Aanval Wil van der Laan op
top Nederlandse zijspanklasse
ZATERDAG 3 APRIL 1976
LEIDERDORP/ZANDVOORT Achtentwintig wagens zijn
vorige week in de eerste nationale autoraces op Zandvoort
in de Renault 5 LS-klasse weggeschoten voor een cyclus van
tien wedstrijden over ruim 50 km elk. Zes daarvan worden
verreden op Zandvoort, de andere vier op Zolder (België,
4 april i. in Frankrijk en in Luxemburg. Twee van de deelne
mers aan de wedstrijden van de omgebouwde Vijven, met
speciale zuigers en cylindervoeringen, een race-nokkenas met
bijbehorende kleppen en veren, een speciaal stuur, extra bre
de velgen en een rolbeugel, komen uit deze regio. De Leider-
dorpse PTT-ambtenaar Joop Bodt, was vorig seizoen de beste
debutant in de 5 LS-klasse. de Oegstgeestse drogist Marinus
Beukman eindigde achtervolgd door pech ergens achterin de
twintig. Omdat ze geen sponsor hebben, kunnen zij alleen aan
de nationale races meedoen. Aan wedstrijden voor de Europa
Cup (vijf in totaal) op Zolder, in Monte Carlo, Nurnburgring,
Zandvoort en Imola hoeven ze niet eens te denken. Hoewel
daarin aantrekkelijk prijzengeld te verdienen is met als
hoofdprijs een formule super Renault. Daarvoor moet je ech
ter wel een „Gouden Vijfje" rijden, zo blijkt. „Die wedstrijden
zijn alleen voor de jongens met geld", beseffen Bodt en Beuk
man. „Wij zijn al blij dat we naar Zandvoort kunnen. En dan
alleen omdat onze vrouwen het leuk vinden en ook werken:
zij zijn onze sponsors. We hebben van alles geprobeerd ook
anderen daarvoor te vinden, maar dat schijnt in deze regio
niet te kunnen.
Beukman fr.) en Bodt:
..Als we een sponsor hadden,
konden we er nog eens een
bandje extra tegenaan gooien
Door
Paul de Tom' e
Je moet het een keer gedaan heb
ben, hadden ze gezegd. Eigenlijk in
een race, maar dat kan niet, dus
dan maar op een vrije training. Het
is wel niet helemaal hetzelfde,
maar dan proef je tenminste toch
wat van de sfeer. Het lawaai, de
stank, de drukte. Dat trekt. Toch
effe harder gaan dan die ander,
met een autootje waarmee je ook
boodschappen kunt gaan doen! Het
is niet alleen maar dat rondje rij
den, het is een gevecht op leven
en dood.
Met bumpers en spiegeltjes die in de
wedstrijd om je heen vliegen van
auto's die in principe allemaal even
hard gaan. Het is juist dat groeps
verband dat het leuk maakt. Dat
knokken tegen anderen. Alleen voor
op rijden is niet eens attractief.
Pas wanneer je met z'n allen «p
een bocht afgaat wordt het echt
aardig. Dan móet je Je riiet van de
baan laten drukken. Je komt er dan
ook drijfnat uit na een race. Ben
je twee kilo kwijtgeraakt. Spanning,
vuurwerk, sensatie. De Renault-5-
races zijn altijd de klappers van het
programma.
Naar Zandvoort dus. op een trai
ningsvrijdag. In zo'n Renault 5 LS
"Gordini" stappen, terwijl een mie
zerige regen de baan spekglad drup
pelt. Een lichte angst sluipt binnen,
versterkt door "voerende" opmer
kingen. "Is dit de eerste keer? Hou
je dan maar goed vast. Nee, niet
aan die rolbeugels. want daar kun
je je vingers maar beter niet heb
ben als hij over de kop gaat. Ach.
je zult er wel uit komen, maar
je moet overal rekening mee hou
den met dit weer. Het kan beter
keihard regenen. Dan zie je ten
minste helemaal niks".
Helm op, veiligheidsriem om. Weg
scheuren naast Joop Bodt, die zelf
voor het eerst vrij traint omdat hij
er anders de itijd en het geld niet
voor heeft. Gierend op weg naar
de Tarzanbocht aan het einde van
het rechte stuk. En jawel hoor,
daar begint het gedonder al. Slip
pen. Bodt roept van onder zijn
helm dat hij het maar voorzichtig
aan zal doen, knalt vervolgens kei
hard op weg naar de beruchte Pa
norama-bocht met een snelheid die
nog geaccentueerd wordt door de
geringe afmetingen van het kanon
netje van Zandvoort. Zo'n 185 kan
het gaan, dankzij de (Gordini-)op-
voerset, maar voor de bijna haakse
bocht moet veel gas worden terug
genomen.
"Daar zijn ze een paar keer bij
me binnen komen rijden", had
Bodt eerder achteloos opgemerkt.
"Omdat ze te laat afremden. Nee,
niets aan overgehouden. Geen angst
ook, alleen het besef dat Je even
beter uit moest kijken. We hebben
geen sponsor, kunnen dus minder
risico nemen. Als de wagen in el
kaar draait, moeten we maar zien
hoe we in Leiden komen. Sta je
weer een aan:al nachten te sleute
len voor een volgende race. Nach
ten ja, want we zijn al blij dat we
gratis kunnen sleutelen in een ga
rage. Het nadeel is alleen dat Je
daar 's ochtends weer uit moet zijn
Het is voorgekomen dat ik de
motor dan mee moest nemen naar
de slaapkamer. Een tic? Die zul Ie
dan voor iedere sport wel nodig
hebben".
Niet alleen de rijwijze van
Bodt ook de voordurende snel
heidswisselingen, maken het
noodzakelijk af en toe naar adem
te happen op het circuit van
Zandvoort, dat almaar langer
lijkt te worden. Op de rechte
stukken draait het Vijfje
("Ze zijn eoht veilig. In de eerste
race van vorig seizoen knalde er
één met 180 frontaal op een an
der. Beide rijders hadden niks")
ruw geschat 165.
Alle omgebouwde Renault vij
ven. waarin debutanten naast
steeds meer routiniers de kans
krijgen, kunnen trouwens niet
harder dan zo'n 185. De basis-ge
lijkheid van het materiaal is een
waarborg voor een min of meer
eerlijke strijd, waarin stuurmans
kunst. durf en aanleg bepalend
zijn. Strengere controles dan in
welke andere klasse dan ook,
moeten technische knoeierij
en voorkomen. Iedereen moet ge
lijke kansen hebben. -Een para
doxale sociale gedachte in een
puur commerciële merkenra-
ce? Toch niet, zeiden Bodt en
Beukman eerder. "Natuurlijk, het
is de goedkoopste vorm van racen.
Voor negenduizend gulden heb
je die auto en krijg je de Gordi-
niset gratis met als enige ver
plichting acht races te rijden.
Renault betaalt bovendien de in
schrijfgelden. Ken jij een goedko
pere manier?
Toöh zijn ook hier de jongens
met geld in het voordeel. Die
kunnen meer trainen, betere on
derdelen aanschaffen, nieuwe
banden afslijpen tot de min. beno
digde 3 mm. Dat scheelt allemaal
seconden. Bovendien kunnen ze
meer risico nemen. Wij moeten
ook op héélhouden rijden, want
alles wat stuk gaat moeten we zelf
repareren. Zij kunnen meedoen
aan die Europa Cup. wij hoeven
daar niet aan te denken. We moe
ten nu toch al naar Zolder,
Frankrijk en Luxemburg. Met de
eigen auto erheen om dan nog
eens te racen. Met een verzeke
ring die nu al 300 piek per wed
strijd kost.Dat is niet meer te be
talen.
Per wedstrijdpunt krijg je dan
wel 50 gulden, (een eerste plaats
levert 15 punten op), maar alleen
als je steeds bij de eerste tien
rijdt spring je er uit. Anders leg
je er geld bij en zelfs dik geld als
je schade rijdt. Zoals Beukman,
die vorig seizoen twee keer zijn
motor in elkaar draaide. Dat kost
te toch 2000 piek. Maar goed, die
gok neem je als je autogek bent.
Als je er de grootste lol in hebt
één van de routiniers te pakken.
Dan heb je plezier, daar gaat het
om. Na één seizoen, weet je ook
wel een beetje hoe je tegenstan
ders rijden. Dat is nu met zoveel
nieuwelingen weer heel anders. Je
weet niet hoe Wind die worden als
ze eenmaal op de baan staan.
Vooral in de eerste races gaat het
vaak mis.
Dan is het oppassen, want als
we daarin ernstige sohade rijden,
zien ze ons niet meer terug op
Zandvoort".
Het is duidelijk. Zolang ze geen
sponsor hebben blijft racen in de
Vijf voor hen een dubbeltje op
z'n kant.
Pas als Je er hebt- ingezeten
weet je hoe waar dat is.
KORTERAAR Het plaatsje
Halle in de Achterhoek ("een hope
loos aangepast circuit") vormt mor
gen het eerste decor voor de aanval
die motorcoureur Wil van der Laan
(25) dit jaar op de top in de Ne
derlandse zijspanklasse tot 1000 cc
denkt te kunnen lanceren. Hoewel
Europees kampioen Ton van Heug-
ten opnieuw favoriet is in de na
tionale titelstrijd (over tien man
ches in vijf wedstrijden), heeft de
rijder uit Korteraar deze keer een
sterke troef: zijn nieuwe Engelse
fabrieksmotor, een 850 cc Weslake.
"Ik zit gunstiger met m'n Wes
lake van 850 cc, dan Van Heugten
met z'n Yamaha van 930 cc, be
weert men is de mening van Van
der Laan, die bijzonder serieus zijn
kansen afweegt. "En', voegt hij 'er
nadrukkelijk aan toe: "hij kan
nog sneller. Maar dat is niet nodig,
want de concurrentie is nog niet
zover. Ik heb echter wel spullen ach
ter de hand voor het geval ze met
snellere spullen komen dan tot op
heden". Het bijzondere aan de Wes
lake (2 cylinder, 4-taikt-motor) is
het aantal zuigerkleppen: 8. Elke
Japanse motor, waar o.a. Ton en
Fons van Heugten en Cor den Big-
gelaar gebruik van maken, telt er
slechts vier, zoals de Norton waar
Van der Laan vorig seizoen zoveel
ellende (negen versnellingsbakken
éi f 900.- kapot) mee kreeg. De Wes
lake, met bovendien een speciaal uit
Frankrijk geïmporteerd frame, spe
ciale wielen (op het achterwiel zit
een schokbreker om de versnellings
bak te sparen) die zeven liter olie
i.p.v. drie kan dragen, zodat de mo
tor beter gekoeld wordt, levert hem
een tiental extra pk's (70-75) op.
"Die acht kleppen maakt deze mo
tor tot iets unieks in de zijspan-
wereld", verklaart Van den Laan.
De door tegenslagen geharde Van
der Laan koestert zijn nieuwe mo
tor als een kostbaar bezit. Gesteund
door een supportersclub van 240
leden en sponsor Paul van Heugten
uit Amersfoort werkt hij vol ver
trouwen aan een revanche op het
afgelopen jaar, toen hij "vreselijk
veel pech" had en slechts op een
zevende plaats beslag wist te leg
gen. "Door die negen kapotte ver
snellingsbakken en een opgeblazen
motorblok werd het een zeer duur
seizoen, zowel voor mij als de sup
portersclub". Na zijn tweede plaats
achter Broer Dirks (die reed toen
z'n laatste sterke seizoen") in *74
was die zevende stek een immens
fikse teleurstelling. Ook in de strijd
om de Europese titel kwam Van der
Laan in '75 niet ver. 'Ik had de
Zwitser Grogg als Europees kam
pioen en winnaar van de Ama-serie
(de officieuze wereldkampioenschap,
pen, want een officieel kennen we
nog niet) driemaal geklopt. Dat was
voor mij toen aanleiding om aan die
zeer slecht betaalde wedstrijden deel
te nemen. Voor vijfhonderd gulden
gingen we toen met drie man naar
Italië, Zweden, Engeland etc. We
moesten er dus geld op toeleggen".
De pech sloeg hier vanaf de eer
ste wedstrijd echter ook genade
loos toe. Reden voor hem om dit
'jaar geen Europese aspiraties te
koesteren. Financieel vooral, is het
voor de Korteraarder veel aan
trekkelijker om zijn aandacht
buiten de "nationale" wedstrij
den te richten op Frankrijk, het
land met de best betaalde wed
strijden. Want een Weslake, waar
in één seizoen alleen al voor de
aanschaf en onderhoud (revisie)
dertigduizend gulden voor op tafel
moet komen, dient ook geld in het
laatje te brengen. "Maar dan moet
ik eigenlijk kampioen wor
den", weet Wil van der Laan,
in het dagelijkse leven machinist
in de bouw. "Het is begonnen als
liefhebberij, maar het is van
kwaad tot erger geworden. De
aandacht van sponsors, hoewel de
zijspanklasse toch erg populair is
geworden (in St. Anthonis waren
drie weken terug 20.000 toeschou
wers op de been voor dit specta
culaire onderdeel van de motor
sport, red.), is nog steeds gering.
Omdat je aan de top meedraait»,
ga Je er mee door. Maar de in
komsten wegen lang niet op tegen
de kosten", aldus de rijder die in
'72 z'n internationale licentie
("geen kleine opgave") haalde.
Dat gebeurde in het begin van
z'n sportcarrière, die in '70 begon en
onmiddellijk al weer leek te eindi
gen ook. De eerste wedstrijd in de
zijspanklasse in Leidschendam her
innert nog steeds achtervolgt
die race hem Van der Laan zich
maar al te goed. Een botsing had
gevolgen. Het ziekenhuisrap
port meldde in die dagen: gebro-
gen rugwervel, twee zwaar-
gekneüsde rugwervels, drie ge
kneusde ribben, 'n gescheurde
knieschijf, 'n ellebooggewricht ge
scheurd. "De terreinarts in Leid
schendam zei dat ik niet
veel mankeerde. Het was de klap
geweest!!! Maar doordat er een
zenuw klem zat, kon ik m'n benen
niet meer bewegen. Er waren da
gen dat er dertig foto's van die rug
wervel zijn gemaakt. Van een inva
lide ben ik dus motorrijder ge
worden", vertelt de geharde Van
der Laan nu laconiek. Hij weigert
de voor motorrijders zo essentiële
heupgordel (nierbeschadiging!)
te dragen, moet elk jaar nog ge
opereerd worden aan z'n elleboog
vorig jaar haalde hij de hech
tingen er voor 'n wedstrijd uit,
won, en keerde naar het zieken
huis terug om zich weer te laten
hechten en presteert het om
wanneer die elleboog hem hindert
tijdens de races met twee handen
één kant van het stuur te grijpen!
Anderhalf jaar was hij uit de
roulatie. Nadien leverde hij het
volgende prestatielijstje in: junior
kampioen in '71; seniorkampioen
in 72; als international 7e in '73
2e in '74; door pech 7e in 75. Het
seizoen '76 staat voor de deur. Met
een nieuwe bakkenist na vijf
seizoenen volgt Gouwenaar Marius
v d. Berg de inmiddels getrouwde
Huig Vonk op "waagt" Wil van
der Laan nu een "gokje" om het
kampioenschap van Nederland.
"Zelf ben ik nog niet in vorm.
Door de pech van vorig jaar en
ook nog in dit voorjaar, heb ik
mentaal een flinke knauw gekre
gen". Ook in Gendt, veertien da
gen geleden, ging er een versnel
lingsbak stuk. "Maar..die Wes
lake is supersnel", aldus Neder
lands snelststartende zijspan-rij
der.
WIM VAN WANROOY
ZOETERWOUDE "Zo kan je
het wel stellen: voor haar blijf ik
het doen. Anders had ik er dit
seizoen een punt achter gezet. Ik
heb nu vijf jaar geraced en vind
het het onderhand wel welletjes.
Er zit weinig vooruitgang meer
in, het gaat me teveel kosten en
daarnaast is het Roton-team he
lemaal uit elkaar gevallen. Ik
ben als enige overgebleven. Verle
den jaar had ik tenminste nog
wat steun aan Rein Gijsman,
maar die is er ook mee gekapt. Nu
moet ik alles alleen doen. Maar
Vera, mijn vriendin, vond de sfeer
op de circuits zo leuk en dat vind
ik eigenlijk zelf ook wel. Vandaar,
dat we besloten hebben om nog
één jaar door te gaan. Tenminste,
in principe één seizoen. Dat hangt
een beetje af van de resultaten.
Zijn die erg goed dan kunnen we
natuurlijk altijd nog verder zien".
Joop Zwetsloot, vijfentwintig Jaar,
Zoeterwoudenaar, slager van be
roep, motorconstructeur in zijn
vrije tijd en motorcoureur in de
weekends houdt' de deur toch nog
op een kier. "Je weet het nooit
met die dingen", zegt hij, terwijl
hij peinzend zijn handen laat
gaan over de gedemonteerde wa-
tergekoelde cilinder van zijn 50 cc
Roton. Een cilinder zo groot als
die van een moderne brommer,
maar die straks een vermogen
van tegen de 18 pk moet leveren,
goed voor een topsnelheid van
rond de 180 kilometer per uur.
"Vermogen", vervolgt hij dan "Is
een ongrijpbaar iets. "Je werkt er
maanden aan, plotseling heb je
het en zo is het weer weg. Dat is
het moeilijkste bij ons: dat ver
mogen constant'te houden, in de
eerste training van Assen, verle
den jaar, had ik het. Ik ging vre
selijk hard. Tijdens de wedstrijd
was het opeens weg. Ik werd acht
tiende. Misschien heb ik het nu
gevonden", zegt hij en hij wijst
op een licht metalen bus, die een
maal bijgewerkt straks in de ci
linder moet verdwijnen. "Een ei
gen vinding, daar had ik twee
jaar eerder achter moeten komen.
Dat had een hoop tijd en geld ge
scheeld. De eerste proefnemingen
verliepen uiterst gunstig. Als ik 't
idee verder kan uitwerken moet
dat leuke resultaten opleveren.
En misschien kan ik dan nog een
jaartje doorgaan. Lukt het niet
dan stop ik a la minute. Dan is
het, zonder dat ik echt veel be
reikt heb, een leuke tijd geweest".
Het racen in de kleinste klasse
js met name in ons land bijzonder
populair.
Lange- tijd gaven de Nederlan
ders de toon aan in de klasse van
de "bromfietsen", maar dat tijdperk
is voorbij, sinds wereldkampioen
Jan de Vries stopte en buiten
landse fabrieken zich voor de 50
cc-klasse gingen interesseren. De
brommer tenslotte is een zeer po
pulair vervoermiddel en race-suc
cessen zijn, commercieël gezien,
goed te verkopen.
Gevolg was wel, dat de knut
selaars werden verdrongen, want
debeste constructeurs (de Duit
ser Müler en het Neder
landse duo Mijwaart Thiel)
zijn nu in dienst van de grote con
cerns die er een fortuin voor over
hebben, om de markt te verove-
"Tegen dat 'grote geld' is natuur
lijk niet op te boksen", zegt Joop
Zwetsloot. "De siytage van onderde
len is enorm. Het vervangen daar
van slokt eigenlijk al je geld op.
Dan krijg je nog niet eens de beste
spullen, want die worden gereser
veerd voor de echte toprijders. Aan
experimenteren kam je helemaal
nauwelijks toe, want daar heb je
de tijd en het geld niet voor. Het
blijft dus bij het aanbrengen van
incidentele verbeteringen. Soms
kom je wat leuks tegen, zoals nu.
Ik ontdekte, dat 'n luchtgékoelde
bus gemakkelijk in een waterge-
koelde cilinder past.
Dat is een eenvoudiger
constructie en het scheelt erg
veel tijd en geld. Bij zo'n fabriek
weten ze dat natuurlijk ook, maar
ik heb in ieder geval iets terugge
wonnen. Dat houdt de moed er in.
Ach, een kampioensrace of éen
Grand Prix winnen zit er toch
niet in.
Ik bepaal me tot het uitrijden
van een race, tot "heelhouden" zo
gezegd. Door scherp te sturen kan
Je dan mischien nog wat plaatsjes
pikken. Tegen die echte 'kanonnen'
kan je toch niet op, die suizen aan
alle kanten langs je heen. ik moet
me richten op knutselaars zoals ik.
Proberen bij de eerste tien te ko-
Ondanks die achterstand en on
danks het feit, dat hij er in prin
cipe aan het eind van dit seizoen
een punt achter zet, wil Joop Zwet
sloot toch een goed seizoen ma
ken.
Nog één keer laten zien, dat hij
niet voor niets 'internationaal' is.
Samen met vriendin Vera heeft hij
een ambitieus programma opgesteld
"Ik ga dit jaar naar de Grand Prix
van Frankrijk. België. West Duits
land, Finland en Zweden. En uiter
aard hoop ik er dit Jaar in Assen
weer bij te zijn, want dat is natuur
lijk de topper van het seizoen. Ik
maakte daar verleden Jaar toch
voor 200.000 man naam want ik was
mooi het eerste weg. vóór Nieto,
vóór Lazzarini. vóór het hele veld".
Lachend: "Wat moet ik anders? Al
le weekends thuis zitten, de hele
week niets om handen hebben? Dat
is toch ook een saaie bedoening".
AD VAN KAAM
