Facade van glitter en goud
beheerst beeld in Den Haag
Agenten
zullen
zielsblij
zijn
als
festival
is
afge
lopen
WIE WINT VANAVOND?
Rapsat en trio Israël
aardigste deelnemers
aan het songfestival
w
ZATERDAG 3 APRIL 1976
PAGINA 17
Door
Bart Jungman
Een vraag, die elk weldenkend
mens zich stelt bij het zien van al
de pracht en praal die rond het
festival hangt: Moet dat songfestival
nou nog wel? Is het in een tijd
waarin iedereen het heeft over "een
stapje terug doen" nog wel verant
woord om 10.000 gulden uit te trek
ken voor een welkomstparty en
25.000 gulden uit te geven voor een
afscheidsbijeenkomst? Is het wel ïo'n
normale zaak dat platenmaatschap
pijen je allerlei kostbare rotzooi, van
eenvoudig informatiemateriaal tot
speeldoosjes, in je handen stoppen?
Het antwoord ligt voor de hand,
maar zal voorlopig nog wel uitblij
ven. Het Eurovisie songfestival is
vastgeroest in zijn aanwezigheid. Bo
vendien is het belang van de platen-
maatschappüen bij een dergelijk fes
tival zo groot geworden dat beëindi
ging voorlopig niet in zicht is, het
winnen van dit festival betekent im
mers een onverbiddelijke bestseller.
De winnende artiest wordt ineens
vele malen meer waard.
De wereld van glitter en goud wordt
zelfs niet verstoord door de aanwezig
heid van talloze politiemannen. Po
litie die ervoor moet zorgen dat
de festiviteiten op geen enkele wijze
worden verstoord. In Den Haag kun
nen lieden met snode plannen in die
richting het wel vergeten. De 60.000
gulden die voor de beveiliging zijn
uitgetrokken, lijken oneffenheid uit
te sluiten.
De politie verveelt zich. Buiten slen
tert men doelloos rond en binnen
in het gebouw hangt de sterke arm
achter in de zaal verveeld naar de
optredende artiesten te kijken of
loopt in de gang rond. Er is dan namen, maar geen sterren
ook niets te doen. Alleen woensdag- terationale faam.
middag werd men ineens opgeschrikt
door schoten. Het bleek te gaan om,
zoals het later fraai werd omschre
ven, een "klapperpistoolincident".
Festival
Het festival zelf wordt door de (ui
teraard) aanwezige insiders voorna
melijk omschreven als het festival
van de anonymi. Geen enkel land
heeft een echte vedette gestuurd.
Jürgen Marcus (een door Luxem
burg gezonden Duitser)de Les Hum
phries singers (een voor Duitsland
Twee vreemde eende in de bijt zijn
de deelnemers van België en Israël.
Pierre Rapsat zingt voor België het
op de Nederlandse radio vaak te ho
ren 'Judy et Cie'. Een merkwaardige
verschijning die Rapsat. Wie hem
in het Congrescentrum zag rondlo
pen, zou hem voor de prullenbakken-
leger verslijten. Haren die ongekamd
in plukken langs zijn hoofd vallen.
Ogen die doen vermoeden dat hij
de nacht tevoren flink is doorge
zakt. een vaal shirt dat half uit zijn
broek hangt en voeten in afgedragen
uitkomende groep met leden uit al- gymschoenen gestoken. En wat
timide voor zich uitkijkt en elke uit
spraak door een verlegen, bijna ver
ontschuldigend lachje laat volgen.
Een verademing. Bovendien een kans
hebber. Met een bescheiden aan
kleding van zijn show en een mooi
poëtisch liedje is 'hij de meest opval
lende deelnemer. En dat is belang
rijk. Rapsat: 'Tk kom gewoon mijn
liedje zingen en verder niks. Geen
mooie pakken of andere effecten.
Op 't festival zal ik eenvoudige jeans
dragen". Pierre Rapsat is ook in
eigen land geen grote vedette. In
'n klein kringetje van folklïefhebbers
geniet hij enige bekendheid. "Judy
et Cie' (door Rapsat zelf gecompo
neerd) is ook eigenlijk commerciëler
dan wat hij normaal speelt. In Bel
gië was men ook wat sceptisch ge
stemd of deze Pierre Rapsat nu wel
zo'n gelukkige keuze was. Maar Bel
gië dat nog nooit erg succesvol was,
zou nu wel eens verrassend uit de
bus kunnen komen.
Hij is het festival klaarblijkelijk
een beetje moe. Op de party, die
zijn platenmaatschappij ter ere van
hem organiseerde, zette hij vlug zijn
„Judy en Cie", dat het hele feest
had doorgejengeld, af toen hij zag
dat zo ongeveer iedereen vertrokken
De andere opvallende aanwezigen
zijn de deelnemers uit Israël. Niet zo
zeer vanwege hun verschijning (al
hebben ze de mooiste zangeres van
heel het festival), maar vooral om
hun liedje zelf en hun instelling. Na
dat een gesprek met de leden van
Chocolate Menta Mastik ontaardt in
wederzijds niet begrijpende blikken
(de meisjes spreken nauwelijks En
gels en ik geen Hebreeuws) neemt de
manager het woord. Hij zegt (en
lijkt het te menen ook!): „We zijn
hier niet gekomen om te winnen. We
willen in de eerste plaats dat onze
boodschap (vrede) door het publiek
wordt begrepen. Het liedje wordt ook
in het Hebreeuws gezongen. Mede
omdat het woord Shalom (betekent
vrede en is een groet) eenvoudigweg
niet kan worden vertaald. Mocht het
een succes worden dan kunnen we
altijd nog een poging doen het te ver
talen". De Israëlische inzending is
vrijwel de enige met een beetje zin
nige tekst. Het gaat over een vrouw
die al dertig jaar alleen is en zegt:
„Kom, geef me Je hand". De vrouw
is het symbool voor IsraëL
Sandra
En dan Sandra. Onze eigen favo
riete, al wordt ze vrijwel nimmer in
het rijtje van de kanshebbers ge
noemd. Zelf maakt ze zich daar
voorlopig niet druk om.
Ze zegt: „Ik denk maar helemaal
niets en ik verwacht maar niets. Dan
kan het alleen maar meevallen. Ik
heb ook niet naar de liedjes van de
anderen geluisterd omdat je daar dan
weer een bepaalde indruk van kan
krijgen, wat van invloed kan zijn op
je eigen prestatie".
In elk geval ging het op de één-
na-laatste repetitie voortreffelijk.
Noch het achtergrondkoortje (met de
als een komeet omhooggeschoten
zangeres Anita Meyer), noch San
dra. noch 't door alle deelnemers ge
roemde orkest maakte een foutje.
Vanavond om kwart over elf weet
u wie met de zege (en een reeks
uiterst plezierige contracten) gaat
strijken. De kenners onder de song
festivalbezoekers hebben hun keuze
al bepaald (daarover kunt u hieron
der lezen).
Eén zekerheid heeft Nederland in
elk geval nu al: door het zenden van
een soliste, kan geen splitsing plaats
grijpen. Want enkele van onze vo
rige inzendingen, zoals Teach In,
Mouth and MacNeal en.Sandra
en Andres gingen na deelneming
aan het Eurovisie Songfestival uit el
kaar. Dat kan nu niet. Een hele ge
ruststelling.
Het Nederlandse cabaretduo Neerlands Hoop zong in het
programma Plankenkoorts een paar jaar geleden "Achter de
facade van glitter en goud klinkt elke dag dezelfde lach, de
zelfde sleur." Nergens lijkt dat zo te gelden als bij de am
biance die rond 't Eurovisiesongfestival hangt. Naast 't zenuw
achtig gedrag van de deelnemers vallen vooral de handige
gebaartjes, de geposeerde glimlach en zelfverzekerde tred op
van de aanwezigen bij dit eenentwintigste festival in het Haag
se congrescentrum.
Want alles en iedereen voelt zich even interessant. Van opper
hoofd Carel Enkelaar tot pluggers van de platenmaatschappijen.
Bij de ingang wordt de politiemannen met een simpel gebaar de
identiteitskaart getoond en handtekeningenjagers (in ruime mate
aanwezigworden met jalouzie in de blik achtergelaten. Binnen
blijken er méér met zo'n document te zijn en verdwijnt de trotse
kaartbezitter weer in de anonimiteit.
Paniek bij de repetities voor
het Eurovisie Songfestival in het
ocngrescentrum in Den Haag.
Twee van de drie achtergrond
zangeressen van de Noorse deel
neemster Anne-Karine Strom
(gehee rechts op het podium
staande) zijn niet komen opda
gen. Ineens daalt er dan uit het
plafond een décorbouwer in een
stoeltje alsof hij de zaak wel even
zal opknappen. Het groepje op het
podium slaat geen acht op deze
onverwachte bezoeker.
A
*a£.
w
t De Franse deelneemster Catherine Ferry
Japon Franse deelneemster afgekeurd
Wie wint vanavond? Uit de
tot nu toe binnengekomen verwach
tingen blijken - in willekeurige
volgorde - de volgende landen
favoriet voor de eerste vijf plaatsen.
Belgie, Frankrijk, Engeland, Duits
land, Finland, Nederland en Mona
co. Met uitzondering van de leden
van het Metropole-orkest, van wie
Door
Paul van Beckum
en Yvonne Parre
de meesten geloven dat Finland het
festival zal winnen, gaat de
voorkeur van anderen uit naar
Frankrijk, Belgie of Engeland.
De publieke smaak is moeilijk te
meten. Ware dat wed het geval, de
songschrijvers zouden miljoenen
kunnen verdienen met liedjes die bij
voorbaat een succes zijn. Niettemin
kunnen er uit het voorhanden
materiaal van dit songfestival toch
wel enkele conclusies worden
getrokken. Al eerder werd vastge
steld dat aan de liedjes van de
achttien deelnemende landen weinig
artistieke waarden mogen worden
toegekend.
De commercie prevaleert boven de
muzikaliteit. Vermoedelijk wint
Frankrijk het festival.
Het liedje „Un, deux, trois" gezongen
door Catherine Ferry komt door een
afwijkend ritme, leuk opklinkend
handgeklap en een melodieuze
backing blijmoedig en fris over. Het
mooiste liedje is afkomstig van
Belgie, maar misschien niet populair
genoeg voor een groot publiek.
Tweede plaats dus. Engeland wordt
mogelijk derde 'of Finland?)
Nederland vierde (of Monaco?)
Gistermiddag beleefde het Franse
zangeresje een klein drama toen
haar japon voor de camera werd
getoond. Dat gebeurt met alle
kostuums teneinde de inwerking van
het licht te kunnen vaststellen.
Regisseur Theo Ordeman riep:
„Japon afgekeurd. Als je dit draagt,
slaan de vlammen er uit."
Eén categorie zal vanavond zielsblij
zijn met de afloop van het festival.
Dat zijn de agenten die dag en
nacht in de bittere kou wachtjes
klopten en daarbij hun goede
humeur niet verloren. Alle hulde.
