Ik wil nog
verder k
dan Athene
to 1971 werd Eva Kwakkernaak
voor de eerste maal met haar
team kampioen van Tsje
choslowakije. Het jaar daarop
werd de titel geprolongeerd.
In de Europa Cup moesten de
dames het echter ontgelden.
ZATERDAG 12 NOVEMBER 1977
-Ü33QB-
PAGINA 27
LISSE - Hij laat er een verjaardagsvisite voor
lopen. Zijn vrouw mag als zijn a'fgevaardigde op
treden, namens hem de welgemeende gelukwen
sen aan het feestvarken overbrengen. Voor Eg-
bert van 't Oever (50) hoeft zo'n overvolle, roke
rige kamer, waar diverse gespreksthema's' luid
ruchtig op elkaar botsen, niet zo nodig. Liever
praat hij met de benen op tafel (kofjjje met ko-
koskrans in de nabijheid) over schaatsen in het
algemeen en coaching in het bijzonder.
Het is tenslotte zijn enige vrije
avond van de week. De andere
dagen vult de nieuwe coach'van
de nationale schaatsselectie met
het afleggen van een imponerend
aantal autokilometers. Hij raast
dan van ijsbaan naar ijsbaan.
Van Haarlem naar Assen en van
Amsterdam naar Heerenveen.
Dit louter en alleen, omdat hij
tweemaal per weekizijn pupillen
wil bekijken. Als daarbij wordt
gevoegd, dat hij in het weekeinde
zijn discipelen nog voor een cen
trale tiaining bij elkaar laat ko
men, dan wordt het duidelijk, dat
Van 't Oeve
i drukbezet per
Ook in ander opzicht is het leven
van de opvolger van Leen
Pfrommer ingrijpend veranderd.
In het verleden mocht hij als
jeugdtrainer in alle anonimiteit
aan het nationale schaatstalent
kneden en op die manier als een
soort toeleveringsbedrijf voor de
kernploeg fungeren.
Hij heeft als zodanig ongetwijfeld
vele verdiensten voor de KNSB.
Als coach van de kernploeg zal hij
zich echter voortdurend in het
brandpunt van de belangstelling
weten. Zullen er ook andere
maatstaven, waar het beoorde
ling van zijn werk betreft, gelden.
Meer dan ooit zullen er resultaten
van de 'schaatsers worden geëist.
Zal met name de achterstand, die
er nu op de Noren bestaat, zo snel
mogelijk ingehaald moeten wor
den.
Dit'lijkt voor Van 't Oever een verre
van eenvoudig karwei, want de
heren schaatsers hebben onlangs
nog bewezen lastige klanten te
kunnen zijn. Pfrommer heeft dat
na negen jaar trouwe dirtist tot
zijn schade moeten ondervinden.
De beroepsmilitair kreeg niet
langer het vertrouwen van de
schaatsselectie. Dit mondde op
een gegeven moment uit in een
patstelling onder het motto, 'Hij
eruit of wij eruit'.
De KNSB trachtte door een soort
tussenoplossing het conflict te
sussen. Zocht de in schaatskrin-
gen volkomen onbekende CIOS-
trainer Tjaart Kloosterboer aan,
om naast Leen Pfrommer als
conditietrainer op te treden. Dat
nu schoot bij Pfrommer in het
verkeerde keelgat. Hij ervoer de
Hans van Helden: "neen" tegen kernploeg na ombuiging van beleid.
benoeming van Kloosterboer als
een motie van wantrouwen ten
aanzien van zijn beleid en stapte
op.
Van 't Oever werd daarop door de
schaatsbond als opvolger ge
polst. Van 't Oever: 'Ik kende
Kloosterboer niet. Daarom heb ik
in een gesprek afgetast, of er een
basis tot samenwerking was.
Toen Kloosterboer tijdens dat
gesprek positief bij mij over
kwam, heb ik toegehapt'.
Eén en ander betekende een om
wenteling, waar het de begelei
ding van de kernploeg betrof.
Jarenlang heeft de heeft die selectie
(denk aan Klaas Schenk, Huiskes
en Pfrommer) een eenhoofdige
leiding gekend. De nu bestaande
tweehoofdige leiding vormde
aanleiding tot de wildste specula
ties met betrekking tot de taak
verdeling van Kloosterboer en
Van 't Oever.
Gesuggereerd werd zelfs, dat Van 't
Oever verantwoording aan
Kloosterboer verschuldigd zou
zijn en dat de Lissenaar hoofdza
kelijk zou zijn aangetrokken om
Kloosterboer in het schaats-
wereldje wegwijs te maken.
Van 't Oever echter: "Onzin. Ik heb
een contract tot 1980 getekend.
Tjaart doet de kracht- en con
ditietraining, terwijl ik voor de
ijstraining verantwoordelijk ben.
Wij vullen elkaar dus aan. Van
een baas/knechtverhouding is
geen sprake. Zou ik trouwens
ook niet hebben geaccepteerd".
Dat de aanstelling van het duo
Kloosterbogr/Van 't Oever echter
gevolgen voor de kernploeg
heeft, laat zich raden. Egbert van
't Oever wil het niet met zoveel
woorden zeggen, maar duidelijk
valt te proeven, dat het beleid-
Pfommer "om" gaat.
Tekenen, die daarop wijzen, zijn er
legio. Allereerst is daar een nieuw
selectiebeleid. Een selectiepro
cedure, die erop is afgestemd
dat ieder lid van de kernploeg
zich steeds weer waar zal moeten
maken.
"Namen en reputaties zeggen mij
niets: slechts prestaties tellen",
aldus Van 't Oever, die grote
voordelen in de nieuwe selectie-
vorm ziet.
Hij: "De eerste drie van het alge
meen klassement van het Midden
Europa-Circuit (wedstrijden, die
eind december en begin januari
in Inzeil, Madonna di Campiglio
De jongens zullen dan ook direct
al redelijke prestaties moeten le-
Dus niet pas ergens in februari of
maart behoorlijke tijden gaan
rijden".
Mooie woorden allemaal, maar feit
is, dat juist Hans van Helden (een
schaatser, bij wie het aan inzet
toch nooit heeft ontbroken) zich
door die beleidsombuigingen
niet langer voor de kernploeg be
schikbaar wenst te stellen.
Oefeningen
r Egbert van 't Oever: 'Geen baas/knechtverhouding met Kloosterboer.
en Innsbrück zullen worden ge
houden red.) worden automa
tisch aangewezen voor het Euro
pees kampioenschap.
Als criterium voor de wereld
kampioenschappen geldt het na
tionaal kampioenschap. Daarvan
worden de eerste twee aangewe
zen. De anderen zullen gekwalifi
ceerd worden op basis van de re
sultaten, die zij bij-eerdere wed
strijden hebben behaald".
Een selectieprocedure, die inder
daad meer op de werkelijkheid
lijkt geënt dan de vroegere, toen
"gevestigde reputaties" zich bij
voorbaat verzekerd wisten van
een plaats bij het E.K. en W.K.
Egbert van 't Oever eist, dat zijn
pupillen op elke wedstrijd, waar
ze aan deelnemen, met optimale
inzet te werk gaan.
"De jongens zullen tot op de bodem
van de krachten moeten gaan.
Laten ze maar diep voorover ge
bogen door de finish komen. Dat
is helemaal niet erg. Beter dan dat
ze zo fris als een hoen naar het
publiek zwaaien, terwijl ze een
matige tijd hebben gereden. Dat
hoeven ze bij mij niet te proberen,
want dan kunnen ze meteen ver
trekken".
In navolging van Tenmann, de
Noorse schaatscoach, neemt bij
de kernploeg de kracht- en con
ditietraining nu een voorname
plaats in. De aanstelling van
Kloosterboer is daaraan niet
vreemd.
Van 't Oever: "De kracht en condi
tie moeten de basis gaan vormen
om gedurende een langere pe
riode successen te garanderen.
Van 't Oever "Van Helden heeft
hoofdzakelijk bezwaren tegen de
trainingen van Kloosterboer. Hij
beweert, dat hij door een rugaf
wijking niet aan die krachttrai
ningen deel kan nemen.
Nou, we hebben hem door dokter
Herman uit Hilversum laten on
derzoeken. Uit dat onderzoek is
gebleken, dat Van Helden aan
verschillende oefeningen wel de
gelijk mee had kunnen doen.
Desondanks bleef hij weigeren".
Van Helden, die nu in zijn eentje
een uitzending naar de E.K. en
W.K. zal moeten verdienen, staat
in zijn weigerachtige houding ten
opzichte van Kloosterboer niet
alleen. Ook de NVST (Neder
landse Vereniging van Schaats-
trainers) heeft bezwaren tegen
Tjaart Kloosterboer.
Die vereniging roept zijn leden
zelfs op om de rijders, die aan de
wedstrijden van de IJsselcup
deelnemen, niet le coachen.
Niet wakker
Van 't Oever "Er bestaat geen be
zwaar tegen de figuur Klooster
boer. Wel tegen de conditie
trainer Kloosterboer. Hij is
ClOS-trainer, die de bevoegdhe
den van de KNSB niet bezit.
Omdat de KNSB zelf een opleiding
tot trainer heeft, vindt die NVST,
dat de KNSB-opleiding door de
aanstelling van Kloosterboer te
kort wordt gedaan. Ik persoonlijk
lig van KNSB-bevoegdheden
benoeming van een trainer zon
der KNCB-bevoegdheden niet
wakker. Maar ik ben dan ook
geen lid van de NVST. Mijn me
ning is, dat de actie, waar de
NVST de trainers nu toe oproept
niet de bond, maar de rijders du
peert. Daarom vind ik die actie
ongehoord.
Maar er zijn tekenen, dat een groot
aantal trainers de raad van hun
vakbond niet zal opvolgen. Gaat
het gezonde verstand gelukkig
toch zegevieren
Eva Lutorska (voormalige Tsjechische
handbal-international) ging neus
van Leidse club Saturnus voorbij
92
LEIDEN - Voorlopig heeft ze nog een woordenboek
nodig om het gesprek volledig te kunnen volgen en de
antwoorden te kunnen geven. Slechts een paar woor
den Nederlands, een paar woorden Duits en vloeiend
Tsjechisch spreekt ze. Een handicap, die haar regel
matig doet verzuchten of interviewen nu wel enige
zin heeft, omdat ze meent toch maar met flarden over
te komen en dus misschien verkeerd-
Ondanks die schijnbare com
municatiestoornis blijft ze
onverzettelijk in haar'pogin
gen om de antwoorden zo
juist en zo volledig mogelijk
in het Nederlands te formule
ren, terwijl een hartelijk ge
lach en wat gemompel in de
moedertaal elke poging be
sluiten.
Enkele jaren geleden leerde ze
haar man, die daar toen op
vakantie was in Tsjechoslo-
wakije, kennen. Uiteindelijk
trouwden ze en kwam ze in
Nederland (Oegstgeest) als
Kwakkernaak wo-
Achtentwintig jaar is Eva Lu
torska nu en sinds twee we
ken speelt ze bij de Haagse
handbalvereniging Athene,
nadat het Leidse Sanocel/Sa-
turnus haar aan de neus
voorbij zag gaan.
In Tsjechoslowakije speelde ze
bij het in de eerste liga spe
lende Plastika Nitra, waar
mee ze tweemaal nationaal
kampioen is geworden en
twee jaar aan Europacup
ontmoetingen deelnam. In
die succesvolle periode werd
ze ook voor het nationale
handbalteam geselecteerd,
waarin ze een jaar speelde.
Een vervelende armblessure en
daaropvolgende operaties
maakten toen een eind aan
haar tot dan toe geslaagde
carrière. Nu, drie jaar later,
heeft ze de draad weer opge
pakt, zij het in een ander land.
'Dat kwam voornamelijk door
het aandringen van de
huidige coach van het natio
nale Tsjechische team. Hij
adviseerde me om in Neder
land weer te gaan handballen.
In eerste instantie voelde ik
me daar te 'oud' voor, maar hij
haalde me over met het ar
gument, dat die sport in
West-Europa toch niet op een
hoog niveau stond en dat ik
daar met mijn 28 jaar behoor
lijk zou kunnen meedraaien.
Zijn advies heb ik opgevolgd,
al had ik wat moeite om een
club te vinden', vertelt Eva
Kwakkernaak.
In eerste instantie meldde zij
zich aan bij Sanocel/Satur-
nus, waar ze meetrainde en
een oefenwedstrijd speelde.
Later werd ze door trainer
Frank Bonte overgehaald om
naar Athene te komen, dat in
de regionale tweede klasse
speelt, vier klassen hoger dan
Sanocel/Saturnus.
'Ik heb me bij Sanocel alleen
aangemeld om mezelf te tes
ten. Ik wilde weten in
hoeverre ik na drie jaar niet-
spelen nog mee kon komen in
de handbalsport. In die
oefenwedstrijd ging het goed
vond ik, al moet ik nog wel het
één en ander aan mijn condi
tie gaan doen. Mijn techniek
heeft onder die stilstand niet
geleden.
Ik vond Sanocel niet sterk spe
len, de ploeg is niet technisch
genoeg en bovendien speelt
het team in een zwakke com
petitie. Bonte (die ook trainer
is van het herenteam van Sa
nocel) haalde mij toen over
om bij Athene te komen spe
len. Daar train ik nu drie keer
in de week. Afgezien van die
Eva Lutorska uit Oegstgeest: "Het Oosteuropese sportsysteen
Hier wordt alles zo geprofessionaliseerd
red'.
Aan het einde van de competitie
wil Eva Kwakkernaak probe
ren bij een hoger spelende
club aan de bak te komen. 'Ik
ben het wel van plan, maar
misschien bevalt het me wel
uitstekend bij Athene. Aan de
andere kant is het de vraag of
ik het niveau van drie jaar te
rug weer kan halen'.
Eva Kwakkernaak sluit dit on
derwerp graag af. Liever
praat ze over haar Tsjechische
levensjaren. Daar weet ze
immers meer van dan de voor
haar onbekende Nederlandse
handbalsport en verenigin
gen.
Ja, betser daarüber sjpreken',
Zegt ze eerlijk. In Nitra
speelde zij bij de fabrieks-
vereniging Plastik^, terwijl zij
bij de aan de fabriek verbon
den school als sportlerares
werkzaam was.
'Ruim zeventig procent van de
fabrieksarbeiders en -arbeid
sters is lid van de club. De
overige dertig procent zit op
beter dan in West-Europa.
de school, die bij de fabriek
hoort. Handbal is de derde
sport van Tsjechoslowakije
(na voetbal en ijshockey).
Üp school deden we erg vee.
aan sport, terwijl er overal een
competitie voor werd uitge
schreven. Het Tsjechische
systeem - en ook dat van de
andere Oosteuropese landen
- voor de sport is beter dan in
West-Europa. Hier wordt al
les zo geprofessionaliseerd.
Ik geloof dat er daarom bij
ons ook zoveel sporten uit
springen'.
\ch, dat was niet leuk. In '71
werden we in de tweede
ronde uitgeschakeld door het
Russische Spartak Kiev, ter
wijl we in '72 door dezelfde
club in de eerste rqnde gewipt
werden. Dat team was veel te
sterk voor ons en dan die
pech, dat we twee jaar achter
een tegen dezelfde tegen
stander lootten.
."n die tijd werd ik ook voor het
nationale team geselecteerd,
daar heb ik echter maar een
jaar in gespeeld. Een trainers-
wisseling was de oorzaak
voor die korte selectie. De
nieuwe bondscoach wilde
met een geheel andere tactiek
spelep, waardoor -ik er
buitenviel. Daarvóór had ik
overigens wel twee jaar in het
nationale jeugdteam ge-
Oier jaar geleden kreeg ik dan
die armblessure. Tijdens de
wedstrijd raakte mijn arm uit
de kom. Een aantal operaties
was nodig om dat weer in
orde te maken. Het gevolg
was wel, dat ik toen ook mijn
plaats in Plastika Nitra kwijt
raakte, omdat het tijdens
mijn blessure-periode danig
werd verjongd. Ik besloot
toen maar met spelen te stop
pen, mede omdat ik na mijn
blessure er niet meer in
durfde te gaan, want ik ben
niet erg sterk. In Nitra heb ik
toen een trainerscursus ge
volgd'.
J&ter, als Eva hier in Nederland
helemaal is ingeburgerd, is ze
van plan om in een hand
balclub te gaan trainen. Dan
heeft ze ook wat omhanden.
Niet dat ze zich nu verveelt,
integendeel.
Mentaliteit
Ik ga regelmatig met de trein
naar Den Haag of Amsterdam
om daar een beetje rond te
kijken. Ik leer zo ook een
beetje de Nederlanders ken
nen, waar ik overigens wel
enige moeite mee heb. De
mentaliteit is hier zo anders
dan in Tsjechoslowakije. Ik
vind de mensen daar
vriendelijker dan hier. Niet
dat ik terug wil, hoor. Hier ligt
immers mijn toekomst. En
bovendien kan ik zo vaak als
ik wil naar mijn vaderland op
vakantie'.
