Mffo IFffflifë dl©
Zes jaar geleden trouwde ze met een van
de meest aantrekkelijke vrijgezellen
van deze tijd. Nu heeft ze man en drie
kinderen verlaten, gaat scheiden en
probeert onder haar meisjesnaam
Margaret Sinclair carrière te maken als
beroepsfotografe.
De nu 28-jarige Canadese die met Jackie
Kennedy één van de meest besproken
vrouwen van de laatste jaren is, heeft
bovendien al een eigen radio-uurtje bij
een van de grote Amerikaanse stations
en als er uitnodigingen mochten ko
men uit Hollywood dan zal de zeker
niet onaantrekkelijke Margaret daar
graag op ingaan.
Een jonge vrouw die vrij wil zijn, die op
haar eigen benen wil staan en die heel
wat anders wilde dan de vrouw zijn van
een gewichtig man en daardoor moe
ten meedoen aan allerlei gewichtige
dingen. In dat opzicht is Margaret Tru-
deau geslaagd, ze is weg uit de omge
ving die ze haatte, er lopen geen veilig
heidsagenten meer achter haar aan. Ze
kan doen waar ze zin in heeft en dat
wilde ze immers graag?
Waarom dan toch het huwelijk zes jaar
geleden met een man die toen ook al
premier was? Ach, Margaret was toen
22 jaar en echt wel verliefd op de 29 jaar
oudere Pierre. Zij hadden elkaar voor
de eerste maal ontmoet op Tahiti waar
Margaret op vakantie was met haar ou
ders. Ze was de dochter van een welge
stelde politicus, bezocht na de middel
bare school de universiteit. En in al die
jaren was Margaret Trudeau een heel
aardig meisje. Niets wees erop dat ze
een "rebel'' was. Ze deed niet mee aan
links politieke zaken.
Een vriend uit die tijd weet zich te herin
neren: Margaret wilde graag de ge
vierde ster zijn, ze hield zich meestal op
met miljonairszoontjes. Ze heeft ook
een poosje meegedaan aan de hippie
toestand, de flower-power beweging,
maar dan wel de flower-power van de
rijke kinderen.
Na haar studie kreeg ze van haar ouders
een tripje Europa aangeboden, weer
terug in Canada begon ze te werken en
toen ontmoette ze Pierre weer tijdens
een verkiezingscampagne. Ze maakte
zich los uit de menigte en kuste de toe
komstige premier.
Geheim
Dat was het begin van hun verhouding,
die bijna twee jaar geheim bleef. Maar
in maart 1971 werd dan toch het
sprookjeshuwelijk gesloten van de 51-
jarige premier en het 22-jarige meisje
uit Vancouver.
'Ze begon er heel koelbloedig aan, ze
wist precies wat ze ging doen", zei haar
moeder in die tijd. Het waren echter
ook haar ouders die al vrij snel merkten
dat hun dochter niet zo geschikt was
om de vrouw van een man met veel
officiële plichtplegingen te zijn.
Negentien maanden na het huwelijk -
kort na de geboorte van haar eerste
zoon Justin, begon Margaret tekengn
te vertonen dat ze het allemaal niet
aankon. Tegen journalisten zei ze toen
al eens: "Ik ben voortdurend aan het
vechten om mezelf te zijn. Ik ben een
moeder, ik ben een vrouw, ik ben ik en
ik ben zeker geen publiek bezit".
Margaret Trudeau begon de officiële di
ners, bezoeken en al dat soort dingen te
haten en zé begon er ook tegen te rebeb
leren. Zo rookte ze sigaren met Fidel
Castro, ze zong eigengemaakte liedjes
voor de vrouw van de Venezolaanse
president, ze bracht een toast uit op de
vrouw van de Mexicaanse president
die niet in het protocol stond.
Margaret worstelde met een identiteit
sprobleem, ze hield wel van haar man,
maar niet van het beroep dat hij uitoe
fende. Hoewel diezelfde man haar al
tijd verdedigde, want het was logisch
dat er hier en daar nog al eens kritiek
op haar werd geleverd.
'Ze was pas 22 jaar, helemaal onvoorbe
reid kwam ze in een totaal andere we
reld terecht. Ze moet het leren", aldus
Pierre Trudeau. Maar hoewel Margaret
het boek van Eleanor Roosevelt herlas
en herlas slaagde ze er niet in om vrede
te hebben met het leven dat ze moest
leiden.
Kliniek
In september 1974 verbleef ze een poosje
in een psychiatrische kliniek om te
herstellen van zware emotionele span
ningen.
Een maand later verklaarde ze in een in
terview: "Ik was volkomen onvoorbe
reid op mijn huwelijk met de premier
en de rol die van me verwacht werd.
Een huishouding runnen met veel be
dienden, het accepteren van veilig
heidsagenten bij iedere stap die ik doe.
Het is bepaald niet het luxe leventje dat
ik me had voorgesteld".
Ze sprak toen ook voor de eerste keer
over vrijheid. "Ik heb geen enkele
vrijheid en dat is nu juist een van de
dingen in mijn leven die ik erg moeilijk
vind. Het is het leven van een gevange
ne. Ik kan het alleen maaraccepteren
Inmiddels was haar belangstelling voor
het fotograferen geboren. Ze nam les
bij een fotograaf in Ottawa, Rod Mc-
Ivor herinnert zich: ze vertelde me dat
ze niets van camera's wist, maar dat ze
ervan overtuigd was dat ze er een goed
oog voor had. Dat bewees ze trouwens
toen ze een paar maanden later uit .Eu
ropa terugkwam met tien rollen Films.
Die Europese trip was privé geweest, een
van de weinige, maar wel steeds vaker
voorkomende keren dat ze het strenge
protocol van Ottawa ontliep.
Margaret had inmiddels drie kinderen,
maar ze volgde toch met groot enthou
siasme cursussen in fotografie en
reisde in haar eigen autootje, dat ze in
middels van haar man had gekregen,
wat meer privé rond.
Maar vrede met het leven dat ze leidde
had Margaret Trudeau zeker niet. Toen
op hun trouwdag in maart van dit jaar,
Pierre haar meedeelde dat ze deze dag
niet zouden kunnen vieren omdat hij
een belangrijke vergadering had, be
sloot Margaret dan maar in haar eentje
een concert van de Rolling Stones te
bezoeken. Ze reserveerde een tafeltje
dicht bij het podium en gaf later in een
van de grootste hotels van Toronto een
privé-feestje voor de leden van de
pop-groep.
"Ik ben dol op deze muziek, maar in di
plomatieke kringen is dit nu niet be
paald het soort muziek dat veel wordt
gedraaid, aldus Margaret die tijdens
het feestje ook foto's maakte van de
leden van de Rolling Stones. Er wer
den ook foto's gemaakt van haar en
Mick Jagger de leider van de groep.
Bovendien verschenen verhalen in de
kranten dat ze in het hotel was gezien
in een witte badjas terwijl ze de gang
overstak. En het werd nog erger toen
de gitarist van de groep Keith Richards
een week later werd gearresteerd we
gens het in bezit hebben van verdo
vende middelen.
Op de klippen
Het was duidelijk dat dit huwelijk op de
klippen liep. Er werd dan ook besloten
een afkoelingsperiode van drie maan
den in te stellen. In die drie maanden
was Margaret nog weer een keer in het
nieuws. Ze zou een verhouding hebben
met Mick Jagger en daarom was ze
weer naar New York gegaan. Dit ging
toch ook de premier van Canada wat te
ver en nog voor de drie maanden ver
streken waren, werd besloten dat ze uit
elkaar zouden gaan. De kinderen
blijven bij de vader. "Hij is er meer
voor geschikt dan ik", aldus Margaret.
Zij is inmiddels naar New York vertrok
ken om zich daar als beroepsfotografe
te vestigen. Alleen als Pierre voor lange
tijd van huis is zal ze op de kinderen
passen. Margaret Sinclair wil vrij zijn,
haar eigen leven leiden, maar of dat
lukt is de vraag.
Want zoals haar ex-echtgenoot het vorig
jaar al eens zei: "Zodra ze een eigen
leven wil leiden, of het nu als fotografe,
journaliste of alleen maar als rondrei
zende avonturierster is, zal ze in het
nieuws zijn en zal ze gefotografeerd
worden".
Margaret wil het toch proberen. Een fo
tografe die gefotografeerd wordt.
Observer Dienst
"Bescherming van de privacy,
daar verstaat men in ons land
nog te veel onder de geluids-
herrie die de buren maken".
Mr. Frits de Graaf, een jonge
Utrechtse advocaat en me
dewerker van het instituut in
leiding tot de rechtwetens-
chap van de rijksuniversiteit,
is vorige maand gepromo
veerd op het proefschrift
"Rechtsbescherming van
persoonlijkheid, priveleven
en persoonsgegevens", en het
is duidelijk dat, zijns bedun
kens, privacy inhoudelijk een
aanmerkelijk groter terrein
beslaat dan de ergernis die u
beleeft aan het kabaal van uw
buurman.
Hij zegt: „Het individu moet
een hoeveelheid vrije ruimte
tot zijn beschikking hebben
die hij zelf kan invullen, en
daar ontbreekt het aan in deze
samenleving waar zo veel in
breukmogelijkheden be
staan".
Het beeld doemt op van een
staat waarin de burger ge
knecht door de straten sluipt,
voortdurend bedacht op de
schennende hand van een
machtswellustige politieman.
Zo somber ziet De Graaf het
niet, maar "Aan de bescher
ming van de privacy wordt in
ons land bitter weinig gedaan.
Nederland loopt in dit opzicht
ver achter bij landen als de
Verenigde Staten en West-
Duitsland. We schelden wel
op de Berufsverbote in Duits
land, maar ook in ons land
zijn er Berufsverbote. Alleen
komen die hier niet aan de
oppervlakte. In Duitsland
kun je er wat tegen doen, in
ons land niet. Ik denk dat in
Duitsland en Amerika de ju
ridische waarborgen van net
individu een stuk beter zijn
dan hier, maar ik moet toege
ven dat de feitelijke omstan
digheden in die landen slech
ter zyn dan bij ons".
Beroerder
Ik haal opgelucht adem, het is
in Nederland dus nog niet-
zo beroerd.
Nou, beroerder dan we door
gaans denken.
"Wat heb je als individu voor ju
ridische mogelijkheden tegen
inbreuk op je privacy? 'Die
zijn mager. Als iemand com
munist of delinquent of pa
tient in een psychiatrische in
richting is geweest, als hij een
bedreiging vormt voor de ge
vestigde belangen, krijgt hij
geen overheidsbaan - nöem
dat maar geen Berufsverbot.
En als je naar een baan bij de
rechterlijke macht sollici
teert, wordt aan je hoogleraar
een verklaring over je ge
vraagd. Nou is het best als die
zegt: dat is een prima jongen
of zo, maar het gaat veel ver
der, je persoonsgegevens
worden doorgespeeld en daar
ben ik tegen".
Door
H. J. Oolbekkink
Vanaf het moment dat we gebo
ren worden zijn we overgele
verd aan dossiersamenstel
lers die, bij wijze van spreken,
het moedervlekje dat onze
linkerbil siert noteren, zodat
dat vlekje ons, in geschrifte,
tot aan de dood blijft begelei
den. Nu is dat moedervlekje
in principe nog te dragen,
maar er is een tijd geweest dat
de registratie "Jood" heilloze
gevolgen had en er zou een
tijd kunnen komen dat de
aanduiding "roodharig" aan
leiding tot discriminatie zou
geven - bescherming tegen
dat soort, aan persoonsgege
vens ontleende, uitwasse-
n is geboden.
De Graaf: „Zoals de BVD
werkt, dat gebeurt natuurlijk
op een keutelige manier,
maar intussen doen ze het: ze
vragen bij de buren naar je en
bij de kruidenier gaan ze na
hoeveel kratten pils per week
je koopt, want men vindt op
sporing altijd belangrijker
dan bescherming van gege-
Antennes
Ik wijs hem er op dat de Binnen
landse Veiligheidsdienst wel
in het Haagse telefoonboek
staat vermeld (070-609940),
maar zonder adresvermel
ding, terwijl iedere Hagenaar
weet dat dat gebouw met al
die antennes op het dak aan
de President Kennedylaan
het hoofdkwartier van on
ze spionnetjes is.
De Graaf: „Dat kun je sympto
matisch noemen voor hun
werkmethodes, er is nooit
controle mogelijk. Alleen de
fractieleiders van de grote po
litieke partijen hebben in
zicht maar tegelijk ook een
zwijgplicht over de BVD. Nou
vervult die dienst zijn rol al
thans nog binnen de staat,
maar je hebt bijvoorbeeld tal
loze bedrijfsveiligheidsorga-
nisaties die op een griezelige
manier hun gang gaan zonder
dat iemand er enig kijk op
heeft. En het riskante van de
hele zaak is: je kunt geen tij-
ger vasthouden als je niet
weet hoe hij er uitziet".
Hoe meer de staat van zijn on
derdanen wil weten hoe
zwakker die onderdanen ko
men te staan en het recht op
bescherming wordt niet zel
den een wassen neus, omdat
voornoemde onderdanen
geen weet van hun recht-
hebben.
De Graaf: „Er zijn echt weinig
landen, waar het beter is dan
in Nederland, maar toch
wordt ook onze samenleving
steeds kwetsbaarder. Dat is
nu al een paar keer gebleken
met treinen, maar het gaat
ook op voor, bijvoorbeeld,
elektriciteits- en atoomcen
trales. Door die kwetsbaar
heid wordt de behoefte van de
regering om steeds meer van
burgers te weten te komen
groter en daarom zijn er ste
vige juridische waarborgen
nodig voor bescherming van
die burgers, want ik wil niet
afhankelijk moeten zijn van
de goede wil van iemand die
nu toevallig op een post zit,
waar hij macht kan uitoefe
nen. Ook al omdat een hoop
dingen zonder kracht van wet
te hebben zijn geïnstitutiona
liseerd - dingen waar we aan
gewend zijn geraakt, maar
die daarom nog niet deugen".
Dossier
Je laat, zeg maar,'een berispe
lijk woord vallen en eer je het
weet staat het in je dossier
vermeld. En dat woord komt
er van zijn leven niet meer uit.
De Graaf: „Een vroegere FBI-
directeur heeft eens gezegd:
we hebben zoveel miljoenen
dossiers datje niet kunt schif
ten wat er aan gegevens bin
nenkomt en we niet van tevo
ren kunnen controleren of
iets wel of niet waar is. Nou,
wie zegt mij dat ze, wanneer
zo'n dossier aan de orde komt,
wel gaan controleren? In een
dossier wordt een gegeven
een feit - het bestaat".
Daarom ook heeft Frits de
Graaf veel kritiek op de
commissie-Koopmans die
zich heeft beziggehouden met
voorstellen tot bescherming
n de privacy tegen de regi
stratie van persoonsgege
vens. Die commissie stelt zich
op het standpunt dat pers
oonsregistratie neutraal
hulpmiddel is dat geen scha
delijke bijverschijnselen voor
het individu vertoont.
De Graaf: „Het is naïef te ver
onderstellen dat men de
informatie-uitwisseling door
gegevensbanken kan beper
ken tot wat op dit moment als
wenselijk wordt beschouwd.
Met name geautomatiseerde
registratiesystemen ontlenen
hun waarde aan de mogelijk
heid zeer snel en accuraat de
opgeslagen gegevens ter be
schikking te stellen. Een van
hun sterkste kanten is de uit
wisseling en combinatie van
gegevens en wie weet ooit
door wie en hoe die gegevens
gebruikt kunnen worden?"
Het is nog lang geen 1984.
Maar Big Brother houdt ons al
heel scherp in het oog.
