Kaastosti
Internationale erkenning
voor gebroeders Taviani
Jij zet even
dat knoopje
aan
Dan maak ik
intussen een
laar lekkere
kaastosti';
Koop en verkoop
van films
tussen de groten
MET "PADRE PADRONE'
Pa's goed eten.
Belmondo schittert
in goed gemaakte
film van Yerneuil
HAAGSE
BIOSCOPEN
VRIJDAG 3 JUNI 1977
CANNES - Van het dit jaar rijk met Nederlanders bezette firmament van
de Cote d'Azur - er waren helaas juist minder eigen films te bieden -
trokken er twee in het bijzonder de aandacht. Dat waren Dory Kok, juist
door de Bioscoopbond benoemd tot de ambassadrice van onze nationale
film en Pieter Goedings, het bekendst als de exploitant van „The Movies"
in Amsterdam, het theatertje, dat in nostalgiesfeer met een gedurfde film
keuze heel wat liefhebbers in deze magere jaren weet te trekken.
Hij nam het gedurfde initiatief een stand te huren in het festivalpaleis,
waar voornamelijk landelijke organisaties met hun filmaanbod vertegen
woordigd waren. De groten in ons filmbedrijf keken er verrast van op,
schudden zelfs ongelovig met het hoofd om zoveel koene ondernemings
zin. Even leek er een felle concurrentiestrijd te zullen ontbranden tussen
Goedings' stand, waar ook Fugitive Cinema in participeerde en de officiële
Nederlandse stand, waar Rijks Voorlichtingsdienst en Nederlandse Bio
scoop Bond in resideren. De vrede werd snel getekend in de overweging
dat samenwerking ieder het best dient.
Het was al jaren opgevallen, dat er voor een klein land als het onze, maar
moeizaam tussen het breed ellebogend geweld van de grootmachten wat
ruimte te verwerven is. Een film als „Max Havelaar" bijvoorbeeld, die
voldoende spectaculaire en exotische elementen in zich heeft om interna
tionaal te kunnen meedoen, heeft dat marktgebied nog niet helemaal
gevonden. Men kan van Nederlandse filmproducenten niet verwachten,
dat zij alom tegenwoordig zijn om die belangstelling levend te maken bij
de filminkopers uit diverse landen.
Dory Kok staat hen daar nu desgewenst in bij. Het is natuurlijk een
functie, die tijd nodig heeft om resultaten op te leveren. Men moet je
kennen om te weten wat men aan je heeft. Nu is zij al zoveel jaren met hart
en ziel het filmbedrijf toegewijd, dat zij met die contacten geen moeite
meer heeft. Heel wat jaren zag men haar in Cannes met Ge Dujardin, toen
directeur van Gofilex, juist om films te kopen. Nu moet het dan in omge
keerde richting gaan gebeuren. Haar carrière is gekenmerkt door die af
wisseling van steeds een andere functie in het bioscoopbedrijf. Haar vader
heeft haar de voorkeur voor de bewegende beelden bijgebracht. Die had
zelf een projector thuis staann waarop hij „De klokkeluider van de Notre
Dame" met Lon Chaney liet zien. Daar heeft zij de nog steeds werkende
schrik voor'griezelfilms ook aan overgehouden.
Zij begon als telefoniste bij RKO-pictures, stapte over naar Universal,
waarvan de directeur toen, Wim Hemelraad, in haar de filmverkoopster
zag, booker zoals dat heet. Meer haar draai' vond ze later bij de kleine
onafhankelijke kantoren, waar je tenminste ook zeggenschap in de inkoop
hebt, wat belangrijk is als je bioscoopeigenaren moet gaan overtuigen
overal in het land. Die functie is steeds moeilijker geworden sinds de
gouden jaren van de bioscoop en men zich niet meer kan beperken tot het
inzetten van een willekeurige film.
Teamsfeer
Zij heeft in haar loopbaan merkwaardige klanten leren kennen. Dory Kok
herinnert er zich een, die met een stopwatch in de hand de rusttijden
tussen de actiemomenten bepaalde en daarop zijn keuze maakte.
Met veel plezier kijkt ze vooral terug op de Gofilex-periode omdat in de
periode dat zij onder meer ook de public relations-kant van het vak ging
doen, zij in een echte teamsfeer kon werken. Het uitbrengen van de Oswalt
Kolle-films werd een succes, maar ook een zeer eigen keuze, de film „Sla
nooit een vrouw, zelfs niet met een bloem" sloeg verrassend aan.
In de heksenketel van Cannes is zij aan haar nieuwe werk begonnen. „Het
wegbrengen van de Nederlandse film is geen broodje van de bakker", stelt
zij vast. „Wij moeten er internationaal voor gaan denken".
Vreemde vogel
Als er een prijs zou moeten gaan naar de figuur, die het Nederlandse
bioscoopwezen de laatste jaren het schilderachtigst kleur heeft gegeven,
dan zou Pieter Goedings het eerst in gedachten moeten komen. Hij is een
vreemde vogel in de bijt en hij werkt stellig niet altijd volgens het boekje.
Maar hij stopt krenten in het brood, die elders wel eens ontbreken.
Hy kreeg een technische opleiding en een foldertje op school deed zijn
gedachten uitgaan naar het vak van operateur. Daarmee was hij trouwens
niet helemaal onbekend meer sinds hij als knaapje thuis een stomme 35
mm projector naar binnen haalde. Te beginnen met de Cineac verliep zijn
carrière langs een reeks Amsterdamse bioscopen naar een bredere functie
in het Leidsepleintheater. In de jaren vijftig, toen iedereen verguld raakte
van Fellini, ging hij kijken naar Humphrey Bogart, die toen in de kritieken
werd afgedaan als "achterbuurtpret". Hij heeft zijn films nu opnieuw,
gekocht en met voldoening vastgesteld, dat ze inmiddels in de filmhemel
zijn toegelaten.
Die stap kon hij doen sinds hij zich op de Haarlemmerdijk over het failliete
Hollandia-bioscoopje ontfermde en dat eigenhandig tot een sfeervolle
ruimte omtoverde. Zijn technische achtergrond had gemaakt dat hij veel
aandacht aan de presentatie schonk. Pieter Goedings, die ook in Cannes
zeer karig leeft, gelooft dat eerst je bioscoop perfect moet zijn en datje dan
pas in een Mercedes kan gaan rijden. Pim en Wim leenden hem geld voor
de inrichting van The Movies en hij ging op zoek naar films, waarmee hij
een publiek zou kunnen bereiken.
gebroeders
Taviani
weet zich
onder het
juk van zijn
heerszuchtige gfl
vader uit te
werken.
CANNES (SP) - Na ruim twee weken, dat de der
tigste festivalinspanning aan de Riviera ook voor
de jury duurde, heeft de jury zijn wijsheid over de
beste prestaties laten gelden. De Toscaanse ge
broeders Taviani verwierven met hun op het boe
renland in Sardinië zich ontwikkelende strijd
tussen vader en zoon, „Padre padrone" de hoog
ste eer.
In het bedrijf werden wenkbrauwen gefronst. Als nieuwkomer dring je
niet gemakkelijk binnen in de gevestigde orde. Fehers "Rovers-symd
fonie" were de eerste, ruim vijf jaar geleden. Toen hij bij gebrek aan
aanbod bij de Russen "King Lear" afnam werd hij als bondslid op de
vingers getikt. "Welke film kan ik dan draaien'?" was zijn vraag. Men kon Realisme
hem niet helpen. Dan moet Uzelf maar een verhuurkantoor beginnen
stelde men.
Men gunt het tweetal die eer graag.
Zij worden beschouwd als repre
sentanten van de politieke Ita
liaanse cinema. Door het gedrang
van toptalenten in Italië bleven zij
geruime tijd internationaal onder
gewaardeerd. Na hun geestrijke sa
tire „Allonsanfan" stelde deze ka
rakterstudie, welke nu werd ge
lauwerd, enigszins teleur. Enfin
men zal er zich over enkele maan
den hier een oordeel over kunnen
vellen, want Film International
heeft er inmiddels de rechten op-
verworven.
Hoe het in zo'n jury toegaat wordt
pas meestal jaren later bekend. De
voorzitter heeft een machtige stem.
Wie zal zelfs kunnen voorkomen als
die naar voren stapt om de uitslag
bekend te maken, dat hij niet de
uitkomst van het jurygevecht be
kend maakt, maar zijn eigen voor
keur? Simenon schijnt dat in 1960
te hebben geleverd toen hij Fellini's
„La dolce vita" eigenmachtig de
hoogste eer toekende. De andere
juryleden waren sprakeloos. Zeker
is dat het in een zeer verscheiden
samengesteld gezelschap altijd een
zaak is van alles internationaal
mooi verdelen. Een prijs naar het
zuiden, maar ook een naar het
noorden, een bekroning hier maar
dan ook daar.
ten gelden om de realistische schil
dering van „Padre padrone" zwaar
te laten wegen.
Dat Fernando Rey eens de prijs
voor de beste acteur deelachtig zou
worden, is een daad van eenvou
dige rechtvaardigheid. De Span
jaard, bekend uit vele Bunuel-films
en uit „The French connection",
viel die eer te beurt met de vertol
king van een vaderrrol in de
Spaanse film van Carlos Sau-
ra, „Elisa vida mia".
Voor de dames werd het moeilijker.
Drie vrouwen in de jury zullen de
toegewijde prestatie van Monique
'Mercure in het licht van de vrou
wenemancipatie in de Canadese
film ,,J. A. Martin, photographe"
ook daarom zwaar hebben laten
wegen. Maar het eigengereide
vreemde wezentje dat Shelley Du-
vall in „Three women" op het tapijt
bracht als vaste Robert Altman
actrice, was ook een Gouden Palm
waard. Wat mij betreft had Isabelle
Huppert, de Franaais^er voor haar
in zichzelf gekeerde meisje in Go-
retta's veronachtzaamde „La den-
telliere", best bij gemogen in de lijst
onderscheidingen.
Duels
De speciale prijs voor het beste de
buut was beschoren voor „The
duellists" van de Engelsman Rid
ley Scott, die zich vele jaren met
commercials heeft bezig gehouden
en nu bleek tot een wondermooie
aan romantische schilders herinne
rende vertelling te zijn gekomen op
basis van een verhaal van Joseph
Conrad. Het was niet verwonder
lijk, dat Kubricks „Barry Lyndon"
in visuele vergelijking nogal eens te
horen viel. Een vechtgraag heet
hoofd daagt tijdens de Napoleonti
sche oorlogen een Franse landge
noot uit om een kleinigheid. Overal
waar hun wegen zich weer kruisen
worden ook de degens gekruist of
de revolvers getrokken. Ondanks
dit herhaaleffect blijft deze Engelse
film over een Frans gegeven door
zijn schitterende en vitale enscene
ring voluit boeiend.
retta - voor Nederland door Pieter
Goedings geimporteerd - noemde
ik al.Maar „Una giornata particola-
re" van Ettore Scola heeft op een
voortreffelijke manier de kwalitei
ten van een aansprekende pu
blieksfilm in zich, zeker ook door
de geinspHreerde rollen van Sophia
Loren en Marcello Mastroianni. De
prijs van de meest miskende film -
en in een vertoningsgeweld van
honderden films is dat niet ver
wonderlijk - mag best toegekend
worden aan "Bang!" van de Zweed
Jan Troell voor zijn klinische door
lichting van een leraar op het ken
teringsmoment van zijn leven.
Het blijft teleurstellend, dat vooral
van de Amerikaanse kant de nei
ging bestaat alleen die films te stu
ren, die nadrukkelijk extra aan
dacht en publiciteit) nodig hebben.
Dat het nieuwe filmsei^oen een te
kort zou hebben aan goede (Ameri
kaanse) publieksfilms, mag op
grond van dit festival daarom niet
worden gezegd. Voor de Franse
film (in de Nederlandse verto
ningspraktijk op de tweede plaats)
zal een betere selectiepraktijk moe
ten worden gevonden, want de in
het officiële festival geplaatste
films blijven al jaren achter bij de
kwaliteit, die de Franse cinema
waar kan maken. Ook films die in
Frankrijk al in roulatie zijn gegaan
zouden mee moeten kunnen din
gen om het aanzien in stand te-
houden.
wel zeker dat i
de Shelley Duvall, al bekend als
het Italiaanse groupy uit "Nashville", reikte naar
Uitstraling
Dat had men niet tegen de verkeerde gezegd. De man met een mysterieus
lachje trok naar Parijs, niet met veel taalkennis gewapend, maar wei-met
de uitstraling van laten-we-die-man-maar-helpen.
•V^or tienduizend gulden veroverde hij de hervertoningsrechten van "Les
enfants du paradis". Die investering kwam in vele tienvouden terug. Al
leen de vertoning op tv al leverde hem meer op!
Hij had nu meer armslag, luisterde goed naar wat er in de filmwereld om
hem heen gaande was. Niet alleen durfde hij zijn vingers uit te strekken
naar een type films, waar geen Nederlandse verhuurder zich al jaren meer
aan had durven wagen, nij ontdekte ook regisseurs voor ons land als
Goretta, Borowczyk en anderen.
Vorige week zag men gmen hem wat onrustig door Cannes dwalen. Hij had
al de aanstaande films van Goretta en enkele anderen gekocht. Met een
fijne neus, die hem misschien wel eens benijd zal worden. Misschien heeft
het vaak door het cabineraampje kijken hem dat talent bijgebracht, want
in zijn grpeiende pakket films zijn er niet veel, die op de plank blijven
liggen. Zijn portefeuille van nieuwe films is bepaald indrukwekkend:
Goretta, Saura, Faraldo, Bunuel, Varda, Fassbinder, Malle, Ritchie, Has.
De echte filmliefhebber gaat het hart open. Deze gedrevene in de film heeft
bij de buitenlandse producenten vertrouwen kunnen wekken.
Niet te groot
Goedings gelooft in de toekomst van de kleine bioscoopjes. De grote
restaurants hebben plaats moeten maken voor de bistroüs, de superbak
kerijen voor de warme bakkertjes. Zijn grootste zorg is niet een te grote
onderneming te worden. Maar inmiddels krijgt The Movies er dit najaar
nog een klein zaaltje en een restaurant bij en heeft hij inmiddels ook
interesse in Groningen gekregen.
Als je goede films niet kan huren, koopje ze zelf. Nog een stap verder is ze
zelf maken. Vandaar dat hij Adriaan Ditvoorst de kans gaf "ongesubsi
dieerd zijn "De mantel der liefde" te draaien. In de produktiesfeer staat
voorts een samenwerking met het Duitse Verlag der Autoren en Eckel-
kamp op het programma.
Pieter Goedings blijkt gouden handen te hebben bij zijn ondoorgronde
lijke glimlach. „Hij is een toneelspeler", roept men in het bioscoopbedrijf
wel van hem. We zullen meer van hem horen.
Verliezers
Cannes werd in zijn aflevering van
dit jaar toch wel getekend door het
ontbreken van films, waar het pu
bliek als een man voor overeind
kwam. Ook als men bedenkt dat de
gerenommeerde meesters door
gaans buiten mededinging ver
schijnen, blijft die overweging.
Niettemin zijn er in de prijzenregen
toch wel enkele films onbekroond
gebleven, die beter lot verdienden.
„La dentelliere" van Claude Go-
Algemeen
In het algemene aanbod, dat via de
markt in meer dan twintig theaters
in Cannes werd vertoond om ko
pers te lokken (die ditmaal een lich
telijk verloren indruk maakten)
overheerste de impressie dat de
golf van sex en bruut geweld nog
maar een klein golfje is. Van de Na-
derlandse films biedt gezien de
eerste contacten Ate de Jongs de
buut „Blindgangers" het zonnigste
vooruitzicht op een internationale
toekomst.
ADVERTENTIE
Weet je wat7
Wie 't eerst klaar is.
„Le corps de mon ennemi"; hoofd
rollen: Jean-Paul Belmondo,
Marie-France Pisier en Bernard
Blier; regie: Henri Verneuil; thea
ter: Luxor; leeftijd: 18 jaar.
Jean-Paul Belmondo en regisseur
Henri Verneuil hebben in de loop
der jaren samen al heel wat films op
hun naam staan. Niet alleen dat is al
een bewijs dat die twee het best met
elkaar kunnen vinden, maar ook
hun ladtste co-produktie „Le corps
de mon ennemi" (waarom kan dat
nu niet gewoon letterlijk vertaald
worden en verzint men een mi
splaatste kreet als „Moord in de na
chtclub"?). Het plezier en enthou
siasme straalt van het doek af. Re
sultaat is dan ook een uitstekend in
elkaar zittende, met veel vaart ge
maakte psychologische thriller.
Opvallend trouwens dat dit soort
films meestal uit Frankrijk afkom
stig zijn. Zou dat nu alleen komen
om dat ze er zulke uiterst geschikte
acteurs voor hebben? Noem ze
maar op: Alain Delon, Lino Ventu
ra, Jean-Louis Trintingant en na
tuurlijk Jean-Paul Belmondo. Die
laatste is in „Le corps de mon en
nemi" Francois, een jongen van
eenvoudige komaf die een verhou
ding krijgt met Gilberte Liegard,
dochter van de directeur van de
plaatselijke textielfabriek. Fran
cois weet de zeer invloedrijke
pappa Liegard voor zich te winnen
en wordt mede daardoor manager
van de poenige nachtclub in het
stadje. Als hij zich in die functie
verzet tegen de verkoop van her
oïne in de club wordt de moord op
een lokale voetbalster en een ani-
meermeisje hem in de schoenen
geschoven. Na zeven jaar gevange
nisstraf keert hij terug om wraak te
nemen.
BART JUNGMAN
Terug in Leiden
CAMERA - "De klokkenluider
van de Nótre Dame", met Char
les Laughton als de gebochelde.
Blijvers
LIDO I - "Silver Streak Ex
presse" erg gekke gebeurtenis
sen in een sneltrein.
LIDO II - "Rocky", boeiend en
bloederig verhaal over een
straatvechter die de boksmatch
van zijn leven mag spelen.
LIDO III - "Network" met de
inmiddels overleden Peter
Finch in de hoofdrol. Televi
siemaken als een allesverte-
/ende passie.
STUDIO - "Het debuut", de er
varingen van een 14-jarig meisje
met de liefde.
TRIANON - "Twee missiona
rissen voor Mokum", ofwel
priesters met zeer harde vuis-
Kindermatinee
CAMERA - "Kara Ben Nemsi".
REX - "Peter en de vliegende
autobus".
Nachtfilms
CAMERA - "The parallax
Rex
"Verpleegstersrapport" - Na de
rapporten over huisvrouwen en
schoolmeisjes is nu het zieken
verzorgend personeel aan de
beurt. De film speelt zich gro
tendeels af in uniform, maar
dan niet in de bekende ver-
pleegstersschorten
APOLLO 1: "Car wash", dag.
2.30, 7.00 en 9.15 uur, zo. 2.00,
4.15, 7.Ö0 en 9.15 uur. 14 jaar.
APOLLO 2: "De gebochelde
van de Notre Dame", dag. 2.00,
7.30 en 9.45 uur, zo. 2.30, 4.45,
7.30 en 9.45 uur. 14 jaar.
ASTA: "All this and world war
II", dag. 2.30, 7.00 en 9.30 uur,
zo. 1.30,4.00, 7.00 en 9.30 uur. 14
jaar.
BIJOU: "Bretonse peper", dag.
2.00, 7.30 en 9.45 uur, zo. ook
4.15 uur. 18 jaar.
CALYPSO: "Casanova", dag.
2.00 en 8.00 uur. 18 jaar.
CAMERA: "Je taime moi non
plus", dag. 2.15,7.00 en 9.15 uur,
zo. ook 4.30 uur. 18 jaar.
CINEAC: "M.A.S.H.", dag. 7.00
en 9.30 uur. 18 jaar.
CORSO: "Spartacus", dag. 2.00
en 8.00 uur. 18 jaar.
DU MIDI: "Irma la Douce",
dag. 8.15 uur, zo. 4.00 en 8.15
uur. 14 jaar.
EURO: "The sound of music",
dag. 1.45 en 7.45 uur, za., zo. en
woe. 3.45 en 7.45 uur. AL.
METROPOLE 1: "Het debuut",
dag. 2.00, 6.45 en 9.15 uur, zo.
1.30, 4.00, 6.45 en 9.15 uur. 18
jaar.
METROPOLE 2: "A star is
born", dag. 2.00,6.4'5 en 9.30 uur,
zo. 1.15,4.00, 6.45 en 9.30 uur. 14
jaar.
METROPOLE 3: "Op de tippel-
toer", dag. 2.15, 7.00 en 9.15 uur,
zo. 1.30,4.15, 7.00 en 9.15 uur. 18
METROPOLE 4: "Rocky", dag.
2.15, 6.45 en 9.30 uur, zo. 1.15,
4.00, 6.45 en 9.30 uur. 14 jaar.
METROPOLE 5: "Network",
dag. 2.15, 7.15 en 9.45 uur, zo.
1.45, 4.15, 7.15 en 9.45 uur. 14
jaar.
ODEON 1: "Big bad mama",
dag. 1.45, 6.45 en 9.30 uur, zo.
ook 4.15 uur. 18 jaar.
ODEON 2: "De killer van Cen
tral High", dag. 2.00,6.45 en 9.15
uur, zo. ook 4.30 uur. 18 jaar.
ODEON 3: "Cross of iron", dag.
2.00, 6.45 en 9.30 uur.
18 jaar.
ODEON 4: 't Is feest vandaag",
dag. 2.15, 7.15 en 9.45 uur, zo.
ook 4.45 uur. AL.
OLYMPIA: "Jesus Christ Su
perstar", dag. 2.00 en 8.00 uur.
AL.
PASSAGE: "Tentacles", dag.
2.00, 7.00 en 9.30 uur, za. en zo.
1.30, 4.00, 7.00 en 9.30 uur. 14
jaar.
ROYAL '70: "Inslikken en
doorgeven", do., za. en zo. 2.00
7.00 en 9.30 uur, vr. 2.00 en 6.45
uur, ma. 2.15 en 8.00 uur, di. en
woe. 2.15 uur. 18 jaar.
ROYAL: "De zeeduivels van
Kau-Lun", ma., di. en woe. 2.15
en 8.00 uur, do. t/m zo. 2.00,7.00
en 9.30 uur, za. en zo. ook 4.30
uur. 14 jaar.
STUDIO 2000: "Silver streak
expresse", dag. 7.00 en 9.30 uur,
do., vr., za., ma. en di. ook 2.00
uur. 14 jaar.
DE UITKIJK: "Un elephan ca
trompe énormémerjt", dag.
2.00, 7.00 en 9.30 uur. 14 jaar.
