KLOEKE DUIKEN IN STOFFIGE ARCHIEVEN
Ouvertures onder
hedendaagse verf
Overtuigingskracht
Cat Stevens boeit
Soutbound
is prima...
THE SANDPIPERS:
JEUGDSENTIMENT
Qh
J
RODRIGUES:
AANSPREKEND
DOOR EENVOUD
KEVIN
COYNE
Overbekende
composities
Stills heeft
geen zwakke
momenten
van Zijp
In deze tijd van opgravingen in
de rijke grond van oude opna
men en de kloeke duiken in
stoffige archieven kon ook At
lantic (weer) niet uitblijven. De
platenfirma vond een leuke
kapstok - haar 25-jarig bestaan -
en hing daar dan ook prompt
een verzameling van zeer divers
blueswerk aan oo onder het
voor de hand liggende motto
"Blues Jubilee"."
Het werd een dubbelalbum
waarop in een notedop (ook de
blueswereld is schier onom-
spanbaar) vijfentwintig jaar
blues werd vastgelegd. De ge
schiedenis gaat hier terug tot
1943 (een uitzondering) toen
Leadbelly krakerig en op de
mondharmonica begeleid door
de legendarische Sonny Terry
het nog altijd 'geliefde werkje
"Goodnight Irene" liet opne-
Per groef brengen de platen ons
vervolgens verder in de-tijd en
zo passeren we o.a. Stick
McGhee. Blind Willie McTell.
Ray Charles (1953), T-Bone
Walker. Joe Turner, Jack Du-
pree, John Lee Hooker, Charles
Mineus (als zanger) en Howlin
Wolf. Een lange weg die begint
in de donkere achterkamers
van de Harlemachtige neger-
ghetto's en eindigt in de volge
pakte concertzalen waar alles
hard is: licht, geluid en aplaus.
"Blues Jubilee" is onmisken
baar een waardevolle
ling. Het album bevat een over
zichtelijke schets van een ont
wikkeling waarvan men eigen
lijk per definitie kennis zou
moeten netnen, wil men enig
zins begrijpen waar de heden
daagse blues vandaan komt
W.W.
Portrait of the Sandpipers -
Ariola 87 348 XBT; Yesterday's
Pop Scene - Del Shannon - Con-
tempo 6.22093
Het jeugdsentiment tiert weer
welig op de platenmarkt.
Daarom besteden we aandacht
aan twee albums van artiesten
die aan het einde van de zestiger
jaren grote roem behaalden en
dikwijls op de hitparade te vin
den Waren. Dat gold met name
voor de Sandpipers die wereld
bekendheid kregen door hun
vertolking van het Cubaanse
liedje Guantanamera.
The Sandpipers begonnen, na
in Lo^Angelos deel te hebben
uitgemaakt van Mitchell Boys
Choir, onder de naam The
Grads met hun pogingen om
wat meer bekendheid te krij
gen. Het drietal, Michael Piano,
Richard ShofF en Jim Brady
maakten op A en M een
single die niets deed.
De volgende was echter raak:
Guantanamera. Daarna volgde
.een reeks succesnummers,
waarbij opmerkelijk was dat
vooral de Spaanse vertolkingen
het meest werden gewaardeerd.
Ze zetten bijvoorbeeld Ojos Es-
panoles (Spanish Eyes), Estra-
nos en la Noche (Strangers in de
night) en Lleyame a la luna (Fly
me to the moon) op de plaat.
Zevenentwintig successen van
de groep zijn nu samengebracht
op een dubbelalbum. De har
monieuze zang is nog altijd het
kwaliteitswaarmerk van de
groep, ook al horen we de laat
ste jaren niets meer van The
Sandpipers.
Een zanger die heel wat hitwérk
op zijn naam heeft staan is Del
Shannon. Ook zijn grootste
i zijn onlangs gebun
deld op een elpee in de serie
Yesterday's pop scene, waarin
bijvoorbeeld ook Johnny and
the Hurricanes zijn opgeno-
men.Del Shannon maakte de
meeste successen zelf, zoals de
millionsellers "Runaway" "So
long Baby" en "Little town
flirt". In ons land kregen num
mers als Two kids of tear
drops, Keep searchin', Hats of
to
Larry en niet te vergeten The
Swiss Maid (André van Duyn
maakte er een parodie op) grote
bekendheid. Ze zijn allemaal op
de plaat te vinden evenals Do
you want to dance, een nummer
van Bob Freeman, dat ook nog
eens de hitparade werd inge
zongen door Cliff Richard. He
laas is de geluidskwaliteit van
de plaat niet optimaal.
B.v.L.
Hey mal yo - Johnny Rodrigues
Orqnestra - Negram NR-I10.
De laatste maanden bereiken
soms zeer opmerkelijke platen
de eerste plaats van de hitpara
de. Nummers en artiesten van
wie je dat niet direct zou ver-
wachten, zoals het niet bijster
zuiver zingende Belgische duo
Barry en Eileen, die het weken-
lang aan de top uithielden met
"If you go". Datzelfde viel daar-
i voor Johnny Rodrigues ten
deel. Met de door hemzelf ge-
maakte "Hey mal yo" streefde
1 hij alle "geheide toppers" voor-
1 bij en nestelde zich behaaglijk
op de eerste plaats van de hit-
lijst. Een simpel liedje, maar
misschien juist door zijn een
voud, aansprekend bij vele jon
geren.
Johnny Rodrigues, afkomstig
van de Kaap Verdische eilan
den, een van de vroegere Portu
gese kolonies, zal er zelf ook wel
verbaasd van hebben gestaan.
In de Scheveningse discotheek
"Belle Amie" kwam hij in con
tact met Peter Tetteroo van de
groep Tee Set en korte tijd later
stond hij in de opnamestudio.
Dezer dagen - nu een tweede
single "Hasibaba" al weer goed
verkocht wordt - is er een elpee
van Johnny Rodrigues ver
schenen, waar onder meer de
beide single-successen staan.
Verder is de elpee gevuld met
folkloristische liedjes en fraaie
instrumentale gedeelten waar
van ik Maranque 1 en 2 de meest
geslaagde vind. Ze zijn in de
meeste gevallen afgeleid van
zogenaamde "traditionals" en
kregen van Johnny Rodrigues
een hedendaags jasje.
B.v.L.
Waldo de los Rios: niet meer onder de indruk
Er zijn maar weinig musici die
erop kunnen bogen dat ze een
klassiek stukje muziek naar de
eerste plaats van de hitparade in
ons land hebben gespeeld
Waldo de los Rios, de Spaanse
dirigent, arrangeur en compo
nist is er één van, want enkele
jaren geleden bracht hij zijn
vertolking van Mozarts symp
hony nr 40 in G minor K 55
naar de eerste plaats. Willem
Duys sprak in zijn Muziekmo
zaiek hel en verdoemenis
over de man die Mozart zo
handelde, maar er was een
groot publiek dat er anders
dacht. Zij waardeerde de ma
nier waarop Waldo de Los Rios
klassieke thema's met een he
dendaags verge overgoot en op
ïw leven inblies.
Speciaalzaak
grammofoonplaten
nip. de tombe
Lange Pieterskerkchoorsteeg 11
Leiden, Telefoon 071-22184
Trombonist Kid Ory en klari
nettist Jimmy Noone die op de
hoes Jimmie heet) behoren tot
de pioniers op het gebied van de
Chicago-muziek uit de jaren
twintig en dertig. Ze zijn van
groot belang geweest voor de
ontwikkeling van deze soort
muziek, die naast de New Or
leans muziek en de dixieland
een toch wel heel eigen geluid
bezit. Ory en Noone zijn in dat
licht dan ook ten onrechte niet
zo beroemd geworden als bijv.
Louis Armstrong, in wiens Hot
Five Kid Ory overigens de be
langrijkste pijler was.
De opnamen op deze plaat
bevatten overbekende compo
sities als "High Society", "Mus
krat Ramble", "That's a plen
ty", "Savoy Blues", "Weary
blues" (weergegeven als "Wiery
blues") en "Creole Song". Ze
zijn hoorbaar oud en om die re
den ongetwijfeld ook zeldzaam.
Het is alleen verschrikkelijk
jammer, dat de hoes, afgezien
van de snelfouten, geen enkele
indicatie geeft in welk tijds
gewricht we de oorsprong van
de opnamen moeten zoeken.
Een uiterst slordig detail bij een
plaat die niettemin het beluiste
ren waard is.
W.W.
Wat maakt Cat Stevens toch
zo anders dan anderen? Zijn
stem draagt hoorbaar de sporen
van een te veelvuldig gebruik
van sigaretten (zo'n veertig per
dag) en is dan ook bepaald niet
kristalhelder te noemen. Het
muzikale terrein waarop hij
zich beweegt is ook al veel va
ker verkend en leende zich in
veel vroegere gevallen bepaald
niet tot grote uitschieters.
Toch sprong juist Cat Stevens
er al heel snel uit op 18-jarige
leeftijd; boeide hij een groot
publiek van begin af aan. Goed,
Stevens is een perfectionist die
midden in zijn turbulent verlo
pen leven (van ster tot wrak tot
ster) rustig 70 uur spendeert aan
het bijschaven van één enkel
nummer, maar zulke lieden zijn
er meer. Wat hem toch anders
maakt komt waarschijnlijk
door de intensiteit waarmee hij
zijn eigen werk brengt
De als dichter ogende Ste
vens heeft bovendien echt wat
te zeggen en doet dat met een
overtuigingskracht die onge
meen boeit. Soms verschrikke-
poëtisch dro-
i mengeling van
n weemoed. Het
Engeland geboren
?n zanger die intens
kan blijven boeien. Vooral na
tuurlijk op een LP, waarop zijn
beste nummers zijn samenge
bracht, hetgeen nu het geval is.
Wild World, Oh very young, Can
't keep it in, Hard headed wo
man, Moonshadow, Two fine
people, Peace train, Ready, Fa
ther and Son Morning had bro
ken en Another Saterday Night
behoren tot de beste werkjes.
P.d. T.
Vandaar dat zijn elpee "Sinfo-
nias" in ons land zeer goed ver
kocht werd. Inmiddels zijn er
verschillende langspelers van
hem op de markt verschenen.
Een daarvan "Opera's" vond ik
minder geslaagd, maar dezer
dagen kwam er weer een
nieuwe die ook al door de goede
geluidskwaliteit (dat was wel
eens anders) opvalt. Op de elpee
staat een achttal bewerkingen
van bekende ouvertures als Ro-
samunde, Romeo en Julia, Ca-
valeria Rusticana en Die Fle-
dermaus. Waldo de los Rios
heeft vele tegenstanders: men
sen die vinden dat je met je
handen van de klassieke mu
ziek moet afhlijven. Zelf is hij
daarvan niet onder de indruk.
Als presentator van vele
schoolconcerten in Spanje ziet
hij het als wervingsmethode
voor de werkelijke klassieke
vertolkingen. En daar kan vol
gens hem niemand bezwaar
tegen maken. B.vJi.
Op deze pagina
bijdragen van:
Wim Wirtz
Bram van Leeuwen
Paul de Tombe
Jan Preenen
Tom Maas
Eindredaktie:
René Vos
Matching Head and Feat - Ke-i
vin Coyne - Virgin Records V.
2033. 1
Een paar jaarlang werkte Kevin
Coyne als sociaal werker en was 1
hij tegelijkertijd musicus. Dat
veranderde toen hy er genoeg
van kreeg de problemen van 1
zijn medemens te moeten aan-
horen en zich full time op de
muziek ging storten. Zijn be-1
trokkenheid met het alledaagse
gebeuren hevelde hij over naar
zijn muziek, waarin hij met1
rauwe bluesy klanken en in- f
dringende teksten op zoek is
naar de waarden van dit leven, i
Daardoor is de Coyne-lp be
paald niet geschikt voor zomaar
enig vertier.
Dat is ook de muziek van Uriah
Heep niet bepaald. De man die
enerzijds veel kritiek en ander
zijds veel lof oogst, maakt één
kant van zijn LP vol met hem ty
perende klanken - de andere
kant is gereserveerd voor wat
ander, verdergaand, werk. Wat
moet je daar nou van zeggen.
P.d.T.
Zo poëtisch als Stephen Stills is
ingesteld, zo nuchter is hij te
werk gegaan bij het kiezen van
een titel voor zijn nieuwste
langspeler, die kortweg Stills is
genoemd. Weinig opsmuk ook
op dè hoes, des te meer variatie
op de plaat zelf. In die mate zelfs
dat de LP toegevoegd zou kun
nen worden aan de toppers, die
Stephen al dan niet in samen
werking met Neil Young, David
Crosby, Graham Nash en Dallas
Taylor heeft gemaakt Manas
sas, Déja vu.
Van dit illustere gezelschap zijn
Crosby, Nash en Taylor ook nu
weer present. Om Young niet
helemaal buiten te sluiten heeft
Stills één nummer van hem,
"New Mama", opgenomen. De
traditie is daarmee voortgezet
dat ook na het ontbinden van de
groep over en weer assistentie
wordt verleend. Door die we
derzijdse hulpverlening wordt
ook het sprookje uit de wereld
geholpen dat Crosby, Stills,
Nash en Young te grote indivi
dualisten zijn om met- elkaar te
kunnen samenwerken. De
raakpunten in de muziek zijn
daarvóór ook te talrfik. Melan
cholie speelt bijvoorbeeld
steeds een grote rol. Zo ook op
"Stills", dat geen zwakke mo
menten kent, maar wel degelijk
uitschieters, zoals het ope
ningsnummer Turn back te pa
ges. Overigens is het niet zo dat
Stills zich verloren heeft in
dagdromerig werk.Hij heeft wel
degelijk voor afwisseling ge
zorgd in zijn repertoire. Het
enig nadeel is dat de teksten
niet zijn bijgeleverd. Maar dat is
een manco, dat helaas bij Cros
by, Stills en Nash maar al te
vaak is voorgekomen.
J.P.
ADVERTENTIE
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL. 071 - 24010
"Southbound", Hoyt Axton
op Mc M AMLH 64510.
Alleen de "No No Song"
kende ik oppervlakkig toen ik
besloot deze plaat toch maar
eens te beluisteren. Wie Hoyt
Axton is, is me volslagen onbe
kend, en de twaalf andere
nummers naast de "No No
Song" zijn volkomen nieuw
voor mij, de hoes geeft geen in
formatie over de schrijvers er
van. Hoewel de plaat heel an
ders is dan ik me, aan de hand
van de bovengenoemde song,
voorstelde, ben ik er zeer blij
mee. De gok heeft me goed
nieuws opgeleverd.
Hoyt Axton schrijft op de
hoes dat hij al vele platen ge
maakt heeft. Afgaande op het
fotootje op de hoes denk ik dat
ie tussen de dertig en de veertig
is. Zo te horen zal hij wel een
onopvallende loopbaan achter
de rug hebben als een van de
vele country-zangers in de V.S.
met plaatselijke roem. Die
country-achtergrond is in vele
nummers te horen (Nashville,
Blind Fiddler) maar vooral ook
in de manier van zingen: Hoyt
Axton heeft een zware, lage
stem die soms geteisterd aan
doet. Maar ook gehard. Want
een man mag niet huilen. Hij
lijkt me een goedmoedige dik
zak die veel zware shag rookt.
De sfeer van zijn muziek
wordt al enigszins getekend
door de namen van medewer
kenden: Linda Ronstadt, AHo
Guthrie, Lee Montgomery en
Cheech Chong. Opgenomen
in California (Hollywood) heeft
deze plaat ook een zonnig
West-coast geluid. Heel mooi
zijn de arrangementen waarbii
Hoyt Axton
het obligate steeds net door
broken wordt, wat een enorme
levendigheid oplevert zonder
dat deze geforceerd of overdre
ven aandoet. Kenmerkend voor
de kwaliteit is het nummer
Greenslevens waarin prachtige
weemoedig een bijna niet uit
gesproken citaat verwerkt zit
uit het klassieke "House of the
rising sun."
Mijn enig bezwaar betreft het
geluid: verschillende nummers
zijn met een naargeestige bad
kamerecho opgenomen.
Waarom nou toch? Dat ik me
daarover bekommer betekent
dat ik mijn hart verpand heb
aan deze plaat (nou ja, een
beetje). Dit is nu eens een ge
makkelijke, commerciële,
luxueuze, opgewekte en aange
name muziek van prima kwali
teit.
A
