Nana Mouskouri: vakmanschap
Jazz Anthology: minder geluid
WHITTAKERS
FAREWELL":
MELODIEUS
Abba erg succesvol
Bud Holly
herdacht
„Hard times": sfeertje
DONDERDAG 6 NOVEMBER 1975
EXTRA
PAGINA 21
Boudewijn
de Groot:
soberheid
en rust
Soberheid en rust, dat is watje
tegenkomt op de nieuwe LP
van Boudewijn de Groot. Al
les is teruggebracht tot de ui
terste simpelheid, meldt de
inmiddels voor geruime tijd
naar Amerika vertrokken
zanger zelf. En dat is goed te
merken ook. Niet allen in de
muzikale begeleiding (met
minder instrumenten dan De
Groot op vorige langspelers
gebruikte), ook in de teksten.
Geen symboliek ditmaal,
maar duidelijke taal gespro
ken in nummers die elkaar lo
gisch "aanvullen" en allemaal
op de een of andere manier te
rugvoeren naar Boudewijn
zelf.
Samen met René Daalder, die
de vaste tekstschrijver Len-
nart Nijgh ditmaal heeft ver
vangen, heeft de zanger een
aantal autobiografische en
sterk persoonlijk getinte
werkjes aan de groeven toe
vertrouwd.
Daarin wordt o.m. afgerekend
met een stukje verleden, wor
den persoonlijke veranderin
gen onder woorden gebracht.
Zoals in het lied In Travestie,
waarin De Groot zijn fans ver
klaart hoe hij uit zijn vroegere
poëtische droomwereld is ge
stapt, hard is geworden. „Zo'n
meisje noemt zich dan een fan,
maar weet totaal niet wie ik
ben, zingt teksten die ik niet
meer ken". En: „Ik ben te oud,
die onschuld ben ik kwijt".
Een lied uit een song die over
komt als een lange verkrach-
tingsscene van zijn „oude-ik".
De „nieuwe" Boudewijn stelt
zich voor tussen „Waar ik
woon" (het openingsnummer)
en „Wie ik ben" (het slot
nummer). Een ruimte waarin
hij zichzelf simpel en tot in de
puntjes tekent, liberaler als hij
is geworden.
P.d.T.
Tribute to Buddy Holly - Mike Be
rry - Pink Elefant 877.086
Mike Berry is eigenlijk een
vreemde artiest. Hij maakt een
grote hit en verdwijnt dan plotse
ling weer in het niets. Als iedereen
hem bijna vergeten is, keert zijn
naam plotseling op de hitparadedes
terug. Dat gebeurde onlangs weer
toen hij een liedje van Goddard bij
de kop pakte, waarin de op jeug
dige leeftijd overleden zanger
Buddy Holly wordt herdacht. De
plaat werd een hit en dat was aan
leiding om een elpee uit te brengen,
waarop een aantal oude Buddy
Holly-successen staan zoals het
alom bekende Peggy Sue, dat
evenals That'll be the day werd ge
schreven door het duo Alisson-
Petty. De plaat is met alleen gewijd
aan Buddy Holly. Zo is er bijvoor
beeld ook de Bruce Chanell hit uit
vroeger jaren: "Hey babe" op te
vinden. Er is trouwens meer opge
poetst oud hitwerk zoals Elvis Pres
ley's "Don't be cruel" en "i'm in
love again" van good-old Fats Do
mino. Daar tussendoor vinden we
ook nog wat eigen werk van Mike
Berry, zoals het nummer Dial my
number dat hij samen met produ
cer Miki Dalion schreef en het
Holly-achtige For me and for me,
waarmee de elpee wordt besloten.
B.v.L.
Waar ik woon en wie ik
ben - Boudewijn de Groo -
Decca 6419020.
Een stem uit het hart - Nana Mous
kouri - Philips 6325 243
Wat moeten we eigen lijk nog ver
tellen over Nana Mouskouri0 Ze
geniet over de hele wereld bekend
heid, presenteert tv-shows in ons
land, is onlangs geïnterviewd door
Jan van Hillo voor de NCRV-
televisie, en draaft ook geregeld op
in dames- en radio-en tv-bladen. Ze
zong samen met Nat King Cole,
Bing Crosby, Ella Fitzgerald,
Danny Kay, Mahalia Jackson en
Edith Piaf om maar een paar "grote
namen" te noemen. Ze zingt en
spreekt Italiaans, Engels, Frans,
Duits en Spaans en in 1970 trad ze
"live" in Nederland op tijdens het
Grand Gala du Disque.
Onlangs verscheen een nieuwe el
pee die als titel kreeg "Een stem uit
het hart" naar analogie van haar in
ternationale bijnaam "the voice of
nostalgia". Op de plaat staat een
aantal succesnummers van Nana
die al op diverse van haar vorige
platen zijn geperst. Wie kent bij
voorbeeld niet het van Tom Jones
afkomstige Try to remember of
The white roses of Athen, een
nummer, waarvoor de basis werd
gelegd door Nana's ontdekker Ma
nos Hadjidakis. Van hem is er op de
elpee trouwens nog meer werk te
vinden zoals The Swans "tio ti tio
ti" en Thoxastiko exodos. Verder
staat op de plaat een van haar re
cente succesnummers: The three
bells, populair gemaakt door Les
compagnons de la chanson, als
mede het fraaie nummer "And I
love her so" van Don McLean. De
echtgenoot van Nana, George Pet-
silas, levert naast een instrumen
tale bijdrage aan de plaat (hij maakt
deel uit van de begeleidingsgroep
The Athenians) ook een arrange
ment van het nummer Voici le mois
de may.
De nummers op de plaat worden
door Nana zelf aan elkaar gepraat.
Het geheel ademt duidelijk een
groot stuk vakmanschap en muzi
kaliteit, maar als ik moet kiezen
tussen de elpee "Een stem uit het
hart" en de onlangs verschenen
Duitstalige "Traume sind Sterne"
geef ik toch de voorkeur aan de
laatste schijf.
B.v.L.
Op deze pagina
bijdragen van:
Bart Jungman
Wim Wirtz
Bram van Leeuwen
Paul de Tombe
Ondr de titel "Jazz Anthology"
(bloemlezing) is er opnieuw op het
merk "Musidisc" een forse lading
platen uitgebracht met opnamen
uit het verre en turbulente verleden
van de jazz. Al eerder werden er in
dit kader zo'n zestig platen gepro
duceerd. En nog steeds lijkt de
voorraad van herontdekkingen niet
uitgeput. Het gaat er dan ook zo
langzamerhand op lijken dat de se
rie "Jazz Anthology" een soort
wedloop wordt met als voornaam
ste criterium: wie de meeste platen
maakt heeft gewonnen.
Temeer lijkt die indruk gerecht
vaardigd als je de tot dusver uitge
brachte platen van de serie "Jazz
Anthology" inventariseert.
Dan blijkt namelijk dat op een aan
tal platen en vooral op de meest re
cente de noodzaak om oude opna
men in een schijf te drukken zo
dringend is, dat de geluidskwaliteit
desnoods flink wordt verwaarloosd
en soms zelfs volledig vergeten. Bij
enkele platen komt het voor dat het
geluid middenin een stuk abrupt
wordt afgebroken. Grote stiltes,
slechts vaag begeleid door een
lichte "rumble" van de draaitafel,
daveren dan de luidsprekers uit om
de toehoorder vervolgens met een
groeiende ergernis te vervullen.
Het gaat mij in elk geval te ver om
de antiquarische betekenis van een
plaat zodanig boven de geluids
kwaliteit te laten prevaleren dat het
geluid soms rustig kan worden
weggelaten.
Desondanks toch even een vluch
tige selectie uit de serie van "Jazz
Anthology", omdat er wel enkele
platen bij zitten die de aandacht
verdienen. Dat geldt bijvoorbeeld
voor de plaat "Live recording" van
tenorsaxofonist Lester Young uit
1948. Young, die nooit een groot
saxofonist is geweest zoals John
Coltrane, speelt hier in Royal
Roost, New York, in een bezetting
met trompet, trombone en de ge
bruikelijke begeleidingssectie.
Zijn zeer eigen stijl - de benepen
toon en de wat luie technische
vormgeving - komt hier erg goed uit
de verf (30 JA 5171).
Evenzeer gaat dat op voor altsaxo
fonist Charlie Parker op de plaat
"Rare broadcasting performances"
met opnamen uit 1947 en 1948. De
nimmer geëvenaarde altsaxofonist
voert hier een monarchaal bewind
temidden van o.a. trompettist Fats
Navarro, pianist Lennie Tristano,
drummer Buddy Rich en de nog
steeds in functie zijnde zangeres
Sarah Vaughn. Het behoeft geen
betoog dat hier een ijzersterke ga
rantie ligt voor een stuk goede jazz.
Wat hier dan ook in ruime mate
wordt gespeeld (30 JA 5164).
Een voortreffelijke plaat is die met
pianist Bud Powell, bassist Paul
Chambers en drummer Art Taylor.
De plaat werd gemaakt in 1956 in
het bekende Birdland. New York,
en bevat een scala aan goede stuk
ken, zoals "Lover come back to
me", "Lullaby of Birdland" en "I've
got you under my skin". Powells
diep doorvoelde aanpak en zijn ge
raffineerde akkoordenstructuur-
tjes zorgen voor prachtige muziek.
(30 JA 5167).
Overige platen in de serie "Jazz An
thology" van Musidisc zijn o.m. die
van organist Milton Buckner (saai
en te zeer gekunsteld), Louis Arm-
strog (1948, van zeer slechte ge
luidskwaliteit) en Duke Ellington
(1938, 1945 en 1946, eveneens van
een abominabele geluidssoort). Het
valt overigens te hopen dat "Jazz
Anthology" in de toekomst wat kri
tischer zal worden aangevuld.
W.W.
Eigenlijk was ik Peter Skellern een
beetje uit het oog verloren. Ik her
inner me goed dat hij een jaar of wat
geleden een grote hit scoorde met
"You are a lady", maar daarna had
ik in feite nooit meer iets van hem
vernomen. Van het nummer "You
are a lady" zijn inmiddels al zo'n 50
cover-versies gemaakt. Na dat suc
ces blijkt hij muziek te zijn gaan
schrijven voor anderen. Begin van
dit jaar tekende hij een contract
met Island Records en onder lei
ding van Geoffry Haslam maakte
hij een verrassend goede elpee,
waarvan het titelnummer "Hard
times" in vele landen bekendheid
begint te krijgen. Aan de elpee
werd onder meer meegewerkt door
bekende artiesten als Madeleine
Bell, Rob Townsend en ex-Beatle
George Harrison. De plaat van Pe
ter Skellern, die in 1974 in Lancas
hire werd geboren, ademt een
beetje de sfeer van de jaren twintig
en dertig en zit vol grappige muzi
kale vondsten.
Behalve het vocale gedeelte neemt
Peter ook de piano- en orgelpar
tijen voor zijn rekening. Het beste
nummer op de plaat vind ik per
soonlijk Goodbye, America keep
you well, sterk van tekst en muzi
kaal erg fraai. Maar nummers als A
capella en Let's sleep late zijn zeker
ook het vermelden waard. Al met al
een elpee die we iedereen kunnen
aanbevelen.
B.v.L.
The last farewell - Roger Whitta-
ker - Philips 6412 301
Ondanks het feit dat Roger Whitta-
ker in de loop der jaren een grote
internationale carrière heeft weten
op te bouwen deinst hij er niet voor
terug om "live" voor de tv-camera's
Het trieste lot
van bekwame
groep ,Strawbs'
The Strawbs -'Nomadness'- A M
Al negen elpees van hoog niveau
en nog steeds geen massale popula
riteit en erkenning, dat is het trieste
lot van de Engelse groep the
Strawbs. Driejaar geleden waren er
ineens twee bescheiden singlesuc-
cesjes Lay Down en Part of the
Union, maar even geruisloos als ze
kwamen, verdwenen ze weer in de
anonimiteit. Ook deze elpee No
madness zal waarschijnlijk niet die
aandacht en verkoopcijfers halen
die zij toch alleszins verdient. De
elpee bevat nummers met werke
lijk schitterende teksten. Van
lichtvoetig (To be free) naar serieus
(Hanging in the gallery) tot zwaar
wichtig (A mind of my own). De
muziek is goed en veelzijdig: Rock,
blues en folk. De plaat is gaaf ge
produceerd door Tom Allom, die
ook het cymbaal op een paar num
mers bespeelt en de groep heeft
zelfs op één nummer de medewer
king van niemand minder dan Rick
Wakeman, die in een grijs verleden
nog bij de Strawbs speelde. On
danks dat alles zal waarschijnlijk
alleen de bescheiden aanhang van
the Strawbs tot kopen van Nomad
ness overgaan.
En dat is toch eigenlijk heel jam
mer.
B.J.
te verschijnen. Er zijn niet veel ar
tiesten van naam die hem dat na
doen. Er zijn er ook niet zo gek veel
die het zouden kunnen. Roger
Whittaker wel. De kwaliteit van zijn
stem laat ook live niets te wensen
over. Het geeft - zoals we onlangs
op de Nederlandse buis hebben
kunnen zien - een stukje extra le
vendigheid aan een optreden dat de
playbackers moeten missen.
Roger Whittaker is al heel wat jaar
tjes bekend in ons land. Het begon
allemaal met zijn optreden in het
geruchtmakende songfestival in
het Belgische Knokke, waar hij
door de internationale pers werd
uitgeroepen tot "ontdekking" van
het festival. Niet alleen door zijn
donkere, melodieuze stem, zijn ka
rakteristieke fluitje, maar zeker ook
door zijn sympathieke verschij
ning. In de loop der jaren is er veel
gebeurd. Met de regelmaat van de
klok verschenen er elpees van hem
en zo tussendoor zorgde hij ook nog
voor een single-succesje, bijvoor
beeld met If I were a riche man.
Mammy blue, en Idon't believe in it
anymore.
Dezer dagen verscheen een nieuwe
langspeler van hem met als titel het
nummer "The last farewell" dat op
het ogenblik een hoge plaats op de
nationale hitladder inneemt. Ook
op deze schijf staan weer een aantal
goede composities, waarvoor Ro
ger zelf tekende, zoals "All my life",
"Hold on" en "From the people to
the people". Helemaalsplinter
nieuwe is de plaat niet. Got to head
on down the road, was bijvoorbeeld
het titelnummer van een live-elpee
opgenomen in Lansdowne. Daarop
prijkt ook een nummer als Hallo-
good morning-happy day. Every
time is going to be the last time"
stond al op de elpee Every time it's
Roger Whittaker. Desalniettemin
blijft het een sterke schijf zonder
werkelijk zwakke punten.
Apart vermeld dient te worden de
zeer fraaie instrumentale begelei
ding en de uitstekende geluidskwa
liteit van de plaat.
B.v.L.
If you go - Barry and Eileen -
Omega International 444.077
Plotseling stonden ze en wa
ren niet meer weg te branden:
het Belgische duo Barry and
Eileen op de bovenste plaats
van de Nederlandse hitparade
met het nummer "If you go".
Dezer dagen verscheen in ons
land hun eerste grote zwarte
schijf met een twaalftal num
mers waaronder het door Nina
en Frederik bekend geworden
nummer Listen to the ocean.
Wat mij bij het beluisteren van
het duo opvalt is dat de stem
van Barry soms doet denken
Barry Eileen
niet altijd
even zuiver
aan die van Roy ürbison, u
weet wel de man die zoveel
tranen in zijn liedjes deed. Wat
Barry and Eileen brengen is
allemaal vrij ongecompli
ceerd. Met een goed orkest en
een goede backing-group op
de achtergrond doen ze het
wel aardig, zonder nu direct te
willen zeggen dat hun stem
men kwalitatief gezien erg
sterk zijn. Toch wel een beetje
teleurstellend vind ik wat
Barry and Eileen maken van
een nummer als Listen to the
ocean. De zuiverheid laat
nogal eens te wensen over en
de stemmen blijken niet altijd
even goed op elkaar te zijn af
gestemd. Gelukkig revanche
ren ze zich daarvoor op kant
twee met een nummer als
"Bad times".
B.v.L.
The best of Abba - Abba - Polydor
2340 114.
Het winnen van het Eurovisie
Songfestival betekent voor de be
trokkene vaak het begin van een in
ternationale carrière. Vickey
Leandros, Dana, en Anne Marie
David kunnen daarover meepra
ten. In 1973 bereikte de Zweedse
groep Abba de eerste plaats en ook
zij waren in korte tijd gevierde ar
tiesten in heel Europa maar ook ver
daarbuiten.
Wat het grote probleem voor de
winnaars vormt is niet zozeer om
een gevierde artiest te worden,
maar dat ook te blijven. Vickey
Leandros slaagde daarin, maar de
Enschedese groep Teach In lijkt
dat vooralsnog minder goed af te
gaan. Een groep, die zich in dit op
zicht wel geslaagd kan noemen is
Abba.
Bjoérn, Benny, Anna en Frida wis
ten niet alleen furore te maken met
het winnende liedje „Waterloo",
maar zorgde ook daarna ook voor
een paar ijzersterke opvolgers. In
de afgelopen periode verschenen er
van de Zweedse groep twee elpees,
waarop vrijwel allemaal eigen werk
te vinden was.
Van die twee elpees zijn nu weer de
beste nummers samengevoegd op
een "The best of."-schijf. Natuur
lijk staat daarop het nummer Wa
terloo, maar ook "SOS" een eigen
compositie, waarmee ze nog on
langs hoog op de Nederlandse hit
parade prijkten. Andere bekende
nummers van Abba op deze plaat
zijn Ring, ring en het al even melo
dieuze Honey, honey en niet te ver
geten het vlotte "I do, I do,I do, I do,
I do. Minder bekend, maar daarom
niet minder muzikaal zijn num
mers als Bang-aboomerang, People
need love en Mamma Mia. Alle
twaalf nummers op de plaat zijn ei
gen composities en de kwaliteit
bewijst daar Abba in elk geval geen
ééndagsvlieg is gebleven. Ook al
heeft Zweden inmiddels besloten
niet meer aan het Eurovisie Song
festival deel te nemen wegens ge
brek aan talent.
B.v.L.
Koninklijke
bedspringer
van Kayak
Kayak - Royal Red Bouncer -
EMI
Deze derde elpee van de Neder
landse formatie Kayak is voor de
groep van groot belang en wel om
twee redenen. Allereerst moet de
elpee als visitekaartje gaan dienen
bij de op handen zijnde tournees
door Engeland en Amerika. Ten
tweede heeft Kayak met Royal Red
Bouncer - en lakei die ten tijde van
koning Hendrik VIII op konings
bed moest springen om valstrikken
aan het licht te brengen - gepro
beerd een andere koers in te slaan.
Om met dat laatste te beginnen:
Kayak werd bij de twee vorige el
pees, en mijns inziens terecht, ver
weten dat de muziek te sympho-
nisch en te veel op het geluid van
Yes geënt was. Op Royal Red
Bouncer is daar geen sprake meer
van. Het bombastische geluid is
succesvol geweerd. Er wordt
rech t- toe-ree ht-aan gemusiceerd,
een eenvoudige ruige rockers en
simpele liefdesliedjes, die na de vo
rige platen weldadig aandoen. Die
door Kayak zo begeerde doorbraak
op internationaal niveau lijkt me
met deze originele elpee dan ook
heel wel haalbaar. Uitschieters zijn
voor mij "You're so bizarre", een
heel eigenaardig nummer met ver
rassende tempowisselingen en "If
this your welcome", wat ook op het
singlefront, waar Kayak nooit al te
succesvol was, het goed kan doen.
Als enig bezwaar heb ik dat "Patri
cia Anglaia" zo'n niemandalletje is
dat het misstaat tussen de andere
nummers en na twee keer draaien
al mateloos irriteert. Verder niets
dan lof.
B.J.
