Serie van
vier uit
jazz-land
EEN STUKJE PUUR JEUGDSENTIMENT
Conniff speelt
hits van
The Carpenters
ft-
van Zijp
Demis
Roussos:
bekend
recept
Cindy Bert
SEALS AND
CROFTS:
MUZIKALE
FENOMENEN
Grandioze
presentatie
Saffron
DONDERDAG 10 APRIL 1975
AD VERTEN TlE
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIOEN - TEL 071—24010
bijdragen van:
Op deze pagina
Bram van Leeuwen
Wim Wirtz
Jan Preenen
Ruud Paauw
Bert Paauw
Eindredactie
René Vos
Golden star portrait o.a.
Frank Sinatra, Dean Martin, Jur-
gen Drews en Francoise Hardy
WB 56 099 100 101, Rep
54 034 035, Atl 50 113.
Bij Negram is dezer dagen het
eerste halve dozijn elpees versche
nen in de nieuwe serie Golden
Starportrait. Daarop figureren
sterren van naam als Frank „the
voice", Dean Martin, met door
drank verteerde stembanden,
Aretha Franklin, Francoise Har
dy en Peter, Paul and Mary. Van
de laatste groep horen we de laat
ste tijd nog maar erg weinig.
Waar is de tijd gebleven dat bak
kersjongens liedjes floten van dit
drietal? Want niet te ontkennen
valt, dat songs als „500 miles",
„Go tell it on the mountain" en
niet te vergeten „Puff, the ma
gic dragon", wereldvermaardheid
kregen door Peter, Paul en Mary.
Op het album in de serie staan
ze allemaal, naast bijvoorbeeld
Where have all the flowers gone,
die Pete Seeger naar de wereld
top zong. Verder vindt u op de
plaat If I had a hammer, het
succes van Trini Lopez, Early mor
ning rain, van Gordon Lightfoot
en Blowin' in the wind van Bob
Dylan. Een stukje puur jeugd
sentiment. Datzelfde geldt eigen
lijk ook voor het album van
Francoise, waarvan ze sinds haar
elpee Message perwonnel niets
meer gehoord hebben. Op de el
pee in de Starportrait-serië zingt
ze afwisselend Frans en Duits. Als
we zelf een voorkeur zouden mo
gen bepalen: geef ons maar de
Franse Francoise. Op de elpee
vindt u onder meer terug Berceuse
van George Moustaki, Rever le
nez en l'air van Michelberger en
Pouce au revoir van Castelelain.
Een man, die eigenlijk niet thuis
hoort in deze serie is Jürgen
Drews. Hij behoort tot die groep
Duitse zangers waarvan er der
tien in een dozijn gaan. Een wat
temerig gezang met „liebe" en nog
eens „liebe". De titels spreken
boekdelenSie mag mich, Denk
an Liebe, Ich denke oft an Jane
Du bringst die Liebe in mein
Leben en Weil ich dich liebe. Om
maar heel snel te vergeten.
Zeer zeker wel op zijn plaats
in deze gouden-portrettenreeks is
natuurlijk Frank Sinatra, al is
het geluid van „The voice" op
deze elpee duidelijk niet meer wat
het geweest is. Vooral in de love-
opname „Let me try again" is
hij onthutsend slecht bij stem.
Verder op deze schijf o.a. Mrs.
Robinson, Strangers in the night,
I will drink the wine, My way,
What now my love. Dean Mar
tin zet, met die tegen dronken
schap aanleunende stem, eveneens
een aantal grote successen op een
rijtje: Everybody loves somebo
dy, The birds and the bees. Send
me the pillow, Ramblin* rose, De
troit City. En tot slot (het lek
kerste voor het laatst): Aretha
Franklin met o.a. Every natural
thing, Cain of fools. Without love,
Sing it again, Think, Rock stea
dy, Spanish Harlem, Bridge over
troubled water.
B.v.L. en R.P.
„Souvenirs" Demis Roussos
- PhUips 6325 201.
Demis Rpussos is een impone
rende verschijning: een fors uit
gevallen postuur, weelderige haar
groei en steeds gehuld in de
vreemdste en kleurrijkste gewa
den. Geboren in de Egyptische
stad Alexandrië. waar hij deel
uitmaakte van de kleine ortho- j
dox-christelijke gemeenschap van
deze enorme moslimstad, werd
zijn muzikale vorming sterk be-
invloed door de byzanthijn-
se hymnen. Bij velen is de in
druk gevestigd dat Demis Roussos i
een Griek van geboorte is, maar
dat idee is waarschijnlijk ontstaan
door het feit, dat hij geruime tijd
in Athene aan het conservato
rium studeerde en veel muziek
ten gehore brengt die is gecom
poneerd door Griekse componisten
als Vlavianos, Constandinos,
Chalkitis, Leandros (de vader
van Vicky) en Koulouris Dat De
mis als een globetrotter be
schouwd moet worden, wordt wel
duidelijk uit zijn muzikale carriè- j
re, die een eerste zij het kort- i
stondig hoogtepunt bereikte in j
Parijs. Daar maakte hij deel uit
van de groep "Aphrodite's child",
die in zeer korte tijd grote op
gang maakte met hits als „Rain
and tears", „I want to live" en
„End of the world". De muzikale
belangstelling van de leden van de
groep liep echter zover uiteen, dat
na korte tijd ieder zijns weegs
ging. Demis Roussos begon een
solocarrière. In 1971 werd zijn
singel 'We shall dance" op de
markt gebracht en daarna is de
j belangstelling voor Demis alleen
nog maar gegroeid. Op de Ne-
derlandse hitparade werd hij een
geregeld terugkerende versehij -
ning en dezer dagen verscheen
weer 'n nieuwe elpee van hem on
der de titel "Souvenirs".
Daarop staan weer veel
liedjes van het duo Vla-
vianos-Constandinos, terwijl Leo
Leandros voor de produktie te
kende. Het recept is langzamer
hand bekend: melodieuze songs
gezongen met een hoog stemge
luid, dat af en toe duidelijk vi
breert. Op de achtergrond een
stelletje uitstekende musici, die
het aparte stemgeluid van Demis
Roussos, de juiste verpakking ge-
ven.B.v.L.
Ray Conniff plays Carpenters
Ray Conniff and the Singers
CBS.
Ray Conniff is een man die in
de muziekwereld zijn sporen al
lange tijd verdiend heeft. Als or
kestleider was hij de man die
een belangrijke bijdrage heeft ge
leverd aan de populariteit van de
ongecompliceerde, prettig in het
gehoor liggende achtergrondmu
ziek. De laatste jaren heeft hij
een nieuwe succesformule gehan
teerd die onder meer bestaat uit
een groep zangers en zangeressen
die de instrumentale presta
ties van zijn orkest en niet te
vergeten van Ray Conniff zelf
omlijsten. Op die manier brengt
hij op geregelde tijden elpees uit,
waarop een overzicht wordt ge
geven van het melodieuze hitwerk
van de voorafgaande maanden.
Ray Conniff pakt daarvoor een
stuk of tien, twaalf hitgevoelige
werkjes bij de kop en kijkt hoe
hij ze met behoud van de origi
naliteit kan omvormen voor een
passend gebruik van zijn orkest
en zanggroep. Daarin is hij steeds
voortreffelijk geslaagd gezien zijn
goed verkochte elpees „Harmo
ny", „Alone again naturally" „Lo
ve story" en „Bridge over trou
bled water". De man die zich on
danks zijn grijzende bakkebaar
den nog steeds hult in spijkerpak,
heeft nu de grote hits van The
Carpenters bij de kop gepakt.
Met een aantal daarvan had hij
dat al eerder gedaan, maar nu is
er een volledige elpee aan gewijd.
U treft daar onder meer
Yesterday once more, Top of the
world, We've only Just begun, A
song for you, Close to you en For
all we know. Stuk voor stuk rag
fijne werkjes die door Ray Con
niff op de juiste muzikale waar
de zijn getoetst. En mocht u toch
liever de Carpenters zelf horen,
smaken verschillen nu eenmaal,
dan kunnen we u mededelen dat
eind van deze maand een nieuwe
langspeler van broer en zus
Carpenters verschijnt.
B.V.L.
Joe Pass: Portraits of Duke Ellington. Pablo 2310 716. The
Trumpet Kings meet Joe Turner. Pablo 2310 717. Basie
Jam. Pablo 2310 718. Dizzy Gillespie's Big 4. Pablo 2310 719.
Onder de vlag van Pablo ver
scheen een viertal platen met
jam-session-achtige opnamen
van uitsluitend grote coryfeeën in
de wereld van de jazz. In de eer
ste plaats is daar het trio van
gitarist Joe Pass met Ray Brown
(bas) en Bobby Durham (drums)
Joe Pass heeft zich tot voor kort
in Nederland nog doen kennen
als een uitnemend musicus, die
elke vergelijking met gitaristen
als Barney Kessel en Kenny Bur-
rell gemakkelijk kan doorstaan.
Pass begeleidde hier Ella Fitzge
rald, maar kon het ook zonder
haar stellen. Wat op de onderha
vige plaat nog eens duidelijk
wordt onderstreept. Hij speelt
hier uitsluitend composities van
Duke Ellington, waaronder „So
phisticated Lady", „In a mello-
tone", „Solitude'- en „Caravan".
En hij doet dat uitstekend.
Van een aanzienlijk minder ge
halte is de plaat „The Trumpet
Kings meet Joe Turner", niet al
leen om de ietwat warrige con
structies in de uitvoering maar
ook omdat de prestaties van de
„koningen der trompet" Dizzy
Gillespie, Roy Eldridge, Harrv
„Sweets" Edison en Clark Terry
hier duidelijk beneden de maat
blijven. Zo is het erg opvallend
dat met name Gillespie en El
dridge grote moeite blijken te
hebben om in de hogere registers
tot nog iets acceptabels te komen.
Zou 't de ouderdom zijn? Het is in
elk geval duidelijk dat het met
een dergelijk zwak fundament
erg moeilijk is voor een vocalist
om zich soepel te ontplooien. Joe
Turner is daar op deze plaat het
levende bewijs van.
Een volstrekt slechte plaat is
„Basie Jam" zowel wat de opna
men betreft als het muzikaal ni
veau. Weliswaar moet hier in de
oordeelsvorming sterk worden ge
relativeerd tenslotte illustreren
de oneigenlijk geluiden op deze
plaat dat het hier inderdaad om
een jam-session gaat. Maar aan
de andere kant verwacht je toch
wel iets goeds als het vingertje het
rijtje van de „personnel" is langs-
gegaan: Count Baisie (piano/or
gel), Ray Brown (bas), J. J.
Johnson (trombone), en Zoot
Sims (tenorsax). Helaas. De plaat
valt in alle opzichten tegen.
Stukken beter is „Dizzy Gilles
pie's Big 4", een plaat die dan
ineens weer duidelijk maakt dat
Dizzy Gillespie nog niet hoeft op
te krassen. In samenspel met Ray
Mickey Roker komt Gillespie tot
uiterst genoeglijke stukken waar
van vooral „Russian Lullaby",
„September song" en „Jitterbug
Waltz" het aanhoren waard zijn.
Op deze plaat mijdt hij meer dan
gebruikelijk de hogere regis
ters, waagt hij zich nauwelijks
aan acrobatische techniekjes,
maar speelt hij doordacht en rus
tig.
De vier platen tellende serie van
Pablo is de neerslag van frag
mentarisch studiowerk van de
cember 1973 („Basie Jam") en me
dio 1974. De opnamen kwamen
tot stand onder auspiciën van
Norman Granz, die dank zij de
naam van zijn vroegere rondrei
zend „circus van musici" althans
in jazzland nauwelijks enige in
troductie behoeft.
WW.
Cindy und Bert TJnsere
grosse Erfoige. Basf 17 22396-5.
Van Cindy und Bert is al weer
de vierde elpee verschenen. Na
Sie und Er, Er und Sie, Die Lie-
der unsere Welt en Freizeit Revue
maal een langspeler volgezongen
met een flink aantal'toppers'. De
LP werd dan ook van de alles
zeggende titel „Unsere grössten
Erfoige" voorzien. De bekendste
nummers daarop zijn Immer wie
der sonntags, Aber am Abend, da
spielt der Zigeuner en Spaniens
Gitarren. Met orkestbegeleiding
zorgen Cindy en Bert voor vro
lijke ongecompliceerde muziek.
Lekker in het gehoor liggende lied
jes kortom, waarbij romantiek
en sentiment een zeer grote rol
spelen. Zeker geldt dat voor Spiel'
noch einmal für mich Habanero',
dat eerder onder meer door Ca
tharine Valente naar de top werd
gezongen en ditmaal dan door
Cindy wordt vertolkt. „Unsere
grössten Erfoige, waarvoor veel
composities zijn aangedragen
door Heinz Gietz en Werner Schar
fenberger, bevat ook enkele ver
talingen. Zo werd Put your hand
in the hand veranderd in Ich fand
eine Hand. J-P-
ADVERTENTIE
Speciaalzaak
grammofoonplaten
Lange Pieterskerkchoorsteeg 11
Leiden, telefoon 071 22184
I'll play for you Seals and
Crofts Warner Bros 56 116 (b).
Jim Seals en Dash Crofts zijn
twee muzikale fenomenen. Feno
menen omdat ze niet alleen be
schikken over uitstekende stem
men, niet alleen omdat ze vele
instrumenten kunnen bespelen,
maar bovenal omdat ze hun suc
ces niet tot één genre beperkt
hebben. Seals and Crofts want
er zijn slechts weinigen die ze bij
hun voornaam noemen beho
ren tot die weinige muzikale ta
lenten, die de veelzijdigheid in
hun banier hebben geschreven.
Daarvan legt de zesde elpee van
het duo dat op het Warner Bros-
label is uitgebracht weer getui
genis af. Neem bijvoorbeeld eens
de B-kant van de plaat. Die be
gint met het zeer melodieuze
Wayland the rabbit waarin een
virtuoos stukje gitaarwerk te ho
ren is tegen een achtergrond van
romantische vioolmuziek. Freaks
Fret is een volledig instrumen
taal nummer, waarin de twee gi
taren de boventoon voeren en de
kant van de langspeler wordt be
sloten met een fors stukje roek-
werk onder de titel Fire and Ven
geance. Voor de single-markt tip
pen we het eerste nummer op de
A-kant, tevens titelsong van de
elppe: „I'll play for you", waar
in harmonieuze zang van het
duo de klank van het nummer
bepaalt.
Voor alle nummers die op de
nieuwe elpee van Seals and
Crofts staan heeft Jim Seals de
tekst gemaakt, terwijl hij samen
met Crofts de muziek componeer
de. De nieuwe elpee bevat in zijn
totaliteit meer rock-muziek dan
de vorige: Unborn child, die al
weer meer dan een jaar oud is.
We vergeten dan gemakshalve
maar even de twee elpees met
samengebundelde hits van het
duo waarop onder meer „Sum
mer breeze" en „We may never
pass this way again" te horen
zijn. Voor wie het nog niet wist
Seals and Crofts speelden oor
spronkelijk in The Champs en
zijn belangrijke leveranciers van
muziek voor bekende zangers en
zangeressen. B.v.A.
Saffron Salisbury Plain
Negram.
De naam Saffron heeft in Ne
derland nog niet zo'n bijster be
kende klank. Dat zal in de toe
komst wel veranderen, zeker na
de tournee die zij in de maan
den april en mei langs diverse
steden in Nederland maakt.
Wat Saffron op Salisbury Plain
haar eerste LP, presteert is gran
dioos. In Engeland werd de plaat
inmiddels tot folk-elpee van het
jaar uitgeroepen en dat is een
aanwijzing temeer van het talent
en de capaciteiten van de jeugdi
ge Britse.
Ik heb de nummers, alle door
Saffron zelf geschreven, met stij
gende verbazing aangehoord. Zo'n
fraaie combinatie van gitaarspel,
melodie en stemgeluid kom je in
de muziekwereld niet zo vaak te
gen.
De nummers stralen vrolijkheid
maar tegelijkertijd ook een ze
kere melancholie uit. Het frêle,
maar wel heldere stemgeluid van
Saffron draagt daar veel toe bij.
Zwakke nummers zijn er op de
elpee niet te vinden. Het is alle
maal even muzikaal en aantrek
kelijk om te horen. Af en toe doet
de plaat wat denken aan Melanie,
maar de zang van Saffron is
minder rauw en scherp.
Afgaande op wat Saffron op Sa
lisbury Plain laat horen lijkt het
niet teveel gezegd dat de Britse
I aan het begin staat van een be
loftevolle muziek-carrière.
BJ>.
