wereld
bekend om haar bereidheid
om ongewone risico's te ver
zekeren. Niet alleen ontvoe
ringen. Dat is maar een fractie
van het premie-inkomen van
25 miljoen gulden, dat elke
werkdag via Lloyd's bin
nenkomt. De premies worden
vooral verdiend met het ver
zekeren van schepen,
vliegtuigen, olie-installaties,
fabrieken en andere indus
triële complexen. Maar ook:
de snor van een bekende ko
miek, het verhemelte van een
belangrijk wijnproever of de
benen van Johann Cruijff
Uniek instituut
Lime Street is een steegje mid
den in de City van Londen,
het financiële hart van Enge
land; vroeger van de hele we
reld. Voor het onverwacht
imposante entree, met veel
zwart marmer, van Lloyd'
staat een portier in een
scharlaken rode jas en dito
hoge hoed. Hier bevindt zich
de belangrijkste verzeke-
ringsmarkt ter wereld. Een
uniek instituut. Lloyd's is in
tegenstelling tot wat velen
menen, geen bedrijf of een
firma. Lloyd's is in principe
slechts een ontmoetings
plaats voor assuradeuren,
zoals mr. Edwart Lloyd's Cof
fee House dat 300 jaar gele
den al was.
Lloyd's is dus een verzeke-
ringsmarkt, die internatio
naal is van omvang en waar
bijna elk verzekerbaar risico
kan worden ondergebracht
by een van de 10.000 assura-
s deuren, die lid zijn van
Lloyd's, doch uitsluitend
door bemiddeling van
Lloyd's makelaars. Ieder lid is
met zijn gehele particuliere
vermogen aansprakelijk voor
de nakoming van zijn verze
keringsverplichtingen.
Daarin verschilt Lloyd's met
andere verzekeringsorganisa
ties. Voor hele grote risico's
vormen de assuradeuren een
„pool", zodat het risico ver
spreid wordt over de ruggen
van meerdere dragers. -
Dat gebeurt bij voorbeeld bij
gastankers, die gemiddeld
voor zo'n 400 miljoen gulden
verzekerd zijn. Of bij een su
pertanker van 125 miljoen
gulden. Een lijnschip, zoals
de Queen Elisabeth II is voor
ongeveer 120 miljoen gulden
verzekerd. Een olieboorplat
form daarentegen voor niet
minder dan 1,25 miljard gul
den.
Een van de grootste schadepos
ten van de laatste tijd voor
Lloyd's assuradeuren was de
botsing van twee jumbo-jets
op Tenerife in maart van dit
jaar. De KLM Boeing 747
kostte de assuradeuren alleen
al aan materiele schade 38,75
miljoen gulden aan claims en
de Pan Am Boeing 26,5 mil
joen gulden. De totale schade
van deze ramp was net iets
meer dan de claim van de
olietanker Olimpic Bravery,
die in 1976 verging op de kust
van Bretagne.
Lloyd's staat voor niets, als het
om verzekeringen gaat. „Wij
zijn er trots op dat we elk ri
sico verzekeren.... tegen een
bepaalde prijs", zegt de heer
Atkins van Lloyd's.
„Bórst-inflatie"
Zo zijn er verzekeringspolissen,
die de benen van Betty Gra-
ble dekten en die van Mariene
Dietrich, maar ook van Pele,
allemaal voor miljoenen gul
dens. Andere sterren hebben
hun tanden, hun lippen of
hun handen verzekerd. Zelfs
is er een Amerikaanse ster
geweest, die in 1950 haar bor
sten heeft verzekerd voor een
miljoen gulden. Ze dekte zich
in tegen het risico van „infla
tie". De omvang van haar bor
sten werd bij het ingaan van
de verzekering officieel in de
polis opgenomen. Die be
droeg toen 104,1 centimeter.
Elke 5 centimeter inkrimping
zou door de verzekering ge
dekt worden.
In 1965 kwam er bij Lloyd's het
verzoek uit Amerika binnen
in verband met het gevecht
om de wereldtitel zwaarge
wicht tussen Muhammed Ali
en Sonny Listen. Gevraagd
werd om een verzekering te
gen het risico dat een van bei
den om gezondheidsredenen
niet zou kunnen vechten.
Aangeboden werd een pre
mie van 20 procent, te beta
len van het verlies.
