JANIS JOPLIN: MOOI ALBUM
DOOBIE BROTHERS
ANITA KERR
NIET SNEL
TEVREDEN
RUIMTELIJK
SPERVUUR...
DRIE GEREPUTEERDE HEREN
KLASSEWERK
VAN DE
CARPENTERS
eHL€ .T
1
van Zijp
EENVOUDIG
MAGER ZESJE
VOOR GUYS
AND DOLLS
RAYCONNIFF
GEEN POES
OP DE HOES
PAGINA 8
EXTRA
MAANDAG 23 JUNI 1973
We hebber er lang op moeten
wachten, maar nu is ie er dan: de
nieuwe elpee van broer Richard
en zus Karen Carpenter. Na de
elpee waarop de verzamelde suc
cessen van het familieduo wer
den uitgebracht en het optreden
in Nederland hebben we ons te
vreden moeten stellen met twee
singles. De nieuwe langspeler .Ho
rizon" is met één woord duidelijk
omschreven: klassewerk. Zowel
op vocaal als op instrumentaal
gebied is het een schijf, die kwa
litatief ver uitsteekt wat over het
algemeen op de platenmarkt ver
schijnt. Van de eerste tot de laat
ste groef klinkt het allemaal even
verzorgd. Het stemgeluid van Ka
ren blijft boeien van „Aurora"
tot „Eventide". Daartussenin is
een aantal voortreffelijke num-
single uitgebrachte „Only yester
day", dat door Richard werd ge
componeerd in samenwerking
met John Bettis. Zelf van ou
dere nummers als „Please mr.
Postman" van The Beatles weet
het duo weer iets geheel nieuws
te maken. Een song die Karen
ook op het lijf geschreven schijnt
te zijn is „Solitaire" van het duo
Neil Sedaka en Phil Cody. Vo
caal het beste nummer op de
plaat „Horizon" vind ik „I can
dream can't I" terwijl "Love me
for what I am" daar weinig voor
onder doet. Dat Karen en Ri
chard Carpenter twee muzikale
fenomenen zijn wordt nog eens
geaccentueerd door het feit dat
het tweetal zelf de plaat produ-
ceerde, dat de arrangementen en
orkestraties van Richard Carpen
ter zijn, dat hij samen met Ka
ren het hele vocale gedeelte voor
zijn rekening neemt en dat ze
daar tussendoor ook nog verschil
lende instrumenten bespelen: Ri
chard: keyboard en Karen:
drums.
Voor wie de geschiedenis van The
Carpenters niet meer duidelijk
voor de geest staat hier een paar
opfrissers: het duo ontstond na
de opheffing van de popgroep
Spectrum. 27 februari 1970 was
een zeer belangrije dag in hun
leven. Toen debuteerde ze live in
Century Plaza in Los Angeles, sa
men met Burt Bacharach, een
van hun grote inspirators. Daar
na volgde een uitgebreid toernee
door Amerika. Herp Albert, een
van de oprichters van A and M-
records kwam op het idee het duo
"Close to you" op te laten nemen
en daarmee werd de basis ge
legd voor een tot op de dag van
vandaag voortdurende grote po
pulariteit.
B.v.L.
Broer Richard en zus Karen
Janis Joplin, Janis, op CBS.
In het kader van het Holland
Festival draait in verschillende
plaatsen de Canadese film „Ja
nis". Als u snel bent kunt u 'm
nog zien, 't is de moeite waard.
De soundtrack van die film is
ook onder de naam „Janis" ver
schenen als dubbelelpee; dat wil
zeggen op de ene elpee staat de
soundtrack van de film en op de
tweede staan opnamen van Janis
Joplin uit vroeger tijden. Want
over Janis Joplin gaat de film,
die meer een documentaire is en
live-opnamen laat zien en enkele
interviews.
Voor mensen die Janis Joplin ken
nen staat op de eerste plaat wei
nig nieuws, behalve misschien de
stukjes uit interviews. De tweede
plaat met opnamen uit 1964
(Austin, Texas)en 1965 (San-
Francisco) is curieus voor de
kenners maar van een weinig
bijzondere kwaliteit: Janis Jop
lin zong toen nog zeer, zeer con
ventioneel en de begeleiding is
van goedwillende beginnelingen;
Janis Joplin was toen ook nog
een beginneling.
Voor als de naam Janis Joplin
u niets zegt: ze is geboren in
een doorsnee gezin. Port Arthur,
Texas; als ze zeventien is loopt
ze weg; ze hoort platen van Bes
sie Smith, blues, ze hoort „folk
music"; ze gaat zelf zingen; in
de tweede helft van de jaren zes
tig komt ze bij Big Brother and
the Holding Company, haar stijl
wordt totaal uniek en ze wordt be
roemd met enkele langspeelpla
ten; 4 oktober 1970 sterft zij in
Hollywood aan drank en hard
drugs.
De opname uit de jaren '63 tot
'65 laten een wat tuttig zingend
meisje horen, schuchter, op de
foto's in de hoes braaf zingend.
Dan keert ze binnenste buiten,
schreeuwt het uit met volslagen
kapotte stem, een foto bij haar
wild beschilderde Porsche. Je
kunt zeggen: blues.
Voor wie Janis Joplin nog niet
kent: koopt nu eerst haar eer
ste vier elpees en zie verder.
Voor de weters: weeg af wat die
paar tientjes u waard zijn, u
krijgt weinig nieuws wel een
mooi geïllustreerd album dat al
les samenvat. T.M.
The Doobie Brothers: Stampe
de, Warner Bros 56.094.
The Doobie Broters hebben nu
duidelijk, na een aantal moei
lijke jaren de top kunnen berei
ken, onder meer dankzij het suc
ces van de hit „Listen tot he
en langspeler die
er werkelijk mag zijn.
The Doobie Brothers, tegen
woordig versterkt met Jeff Baxter,
voormalig gitarist bij Steely Dan,
tonen met deze elpee niet alleen
de zogenaamde „San Francisco
rock" uitstekend te beheersen,
maar bewijzen tevens ook in
blues-achtige nummers bijzonde
re virtuozen te zijn, die naar ik
hoop, nog veel van zich zullen
doen horen.
„Stampede" is vier maanden la
ter uitgebracht dan aanvankelijk
de bedoeling was. Daardoor is er
meer aandacht aan deze lang
speler besteed, dan men eigenlijk
van plan was. Bovendien is er nog
door een tiental musici en voca
listen van naam aan meege
werkt. Onder meer door Ry Coo-
der op bottleneck gitaar, Nick de
Caro en Paul Riser, die voor
de blaas- en strijkarrangementen
zorgden, Victor Veldman op ma
rimba en Maria Muldaur, die in
.ojn. „Take me in your arms"
meezingt. Om met dit laatste
nummer te beginnen: „Take me
in your arms" is hier ook op
single uitgebracht. In Amerika is
het een enorme hit en binnen
kort zal hij ook in Nederland
wel tot de hit-ranglijsten zijn
doorgedrongen. Een kraker van
het echte soort, maar zeker niet
het opmerkelijkste nummer van
deze elpee. Dat is, voor mij al
thans, „I cheat the hangman",
een schitterend gezongen en fraai
gearrangeerd muziekwerk, dat
een heel andere kant van The
Doobie Brothers laat horen, die
ver van alle rock verwijderd ligt.
„Texas Lullaby", een blues-ach-
tig werkje, doet enigszins aan be
paalde nummers van de Eagles
denken, en is een erg sfeervolle
ode aan Texas.
Tot slot wil ik niet onvermeld
laten de twee prachtige gitaar
intermezzo's die op deze langspe
ler te vinden zijn. Vooral 't num
mer „Précis" is ongekend mooi
in zijn bijna klassiek aandoende
de muziek.
A.R.
I ADVERTENTIE 1
1 STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
J LEIDEN - TEL. 071—24010
Anita Kerr is ondanks haar
vriendelijke uiterlijk een uiterst
ambitieus vrouwtje. Ze is niet
snel ergens tevreden over. En daar
Een spervuur van geluid, dat is
het zo'n beetje. Todd Rundgrens
zevende elpee is er niet om ont
spannen doorheen te b abbelen,
de muur van elektronisch, ver
vormd en soms „gewoon" geluid is
niet te ontlopen. Rundgrens com-
Straight Shooter Bad Com
pany, 88583 XOT (ILPS 9304).
Ooit gestart ais groep op de
achtergrond by o.a. Edgar Win
ter en Black Oak Arkansas is
Bad Compagny geaccelereerd
naar een hoge mate van popula
riteit. Meest verantwoordelijk
voor de snelle opgang waren de
live-optredens van de formatie,
die 'n belevenis moeten zijn. Zelfs
mensen die de keiharde rock van
Bad Compagny verafschuwen,
kunnen volledig in de ban raken
als ze de groep eenmaal persoon
lijk hebben aanschouwd. De mu
ziek van de heren leent zich dan
ook uitstekend voor opwindende
handelingen op het toneel. De
klanken zijn gespierd, dynamisch
en bovenal eenvoudig. Die een
voud siert de muziek van Bad
Company ook op de nieuwe LP
Straight Shooter. Bad Company
draait er nooit omheen, maar
gaat steeds recht op het doel af
gedragen door het talent van ex-
Free man Paul Rodgers (die in
5 van de 8 nummers een tekst
schrijvende hand had). En al dra
ven de heren daarbij op de plaat
nog wel eens door, zoals in Deal
with the Preacher" in nummers
als Feel like making love, Anna
en Call on me" wordt dat vol
doende gecompenseerd.
P.d.T.
Een uur muziek op een elpee
is tegenwoordig meer dan we ge
wend zijn. Hopelijk leest iedere ko
per op tijd de waarschuwing op
het vel niet teksten: „een ver
sleten naald zal deze plaat on
middellijk verruineren". De mees
te tijd wordt in beslag genomen
door "a treatise on cosmic fire"
een instrumentaal nummer dat
kant twee vult. De muziek is soms
net zo bombastisch a ls de t itel
en de overgangen tussen de ver
schillende delen zijn hier en daar
knullig en geforceerd. Maar
Rundgren weet soms ook te ko
men tot deels klassiek getinte,
deel avant gardistische stukken
muziek die indrukwekkend mooi
zijn. De muziek is samengesteld
uit vele motiefjes die vaak over
elkaar heen schuiven. Goed luis
teren is geboden om alles te ho
ren wat er gebeurt.
Kant een bevat zes
die over het algemeen minder
pretentieus zijn dan de titels
de nummers doen vermoeden. Er
wordt flink de spot gedreven met
modieuze oosterse en religieuze
tendensen. Merkwaardig dat
Rundgren op kant twee af
toe zelf in die afgrond van
terse rimram valt, die hij op
kant een staat uit te lachen.
Rundgren heeft, zoals gewoon
lijk, de plaat zelf geproduceerd,
gemixed, geschreven en gearran
geerd. Samen met enkele musici
van zijn huidige band Utopia, zo
als Edgar Winter en Rick Der
ringer, weet hij een heel eigen
geluid te scheppen, sterk elektro
nisch getint en zeer ruimtelijk
de stereomuziek vliegt de kamer
door. Vooral op kant twee lijkt
het af en toe een groot zilveren
kerkorgel. Of u dat in huis wilt
hebben moet u maar eens gaan
beluisteren.
A'.M.
is het misschien ook aan toe te
schrijven dat de samenstelling
van de Anita Kerr-singers in de
loop der Jaren nogal eens ge
wijzigd is. Dat kritisch voor an
deren maar zeker ook voor
zichzelf zijn. heeft er wel toe
geleid dat ze steeds muzikaal ge
zien bij de top behoort. Op dè
elpee „Round midnight" die door
Philips is uitgebracht (ze heeft
ook nogal eens van maatschappij
gewisseld) staan voorname
lijk nummers, die niet meer zo
piepjong zijn, maar door een
deskundige vertolking weer volle
dig herleven. Op beide kanten van
de plaat wordt begonnen met een
nummer van Cole Porter. Op
kant 1 is dat „Let's do it" en
op kant twee „It's allright with
me". Verder figureren op deze
elpee Irvin Berlins „How deep is
the ocean", "Earky autumn" van
het duo Burn-Herman, en de
evergreen "Lullaby of Birdland"
van Forster en Shearing. En nu
we het toch over bekende num
mers hebben: ook „I've grown ac
customend to her face" en „The
party is over" staan op deze
plaat. Anita Kerr tekende niet
Anita Kerr: aangename confrontatie met muziek uit jeugd
jaren.
alleen samen met Alex Grob voor
de produktie, maar verzorgde ook
de arrangementen en was boven
dien dirigente. Vooral voor de mu
ziekliefhebbers zo tussen de 35 en
50 zal de plaat een aangename
confrontatie zijn met de muziek
uit de jeugdjaren. Op vakkundige
wijze gebracht.
Op deze pagina
bijdragen van:
Bram van Leeuwen
Tom Maas
Annemiek Ruygrok
Paul de Tombe
Eindredactie
René Vos
ADVERTENTIE
Speciaalzaak
grammofoonplaten
Lange Pieterskerkchoorsteeg 11
Leiden, telefoon 071 22184
Trouble in Paradise The
Souther Hillman Furay Band
Asylum 7E-1036, 069 S.
Het gaat in de muziekwereld
soms net als bij Monopoly. Nau
welijks zijn bepaalde mannen
terug op een nieuw vertrekpunt,
of de hand kan alweer worden
opgehouden ter aanvulling van
de financiën. Wellicht in het be
sef daarvan heeft de SHF band
op de binnenhoes van de LP
die uitgestoken hand in een uit
gestoken hand laten afschilderen.
De SHF-band immers is een for
matie, waarmee het gewoon niet
mis kan gaan. John David Sou
ther, Chris Hillman en Richie Fu
ray mogen samen dan pas een
mager aantal LP's hebben afge
leverd, de drie gereputeerde he
ren kunnen bogen op zo'n dikke
schat aan ervaring dat moeiteloos
gesteld kan worden dat in de
£HF-band een belangrijk stpk
pop-geschiedenis samenkomt.
Historie die terugvoert naar zul
ke belangrijke en invloedrijke
groepen als Poco, Manassa, The
Byrds en Buffalo Springfield. Op
hun weg naar samenwerking
werkten Souther, Hillman en
Furay ieder afzonderlijk mee aan
het schrijven van die geschiede
nis. John D. Souther werkte o.a.
met Jackson Browne; Chris Hill
man met de Byrds, met Gram
De Souther Hillman Furay Band, v-l.n.r. John David Soutser, Chris Hillman en Richie
Furay.
Parsons, de Flying Burrito Bro
thers en Stephen Stills. Riohie
Furay kwam van Buffalo Sping-
field en Poco. Allemaal mannen
en groepen met sterke country
(rock-) invloeden. Dat die zijn
blijven hangen is te merken nu
de fusie van de muzikale kwali- heren de scheppende kwaliteiten P.d.T.
teiten van Souther, Hillman en
Furay tot stand is gekomen. Met
girarist Al Perking toetsenman
Paul Harris en drummer Ron
Grinel maakt de SHF-band mu
ziek die de reputatie waarmaakt.
Op Trouble in Paradise lijken de
heren de scheppende kwaliteiten
vooral te willen vergelijken in de
nummers Move me Real Slow
(Hillman), For Someone I Love
(Furay) en Mexico (Souther).
Dat zijn, met Mexico, ook de beste
de LP.
There's a whole lot of loving
Guys and dolls Magnet
89 039 XOT.
Het is nog niet zo heel lang
geleden, dat het gebruikelijk was
dat zang- of instrumentale groe
pen werden ontdekt tijdens ta
lentenjachten. Tegenwoordig
schijnt het mode te zijn om ze
gewoon te formeren. Dat is bij
voorbeeld het geval geweest met
de groep „Guys and dolls" die
op het ogenblik furore maakt met
het nummer „There's a whole lot
of loving". Een nummer dat het
in zich heeft om een evergreen
te worden.
Guys and dolls werden ruim
een half jaar geleden geformeerd
door de liedjesschrijvers Arnold,
Martin en Morrow nadat ze on
geveer driehonderd mensen tij
dens een auditie hadden gehoord
en gezien. De gelukkigen die uit
eindelijk geselecteerd werden,
waren Martine Howard, die nog
enige tijd deel uitmaakte van The
Young Generation, Julie Forsyth
die onder meer vocaal te horen
was op de laatste Donovan-elpee
„Cosmic Wheels". Théreze Bazar,
Dominic Grant, die wel eens
voor de Nederlands buis is ge
weest, David van Day en Paul
Griggs, op wiens conduitestaat
onder meer de groepen „Octopus"
en „Kincade" staan.
Als we de kwaliteit van de elpee
bekijken, dan moeten we eerlijk
bekennen, dat die ons wat is te
gengevallen. Misschien waren de
verwachtingen wat hoog gespan
nen na de fantastische single
„There's a whole lot of loving".
Er staat een aantal nummers op
dat we met een mager zesje nog
overdadig beloond vinden. Daar
tegenover staan dan gelukkig weer
nummers, die de toets der kri
tiek ruimschoots kunnen door
staan en hoop geven voor de toe
komst. Over het algemeen ko
men de melodieuze nummers
stukken beter uit de verf dan de
rocknummers. Als we een keuze
uit de goede nummers moeten
maken zouden we zeker de num
mers „Always laughing" en
"he's leaving home" kiezen.
Goed nieuws voor de liefheb
bers van Ray Conniff: er is weer
een nieuwe elpee uit van zijn
Singers. Na de elpee waarop Ray
Conniff zijn zanggroep losliet op
de grote successen van The Car
penters is er ditmaal weer ge
kozen voor de melange-formule.
Voor elk wat wils. Zo is er bij
voorbeeld het overbekende num
mer Laughter in the rain van
Neil Sedaka, en het Gordon Light
foot hitsucces „Sundown". Maar
ook wat minder recent werk komt
op deze elpee aan bod, zoals „Eres
tu", het winnende liedje van het
Eurovisie-songfestival nu al weer
een paar jaar geleden. Verder
vindt u op de plaat de sterk ge
romantiseerde versies van Man-
dy, Angie Baby, een compositie
van Anita O'Day, Seasons in the
Sun uit het repertoire van The
Fortunes en Having my baby,
het oeuvre van good-old Paul
Anka. Het recept dat Ray Con
niff voor zijn platen hanteert is
dacht ik langzamerhand
genoegzaam bekend. Goede ge-
polilste zang, waarmee de avond
uurtjes op plezierige wijze kun
nen worden doorgebracht. Het
enige waarmee ditmaal gebroken
is, betreft de opzet van de hoes.
Steevast werd daavroor een of
andere mooie hoezenpoes uitgeko
zen, maar ditmaal is de voorkeur
gegeven aan een getekende pyent
waarop Ray Conniff dat oergezon
de vervoermiddel de fiets be
rijdt.
B.v.L.
