Bloem en Jacobs
niet in finale
Resultaat bij
de dressuur
valt tegen
Verliezers zoeken 'n beetje troost
Muys terug bij kanobond
Kilometer te lang voor kano-duo
mo h8#at
VRIJDAG 30 JULI 1976
SPORT
MONTREAL - Het eten blijft on
aangeroerd die avond, verstilt op
het bord tot een smakeloze brij,
terwijl bij Michael McCallum de
tranen over de wagen vloeien; de
vernedering hem nog doet trillen
omdat die hoofdscheidsrechter -
corrupt moet hij zijn geweest, om
gekocht - hem laat verliezen van
die Duitser. Hij heeft hem toch alle
hoeken van de ring laten zien, hij is
toch veel sterker, wat moet hij nu,
hij komt van Jamaica, zijn bronzen
medaille is gestolen, ze zijn zo arm
thuis, brons betekent een betere
baan, aanzien, prestige.
Door
Pim Stoel
Hij is pas 20 jaar, alleen, nu zijn ba
zen ergens ver in Montreal om grof
geld zitten te gokken, wordt mee
genomen door de Nederlandse
hockeyer Bart Taminiau naar de
discotheek in het dorp, krijgt een
glas, wordt getroost.
En Taminiau kan later zeggen dat
vergeleken met de misere van
McCallum zijn eigen zorgen veel
minder zijn. Wat niet weg neemt dat
de Nederlandse hockeygemeen-
schap een geslagen indruk maakt,
zeker van niets meer, nu de finale is
gemist; vol angst voor de confron
tatie met de Pakistanen. Maar die
angst is wederzijds, geen lach
weerklinkt meer in de kwartieren
van de door Australische kracht ge
sloopte hockeycraks uit het verre
oosten, ze sloffen somber naar de
eetzaal; kruipen vroeg in bed, maar
kunnen net zoals de oranjeklanten
de slaap niet vatten. Die woelen tot
drie uur 's nachts, staan dan maar
weer op, gaan wat eten. Waarom is
het misgegaan, waarom? Taminiau
begrijpt het niet. Hij wordt in de
kleedkamer na het verlies tegen
Nieuw-Zeeland gehuldigd, het is
zijn 75e interland, maar de plech
tigheid is sober, de feestvreugde
gering. Hij haalt later de schouders
op. Dat ene doelpunt direct nadat
oranje heeft gescoord, het is zijn
fout, hij stapte te vroeg in, maar wat
wil je, ze mogen hem niets aanre
kenen, hoeveel ballen heeft hij niet
van de lyn gewerkt terwijl een
Leefers faalt, Bolhuis, Litjens ook.
Ineens, zomaar. Onbegrijpelijk.
Wat jammer, het is zijn laatste toer
nooi, hij heeft zo gehoopt op zilver
en nu wordt het wellicht niet eens
brons. Paul Litjens heeft het er
minder moeilijk mee, filosofeert
over de grenzen die in zo'n toernooi
telkens worden verlegd naarmate
de prestaties beter worden. Ze zijn
toch gekomen om bij de eerste vijf
te eindigen, maar hij geeft het toe,
het eventuele brons zal straks voor
hem toch ook geen heldere klank
meer hebben.
Hij faalde tegen Nieuw-Zeeland,
ziet in zijn dromen de strafcorners
over en naast gieren, wil zijn team-
maten niet bekritiseren; het ging
niet, ook niet met hem. Hij is tens
lotte meegenomen voor de straf
corners, ze moesten zitten.
Hij ziet een lichtpunt, mag dinsdag
uitkomen in de internationale su-
jerstarwedstrijden in Vlaardingen,
minimale vergoeding 1000 dollar,
belastingvrij, want de amateursta-
tus laat het tekenen van geen kwi
tantie toe. Een andere superstar
moet verstek laten gaan, zit moede
loos in het dorp, Ingrid Munneke-
Dusseldorp. Zegt zacht dat bij haar
net die morgen de ziekte van Pfeif
fer is geconstateerd, daarom ging ze
natuurlijk zo rot in haar finale, ze
roeit toch aanvankelijk op kop en
ineens wil het niet meer. Nu kan ze
eindelijk eens geld verdienen met
de sport, 1500 minimaal als super
star en nu moet ze rusten, maan
denlang uitzieken. Kijkt, zittend in
het zonnetje hoe Lasse Viren lang
sloopt, vol energie, die Finse loop
crack wiens bloed schijnt te krui
pen waar het niet gaan mag, maar
die zich niets aantrekt van alle kri
tiek; glimlachend reclame maakt
met zijn nieuwe spikes, zich dik
door de fabrikant laat betalen.
Vandaag de 5000 meter hoopt te
winnen, zoals de Amerikaan
Dwight Stones voorspelt dat hij het
hoogspringen zal winnen, dat hij de
concurrentie zal slopen. Hij zal het
onder het gefluit van het publiek
moeten doen, omdat hij heel open
hartig de Frans-Canadese samen
leving bekritiseert; roept dat die lui
een puinhoop van de Spelen heb
ben gemaakt, dat je niet eens be
hoorlijk kan oefenen zonder risi
co's op blessures, dat het Olym
pisch stadion nog lang niet gereed
is eigenlijk: dat het dorp een ramp
is. Hoe moet het met zijn sexleven,
denken ze misschien dat hij z'n
vriendinnen mee naar die kamer
gaat nemen, opdat zijn elf teamge
noten getuige kunnen zijn van de
voorstelling?
Woedende reacties van officiële
zijde. Meneer Stones kan springen
vandaag'dankzij de ijver van de Ca
nadese bouwvakkers. Tientallen
hebben het leven gelaten bij het
concretiseren van die ingewik
kelde conceptie, opdat Dwight
Stones nu de greep naar het goud
zal mogen doen; laat hij dat vooral
niet vergeten
Daarbij, in het dorp is ruimte zat
voor afzonderingen nu dagelijks
100 atleten afreizen, de zakdoeken
vol worden gehuild, want de ver
broedering, vooral tussen de ver
slagenen is opvallend groot, het af
scheid zwaar. Niet voor de Roe
meense roeier Walter Lamertus
overigens die glimlachend politiek
asiel vraagt, 20 jaar oud, de indruk
maakt als een kind zo gelukkig te
zijh met zijn nieuwe vaderland; al
leen nog even aannemelijk moet
maken .gat hij thuis yervolgd zal
worden op grond van ras, geloof of
politieke overtuiging voordat hij
voorgoed mag neerstrijken in zijn
nieuwe vaderland. Een betere voor
lopige behuizing krijgt dan de
groep sociaal zwakkeren die nu al
maanden in een schoolgebouw in
Montreal huizen, het genadebrood
eten met als onverwacht extraatje
vandaag de inhoud van een hoge
hoed, wanneer dichters uit Mon
treal hun geesteskinderen op straat
voorlezen en het publiek gul geeft
omdat het volgens de poëten be
stemd is voor die groep die door de
stad vergeten is. Dit alles temidden
van de miljardendans rond het
langzaam dovende Olympische
Vladimir Kolev was in de halve finale van het zwaarweltergewicht zo hard tegen de vuist van de
Cubaan Aldama aangelopen, dat hij geheel versuft weggedragen moest woraen.
Cuba en VS
beheersen
het boksen
MONTREAL - De zwaarge
wicht bokser Teofilo Stevenson
lijkt op weg naar zijn tweede
Olympische titel, iets wat geen
zwaargewicht voor hem ooit
haalde. De Cubaan had geen
moeite met de Amerikaan
MONTREAL - Arend Bloem en Lo Jacobs hebben, zoals werd gevreesd, de
halve finales van de duizend meter k-2 klasse niet gehaald. In de herkansing
gisterenavond, waarin ze al even slecht voeren als in de serie in de morgen,
werden ze vierde en voorlaatste Dat was juist onvoldoende om over te gaan.
Johnny Tate. Cuba en de Ver
enigde Staten zijn de best ver
tegenwoordigde landen in de
boksfinales. Elk heeft nog zes
kansen op goud.
Stevenson besliste de partij
tegen Tate al in de eerste ronde.
Een rechtse hoek van de Cu
baan bleek teveel voor de Ame
rikaan, die enkele seconden
wankelde en toen in de hoek
neerviel. Het was voor Tate de
eerste keer, dat hij door knock
out verloor. Stevenson komt in
de finale uit tegen Mircea Si
mon uit Roemenië, die Clarence
Hill van de Bermuda's op pun
ten versloeg. Simon heeft in ie
der geval de positie van under
dog tegen de atletisch ge
bouwde Stevenson. De tweede
knock-out in de halve finales
kwam ook van een Cubaanse
vuist. In het zwaarwelterge
wicht raakte Andres Aldama de
Bulgaar Vladimir Kolev zo hard
dat deze enkele minuten versuft
bleef liggen. De doktoren moes
ten eraan te pas komen om Ko
lev weer enigszins bij te bren
gen. Zij verwijderden zijn
mondbeschermer, opdat de
Bulgaar beter kon ademhalen.
In de finale is Tadija Kacar uit
Joegoslavië de tegenstander
van de zo hard stotende Alda-
Lo Jacobs (links) en Arend Bloem in actie tijdens de K2-wedstrijden. Zij haalden de halve finale niet.
MONTREAL - Karei Muys, de
voormalige trainer van de Ne
derlandse kano-bond, die in
1969 bondscoach van West-
Duitsland werd, komt terug
naar Nederland. Hoogstwaar
schijnlijk als coach van de
„Dat ik naar Nederland kom,
staat voor honderd procent
vast,,, aldus de 44-jarige Muys in
Montreal. „Ik schat de kans dat
ik met de kanobond en het NOC
tot overeenstemming kom op
80 procent. In dat geval zou ik in
het najaar de kanovaarders al
incidenteel kunnen trainen. Per
1 januari aanstaande zou ik dan
in vaste dienst kunnen trainen.
Muys verliet destijds Neder
land met een bloedend hart. Hij
meende het tegenover zijn ge
zin niet langer te kunnen ver
antwoorden lucratieve aanbie
dingen uit het buitenland - on
der meer uit Mexico en West-
Duitsland - af te slaan. Hij was
destijds tegen een in verhou
ding zeer geringe vergoeding in
dienst van de NKB. De kano
bond kon hem evenwel slechts
steeds een contract voor maar
één jaar aanbieden, gezien de
subsidies die jaarlijks werden
verstrekt. Daaruit moest im
mers het salaris van de coach
worden betaald.
Zo zeer voelde hij zich één met
„zijn" bond dat de keiharde
coach bij zijn afscheidsreceptie
in het CIOS te Overveen de
emoties bij zijn dankwoord niet
meer kon bedwingen.„Het be
langrijkste motief van mijn ver
trek uit Duitsland is", zo lichtte
hij toe, „dat mijn dochter die nu
veertien jaar is gaat verduitsen.
En dat wil ik niet.
Ze zit nu op het gymnasium en
op dit moment moesten we be
slissen. Ik heb in West-
Duitsland natuurlijk veel meer
sociale zekerheid. Daar ben ik
in dienst van de overkoepe
lende sportfederatie.
Mocht ik met de kanobond en^
het NOC geen overeenstem
ming bereiken, dan kom ik in
een andere functie. Welke,
daarover laat ik me liever nu
nog niet uit".
Maar heel even heeft het erop gele
ken dat de Nederlanders zich zou
den plaatsen. Op de 250 meter-lijn
lagen ze derde achter Frankrijk en
Roemenië. Toen echter, halver
wege de race, de Amerikanen
Bruce en Peter Deyo hen passeer
den was het pleit snel beslist. Ze
vielen nog verder terug en gingen
als vierde, met de Mexicanen vlak
achter zich, door de finish.
Een zeer slecht gevaren serie in de
morgenuren was de voorbode voor
de uitschakeling van de Nederlan
ders op de 1000 meter. Was angst de
oorzaak? Het blijft een vraag. Al is
bekend dat voor Bloem en Jacobs
de kilometer niet de afstand is
waarop zij het meeste succes heb
ben. Een zekere angst bekruipt hen
vaak rond de 800 meter. Waar de
anderen dan aan de eindsprint
denken ervaren de Nederlanders te
vaak dat hun krachten al vrijwel
verbruikt zijn en dat een versnel
ling tot de onmogelijkheden be
hoort.
„Ik was er al bang voor", zei Anton
Geurts, chef d'equipe van de mini
kano-afvaardiging, nadat een vijfde
plaats zijn ploeg naar de herkan
sing had gebracht. „De 1000 meter
is hun afstand niet. In het begin
ging het te langzaam. Ze heten een
te groot gat vallen. Dat maak je later
nooit meer goed".
Bedremmeld
De slag werd inderdaad in de start
al verloren. De boot scheen stil te
liggen op het moment dat de zeven
tegenstanders wegspoten. „Van de
start moeten we het juist hebben",
zou later ook Arend Bloem be
dremmeld zeggen. Daarna knalden
ze van ons weg. Ik wist niet hoe ik
het had. We hebben gewoon slecht
gevaren. Het ging in het begin veel
te langzaam. We hadden zeker zes
seconden sneller moeten zijn. Voor
Nederland is 3 min 42,88 seconden
een mooie tijd. Hier zien ze je daar
mee niet eens staan".
Als zevende passeerden Nederlan
ders de 250 meterlij n. Het verschil
met de Zweden Anders en Lars
Andprsson, die toen in derde posi
tie voeren, bedroeg toen al meer
dan drieënhalve seconde. Halver
wege was weliswaar de zesde plaats
bereikt, doch de achterstand op de
Zweden was inmiddels gegroeid
tot precies vijfenhalve seconde. Het
gevecht was verloren. Dat de Ne
derlanders in de tweede helft van
hun race nog terugkwamen tot een
vijfde plaats pleit zowel voor hun
moreel als voor hun vechtlust. Van
betekenis voor de wedstrijd was
het allerminst.
Angst
Arend Bloem zocht naar een ver
klaring. Hij vond hem niet. „Die
angst voor de 800" meter? Ik geloof
niet dat die een rol heeft gespeeld",
zei hij bedachtzaam. „Het was ook
trouwens ook niet zo dat we bewust
op een herkansing gevaren hebben.
Ik houd trouwens helemaal niet
van herkansingen. Ik dram liever
meteen door, zo direct naar de
halve finales, zoals gisteren op de
500 meter. Herkansingen maken
het niet alleen moeilijker om verder
te komen. We waren bij de finish
helemaal niet kapot. En dat is fout,
je moet gewoon kapot zijn. Neen,
het is gewoon een erg slechte wed
strijd van ons geweest. De slechtste
in tijden".
Overigens schenen de series van
gisteren soms een loterij zonder
nieten. Zo moesten de negentien
k-l-boten bij de heren drie series en
drie herkansingen varen om één
enkele deelnemer uit te schakelen.
Dat had ook wel zo op het oog kun
nen gebeuren. De donkere Chi-Wai
Wak uit het verre Hongkong bleef
in de serie juist geen minuut - 59,22
seconden om precies te zijn - achter
op winnaar Oreste Perri uit Italië,
die voor de kilometer 3,5 minuut
nodig had. In de repechage werd hij
vierde en laatste op 26,28 seconden.
BROMONT - Piet Oothout
had het niet meer. „Kijk nou
toch eens, kijk nou toch
eens", klonk het jammerend
aan de rand van de schitte
rend aangelegde Olympi
sche dressuurbak in Bro-
mont De 53-jarige trainer
uit Soest stierf duizend do
den terwijl Marjolein
Greeve, de enige „echte"
pupil van Oothout in de na
tionale équipe met Lucky
Boy de tien minuten du
rende proef aflegde. Oot
hout leed onder elke stap die
de vorige week 38 jaar ge
worden amazone uit Laren
met haar prachtige zestien
jarige Hannoveraan deed.
„Zat ik er maar zelf op. Dan zou je
eens wat zien", verzuchtte Oothout,
die ineens jaren ouder leek. „Het is
toch een schitterend paardje. Re
ken maar dat daar wat uit te halen
is" Marjolein Greeve, de Neder
landse kampioene, had op papier
voldoende kwaliteit om de dres-
De nationale dressuarkampioene Marjolein Greeve met Lucky Boy - een
combinatie die bij de Olympische wedstrijden bepaald niet opdreef was.
suurequipe een of meer plaatsjes
op de ladder te doen stijgen Bij een
toch zeker niet absurd hoog aantal
van 1467 punten was Denemarken
gepasseerd en ook de Sovjet-Unie
kon nog worden ingehaald. Loek.v
van Olphen (1449) en Jo Rutten
(1533) hadden woensdag hun proef
gepresenteerd en - zonder tot uit
schieters i-/'komen-tocheen rede
lijke basis gelegd voor een positie
in de middenmoot van de acht
deelnemende équipes.
Te nerveus
N loting was bepaald dat Marjolein
Greeve gisteren als laatste in de
ring zou komen. „Ik had er al zo'n
voorgevoel van", zei Oothout, „als
het aan mij had gelegen was zij als
eerste gestart van ons drietal. Jo
Rutten, die nergens door is te bein-
vloeden had de rij dan gesloten.
Marjolein is veel te nerveus om de
druk te weerstaan". Bij het binnen
komen al was duidelijk te zien dat
de Larense niet zichzelf was. Met
een bleek vertrokken gezicht
maakte zij een uitermate gespan
nen indruk. Lucky Boy werd daar
automatisch door beïnvloed. De
gehele proef was door zenuwen
overheerst en fouten konden niet
uitblijven. Tot afgrijzen van Oot
hout zat er niet meer in een totaal
van 1398 punten. „En dan te be
denken dat het mogelijk moet zijn
met dit paard zeker 1600 punten te
halen", sprak de kalende trainer
bedroefd.
Bij het loswerken ging het al niet
best Ze durfde niet aan te pakken"
Het Nederlandse jurylid Jaap Pot
vook al in Mexico en München als
zcdanig actief) kon niets verweten
woeden. Hij had zijn landgenoten
ruimschoots bedeeld door telkens
ongeveer twintig punten meer uit
de hoge hoed te toveren. Een rede
lijke klassering voor het team was
echter verkeken. Meer dan de ze
vende en voorlaatste plaats zat er
niet in. Alleen Groot Brittannië was
zwakker.
Het goud ging naar de favoriet
West-Duitsland met Harry Boldt,
Reiner Klimke en Gabriela Gnllo.
Het totaal van 5155 punten was
voor geen enkele andere équipe
benaderbaar. Zwitserland, dat al
leen steunde op Europees kam
pioene Christine Stückelberger,
greep het zilver met 4647 punten en
de Verenigde Staten eindigde als
derde met 4647 punten. De
Sovjet-Unie, in Munchen nog eer
ste, viel buiten de orijzen.
IJskonijn
De enige Nederlander, die zich voor
de individuele wedstrijd van van
daag plaatste, was „ijskonijn" Je
Rutten. De 42-jarige eigenaar van
een drainagebedrijf in Hunsel ver
wierf met Banjo 1533 punten, goed
voor de elfde plaats. De beste Uvaalf
deelnemers mochten om de per
soonlijke medailles strijden.
Rutten, die zelden of nooit van zijn
stuk te brengen is, was in de mor
genuren voor zijn start toch enigs
zins gegrepen door de Olympische
wedstrydatmosfeer, die zeker
achtduizend toeschouwers trok.
„Ik voelde me ineens gespannen.
Toen nam ik maar enkele cognacjes
bij de koffie. En daarna had ik lak
aan iedereen", zei Rutter. later
Banjo liep niet zo beheerst als de
achtjarige, in Nederland gefokte
stekelvos gewend is te doen „Zelfs
een piroutte mislukte en dat over
komt hem haast nooit", zei Rutten,
die Banjo overigens niet lang meer
zal rijden „Het staat vast dat ik hem
verkoop. Aan wie weet ik nog niet.
In ieder geval aan de meest bieden
Wil Poland aan
de start komen
MONTREAL - Vergeefs heeft de
kleine groép supporters van de Ne
derlandse kanoploeg te Montreal
bij de indelingen voor de herkan
singen voor de 1000 meter gezocht
naar de Nederlandse combinatie
Lo Jacobs/Arend Bloem.Snel al
deed het gerucht de ronde dat de
equipe zich zou hebben terugge
trokken om zich geheel te concen
treren op de 500 meter, op welk
nummer de formatie meer moge
lijkheden heeft de eindstrijd te be
reiken. Een fout, door de organisa
tie nog niet opgemerkt, bleek bij
navraag van een journalist bij de
perschef oorzaak van de verontrus
ting van de Nederlanders.
Bij de indeling van de tweede her
kansing werd de naam 'Holland'
genoemd, degene die de namen van
de landen op de lijsten moest invul
len verstond echter Poland. Van-
d&ar dat de Polen, die zich direct
geplaatst zagen voor. de halve fina
les, al even vreemd opkeken toen
de ploeg van dat land toch op het
programma van de herkansingen
voorkwam
de In Aken was er al veel belanstel-
lin voor dat paardj"
De Limburger sprak donderdaga
vond zijn verwondering over de ju-
rycijfers uit. „Gisteren was het al
lemaal nog wel redelijk te noe
men", zei hij, „maar vandaag leek
het nergens op. Die Rus Kalita
kreeg bijvoorbeeld veel teveel pun
ten. Zijn paard zat totaal vast". Rut
ten, getooid met zijn onafscheide
lijke pet, schudde maar eens het
gegroefde hoofd.„Soms gebeuren
er de vreemdste dingen. Je kunt er
alleen zo weinig aan doen. Daarom
blijven we maar lachen".
