„Illegale
wapen
bezitter is vloek voor schietsport
hier rechti
nog niet b
ZATERDAG 22 OKTOBER 1977
De Koninklijke Neder
landse Schutters Associa
tie is bezig met een inven
tarisatie van gehan
dicapten die de schiet
sport al beoefenen of dat
zouden willen doen. De
vereniging Oranje Ncl-
ssau in Den Haag gaat
een nieuwe accommoda
tie bouwen die ook voor
gehandicapten toegan
kelijk zal zijn. Het is niet
de bedoeling een aparte
vereniging voor gehan
dicapten te maken, maar
om ze in de bestaande
verenigingen te integre
ren. Dat is heel goed mo
gelijk, er zijn nu ook al
invaliden die lid^zijn, al
zullen er voor mensen met
een bepaalde soort han
dicap natuurlijk andere
regels moeten gelden. In
samenwerking met de
Invaliden Sportbond is
de KNSA bezig die regels
te ontwerpen. Gehan
dicapten die geïnteres
seerd. zijn kunnen zich
melden bij Adam Wage-
maker, Verdistraat 58 in
Leiden. Telefoon 071-
762041.
plCO|@o
Door Marga Wuis
LEIDEN - "Op het moment datje denkt:
nu haal ik de trekker over, is het al mis.
Je moet je gedachten volledig uit
schakelen, schieten als een automaat".
Adam Wagemakers grootste hobby is
pistoolschieten. Twee weken geleden
werd hij nationaal kampioen militair
pistool, in april derde bij de nationale
kampioenschappen snelvuur pistool.
Volgend jaar de wereldkampioen
schappen in Seoul, Koréa. Hij gaat
hard trainen, want hij is nog nooit in
dat deel van de wereld geweest. Wel in
1 Zwitserland, Schotland, Duitsland,
België, noem maar op, sinds hij vanaf
1974 deel uitmaakt van de internatio
nale ploeg. Uitgaande van de Olympi
sche gedachte: meedoen, de beste van
het ene land meet zich met de beste van
een ander land. Maar er moet ook geld
vóór op tafel komen en wat dat betreft
gelooft Adam Wagemaker dat de
kleine landen wel altijd de hek-
kesluiters zullen blijven. Behalve als
het gaat om luchtdrukpistool, want'
Wagemaker voorziet dat Nederland
daarin in de toekomst een grote plaats
Het zat er al vroeg in bij Adam Wagema
ker. Thuis met vijf jongens betekende
spelen met alles wat kan schieten. In
dienst ontwikkelde zich zijn voorliefde
voor het schieten als sport, en hij bleek
betere resultaten te behalen dan zijn
maatjes. Na de dienstperiode werd het
schieten pas echt een hobby, naast
postzegels verzamelen, parachute
springen, imker zijn, lid van een vogel-,
een vis- en een jachtvereniging zijn.
"Ik werkte toen voor het rijk, en dan heb
je ongezond veel vrije tijd". Van die
hobby's zijn eigenlijk alleen vissen en
schieten overgebleven. Wat trekt hem
nou zo aan in dat schieten?
"Het is een eeuwig gevecht tegen jezelf.
Je kunt de energie die je hebt, en je
barst van de energie, die kun je niet
omzetten in krachtexplosies. Nee, die
moet je omzetten in concentratie. De
grote angst van iedereen die pistool-
schiet is dat hij onder hoge druk van
een belangrijke wedstrijd ineens aan
een bos bloemen of zo denkt en zijn
concentratie-opbouw niet afmaakt".
"Uit ervaring weet ik dat het nooit lukt
als je je zonodig waar moet maken.
Toen ik een beetje tussen de topmen
sen kwam, had ik dat. Ik wist dat ik het
kon, en dat moest en zou ik dus ook
laten zien. Nou vergeet het maar. Je
gaat juist op de kritieke momenten
hele gekke bewegingen maken met je
arm, je hebt jezelf niet meer onder con
trole. En nu nog, als het een. keer mis
gaat, dan voel ik al het bloed naar mijn
hoofd stijgen, dan gaat mijn hart tekeer
als een gek. Even de arm naar beneden,
ademhaling weer onder controle
krijgen, opnieuw concentreren, anders
ben je verloren".
"Na een wedstrijd ben je dan ook dood
moe, dan zou je het liefste in je bed
•kruipen, al ben je er bij wijze van spre
ken net uitgestapt. En zo'n wedstrijd
duurt toch niet zo erg. lang, de inter
nationale wedstrijd snelvuurschieten
duurt bijvoorbeeld maar een half uur".
Bij die wedstrijd moet op een afstand
van 25 meter op vij f schijven geschoten
worden. Een keer in zes seconden, dan
in vijf seconden en dan in vier secon
den.
"Ik heb ze zien lopen, die Russen en
Joegoslaven, met de hand op de buik
van de ene boom naar de andere, hele
maal kapot van de zenuwen. Maar als
ze moeten schieten zijn het automaten,
het is geweldig wat die kunnen. In die
oostblok-landen heeft het schieten wel
een politieke bijsmaak, dat is gelukkig
hier niet zo. Een voordeel is wel dat ze
er daardoor veel betere faciliteiten
hebben".
"Vooral 100-meter banen voor groot ka
liber geweer zijn er-weinig in Neder
land. Bezuinigingen op defensie en
achterliggende recreatiegebieden zul
len het aantal banen van de dertig die
er nu zijn nog terugbrengen tot eén
aantal van acht of negen. Ais de ac
commodaties beter waren, zou het aan
tal beoefenaren van de schietsport veel
groter zijn dan het nu is. Veel vereni
gingen hebben nu wachtlijsten en
moeten ledenstops invoeren. In drie
jaar is er al een ledentoename geweest
van 42%. Er zijn nu zo'n 15-000 ménsen
aangesloten bij de overkoepelende
vereniging, de Koninklijke Neder
landse Schutters Associatie (KNSA).
Die toename komt aan de ene kant
doordat veel verenigingen nog niet bij
de KNSA waren aangesloten, aan de
andere kant doordat er een .toene
mende neiging is naar individuele
sporten, dat zie je ook bij tennis bij
voorbeeld".
"Gelukkig is ook de publieke opinie zich
aan het wijzigen. De schietsport stond
altijd in een kwaad daglicht bij de
mensen omdat men niet in de eerste
plaats aan de sport dacht, maar aan het
w apenbezit. De illegale wapenbezitter
is de vloek voor de sport, want de sport
is: vanaf een bepaalde afstand een
gaatje schieten in een papiertje. Meer
niet. Elke vent die in het bezit is van
een bijzondere vuurwapenmachtiging,
is zich er heel goed van bewust dat hij
onder bepaalde omstandigheden ge
vaarlijk kan zijn; niet zijn wapen is ge
vaarlijk, maar hij die het hanteert. Er is
dan ook een hele strenge ballotage bij
de KNSA. Een branie-achtig figuur die
zich presenteert met grote holsters aan
het lijf, die hoeft er niet op te rekenen
dat hij lid kan worden van de vereni
ging. Voor zover ik weet is er nog nooit
een veroordeling van leden van de ver
eniging voorgekomen".
"Wie lid wil worden krijgt eerst een jaar
lang een proeflidmaatschap. Daarna
kan hij pas naar de politie om een bij
zondere machtiging aan te vragen.
Daar wordt uitvoerig zijn doopceel ge
licht. Wie van de politie geen machti
ging krijgt, kan ook nooit lid worden
van een vereniging".
"Er
rde
c een stuk erkenning
schietsport van staatszijde, in de vorm
van de nieuwe richtlijnen voor het uit
geven van bijzondere machtigingen.
Vroeger maakte iedere gemeentepoli
tie zo'n beetje zijn eigen wapenwet. Nu
heeft justitie nieuwe richtlijnen aan
genomen waarbij iedere burger met
onbesproken gedrag een wapen per
tak van schietsport in zijn bezit mag
hebben. Hij moet dan wel een bewijs
overleggen, dat hij die tak ook werke
lijk' beoefent. Niemand kan dus een
wapenverzameling aanleggen".
"De publieke opnie wijzigt zich ook om
dat mensen van allerlei pluimage de
schietsport tegenwoordig beoefenen.
Tot voor tien jaar was het echt een se
lectieve groep, veel militairen. Dat is
nu zeker niet meer zo, daardoor zijn we
ook het stempel "rechts" kwijt. Er
kunnen nu uitgebreide politieke dis
cussies plaatsvinden, dat kwam
vroeger niet voor".
Adam Wagemaker schiet nu twaalf jaar.
Daarnaast is hij grafisch ontwerper en
daardoor betrokken geraakt bij de
spreekbuis van de KNSA, het blad
"Schietsport". Op het moment wijdt
hij als hoofdredacteur al zijn tijd aan
dat blad. Door dat werk heeft hij
weinig tijd voor training in zijn hoofd
nummer, de pistoolsport. Wel doet hij
mee aan alle wedstrijden in drie on
derdelen van de negen die er zijn. Als
hij wil schieten voor zijn ontspanning,
want die training is dat zeker niet, dan
pakt hij zijn geweer, en gaat in de dui
nen liggen. Hij schiet op papier, en de
konijnen zijn er door de jaren heen zo
aan gewend geraakt dat ze letterlijk
onder zijn vizier langs i
DEN HAAG - „Ik vind het onbe
grijpelijk en volstrekt verwerpe
lijk dat het proces tegen die 15-ja-
rige jongen op de Amerikaanse
televisie is uitgezonden. Dat zou
in ons land nooit mogen gebeu
ren, juist omdat het om kinderen
gaat. Terecht worden kin
derstrafzaken hier achter geslo
ten deuren behandeld."
Mr. J. J. Abspoel, hoofdofficier van
justitie in het arrondissement Al
kmaar, gelooft niet dat de uitzen
ding van het proces tegen Ronny
Zamora, die zegt onder invloed
van het geweld op de tv zijn 82-ja-
rige buurvrouw te hebben'be
roofd en vermoord, een positieve
bijdrage levert aan de discussie
over het geweld op de buis.
„Er gaat eerder een negatieve in
vloed van uit, die honderd maal
erger is dan het effect van een po
litieserie. Ik maök me sterk dat
veel mensen bij het zien van dit
proces op een idee worden ge
bracht. Dit is gewoon inspelen op
de sensatiezucht van het-
publiek."
Miljoenen Amerikanen hebben de
afgelopen dagen op de televisie
kunnen kijken naar het proces
tegen Ronny Zamora. Het was
het eerste grote proces waarbij de
televisie zonder eerst toestem
ming te vragen mocht filmen.
Elke dag kon men „genieten" van
urenlange uitzendingen, waarin
Ronny herhaaldelijk close up in
beeld kwam. Een nieuw soört
tv-„geweld", waarbij de privacy
van een kind ondergeschikt werd
gemaakt aan het protest tegen-
dat andere geweld.
Pleidooi
Mr. Abspoel is een van de mensen
uit de justitiële praktijk die daar
verontwaardigd op hebben ge
reageerd. Toch heeft hij an
derhalf jaar geleden nog gepleit
voor het toelaten van radio en
televisie tot de rechtszaal waarbij
hij doelde op zaken tegen vol
wassenen. De magistraat, bekend
om zijn gespierde taalgebruik, zei
toen dat de belangen van de ver
dachte erdoor kunnen worden
geschaad, maar dat men dat m^ar
op de koop toe moet nemen. Het
strafproces staat ten dienste van
de gemeenschap en niet van de-
verdachte, vond hij.
Mr. Abspoel licht toe: „Onze
rechtspraak is in principe
openbaar. De aanwezigheid van
de pers is onontbeerlijk voor het
goed functioneren van het strafp
roces. Dan moetje niet de schrij
vende pers wel toelaten en de ra
dio en tv buiten laten staan. Dat
onderscheid mag je niet maken.
Natuurlijk is televisie veel in
dringender; daarom zullen er re
gels voor moeten komen. De
rechtbankpresident moet, na
overleg met de verdachte en zijn
advocaat, uiteindelijk de beslis
sing nemen", aldus Abspoel.
Acteren
Officier van justitie mr. Habermehl
die de laatste tijd door het Men-
ten-proces maar al te goed weet
wat publiciteit is: „Met televisie
in de rechtszaal bestaat het ge
vaar dat verdachten en getuigen
gaan acteren. Dat ze misschien
verklaringen afleggen die ze an-
Door
Godfried Heiwig
ders nooit hadden afgelegd. Aan
de andere kant kunnen ze zich
ook geremd voelen, doordat de
camera's op hen zijn gericht."
Vooral onder druk van de media
wordt er de laatste jaren - zij het
wel geleidelijk - naar mogelijk
heden gezocht om de openbaar
heid van onze rechtspraak te ver
groten. Zo mogen radio en tv in
korte gedingen nog wel eens op
namen maken. Men herinnert
zich nog wel de Utrechtse recht
bankpresident mr. Van Dijk die
begin dit jaar in het kort geding
tussen werkgevers en vakbonden
de lachers op zijn hand kreeg
door aan een verslaggever van
het journaal te vragen wanneer
het hem schikte dat hij uitspraak
dee.
Een belangrijke bijdrage aan dé
discussies vormt het rapport van
de werkgroep „Pers en Rechtsp
raak", dat begin dit jaar werd ge
publiceerd. De werkgroep,
waarin onder andere vertegen
woordigers zaten van de media,
de advocatuur, de Coornhert
Liga en de reclassering, stelde dat
radio en televisie niet per defini
tie de toegang tot de rechtszaal-
moet worden ontzegd.
Men zou, aldus de werkgroep, op
grote schaal moeten experimen
teren met uitzendingen van ci
viele zaken. Als deze proef slaagt,
moet men uitbreiden tot strafza
ken. Om de schadelijke gevolgen
voor een verdachte zoveel moge
lijk weg te nemen, moet aan drie
voorwaarden.worden voldaan: de
verdachten (en ook getuigen)
moeten zelf toestemming geven,
ze mogen alleen op de rug wor
den gefilmd en hun persoons
gegevens mogen niet worden op
genomen.
Voorlopig ziet het er niet naar uit
dat deze voorstellen door de rech
terlijke macht worden overge
nomen. Het college van recht
bankpresidenten en de procu
reurs-generaal hebben onlangs
afgesproken dat radio en tv geen
opnamen van strafzaken mogen
maken.
Rechtbankpresident mr. Van Dyk,
tevens voorzitter van het college:
Mr. A. Habermehl: „Veel haken en ogen
„Over de voorstellen van de
werkgroep moeten we nog pra
ten. Ik ben voor een zo groot mo
gelijke openheid maar de privacy
van de verdachten mag daar niet
onder lijden. Er zitten nog zoveel
haken en ogen aan, dat ik me
voorlopig van een oordeel ont-
hou", aldus mr. Van Dijk.
Idealistisch
Nico van Zeist, adjunct-directeur
van de algemene reclasserings-
vereniging, noemt de aanbeve
lingen „idealistisch". „Ik zie het
nut er niet van in. De televisie
stuurt vaak naar grote zaken een
verslaggever die aantekeningen
maakt en voor de camera verslag
doet. Van discrimiatie is dus geen
sprake.
Televisiebeelden zijn directer dan
een kranteverslag en bereiken
veel meer mensen. Ook met de
voorwaarden van de werkgroep
blijft naar mijn idee het risico van
herkenning bestaan. Door
iemand uit de anonimiteit te ha
len is de straf zwaarder dan de
rechter heeft bedoeld.
Als het algemeen belang nu werke
lijk is gediend met beelden van
een proces, datje ze gebruikt als
waarschuwing, dan mag het in
ieder geval geen zaak worden van
de omroepverenigingen. Laat
dan de NOS, die niet om leden
hoeft te vechten, het doen. Maar
ik blijf het doodgriezelig vinden."
