ED VAN THIJN HOEFT NIET WEG
"Strontrace":
kaper op kust
PUBLIEK
Niemandskind: getuigenis van een
gelukkige jeugd in een kinderhuis
5Bij de brandweer k
blij ven of beroeps
schilder worden
VARIA
door
Herman van
Amsterdam
Tips voor deze rubriek kunt U elke
morgen tot 10.00 uur aan mi) kwijt, tel.
071-144941, toestel 38. U mag ook
schrijven.
Rijnsburgse amateur
kunstenaar op kruispunt:
Als de komende expositie van zijn werkstukken in
Hazerswoude er op zit, is de bekende Rijnsburgse
amateur-kunstenaar Joop van Egmond van plan
voorlopig te stoppen met exposeren.
De kans is groot dat de deel
nemers aan de Friese Stron
trace (een in ere herstelde
traditiè waarbij koemest
vanuit Friesland per zeil
schip naar de bollenstreek
wordt overgebracht) bij een
volgende gelegenheid War
mond niet meer zullen aan
doen als keerpunt van de
race.
In de afgelopen jaren gebeurde
dat steeds wel. Warmond
heeft het echter een beetje
verbruid bij de Friese or
ganisatoren omdat het ge
meentebestuur door afwe
zigheid schitterde toen een
paar weken geleden de
strontrace-schippers ar
riveerden.
Daar heeft men zich in Fries
land nogal over opgewon
den. Bij de start in Workum
is er altijd enorm veel be
langstelling. De tegenstel
ling met Warmond was dit
keer wel erg groot.
In deze rubriek schreef ik al
eerder dat het uitblijven van
een officiële ontvangst op
een misverstand berustte.
Burgemeester De Vreeze van
Warmond werd niet gewaar
schuwd toen de schepen ar
riveerden. Dat zou wel de
bedoeling zijn geweest.
Hoe dan ook, in Friesland heeft
men die in het water geval
len ontvangst hoog opgeno
men. Evenals het feit dat de
schippers er niet van op de
hoogte waren gesteld, zo ver
telde mij één van de organi
satoren, dat zij hun wed
strijdlading (gedroogde
koemest) dit keer niet moes
ten lossen op de kade in de
gemeentehaven (in gebruik
voor de aanvoer van zand
voor de Schiphollijn) maar
bij het park Leerust.
Er blijken zich al diverse ge
meentebesturen uit de bol
lenstreek te hebben aange
meld die bereid zijn de
Friese schippers wel een
warme ontvangst te bieden.
Onder meer Hillegom, dat
graag, Weliswaar ten koste
van Warmond, een kleine at
tractie rijker wil worden.
Het aanbod van de bol
lenstreek-gemeenten is nog
in beraad.
De naam "Strontrace" staat
momenteel ook ter discussie.
Er is destijds voor gekozen
omdat de bekende Friese
auteur Hylke Speerstra in
zijn boek Heil om Seil,
waarin hij terugblikt op de
vroegere mesttransporten
over het water, spreekt over
"strontarmada" en "stront
schippers". Het woord
"strontrace" sloot daar pas
send op aan. In Friesland wil
men er nu van af omdat die
naam "kleinerend en sma
lend wordt geacht voor de
schippers, die eens hard
werkend en vaak ondfcr
moeilijke omstandigheden
scheepsladingen mest uit
Friesland naar de bollenvel
den brachten".
Er is al een alternatief woord:
„dongrace", waarin het
woordje "dong", mest op zijn
Fries betekent. Een wat
vriendelijker benaming. De
Workumse architect Reid,
organisator van de Stron
trace ziet wel wat in de
naamsverandering.
Sharon uit
Bloemfontein
wil schrijven'
"Dit sal waardeer word indien
u mij brief kan plaas",
schrijft Sharon van Biljon een
naar ik aanneem) blanke
inwoonster van Zuid-Afrika,
aan de redaktie van ons dag
blad.
In een periode dat haar land het
krijgt te stellen met. em
bargo's, economische sancties
en boycot-acties, een kleine
handreiking voor haar via
deze rubriek.
Ze schrijft; "Ek sou graag met
van u lesers wou korrespon-
deer deur bemiddeling van u
koerant. Ek is 21 jaar oud,
studeer aan die Universiteit,
van de Oranje Vrijstaat en
het belangstelling in die lite
ratuur, kunst en geskiedenis"
Haar adres: Sannasposweg 39,
Bloemfontein 9301.
Dat had ik nooit verwacht. Ik
zwoer altijd bij het brand
weerman zijn. Dat was mijn
grootste passie. Maar als ik nu
tegen een geschikt atelier
aanloop zou ik er mijn baan
bij de Leidse brandweer ge
loof ik wel aan geven."
Aan de ander kant besefik dat
er dan geen vast inkomen is.
Dat mijn werk zo goed uit de
verf komt heeft als belang
rijkste reden dat er geen druk
achter zit. Je gaat aan de slag
als je er zin in hebt. Maar doe
je het voor je beroep, dan
moet je wel. Anders komt er
geen brood op de plank".
Joop van Egmond behoort tot
de erg produktieve amateur
kunstenaars. In de vier jaar
dat hij nu intensief creatief
actief is produceerde hij ruim
400 werkstukken. Een fre
quentie van één in de drie da
gen.
nog wel eens een paar dagen
de tijd voor. Nu trek ik voor
een verfportret hooguit vier
uur uit. Dan moet het erop zit
ten. En goed.
Thuis lukt dat het best. Maar er
gens anders wil het ook wel
lukken met de inspiratie. Dit
jaar was ik in Drenthe op va
kantie. In die twee weken heb
ik er 25 werkstukken ge
maakt. Ik kan nu eenmaal
niet stilzitten. Regelmatig
voel je het in je opkomen en
dan begin je maar weer aan
iets."
Van Egmond heeft zich nog niet
gebonden aan één techniek.
Kan zowel overweg met pot
lood, houtskool en verf.
Maakt aquarellen en etsen,
net waar ie zin in heeft.
De variatie in onderwerpen in
bij Joop van Egmond niet bar
groot. Hoofdzakelijk legt hij
ziéh toe op landschapjes,
zoals hij ze aantreft in Rijns
burg en omgeving. De laatste
tijd zoekt hij het in de portret
ten.
"Karakteristieke Rijnsburgers"
staan daarvoor model. "Als ik
in mijn dorp op straat loop en
ik zie iemand met een opval
lende kop dan ga ik op 'm af',
zegt de brandweerman. "Dan
vraag ik of 'ie bij mij thuis wil
komen poseren. Of ik doe het
van een foto af."
Die markante-koppen-galerij is
maar een klein onderdeel van
wat Van Egmond in zijn
werkkamer heeft opgeslagen.
Het staat er propvol. "Een ei
gen atelier, liefst dicht bij
mijn huis, zou natuurlijk een
uitkomst zijn", zegt hij. "Nu
moet ik werken in een te volle
ruimte."
„Het klinkt misschien wat
eigenwijs, maar dat staat mijn
ontwikkeling als kunstenaar
wel in de weg. Niet dat ik me
zelf aan de top zie komen
maar er zit nog steeds een
stijgende lijn in mijn werk.
Dat vinden trouwens ook an
deren. Vandaar dat ik met nu
wil gaan bezinnen op de toe
komst. Brandweerman
blijven of niet."
'Om te beginnen wil ik me wat
meer gaan concentreren op
één richting in de schilder
kunst. Niet dan hier mee be
zig zijn en dan daar. Mijn
liefhebberij gaat uit naar het
impressionisme. Daar wil ik
me wat meer in gaan verdie
pen. Kijken hoe ver ik kom."
De werken van Van Egmond
zijn vanaf 8 november te zien
in het Hazerwoudse ont-
moetinscentrum 'h Anker.
Veel meer dan de nu 34-jarige
brandweerman had verwacht
heeft in de afgelopen jaren
zijn werk in de publieke be
langstelling gestaan en hij
vindt dat daar voorlopig maar
eens een einde'aan moet ko-
'Ik wil eerst voor mezelf in alle
rust nagaan wat ik nu eigen
lijk wel wil met deze hobby.
Toen ik er aan begon dacht ik
dat het niet zo'n vaart zou lo
pen. Maar nu is het al zo ver
dat ik er serieus over nadenk
om van het schilderen mijn
beroep te maken.
Twee werkstukken van de 34-jarige Joop van Egmond uit Rijnsburg
Piet Reckman, de man van de partij raad-motie:
DEN HAAG/ODIJK (SP) - Tijdens een speciaal
congres zal de PvdA komende zaterdag beslissen
over het formatieakkoord met CDA en D'66.
De socialistische partijraad, zei er vorige week
„onder deze voorwaarden" nee tegen. De fractie
van de PvdA in de Tweede Kamer, die er wel mee
had ingestemd, nam daar geen genoegen mee.
Het congres zal beslissen.
Eerste ondertekenaar van de motie op de par
tijraad, waarmee aan onderhandelaar Ed van
Thijn een onvoldoende-werd uitgereikt, is Piet
Reckman.
Piet Reckman, afkomstig uit het bij
Bunnik gelegen Odijk, was ook de
geestelijk vader van de motie op het
PvdA-congres half oktober,
waarbij een formule met een gelijk
aantal ministers van PvdA en CDA
bij voorbaat als „een weeffout"
werd veroordeeld.
Ih korfe tijd ontwikkelde Piet
Reckman zich daarmee tot het gs-
weten van de PvdA.
Tot voor kort had eigenlijk
niemand nog van Piet Reckman
gehooid. Een grijze man, kalend
voorhoofd, met een donkere stem.
Beroep: adjunctdirecteur van een
sociale academie. Nou ja, een beetje
bekend was hij eigenlijk wel.
Vroeger maakte hij deel uit van de
werkgroep Sjaloom, en in die kwa
liteit schreef hij een boekje met de
titel: „Socialistische actie". Een
werkje dat belangstelling trok, om
dat er keurig in wer<i uitgelegd hoe
je het best, dat wil zeggen met het
meeste effect, kan demonstreren.
Zelfs in socialistische kringen trok
men er de wenkbrauwen over op,
Piet Reckman: "Ik vind dat we
niet tegen elke prijs moeten rege
ren."
omdat het anti-democratische
trekjes vertoocde.
Piet Reckman maakt intussen geen
deel meer uit van Sjaloom en sinds
het PvdA-congres in januari be
klimt hij met regelmaat het spreek
gestoelte om zijn mening aan par
tijgenoten te verkondigen. Met
kennelijk succes. Beseft hij dat hij
fractievoorzitter Ed van Thijn da
nig de voet dwars heeft gezet met
zijn motie op de partijraad?
Reckman: „Wij hebben niet gezegd
dat Vac Thijn zijn portefeuille moet
neerleggen. Hij verklaarde zelf, dat
hij niet terug wilde naar de onder
handelingstafel. Ook als het con
gres ons zaterdag gelijk geeft, hoeft
hij niet weg. We mogen best op het
congres uitspreken dat Van Thijn
het bekwaam heeft gedaan. Tot de
wurgnacht. Een politicus mag-
best een fout maken".
Piet Reckman gelooft niet dat for
mateur Den-Uyl veel kans heeft te
slagen. „Als hij zaterdag niet klaar
is, wordt het formatieakkoord af
gewezen", voorspelt hij. „Het par
tijbestuur heeft vier aanvullende
voorwaarden gesteld. Als er geen
vier vrouwen in de nieuwe regering
zitten of als bijvoorbeeld Andries-
sen minister wordt, gaat de zaak
niet door. Vanuit die visie kan Den
Uyl zaterdag niet aankomèn met
een half kabinet".
Wat dan? Gaat de PvdA dan de op
positie in?
Reckman: „Wij vinden niet dat de
keus is of dit akkoord of de opposi
tie in. Dat zullen we zaterdag
duidelijk moeten maken. Duidelijk
stond in de motie dat „onder deze
voorwaarden" niet kan worden
deelgenomen aan het kabicet.
Een alternatief is dus dat je betere
voorwaarden probeert te krijgdn.
Bijvoorbeeld een sterkere verte
genwoordiging in de sociaal-eco
nomische driehoek.
Een tweede alternatief is een min
derheidskabinet. Dat is als moge
lijkheid nog niet onderzocht.
Ten derde is de reconstructie van
het huidige kabinet mogelijk, met
als doel nieuwe verkiezingen.
En ten vierde kan de PvdA in de
- dat je puin ruimt voor een crisis,
die in wezen een kapitalistische cri
sis, is moet je het niet doen. Dan
ruim je puin, maar hebt geen tijd
voor wezenlijke hervormingen. Het
gaat dus niet alleen om getalletjes
8-7-1 of 7-7-2, al leek dat soms zo.
Het gaat niet om een zeteltje meeT
of minder. Het zit dieper", betoogt
Reckman.
Wie zijn die „wij" over wie u
spreekt? Ontstjat er een tweede
beweging als Nieuw Links?
Reckman: „Nee. Ik ben een een
ling. Als ik spreek, doe ik dat na-
Door Geert van Someren
oppositie gaan. En duidelijk in die
volgorde ligt mijn voorkeur. Ik
denk nog steeds dat een kabinet
met het CDA onder deze omstan
digheden het beste is. De enige
vraag is: welk kabinet. Ik houd
geen pleidooi voor een min-
derheidskabinzt. Persoonlijk vind
ik dat niet zo'n fraaie .constructie".
Niet puin ruimen
„Ik vind dat we niet tegen elke prijs
moeten regeren. Als het er op neer
komt - en dat stond ook in de motie
mens de afdeling Bunnik (tijdens
het congres) of het gewest Utrecht
(tijdens de partijraad). De mensen
die de moties steunden, waren wis
selende groepen. Onder de weef
fout-motie stonden 250 handteke
ningen. Dat waren mensen die in
een half uur tekenden.
Weli tekent zich een andere stro
ming af. Niet georganiseerd. Die
zegt, je moet de partij strategie be
waken. Tijdens de democratise-
ringsstroom van de jaren zestig
werd de invloed van congres en
partijraad groter. Velen voelen dat
dit in gevaar komt. Het is een zeer
sterke traditie in de socialistische
beweging om als partij over deel
name aan het kabinet te be
slissen. Dat moet zo blijven".
Als u uw zin krijgt, beginnen we na
komende zaterdag weer, waar we
op 25 mei met de verkiezingen ge
bleven zijn?
Reckman: „Ja. En terecht. Anders
hoeven we nooit meer verkiezingen
te houden. De PvdA heeft die ver
kiezingen duidelijk gewonnen.
Daarovsr kun je niet discussieren.
Het progressief beleid van het ka
binet-Den Uyl moest worden ver
sterkt, zo bleek duidelijk. Maar dit
formatieakkoord is een verzwak
king. De formatie begon met het
stoeien over het woord „progres
sief'. Dat was tekenend. Even te
kenend als de opmerking van Van
Agt dat hij het jammer vindt voor
de PvdA, dat ze niet of justitie of
binnenlandse zaken hebben gekre
gen, omdat de PvdA daarmee on
voldoende gebonden is aan het po
litionele. Er zit een wereld achter
zo'n uitspraak. Daarmee geef je een
intentie aan. Zo van: linkse jon
gens, die moeten in de gaten ge
houden worden".
„Welkom op Casa Materna, mijn
jongen". Die woorden gaven nu 27
jaar geleden een gelukkige wending
aan het leven van Italiaan Emilio
De Cesare. Vier was hij toen. Een
weesjongetje, dat sinds zijn tweede
in een tehuis woonde. Een
ongelukkige kleuter met weinig kans
op een goede toekomst. Tot die dag,
dat een oom hem kwam halen en
meenam naar Portici, een voorstad
van Napels, naar het kinderhuis
Casa Materna. De ongelukkige
kleuter werd een evenwichtig
jongetje. En Emilio, nu 31 jpar.
kijkt terug op een gelukkige jeugd.
De Cesare, die in 1969 naar
Nederljnd kwam, in Den Haag
woont, twee jaar geleden trouwde
met zijn Hollandse Wilma en
inmiddels een zoontje heeft, schreef
een boekje over die jaren op Casa
Materna. „Niemandskind" kreeg het
als titel en het werd een getuigenis
uit dankbaarheid voor alles wat de
familie Santi voor hem deed.
Papa en Mama Santi: de
grondleggers voor het werk van
Casa Materna. Zij ontfermden zich
in 1906 over de weeskinderen van
Napels. Haalden ze van straat en -
ondanks hun eigen armoede -
mochten de kinderen bij hen wonen.
Een levenlang werkten zij voor een
kindertal dat groeide en groeide.
Casa Materna werd geopend. Later
namen hun zonen Fabio en Teofilo
het werk over.
„Door de Santi's heb ik alle kansen
gekregen", vertelt Emilio. „Misschien
wel meer dan menig ander Italiaans
kind met ouders. Ik heb de
middelbare scpool kunnen volgen en
de MTS. Maar vooral de warmte,
liefde en aandacht die je daar kreeg
nis bepalend voor mijn verdere leven
geweest. Tot mijn militaire dienst
heb ik er gewoond. Elk verlof ging
ik terug naar Portici. Nu nog ga ik
elke vakantie nadr Casa Materna.
Voor mij is dat mijn o derlijk huis"
Na de militaire dienst probeerde
Emilio in Italië aan de slag te
komen. Het lukte niet. Hij vertrok
naar Duitsland. Vond er werk:
„Maar geen vriendelijkheid". Daarom
kwam hij naar Nederland, werkt als
grafisch ontwerper en voelt zich
hier thuis.
Het werk van de familie Santi kreeg
in de loop der jaren grote
bekendheid over de hele wereld.In
diverse landen werden stichtingen
opgericht, die Casa Materna -
zover dat mogelijk is - financieel
steunen. Tijdens een bijeenkomst
van het internationale comité Casa
Materna in Amsterdam zei iemand
tegen Emilio: „Waarom schrijf je
geen boekje over je jeugd". Hij deed
er precies drie wek ;n over.
Emilio: „Er wonen nu in het huis
ongeveer 100 kinderen. Honderden
andere kinderen, van wie bij
voorbeeld de vader werkloos is,
zitten er op school en eten mee.
Daarna gaan ze naar hun eigen
huis. De steun van al die landen
heeft Casa Materna hard nodig.
Nederland doet veel. Er is zelfs een
groep jongelui uit Zoeterwoude, die
elke vakantie daar komt'timmeren,
schilderen en witten, 's Avonds
spelen ze met de kinderen, die dan
ook huilen als de groep weer
vertrekt. Geld is er altijd nodig. De
opbrengst van mijn boekje is
natuurlijk voor Casa Materna. Alle
kicderen die daar ooit hebben
gewoond, doen iets. Je wilt
terugbetalen, hoewel dat niet hoeft.
Maar voor je zelf wil je bewijzen
hoe grootje dankbaarheid is".
Het gezinnetje De CesareEmilio, Alessandro en Wilma.
