Lugdunum verliest slag op middenveld
Eerste verlies Roodenburg,'maar
DHS mocht dan ook van alles...'
Noord wij k-RCL: '2-1
Arbiter v. Dodewaard
9Wat zeuren ze toch9
HARDWERKEND LFC BOEKT VERDIENDE OVERWINNING
De eerste
aanval
de beste
voor
UVS: 1-0
MAANDAG 19 SEPTEMBER 1977
NOORDWIJK-Eén onderwerp
stond na afloop van het duel
Noordwijk-RCL, centraal in
alle gesprekken: het eerste
Noordwijkdoelpunt.
Direct na de,openingstreffer
van Jan Willem Bogers storm
den verontwaardigde RCL-
spelers in de richting van
scheidsrechter Dode waard.
Bogers had van de Waddinx-
veense spelleider namelijk een
indirecte vrije schop mogen
nemen en die had de Noord-
wijkaanvoerder ineens langs
doelman Bram Brandt "ge
kruld". Tot verbijstering van
RCL keurde Van Dode waard
het doelpunt goed. Van Dode-
waard: "Geen twijfel moge
lijk. De bal ging er via het
geconstateerd. Zou ik daar dan
niet meer op af mogen gaan?
Trouwens, mijn grensrechter
heeft het ook zo gezien". Die
vlaggenlst - 't Hart - haastte
zich de uitspraken van Van
Dodewaard te beamen: "ja
hoor, die bal ging er via een
RCL-speler in. Wie die speler
was? Ja hoor eens, ik ken die
spelers niet...."
bal plofte via Hans Braat het
doel in". Die laatste echter:
"De bal kwam vlak onder de
lat. Hoe zou ik daar moeten
komen?!"
Luister ook naar de verklaring
van RCL-middenvelder Wally
van Haver: 'kAls een scheids
rechter zoiets niet goed kan
beoordelen, waar is zo'n man
dan in godsnaam mee bezig?
Kijk, dat Cees Spaanderman
zegt dat die bal via Hans Braat
■het doel inging, begrijp ik zelf
nog wel. Zou ik in zijn plaats
ook gezegd hebben." Niette
min werd hier en daar bij
Noordwijk eveneens aan de
rechtsgeldigheid van de Bo-
gers-treffer getwijfeld. Met
name door Sjoerd Boot. Die
speler had het voor rust alle
maal rustig van de bank
("waarom ik niet direct mee
mocht doen? Daar geef ik geen
commentaar op") mogen be
kijken. Zei de pauze-invaller:
(voor Piet Alders) "Volgens mij
is de bal door niemand aange
raakt."
Hans Braat tenslotte, na het
doelpunt vooroplopend om te
protesteren: "Natuurlijk is die
bal niet aangeraakt. Kan ook
niet, want de bal ging er vlak
onder de lat in. Bij ons is
niemand zo lang dat ie zonder
trampoline bij de lat kan ko
men. Nou, persoonlijk heb ik
geen trampoline gezien. Maar
wie weet, misschien de
scheidsrechter wel
GERARD VAN PUTTEN
NOORDWIJK - Waarschijnlijk zou er niets aan de hand zijn
geweest als Ben Heemskerk in de laatste minuut niet had
gescoord. Was de 2-0 stand die Noordwijk-RCL daarvoor
kende ook na negentig minuten nog intact geweest, dart
had wellicht niemand meer gesproken over die eerste
N oord wij k-treffer.
Nu echter zaterdag in de laatste seconden van de eersteklasse-topper de
2-1 alsnog ten doop werd gehouden, werd de goal van Bogers naderhand
hèt gespreksthema.
Centraal stond de vraag of Noordwijks 1-0 nu wèl of niet als een geldig
doelpunt betiteld moest worden. Héél RCL was er uiteraard van over
tuigd dat afkeuring had moeten volgen na de indirecte vrije trap.
Doelman Bram Brandt wilde zelfs wedden om zijn maandsalaris als
PTT-besteller dat de bal niet meer was aangeraakt voor hij via lat en paal
doel had getroffen.
Noordwijk zelf vertoefde in het gebied tussen twijfel en zekerheid.
Doelpuntenmaker Jan Willem Bogers aarzelde: „Ik weet het niet, ik heb
het niet goed gezien. Daarom wachtte ik voordat ik ging juichen".
Daar stond tegenover dat arbiter Van Dodeweerd resoluut was geweest in
zijn beslissing. „Maar die is misleid doordat de bal terugkwam
yzeren stand", meende Bram Brandt.
Têgenstrijdigheden voldoende dus: daarom eersteen paar feitelijkheden.
Noordwijk-RCL was voor de omstreden treffer al dik een half uur on
derweg met als opvallendste gegeven dat niemand het initiatief wilde
nemen. Ruimte geven om zelf ruimte te krijgen, was het gelijkluidende
parool. Vandaar dat de partners in het zaterdagtreffen zich behoudend
over het veld hadden bewogen.
Een situatie meteen recente geschiedenis. Noordwijk wenste niet voluit te
gaan omdat het vorig seizoen puur aanvallend de boot had gemist op
eigen terrein (1-2), RCL hield in omdat het weinig zin had in nog zo'n
lesje als het toen in Leiderdorp had gekregen (1-3). Gevolg van het louter
tactische spel van de twee aJdus (gedeeltelik tegen hun zin) geprog
rammeerde ploegen, was geweest dat de wedstrijd zich nauwelijks had
kunnen ontplooien.
Meer dan een paar afstandsschoten van Van Dyk en Heemskerk waren in
die periode niet te noteren. Dat Noordwijk toen niettemin sterker leek,
kwam doordat RCL meer moeite had met het omschakelen van defensie
naar aanval en bovendien nogal gemakkelijk corners weggaf. Stil
staande situaties waarin Noordwijk erg gevaarlijk kan zijn.
Het bleek toen Ab Braat en Dick Witteman, met van Gemerden in de,
RCL-basis voor de geblesseerden Jan van Duyn en Ton Ederveen, ge
zamenlijk Piet Alders hadden geblokkeerd. Na de indirecte vrije trap
van Bogers snorde de bal via hout naar 1-0. Aangeraakt of niet? Dat was
de grote vraag. Feit was wel dat de treffer het duel injecteerde.
Zodanig zelfs dat er naderhand een paradoxale conclusie werd getrokken,
verwoord door RCL-aanvoerder Leo Holl: „In vergelijking met vorig
seizoen vind ik ons sterker geworden en Noordwijk zwakker." Hij ba
seerde die mening vooral op de sterke periode na de rust. Noordwijk had
de tegenstander toen weliswaar eindelijk in de gewenste positie, want
RCL moest pressie gaan voetballen, maar de Eelman-ploeg wist er voor
alsnog geen gebruik van te maken. Gewoon omdat het Leiderdorpse
team in die fase vloeiend en doelgericht combineerde. Holl vergat echter
in zijn voordeel te betrekken dat RCL pas kón, toen het echt móést.
Bovendien bleek de nieuwe kracht van de Leiderdorpers alleen daar,
waar tevens de oude zwakte werd getypeerd. RCL bleek nog steeds niet
gewend aan een snelle vleugelspits die ook kan voetballen en Wilbert
Witteman leek op zijn beurt nog niet gewend aan het niveau.
Noordwyks verzwakte punt leek toen dat het zich het spel moest laten
opdringen zonder tot weloverwogen uitbraken te kunnen komen, maar
juist daardoor werd blootgelegd waar aan kracht is gewonnen. Henk van
Buy ter acteerde als doelman ronduit voortreffelijk. Ook hij was evenwel
kansloos bij een inzet van de sterk voetballende Dick Witteman, maar
werd toen gered door de lat.
Voetbal-verstand
Typerend was dat ook uitgerekend in de periode dat 1-1 zwaar dreigde het
voetbal-verstand zegevierde bij Noordwijk. Daarvoor was het teveel
afhankelijk geweest van de toevallige gerichtheid van lange trappen en
de ijver van spits Bröring, maar na pakweg 75 minuten snelde John van
Dijk weg in een doordachte tegenstoot. Zijn trekbal en een grof misver
stand tussen Hans Braat en doelman Brandt stelden Suttorp in staat het
inmiddels attractief geworden duel te beslissen.
Dat Heemskerk nog 2-1 scoorde na een fraaie vrije trap deed alleen de
discussie rond de eerste treffer weer opvlammen.
„Die was ongeldig", morde Huguenin. „Een regelrechte blunder".
„Maar die scheidsrechter stond binnen de zestien meter en was erg reso
luut, dus telt-ie", meldde Eelman droog.
PAUL DE TOMBE.
Het omstreden doelpunt van Noordwijk in de maak. De niet zichtbare Jan Willem Bogers heeft de bal uit een indirecte vrije trap
verzonden in de richting van het RCL-doel. Daar zal het voorwerp even later in de bovenhoek „inslaan". Wie de bal dan wel aangeraakt zou
moeten hebben is hoogst onduidelijk.
SCHIEDAM - Zijn snorpunten we
zen zo mogelijk nog mistroostiger
naar omlaag dan normaal al het
geval is. Het was weer zover",
sprak Roodenburg
coach Pieter Versteegh na afloop
van het duel DHS-Roodenburg
Dan zuchtend: "Die 2-1 nederlaag
vind ik nog niet eens zo erg.Maar de
wijzewaarop dat verlies tot stand
is gekomen; niet te geloven toch
Alles mocht vandaag. Die scheids
rechter deed niets. Richard Klein is
helemaal platgeschopt"Zich ver
ontschuldigend: "Heus, ik ben niet
zo'n trainer, die bij een nederlaag
memeen uitroept, dat de scheids
rechter daar de oorzaak van is.
Maar als zo'n vent is staat is om
tegen Richard Klein te roepen, dat
hij zelf overtredingen uitlokt, om
dat hij de bal te lang bij zich houdt,
dan is hij voor mij niet capabel om
een wedstrijd op dit niveau te flui
ten". Een oordeel, dat hier en daar
wat ongenuanceerde kreten be
vatte, dat zeker. Niet ontkend mag
echter worden, dat de essentie er
van maar al te waar was. Arbiter
Achterberg had namelijk in het hele
duel aanslagen op ledematen met
de mantel der liefde bedekt. Ern
stige overtredingen luchthartig
weggewuifd. In die sfeer kon DHS
het aanvankelijke Roodenburg-
overwicht (ontstaan door een
ruimere technische bagage) ruim
schoots met fysiek geweld com
penseren. De Schiedammers kon
den daardoor vooral na rust voort
durend pressie uitoefenen op het
doel van Nievaart. hi die periode
had het Leidse centrale verdedi
gingsduo Van Kooperen en De
Groot (beiden gehavend door een
knieblessure) de grootste moeite om
de niet aflatende spits Roozen in te
tomen. Moesten Jan Kromwijk en
Peter van Houten zich slechts be
palen tot het afstoppen van het als
maar diepgaande DHS-middenrif.
Roodenburg kon in die fase geen
moment gevaarlijk worden. Peter
Dubbeldeman werd volledig lam
gelegd door linksback Leemen,
werk" van voorstopper Kersemeijer
en Wouter Holverda zakte na een
goed begin diep weg. Versteegh
"Begrijpelijk toch. Die nummer 4
(Kersemeijer) schopte alleen maar
'stukken vlees omhoog en wat Hol
verda voor een tegenstander had
Nou bar, gewoon". Versteegh doelde
daarmee op invaller Holster. Die
laatste was na een half uur ingezet
voor rechtsback Van Goghdie in
het geheel niet opgewassen bleek te
gen Holverda. DHS-trainer Rob Ja
cobs, zijn wissel toelichtend: "Van
Gogh had teveel moeite met die
linksbuiten. Daarom heb ik hem
gewisseld voor Holster. Die kan een
mannetje uitschakelen"Versteegh
schamperend: "Die trainer heeft die
nummer 14 alleen maar ingezet om
Holverda waterpas te schoppen.
Dat is hem gelukkig niet gelukt; wel
werd Wout ineens minder gevaar
lijk". Ware woorden, want Hol
verda was in het begin een groot
probleem voor de DHS-defensie ge
weest. De linkerflankspeler had
Van Gogh dolgedraaid en al
spoedig met een kopbal het
houtwerk getroffen. Dit bleek uitstel
van executie, want een lange pass
van André Ooyendijk belandde via
Peter Dubbeldeman op het hoofd
van DHS-libero Sla, die prompt
zijn eigen doelman Sparla pas
seerde (0-1). Roodenburg kon
hierna nog even domineren, tot
DHS-trainer Jacob Holster opriep
om zijn "schoffelwerk" uit te voe
ren. Naarmate het duel vorderde
kwam DHS steeds meer uit ver
drukking. Piet Roozen trof na een
sublieme combinatie eerst nog het
houtwerk, maar even later schoot
diezelfde speler koelbloedig de ge
lijkmaker in (1-1). DHS ploegde na
rust onverdroten voort. De inspan
ningen resulteerden uiteindelijk in
een tweede treffer van invaller Van
Kralingen, wiens eerste trap na een
vrije schop meteen raak was. (2-1).
Woter Holverda na afloop: "Wat een
schoffelaars, hè? Nou ja, in ieder
geval krijgen we volgende week
weer eens een tegenstander (Blauw
Zwart), die wél voetbalt
GERARD VAN PUTTEN
LEIDEN - Terug in de frisse lucht, weggeplukt uit de door
slierten waterdamp benevelde kleedgelegenheid waar hij
mistroostig voor zich uitstarend op een massagetafel was
neergezakt, kwam, zjj het met de nodige tegenzin, de be
kentenis er toch uit.
Waf wegwerppogingen om de zaak
te verbloemen gingen er nog aan
vooraf, "Maar zo gaf hij als al
lerlaatste toe: "die 1-0 voor LFC was
toch wel verdiend. En na nog een
diep ademhalen: "Mij persoonlijk
kan het niet eens zoveel schelen, die
nederlaag. Per slot van rekening
heb ik, in vergelijking met vorige
week, alweer een heel ander,veel be
ter Lugdunum gezien. Maar voor de
boys vind ik het lullig. Een gelijk
spel had het zelfvertrouwen enorm
kunnen opvijzelen".
Ruud de Groot besefte evenwel
best, dat ook in deze de wens de
vader van de gedachte is, dat het
verschil tussen willen en kunnen
ontzettend groot kan zijn. Want hoe
hij inzet en verdediging ook prees,
hij kon en wilde ook niet verhullen,
dat de slag op het middenveld door
zijn ploeg ruimschoots was verlo
ren, de werklust van jongens als
Pracht, Van Egmond en Sjardijn
ten spijt. "Te jong, te onervaren
nog", concludeerde de Lug-
Üunumvoorman. "Van miin voor-
De bedoeling van De Groot om
LFC, via John Verschoor en Piet
Gubler het spel te laten maken, de
aanval vervolgens bij eigen straf
schopgebied pas op te vangen en
by balbezit daarop het grotere
loopvermogen van Sjardyn en
Pracht uit te buiten ging inderdaad
knap de mist in. Want de drie
jeugdige Kikkers interpreteerden
hun opdracht vo)komen onjuist
door, bang als zij waren, ook bij
balbezit niet van de zijde van hun
directe opponenten te wijken. Het
eigen initiatief werd daardoor vol
komen ondergeschikt gemaakte
aan de uitschakeling van de tegen
stander. Met als gevolg, dat Lug-
dunums' aanval nauwelijks gevoed
werd met bruikbare ballen, zodat
de ploeg geen vuist kon maken,
terwijl aan de andere kant het
hardwerkende LFC door opko
mende vleugelverdedigers én door
het technisch vernuft van de mid- De goed spelende LFC-doelman Wim Visser plukt de bal boven het hoofd van Jaap Schilthuyzen weg. Spies,
denveJders zich volop ruimte wist 'Gubler en Pracht volgen het duel.
Ondanks de daaruit
voortvloeiende veldmeerderheid
kwamen, mede omdat de Lug-
dunum-verdediging tot veel in
staat bleek, de kansen van LFC
voort uit zogenaamde 'stilstaande'
situaties.
Zo ook de, naar later zou blijken,
winnende treffer van de absolute
uitblinker in deze goedbezochte
derby. Cock van Weerlee. Deze on
vermoeibare werker liet na een
kwartier spelen de bal uit een vrije
trap van zo'n 35 meter afstand, in
eens naar de goal draaien. De zicht
baar verraste Erades kon het gevaar
niet meer keren: 1-0. Een prive-
blumdertje van diezelfde Erades
had LFC vlak daarop definitief op
winst kunnen zetten, maar Kruyff
verzaakte zijn plicht. Dat deed aan
de andere kant ook de vrijwel 'on
zichtbare' Schilthuyzen na een
voorzet van Lugdunum-hoop-
voor-de-toekomst Rinus van Es.
Samen met de kopbal van Pracht,
net voor tijd, de enige, reële moge
lijkheid die Lugdunum kreeg. Ook
wat dat betreft was LFC beter.
Want Van Weerlee raakte nogeens
onderkant lat, terwijl ook Zuma en
nogmaals Kruyff dichtbij een tref
fer waren. En dat had Ruud de
Groot inderdaad allemaal ook wel
gezien
AD VAN KA^M
LEIDEN - Zo doortastend
als er geopend was, zo be
sluiteloos werd UVS nader
hand. De eerste aanval van
de wedstrijd bleek al direct
de beste. Geen Spartaan
speler had de bal nog aange
raakt in de Kikkerpolder of
de stand was daar gister
middag al 1-0.
Na de schitterende treffer van Theo
van Seggelen (kniehoog schot
van 16 meter, origineel aangege
ven door Frits van der Heiden)
werde de belofte van de ouver
ture echter niet ingelost. UVS
viel zwaar terug, werkte in 89V2
minuut de slechtste partij van het
nog jonge seizoen af, maar
slaagde er wel in de punten thuis
te houden.
De verdienste van de Leidse defen
sie of de onmacht van de Am
sterdamse aanval? De 1-0 bleef
intact door een mixture van beide
gegevens. UVS verdedigde
rommelig, chaotisch, maar wel
afdoende; De Spartaan nam alle
offensieve risico's die er te nemen
waren, zette zelfs extra spitsen in,
maar bleef weinig inventief en ef
fectief doorworstelen in de
voortdurende stormlopen.
Zelfs kregen de Leidenaars bij uit
braken nog de beste kansen om
meer treffers. Koos Hannaart
stuurde een strafschop echter
naar de paal en dat hout stond
eenmaal ook een Frits van der
Heiden-treffer in de weg.
Nerveus
Die mogelijkheden tot vergroting
van de marge, die dan wel erg ge
flatteerd zou zijn geworden,
kwamen voor UVS overigens pas
in de tweede helft. Pas toen kreeg
de Leidse ploeg wat meer greep
op de wedstrijd, want daarvoor
was er bijna constant gebalan
ceerd op de grens van besluite
loosheid en nervositeit. De ze
nuwen gierden vrijwel direct na
de bliksemsnelle 1-0 door de
rijen, waarmee getypeerd werd
dat een snelle goal ook een aver
echtse uitwerking kan hebben.
"Je weet het maar nooit", bena
drukte trainer Gérard Désar na
derhand nog eens.
'Mooi natuurlijk dat ze zo snel sco
ren. Schitterend zelfs, maar wat
krijg je dan? Ze willen de voor
sprong vasthouden, de tegen
partij raakt extra geprikkeld en
neemt meer risico en de nervosi
teit sluipt binnen. Onverklaar
baar".
Laag niveau
Drie, misschien vier keer had UVS
aan de wurgende omknelling van
de partner kunnen ontsnappen in
de eerste helft. Te weinig om de
zo noodzakelijke rust terug te
vinden, "dus" zakte de Leidse
ploeg snel af naar een dit seizoen
nog met bereikt laag niveau.
Daarop werd uiterst rommelig
uitverdedigd, werd erg veel bal
verlies geleden en werd vrijwel
elk persoonlijk duel verloren.
Op het middenveld werd boven
dien niet kort genoeg gedekt, zo
dat de Amsterdammers daar
doorlopend konden bouwen aan
een nieuwe serie aanvallen. Het
was voor UVS daarom maar goed
dat in het eenrichtingsverkeer de
lengte-as Hannaart-Henskens
(zeer sterk) - Van Seggelen-Van
der Heiden het hoofd koel hield,
waardoor er bij tijd en wijle toch
nog opgelucht geademd kon
worden.
Paal
Pas toen UVS bij balverlies
man-op-man ging spelen kreeg
de ploeg wat meer ruimte. Na de
pauze leidde dat tot grotere mo
gelijkheden, dan De Spartaan tij
dens heel dat lange beleg had
kunnen creëren.
Alleen de Amsterdamse aanvallers
Westerkamp, Haagsma en mid
denvelder Huisman waren in
kansrijke positie gema
noeuvreerd (ze schoten op de be
slissende momenten steeds te
kort in de drukte die voor
doelman Sloos heerste), terwijl
UVS daarna in verschillende
één-tegen-één-situaties terecht
kwam. Van Seggelen, anders
toch bijzonder sterk in zulke ge
vallen, en Van Putten konden dat
niet uitbuiten. Hielden steeds in
om nog een collega op te zoeken,
hetgeen leidde tot een buiten
spelgoal van Van Putten en een
strafschop.
Veroorzaakt door de teruggehaalde
Huisman, die Bert Kort na 65 mi
nuten naar het gras joeg. De
unieke mogelijkheid op 2-0 werd
echter gemist door achtereenvol
gens Koos Hannaart (hij mikte op
de paal) en Frits van der heiden,
die de bal in de herkansing hoog
over joeg. Wel was die laatste
speler, die zich elke wedstrijd be
ter ontwikkeld, daarna nog een
maal dichtbij een treffer, maar
omdat de paal ook die in de weg
stond verkeerde UVS tot het
einde toe in spanning. De Spar
taan met de extra-aanvallers Ba-
chofner en Zinkstok moest het
echter laten bij dreigen alleen.
De eerste de beste aanval bleek
daardoor tenslotte goed voor
twee punten
PAUL DE TOMBE
