Italiaan is de
wereldkampioen
in het staken
Eric Huntington leeft van de lijfstraffen
.JQyQQH
ZATERDAG 30 NOVEMBER 1974
PAGINA 13
Als ik in de Romeinse koffiebar een capuccino bestel trekt
mijn haperende taalgebruik de aandacht van een viertal agen
ten. Ze komen om me heen staan en kijken me nieuwsgierig
van onder hun petten aan- Waar ik vandaan kom, willen ze
weten. Bij het horen van het toverwoord Olanda duikt onmid
dellijk de associatie met de Spaanse gastarbeiders Cruijff en
Neeskens op. Een van de agenten kent zelfs het hele Oranje
team uit zijn hoofd. Hij declameert de lijst van helden met
verve, voor iedere speler vertoont hij een apart handgebaar,
een afzonderlijke mimiek.
„Vertel eens", vraagt een van de agenten als de show voorbij
is, „is het waar dat jullie buitenlanders reductiebonnen voor
benzine krijgen als je in Italië komt?" Op mijn bevestigend
antwoord beginnen ze me opgewonden uit te leggen dat voor
hen de benzine niet meer te betalen is: 300 lire (f 1,20) per liter!
Ze noemen me nog een weinig populaire overheidsmaatregel:
de „unatanto", een eenmalige heffing op je auto. Kleine of oude
auto's zijn vrijgesteld. Wie niet betaalt riskeert confiscatie. En
wat moet jp nou zonder auto? Vier paar donkere ogen kijken
me droevig aan.
Door
Alexander Mürminghoff
Naar de film geweest: „II fascista".
Het leven van Mussolini, zoals
bekend de man die in de dertiger
Jaren de treinen weer op tdjd deed
lopen en de moerassen rond Rome
droog liet malen. Als de commenta
tor begint te spreken en daarbij
voor Mussolini ongunstige kritiek
laat horen, begint de meneer voor
mij opeens luid te roepen en
schamper lachend het tegendeel te
beweren.
Hadden we de Duce nog maar, ls
zijn mening. St, st, klinkt het van
alle kanten. Maar na enkele
minuten begint het weer, nu uit een
andere hoek van de zaal. De
stilte-roepers hebben echter de
overhand en de rust keert weer. De
rare-bekkentrekkerij van Mussolini
in de film wekt de lachlust van het
publiek. Geërgerd pruttelend zit de
man voor mij de voorstelling uit en
beent dan met grote stappen weg.
De MSI, de Italiaanse fascistische
partij, had bij de laatste verkiezin
gen 8.7%.
De eerste twee dagen in Rome loop
ik me het vuur uit de sloffen om
alle demonstraties bij te kunnen
wonen. Demonstreren, zo lijkt het, is
een nationaal tijdverdrijf, 's Och
tends begint het al: mijn taxi kan
niet verder omdat een groep van
enkele honderden scholieren de Via
Nazionale opmarcheert.
Waar demonstreren ze voor, wil ik
weten. Maar dat kan mijn
chauffeur me ook niet vertellen.
„Gewoon, een demonstratie", is zijn
commentaar. De grootste bijeen
komst is op de Piazza del Popoio:
15000 communisten zingen de
Internationale, zwaaien met rode
vlaggen en luisteren naar redevoe
ringen.
Felle blikken
grote vastberadenheid uitstralen. De
revolutie kan nu elk moment
losbarsten. Maar na anderhalf uur
gaat de menigte weer ordelijk naar
huis. De worst- en kastanjeventers
hebben een goede dag gehad.
Marco bewoont een appartement in
een oude wijk van Rome. Hij maakt
zich er vrolijk over, dat hij de
laatste tijd zoveel rekeningen krijgt:
toeslag voor gas, elektriciteit, water.
Van allemaal instanties waar hij
zelden of nooit van heeft gehoord,
en die zomaar met afsnijding
dreigen.
Als ik hem vraag waarom hij dan
niet betaalt breekt een zonnige lach
door: ,,Dat is toch niet verplicht,
wel? Wat Je betaalt ben Je kwijt, zo
is het toch? Kom kom, als ze
werkelijk willen komen ze wel bij
me aan de deur, en dan valt er
altijd nog te praten. Heus hoor,
iedereen doet het zo.
In Turijn weigeren honderdduizen
den arbeiders de verhoging voor de
bus en de elektriciteit te betalen, in
Milaan wordt de huurverhoging
door tallozen niet erkend. Ach, ze
hebben toch veel te weinig personeel
om dat allemaal te controleren.
Net als bij de belastingen: dacht Je
nou heus dat precies wordt
nagegaan hoeveel iedereen verdient?
Kan niet eens: heel veel mensen
verdienen er zwart bij, en vergeet
de corruptie met de zwijggelden
niet", laat hij er veelbetekenend op
volgen. De reclamecampagne van de
regering, die een beroep wil doen op
het nationale gevoel van de
belastingbetaler, wuift Marco als een
naïef plan weg.
Met Sylvia, een prijsbewuste Ro
meinse huisvrouw, loop ik wat
winkels af om boodschappen te
doen. Eerst vlees: ,.Dat is een luxe
geworden", verzucht ze, „een kilo
biefstuk kost nu zo'n 4000 lire, en de
prijzen stijgen nog 6teeds". Een
handige slager heeft er het volgende
op bedacht: een grote bak met
gemengd vlees, waaruit hij zonder te
kiezen een kilo opdelft voor de
eenheidsprijs van 2000 lire. Als je
geluk hebt zit er biefstuk van de
haas bij, maar je kimt ook pech
hebben en dan zijn doorregen
Klaagzang
De rondgang met haar langs de
winkels levert een ononderbroken
klaagzang op. Bijna elk produkt dat
ze me aanwijst is te duur of
vertoont kwaliteitsgebrek. Bijvoor
beeld de spaghetti, het niet weg te
denken voorgerecht in de Italiaanse
keuken. Daarover vertelt Sylvia
honderduit: „Het was eens erg
goedkoop, Ja. Maar op een gegeven
moment hebben de spaghettifabrie-
ken bij Napels de produtetie met
opzet opgehouden, waardoor iede
reen in paniek ging hamsteren en
de prijzen stegen. Je reinste maffia!
Na allerlei touwtrekkerij bepaalde
de regering tenslotte de prijs op 210
lire per kilo, nog altijd 40 lire meer
dan vroeger.
Toen hebben de spaghettifabrikan-
ten er toch nog iets op gevonden om
meer winst te maken. In plaats van
de „grano duro", de goede graansoort,
gingen die lui een mindere soort,
„grano tenero" (zacht graan) verwer
ken.
Gevolg: bij het koken wordt de
spaghetti al heel gauw een
onsmakelijk papje. Enfin, Je be
grijpt: boze gezichten aan tafel,
moeders in tranen. Er zijn zelfs
spaghetti-opstanden in Napels ge
weest! Ja Jongen, de Italiaan kun je
nergens zo hard mee treffen als met
slecht eten".
Ook de afdelingen suiker, zuivel en
olijfolie wekken haar gramschap op.
„Olijfolie, dat wij hier dagelijks
gebruiken, is 80 procent in prijs
gestegen. Bovendien is ermee
geknoeid, Je moet erg oppassen.
Bertolli, de olijfoliekoning, heeft er
zelfs een proces voor aan zijn broek
gekregen. Maar ach, de regering
doet net zo hard mee, dus wat wil
dat nou zeggen? Hij komt er heus
wel zonder kleerscheuren vanaf, en
ondertussen zitten wij met de
rotzooi en de troep".
Ik zie een pakje Rama, met daarop
de vertrouwenwekkende afbeelding
van een Hollands molentje en een
boerin. „Ook troep", weert Sylvia af,
„en veel te duur bovendien: 350 lire
1,40) voor 2 ons".
Een vrouw die onze conversatie
gevolgd heeft doet ook een duit in
het zakje: „Weet Je wat ze nu al
doen om behoorlijk spul in huis te
halen? Ze gaan de boer op! Het is
erg dat het zover moet komen, maar
het is zo. Je bent goed af als Je
toevallig familieleden op het platte
land hebt die zelf meel en olie
produceren, dan ben je tenminste
zeker van goede kwaliteit voor een
redelijke prijs".
De wandeling door de diverse
winkels levert het beeld van een
nogal warrig prijsbeleid op. Hetzelf
de busje Twiny-thee is in de ene
winkel honderden lires duurder dan
in de andere. „Je moet inderdaad
goed weten waar Je moet zijn,
anders smijt Je nodeloos veel geld
over de balk", is Sylvia's conclusie,
„en zorg er ook altijd voor genoeg
spiccioli (kleingeld) bij Je te hebben,
want daar is schreeuwend gebrek
aan. Als ze je niet terug kunnen
geven, gaat de koop niet door".
Dat klopt: een keer kon ik geen
krant kopen omdat ik alleen een
biljet van 10.000 lire bij me had.
Maar aan de andere kant ging er
toch ook een filmrolletje 200 lire
goedkoper in mijn bezit over, omdat
ik te weini spiccioli en teveel groot
geld bezat. Daar wordt in de
gemeenschappelijke misere niet al te
moeilijk over gedaan.
Geen bussen
De dag van vertrek: half vier in de
ochtend, geen bussen nog naar het
vliegveld, dus moet ik een taxi
nemen. Zal hij komen? Gelukkig
arriveert de kanariegele auto
punctueel op tijd. Geen taxistaking
dus vandaag.
Dat klinkt misschien wat overdre
ven, maar toch: de dag na mijn
vertrek, zo hoor ik later, is het wel
raak, en blokkeerde een gele zee van
staal, rubber en glas de pleinen en
straathoeken van de hoofdstad. Nu
was dat een slecht georganiseerde
staking: de chauffeurs wisten niet
eens allemaal waar het nou precies
om ging, de sjeu zat er niet in, al
gauw waren er een paar die het n!et
meer zagen zitten en afhaakten °n
zo loste het geheel zich alweer na
een uurtje of wat op, even sch'mnrg
en zonder duidelijke reden als het
begonnen was.
Dit soort stakingen komt in Italië
zo verschrikkelijk veel voor, dat de
mensen er al niet eens meer van
opkijken. Het kan Je gebeuren dat
je in de bus zit en dat het volgende
moment een onaangekondigde sta
king, waar alleen de chauffeurs van
op de hoogte zijn, uitbreekt. Naar
de reden wordt aü niet eens meer zo
geïnformeerd, ze zijn gewoon en
niet meer weg te denken deel van
het dagelijks leven geworden. In de
twee weken dat ik in Rome was
waren het de grafici, de theaters, de
bioscopen en de kranten die er voor
korte tijd het bijltje bij neer
gooiden.
De regeringspartij, de Democristiani,
ook wel de „partij van de crisis"
genoemd, heeft niet de kracht om
daar iets aan te doen. Met 134
miljoen verloren arbeidsdagen heeft
Italië in 1973 het wereldrecord
stakingen onbedreigd gewonnen
de kans dat men het record dit Jaar
zelf breekt is groot.
LONDEN/BOGNOR REGIS Op de wereldberoemde Britse
kostschool "College of the Blessed Mary of Eton" (college van
de hêilige Maria van Eton) is het straffen van leerlingen even
gewoon als het leren van aardrijkskunde. Op Eton hebben
oudere leerlingen zelfs het recht om jongere leerlingen te
straffen. Wat dat betreft is er sinds de tijd dat de Britse koning
Hendrik VI Eton stichtte nog niets veranderd. Op het gebied
van lijfstraffen nemen Eton en de andere exclusieve kostscho
len, zoals Harrow en Winchester, de belangrijkste plaats in.
Lijfstraffen vindt men, werken karaktervormend. De huidige
Britse wetgeving is wat lijfstraffen voor kinderen betreft erg
vaag: slechts bepaald is dat de straffen geen excessieve vormen
1 mogen aannemen. Maar wat is excessief?
«Door
o Ton Schuurmans
den. Een hoofdonderwijzer in Birming-
ben ham sloeg een 12-Jarig meisje zo
tu kJ hard op haar hand wat een uit
sondering is: de meeste onderwijzers
tooJ slaan uitsluitend op het zitvlak
'leinj dat de hand volledig was verlamd.
xDe rechter spralk de onderwijzer
Jflvrij.
Jongen van veertien Jaar werd
geslagen door zijn onderwijzer
dat zijn kaak op twee plaatsen brak.
s ei°ok m 011 geval Werd de leraar
vrijgesproken.
hoofdonderwijzer in Liverpool
Rijn sloeg een meisje van veertien Jaar
een rottinkje zestien keer op
hand. De sporen waren weken
x 'later nog te zien. Aanvankelijk werd
iet.|«de onderwijzer schuldig verklaard
■iurnen veroordeeld tot een boete van
dertig gulden. In hoger be
roep werd hij echter vrijgesproken.
„Discipline op scholen moet ten kos-
be>te van alles worden gehandhaafd",
looi-was het oordeel van het hoogge-
083%erechtshof. Het vergrijp van 't
meisje was „onbeschaamdheid",
f 8 Volgens enkele opinieonderzoeken
daj5in Engeland zijn de Britse ouders in
c' "het algemeen er niet op tegen dat
ortaihun zoon of dochter (soms tot de
ii leeftijd van achttien Jaar toe) lijfe-
>Zoerijk wordt gestraft. Een vrij recent
353jonderzoek heeft zelfs aangetoond
dat meer dan tachtig procent van
de Britse ouders voorstander is van
lijfstraffen op school hoewel de
meesten van hen er niet over zou
den denken zelf hun kinderen met
een rottinkje of een zweep af te
ranselen.
De Britten vinden het in zekere zin
gemakkelijk dat ze de opvoeding
van hun kind voor een belangrijk
deel aan de onderwijzers kunnen
overlaten. Op de meeste scholen, in
het bijzonder de prive-kostscholen,
is het de gewoonte dat de ouders er
schriftelijk van op de hoogte worden
gesteld als hun kind is geslagen. Ve
le Britse vaders vinden het zelfs een
voorrecht een dergelijk schrijven te
ontvangen, omdat "hun zoon of
dochter dezelfde opvoeding krijgt als
zij vroeger zelf hebben gekre
gen.
Niet alle Britse onderwijzers zijn
het er over eens dat lijfstraffen po
sitief werken. Er zijn zelfs twee mi
litante Britse onderwijzersgroeperin
gen die strijden voor de volledige
afschaffing van de lijfstraffen op
school.
In het parlement is twee keer ge
probeerd om lijfstraffen officieel af
geschaft te krijgen. En dit waren
nog niét eens wetsvoorstelllen voor
alle scholen. Het socialistische la
gerhuislid Patrick Gordon Walker
diende in 1968 vergeefs een wets
voorstel in om lijfstraffen op scho
len met geestelijk en lichamelijk ge
handicapte kinderen afgeschaft te
krijgen. Het voorstel haalde de daarvoor staande aantal slagen met zelfs hoofdonderwijzers anti-discipli-
eindstreep niet, na een fel protest het rottinkje gestraft
van de nationale bond van onder
wijzers. Barones Wootton diende in
het Hogerhuis een zelfde voorstel in. af. Zeker na het onlangs gepubli-
Ook dat werd verworpen. Maar op ceerde rapport
dit soort bijzondere scholen wordt le
vrijwel niet geslagen.
nair optreden, alsmede de druk
discipline op Britse scholen tot het vende aangelegenheid. Dat is Eric
Scholen dl niet aan lijfstraffen laagst denkbare peil is gezakt en Huntington in Bogor Regis. In
doen, vermelden dat duidelijk op dat er op sommige scholen helemaal dat badplaatsje
hun briefpapier. Niet omdat het zo geen discipline
heerst". Het zuidkust worden de enige echte
komen dat een vader zijn
school nam omdat het hoofd wei
gerde zijn zoon lichamelijk te straf-
algemeen reeds heeft verworpen
„Tot op zekere hoogte",
rapport, „leven
Op de volgende vergrijpen staat dit aantal slagen met het
rottinkje, riem of karwats (gegevens ontleend aan het boek
„Een Laatste Poging" van Peter Newell, die een onderzoek
heeft ingesteld op 27 Britse scholen).
Wreedheid: 18; te laat komen: 3; spijbelen: 6; praten 11;
schuttingtaai: 12; vernieling: 19; onbeleefdheid: 1; roken: 2;
brutaliteit: 17; luiheid: 5; stelen: 8; liegen: 10.
Eric Huntington (rechts) toont onze Londense correspondent Ton Schuurmans een bundel van
zijn befaamde rottinkjes.
kon dragen van het hoofd van de werpt. Het meest betreurenswaardig,"
school. De jongen werd met het aldus het rapport, „is het feit dat
heen de discipline in
de Britse natio- stand is gehouden",
a onderwijzers Voor één man in Engeland is de
waarin wordt geconcludeerd dat „de lijfstraf in ieder geval een winstge-
als infor- rapport zegt voorts het „te betreu- onvervalste rottinkjes vervaardigd in
enige honder-
is bijvoorbeeld onlangs nog voorge- waarden, die de gemeenschap in het den brieven uit het Verenigd Konin
krijk, het Britse Gemenebest
stelt het dere landen op het adres van Hun-
klimaat tingon, waarin bestellingen worden
fen wegens wangedrag. Aan de an- dat zijn basis vindt in de intellec- gedaan voor rottinkjes, die in alle
dere kant stond
soorten (wat dikte en lengte betreft)
tuele benadering van de zaken
van zestien Jaar toe om te roken, het leven en dat elke vorm van ge- verkrijgbaar zijn, vervaardigd van
wat echter niet de goedkeuring weg zag, tot in het onredelijke toe, ver- bamboe, dat Hutdngton speciaal
voor dit doel uit Borneo importeert.
In de loop der Jaren Huntingon
startte zijn fabriekje in 1968 is
Huntingon, lid van de gemeenteraad
van Bognor Regis, een autoriteit op
het gebied van lijfstraffen gewor
den. Behalve bestellingen, krijgt hij
brieven soms van tien kantjes
lang waarin hem om advies
wordt gevraagd hoe te straffen. Er
zijn brieven bij van hoofdonderwij
zers, priesters en ouders. Een moe
der bestelde bij Huntingon het dik
ste exemplaar uit zijn collectie. Ze
had reeds eerder een bestelling ge
daan, maar, zo schreef ze in haar
brief: „Mijn twee dochters van 14
en 18 jaar willen niet leren gehoor
zamen, zodat ik genoodzaakt ben
hen steeds strenger te straffen.
Hungtingon is in de eerste plaats
een zakenman. Hij is bereid schrif
telijk advies te geven, maar prefe
reert een mondeling consult. - Zo'n
consult komt op vijftig gulden te
staan, te voldoen aan het begin van
het gesprek. Journalisten zijn niet
uitgesloten van deze betaling, „om
dat ik te veel mensen op bezoek
krijg die zich uitgeven voor Journa
list, maar die er slechts op uit zijn
om uit mijn mond sensatieverhalen
te horen, sommigen uit een oogpunt
van seksuele voldoening.
Huntingon is het best in staat een
consult te geven onder het genoegen
van een copieuze lunch, uiteraard
voor rekening van de bezoeker. Zelf
schenkt hij aan het begin van het
consult in ruime mate slappe koffie,
nadat hij zich heeft losgewurmd uit
de stapels dozen met dropjes, lollies,
ansichtkaarten, kranten, sigaretten,
tijdschriften en goedkope snuisterij
en, waarmee zijn winkeltje is volge
pakt. Het fabriekje van Huntingon
is achter de winkel gelegen.
Huntington is een man die aan één
stuk door aan het woord is. Zijn
theorieën doen op z'n zachtst ge
zegd fascistisch aan. Een samenle
ving zonder totaal-autoritair gezag
ls volgens hem vrijwel onmogelilk.
„We -'en het toch om ons heen? De
vakbonden doen maar wat ze willen.
De Jeugd staat op tegen de politie.
De kinderen staan op tegen hun ou
ders. Ze gebruiken drugs en o^-en
vrije sex. Waar moet het naar toe?
De ouders zijn bezorgd wat er van
hun kinderen terecht moet komen.
Maar ik ga nog verder: niet de kin
deren zijn de schuld, maar wij, de
ouders. Als mijn zoon een moord
pleegt of een meisje verkracht, be
hoort niet hij, maar ik naar de ge
vangenis te gaan, omdat de Jon
gen verkeerd heb opgevoed. Ik ben
v voor een dictator, maar dan eentje
die we elke vijf Jaar kunnen ont
slaan. Dat is naar mijn mening de
mocratie".
"Ik ben blij dat steeds meer
menspn gaan geloven in wat ik zeg.
Ik verkoop nu ongeveer twee-
driehonderd rottinkjes per week.
Mijn fabriekje draait op volle toe
ren. Het is de enige manier om
de maatschappij te veranderen
Hetcommundsme is dichterbij
dan u denkt".
Aan het slot van zijn betoog nam
Huntingon me mee naar het plaat
selijke kerkhof. Het was een tikje
huiveringwekkend. De graven waren
verwaarloosd en het begon reeds te
schemeren. Hij wees me op twee
graven naast elkaar. „Daar liggen
twee zusters. Ze zijn beiden tachtig
Jaar geworden. Ik heb hen gekend,
want het waren klanten van me. Ze
waren straatarm, maar gelukkig,
omdat ze wisten wat discipline was".
