Karen Black,
nuchter en
toegewijd
Hugo Claus gaat Parijs
Madame Bovary"
Persiflage
op Tarzan
komt er niet
helemaal uit
Fatale goklust
in kung-fu
"DAY OF THE
LOCUST"
STELT
HOLLYWOOD
ONGENADIG
AAN DE KAAK
Prachtige
foto's van
Bardot,
stupide
commentaar
VRIJDAG 4 JUNI 1976
Tarzoon, de schande van de
jungle; regie: Picha en Boris
Szulzinger: theater: Studio;
leeftijd 18 jaar.
Eerst waren er de zogenaamde.
Zip-Comics. Amerikaanse
underground-strips waarop in
bizarre wijze kritiek werd
geuit'op de maatschappij. Een
logisch vervolg daarop kwam
een paar jaar geleden in de
vorm van tekenfilms in dat
genre. Daarin werd vaak de
draak gestoken met bekende
stripfiguren. Donald Duck als
sexmaniak. In "Tarzoon, de
schande van de jungle" ge
beurt dat met Tarzan. Picha en
Boris Szulzinger stellen dit
aapmens, een voorbeeld van
viriliteit, voor als een impo
tente sukkel. Een idee dat vele
mogelijkheden opent maar
dat komt er allemaal toch niet
zo uit. Af en toe zitten er wel
leuke scenes in, maar als ge
heel is het toch wat magertjes.
Het meest storende aan Tar
zoon is echter de ondertite
ling Waarschijnlijk gaat het
hier om een Belgische versie
want er wordt dubbel ver
taald. Een strook Frans en
daaronder een strook Neder
lands (doorspekt met Vlaamse
uitdrukkingen). Ook is het een
nogal vreemde manier van
doen om Engelse krachtter
men in besmuikte vertaling
weer te geven. Maar dat ge
beurt helaas wel vaker.
BART JUNGMAN
Na tien jaar Hollywood
Het beste visitekaartje in festivaltijd draagt altijd de naam
Carlton. Somptueus hotel, waar filmsterren slapen en ge
prolongeerde playboys uit de filmhandel van alles wakker
liggen. Puur slécht zijn ze, deze naar grijs reikende adonis
sen. Dat zie je aan de foto's, die zij met meer ijdelheid dan
psychologische kennis bij hun wervingsadvertenties laten
plaatsen. "Loop om mij heen" zeggen die plaatjes, "ik ver
koop U bosjesmannen voor strijdlustige Indianen".
f In ..The day of the locustliet Schlesinger haar r
Titel: "De Karate Brigade;
producer: Wang Yu; hoofd
rollen: Chang Yu. Kam Kang,
Chen Sing, W ang Yu (dit voor
de kenners); theater Luxor;
leeftijd: 18 jaar.
Liefhebbers van de Chinese
vechtfilm kunnen htin hart
weer ophalen. De tomatensap,
pardon bloed, vloeit weer rij
kelijk en ook de, zoals de titel
al aangeeft, nodige karatege-
vechten zijn in overvloede te
zien. Het draait in de film al
lemaal om een bende geleid
door Lu Yu Tsai. Zij hebben
bij een geldtransport toeges
lagen. Een van de bendeleden
kan de goklust echter niet
weerstaan, verliest en laat het
gestolen geld achter in een
zak, die destijds ook ont
vreemd werd bij het transport.
Met dit gegeven weet Cheng,
lid van de bewakingsdienst
van het geldtransport, de be
nde op te sporen en te over
meesteren. Echter niet zonder
de medewerking van Wu.
Deze kung-fu specialist komt
te hulp als Lu zijn vriendin
tracht te verkrachten.
A.B.
Neen, dan de filmsterren. Zy ver
toeven doorgaans wat hoger, dich
ter bij hun hemelse status. Op de
eerste etage huizen trouwens hun
Amerikaanse maatschappijen, die
grote appartementen bezetten met
uitgebreide staven. Daar wordt pas
hard gewerkt door assistenten van
assistenten, die aan kleine tafeltjes
memo's tikken. Vroeger droeg zo'n
plots kantoorvertrek nog wel eens
de sporen van een eb- en vloed
schouwspel in de wisseling van
dag- en nachtleven. Maar Cannes
lykt ernstiger geworden, ook in dat
opzicht.
Op het kantoor wordt beslist wie de
vedette mag benaderen. De fami
lienaam wordt keurig in een ruit
jesschrift geschreven met het hotel.
"U hoort van ons". Enkele dagen
later blykt dat cahier al ruim
schoots verdwenen. In een ander
schrift weer de naam, het hotel. Een
lyst met een lange reeks van na
men, want waar honderden ver
slaggevers tezamen zijn, komen er
allicht enkele tientallen op een
soortgelijk idee.
Eén dag voor het slotfeest arriveert
Karen Black op de luchthaven van
Nice. Rollen in "Airport", "The
great Gatsby", "Day of the locust",
"Nashville" en nu ook Hitchcocks
Family Plot". Ze heeft zeker een
blik geworpen in de lange lijst van
aspirant-ondervragers. Weg festi-
valfeest, weg strand, het leven van
de ster is geen pretje. Maar ze wil
geen doktersspreekuur. En een
lieve secretaresse van de maat
schappij krygt opdracht afspraak
jes af te zeggen. Gesputter. Wie
doorzeurt wint.
Van een fotograaf wordt al verno
men dat haar reageren op tientallen
klinkende camera's nauwelijks
welwillend te
Zorgelijk
Op het oureau van de filmonder
nemers wordt dan ook zorgelijk
gedaan, men tracht het humeur van
de ster te peilen. En die ster voelt
kennelyk weinig voor een mara-
thonverhoor. Eén secretaresse gaat
met een paar kledingstukken op
verkenning.
Het sein kan op groen, er mag eer
biedig worden geklopt. Uit hoofde
van tydeconomie ben ik aan een
Deen gekoppeld, die uit de leuke
kuiltjes en kinnetjes bestaat die wij
ze toedenken. Olijk zal hij spoedig
naast de vedette zitten voor een
kiekje in zyn trots familiealbum.
Sommige mensen proberen echt op
hun imago te lyken.
De deur is opengegaan met een
"ssstssst, de baby slaapt". Al het
volgende voltrekt zich m een ze
kere gedempte toon. Of de slaap
van het vijf maanden oude knaapje
het samenzijn blijft beheersen of
dat het de persoonlijkheid van Ka
ren is aan wie alles zacht en ge
dempt lijkt is niet zeker.
Van humeurigheid is niets te mer
ken, zij toont allervriendelijkst. Als
moeder, die de gasten lachend te
gemoet treedt, en de juist ver
brande lamscoteletten meesterlijk
weet te verbergen? Ze is een te goed
actrice om zelfs aan zo'n gedachte
grond te geven. "Het hoort by het
vak" weert zij een excuus af.
Haar milde glimlach gloeit telkens
aan als natriumlicht, dat voller
wordt. Diep in haar ogen valt alleen
iets te zien van het vuur dat in
sommige van haar filmrollen los
kan branden.
Karen Black, dertig jaar geleden
geboren in Illinois, heeft iets van
een Amerikaanse collegegirl, de
beste van de klas. Met een grote
toewijding. Als zy gaat praten doet
zij dat erg serieus. Zij maakt elke
Door
Piet Rui
enkamp
vraag af tot zij het juiste woord
heeft gevonden. Haar antwoorden
getuigen van een nuchtere reken
schap, die zich van haar werk wenst
te geven Het vampbeeld van vroe
ger ligt ver van haar vandaan. De
situatie om haar heen schept meer
die drempel.
Hitchcock noemde acteur
hoe hebt U dat
"Vee-
Hij is een alleraardigste man, vol
egards. Hy wil de mensen laten la
chen, hy heeft een goed hart. Spe
len voor hem is niet zo gemakkely k.
Je hebt die vijf seconden. Maar je
weet wat er tevoren met het karak
ter is gebeurd. Als je er werkelijk
helemaal bent kan je die seconden
ook laten tellen.
Regisseert Hitchcock werkelijk of
zit hij in een hoekje van de studio
alles aan de technische uitwerking
van het draaiboek over te laten
Een beetje is hij zo wel. Wat hem
tekent is dat hy alles al heeft uitge
dacht voor hij aan het filmen be
gint. Maar net zo goed is hy er in de
studio diepgaand mee bezig. Niets
ontsnapt hem. Hy merkt alles op
wat niet goed gaat, van innerlijke
dingen tot uiterly ke zaken. Hij weet
soms met innerlijke aanwijzingen
uiterlijke effecten te bereiken, zoals
maar weinig regisseurs daartoe in
staat zyn.
U werkte zowel met Amerikaanse
regisseurs als Coppola, (haar eerste
film in 1966 "You are a big boy
now"), Bob Rafelson, Dennis Hop
per, Jack Nicholson, ak de Euro
peanen Schlesinger, Clayton en
Ivan Passer. Is er een verschil
Dat is erg persoonlijk. Maar genera
liseren wil ik niet Schlesinger is
veeleisend, Clayton vol tederheid
en respect, de Tsjech Ivan Passer is
een van de beste regisseurs óp deze
planeet, ik denk dat zijn tijd nog
komt. De twee Engelsen hebben al
een heel verschillende aanwezig
heid. Ivan heeft wel een script,
maar hy wil uit een ruimte grypen
wat erin aanwezig is. Wat op papier
staat kan hem niet schelen. En daar
houd ik- van. Je acteerstijl veran
dert met de regisseur. De naturalis
tische, waarin je byvoorbeeld in
een kamer bezig bent en de camera
je daar betrapt, dat is myn favoriete
stijl.
Karakters
Karen Black speelde de laatste ja-
reit nogal wat gefrustreerde karak
ters, maar ook wel wat heldinnen
als in "Airport 75" bijvoorbeeldIs
er een voorkeur?
Dat komt en gaat als de zee. Sim
pele mensen zijn juist het moei
lijkst te spelen. Er zijn momenten
in je leven dat je ze om de een of
andere reden wil spelen. Je bent ei
voor in de stemming of je bent ze
zat. Maar ik hoop ze allemaal te
kunnen blyven doen. Op het ogen
blik ben in geïnteresseerd in vast
beraden vrouwen.
Karen Black stond dertien jaar ge
leden met Shakespeare's Twelfth
night" op Broadway.
Toen ik met filmen begon, dacht ik
nooit gewend te zullen raken aan
het spelen van alleen maar kleine
stukjes. Hollen, een deur openen,
etc. Toneel en film hebben beide
hun eigen charme. In het theater
weet je alle ogen op je gericht en
daardoor communiceer je met het
publiek. Door film kan je denken, je
kan de kleinste dingen overbren
gen. En ik merkte dat te missen op
het toneel.
De actrice met nu al achttien rollen
op haar naam 1974 waseen top met
zes) jaagt niet de cultus van een su
perstar na.
Als je speciaal bekend bent om je
grappigheid of omdat je sexy bent
of een knap gezicht en je moet dat
loslaten, dan geeft datje een gevoel
op je retour te zijn. Ik zoek het met
in die richting. Ik werk zo goed als
ik kan en probeer myn persoonly ke
integriteit te bewaren.
U maakt altijd zo'n toegewijde in
druk. (Dat collegemeisje laat ik
weg. ze is er ook langzamerhand
wat te oud voor).
Ik geloof dat U gelyk hebt.
En Karen Black licht weer aan in
een glimlach. Ze hoort het nu ook
eens van een ander.
Hoe weet U dat?
Het Engels voor grootste gemene
deler van indrukken valt me niet
onmiddellyk in en ik lach maar als
iemand, die het beroepsgeheim
graag voor zichzelf bewaart.
Als ik een rol op mij heb genomen
dan neem ik de verantwoordelijk
heid.
Karen Black is erg serieus. Ook in
de keuze van haar kleding. Op de
achtergrond schuift de echtgenoot
weekend erig rond in tof denim, een
wijnglas in de hand.
Zachtjes, zeer gedempt rolt perso
neel van Carlton een keurig ge
dekte tafel aan. En weer is er die
alles doordrenkende glimlach van
Karen.
99
CANNES (SP) - Als een
goede Franse filmregisseur tot zijn
tevredenheid getafeld heeft en
daarna ook nog goed gedronken
dan wil het wel gebeuren dat zijn
lippen een allerdiepst geheim prijs
geven: Proust volgen met de ca
mera op zoek naar de verloren tijd.
Of net zo ambitieus, een film maken
naar "Madame Bovary". waarmee
Gustave Flaubert in de vorige eeuw
een geniaal voorbeeld stelde in de
romanschrijfkunst.
Jean Renoir en Vincente Mmelli
hebben zich ooit aan die uitdaging
gewaagd zonder tot een top in hun
carriere te komen. Iedereen knip
perde dan ook met de ogen toen in
Cannes een grote advertentie in het
dagelijks festivalbulletin meldde,
dat er weer een film van "Madame
Bovary" gaat komen. Met Sylvia
Kristel in de hoofdrol. Toen zy
daarover werd gevraagd opperde
zij meteen het plan dat Hugo Claus
die füm zou regisseren. En zo gaat
het gebeuren.
de Franse lite
ratuur was al jarenlang een uitda
ging voor hem en het filmproject
van de Parijse onderneming zal
hem nu wellicht aan de internatio
nale reputatie gaan helpen, die hij
met zyn creativiteit in vele richtin
gen op een verwonderlijke manier
nog niet heeft gekregen. Dat is het
ongeluk geboren te zijn in een klein
taalgebied als dat van de lage lan
den.
Moeilijke opgaven dagen Hugo
Claus extra uit. "Madame Bovary"
gaat als film spelen in de tijd, Flam-
bert Falubert aangaf. Maar hij wil
als modernisering de tweede laag
van betekenissen naar boven bren
gen, die toen te schokkend voor die
tyd waren en door zelfcensuur van
de schryver onuitgewerkt bleven.
Flaubert had het via een proces
destijds al niet gemakkelijk. Over
de bedoelingen vond Claus in brie
ven van Flaubert aanwijzingen. Het
thema van de film is Bovarv's op
gedrongen droomwereld en de
werkelijkheid om haar heen, de
splitsing tussen het kunstmatige en
wat ze onder ogen moest zien.
De plannen, die nu in een beginsta
dium verkeren, moeten begin vol
gend jaar in de opnamen resulte- Daalder
ren. Claus krygt de steun van een
Franse scenarioschrijver, want fi
guren te 1 aten spreken in de taal van
Flaubert vraagt wel wat, zeker voor
een van huis uit Vlaamse auteur.
Hy denkt aan Claude Renoir, die
destyds voor "Le déjeuner sur
l'herbe" oogverrukkende impres
sionistische beelden schoot,
de fotografie.
Na de teleurstellende ontvangst
van zijn jongste stuk in Nederland
heeft Hugo Claus vporalsnog een
streep onder zijn toneelcarrière ge
zet. Dat mag men betreuren van
onze beste en vruchtbaarste auteur,
maar het geeft hem meer tijd om
door te werken aan de grote Belgi
sche familieroman, die al vijfjaar
op stapel staat. En aan de film, die
hij als Parijzenaar nu voor heeft.
Terwyl de Nederlandse film door
een aantal magere publieksucces-
sen zich duidelyk in een impasse
bevindt, of op zijn minst pas op de
plaats maakt, blijken landgenoten
over de grenzen van zich te doem
spreken. Zo heeft dekselse Renev.
Daalder het in Hollywood voor el
kaar gekregen. Na de flop met "Dc
blanke slavin" is hy min of meer
teleurgesteld naar Amerika gereisd
en die jaren, daar doorgebracht,
hebben nu geleid tot "Massacre at
Central High", een zeer Ameri
kaans ogend drama, dat hy schreef
en regisseerde en dat volgende
maand in de States uitkomt. De
wens van Pim de la Parra om voor
Roger Cor'man een film in Amerika
te maken, de man die Scorsese, Ni-
Hugo Claus en Sylvia Kristel in
Cannesregisseur en hoofdrol
speelster.
cholson, Coppola en Bogdanovich
uit de startblokken hielp, komt ook
dichterbij.
Ondertussen zal hier zijn "Wanpi-
pel" worden vertoond, een film, die
als een Surinaamse thuiswedstrijd
zeker zyn beste tot dusverre mag
worden genoemd
Enige tijd geleden is in een aantal
Nederlandse bioscopen de film
"The day of the Locust" gaan
draaien. Ter gelegenheid hiervan
heeft de Arbeiders Pers een "gi
gant" uitgegeven van de oorspron
kelijke roman van Nathanael West
onder de Engelse titel.
Het verhaal speelt zich af in het Hol
lywood van de jaren dertig, toen
een groot aantal aankomend en
derderangs-acteurs door een soort
goudkoorts gedreven, zich naar dit
Mekka van de filmwereld begaf. De
hoop op "ontdekking", zucht naar
roem en schitter dreef deze wanho-
pigen van een maatschappij die
weinig kansen bood
droomwereld, die
uitzicht gaf.
West, in die tijd zelf een weinig suc
cesvol scenarioschrijver in deze
droomstad, plaatst zijn drie hoofd
figuren temidden van de droom.
Tod Hackett, een jonge decorschil
der. gefascineerd door Hollywood
en verliefd op Faye Greener, een fi
gurante. die hoopt op de grote kans.
Ook Homer Simpson, een nerveuze
kantoorklerk, die naar Hollywood
is gekomen "voor zijn rust", ont
komt niet aan de invloed, die de
hoerige Fave uitstraalt.
Beide mannen laten zich volkomen
door haar inpalmen en dit wordt
min of meer hun ondergang. Op de
"dag van de sprinkhaan" als een
horde profiteurs, nieuwsgierigen
en sensatiezoekers zich verdringt
voor alweer een Hollywood-
première breekt het moment van
de waarheid aan in een even gruwe
lijke als bizarre climax.
Een boeiend boek. dat de rotte
plek, die Hollywood heette, kei
hard aan de kaak stelt.
Titel: The day of the Locustuit
geverij: Arbeiders Pers; Auteur:
Nathanael West. 18.50.
Blijvers
Camera - "Easy Rider" met
'Peter Fonda eri%Dennis Hop
per, bekroond in Cannes.
Lido - "One flew over the cuc
koo's nest", vaak bizarre, maar
altijd boeiende film over de si
tuatie in een psychiatrische
inrichting.
Trianon - "Drie dagen van de
Condor", een val wordt opge
zet. want binnen de CIA is een
CIA op zichzelf ontstaan en
dat betekent niet veel goeds
natuurlijk.
Kindermatinee
Camera - "Het teken van Zor-
Nachtfilms
Camera - "Tramlijn Begeer
te". legendarische film naar
het boek van Tennessee Wil
liams met Marlon Brando en
Vivien Leigh in de hoofdrol
len.
Rex - "Flossie".
Rex
"In Tirol hangen de slipjes aan
de Alpen" - Er wordt heel wat
afgejodeld, als de heren de
dames versieren in dit schone
stukje Alpenland.
Haagse bioscopen
Apollo 1 - De gendarme van
St. Tropez, dag. 2.30, 7, 9.15
uur. Pinksteren 2, 4.15, 7, 9.15
Apollo 2 - Smokkelschip
Lucky Lady, dag. 2, 7.30, 9.45
uur. Pinksteren 2.30,4.45,7.30,
9.45 uur, 14 jaar.
Asta - The wild bunch, dag. 2
en 8 uur, 18 jaar.
Bijou - De eend en de Cadillac,
dag. 2,7.30.9.45 uur. Pinkster
dagen 2.4.15.7.30,9.45 uur. al.
Calypso - The man who fell to
earth, dag. 2.15. 7. 9.30 uur.
Pinksteren 1.45. 4.15, 7. 9.30
uur, 18 jaar.
Camera - Nashville, dag. 2 en
7.45 uur, 14 jaar.
Cineac - Walt Disney's teken
filmparade'76, dag. 11.30,1.30,
3.30, 5.30, 7.30, 9.30 uur, a.l.
Corso - One flew over the
Cuckoo's nest. dag. 2.15, b.45,
9.30 uur. Pinksteren 1.15, 4,
6.45, 9.30 uur, 18 jaar.
Du Midi - De langste dag, dag.
8.15 uur. 14 jaar.
Flora - Blote stoten die van het
spel genoten, dag. 2, 7. 9.15
uur, 18 jaar.
MetropoleiTuschinski - Shout
at the Devil, dag. 2, 6.45, 9.30
uur. 14 jaar.
Odeon 1 - Een Volks wagentje
op drift, dag. 1.45, 6.45, 9.30
uur. Pinksteren 1.45,4.15,6.45,
9.30 uur. a.l.
Royal op Zolder - Bloeddor
stige Ruiters v. Lei-Fu, do., vr.,
zat., ma., 2, 7. 9.30 uur, zo. 1.45,
7. 9.30 uur, 14 jaar.
Studio de Luxe - Sex je zorgen
opzij, dag. 2.15, 7.15, 9.30 uur.
Pinksteren 1.30, 4. 7.15, 9.30
uur, 18 jaar
Studio 2000 - De laatste
vrouw, elke avond 7, 9.30 uur,
do., vr.. ma., di., 2 uur, 18 jaar.
De Uitkijk - Pas si méchant
que ca. dag. 2, 7, 9.30 uur, 14
jaar.
Brigitte Bardot, de "vleesgeworden
droom", zoals Roger Vadim heer
eens bestempelde, is nog steeds een
vrouw, die de moeite van het aan
zien waard is.
Haar onscrupuleuze levenshou
ding mag sommigen geergerd heb
ben, anderen hebben haar mis
schien juist daarom wel bewon
derd. Maar vanaf haar ontdekking
tut nu toe, heeft zy al heel wat ge
spreksstof geleverd.
Terecht is van deze vrouw een foto
boek samengesteld met foto's van
de Franse fotograaf Ghislain Dus-
sart, een goede vriend van "La Bar
dot". Hy toont haar op foto's, die hy
in tien jaar gemaakt heeft, zoals ze
is: erotisch, ongecompliceerd, puur
en uitdagend
De foto's zijn gemaakt met een
grote liefde voor de vrouw Bardot,
maar ook met een groot vakman
schap Dussart eigen. Niet voor
niets is Dussart vroeger kunst
schilder geweest. Het isle merken
aan de manier waarop hy haar heeft
vastgelegd: met een groot gevoel
voor compositie en kleuren.
Een boek. dat voor zichzelf
spreekt.Jammer des te meer, dat
FYancoise Sagan er een dusdang
stupide en infantiel commentaar
by heeft geleverd, dat het lachwek
kend wordt. Zonder die toevoegin
gen was het boek meer waard ge
weest, terwyl de prys - op twee
kwartjes na vijftig gulden - aan-
merkelyk gedrukt had kunnen
worden.
Titel: "Brigitte Bardot"; door
Ghislain Dussart en Francoise Sa
gan; ultgerij: Elsevier; 49,50
ANNEMIEK RUYGROK
