Herman van Veen:
dromer in de bocht
UITSCHIETER IN
POSITIEVE ZIN
Tikkeltje
duizelig
HERKENBARE STIJL
GA VE VERTOLKING
van Zijp
bonter
Heerlijk relaxen bij
Les Reed Orchestra
VERVELING
MET BRUCH
Smakelijk
medicijn
Yes: nog
rijker en
DONDERDAG 6 FEBRUARI 1975
The Hudson Brothers
rore met enkele tv-shows. De el
pee „Hollywood Situation',waar
op het verleden, heden en toe
komst van het Hollywood-gebeu
ren worden bezongen zal hun po
pulariteit ongetwijfeld vergroten.
Mooiste nummer van de plaat
is de gevoelige ballad „So You are
a star", een nummer dat ook op
single is verschenen. Jammer is
het dat ook enkele minuten zijn
ingeruimd voor de sketch „The
adventures of Chucky Margolis".
Dit stukje „praatwerk" (met veel
hinderlijk gelach op de achter
grond) doet het misschien goed
in een tv-show of op het toneel
maar hoort op deze elpee niet
thuis.
De andere nummers, en naast
het al genoemde „So you are a
star" vooral „Three of us", „Cry
cry, cry" en „Hollywood situa
tion", doen de door „Chucky Mar
golis" opgewekte irritatie echter
weer snel verdwijnen.
B.P.
'En nooit weerom" Herman van Veen Harlekijn Holland 2925 502.
Het mag een raadsel zijn hoe
de Engelse supergroep Yes on
danks het tweemaal veranderen
van samenstelling een steeds
knappere, maar vooral ook homo
genere vorm van muziek weet te
scheppen, maar hert is zo. De
nieuwe lp „Relayer" kan niet an
ders bestempeld worden als een
nóg rijker en bonter muzikaal
schilderij dan „Close to the Edge"
uit 1972. „Relayer" telt drie stuk
ken, waarvan The Gates of Deli
rium (dat een volle plaatkant
bestrijkt) verreweg de meeste in
druk maakt. Rond een verrukke
lijk instrumentaal themaatje
wordt de gave stem van Jon An
derson op alle mogelijke manie
ren uitgebuit in een fraai stuk
tekst, om tenslotte uit te lopen
in een barokke slotpartij met ste
kend gitaarwerk van Rick Wake
mans opvolger Patric Moraz.
Techniek, inzicht, karakter, alles
is verenigd in de muziek van Yes,
en maakt ook deze langspeler van
een adembenemende schoonheid.
Dit soort muziek moest meer ge
maakt worden, dan hadden we
voorlopig geen last meer van
krakende hitladders met op vrij
wel elke tree een stompzinnig en
slecht nummer.
JE.
Man of action The Les Reed
Orchestra Dec ca 6835 122.
Rustige achtergrondmuziek om
heerlijk bij te realaxen is nog al
tijd een veelgevraagd artikel in
de grammofoonplatenhandel. Vaft-
daar dat lieden als Paul Mauriat,
Raymond Lefevre, James Last,
Kai Warner, Roberto Dejgado.
Bert Kaempfert, en Botticelli nog
altijd sterk in de belangstelling
staan. In dat rijtje hoort zeker
ook huis orkestleider en arran
geur Les Reed. Dezer dagen ver
scheen van hem een nieuwe lang
speler met als titel „Man of ac
tion". Voor diegenen, die deze
compositie van Les Reed zelf, niet
direct thuis kunnen brengen, zal
er bij velen toch iets beginnen te
dagen als ik vertel dat het de her
kenningsmelodie was van Radio
Caroline. Verder is de elpee ge
vuld met een serie eigentijdse ar
rangementen van de hand van
Les Reed. Als ba is daarvoor nam
hij een aantal populair-klassie
ken, zoals „Also sprach Zarathu-
stra" van Johann Straus, .Ro
meo en Julia" van Tsjaikowsky,
een gedeelte uit Carmen van Bi-
zet, „De achttiende variatie" van
Rachmaninoff, het „Zwannen-
meer" en de Nocturne in „E" flat
van Frederic Chopin. De plaat
vertoont een sterke gelijkenis
met de vorige week besproken
elpee van de Spaanse arrangeur
Waldo de Los Rios. De conclusie
kan dan ook dezelfde zijn: voor
de werkelijke liefhebber van klas
sieke muziek zal het schouderop
halend worden afgedaan, liefheb
bers van pretentieloze achter
grondmuziek zullen er verrukt
over zijn.
B.VJa
Behalve de platen van gerenom
meerde Amerikaanse pop-groepen
verschijnen er op de Nederlandse
markt ook vele produfcten van be
ginnende of onbekende formaties
uit dat land. Groepen die „het
nog moeten gaan maken". De
aanprijzingen van de platenmaat
schappijen zijn meestal niet mis:
de groepen bezitten top-kwaliteit
en hun roem zal binnen korte tijd
in vele landen gevestigd zijn.
Helaas valt het met die kwaliteit
dikwijls tegen. Onder het grote
Amerikaanse aanbod schuilen ech
ter uitschieters in positieve zin
en daartoe mag de plaat „Holly
wood Situation" van de Hudson
Brothers zeker gerekend worden.
Eindelijk weer eens een groep die
door de platenmaatschappij mee
gegeven kwalificatie („They are
stars") waarmaakt.
De drie Amerikaanse broers Bill
(25), Mark (23) en Brett (21)
Hudson, afkomstig uit Portland
(Oregon), maakten in hun land
de afgelopen Jaren al enigszins fu-
Slade in flame-Slade. Polydor
2460 241.
In het voorjaar zal ook in Ne
derland de film „Slade in flame"
in première gaan met. uiteraard,
het viertal uit Wolverhampton in
de hoofdrol. In deze film wordt
een popgroep gevolgd, die een
plaats probeert te veroveren aan
de top. Om de fans van de Engelse
hitmakers alvast in de stemming
te brengen heeft Polydor een door
Slade-manager Chas Chandler
geproduceerde LP met de volle
dige soundtrack van de film uit
gebracht. Verreweg het bekendste
nummer daarop is het (met vrij
groot succes) eveneens op single
verschenen Far far away. Een
echt Slade-nummer, zoals er zo
vele op de langspeler zijn te vin
den. De ouverture van Slade in
flame" mag dan met How does it
feel opvallend rustig zijn, daarna
wordt de luisteraar meegevoerd
in een stroomversnelling waar hij
pas na het slotnummer Standin'
on the corner een tikkeltje dui
zelig uit tevoorschijn komt. Slade
staat dan ook met zijn overbe
kende harde, opzwepende muziek
weer in „vuur en vlam". Zou het
om de eerste langspeler van Nod
dy Holder, Dave Hill, Jimme Lea
en Don Powell gaan dan zou het
allemaal niet zo bezwaarlijk zijn.
Aangezien Slade echter al zoveel
demonstraties van geweld heeft
gegeven is het allemaal wat te
veel van het „goede". Er wordt
immers niets nieuws geboden.
Jammer, omdat Slade in het
naaste verleden met Everyday
bewezen heeft ook een wat rusti
ger stijl te beheersen. Maar in
plaats van op dat thema voort te
borduren heeft Slade nu weer
voornamelijk „meestampwerk" af
geleverd en dat lijkt vooral be
stemd voor de ware fan.
JP.
Kyung Wha Chung met het
Royal Philharmonic Orchestra o.
o.l.v. Rudolf Kempe. Vioolconcert
in G ui de Schotse Fantasie van
Max Bruch (Decca SXL 6573,
stereo).
Het stukgespeelde vioolconcert
van Max Bruch is een vreemde
blijver op de muziekmarkt. Het
stuk heeft de sfeer van een re-
produktie op een oude koekjes
trommel. Alleen de heel groten
onder de violisten wisten er
enigszins de spanning in te hou
den.
Datturom was ik eig benieuwd
naar de versie van de Jonge Ko
reaanse Kyung Wha Chung, die
nog niet zo lang geleden werke
lijk op opwindende wijze het
vioolconcert van Igor Strawinski
op de plaat zette.
Helaas valt het resultaat met
Bruch erg tegen. Ook deze be
gaafde musica weet de verveling
niet te verdrijven. Misschien komt
dat ook wel voort uit de eerlijk
heid van Chung als kunstenares-
se, die weigert verstoppertje te
spelen met een zeer tijdsgebon
den werk.
Wat ik met name betreur is
dat de krachtige en tegelijk rag
fijne toon van Chung's viool aoh-
Kyung Wha Chung
ter de versluierde franje van de
partituur verborgen blijft.
De keerzijde, de Schotse Fan
tasie van dezelfde componist, is
een bevestiging van de malaise.
Het is een week stuk, drenzerig en
zonder dat de componist ook maar
twee maten de geest heeft gekre
gen. Het is kilt en doedelzak op
de andere zijde van het koektrom
meltje. H.M.
Pierre Boulez dirigeert het
BBC symfonie-orkest in Stra-
winski's suite „Vuurvogel" en
Bartoks Concert voor strijkorkest,
celesta en slagwerk (CBS 72652,
stereo).
Het valt me de laatste tijd op
dat speciale, voordelige aanbiedin
gen vaak sieraden zijn voor het
aanbiedende platenfonds. Tech
nisch, zowel als muzikaal. Voor
een tientje is nu een plaat te
koop van het BBC symfonieor
kest olv. Pierre Boulez. Daarop
aan de ene kant de suite ,De
Vuurvogel" van Strawinski, op de
andere zijde de muziek voor strijk
orkest, celesta en slagwerk van
Bela Bartók. Een voortreffelijke
opname, vooral het stuk van
Strawinski, dat ik zelden zo vol
schakeringen tussen hellebrand en
elyseïsche velden heb gehoord.
Omdat bij menige muzieklief
hebber de deur na de Jongste
eeuwwisseling in het slot valt, zij
deze plaat als smakelijk medicijn
tegen vooroordeel met zachte
drang aanbevolen. H.M.
ELDORADO Electric Light
Orchestra WB 56090 <Z).
Het is duidelijk. The Electric
Light Orchestra, in de popwereld
aangeduid met ELO, kent een
sterk stijgende prestatiecurve.
Waar ELO aanvankelijk platen
afleverde, waarop de zwakke plek
ken makkelijk te ontdekken wa
ren, daar werd de muziek gaan
deweg steeds sterker. De voorlaat
ste lp (The night the light went
out in Long Beach) getuigde al
van een gelijkmatige kwaliteit en
nu en dan is een voorlopig hoogte
punt bereikt. Op de nieuwe 33
plusser Eldorado levert ELO voor
treffelijk werk af. Weliswaar zijn
er ook nu nog duidelijke Lennon-
Mc Cartney-invloeden, maar veel
meer dan voorheen heeft ELO die
invloeden verwerkt in een eigen,
herkenbare stijl, die in de loop
der tijd is ontwikkeld. Eldorado
toont die op klassieke muziek ge-
ente stijl duidelijk. Het zeven man
tellende poporkest heeft de nieu
we langduurder de ondertiteling:
,A symfonie by the Electric Light
Orchestra" meegegeven en wat
ELO, geïnspireerd door compo
nist/tekstschrijver, leider en zan
ger Jeff Lynne, aan klanken de
wereld instuurt is inderdaad een
harmonisch geheel. Met de me
dewerking van een orkest (voor
de klassieke gedeelten) heeft ELO
voor een voortdurend hoogtepunt
gezorgd, met als uitblinkende nu
mers Can't get it out of my
head Poor Boy, mister Kingdom
en het imposante Eldorado. De
plaat boeit van ouverture tot fi
nale.
PAT.
Op deze muziekpagina
bijdragen van:
Han Mulder
Ruud Paauw
John Kroon
Bram van Leeuwen
Paul de Tombe
Ron Harms
Jan Preenen
Bert Paauw
Eindredactie:
René Vos
Scarlatti: D. en A.: Sta bat mater
en motetten. Schützchoir of Lon
don, Roger Norrington. ArgoZRG
768.
Niet iedereen zal de naam Scar
latti direct verbinden met kerk
muziek. Toch hebben vader Ales-
sandro en zoon Dominico zich
daarmee wel degelijk bezig ge
houden, getuige de onlangs uit
gebracht Argo-plaat. Beiden wis
ten overigens het wereldlijke best
met het geestelijke te verenigen:
ze componeerden vele opera's,
hoewel de klaviersonates van Do-
menico het meest bekend zijn.
Het grootste deel van de plaat
wordt in beslag genomen door Do-
min ico's Stabat mater, voor tien-
stemmig koor en orgel. In tegen
stelling tot velen van zijn tijdge
noten heeft bij de componist de
eenheid van het werk voorop ge
staan. 61echts enkele onverwach
te tempowisselingen herinneren
aan het algemene gebruik, elk
vers als een aparte eenheid te zien.
Dit streven naar een logische op
bouw doet dit Stabat mater eigen
lijk nooit vervelen: steeds is het
afgelopen voordat Je het weet. De
twee opgenomen werkjes van A-
lessandro, O magnum mysterium
en Domine, refugium factus es
nobis, zijn weliswaar juweeltjes
i antifonle en contrapunt,
ar geven op den duur wat
minder voldoening.
De uitvoering is in handen van
Roger Norrington, die het Lon-
dense Schützkoor leidt. Me
de dankzij de opnametechniek
klinkt de vertolking zeer door
zichtig en gaaf. Daarnaast heb
ben de vocalisten een
grote levendigheid aan
muziek gegeven, dat
fraaier resultaat eigenlijk nau
lijks denkbaar is. Volledigheids
halve vermeld ik het event
uitstekende continuo: organist
Charles Spinks, celliste Marylin
Sansom en bassist Keith Marjo-
De titel van dit album is bijna doorsopt van de melancholie
en wie met die verwachting de plaat opzet, komt niets te
kort. Herman van Veen, de "dromer in de bocht", legt in
twaalf liedjes, waarin geen enkele cliché-gedachte te be
speuren valt, zijn met bijna bedeesde ironie en vederlichte
irritatie gevulde mening neer over dingen en gevoelens die
niet weerom komen.
Er zit in tegenstelling tot
vroeger ditmaal weinig frivools
bij Van Veen op zijn hoogst
frivool pessimisme. Liedjes als
„Café zonder hoge zoldering", die
van een aantal Jaren terug date
ren, straalden ook al de nodige
melancholie uit, maar daar viel
door tekst en voordracht nog uit
bundig om te lachen. Dat lachen
is Van Veen kennelijk vergaan.
Zijn stijl is wat schraler gewor
den.
Dat betekent overigens niet dat
deze plaat daarom niet goed of
minder is dan zün vroegere kerk.
Het is en blijft een verademing
iemand te horen zingen die zich
van alle profane cliché's in de
lichte muziek kan losmaken en
getrouw aan de eigen filosofie
blijft.
Herman van Veen wordt op de
ze elpee met uiterste zorg bijge
staan door Erik van der Wurff,
Harry Sacksioni, Laurens van
Rooyen. Op de plaat de navolgen
de liedjes: Verzameling, Eenzaam
Lichaam. Dromer in de bocht,
Het liefdeslied, Kind aan Huis,
De Slag bij Daarom, Wonderwat,
Oma Louise, Breekbaar, Minder,
Nel, Kletsnatte Clowns.
R.P.
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL. 071—24010
Hudson Brothers Hollywood
Situation Casablanca Records
Inc.
