Het grote ongenoegen
biedt veel genoegen
Baden Powell weg
van oorsprong?
Second Day valt
in het water....
De Groot kleedt
componisten uit
tot op liet hemd
Boeiende bezetting
trio Oscar Peterson
webum-
NOG VINGEROEFENINGEN..
BOB DYLAN:
MUZIEK UIT
DE KELDER
„AT THE STRATFORD SHAKESPEAREAN FESTIVAL"
Gino Vannelli, "Storm at Su
nup", op A M 89 151 XOT.
Gino Vannelli is samen met zijn
broer Joe nog bezig met vinge
roefeningen. Herb Alpert him
self, de grote baas van A&M,
houdt er een oogje bij in het zeil.
Op "Storm at Sunup" wordt nog
vaak te hoog gegrepen, maar
ongetwijfeld heeft Gino Van
nelli (pas 23 jaar oud) zeer veel
mogelijkheden eri is er, als hij
goed begeleid wordt, nog veel
van hem te verwachten.
Op deze derde elpee van Van
nelli is het geluid erg beïnvloed
door Stevie Wonder, met wie hij
een toernee maakte. Het is een
sterk elektronisch, wat glad ge
luid met soms een "bluesy" ef
fect. Gino's stem is een tikkeltje
verwijfd en decadent., maar past
prima bij de hoogdravende tek
sten en dikdoenerige muziek.
"Storm at Sunup" moet be
schouwd worden als een goede
oefening: hierna begint het
echte werk. Het is te hopen dat
Vannelli zijn talenten dan goed
gebruiken gaat.
T.M.
The Oscar Peterson Trio at the
Stratford Shakespearean Festi
val. Verve 2352 079.
Speciaalzaak
voor
grammofoonplaten
nic. de tombe
Lange Pieterskerkchoorsteeg
Leiden, Telefoon 071-22184
Een trio waarin de pianist en bas
sist het zonder drummer moeten
stellen, heeft in de jazz een vol
strekt ander klankenpatroon dan
een trio waarin de drummer wel
aanwezig is. Een goed voorbeeld is
het trio van pianist Oscar Peterson,
waarvan opnamen werden ge
maakt tijdens het twee nachten du
rende Stratford Shakespearean
FestivaL Ofschoon hij ook vroeger,
meestentijds met een drummer
speelde (Ed Thigphen) en zich im
mer vergezeld wist van de fabu
leuze bassist Ray Brown, concer
teert de grote klavierist hier met de
voortreffelijke gitarist Herb Ellis-
Twee dingen vallen dan direct op.
In de eerste plaats is het volume
van een bescheidener gehalte. Maar
wat belangrijker is: de afzonder
lijke instrumenten bewegen zich
onafhankelijker. De bassist bij
voorbeeld zal meer op de voor
grond treden en zich minder ge
makkelijk kunnen terugtrekken in
het veilige domein van de begelei
ding. En de gitarist heeft het zo mo
gelijk nog moeilijker. Hem worden
twee taken toegemeten: deels moet
hij begeleiden, voor de rest krijgt
hij een soliërende rol. Dit terwijl de
pianist wat meer aandacht zal moe
ten geven aan het akkoordenptroon
onder de linkerhand. Dit alles
maakt een trio zonder drummer
naar mijn smaak boeiender.
Een goed voorbeeld is, zoals ge
zegd, het trio van Oscar Peterson op
het Stratford Shakespearean Festi
val. Een dissonant is alleen dat bas
sist Ray Brown in een aantal stuk
ken op deze plaat erg onder de maat
blijft. Het komt te vaak voor dat hij,
met name in strijkgedeelten, vals
en fantasieloos overkomt. Voor het
overige blijft er nog genoeg van de
plaat heel om er met diepe teugen
van te genieten. W.W.
Cor de Groot - Pianorecital Rachmaninov/Tchaikovkskv - RCA Red
Seal - YHRL 10981
'Het grote ongenoegen", met Ton van Duinhoven ett Dimi-
tri Frenkel Frank. Philips 6413 079.
"Cursief in de Van Speykshow" (Gerard Cox, Frans Hal-
sema, Aad v. d. Heuvel, Luc Lutz, Simone Rooskens, Her
man van Run) - Philips 6413 073.
Een paar maanden geleden woonde ik in de NOS-studio's de opnamen bij
voor het pop-programma NL-Tippers, waarin Nederlandse groepen en
vocalisten hun nieuwste platen presenteren. Opvallend vond ik destijds
het betreurenswaardig lage niveau van het uitgevoerde nieuwe werk. Je
hoort zo'n plaat daar een keer of vijf achter elkaar en meestal weet je het
dan wel en is er flink wat door de mand gevallen. Achteraf blijkt ook geen
van de toen gelanceerde platen iets gedaan te hebben.
Een uitzondering werd gedeeltelijk gevormd door "Water", een nieuwe
Haagse formatie, die er debuteerde met "Holiday". Best een aardige sing
le, dacht ik toen, een groep die misschien nog wel eens leuke dingen gaat
doen. Inmiddels is hun eerste elpee uitgebracht "The Second Day" (de dag
waarop God het water schiep, aldus de tekst op de hoes), en helaas hun
single "Holiday", is in feite het enige leuke nummer op die elpee.
Hoe komt dat nou, denk je dan. "Water" bestaat uit ervaren mensen
(voormalige groepsleden van o.m. Ekseption, Mayfair en Livin' Blues) en
de elpee is dan wel slecht, maar je hoort wel dat ie is gemaakt door mensen
die best iets zouden kunnen.Het eigen geluid, waarvan de groep denkt dat
ie het heeft, is nergens te vinden. In een nummer als "All around you
tumble" forceert de met een plezierige stem begiftigde zangeres Debora
Wokaty zich op een verdachte manier in de richting van Kiki Dee, welke
laatste ik toch liever hoor. Gezegd moet ook dat Piet Souer in zijn produk-
tie wellicht hier en daar te weinig gevoel voor proportie en dosering heeft
gehad.
Echt jammer want een elpee als "The Second Day" wordt hierdoor een van
vakmanschap getuigende afgang, en dat is natuurlijk altijd vervelender
dan een door tekortschietende capaciteiten veroorzaakte miskleun.
T.v.B.
Bob Dylan The Band - The base
ment tapes. CBS 88147.
Bob Dylan heeft met The Band in
1967 enkele maanden gewerkt in de
kelder van een huis in West Sauger-
ties (New York). De muziek, die
daar werd geproduceerd, is nooit
officieel uitgebracht en bereikte al
leen de groeven van "witte" elpees.
Dylan en zijn bandleden schijnen
daar nooit zo enthousiast over ge
weest te zijn. Vermoedelijk omdat
ze over de kwaliteit niet tevreden
waren.
Gelukkig is Dylan tenslotte toch
overstag gegaan en heeft hij toe
stemming gegeven om een groot
deel van het werk uit te brengen.
Het resultaat is een dubbelalbum
met 24 nummers, waarvan er 13
nooit eerder zijn verschenen. Op
deze elpees komt Dylan beter over
dan b.v. op Before the flood, het al
bum dat hij overhield aan een tour
nee door Amerika vorig jaar. Dylan
werd toen verweten dat hij toppers
als Blowin' in the wind en Rainy
day woman op een te routine
achtige wijze aanpakte.
Dergelijke kritiek kan hem nu in
ieder geval niet in de schoenen
worden geschoven. Wat van de
banden is geplukt en is bewerkt is
goed. Hij is al improviserend op
dreef in bekende nummers als
Wheels on fire en Million dollar
bash, maar zeker ook in die songs
die nooit eerder zijn vrijgegeven.
Dylan fungeert zestien keer als
leadzanger, in de overige acht
nummers heeft hij die eer gegund
aan Richard Manuel, Levon Helm,
Rick Danko en Robbie Robertson.
Overigens heeft Dylan na deze te
rugkeer in de tijd een nieuw expe
riment opstapel staan. Er zijn plan
nen om met Eric Clapton een plaat
te maken. Hopelijk wordt dat werk
meteen "officieel" uitgegeven.
Zeer terecht zijn zes destijds in de
Van Speykshow vertoonde "grote
ongenoegens", ontworpen door
Dimitri Frenkel Frank en uitge
beeld door Ton van Duinhoven, nu
op een langspeler gezet. Ze behoren
tot de beste stukjes satirisch caba
ret van de laatste jaren.
Wat opnieuw opvalt is het fenome
nale vermogen van Ton van Duin
hoven om een aantal volstrekt con
trasterende personages op authen
tieke wijze neer te zetten. Er is geen
andere acteur in Nederland te vin
den die dat op deze wijze kan.
Van de zes grote ongenoegens op
deze elpee is naar mijn smaak die
van "De bokstrainer" het vermake
lijks! Zijn grote ongenoegen is de
vrouwenemancipatie. "Vrouwen
kenne toch helemaal niks. 't Is leuk
dat ze er zijn, ala. Ik ben ook dol op
me hond, maar daarom hoeft-ie nog
niet in de regering." Prachtig zijn
de zwenkingen in dat verhaal.
Nadat de bokstrainer heeft uitge
pakt over de vrouwen, zegt de in
terviewer dat hij nog nooit iemand
heeft meegemaakt die zo klein
erend over vrouwen heeft horen
praten. Die opmerking wekt grote
woede bij de bokstrainer. Geen
sprake van dat hij kleinerend doet
over vrouwen. Hij is al jaren geluk
kig getrouwd en zonder zijn moe
der zou hij er niet eens zijn. De in
terviewer wordt het vertrek uitge-
kieperd. Tegen twee boksers die bij
dat tafereel ademloos toekijken,
zegt de bokstrainer vervolgens:
"Wordt er niet meer getraind?
Staan jullie hier niks te doen? Wat
krijgen we nou? Jullie zijn toch
geen wijven?"
Het meest raak is zonder twijfel
"De grijze gehaktbal" ("Je neemt
een mens en zet 'm voor de camera
en wat wordt 't dan? Een grijze ge
haktbal. Iemand die niet zegt wat-ie
denkt, maar wat ie denkt dat ie mot
zeggen as-ie voor de televisie komp.
Het Nederlandse volk bestaat uit 13
miljoen grijze gehaktballen") en
het meest schilderachtig "De oude
Haagse heer". ("Het is allemaal
minder geworden. Jé wordt er niet
meer uit wijs. Als vroeger iemand
d'r goed uitzag, dan wist je 't hoor.
Dat was een héér.")
De andere drie stukken op de elpee
("De intellektueel", "De Italiaanse
gastarbeider", "De man zonder on
genoegen") zijn ook pittig, maar be
reiken toch niet dat "genoegen" dat
men aan de andere fragmenten
"ongenoegen" beleeft.
Ook tot de Van Speykshow behoort
het fameuze "Cursief', waarin Ge
rard Cox, Fans Halsema, Aad v. d.
Heuvel, Luc Lutz, Simone Roos
kens en die frivole aristocraat Heg
man van Run hun pijlen afschieten.
Er zitten weer tal van flitsende din
getjes tussen (Flippeijunkie, Ou
deravond, Vakature-bank, Gert en
Hermien), maar als geheel blijft de
plaat, naar mijn gevoel, toch wat
achter bij zijn voorgangers.
Waar ik altijd een beetje mee zit, is
de "Uitzending van de overheid".
Dat is altijd een zeer humoristische
gebeurtenis, maar in wezen steu
nend op een zeer goedkope onder
grond. Na er om gelachen te heb
ben, breekt bij mij elke keer een
gevoel van gêne door.
R.P.
De pianist Cor de Groot maakte voor RCA een elpee, waarop Tsjaikowski
en Rachmaninw vertegenwoordigd zijn met hun bestsellers, schlagers of
wat u maar wilt. In elk geval een plaat afgestemd op een zeer ruim publiek.
De hoes bevat een tekst van de hand van de pianist zelf, die meer een
opsomming geeft van andere voorbeelden van het IJzeren Repertoire, dan
dat er iets zinnigs over de hier gespeelde composities wordt gezegd.
Zelden is een hoesillustratie zo kenmerkend geweest voor de vertolking
op de plaat: op de voorgrond een kaal landschap, een uitgestrekte vlakte
met enkele armetierige bomen, op de achtergrond een heuvelrug, waar
achter de zon ondergaat. Cor de Groot geeft het notenbeeld inderdaad op
een uiterst kale manier weer, rnet enerzijds al het ijdele en anderzijds ook
het beklemmende ervan. De werkjes zelf hebben over het algemeen van
zichzelf weinig zeggingskracht, zomin als de zon het landschap nog kon
verüchten.
Eén compositie springt er bijzonder opvallend uit: Tsjaikowksi's Album
blad op.19,3. Cor de Groots analyse is verbluffend reëel en dus hard:
Schuberts écossaises moeten de componist door het hoofd gespookt heb
ben. Ook in een ander opzicht is deze opname verhelderend: de invloed
van Chopin op de beide Russen moet zeer groot zijn geweest. Cor de Groot
kleedt op deze plaat de componisten tot op het hemd uit, waardoor zij
soms in hun hemd staan
RGH
Cor de Groot: kaal landschap
Op deze pagina
bijdragen van:
Ruud Paauw
Tom Maas
Ron Harms
Wim Wirtz
Ton van Brussel
Jan Preenen
Eindredactie:
René Vos
Ton van Duinhoven en Dimitri Frenkel Frank in het GROTE ONGENOEGEN
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
Baden Powell. Apaixonado. BASF 20 22500-3.
"Apaixonado" (wat bij ons 'verliefd' betekent) is ver
moedelijk de laatste langspeelplaat die gitarist Baden
Powell in zijn moederland Brazilië heeft gemaakt. Hij
zetelt nu in Parijs, waarvan hij vindt dat het centraal
genoeg ligt om van daaruit de nodige muzikale c.q.
commerciële activiteiten te ontplooien, aldus de essen
tie van de hoestekst.
Wat de plaat zelf betreft, kan, naar analogie van alle
andere platen die Baden Powell gemaakt heeft, sim
pelweg worden volstaan met de opmerking dat het een
goede plaat is. Maar dat zou al te saai zijn. Bovendien is
er wel een kritische kanttekening te maken. De inhoud
Van de plaat "apaixonado" doet namelijk sterk het
vermoeden rijzen dat Baden Powell-hoe geraffineerd
en onweerlegbaar bedreven hij ook speelt - geleidelijk
op weg is de oorsprong van zijn muziek geweld aan te
doen. Wat bij zijn debuut en nog vele jaren later alom
trof, was de sprankelende romantiek van zijn Latijns-
Amerikaanse snarenspul. De charme van de ogen
schijnlijk eenvoudige Bossa Nova met vrijblijvende
knipoogles naar de ldassieke muziek, de jazz en de pop.
Dit alles lijkt zich te gaan wijzigen. De knipoogjes
krijgen een diepere betekenis. En meer dan ooit is de
uitgangsstelling van de gitarist doordrenkt met
kunstmatige effecten (overdreven echo's etc.) en
slimme, technische foefjes. Het is allemaal niet slecht.
Maar wel een beetje jammer en in elk geval verontrus
tend. Want wat vermag de muzikale dagdromer Baden
Powell in het vervolg dan wel in de groeven te druk
ken?
W.W.
