PAGINA 14
WOENSDAG 6 JULI 1977
Als voetballiefhebber ben ik
gewend, bij het binnenschui-
felen van het stadion een pro
gramma te kopen. Eenmaal
een plaatsje op de tribune ge
vonden, blader ik het door, al
lereerst op zoek naar de op
stellingen.
Het 72 pagina's dikke, magazi
neachtige programmablad
van de New York Cosmos
werd wel drie keer doorge
worsteld, maar een opstelling
was er niet in te vinden.
Dan wil ik - en zeker als neu
traal toeschouwer - de stand
eens bekijken. Opnieuw het
kleurrijke en niet al te goed
kope 2,50)programma
doorgebladerd: geen stand.
Het enige, wat ik wist, dat de
Cosmos er goed voor stonden,
maar dat had ik van omstan
ders gehoord.
Wat het programma dan wel al
lemaal bevat? Op de eerste
plaats 56 pagina's adverten
ties. Als je Beckenbauer voor
een paar miljoen uit Europa
haalt, moet er wel wat tegen
over staan natuurlijk. Er zijn
aan Kaiser Franz overigens
twee pagina's gewijd, evenals
trouwens aan Pélé want dat
zijn tenslotte de sterren,
nietwaar?
Het programma bevat wel een
spelerslijst-met-rugnummers,
waaruit blijkt, dat de Cosmos
31 spelers hebben. Tegen
stander Minnesota hééft -
volgens het programma al-
Door Frans de Jong
thans - slechts 16 spelers,
maar als de cracks een voor
een het veld opsprinten, moet
ik tot de conclusie komen, dat
er heel wat Minnesotalieden
op het astroturf-veld zijn, die
niet op die spelerslijst staan.
Maar goed, het zijn gasten en
die zijn niet belangrijk, ook
niet in het programma.
Bij dat opdraven van de teams
roept de microfonist de na
men van de spelers af. Merk
waardigerwijze klinkt zijn
stem door de speakers enorm
krakkemikkig, zeker in ver
gelijking met het stereofo-
nisch, op een uitstekend vo
lume gedoseerd geluid, als er
muziek door de speakers
galmt. Hij kondigt afgezien
van wat gemeenplaatsen als
„defender" en „forward",
evenwel niet aan, op welke
plaatsen de voetballers spe
len. In het verloop van de
strijd kom je er dan wel ach
ter, maar toch.
Voorts staan - maar wel in
kleine lettertjes - de spelre
gels in het programma. Ook
wordt de voor ons merkwaar
dige manier om de wedstrijd-
te beslissen uitgelegd.
oo
dè
Referee's Signals
1Charging 6. Dangerous Kick
2. Pushing 7. Indirect Free Kick
3. Handball 8. Begin Play
4. Holding 9. Official Warning
5.ContinuePlay 10. Tripping
In het fraaie programma worden ook de handgebaren van de scheidsrechter verklaard. Wat opvalt
zijn de grimmige gelaatstrekken en het ijshockey-shirt, dat de man aanheeft.
„atlantic"-afdeling van de
North American American
Soccer League. Die divisie
bestaat uit 4 clubs. In de
noordelijke spelen 5 spelen 5
clubs. Dan is er ook nog een
„pacific "-afdeling met een
westelijke divisie (4
een zuidelijke (5
Die indelingen hebben (zoals
bij baseball) uitsluitend te de
met het aan het eind van het
seizoen te spelen kam
pioenswedstrijden. De Cos-
mos komen namelijk tegen
elke club in elke divisie en in
elke afdeling uit. Zij spelen
tegen 9 clubs uit en thuis en
tegen de overige 8 maar een
keer. In totaal dus 26 weds
trijden, van begin april tot be
gin augustus. Waarom zij een
aantal een maar een keer
ontmoeten, is volstrekt
onduidelijk.
De winnaar van een wedstrijd
krijgt 6 punten plus 1 punt
voor elk doelpunt met een
maximum van 3 punten; de
verliezer krijgt alleen punten
voor het maken van doelpun
ten, ook met een maximum
van drie.
Aan het eind van de competitie
komt de kampioensronde, die
begint met wedstrijden van
de nummers 2 tegen de
nummers 3 in elke divisie. De
winnaars komen uit tegen de
nummers 1 van hun eigen di
visie. We hebben dan vier
„kampioenen", waarvan
noord tegen oost en zuid te
gen west speelt. Dat levert
dan een „atlantic" en een „pa
cific" kampioen op, die tegen
elkaar spelen in de „Soccer-
Bow".
En wanneer dat achter de rug is,
breekt er een geweldige tijd
aan voor de statistici, die het
hele seizoen op papier zetten.
Hun werk zal, afgedrukt in
het programma voor het vol
gende seizoen, bijna 5 pagi
na's beslaan.
Want iedereen moet natuurlijk
weten, wat het gewicht, de
lengte en de geboortedatum
van de spelers is; hoeveel
wedstrijden en hoeveel minu
ten en seconden zij hebben
gespeeld; hoeveel doelpun
ten zij lieten aantekenen (2
punten) en hoeveel voorzet
ten, waaruit gedoelpunt is a
punt, a la ijshockey: assists);
welke speler in de kortste tijd
achter elkaar 2 of 3 doelpun
ten welk gescoord; welke
team de kortste en de langste
tijd nodig heeft gehad om een
goal te maken; wie de topsco
rers zijn; wie de meeste over
tredingen heeft begaan; wie
de meeste schoten op doel
heeft gelost; hoeveel reddin
gen de keepers hebben ge
maakt (met gemiddelden);
wie de waardevolste speler is
geweest (a la baseball); wie de
minste en meeste penalty's
heeft gemist en nog veel meer
statistische gegevens, waar-
s van de Amerikanen kennelijk
smullen. En dan nog al die in
voegen in die vanaf de tijd,
dat de NASL begon, nu tien
jaar geleden. Voor een alge
heel overzicht.
Maar hoe de scheidsrechter
heet, die de Cosmos tegen de
Kicks leidde, weet ik nu nog
niet. Het stond niet in het
programma, het werd niet
omgeroepen. Het enige, wat
ik me goed ingeprent heb, is
zijn rugnummer, Dat was 4.
Misschien kom ik er ooit nog
eens achter
In het fraaie programma wor
den ook de handgebaren van de
scheidsrechter verklaard. Wat
opvalt zijn de grimmige gelaat
strekken en het ijshockey-shirt,
dat de man aanheeft.
Door Daan Overhoff
Het heeft rijkelijk lang geduurd, maar de Amerikanen
lijken nu toch gewonnen voor ons voetbal. Dat mag je
tenminste aannemen als een wedstrijd tussen de New
York Cosmos en de Tampa Bay Rowdies, afgelopen
zondag in East Rutherford (New Jersey), een dikke
62.000 toeschouwers trekt.
Een record in de geschiedenis
van „soccer" in de Verenigde
Staten, dat wel. Tekenend is
echter dat het peperdure Cos-
mos een week eerder in zijn in
rood en blauw opgetrokken
Giants Stadium ook al bijna
37.000 liefhebbers begroette:
ruim vijfduizend meer dan de
club ooit eerder in huis had.
Nou moet je de deur wel plat
lopen, wil je die machtige arena
vol krijgen, maar toch - de weg
gaat, net als de roltrappen naar
de tweede en derde ring, om
hoog en dat kan Ajax, met een
toch niet onaardige achterban
als Amsterdam, mooi niet zeg
gen.
Wie een middagje naar de Mea-
dowlands trekt - een half uurtje
rijden buiten New York - om er
de Cosmos (jawel, Becken
bauer, Pele) tegen de Minnesota
Kicks aan het werk te zien, weet
dat het voetbal daar niet meer
stuk kan.
Dat gevoel komt echter pas la
ter, want vooralsnog stuit het
bemachtigen van twee kaarten
lange zij op enige problemen.
Dat komt niet alleen, omdat een
van die twee kanten vrijwel vol
ledig door een paleisachtige
perstribune in beslag wordt ge
nomen. Er zijn domweg ook
minder loketten, waar onze
plaatsen worden verkocht.
Een Amerikaan zit, zo blijkt ook
als het stadion langzaam tot de
derde ring volloopt, liever ach
ter het doel. Dat is 'ie zo gewend
van het baseball, waar hij voor
een plekje achter de plaat moet
knokken, en het football, waar
bij die puntbal zo aardig tussen
de lange palen door komt zei
len. „That's where the action
Een voorafgaande junioren
wedstrijd moet het hoofdzake
lijk met de belangstelling van
moeders en klasgenootjes doen.
De bal stuitert geduldig op het
mosgroene Astroturf als blijkt
dat die jochies het nog geheel
zonder techniek doen en enige
jubel weerkaatst pas van de dan
nog kale wanden als een
knaapje onbeschaamd tegen de
grond wordt gewerkt.
Het feest begint pas echt als een
twaalfmans koperorkest het op
een swingen zet. Jazz, in stereo
vanzelfsprekend. Dat maakt het
ook een stuk plezieriger om
naar de wc te gaan, want trom
pet en trombone reiken via een
vlekkeloze installatie tot in-
het kleinste kamertje.
Haas
De kermis is compleet met de
binnenkomst van een mensho-
ge, muisgrijze haas, die de vol
gende uren als een te groot uit
gevallen mascotte hinderlijk
rond het veld blijft draven.
Beide elftallen schieten wat in,
scheidsrechter en grensrech
ters melden zich, compleet met
rugnummers en drie ballen
(maar daar gooien ze er geluk
kig twee van weg) en wie denkt
dat het dan na de toss wel zal
beginnen, heeft het mis.
Alles en iedereen weer van het
veld, behalve het arbitrale trio.
Voorstellen van de ballpersons,
(baIlen)jongens en meisjes uit
New York. „You too can be a
ballperson", nodigt het elek
tronisch scorebord uit. Zij vor
men een erehaag (met de haas)
en dan opnieuw de spelers, nu
een voor een.
Ovatie
Bij de Cosrr s een ovatie voor
Beckenbauc., maar de club
houdt het - het is per slot van
rekening zijn laatste seizoen -
nog op Pele: hij mag, de armen
ten hemel, als enige even dicht
langs de tribunes tribunes voor
hij zich in de middencirkel bij
zijn makkers voegt. „Pele, Pe
le", schiet het over het score
bord en in het midden van het
bord blinkt het portret van de
zwarte parel ons toe. Als alle
thuiswedstrijden van de Cos-
mos begint ook deze om vol
strekt onduidelijke redenen om
precies vijf over twee. We zien
hoe Kaiser Franz voor zijn vele
miljoenen nu iedereen de bal
door de benen speelt en hoe oud
Pele wel is geworden, maar er is
veel meer. De orkestleider bij
voorbeeld (witte pet boven een
gitzwart hoofd, wit jasje, groene
broek, witte schoenen) zet zijn
mannen, wanneer het hem
goeddunkt, aan tot feestelijke
fanfares. Zolang het de Cosmos
betreft tenminste. Mooie aanval
- fanfare, hoekschop (corner
kick, doceert het scorebord)
fanfare.
Wangen bol
En als de Italiaan Chi-
naglia halverwege de eerste
helft de bal ineens op de slof
naar 1-0 jaagt en hij zakt op de
knieen in verrukking, dan
blaast het orkest zich de wan
gen minutenlang bol.
Daartussendoor krast een nu
veel slechtere microfoonstem
de namen van de spelers, die
langer dan enkele seconden aan
de bal zijn. Vooral de spelers
van de Cosmos worden kritisch
gevolgd. Bij een uitzichtloze ren
van Pele op links: „Pele on the
left, excellent play". Wie het
dan nog niet kan volgen, heeft
de transistor-radio met het
rechtstreekse verslag aan het oor.
Een heksenketel, die nauwe
lijks doordringt tot de met glas
afgeschermde „private boxes"
hoog in de tweede ring. Met za
kenrelaties of het gezin in
privésfeer naar het voetbal.
Achter ons maakt een uitge
breide familie het zich gemak
kelijk in de fauteuils, het glas in
de hand. Alleen zoonlief ziet
niet, hy likt achter in de ka
mer verveeld aan een ijsje en op
op de kleurentelevisie naar een
baseballwedstrijd van de New
York Yankees. Beneden hem
goochelt de beste libero ter
wereld.
Wonder
En dan het scorebord, een elek
tronisch wonder. Via een intern
televisiecircuit worden de be
langrijkste momenten onmid
dellijk op het enorme scherm
herhaald, vertraagd indien ge
wenst. Dat is iets voor hier - kan
een scheidsrechter, die binnen
luttele seconden ziet dat hij ten
onrechte een strafschop heeft
gegeven, de zaak tenminste nog
recht trekken.
Het scorebord moedigt aan, be
veelt en commentarieert in
bondige teksten en/of tekenin
gen. Kreten als „Go Cosmos" en
„Charge", begeleid door een
paar levensgrote, klappende
handen, doen het vooral later in
de wedstrijd, als het allemaal
erg spannend wordt, goed. uit
zinnige nige publiek klapt zich
de handen stuk, het gescan
deerde Cos-mos stormt ons
[door de haren.
Natuurlijk licht het zwarte bord
alleen voor de spelers van de
Cosmos geel op. Als de doelman
geblesseerd is bijvoorbeeld.
Beckenbauer
„Give that man a hand", is het
bevel en het applaus klatert de
man weer op de been. Een fraaie
actie van Beckenbauer, „All
right!", staat er tevreden in de
lucht. Een inderdaad knappe
redding van de doelman. „Great
save", constateert het score
bord tevreden en het beloont
hem met zijn portret. Een kop
bal net naast. Verbaasde oogjes
op het scherm en dan de onge
lovige "Did you see that?
Verbaasde oogjes
Het helpt vooralsnog niet. Ruim
een kwartier na rust maken de
Minnesota Kicks gelijk. De net
nog verbaasde oogjes huilen nu
tranen met tuiten. Een vrije
schop voor de in het in het
vijandelijk strafschopgebied.
Hoog in het "Do it", schreeuwt
het bord.
beukt een op en neer.
„Do it!", schreeuwt het bord.
Voor een op het eerste oog toch
charmant huismoedertje naast
ons aanleiding zich de haren
bijkans uit het hoofd te trekken.
Ze doet het echt als een kopbal
van Pele een minuut voor tijd
van de lijn wordt gehaald. Bo
ven de derde ring wordt op
nieuw gehuild, maar dan
„Sweet pass" en een zonnig,
opbeurend gezicht. Zo is het
scorebord ook weer.
Na ruim 95 minuten (bij bless
ures staat de klok stil) 1-1. Twee
keer zeven en een halve minuut
verlengen, want in Amerika
speel je niet gelijk. Eerste ver
lenging. „Cosmos fans. The
team needs your support. Let's
do it!". Alsof het al geen gek
kenhuis is. Tweede verlenging,
„Score Cosmos!", is het gebod.
Het publiek staat op de stoelen
en schreeuwt zich schor. „Lou
der, louder", overdrijft het s-
cherm.
Het blijft 1-1. Zogeheten shoot-
outs - een tegen een, speler te
gen doelman, maar beiden in
beweging, als de penalty shot
bij ijshockey - beslissen de
wedstrijd. „Allright Cosmos.
Get your guns ready!", roept het
bord bloeddorstig. Becken
bauer waagt zich er niet aan
(een vedette mag niet falen, ge
spaard?) hij gespaard?) en zo
wordt ene Tony Field uit Enge
land de held voor de Cosmos.
Terwijl hij het middelpunt is
van een wilde vreugdedans
door vrijwel alle spelers, loopt
Franz Beckenbauer op een
flinke afstand naar de kleed
kamer. Hij glimlacht.
„We're number 1". Het score
bord
