Film International verdient meer armslag
Zoon van Bunuel gebruikt
details zeer functioneel
Televisie hopeloos geval
NOG ENKELE ZWAKKE PUNTEN OP ROTTERDAMS FESTIJN
Films
deze week
"Robin and
Marian":
voor man
èn vrouw
"Next Stop Greenwich
Village":een gewone
erg sympathieke film
Voor Nederlandse cineasten
"VRIJDAG 25 MAART 1977
FILM
PAGINA 13
Blijvers
LIDO I - "Dr. NO", een gouwe
ouwe James Bond met Sean
Connery nog als de superman.
Ursula Andress schittert in een
voor die tijd erg gewaagde "bi
kini"
TRIANON - "Bel ami", sexko-
medie die niet zo uit de verf
komt. Meer sex dan komedie.
Terug in Leiden
LIDO II - "Bertrand in ontroe
rend goed" met Louis de Funès.
LUXOR - "El Condor", een
western die zich afspeelt in
Mexico.
Kindermatinee
CAMERA - "De zoon
piratenkoning".
REX - "Sneeuwwitje".
Nachtfilms
REX
Goede films in an
dere steden
"Het keerpunt in haar leven",
Annie Girardot als dokter
Fran^oise Gailland, Lumière 1,
Rotterdam.
"A star is born" met Barbra
Streisand en Kris Knstofferson,
een film van Frank Pierson, Tu-
schinski, Amsterdam, Corso,
Rotterdam.
"Dial M for murder" een hele
spannende van Hitchcock, Ca
lypso, Amsterdam.
APOLLO 1: "De wraak van
King Kong", dag. 2.30, 7.00 en
9.15 uur, zo. 2.00, 4.15, 7.00 en
9.15 uur. 14 jaar.
APOLLO 2: "Ilsa, wolvin van de
SS", dag. 2.00, 7.30 en 9.45 uur,
zo. 2.30,4.45,7.30 en 9.45 uur. 18
jaar.
ASTA: "Al is de leugen nog zo
snel", dag. 2.30,7.00 en 9.30 uur,
zo 1.30,4.00, 7.00 en 9.30 uur. 14
BIJOU: "De verloren eer van
Katharina Blum", dag. 2.00,7.30
en 9.45 uur, zo. ook 4.15 uur. 14
jaar.
CALYPSO: "Wanted: Babysit
ter", dag. 2.15, 7.15 en 9.30 uur,
zo. 1.45,4.15,7.15 en 9.30 uur. 18
jaar.
CAMERA: "De Peetmoeder",
dag. 2.15, 7.15 en 9.30 uur, zo.
ook 4.30 uur. 18 jaar.
CINEAC: "On her majesty's se
cret service", dag. 1.30,4.00,6.45
en 9.30 uur, za., zo en woe. 6.45
en 9.30 uur. 14 jaar.
CORSO: "Two minute war
ning", dag. 2.00,7.00 en 9.45 uur,
zo. 1.30,4.15,7.00 en 9.45 uur. 14
jaar.
DU MIDI: "Max Havelaar",
dag. 8.15uur, zo. ook 4.00 uur. 14
jaar.
EURO: "Irma la Douce", dag.
1.45 en 7.45 uur, za., zo. en woe.
3.45 en 7.45 uur. AL.
METROPOLE 1: "A star is
bom", dag. 2.00,6.45 en 9.30 uur,
zo. 1.15,4.00, 6.45 en 9.30 uur. 14
jaar.
METROPOLE 2: "The Pink
Panther strikes again", dag.
2.30, 7.00 en 9.30 uur, zo. 2.00,
4.30, 7.00 en 9.30 uur. AL.
METROPOLE 3: „Sex o' clock
USA",dag. 2.30,7.00 en 9.30 uur,
zo. 2.00,4.30, 7.00 en 9.30 uur. 18
jaar.
METROPOLE 4: "Future
world", dag. 2.15, 7.15 en 9.45
uur, zo. 1.45, 4.15, 7.15 en 9.45
uur. 14 jaar.
METROPOLE 5: "Marathon
man", dag. 2.15,6.45 en 9.30 uur,
zo. 4.15, 6.45 en 9.30 uur. 18 jaar.
ODEON 1: "Mr. Klein", dag.
1.45, 6.45 en 9.30 uur, zo. ook
4.15 uur. 14 jaar.
ODEON 2: „Bestemming Cas
sandra", dag. 2.00, 6.45 en 9.15
uur, zo. 1.30, 4.00, 6.45 en 9.15
uur. 14 jaar.
ODEON 3: "Silent mooie", dag.
2.15, 7.15 en 9.45 uur. AL.
ODEON 4: "Een stille liefde",
dag. 2.15,7.15 en 9.45 uur zo. ook
4.45 uur. 14 jaar.
OLYMPIA: "Airport", dag. 2.00
en 8.00 uur. 14 jaar.
PASSAGE: "Logan's run", dag.
2.00, 6.45 en 9.30 uur, za. en zo.
1.15, 4.00, 6.45 en 9.30 uur. 14
jaar.
REX: "The enforcer", dag. 1.30,
4.00, 7.00 en 9.30 uur 18 jaar.
ROYAL '70: "Meisjes die om
een beurt vragen", do., za. en zo.
2.00, 7.00 en 9.30 uur, vr. 2.00 en
6.45 uur, ma. 2.15 en 8.00 uur, di
en woe. 2.15 uur. 18 jaar.
ROYAL: "Vlammend karate-
geweld", ma., di. en woe. 2.15 en
8.00 uur, do., vr.. za. en zo. 2.00,
7.00 en 9.30 uur, za. en zo. ook
4.30 uur. 14 jaar.
STUDIO 2000: "Rocco en zijn
broers", dag. 8.00 uur (di. beslo
ten), do., vr., zo., ma. en di ook
2.00 uur. 18 jaar.
DE UITKIJK: "Cousin, cousi-
ne", dag. 2.00, 7.00 en 9.30 uur.
14 jaar.
"Achter bloot loert de dood",
zo zie je maar weer hoe gevaar
lijk lichte dames kunnen zijn.
Film International heeft zich in zijn zesde uitgave
ontwikkeld tot een festival met tentakels. Het had
al een binding met Antwerpen, waar dit jaar plot
seling een geldkraan werd dichtgedraaid, het
heeft in diverse andere steden een uitloop gekre
gen, terwijl in Rotterdam nu nog een keuze uit het
programma wordt nagedraaid.
riën als „rijp en groen", terugblik
ken etc.
Structuur
Enfin, een duidelijker herkenbare
Zaterdag, de feitelijke slotdag van
het hoofdfestival, zou min of meer
na allerlei verschuivingen, een
soort eerbetoon afstralen aan de
kleine Franse schrijfster Margue
rite Duras, die al eerder gast op het structuur in het filmfeest. Dat
vraagt natuurlijk een gedegener
voorbereiding dan de improvisatie,
waar nu uit moet worden gehan
deld. Dat houdt in dat Film Interna-
moeten
festival was met onder andere „In
dia Song". Nadat zij vroeger be
kende filmers kansen gaf met haar
werk als „Hiroshima, mon amour",
„Moderato Cantabile" en „Barrage tional meer armslag zc
contre le pacifique" ging zij tens- krijgen. In mankracht i
lotte zelf met de camera aan het koopfaciliteiten. Als Rotterdam de
werk i
r eigen stijl.
Titel: „Robin and Marian"; regie:
Richard Lester; hoofdrollen: Aud
rey Hepburn en Sean Connery;
theater: Camera; 14 jaar.
Audrey Hepburn is er weer, na wat
jaren rust. Ze kwam Richard Lester
helpen met zijn „Robin and Ma
rian", een wat rustiger deel uit de
reeks schelmenverhalen, die hij
met „De drie musketiers" inzette
en die in een watervlugge nichten
klucht „The Ritz" een voorlopig
einde heeft genomen.
Daar tussendoor heeft „Robin and
Maria" toch ook andere aspiraties.
Niet dat de legendarische Robin
Hood het zonder de nooit opdro
gende bron van Lesters grappen-
vernuft hoeft te stellen, maar de se
rieuze spelleider van „How I won
the war" komt toch ook even om de
hoek kijken.
Sean Connery levert voor Robin
Hood een onvermoeidbaar glim
mende held. Hij is met zijn koning
Richard Leeuwenhart op kruis
tocht gegaan, maar al het wapenge
kletter heeft hem niets anders dan
twintig verloren jaren laten over
houden.
Dan vindt hij in Engeland zijn oo-
gapel in een klooster. Dat kan hij
niet over zijn hart verkrijgen. Maar
al de overtuigingskracht van Aud
rey kan hem toch niet van het
knokken afhouden en strijdvaardig
gaat hij weer op jacht.
In de schitterende fotografie van
David Watkin heeft Lester de po
ging van Audrey om Sean tot meer
huiselijkheid te bewegen met suc
ces een illustratief tijdsbeeld trach
ten op te roepen. Een mannenfilm
en een vrouwefilm, dus wat let u. In
een anti-heroïek ritme.
Door Piet Ruivenkamp
Ditmaal zou zij komen met de ver
filming van „Hele dagen in de bo
men" onder andere. Het mocht niet
zo zijn. Een staking op de vliegvel
den van Parijs door de brandweer
verhinderde de aankomst van de
filmkopieën, Het was de zoveelste
maal dat men in Rotterdam naast
een aangekondigde film greep.
Zelfs taxiplannen liepen spaak.
Dat wees meteen naar het zwakke
punt in deze gewaardeerde mani
festatie, die een open karakter wil
voorstaan om de onafhankelijke
film in de wereld een steuntje in de
rug te bieden. Een van de aantrek
kelijkste kanten van dit festival is
dat er vaak met succes in de historie
kan worden teruggewezen: „Die en
die regisseur, nu met grote be
kendheid, heeft zijn eerste interna
tionale vertoningskansen in Rot
terdam gehad". Dat is al verschei
dene malen gebeurd. Maar het ta
melijke ongeordende karakter van
het wereldje der onafhankelijke
film slaat in zijn chaos vaak terug
op het festival. Er blijken niet altijd
waterdichte afspraken te kunnen
worden gemaakt, althans ze wor
den maar gedeeltelijk waar ge
maakt en dat houdt in dat Huub
Bals en de zijnen bij het leven heb
ben moeten improviseren om de
grage kijkers voortdurend tevre
den te kunnen stellen. Met films
dan waar zij niet in de eerste plaats
voor gekomen waren. Talrijke ti
tels, die als trekkers gezien moch
ten worden, zijn niet op het scherm
gekomen andere films moesten het
bijvoorbeeld zonder ondertitels
stellen.
Democratie
Een in de praktijk open aanbod uit
vele windstreken geeft een toe te
juichen onbegrensde informatie. Is
dus voluit democratisch. Maar de
taalbarrires maken die openheid
toch weer tot pure theorie, omdat
het publiek tot een elite beperkt
moet blijven, die de ontvankelijk
heid voor nieuwe ontwikkelingen
al in zich heeft. De wenselijke ver
breding bij een grotere groep toe
schouwers voltrekt zich niet, er
blijven onoverkomelijke drempels
bestaan. Het lijkt dus in de eerste
plaats wenselijk dat er voor gede
gen voororientatie van de moge
lijke toeschouwers in de toekomst
een selectie van kwaliteitsfilms
(bijvoorbeeld twintig) in een
hoofdprogramma komen. Met on
dertitels, een goede projectie (daar
mankeerde in 't Venster met kaars
licht .werk bijna alles aan) en met
een ruime vertoningsfrequentie.
Dat handvat moet men de gemid
delde toeschouwer geven. Daar
omheen kan er dan ruimte gescha
pen worden voor diverse catego-
Er is op het filmfestival van Cannes
twee jaar geleden nogal wat te doen.
geweest over het feit dat de film
"Taxidriver" tot de beste film van
het festival werd verkozen. Die on
vrede was er niet zozeer omdat
"Taxidriver" te slecht is om die eer
te verdienen, maar velen vonden
dat de Gouden Palm, een in de in
ternationale filmwereld hoog ge
schatte onderscheiding, eigenlijk
bij Paul Mazursky's "Next Stop
Greenwich Village" terecht had
moeten komen. Het zou een beetje
misplaatst zijn en te ver voeren om
aan te geven waarom naar mijn
mening "Taxidriver" van Martin
Scorsese een juiste keuze was. De
twee films verschillen trouwens te
veel en bovendien zou in zo'n ver
gelijking "Next Stop" onrecht
worden aangedaan en als er iets is
dat vermeden moet worden is dat
het wel. Daarvoor is Mazursky's
film gewoon veel te leuk. Niet erg
bijzonder, maar waarom zou dat
ook moeten?
In "Next Stop Greenwich Village"
draait het om twee zaken. Alle
reerst New York dat een centrale
rol speelt. Net als in "Taxidriver"
trouwens (de enige vergelijking die
er zo op het eerste gezicht tussen de
films te maken is). Maar vormt irr
Scorsese's film de wijk Harlem het
weinig florissante decor, in "Next
Stop" is de wijk Greenwich Village
achtergrond. Greenwich Village
was in de jaren vijftig het verza
melpunt voor intellectuelen en
ambitie heeft met zijn festival de
hoofdstad te willen worden van de
onafhankelijke film in zijn presen
tatie, zoals Cannes dat is voor het
meer georganiseerde filmwezen,
dan zal men daarnaar moeten han
delen. De aanzetten zijn voldoende
aanwezig, het gaat er nu maar om
dat de goodwill, die in zes jaar ge
schapen is, niet door de vingers
glipt omdat men voor een dubbeltje
op de eerste rij wil zitten.
Welke charme het complex aan de
Gouvernestraat in zijn informele
karakter ook bezit, er zullen ook
nog heipalen de grond in moeten
om tot de accommodatie te komen,
die een volwassen filmfestijn be
hoeft. De kleine stad Cannes is niet
eens tevreden met zijn huidige za
lencomplex en denkt al aan nieuw
bouw. De grote stad Rotterdam met
nog steeds een beperkte filmzale-
noutillage zou daarin zijn kansen
moeten zien om een belangrijke
daad te stellen.
Deventer wil
zekerheid
over première
DEVENTER (ANP) - Om aan
alle onzekerheid omtrent het al
of niet doorgaan in Deventer
van de wereldpremière van de.
film "Een brug te ver" een eind
te maken, heeft de gemeente
Deventer het consulaat-
generaal in New York inge
schakeld. Volgens wethouder
K. H. Vos, die de Deventer film
zaken behartigt, ging filmpro
ducent Joseph E. Levine zo te
keer bij het eerste bezoek dat de
consul-generaal hem bracht,
dat de man zich de tweede keer
door een advocaat liet vergezel
len.
De missie van de consul-
generaal heeft evenwel, aldus
de Deventer wethouder, nog
geen uitsluitsel gegeven over de
wereldpremière. Wel zou de
filmproducent met klem heb
ben bestreden dat hij nog voor
enkele tonnen bij het Deventer
bedrijfsleven in het krijt staat.
Fernando Rexj moet de koning in zijn schaakspel omleggen
In "La femme aux bottes rouges
Titel: "La femme aux bottes rou
ges"; regie: Juan Bunuel; hoofd
rollen: Catherine Deneuve, Fer
nando Rey; theater: Studio; 18
jaar.
Toen Juan assistent-regisseur van
zijn beroemde vader was moet hij
veel van hem hebben afgekeken. In
"La femme aux bottes rouges"
geeft hij daar - op een knappe ma
nier - blijk van. Dezelfde absurdi
teiten als Bunuel sr. zou hebben
gebruikt brengt ook zijn zoon te be
rde.
Toch kun je hem niet betichten van
naaperij. Daarvoor is het gegeven,
de manier waarop hij dit uitwerkt,
te oorspronkelijk.
Fernando Rey is de rijke intrigant,
die de blonde schrijfster (Catherine
Deneuve) in zijn greep wil krijgen.
Hij speelt haar uit tegen haar vriend
en een uitgever, op wie zij verliefd
is. Helaas voor hem is de mooie
dame net iets slimmer dan hij en
wordt hij niet alleen bij het scha
ken, waar beiden erg dol op zijn,
maar ook in werkelijkheid mat ge
zet. Een schitterend door dromen,
absurditeiten en spelletjes vertroe
belde werkelijkheid. Een plot die
even onverwacht als bizar is.
Bunuel geeft zijn schrijfster in de
film telepatische gaven mee, wat
het geheel nog boeiender en absur
der maakt. Ze voorspelt en ziet din
gen gebeuren, niet alleen in de toe
komst, maar ook in het verleden.
Dat zal haar tegenspeler parten spe
len, evenals haar genialiteit bij het
schaakspel.
Bunuel jr. maakt gebruik van sym
bolen. Hij heeft oog voor details.
Maar geen detail wordt teveel ge
bruikt. Alles heeft zijn functie. Elk
detail, elk decor komt op een gege
ven ogenblik terug als een zeer sail
lant punt. Bunuel is daarop ge
fixeerd. Als kijker krijg je dan ook
geen moment de tijd om je te verve
len. Met hetzelfde oog als de regis
seur moet je als het ware naar de
film kijken, om niets onopgemerkt
voorbij te laten gaan.
Een boeiend filmer die jonge Bu
nuel. Het zou er best eens inzitten
dat hij zijn vader nog naar de kroon
gaat steken.
ANNEMIEK RUYGROK
quasi-intellectuelen, artiesten en
quasi-artiesten en drop-outs en
quasi-drop-outs. Zoiets wat het
Quartier Latin in Parijs was en voor
sommigen nog is. Mazursky weet
via fraai camerawerk en met de zeer
passende klanken van het Dave
Brubeck Quartet een gave en au
thentiek ogende sfeer te scheppen.
In Greenwich Village gaat het in de
tweede plaats om Larry Klein. Een
Joodse jongen, die niet alleen naar
de artiestenwijk gaat om caruière te
maken als acteur, maar ook om zijn
moeder die in hoge mate beslag op
hem legt te ontvluchten. Ze blijft
hem echter achtervolgen. Pas als
z'n carrière lijkt te gaan slagen en
hij vertrekt naar Hollywood voor
zijn eerste filmrol laat zij hem ein
delijk los. De rol van Larry Klein
wordt gespeeld door de zeker in
Nederland nog onbekende jonge
acteur Lenny Baker. En net als de
andere jonge acteurs en actrices in
de film maakt hij er iets heel moois
van. Dat in tegenstelling tot Shelley
Winters die het er in de rol van de
bazige moeder wel erg dik bovenop
legt en zo dominant is dat haar rol
tamelijk onwerkelijk overkomt.
Maar misschien is het juist haar
verdienste dat Mike Kellin van haar
uiterst onderdanig en suf geprate
man een prachtige rol kan maken.
"Next Stop Greenwich Village";
regie: Paul Mazursky; hoofdrol
len: Larry Klein en Shelley Win
ters; theater: Lido 3; 18 jaar.
BART JUNGMAN
Filmpje van
Willeke
naar Cannes
DEN HAAG (ANP) - Het eerste
filmpje, dat Willeke van Am-
melrooy onlangs heeft ge
maakt, is aangemeld voor ver
toning op het filmfestival van
Cannes, dat van 12 tot 27 mei
wordt gehouden.
Het is de zes minuten durende
kleurenfilm "Rust" met Maartje
Seijferth en Leontien Ceule-
mans. Willeke van Ammelrooy
regisseerde het werkje niet al
leen, ze schreef er ook het
draaiboek voor. Het verhaaltje
gaat over het feit, dat als ande
ren je verleden gebruiken, dit
verleden ongewild opnieuw
gaat leven.
Minister Van Doorn van CRM
heeft met "Rust" ook het korte
filmpje "Duizend zielen" van
Rimko Haanstra voor "Cannes"
aangemeld.
De vijf hoof drolspelers uit de Amerikaanse film "Next stop, Greenwich
Village". Deze wijk in New York was in de jaren vijftig dé plaats voor
artiesten of wat daar voor door wilde gaan.
ROTTERDAM (SP) Is er een relatie
tussen televisie en film? Jan Blok
ker was in Rotterdams Film Inter
national voorzitter van een ge
sprek. Naar zijn aard riep hij dus
provocerend neen. De televisie is
een totaal ander medium, meer in
het bijzonder om voetbalwedstrij
den uit te zenden en kamerversla
gen te geven. Vragen naar de relatie
met de speelfilm staat gelijk aan
vragen naar de relatie met boek of
schilderij. Laat de film de tv-
maar helpen.
Gelukkig bewijst de VPRO nog een
beetje het tegendeel van Blokkers
stellingen. Maar de aanwezige ci
neasten werden uit hun tent gelokt
en dat was ook wel enigszins de be
doeling. De boot was natuurlijk he
lemaal aan toen de discussieleider
op een gegeven moment ook nog
vaststelde dat er in Nederland geen
echt filmtalent bestaat.
Het neemt allemaal niet weg dat er
in ons land een gerechtvaardigde
basis voor pessimisme is, want
onze tv-zuilen hebben zich nog
nauwelijks lankmoedig naar de
hunkerende cineasten gebogen om
ze de gelegenheid te geven hoog
nodige ervaring op te doen.
Dat kan best, want tv is maar een
weggooimedium, dat topkwaliteit
niet voorop stelt. Tussen de quizjes
en de sportverslagen door valt dan
de eerste wankele stap van een ci
neast niet uit de toon en de zucht
naar een grootste gemene deler, die
zoekt naar het heftigste applaus.
In het buitenland liggen de zaken
wel wat anders. Daar vertelden bui
tenlandse gasten over. In Frankrijk
is er bij het Institut National Au-
diovisuel een aardig bedrag be
schikbaar om opdrachten eerst de
bioscoop in te helpen en enige tijd
daarna op de tv te brengen. In de
Bundesrepubliek klaagden de bio
scopen dat de concurrentie van
honderden speelfilms per jaar op
het kleine scherm onrechtvaardig
was. Gevolg: voor iedere film op tv'
moet dertigduizend Mark in een
potje worden gestort, waar jaarlijks
een zes miljoen Mark in terecht
komt om opdrachtfilms te maken,
die eerst de bioscopen in gaan. Iets
om voor Nederland ook eens aan te
denken in de bescherming tegen
het groeiende Amerikaanse mark
taandeel in onze bioscopen.
Blokker had natuurlijk wel gelijk
toen hij stelde dat de Nederlandse
situatie totaal anders ligt. Ons land
is in financiële verhouding tot grote
landen geen partij (de Duitse tv kan
zich tweeduizend Mark per minuut
veroorloven). Maar daarbij komt
nog dat het bescheiden budget, dat
hier voor films maken zou moeten
worden aangewend, door zeven
zendgemachtigden in te kleine
stukjes is gehakt om er hoe dan ook
nog iets mee te beginnen.
De situatie zit hopeloos vast, poli
tiek en financieel. Een zwartgallige
Jan Vrijman stelde vast dat bij de tv
iemand aan de knoppen draait, die
reageert op de kijkcijfers en bij het
filmbedrijf bazen, die reageren op
de kassa. Over het maken van kwa
liteitsfilms kan men alleen maar
sombere verwachtingen hebben.
Als het Rotterdamse festival zich
dit jaar heeft waargemaakt dan zit
dat in de vertoning van talrijke (en
vaak de beste) films, die in samen
werking met de tv, in welk buiten
land ook tot stand zijn gekomen. En
zo duidelijk te wijzen op het gemis
dat aan dit soort activiteiten in Ne
derland bestaat. Voorlopig schopt
Hilversum deze zomer zijn creatief
(free-lance) talent de straat op, zoals
het in de prehistorie acteurs en ac
trices van toneelgezelschappen
overkwam.
