Evergreens uit de operette
Nieuwe elpee van
reizend Teach Ie:
"Kom aan Boord"
OM LEKKER HARD TE DRAAIEN...
Whittaker:
enorme
verkoop
Knappe plaat: om van
aan de drank te raken
"Herrie van Wakeman
Frida: ruime voldoende
ZWAK OUD WERK
EXTRA
"Het grote operette-album" -
Ariola 89.407 XCT
Tussen "Ein Lied geht urn die
Welt" en "Reich mir zum Abschied
noch einmal die Hande" ligt "het
grote operette-album" oftewel
meer dan een uur operetteplezier.
Een uurtje vooral met Robert Stolz,
Rudolf Schock en Margit
Schramm.
De laatste Weense operetteko
ning is op zeer rijpe leeftijd vorig
jaar overleden, maar hij heeft een
rijke muzikale erfenis achtergela
ten, waar de platenpersers natuur
lijk nog altijd dankbaar gebruik
van maken. Want zeker zolang zijn
naam nog leeft is het zeker de
moeite waard zijn muziek ook le
vend te houden.
En dan komen als vanzelfspre
kend Rudolf Schock en Margit
Schramm op de proppen, die de
laatste jaren van Stolz' lange leven
bijna voortdurend met hem op
tournee zijn geweest. Diverse ma
len zijn zij ook in Nederland ver
schenen. Honderden malen trok
ken zij zo gezamenlijk door operet-
teland, om het nog eens op die ma
nier te zeggen. Hoe dat ging, kan
men op deze dubbele langspeler
opnieuw horen.
Rudolf Schock mag dan niet
meer helemaal zijn, wat hij eens is
geweest zijn tenor is wat minder
vast en zijn vlucht in de falset wat
drukker dan weleer en de stem
van Margit Schramm mag wat har
der zijn geworden, hun mateloze
routine leidt hen gemakkelijk langs
alle vocale klippen, die "moeilijke"
operettecomponisten als Strauss
en Léhar, in hun partituren hebben
gestopt.
Toch is het jammer, dat de andere
aan deze plaat meewerkende voca
listen als de tenoren Fritz Wunder-
lich en Michael Theodore en de
voortreffelijke sopranen Renate
Holm en Erzebeth Hazy niet meer
dan één keer ieder aan bod mogen
komen. Het zou niet alleen de varia
tie van het aanbod hebben ver
groot, maar ook de kwaliteit heb
ben verhoogd en daardoor de in
tensiteit van het luistergenoegen
hebben verdiept.
Maar met Stolz als de leider van
befaamde Weense en Berlijnse or
kesten en met het duo Schock-
Schramm achter de microfoons
blijft het bijzonder prettig een
uurtje te luisteren naar de parade
van talrijke "evergreens" uit de
operette. Want ook de samenstel
lers van deze platen hebben weer
volledig geput uit het beperkte ar
senaal van overbekende aria's en
duetten. Om het in een sportterm te
vangen: ze hebben geheel op veilig
K.P.
Margrit Schramm: hardere stem
Get on board, Teach In - CNR 657.522
De titel van de nieuwe langspeler "Kom aan boord" zal ongetwijfeld toepasselijk zijn voor
de bezigheden van de Enschedese groep "Teach In" in de maanden nadat ze tijdens het
Eurovisiesongfestival in Stockholm de hoogste eer voor zich opeisten. Ze reisden van de
ene studio naar de andere en van het ene zaaloptreden naar de andere bühneshow.
Zo werden achtereenvolgens door
de charmante Getty en haar groep
Scandinavië, Engeland, Duitsland,
Frankrijk, Spanje, Italië, Oosten
rijk, Zwitserland en Turkije met
een bezoek vereerd. Op oudejaars
dag nog traden ze op in het popu
laire programma van de ZDS' in
Duitsland en voor eind maart staat
een optreden in het Unicef-gala in
Basel op het programma. Al die
tournees hebben ervoor gezorgd
dat de fans in Nederland een beetje
werden verwaarloosd.
Ze werden zoet gehouden met de
single "Goodbye love"die dan ook
prompt een hit werd. Enkele weken
geleden werd het
gemaakt met de nieuwe elpee "Get
on board". Het is een typische
Teach In-plaat geworden: lekker in
het gehoor liggende melodietjes op
een pretentieloze manier gezongen
door Getty. Tot het dozijn behoren
een paar uitschieters zoals het al
eerder genoemde "Goodbye love",
"Wonderful" en "La la love song",
maar zijn er ook een paar bij die
voor de internationale markt wer
kelijk te weinig inhoud hebben.
Dat geldt bijvoorbeeld voor "Sai-
lorman", een compositie van Mc.
Ronald/Waltheim in een arrange
ment van Hans Hollestelle. Daar
staat gelukkig weer een nummer
als "Fair" tegenover dat instrumen
taal en vocaal erg aardig in elkaar
zit. Positief punt is zeker ook dat
verschillende leden van de groep
"Teach In" zelf compositorische
bijdragen leverden. Bijvoorbeeld
Koos Versteeg met de titelsong
"Get on board", dezelfde die ook
tekende voor "Goodbye love". De
John Cale, Helen of Troy, Island ILPS 9350
Niemand zal voor zijn plezier naar John Cale luisteren. Op de hoes van
"Helen of Troy kijkt John Cale je vragend, onschuldig aan, gevangen in
een dwangbuis. John Cale gaat tot de uiterste grenzen van vernietigende
i de
Die oude rammende Velvet ging veel verder dan John Cale nu doet,
maar die oude muziek was vaak ook knulliger.
Wat John Cale nu, met hulp van onder anderen Brian Eno en Chris Sped-
ding, doet, is volkomen gecontroleerd en uitgebalanceerd, soms zelfs
"gewoon" melodieus.
Elf nummers van hoog niveau schotelt John Cale ons voor
Muziek om moedeloos van te worden, om aan de drank te raken, meedo
genloos. De krampachtige muziek drukt voortdurend machteloosheid uit.
De Velvet bereikte dit "effect" door een harde monotonie, die tenslotte
doodliep in alleen maar herrie.
John Cale kan die herrie vermijden door zich te beperken in zijn instru
mentale begeleiding, en in de lengte van zijn nummers. Ook de sobere
productie (van hemzelf) draagt bij tot grote duidelijkheid en voortdurende
spanning.
Een zeer knappe plaat, maar geen muziek voor je plezier
T.M.
r Roger Whittaker
Ride a country road - Roger Whit
taker - Philips 6376 701
Roger Whittaker hoort er weer he
lemaal bij sinds zijn vertolking van
"The last farewel" zo'n groot succes
werd. Een opmerkelijke zaak trou
wens. Want het nummer was al vele
jaren oud en had nooit bijzonder
veel aandacht gekregen. Tot het
ogenblik dat iemana hem uit de
stoffige kast tevoorschijn haalde en
nieuw leven inblies.
Plotseling sloeg het nummer wel
aan en werd met de oude elpee een
enorme verkoop bereikt.
Wie de carrière van Roger Whitta
ker kent, weet dat het allemaal een
beetje anders dan anders bij de be
baarde Engelsman gaat. Zo be
hoorde hij in Engeland al vele jaren
tot de niet meer dan locaal bekende
artiesten. Daar kwam pas verander
ing in toen hij werd uitgeroepen tot
de "ontdekking" van het gerucht
makende songfestival in Knokke.
Met zijn donkerbruine stemgeluid
en het opmerkelijke fluitje (hij
heeft eens een elpee gemaakt,
waarop die prestatie breed wordt
uitgemeten) werd hij eerst erg po
pulair op het continent en vervol
gens - verlaat - in eigen land.
Onlangs verscheen van hem een
nieuwe elpee met de titel "Ride a
country road". Op de schijf staan
vrijwel allemaal rustige ballads
waarin Rogers stem het best tot
uitdrukking komt. Vooral in de la
gere registers komt Whittaker tot
goede prestaties. En een bewijs
voor de kwaliteit is dat Roger Whit
taker steeds "live" optreedt en het
niet hoeft te hebben van wat "play
backen" tegen een stukje fonogra
fisch werk op de achtergrond.
B.v.L.
Op deze pagina
bijdragen van:
Koos Post
Bram van Leeuwen
Tom Maas
Bart Jungman
Ad van Kaam
Eindredactie:
Sailor: typisch
Engelse muziek
Sailor, Trouble, Epic EPC
69192
De snel aan populariteit win
nende Engelse groep Sailor
heeft een lekker in het gehoor
liggend produkt afgeleverd; de
vlotte nummers van "Trouble"
zijn prima "op maat" geprodu
ceerd, wat een helder en luxe
geluid oplevert, en klinken door
het extravagante instrumenta
rium licht exotisch. De heldere
eenvoud van de muziek is erg
aansprekend, maar misschien
ook een tikkeltje oppervlakkig.
Het is typisch Engelse mu
ziek in de beste tradities van de
beatmuziek zoals die in de jaren
zestig vorm kreeg door de Beat
les. Daaroverheen zit een nos
talgische, vooroorlogse vernis.
Een oppervlakkige, flauwe ver
nis soms, maar gelukkig altijd
lichtvoetig gebruikt. Sprekend
voorbeeld hiervan is het nu
veelvuldig over de radio te ho-
ren "Girls, girls, girls", het ope
ningsnummer van de plaat. Het
eerste nummer van de andere
kant, "Glass of Champagne", is
minder modieus en laat een
prima staaltje beatmuziek ho
ren. Probleemloze feestmuziek. 1
T.M.
ADVERTENTIE
Speciaalzaak
grammofoonplaten
J nic. de tombe
Lange Pieterskerkchoorsteeg
Leiden, Telefoon 071-22184
RICK WAKEMAN/ROGER DALTREY - LISZTOMANIA
Eind februari gaat de Film Lisztomania in Nederland in première.
De soundtrack van deze door Ken Russel hij regisseerde o.a.de verfilming
van de popopera Tommy) is al een tijdje in het land. Voor de muziek is
ex-Y es organist Rick Wakeman verantwoordelijk. Hij kreeg daarvoor de
medewerking van Who-zanger Roger Daltrey die ook de hoofdrol vertolkt
in de film over het leven van componist Franz Liszt.
Die samenwerking is niet erg geslaagd. De nummers die Daltrey voor zijn
rekening neemt passen geheel niet in de muziek van WakemanDaardoor is
het een nogal wisselvallige plaat geworden.
De liefhebber van de muziek van Wakeman moet naar de pick-up rennen
om de nummers van Daltrey te kunnen vermijden
De Daltrey-fan die de plaat kocht, omdat hij zijn idool op de hoes zag staan,
zal ontzet opkijken als hij de "herrie" van Wakeman uit zijn luidsprekers
hoort schallen. Het beste voor beide groepen lijkt dan ook om de plaat maar
te laten liggen, temeer omdat het bepaald niet het beste is wat de heren in
hun carrière hebben gemaakt.
BJ.
Oriundi - Frida Boccara - Philips
9299 851
"Oriundi" wil zoveel zeggen als "Zij
die gekomen zijn van". Het is de
titel van Frida Boccara's nieuwe
langspeelplaat, die ditmaal hele
maal gewijd is aan een onderwerp,
namelijk het leven van mensen in
een omgeving waar ze niet geboren
zijn. Frida zingt met haar aparte vrij
lage stem teksten en composities
over emigranten, verjaagden, ont
heemden, verstotenen. Ze bezingt
op de haar eigen wijze de redenen
van deze gedwongen verhuizingen:
sentimentele, economische of poli
tieke. Op de plaat is bijvoorbeeld de
al weer enige tijd geleden uitge
brachte single 'Tous les hommes' te
vinden. Alle composities op de
plaat zijn het werk van het duo
Eddy Marnay samen met J. M. Bra-
que.
Zowel instrumentaal als vocaal is
het een plaat die een ruime vol
doende waard is, maar die toch de
oude successen van Frida Boccara
niet helemaal kan doen vergeten.
Daarvoor waren nummers als Cent
mille chansons, Un jour, un enfant,
Berceuse pour Luciana, Venise va
mourir en Un soleil d'amour t^
sterk.
Frida Boccaro
Commerciële bocht, dat is het.
In de jaren vijftig zong Freddy
Fender in nachtclubs in Louisiana.
Zijn nog onbetekenende carrière
werd afgebroken doordat hij tot vijf
jaar cel veroordeeld werd. Met veel
zwoegen wist hij zich daarna toch
weer een plaatsje te veroveren als
countryzanger. Kortgeleden had
hij, ook in Nederland, onverwacht
succes met "Before the next teard
rop falls".
Nu hebben zijn vroegere bazen
een elpee van hem uit de jaren vijf
tig tevoorschijn gehaald, en achter
zijn stem een nieuwe begeleiding
geplakt. Zwak oud werk, met een
niet passende begeleiding, moet op
deze manier toch nog geld opbren
gen.
T.M.
Robert Palmer - Pressure Drop. Is
land Records 89671 XOT (ILPS
9372)
Er is de laatste tijd nogal wat te
doen rond de Amerikaanse groep
Little Feat. Een formatie die mu
ziek produceert welke onderge
bracht kan worden in de categorie
'witte funk'. Gebaseerd op keihard
ritmisch werk en beukend basge-
weld, vermengd met snerpende
'blues-achtig' aandoende gitaren en
gelardeerd met hier en daar een
snufje pianogetingel en wat ko
perwerk. Een recept waar in Ame
rika de honden geen brood van lus
ten, maar dat in Europa steeds meer
liefhebbers voor zich wint. Maar
goed, dit is geen bespreking van
Feats' laatste LP "The Last Record
Album", maar van Robert Palmers'
"Pressure Drop" Een en ander
heeft echter nogal wat met elkaar te
maken.
Palmer immers maakte vroeger
deel uit van bovengenoemde groep,
maar besloot die te verlaten en voor
zichzelf te beginnen. Resultaat:
twee solo-albums, vrij kort na el
kaar uitgebracht, maar, en nu komt
het, volledig gemaakt met de (mu
zikale) medewerking van zijn vroe
gere Feat-vriendjes. Gevolg is dat
we nu feitelijk te maken hebben
met twee Little Feats: één echte en
één onder de vlag van Palmer.
Opeens twee 'voeten' om op te
staan. Dat je dan heel wat steviger
in je schoenen staat bewijst deze
hernieuwde samenwerking. Little
Feat mag dan op instrumentaal ge
bied heel wat werk kunnen verzet
ten, de zang gaat nog wel eens de
mist in. En voor Palmer geldt het
omgekeerde. Hij beschikt wél over-
die uitstekende stem, maar verder
kan hij dan ook helemaal niets. De
heren vullen elkaar dus heel be
hoorlijk aan. Zijn het op het muzi
kale vlak klaarblijkelijk ook hele
maal eens, want het typische
funk-geluid van Little Feat komt op
"Pressure Drop" duidelijk naar vo
ren, al geeft Palmer met zijn indrin
gende zang het heft nergens uit
handen, als wil hij laten merken,
dat het tenslotte zijn LP is. Maar de
combinatie is goed (twee handen
op één buik), want "Pressure Drop"
is zonder meer een knappe langspe
ler geworden. Compacte muziek, in
vocaal opzicht bijzonder sterk en
met veel afwisseling, (af en toe hoor
je zelfs een strijkje - moog synthesi
zer - tussen de dreunende drums
door). Lekker hard draaien. Vooral
ve me an inch',
'Work to make work' en de titelsong
Pressure Drop'. Die laatste song is
duidelijk op de reggea-reggea-rage
ADVERTENTIE
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL. 071 - 24010
Ray Conniff:
solo op de
trombone
Love will keep us together - Ray
Conniff - CBS 81021
Ray Conniff is een regelmatig te
rugkerende verschijning in de pla-
tenwereld. Zo'n vier tot vijfmaal
per jaar presenteert hij een meuwe
zwarte schijf waarop zijn vocale
groep een melodieus stukje achter
grondmuziek ten gehore brengt.
Ray Conniff heeft daarmee een
vaste kern van bewonderaars en
verzamelaars om zich heen verza
meld.
De formule van de Conniff-platen is
zeker niet baanbrekend. (De al wat
grijzende orkestleider, arrangeur
en componist pakt een aantal goed
in het gehoor üggende hits bij de
kop en maakt daarvoor een fraai ar
rangement. Instrumentaal draagt
hij zelf ook altijd nog een steentje
bij. Op de elpee "Love will keep us
together" bijvoorbeeld speelt hij de
trombone solo's. Samen met de met
minder bekende Jack Gold te
kende hij voor de produktie van de
plaat.
Het beste nummer van de plaat
vind ik "Midnight blue" en de
combinatie van de hit "Rhinestone
cowboy" met "Wildfire". Verder
treffen we op de plaat aan het zich
als een evergreen ontwikkelende
"Feelings". Voor de compositie van
M. Albert geldt dat elke zichzelf
respecterende musicus het lang
zamerhand op zijn repertoire heeft
genomen. Datzelfde geldt zij het in
mindere mate voor "My little
friend", het thema uit de film "Pa-
pertiger". Op de B-kant van
Conniffs nieuwe schijf staan onder
meer John Denvers I'm sorry, Neil
Sedaka's Solitaire, At seventeen.
Love will keep us together, en How
sweet 17 is to be loved by you.
B.v.L.
Rudolf Schock: wat minder vast.
