'Soft melodies':
een van de beste
Mike Oldfield duldt geen inmenging
Hoogstandjes
in popmuziek
Piet Noordijk:
overstapje naar
'achtergrond'
Paul Simon en
Art Garfunkel
ras-artiesten
van Zijp
Freddie Fender heeft
lang op zijn grote
succes moeten wachten
Springsteen heeft veel talent
DONDERDAG 27 NOVEMBER 1975
EXTRA
Soft melodies - Dick Bakker Orchestra - Omega 555.024
De Nederlandse platenmaatschappij Dureco is een maatschappij die veel achtergrondmu
ziek in haar groeven perst. De afgelopen weken zijn niet minder dan zeventien nieuwe
schijven op de markt gebracht met uitstekende muziek om lekker bij te relaxen. Een van
die zeventien is "Soft melodies" van Dick Bakker. Een plaat, die - nu we toch bijna aan de
jaarwisseling toe zijn - betiteld kan worden als een van de beste die in 1975 in dit genre is
verschenen.
Ik zou hem zonder meer op één rij
willen stellen met andere "trend
setters" in déze soort muziek, zoals
Raymond Lefevre, Percy Faith, Ca-
ravelli, Frank Pourcel, Paul Mau-
riat. en Ray Connif. Voor wie Dick
Bakker nog niet kent: hij is direc
teurvan de Dureco-studio in Weesp
en is daar zowel geluidstechnicus,
producer en arrangeur.Vooral op
dat laatste terrein excelleert hij met
de plaat "Soft melodies". Een elftal
ragfijne arrangementen waaruit
een stukje muzikaal gevoel van de
eerste orde spreekt.
Tel daarbij op het feit dat hij voor de
uitvoering de beschikking had over
een aantal "grote namen" op mu
ziekgebied en de conclusie dat
"Spft melodies" een verrukkelijke
plaat is ligt voor de hand. Nemen
we bijvoorbeeld eens een nummer
als"If" van David Gates. Wat
mondharmonica-virtuoos Toots
Tielemans, daarvan maakt mag ge
hoord worden. Dat zelfde geldt
voor gitarist Wim Overgaauw met
de Lennon-McCartney-compositie
"Here there and everywhere", voor
Piet Noordijk, saxofonist met Mor
ris Alberts nieuwe evergreen "Feel
ings" en gitarist Peter Niewerf met
het grote Sinatra-succes "Send in
the clowns". De parade van topar
tiesten is daarbij nog niet voorbij.
Op "Soft melodies" treft u verder
nog aan Guus Hautvast (english
horn), vibrafonist Carl Schltze, pia
nist Cor Schools, tenorsaxofonist
Freddy Korsman, vocaliste Letty
de Jong en niet vergeten de
background-group The Secrets.
Naast bekende nummers als Rain
drops keep keep falling on my
head, Sealed with a kiss (oud suc
ces van Brian Hyland) en Despara-
do. werk van Dick Bakker zelf
Dick Bakker
Elftal ragfijne arrangementen
Zoals Wild Waves, Go and sleep
now (die hij samen met Wil Lui-
kinga maakte) en de titelsong van
de plaat "Soft melodies". Zonder
meer eén "dijk" van een plaat.
B.v.L.
Op deze pagina
bijdragen van:
Bram van Leeuwen
Tom Maas
Paul de Tombe
Jan Preenen
Eindredactie:
René Vos
Jeugdsentiment
Het moet nu eens uit zijn met dat
vervelende jeugdsentiment. Ge
groeid uit een soort herfstmoeheid
is het nu verworden tot angst en
onvermogen. Angst voor de dag
van vandaag en morgen, onvermo
gen om zelf iets te verzinnen. Op de
hoes van "So Fine" staan verteder
ende foto's uit augustus 1957: ach
gut, ja, toen bouwden we een zeep
kist.
Maar de nummers op deze elpee,
allemaal oude bekende, hebben
niets met die vertedering te maken:
het zijn vlakke imitaties, zonder
veel inspiratie gebracht in keurig
kamerbreed stereo.
Loggins en Messina hebben op vo
rige elpees bewezen erg plezierige
en goed verzorgde muziek te kun
nen maken; het is jammer dat ze nu
niets meer wisten te verzinnen. Wie
die oude nummers wil hebben, kan
beter proberen de originele uitga
ven te pakken te krijgen; ook heel
goed zijn de spectaculaire, ironi
sche vertolkingen van Sha Na Na.
"So Fine" doet me denken aan
sponzig fabrieksbrood. Nep.
T.M
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL. 071 - 24010
Piet Noordijk
You are so beautiful - Piet Noordijk 8 Omega
Saxofonist Piet Noordijk is in de Nederlandse jazz-wereld een begrip.
Geboren in Rotterdam en stammend uit een uiterst muzikale familie be
gon hij na zijn conservatoriumopleiding zijn loopbaan als klarinettist
bij 't Rotterdams Kamerorkest van Piet Ketting. Zijn grote belangstelling
voor de jazz-muziek mondde tenslotte uit in een overstapje naar dé jazz. In
de loop der jaren kreeg hij op dat terrein zo'n grote bekendheid, dat door
Johnny Griffin, Lee Konitz en Oliver Nelson werd uitgenodigd om deel
uit te maken van hun groep. De bekroning voor zijn muz. vakmanschap
kreeg hij in 1965. In dat jaar werd hij uitgeroepen tot beste saxofonist van
Nederland en kreeg de Wessel Ilcken Prijs.
Op zijn onlangs verschenen langspeelplaat "You are so beautiful" heeft
Piet Noordijk het jazz-terrein verlaten. Ongetwijfeld tot groot verdriet van
de jazz-fanaten. En tot grote vreugde van de liefhebbers van heerlijke ach
tergrondmuziek, want ook daar lenen de klanken van 'n saxofoon zich
uitstekend voor. Piet Noordijk pakte een tiental, merendeels overbekende
nummers, bij de kop en Tony Nolten zorgde voor de arrangementen. Het
resultaat is geworden een plaat, die zich vooral in de late avonduurtjes het
best laat waarderen. Het recept daarvoor is bekend, de gemakkelijke stoel,
de lamp op een laag pitje, en een glaasje binnen handbereik. Van de
nummers op deze plaat noemen we u: "Misty", "Everybody is talkin'",
"Old fashioned way", "And I love you so", "My eyes adored you" en "If'
B.v.L.
Ommadawn - Mike Oldfield
Virgin Records (Ariola( V 2043.
De muzikale kracht van Mike Old-
field lag in zijn twee vorige LP's
in de opbouw van zijn stukken.
Op de magnifieke langspelers Tu
bular Bells en Hertest Ridge nam
Oldfield een basismelodietje dat hij
als een architect uitbouwde tot een
groots instrumentaal geheel,
waarin het eenvoudige basisgege
ven steeds herkenbaar bleef. Rust
pauzes op die platen kwamen al
leen voor omdat de LP's, waarop
Oldfield een veelheid van instru
menten zelf bespeelde, nou een
maal moesten worden omgedraaid,
öf werden gebruikt als aanloop
naar andere variaties op het ge
bruikte thema. Op Ommadawn,
zijn derde plaat, heeft Oldfield
meer 'aparte' stukken in de groeven
gezet en duldt hij meer inmenging
van anderen. Nog bespeelt hij zelf
zo'n zestien instrumenten, maar de
lijst van medewerkers is toch al
sterk uitgebreid. Met Afrikaanse
drummers bijvoorbeeld, maxar
ook met meer vocalisten (onder wie
opnieuw zijn zuster Sally) Daar
naast zijn er dus meer aparte
stukken. Het leek bijna onmogelijk
na de vorige twee muzikale kracht
proeven, maar het komt Oldfields
soms mysterieuze, soms kristalhel
dere muziek alleen maaar ten goe
de.
De instrumentale gedeelten van
Ommadawn, in een zeer bijzonder
sfeertje opnieuw perfect van ti
ming, blijken de aanlopen tot
grootse vocale finales. Op kant één
is dat het geraffineerd eentonig
Ommadawn, dat als titelsong met
die Afrikaanse drummers en de vo
calisten een werkelijk briljant
hoogtepunt betekent - op kant twee
doet de Horse Song vrijwel niets
daarvoor onder. Oldfield heeft
zichzelf andermaal overtroffen
Indiscreet-Sparks. 89434 XOT (ILPS 9345).
Originaliteit is een van de opvallendste kenmerken van de muziek van de
Sparks. De Engels /Amerikaanse formatie laat zich niet vergelijken met een
al eerder naar de top doorgestoten groep, of het moest zijn in een nummer
als Hospitality on parade, dat wat overeenkomst vertoont met het jaren
geleden door de Scaffold van een goudlaagje voorziene Lily the pink.
Al te lang bij die vergelijking stilstaan zou evenwel niet fair zijn ten -
opzicht van de Sparks. De over de toonladder dansende solozanger Mael,
die hoge en lage tonen inet opvallend gemak aaneenrijgt, zorgt er voor dat
Hospitality on parade in ieder geval veel gevarieerder is. Het nummer
fungeert als ouverture van de lang speler Indiscreet.
Na Propaga nda", dat vorig jaar door de groep werd afgeleverd, opnieuw
een LP, waarvan de "vonken" afspatten. De songs zijn zo mogelijk nog
gecompliceerder dan de vorige elpee.
Aangezien de teksten soms nauwelijks verstaanbaar zijn door het vocale
gegoochel van Russell Mael is het geen overbodige service dat alle werkjes
op de binnenkant staan afgedrukt.
Vooral omdat ook deze teksten hoogstandjes in de popmuziek kunnen wor
den genoemd.
Begeleid door gitarist Trevor White, drummer Dinky Diamond en bassist
Jan Hampton vertolkt Russell met zijn broer weer de hoofdrol. Russell
vanwege zijn sfeerbepalende, exclusieve stemgeluid en de nauwelijks be
wegende pianist Ron Mael o.a. vanwege het feit dat hij (met uitzondering
van Pineapple) voor alle teksten tekende.
r Freddie Fender
J.P.
Over 'Born to run" schreef ik enige
tijd terug dat het een verplette
rende elpee is. Deze plaat gaf Bruce
Springsteen die faam waar hij recht
op heeft. Daarvoor had hij al wel
een elpee gemaakt, maar "Greet
ings from Asbury Park" viel niet op
in de grote stroom muziek van
nieuw talent. Toch is het een plaat
die zeker niet onder hoeft te doen
voor "Born to run".
Opvallend is het beperkte muzikale
vocabulaire van Springsteen. Maar
bij hem is het geen hinderlijk ge
brek, omdat de nadruk steeds valt
op de gedrevenheid van de zang en
op de tekst. Deze teksten zijn op
"Asbury Park" naar mijn smaak -
wat kinderlijker, wat flauwer dan
op "Born to run".
Het lijkt of Springsteen nog moet
leren hoe hij de effecten moet dose
ren, hoe hij zijn talenten het best uit
kan buiten. Op "Born to run" zijn
de teksten heel direkt en beeldend.
op "Asbury Park" wil Springsteen
zich nog wel eens te buiten gaan
aan kletspraat.
We moeten het ons eigenlijk wel
kwalijk nemen dat wij indertijd
deze eersteling van Springsteen
over het hoofd hebben gezien. Want
de teksten mogen dan wat overdre
ven zijn, de muziek is swingend en
scherp omlijnd. En het staat als een
paal boven water dat Springsteen
een enorme zeggingskracht heeft
en veel talent.
T.M.
"Are you ready for Freddy" -
Freddy Fender - ABC/DOT-
records 2044.
Freddy Fender heeft lang op zijn
succes moeten wachten. Al zo'n 20
jaar was hij een muzikale bekend
heid in de omgeving van Houston,
maar veel verder reikte zijn roem
ook niet. Bij een kleine platenmaat
schappij uit de buurt nam hij het
"Before the next teardrops fall" op.
Het werd een regionale hit in de VS,
maar het maatschappijtje was te
klein om de plaat over heel Ame
rika te distribueren. ABC/DOT
nam die taak over en dat betekende
voor Freddy Fender de start van
een internationale carrière die in
korte tijd resulteerde in twee we
reldhits: "Before the next teard
rops fall" en "Wasted days and was
ted nights". In Nederland bracht
hij het inmiddels tot een tweede el
pee getiteld "Are you deady for
Freddy".
De plaat bevat een aantal "oudjes"
die langzamerhand uit ons ge-
zichtveld waren verdwenen, maar
die door de zanger met de weelde
rige haardos en de besnorde boven
lip nieuw leven wordt ingeblazen,
zoals Cielto Lindo, waarmee Trini
Lopez eens succes boekte. How
much is that doggy in the window
en What'd I say.
Ook "Secret love" dat reeds op de
single is uitgebracht hoort zeker in
dat rijtje thuis.
Freddy Fender is moeilijk een be
paald etiket op te plakken. Het ene
ogenblik zijn het de Zuidameri-
kaanse ritmes die hij vocaal bege
leidt en het andere ogenblik is het
weer country wat de klok slaat. Dat
laatste is bijvoorbeeld het geval in
een nummer als "Loving cajun sty
le". Meer in de romantische stijl ligt
"Begging to you".-Al met al een
zanger die van vele markten thuis
^^^ADVERTENTI^™
Speciaalzaak
graiofoonpiaten
Lange Pleterskerkchoorsteeg 11
Leiden, Telefoon 071-22184
Paul Simon - "Still crazy after
all these years" - CBS 86001;
Art Garfunkel - "Breakaway"
- CBS 86002.
"Simon en Garfunkel" zijn nog
steeds een begrip, want wie
kent niet hun verrukkelijke
composities als Mrs Robinson,
The Boxer, The sound of silen-
oe, Homeward Bound, Ameri
ca, Bridge over trouble wateren
For Emily, whenever I may find
her. Iedere liefhebber van de
muziek van dit duo betreurde
dan ook het besluit van het
tweetal om niet meer gezamen
lijk op te treden. De de schei
ding toch niet helemaal defini
tief werd blijkt uit de twee
solo-elpees die dezer dagen van
Paul Simon en Art Garfunkel
zijn verschenen. Want op beide
elpees prijkt een nummer als
"My little town". Een gezamen
lijke produktie, die inmiddels
ook al op single is verschenen.
Nadat ik de beide nieuwe schij
ven beluisterd had ging mijn
persoonlijke voorkeur uit naar
die van Art Garfunkel. Maar dat
is waarschijnlijk toe te schrij
ven aan het verschil in genre dat
er tussen die twee bestaat. De
meest romantische ballads van
Garfunkel spreken mij meer
aan dan de nummers van Simon
die duidelijk onder invloed
staan van soul, jazz en gospel.
Daarmee is niets ten nadele van
de plaat van Paul Simon ge
zegd. Beiden zijn rasartiesten
en het persoonlijke stempel dat
ze steeds weer op hun platen
drukken is een bewijs van hun
muzikaal vermogen. Voor Paul
Simon was het de eerste
studio-elpee na verscheidene
jaren. Als ik me goed herinner
was Live rhymin' de laatste
live-elpee. Als ik een keuze zou
moeten maken uit de nummers
op Pauls elpee dan gaat mijn
voorkeur uit naar "Silent eyes",
"Have a good time", "Night
game" en "Gone at last". Mocht
u Paul Simon live willen zien:
op 6 december geeft hij een
concert in het Amsterdams
Concertgebouw.
"Breakaway" van Garfunkel is
een zeer fraai album waarop
onder meer materiaal staat van
Stevie Wonder (I believe), Al-
bert Hammond (99 miles fro
L.A.) en Antonio Carlos Jobim
("Waters of March"). De hele el
pee ademt een sfeer van roman
tiek dankzij de kristalheldere
stem van Garfunkel en de ar
rangementen van Richard Per-
Paul Simon
Bolland
Bolland en Bolland - Philips
6410 089
Wie kent niet de grote hits van
de broertjes Bolland waarmee
ze de afgelopen jaren grote suc
cessen behaalden? Summer of
'71, Wait for the sun, Florida,
Leaving tomorrow, Themefor
blue. Lekker in het gehoor lig
gende wijsjes die wel eens de
den denken aan het begin van
de jaren zestig toen de duo's zo
populair waren. Wie de nieuwe
elpee van Bolland en Bolland
beluistert merkt direct dat er
iets veranderd is aan het duo.
Meest opvallende punt is dat
het repertoire een veel grotere
variatie in zich bergt dan voor
heen.
Hoe het ook zij, het overstapje
dat Rob en Ferdv maakten van
Negram naar Philips heeft wel
enig resultaat afgeworpen. De
muziek is volwassener gewor
den. De invloed van Phonog
rams producer Hans van He-
mert zal daar wel niet helemaal
vreemd aan zijn. Wat behouden
is gebleven, is de eigen inbreng
van Bolland en Bolland. Ook op
de nieuwe elpee is tweederde
van het dozijn nummers uit de
eigen trommel. Van de overige
vier zijn er vier van de hand van
Hans van Hemert en wordt het
twaalftal gecompleteerd door
het kennelijk nooit roestende
nummer van Petty en Holly:
True love wavs. Kwalitatief
Art Garfunkel
steekt het allemaal goed in el
kaar. Een woord van lof tens
lotte voor Hans Hollestelle en
Harry van Hoof die zorg droe
gen voor zeer fraaie arrange
menten en een uitstekende or
kestbegeleiding.
Land en water
Land en water- Sido Martens-
Negram 119
In het spoor van het Fungus
succes is dezer dagen een elpee
van Sido Martens verschenen.
Een in 1949 geboren Fries, wo
nend in Snakkerburen bij
Leeuwarden, die in verschil
lende folkgroepjes heeft ge
speeld en tijdelijk de groep
Fungus versterkte. Op de elpee
"Land en water" bespeelt Sido
de 6-en 12-snarigeaccoustische
gitaar, de mandola, percussie,
mandoline, elektrische gitaar,
sitar gitaar, basgitaar, mond
harmonica, autoharp en Gloc
kenspiel. Vocaal kreeg hij de
steun van Hanneke Luxem
bourg, een zangeres uit Venlo.
Zij zingt op de elpee de num
mers "Searchin' for lambs" (een
bewerkte traditional) en "How
cruel reigns the sea".
De ritmesectie bestond behalve
uit Sido Martens uit twee leden
van de al eerder genoemde
groep Fungus, namelijk Bob
Dekenga en Louis Debij. Op de
plaat vindt u drie bewerkte
Friese dansen uit de vorige
eeuw "Hup aide guts", "Skotse
tye" en "De Valeta". Helaas ver
toont het bijgesloten tekstvel in
de hoes nogal wat fouten, maar
Negram heeft verzekerd dat de
fouten bij een tweede oplage
zullen worden gecorrigeerd.
Dat het wad veel inspiratie voor
Sido Martens heeft opgeleverd
blijkt wel uit de titels: "The
flood", "A lover at sea","Land
en water" en "How cruel reigns
the sea".
Country-toppers
Country-toppers - ABC DOT -
NAF306; Feelin' allright-Om
ega 777019
De platenmaatschappij Ne
gram, die in ons land de platen
van het Amerikaanse ABC-
DOT-label op de markt brengt
heeft dezer dagen een verzame-
lelpee geperst waarop eengroot
aantal country-artiesten te vin
den zijn. Dat is bijvoorbeeld
Don Williams, waarvan al drie
langspelers op de markt zijn
gebracht met succes. Hij is op
de plaat vertegenwoordigt met
het nummer "You're my best
friend". Verder is op de elpee
Freddy Fender te vinden met
een nummer dat in Nederland
een grote hit werd, namelijk
Before the next teardrop falls.
En als we het over country-
fenomenen hebben mag Hank
Thompson zeker niet onver
meld blijven. Trouwens de an
dere namen op de plaat liegen er
ook niet om: Ray Pillow (met
Countryfied), Donna Fargo
(met Hello little bird), Diana
Tras (lean it all on me) Joe
Stampley (Penny), Ray Price
(Farthest thing from my mind)
en Roy Clark (You're gonna
love yourself in the morning).
Iets heel anders is de verzame-
lelpee van Dureco getiteld:
"Feelin' allright". Naast een
aantal jazzy-nummers is er ook
flink wat stampwerk aanwezig.
Verder wisselen instrumentale
en vocale nummers elkaar af op
de plaat. De plaat begint met het
zeer melodieuze Chicago
Theme gespeeld door Hubert
Laws gevolgd door Do it again
gespeeld door Deodato samen
met Airto, die later afzonderlijk
nog op de plaat terugkomen
met respectievelijk Also'sprach
Zarathustra en Parana. Bob
James en Groover Washington
jr. zijn elk met twee nummers
vertegenwoordigd. Voor Esther
Phillips blijft het er maar bij
één, maar dat is dan ook een fors
stukje hitwerk: "What a diffe
rence a day makes".
B.v.L.
