"Ik sta in een goed blaadje
bij Onze Lieve Heer
Al duizend pilsjes voor Braziliaanse jeugd
Noord wij kers
willen eigen
jachthaven
Veel klachten
over kozijnen
DINSDAG 25 JANUARI 1977
W- m W
plannen
Joop
Huybers: §11111
"Wij zien wmm
het wel
zitten
Samen met Klaas Huizinga,
Dirk Duyndam en vuurto
renwachter Dick van Dee
gaat de commandant van de
Noordwijkse strandpolitie,
Joop Huybers, vanavond be
spreken hoe in de nabije toe
komst de "ongeorganiseer
de" watersportliefhebbers uit
Noordwijk en omgeving bij
elkaar kunnen worden ge
bracht in een vereniging.
Stalling
"Veel eigenaars van een zeil- of
motorjacht moeten nu nog
buiten Noordwijk een lig
plaats zien te vinden", zegt
Huybers. "Dat lukt over het
algemeen ook wel, maar het
ontbreekt er dikwijls aan
noodzakelijk voorzieningen
zoals een goede winterstal
ling en een plek om je boot te
repareren".
Pachten
"Wij dachten zo: als we nu eens
al die "uithuizige" Noord wij
kers enthousiast krijgen dan
moet het toch lukken om met
vereende krachten hier in ons
eigen dorp een voorziening
op poten te zetten of iets te
pachten. Zelf hebben we ons
oog laten vallen op de particu
liere jachthaven aan de Van
Berckelweg. Die is pas in an-
dere handen overgegaan.
Mogelijk dat we de haven van
de nieuwe eigenaar kunnen
huren".
"Er zijn, dachten we zo, lief
hebbers genoeg voor de ver
eniging die we willen gaan
oprichten. Van de ongeveer
250 bootbezitters in Noord
wijk voelen er zeker al hon
derd voor ons idee. Dus moe
ten we maar spijkers met
koppen gaan slaan. Per slot
van rekening kunnen we sa
men meer dan ieder voor zich.
Wij zien het wel zitten. En we
hebben plannen zat. Om maar
eens wat ongenuanceerde
kreten te slaken; als de ver
eniging een feit wordt willen
we aan een doe-het-zelf-loods
zien te komen waar onze le
den hun boot kunnen op
knappen. Onder leiding van
deskundigen".
"In verenigingsverband willen
we onze materialen goedko
per aanschaffen en we zouden
instructie-avonden kunnen
organiseren om de leden te la
ten zien hoe er op het water
met een boot moet worden
omgegaan. Filmavonden wil
len we organiseren en jaar
lijks een verenigingseven
ement.
Ik stel me ook zo voor dat we er
met zijn allen op uittrekken
om dicht in de buurt op ont
dekkingsreis te gaan door één
of ander natuurgebied zoals
de Westeinder en de Nieuw-
koopse plassen.
Voor anker
Nu zie je nog maar al te vaak dat
mensen met een boot zo'n
meter of dertig de Kaag op va
ren en daar prompt voor an
ker gaan. Die weten niet wat
er in de buurt voor fraais te
koop is. Als ze met zo'n oriën
tatievaart meedoen komen ze
daar vanzelf wel achter".
Zo maar wat ideetjes van briga
dier Huybers, die met zijn
drie collega-initiatiefnemers
de stoute plannen wel ziet zit
ten. Naast Noordwijkers no
digen ze ook Voorhouters en
Noordwijkerhouters (twee
gemeenten die het ook zonder
jachthaven moeten stellen)
uit zich aan te sluiten bij de
binnenkort samen te stellen
gelederen.
In oprichting
In de loop van deze week krijgt
ook de rest van de plaatselijke
pers informatie omtrent de
nieuwe vereniging in oprich
ting. Volgende week wordt
een openbare vergadering
gehouden waarin de plannen
wat uitgebreider de aandacht
krijgen.
hem de hand te drukken. Wat hij
zeker niet zal vergeten is een
man, voor hem totaal onbekend,
die hem een cadeau kwam aan
bieden.
Van Liempt hierover: „Die man
had gehoord dat ik Esperanto
sprak. Hij begon ook in die taal
tegen me te praten. Nou ik stond
wel gek te kijken. Ik kreeg twee
gouden manchetknopen van
hem. Zo maar. Omdat ik Espe
rantist was."
Zijn belangstelling voor die taal is
er al geruime tijd. Van Liempt
was nog kwekeling toen hij zijn
eerste boekje met grammaticale
gegevens over die taal eens door
nam. Verder kwam hij de eerste
jaren niet. Het boekje verdwêen
\in een kast. Twintig jaar later
kwam het toevallig weer eens te
voorschijn. „En toen ben ik weer
aan het studeren gegaan en een
acte gehaald."
Dichten
Maar zijn liefste hobby is gedichten
schrijven. Vertelt dat hij er die
nacht nog één heeft geprodu
ceerd over een inbreker. „Er zijn
gedichtjes van me gepubliceerd
in literaire tijdschriften", zegt hij
met gepaste trots. „Als het even
kan zal ik ze laten bundelen."
Van Liempt weet dat dit niet zal
meevallen „Kijk," zegt hij, „als je
bij je collega's niet in de smaak
valt, kraken ze je. Ik ken iemand,
die ook een bundeltje wilde uit
geven. moet je net geloven. Hij
moest eerst zelf tweehonderd
exemplaren afnemen voor de
uitgeverij bereid was wat uit te
geven
Zijn kritiek op de moderne dichters
is niet mals. Opwinding maakt
zich van hem meester als hij
Onderwijzer Van Liempt verlaat na 46 jaar Willibrordschool
mooiste tijd is geweest. Het wer- die rompslomp af.maar toch een man die lekkere hapjes zeker was. Die receptie zullen vele Bo-
ken in gemengde klassen stond Als ik eens opnieuw zou kunnen niet laat staan, werd zes jaar gele- degravers zich ongetwijfeld her-
hem wel aan. „En toch mis ik die beginnen, werd ik weer onder- den ook al eens in het zonnetje inneren. Op de onderwijzer heeft
kinderen wel een beetje hoor. Je wijzer. Wis en waarachtig. gezet. Dat was toen hij veertig die indruk gemaakt. Mensen
kunt dan wel zeggen ik ben van al Van Liempt, een koffiedrinker en jaar in het onderwijs werkzaam stonden tot buiten in de rij om
daarover begint te praten. Ver
telt: „Wanneer je die moderne
gedichten leest vraag ik me wel
eens af of dit nu voor de massa is
of voor die kleine kring van kun-
Nog niet zo lang geleden bewerkte
Van Liempt liedjes uit de oude
doos (op de grote stille heide,
Hela gij bloempje) om en ge
bruikte hiervoor satirische tek
sten. Hij stuurde ze op naar een
uitgever. Het antwoord liet niet
zo erg lang op zich wachten. De
uitgever schreef dat de jeugd de
liedjes niet meer kende. Van
Liempt: „Hij had een kantoorbe
diende van twintig jaar de mu
ziek laten horen. En die had er
nog nooit van gehoord. Nou, dat
vind ik geen maatstaf."
ESTO
Z'n meeste tijd gaat toch wel zitten
in zijn eerste liefde: de voetbal
vereniging Esto. Van die club
was hij de oprichter. Veel oud
leerlingen ontmoet hij nu op het
speelveld maar ook twee van zijn
zonen zijn actief in de voetballe
rij. „We hebben dertig elftallen,
en die zijn me allemaal even lief."
Aan bijbaantjes heeft het Van
Liempt nooit ontbroken. Voor
zijn bezigheden op kerkelijk ge
bied kreeg hij een pauselijke on
derscheiding. Gekscherend
merkt hij op: „Ik sta dus in een
goed blaadje bij Onze Lieve
Heer
Van Liempt „verzoop", zoals hij
zelf zegt, wel eens in die bijbaan
tjes. Het is hem wel eens gebeurd
dat hij er dertien had. Op weg
naar school vroeg hij zich op een
dag af waar hij nu toch eigenlijk
naar toe ging Van Liempt: „Ik
stond een keer voor het loket bij
het postkantoor en vroeg om an
derhalf ons rookvlees. Toen de
ambtenaar me wat vreemd stond
aan te gapen voelde ik me wel op
gegrepen. Op dat moment heb ik
veel van die bijbanen afgesto
ten."
Vernieuwingen
De vernieuwingen in het onderwijs
hebben Van Liempt nooit in ver
legenheid gebracht. Met de
meeste zaken kon hij zich wel
verenigen. Alleen de snelle, radi
cale vernieuwing, daar had hij
wel eens moeite mee. Zegt: „Dit
mondt vaak uit in extremiteiten
waarvan het kind de dupe
wordt".
Hij vindt dat men op de scholen
geen overbodige creatieve toe
standen in het leven moet roepen.
„Dit kan ten koste gaan van het
kind als het naar de middelbare
school wil. In dat creatieve werk
gaat veel te veer tijd zitten. Dat
vergeten de meeste leerkrachten.
De onderwijzers willen dat de
buitenwacht zegt kijk eens wat ze
op die school presteren. Tegen de
leerlingen zeggen ze: als je iets
niet weet, zoek je het maar op.
Kijk, typelessen in een vierde
klas, leren telefoneren in de vijf
de. Het onderwijs gaat er door te
loor. Het is onwerkelijk en heeft
niets met de school te maken."
BODEGRAVEN - Zelf had hij het
zich nauwelijks kunnen voorstel
len. Zesenveertig jaar les geven
aan één en dezelfde school is dan
ook geen kleinigheid. Eén keer
heeft hij een poging gedaan weg
te komen. Maar het huis stond
hem niet aan. Daarop ketste het
af en bleef Willem van Liempt
Bodegraven trouw.
Het definitieve einde nadert nu erg
snel. Zaterdag zullen zijn leerlin
gen (oud en jong) hem nog één
keer in het zonnetje zetten. Dan is
het werkelijk voorgoed voorbij.
Een beetje is Van Liempt er al aan
gewend straks zonder „zijn" kin
dertjes door het verdere leven te
moeten gaan. Want zestien
maanden werkt hij al niet meer.
Hij heeft gebruik gemaakt van de
wet als je veertig jaar bij het on
derwijs bent mag je met ver
vroegd pensioen. Dat heeft de
Bodegraafse onderwijzer ook ge
daan. Alleen hij draaide een paar
jaar langer dan veertig jaar mee.
door
Jan Westerlaken
foto
Wim Dijkman
Nog maar achttien jaar was Van
Liempt toen hij, met een diploma
op zak, de Bisschoppelijke
kweekschool verliet. Direct kon
hij aan de slag. Vier gemeenten
verdrongen zich om hem „in te
lijven". Dat het Bodegraven is
geworden, is een toevalligheid. Ik
heb „blindelings" geprikt, vertelt
hij na een ferme haal aan een si
garet. „Spijt heb ik er nooit van
gehad.
Gemengd
Jaren heeft Van Liempt alleen
maar jongens in zijn klas gehad
De leerlingen van de Willibrord
school gingen gescheiden naar
school. Dat duurde tot 1969. Toen
ging men schuchter toe over om
gemengde klassen te formeren.
,Daar heb ik jaren voor gevoch
ten", zegt Van Liempt. „Tja, het
waren de nonnetjes hè, die dit
tegen hielden. Ze zeiden, die
ruwe jongens bij ons, dat kan
toch niet? Die vechtersbazen za
gen ze als een bedreiging. Ge
mengde klassen is mij in ieder
geval uitstekend bevallen."De
slechtste herinneringen bewaart
de scheidende hoofdonderwijzer
aan de oorlogsjaren. „Ze waren
wel het meest bewogen, dat wel.
Vaak werd je maanden lang ver
dreven uit je school omdat de
Duitsers onderdak moesten heb
ben. Dan kon je les gaan geven in
oude pakhuizen waar je met een
gammel houten trapje naar bo
ven moest. Zomers was het er
gloeiend heet, 's winters ijskoud.
Dat was zeker geen lolletje, dat
kan ik je verzekeren."
Zonder dralen vertelt Van Liempt
dat de laatste zeven jaar z'n
WASHINGTON - De eerste school
dag van Amy Carter, dochtertje
van de nieuwe Amerikaanse
president, kon niet onopgemerkt
voorbijgaan. Een heel legertje foto
grafen sloeg haar gade, terwijl zij
haar grote schooltas over het plein
zeulde.
Scholieren in
Katwijk halen
f12.000 op
KATWIJK - De leerlingen van de
Christelijke scholengemeenschap
voor havo en atheneum aan de
Prins Frederikdreef te Katwijk
hebben met hun bazar op 23 de
cember 12.000 gulden bijeen ge
bracht voor een Mexicaans India
nendorp. Het streefbedrag was
10.000 gulden. Nu dit bedrag bij el
kaar is, legt de Mexicaanse regering
ongeveer 40.000 gulden bij voor de
bouw van een school in het dorp.
Het geld wordt woensdag 26 ja
nuari om 14 uur door de leerlingen
aangeboden aan het opperhoofd
van het Mexicaanse Indianendorp
Pantedec. Daarna is er vanaf onge
veer 14.30 uur een receptie om dit
heuglijke feit te vieren. De super-
bazar werd eind december georga
niseerd door de gezamenlijke der
tig klassen van de school, waarbij
de hulp werd verkregen van di
verse leraren.
De leden van de Hazerswoudse
jeugdsociëteit Pleyn '68 hebben
in de afgelopen maanden in hun
soos aanzienlijk minder pilsjes
gedronken dan ze gewend zijn.
Dat deden ze met opzet. Want ze
hebben de in Hazerswoude ge
stationeerde pater Alfons
Kroese toegezegd dat ze wat
geld zullen inzamelen voor een
groep jonge mensen uit het Bra
ziliaanse Belo Horizonte, die
onder belabberde omstandig
heden hun leven moeten slijten
krottenwijken.
De Hazerswoudse jeugd spaart
nu door minder te drinken. Zo
hebben ze al duizend pilsjes (90
cent) „verzilverd"En ze gaan
door. Ze willen een paar dui
zend gulden inzamelen. Pater
Kroese, die in juli van dit jaar
op bezoek gaat bij eencollega
van hem in Belo Horizonte. zal
dan persoonlijk het geld aan de
Braziliaanse jongeren over
handigen. Die willen van het
geld onder meer een waterlei
ding aanleggen, een medische
post op potem zetten en de leef
omstandigheden voor baby's en
kinderen verbeteren.
In nog wij nieuwe
woningen in Lisse
•k Woningbouw-voorzitter Salman over deze huizen: „We wisten van
tevoren dat we in problemen zouden verzeilen
Veel steen en been klagende bewoners van de nog vrij i
woningwetwoningen in de Zwaluwstraat en Uitermeer in Lisse
zullen nog even geduld moeten hebben.
Alvorens de omstandigheden te verbeteren wil de woningbouw
vereniging Volksbelang het resultaat afwachten van een door
TNO-Delft ingesteld onderzoek naar de mogelijke vervanging
van houten raamkozijnen door kunststof kozijnen. Blijken die te
voldoen, dan is de kans groot dat "Volksbelang" een groot deel
van haar woningen in de twee genoemde straten van dergelijke
kozijnen zal voorzien.
Die zullen dan minder reden tot klagen moeten geven dan de hui
dige kozijnen, die in talloze woningen voor een brok narigheid
hebben gezogd en nog steeds zorgen. Bij een geringe windkracht
klapperen ze in de wind en ze laten zoveel vocht en tocht door dat
er nauwelijks tegen te stoken is, zo luiden veel klachten.
"Volksbelang"-voorzitter Salman vertelde mij gisteren dat de
oorzaak van alle ongemak moet worden gezocht in de mate
riaalkeuze destijds bij de bouw. "Van te voren wisten we dat we
met dat lichte materiaal al snel in de problemen zouden verzei
len. Maar we hadden geen keuze. Het rijk stelde voor de bouw
van deze woningen maar een beperkt bedrag beschikbaar. Daar
moesten we het mee doen. Dus zijn er een aantal dingen niet aan
gebeurd die er wel aan hadden moeten gebeuren".
"Ik zal niet ontkennen dat daardoor nu mensen in de narigheid
zitten, maar we moeten deze zaak ook weer niet teveel opblazen.
Zeker binnen drie jaar, maar mogelijk binnen twee jaar, gaan we
al die kozijnen vervangen. En ik weet dat er in de Poelpolder
geruchten gaan dat de verbouwingen zo rigoreus zullen zijn dat
de mensen een tijdje uit hun woningen moeten. Daar is niets van
waar. Ze mogen in hun woning blijven.
Men moet ons even de tijd geven om de problemen waarin we
verzeild zijn geraakt op te lossen. Er is geen reden tot paniek".
